Η σοφία του Κόντογλου ως καλοκαιρινή «ανάσα»

Γιώργος Κ. Στράτος

Έψαχνα να βρω κάτι για να κρατήσουμε από το καλοκαίρι. Κάτι ζεστό, με ψυχή, για συντροφιά στα κρύα και άκαρδα που επανέρχονται δριμύτερα καταπώς φαίνεται από το φθινόπωρο. Τύχη αγαθή μ’ έριξε πάνω στο βιβλίο «Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου» του αείμνηστου Φώτη Κόντογλου. Και να μην τον έχετε ακουστά, έχετε δει έργα ή επιρροές του σε όποια εκκλησία μπήκατε. Από τους κορυφαίους πνευματικούς ανθρώπους της πατρίδας μας στον 20ό αιώνα. Ζωγράφος που έδωσε νέα ώθηση στην αγιογραφία, υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, της φύσης και της παράδοσής μας, προικισμένος συγγραφέας, με διαχρονικό, δυνατό λόγο και γνώση, μα πάνω από όλα με μεγάλη καρδιά.
   
Έρχεται από έναν κόσμο που οι άνθρωποι «Ητανε απλοί κι αγράμματοι, ταπεινοί κι απερηφάνευτοι, μα είχαν απάνω τους πολλή μεγαλοπρέπεια και κάποιο βάρος, δείχνοντας πως ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα σοβαρό και σεβάσμιο, κι όχι όπως είναι τώρα που ρεζιλεύτηκε και κατάντησε ξεπεσμένο, μ’ όλες τις τυμπανοκρουσίες και τις ζόρικες πόζες που παίρνει».

Οικουμενισμός σειρά Α Νο 23

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 31 / 18  Αυγούστου 2014

ΙΒ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Κατάθεσις της Αγίας Ζώνης Θεοτόκου.

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὴν ἀνακομιδὴ τῆς τιμίας Ζώνης τῆς Θεοτόκου. Οἱ γνῶμες γιὰ ποὶος αὐτοκράτορας τὴν ἔκανε διίστανται, ἄλλοι λένε ὅτι ἔγινε ἀπὸ τὸ βασιλιὰ Ἀρκάδιο καὶ ἄλλοι ἀπὸ τὸ γιό του, Θεοδόσιο τὸν Β’. 
Ἡ τιμία Ζώνη μεταφέρθηκε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τοποθετήθηκε σὲ μία χρυσὴ θήκη. Ἡ θήκη αὐτή, ὀνομάστηκε Ἁγία Σωρός. Ὁ βασιλιὰς Λέων ὁ Σοφός, ἄνοιξε τὴν Ἁγία Σωρό, μετὰ ἀπὸ 410 χρόνια γιὰ νὰ ἐπικαλεσθεῖ τὴν Θεία Χάρη της, ἐπειδὴ ἡ σύζυγός του διακατείχετο ἀπὸ ἕναν δαίμονα.

Ἀφοῦ λοιπὸν τὴν προσκύνησαν, ὁ Πατριάρχης ἅπλωσε τὴν τίμια Ζώνη ἐπάνω στὴ βασίλισσα καὶ ἀμέσως ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὸ δαιμόνιο.

Ορθόδοξος Τύπος (αριθ. φύλλου: 2027)

Ἔχουμε ἀγανακτήσει ἀπὸ τὶς οἰκουμενιστικὲς πρωτοβουλίες τοῦ Πατριάρχου καὶ ἰδίως ἀπὸ τὶς συμπροσευχές του μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀλλόθρησκους. Γι᾽ αὐτὸν πιὰ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὶς συμπροσευχὲς δὲν ἰσχύουν. Τοὺς κατήργησε μὲ τὴν πρακτική του. Ὅμως τοὺς Κανόνες, ποὺ ἀναφέρονται στὶς δικαιοδοσίες του καὶ τὰ προνόμιά του τοὺς τηρεῖ μὲ κάθε σχολαστικότητα καὶ ὅποιος τοὺς παραβαίνει τιμωρεῖται αὐστηρῶς. Ἀλήθεια, ἀκούστηκε ποτὲ ἀντιοικουμενιστικὸς λόγος στὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, στὰ Δωδεκάνησα καὶ στὴ διασπορά; Οὔτε ἀκούστηκε οὔτε θὰ ἀκουστεῖ. Ἀλλὰ μήπως καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά; Ἀκούστηκε ποτὲ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος νὰ πεῖ τὸ παραμικρό; Οὔτε πρόκειται νὰ ἀκουστεῖ. Τὸ ἀντίθετο γίνεται. Ἀφήνει τοὺς δυὸ τρεῖς οἰκουμενιστὲς μητροπολίτες νὰ θορυβοῦν καὶ νὰ σκανδαλίζουν τὸν πιστὸ λαό. Ὁ ἴδιος μένει προκλητικὰ ἀπαθὴς μπροστὰ στὸ μέγιστο κίνδυνο τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΗΣ

