«Ὁ Θεός ἐξετάζει τήν πρόθεσιν.
Σέ ὅσα ὅμως μποροῦμε, ζητεῖ μέ φιλάνθρωπον τρόπον, καί ἔργα. Εἶναι μέγας αὐτός,
πού δέν παραλείπει τίποτε ἀπό ὅσα μπορεῖ. Μεγαλύτερος ὅμως εἶναι ἐκεῖνος, πού
μέ ταπείνωση ἐπιχειρεῖ πράγματα ὑπέρ τήν δύναμή του. Πολλές φορές οἱ δαίμονες μᾶς
ἐμποδίζουν ἀπό τά ἐλαφρά καί ὠφέλιμα ἔργα καί μᾶς προτρέπουν περισσότερον στά
πλέον κοπιαστικά».
Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου
|
misha έγραψε:
|
|
4. ΄Οταν ένας Πατριάρχης είναι αιρετικός, είναι αιρετική και η Εκκλησία του; σαφώς και όχι...αλοίμονο αν με τους δεκάδες αιρετικούς Πατριάρχες (εικονομάχοι, μονοφυσίτες, αρειανοί, σαβελλιανοί, μονοθελητές...κλπ) Κων/πόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας κλπ καθίστατο αυτομάτως όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας και όσοι είναι σε κοινωνία μαζί τους αιρετικοί... υπενθυμίζω πως και ο Μέγας Φώτιος ήταν σε κοινωνία με τους Φράγκους έστω και αν αυτοί είχαν πάρει θέση ενάντια στη Ζ οικουμενική Σύνοδο και είχαν εισάγει το Φιλόκβε... |
PATIENT:
Όσον αφορά τον άγιο Φώτιο κάνεις λάθος και
πρέπει να δείς τι ακριβώς υπεγράφη στην 8η Οικ. Σύνοδο. Μπορούμε να το
εξετάσουμε αναλυτικότερα παρακάτω.
Επίσης μια μελέτη των πρακτικών της 7ης Οικ. Συνόδου
αποδεικνύει εν ολίγοις ότι οι
κοινωνούντες εν γνώσει τοις αιρετικοίς είναι ομοίως καταδικαστέοι.
Προφανώς η μετάνοια και παραδοχή του σφάλματος γίνεται πάντοτε δεκτή από την
Εκκλησία , αυτό όμως είναι δυνατόν ποτέ να μεταφράζεται ως «κοινωνείτε ελεύθερα
με τον αιρετικό επίσκοπο» ;;;
Άλλωστε σε κάθε περίπτωση κηρυσσομένης αιρέσεως δεν
ήταν όλοι κήρυκες της.
Μια μικρή συνήθως ομάδα ήταν οι πρωτεργάτες , οι
αρχιαιρεσιάρχες δηλαδή και οι υπόλοιποι κληρικοί και λαικοί απλά τους
ακολουθούσαν και κοινωνούσαν μαζί τους.
Ομως όπως πολύ σωστά επεσήμανε παραπάνω ο Κοσμάς με
ιστορικές αναφορές , αυτόν που μνημονεύουμε και με αυτόν που κοινωνούμε
δείχνουμε ότι ταυτιζόμαστε και στο φρόνημα.
Η ΕΝ Χριστώ ζωή σηματοδοτείται απο δύο εξίσου
σημαντικά στοιχεία : την ορθή πίστη και τα έργα.
Μπορεί κάποιος να διδάσκει θαυμάσια , αλλά να μην
πράττει ο ίδιος αυτά που λέει.
Μπορεί να επαινεί κάποιον αλλά ο ίδιος να συντάσσεται
με εκείνους που αντιτίθενται σ’ αυτόν.
Μπορεί ακόμη να κατηγορεί άλλον για θέματα πίστεως και
βίου αλλά να είναι κοινωνός αυτού.
Τέτοια παραδείγματα είδαμε πολλά στις τελευταίες
δεκαετίες και δεν θα παραλείψω να αναφέρω , ειλικρινά χωρίς καθόλου εμπάθεια ,
τα ονόματα δύο πολυδιαφημισμένων γερόντων.
Εγραφαν ορθοδοξότατα , είχαν πάθος για την Ορθοδοξία
και περιέγραφαν ως τον χειρότερο αιρετικό τον Αθηναγόρα , παρόλ’ αυτά όμως
είχαν πάντοτε κοινό ποτήριο μαζί του...
Αναφέρομαι στους π. Επιφάνιο και Θεόκλητο Διονυσιάτη.
Αντίστοιχα δύο νεότεροι διαφημισμένοι αντιπαπικοί
σήμερα, ο π. Θεόδωρος Ζήσης και ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, επί της ουσίας κοινωνούν
από το παπικό ποτήριο όσο πύρινοι και αν είναι οι λόγοι τους.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Σάββατο, 14 Ιανουαρίου 2017
Των εν Σινά αναιρεθέντων Πατέρων.