http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Ὁ Ἅγιος Μύρων

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=75&t=9946

Ὁ Ἅγιος Μύρων μαρτύρησε ὅταν αὐτοκράτωρ ἦταν ὁ Δέκιος, τὸ 250 μ.Χ. Καταγόμενος ἀπὸ πλούσια οἰκογένεια, θὰ μποροῦσε νὰ ζήσει ἄνετα, μὲ ὅλα τὰ ἐπίγεια ἀγαθὰ ποὺ θὰ ἐπιθυμοῦσε. Ὅμως ἡ μεγάλη του ἀγάπη πρὸς τὸ Χριστό, ἔκανε τὸ Μύρωνα νὰ χειροτονηθεῖ ἱερέας. Ἀφιερώθηκε, λοιπόν, ὁλοκληρωτικὰ στὸ ποιμαντικό του καθῆκον καὶ δίδασκε, νουθετοῦσε καὶ βοηθοῦσε τὸ κάθε ἕνα μέλος τοῦ ποιμνίου του. Μεριμνοῦσε καθημερινὰ γιὰ τοὺς φτωχούς, τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά. Κάποτε, ὁ ἔπαρχος Ἀχαΐας Ἀντίπατρος πῆγε στὸν τόπο ὅπου λειτουργοῦσε ὁ Μύρων καὶ συνέλαβε πολλοὺς χριστιανούς. Γιὰ νὰ ἐκβιάσει λοιπὸν τὸ Μύρωνα, νὰ ἀλλαξοπιστήσει, ἔφερε μπροστά του τὸ ποίμνιό του καὶ τοῦ εἶπε ὅτι, ἂν αὐτὸς ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό, θὰ τοὺς ἀφήσει ὅλους ἐλεύθερους. Ὁ Μύρων μειδίασε καὶ ἀπάντησε: «Ἂν ἦταν γιὰ τὴν σωτηρία τῶν πνευματικῶν μου παιδιῶν, πρόθυμα θὰ ἔδινα τὴν ζωή μου. Τώρα ὅμως δὲν πρόκειται γι᾿ αὐτό. Ἂς δώσουν λοιπὸν οἱ ἴδιοι ἀπάντηση». Τότε ὅλοι μαζὶ φώναξαν: «Ὄχι. Μία ἀνθρώπινη ψυχὴ εἶναι ἀσύγκριτα πολυτιμότερη ἀπὸ μύρια σώματα καὶ ἀπὸ τὸν κόσμο ὅλο. Ποιὸς λοιπὸν ἀπὸ μᾶς θέλει νὰ δεχθεῖ, ὥστε νὰ χάσει τὴν ψυχή του ὁ πνευματικός μας πατέρας, γιὰ νὰ ζήσουν λίγο περισσότερο στὸν πρόσκαιρο αὐτὸ κόσμο οἱ δικές μας σάρκες;». Ὁ ἔπαρχος, ἐξοργισμένος ἀπὸ τὴν ἀπάντηση, ἀφοῦ βασάνισε μὲ φρικτὸ τρόπο τὸ Μύρωνα, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισε.

ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ

Κατά το Μυστήριο της μετάνοιας, ή κατά την εξομολόγηση , η οποία είναι ένα και το αυτό, σχίζονται τα γραμμάτια, δηλαδή καταστρέφεται το χειρόγραφο των αμαρτιών μας, και η Μετάληψη του Τιμίου Σώματος και Αίματος του Χριστού μας παρέχει τις δυνάμεις ώστε να αναγεννηθούμε πνευματικά. Μετά τη Μετάληψη, πρέπει να ζητήσουμε από τον Θεό να διατηρήσουμε επαξίως τη Δωρεά και ο Θεός να μας δώσει τη δύναμη να μην γυρίσουμε πίσω, δηλαδή στις παλιές μας αμαρτίες.