Ἡ ἱερότητα τοῦ
ὄρους Σινᾶ ἦταν ἑπόμενο νὰ ἑλκύσει ψυχὲς Ὁσίων καὶ Ἀναχωρητῶν, οἱ ὁποῖοι κατὰ
τοὺς πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ, ζητοῦσαν τὴν ἐλεύθερη λατρεία, τὴν
ἡσυχία καὶ τὴν προσευχὴ σὲ ἐρημικοὺς τόπους. Ὁ τόπος ἐκεῖνος χωρὶς νὰ δίνει
ἀνέσεις ἦταν κατάλληλος γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀνύψωση τῆς ψυχῆς. Ἐπιπλέον δὲ οἱ
ἐντυπώσεις ποὺ ἔρχονταν στὸ νοῦ ἀπὸ τὶς διηγήσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιὰ τὸ
ὄρος Σινᾶ ἐνίσχυαν τὴν ἡσυχία τοῦ τόπου καὶ τὴν ὁλόψυχη ἀφοσίωση πρὸς τὸν Θεό. Ἐπειδὴ τότε δὲν ὑπῆρχε κτισμένο μοναστήρι, οἱ παλαιοὶ
ἐκεῖνοι Ἀναχωρητὲς καὶ Ἀσκητὲς χρησιμοποιοῦσαν ὡς κελιά τους, σπήλαια ἢ
καλύβες, τὶς ὁποῖες ἔκτιζαν σὲ μικρὴ ἀπόσταση τὴ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη. Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ Πατέρες ἐφονεύθησαν ἀπὸ τοὺς Βλέμμυες,
βάρβαρο λαὸ ποὺ κατοικοῦσε σὲ ὅλη τὴν ἔρημο,
Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (Β´ Εκατοντάδα περὶ αγάπης) Αν θέλης να βρης την οδόν, που οδηγεί στην αιώνια ζωή, ζήτα την σε αυτήν την Οδόν, που είπε :
«
“Εγώ εἰμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή” (Ιω. ΙΔ´ 6) και εκεί θα την βρης. Αλλά ζήτα την με πολύ
μεγάλον πόθον, γιατὶ είναι
λίγοι όσοι βρίσκουν αυτήν την οδὸν (Ματθ. Ζ´Ι4), μη τυχόν και μείνης έξω από τους λίγους και βρεθής μαζὶ με
τους πολλούς».
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια -- Διακοπή μνημοσύνου
«Καιρός
τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).
Και
νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.
«Συντετέλεσται»
(1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω
συν αυτώ Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων
αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και
οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι
δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και
ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας.
Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική
παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄
Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι. Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο
ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της
Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος
Επισκόπου.
«Σώζων
σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον
(Γεν. 19:17).
Μία κοινωνικὴ φωτογραφία ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Θεέ μου, ποῦ βαδίζουμε; Σέ τί γκρεμούς κατρακυλᾶμε; Σέ τί θάλασσες
καταποντιζόμαστε; Ποιοί ἐχθροί ζήλεψαν τή χώρα μας καί χύμηξαν νά τήν
κατασπαράξουν; Ἡ ἄθλια φωτογραφία τοῦ περίγυρου, μᾶς ἀναγκάζει νά θυμηθοῦμε τό
Σαιξπηρικό: «To be or not to be»? Νά ζοῦμε ἤ νά μή ζοῦμε; Ἀφορμή γιά
τό σημερινό μου κείμενο, εἶναι τό καθημερινό «Ἀστυνομικό Δελτίο» τῶν ἐφημερίδων.
Δέν ἔχω τήν πρόθεση νά κινδυνολογήσω, ἀλλά νά ἐκθέσω τήν παραβατική συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, γιά μιά μόνο μέρα.
Γιατί, ἄλλο τό «ἐκθέτω» μιά σειρά πραγματικῶν κινδύνων, καί ἄλλο σημαίνει ἡ λέξη
«κινδυνολογῶ», ἡ ὁποία, κατά τό λεξικό τοῦ Μπαμπινιώτη, σημαίνει «ἐπισημαίνω
πιθανούς κινδύνους πρός ἐκφοβισμό». Σκοπός μας λοιπόν, δέν εἶναι, οὔτε ἡ ἐπισήμανση
πιθανῶν καί ἀόριστων κινδύνων, πολύ δέ περισσότερο, ὁ ἐκφοβισμός.
ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ -- Aθωνικά άνθη
Γεννήθηκε το
251 στην πόλη Κόμα κατά τη νότια Μέμφιδα κοντά στην Ηρακλεόπολη της Μέσης
Αιγύπτου. Οι γονείς του ήσαν Αιγυπτιώτες χριστιανοί. Η ανατροφή του ήτο βέβαια
χριστιανική, αλλά κατά περίεργο τρόπο δεν μορφώθηκε σχολικά, αν και ήταν
εύπορος. Ο Μ. Αθανάσιος, ο και βιογράφος του, μας πληροφορεί, ότι «γράμματα
μαθείν ουκ ηνέσχετο… θεοδίδακτος γενόμενος ο μακάριος και φρόνιμος ην λίαν· και
το θαυμαστόν ότι, γράμματα μη μαθών, αγχίνους ην και συνετός άνθρωπος».
Αργότερα σε κάποιους ειδωλολάτρες ο Αντώνιος θα ειπή: «μη μαθόντες ημείς
γράμματα πιστεύομεν εις τον Θεόν». Ύστερα από τον θάνατο των γονέων του, όταν
ήταν περίπου 20 ετών, άκουσε στον ιερό ναό την περικοπή του Ευαγγελίου, που
είπεν ο Χριστός στον πλούσιο νεανίσκον·
ΦΙΛΟΠΑΠΙΚΑΙ ΜΟΝΑΧΑΙ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΑΝ ΕΙΣ ΦΥΛΑΚΙΣΙΝ ΜΕΛΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ -- Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης
1. Κακή μοναστική κληρονομιά
Περίεργα καί ἄκρως ἀνησυχητικά γεγονότα ἐκτυλίσσονται
στόν διαρκῶς ἀλλοτριούμενο καί εὐτελιζόμενο ἐκκλησιαστικό βίο. Σύγχυσις καί
ἀταξία παντοῦ· στά δόγματα, στήν ἠθική ζωή, στήν λατρεία, στήν ἀντιμετώπιση τῶν
αἱρέσεων, στόν μοναχικό βίο, τόν κατʼ ἐξοχή ζηλωτή τῆς τελειότητος καί τῆς
ἀκριβείας. Καί παλαιότερα παρουσιάσθηκαν σκανδαλώδεις καί προκλητικές ἐνέργειες
μοναχῶν, πολυτελῶς καί ἀναρμόστως διαβιούντων, συχνά δέ τά ἐπισκοπικά καί
συνοδικά δικαστήρια ἐπέβαλαν αὐστηρές ποινές σέ μοναχούς καί μονάζουσες γιά
ἠθικά καί διοικητικά παραπτώματα. Μερικοί μάλιστα ἐπίσκοποι ἐξεδίωξαν ἀπό τήν
ἐπαρχία τους ὁλόκληρες μοναστικές ἀδελφότητες, διότι ἔκριναν ὅτι ἡ παρουσία των
προκαλεῖ πνευματική βλάβη στό ὀρθόδοξο πλήρωμα. Στήν τελευταία περίπτωση ἀνήκει
ἡ γυναικεία ἀδελφότητα πού ἔχει ὡς Γέροντα-πνευματικό τόν ἀπό τῆς ῾Ι. Μ.
Σιμωνόπετρας ὁρμηθέντα ἱερομόναχο Διονύσιο Καλαμπόκα, προκαλέσαντα διά τῶν
μοναχῶν του ταραχές καί στήν ᾿Εκκλησία ῾Ιεροσολύμων, ἡ ὁποία ἀναγκάσθηκε νά
τιμωρήσει αὐστηρά μερικούς ἐξ αὐτῶν.
Δεν αρμόζει η διπλωματία εις ρασοφόρους
Του Αγιορ. μοναχού Νικολάου
Μετά από εκατό και πλέον χρόνια, εξαπλώσεως
και ωριμάνσεως της μάστιγος της παναιρέσεως του επαράτου οικουμενισμού, κρίθηκε
αναγκαίο εφέτος να περάση πανηγυρικά και δια πύλης «Μ. Συνόδου». Για το κλίμα
των ημερών αυτών το προ και μετά την «Σύνοδο» αυτή έχω να πω τα εξής:
Ενώ ορισμένες δυνάμεις θα μπορούσαν να
σταματήσουν τον κατήφορο της οικουμενιστικής λαίλαπας με το αγωνιστικό τους
φρόνημα ως ταγμένοι με την αφιέρωσή τους στην Εκκλησία του Χριστού, δεν το
κάνουν ή το κάνουν με υποκριτικό φρόνημα.
Ενώ πριν την «Σύνοδο» έδειχναν ότι είναι
προβληματιζόμενοι και έκαναν ένα αγώνα διαμαρτυρίας γενικά δια τα θέματα και
την λειτουργία της «Συνόδου», μετά από αυτήν (ίσως λόγω αμνησίας) την
επικροτούν ή τηρούν σιγήν ιχθύος ή γράφουν κείμενα γρηφώδη και διπλωματικά.
Επάνω σε αυτό το υποκριτικό είδος αγώνος έχω να πω τα εξής:
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)