Ορθόδοξοι και Παπικοί είναι η «ΜΙΑ» Εκκλησία!

Ο Πάπας Παύλος ο 6^ος ανέπεμψε δια πρώτην φοράν ειδικήν ευχήν «υπέρ των Ορθοδόξων και Καθολικών πιστών της Μίας Εκκλησίας του Χριστού» κατά την ακολουθίαν της Μεγ. Πέμπτης, εις τον Καθεδρικόν Ναόν της Ρώμης όπου εχοροστάτησεν. Τούτο, ως παρατηρούν θεολογικοί κύκλοι, σημαίνει ότι το Βατικανόν φρονεί ότι δεν υφίσταται πλέον θέμα «Ενώσεως», καθ΄ όσον και κατά την άποψιν της Ρώμης, ήδη ανήκομεν εις την αυτήν «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» (Σημ. «Ο.Τ.» δηλ. την Ουνίαν;). Εξ άλλου παρομοίας θέσεις υπεστήριξεν και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Αθηναγόρας εις πρόσφατον συνέντευξίν του, την οποίαν δημοσιεύομεν εις την 4^ην σελίδα.

Αριθμός Φύλλου 138.

Χωρίς σχόλιο...

Τα δύο ελληνοθρησκευτικά σύμβολα : η ελληνική σημαία και ο Δικέφαλος Αετός. 

Saint Dorotheos says:

There are three situations of man.  There is the person that allows the passions to operate and the person who does not allow them to act manifestly and the person who roots out the passions. The first is the person that adjusts his life according to the passions, the person that fully satisfies them. The person that does not live the passions manifestly is one who does not leave them free to act but neither does he cut them out but he disputes with them and lives with the passions inside him. The person that roots out the passions is one that struggles against them and always acts opposed to them.

Που είναι οι ποιμένες της Εκκλησίας, δια να σημάνουν έγερσιν, εγρήγορσιν, να καταδείξουν τον κίνδυνον;

Εις τον διάλογον, που διεξάγει ο Παναγιώτατος Πατριάρχης μας από ετών με τον κόσμον, υπεχώρησεν, ηστόχησεν, ηττήθη. Εθυσίασε τας μονίμους θείας αληθείας εις τας απαιτήσεις του «εν τω πονηρώ κειμένου κόσμου», συνεβιβάσθη, εταυτίσθη με τον κόσμον. Ισοπέδωσε την διαφοράν μεταξύ αληθείας και ψεύδους. Ό,τι ελέγομεν αίρεσιν, κακοδοξίαν, απηλείφθη από το λεξιλόγιόν του. Η Ορθοδοξία δεν είναι διάφορος από τον παπισμόν και δέκα ολοκλήρους αιώνας επλανάτο η Εκκλησία μας. Τα δόγματα δεν είναι υπερφυσικαί αλήθειαι και κατά καιρούς δυνάμεθα να τα μεταβάλλωμεν. Ό,τι εγράφη κατά των Λατινικών κακοδοξιών υπό των αγίων Πατέρων, σήμερον δεν έχει ισχύν….   Και τώρα; Τώρα που ο πολύς κόσμος ακολουθεί αυτήν την διεστραμμένην λογικήν, που το φως σκοτίζεται, το άλας μωραίνεται, που ένας Οικουμενικός Πατριάρχης απαρνείται την Ορθόδοξον Παράδοσιν και συντάσσεται με τον αιρεσιώτην παπισμόν, τι να είπωμεν; Και ποίος μας ακούει; Τα πλήθη θέλουν αγάπην, θέλουν ένωσιν. Τι αξίζει η αλήθεια του Θεού ενώπιον της αγάπης; Ομολογουμένως ζώμεν εις ατμόσφαιραν συγχύσεως. Φοβούμεθα μήπως, η τόσον εξαπλωθείσα αδιαφορία δια την ορθόδοξον πίστιν, αποβή καταστρεπτική δια την αγίαν Εκκλησίαν μας. Ουδαμού ακούεται φωνή διαμαρτυρίας. Που είναι οι ποιμένες της Εκκλησίας, δια να σημάνουν έγερσιν, εγρήγορσιν, να καταδείξουν τον κίνδυνον; Να είπομεν τον Πατερικόν λόγον; «Ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει;» Αλλ΄ ο Χριστός δεν καθεύδει. Καθεύδομεν ημείς βαθέως, καθεύδουν οι Ποιμένες μας…

ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2014 – ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ --- «Απήλθε λυπούμενος»

Ουράνια κατάκτηση

Tο ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού κήρυσσε ο Ιησούς Χριστός σε περιοδείες που έκανε και ερχόταν σε επικοινωνία με το λαό “διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και θεραπεύων πάσαν νόσον”. Όπου μιλούσε όλοι τον άκουαν με ιδιαίτερο θαυμασμό. Τον πλησίαζαν πονεμένοι άνθρωποι για να θεραπεύσει ασθενείς τους ή για να συζητήσουν μαζί Του ζητήματα που τους απασχολούσαν. Εκείνος βέβαια άλλους ευεργετούσε, ενώ σε άλλους έλεγε: “ουκ οίδατε τι αιτείσθε”. Ανάμεσα σ’  εκείνους που πλησίασαν τον Χριστό ήταν και ένας νέος που πήγε κοντά Του για να πληροφορηθεί πώς θα μπορέσει να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Τα πρώτα λόγια του έδειχναν ότι τον συνείχε ιερός πόθος. Μάλλον όμως σκέφθηκε να δοκιμάσει τί απάντηση θα του έδινε ο Χριστός. Αυτό μαρτυρεί ότι η διάθεση του δεν ήταν ειλικρινής, αγνή και άδολη. Την εκδοχή αυτή στηρίζει και η αντίδραση του νέου στην υπόδειξη του Χριστού για το τι έπρεπε να πράξει για να σωθεί. Μόλις την άκουσε, “απήλθε λυπούμενος”, δηλαδή σταμάτησε την προσπάθεια του και απομακρύνθηκε οριστικά από τον Ιησού.

Aνάγκη Ομολογίας

Πάντοτε μεν, μάλιστα δε σήμερον είναι αναγκαία η ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως και η μαρτυρία της αποκεκαλυμμένης αληθείας υπό παντός πιστού, χάριν της σωτηρίας εαυτού και του πλησίον. Ούτε μόνη η πίστις, ούτε μόνη η αγάπη, ουδέ πίστις και αγάπη ομού συνιστούν τον πιστόν, εάν δεν υπάρχη και η ομολογία. Τότε ο Χριστιανός είναι ωλοκληρωμένος και ευάρεστος ενώπιον του Κυρίου, όταν εν αυτώ, ως λέγει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, «και η πίστις της ομολογίας προλάμπη και η αγάπη τη πίστει συμπλέκηται» (PG, 44, 928). Η ανακήρυξις της αληθείας και η ομολογία της ευσεβείας, τονίζει ο Συμεών Θεσσαλονίκης είναι αναγκαία, και ο θεμέλιος παντός πιστού (PG, 155,  36). Δεν πρέπει να σιωπώμεν το φρόνημα της αληθείας, γράφει ο Μ. Αθανάσιος, αλλά να το διαγγέλωμεν μεγαληγόρως (ΒΕΠΕΣ, 30, 205). Ο Μ. Βασίλειος εφιστά την προσοχήν, μήπως «ένοχοι του αίματος των υπό της αμαρτίας τεθανατωμένων δια της σιωπής ευρεθώμεν» (PG, 31, 1512). O δε άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς κατατάσσει την απουσίαν της ομολογίας εις «τρίτον αθεϊας είδος». Δια τούτο πάντες οι μέχρι σήμερον Ορθόδοξοι πιστοί ωμολόγησαν την αλήθειαν, πολλοί δε εξ αυτών και μέχρι μαρτυρικού θανάτου, συμμορφούμενοι προς το τέλειον υπόδειγμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, «του μαρτυρήσαντος επί Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν» (1Τιμ. στ: 13). Ο απόστολος Πέτρος μακαρίζεται υπό του Κυρίου δια την ομολογίαν (Ματθ. ιστ: 17). Ο απόστολος Παύλος «τον στέφανον ελπίζει λαβείν της ζωής, τηρήσας και κηρύξας την πίστιν», γράφει ο Συμεών Θεσσαλονίκης (PG, 155,  36). Πάντες οι άγιοι Απόστολοι εκήρυξαν το Ευαγγέλιον πάση τη κτίσει. Ο Πρωτομάρτυς Στέφανος ωμολόγησε τον Χριστόν εντός του Συνεδρίου των απειθούντων εις τον Θεόν Ιουδαίων. Οι άγιοι Μάρτυρες ωμολόγησαν την αλήθειαν, θυσιαζόμενοι ως άλλα ολοκαυτώματα εις τον βωμόν της Ορθοδόξου πίστεως. Πάντες οι Άγιοι και οι Πατέρες συνέζησαν με την καλήν ομολογίαν, περιφρονούντες τας απειλάς των ασεβών,  ή μάλλον λυπούμενοι, διότι είς είναι ο θάνατος και είναι φύσει αδύνατον δια πολλών μαρτυρικών θανάτων να δοξάσουν τον Θεόν, ως απήντησεν ο Μ. Βασίλειος εις τον αιρετικόν ηγεμόνα. Ταύτην την ομολογίαν της πίστεως εκράτησαν και πάντες οι Ορθόδοξοι Έλληνες μέχρι των ημερών μας, φρονούντες ότι η ομολογία της θείας αληθείας είναι πρόξενος αιωνίου ζωής.

Ο Δούρειος ίππος του Παπισμού

Η Ουνία απετέλεσε πέτρα σκανδάλου εις τις σχέσεις Ορθοδοξίας και Παπισμού δεδομένου, ότι δι΄ αυτής, δηλαδή της Ουνίας, προσπαθεί ο Παπισμός να παραπλανήση τους Ορθοδόξους και να προσηλυτίση αυτούς εις τον Παπισμό. Η χρησιμοποίησις εν προκειμένω του όρου «παραπλάνησις» πρέπει να εκληφθή εν κυριολεξία, διότι οι Ουνίτες ενώ είναι μέλη της Παπικής «Εκκλησίας» και αναγνωρίζουν τον Πάπαν ως κεφαλή της Εκκλησίας, αποδεχόμενοι πλήρως τις πλάνες και τις αιρέσεις αυτού, εν τούτοις φέρουν το σχήμα των Ορθοδόξων κληρικών και τελούν την λατρείαν των κατά το Ορθόδοξον Τυπικόν δια να παραπλανήσουν τους αφελεστέρους. Παρά δε τας εντόνους διαμαρτυρίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, των Θεολογικών Σχολών μας κ.λ.π. ο Πάπας εμμένει ανενδότως εις την μέθοδον αυτήν της εξαπατήσεως, η οποία άλλωστε εναρμονίζεται πλήρως προς το διαβόητον αξίωμα, το οποίον ρυθμίζει την πολιτικήν του Βατικανού, το οποίον ως γνωστόν, έχει την αρχαιοτέραν διπλωματίαν του κόσμου, ότι δηλαδή  «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Τοιαύται όμως μέθοδοι είναι απαράδεκτοι και δια στοιχειωδώς εντίμους ανθρώπους συνιστούν αληθή πρόκλησιν και σκάνδαλο όταν χρησιμοποιούνται υπό του διεκδικούντος την αποκλειστικήν εκπροσώπησιν του Χριστού επί της Γης, δηλαδή του Πάπα!

Οι επιπτώσεις σήμερα από το κραχ στον Σαγγάριο

Σάββας Καλεντερίδης

Ο Ελληνικός Στρατός βρέθηκε στη Μικρά Ασία τον Μάιο του 1919, περισσότερο ως ακολούθημα γεωπολιτικών σχεδιασμών της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, παρά ως αποτέλεσμα σώφρονος ελληνικού στρατηγικού σχεδιασμού. Λίγους μήνες πριν, στις αρχές Ιανουαρίου, είχε προηγηθεί η αποστολή στην Κριμαία δύο μεραρχιών του Α΄ Σώματος Στρατού (ΙΙα και ΧΙΙΙη Μεραρχίες), υπό γαλλική διοίκηση και πάλι κάτω από το ίδιο πλαίσιο. Δηλαδή, χωρίς εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό και ακολούθημα γεωπολιτικών σχεδιασμών άλλων δυνάμεων.