Νυν κακοπαθήσωμεν ως στρατιώται Χριστού -- του αειμνήτου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Ηχεί δυσάρεστα στ΄ αυτιά μας ο λόγος περί στρατού και πολέμου σε μια εποχή που – το αντιλαμβανόμαστε όλοι – η ειρήνη είναι επικίνδυνα εύθραυστη και εναγώνιοι οι λαοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να την διατηρήσουν. Υπάρχει, ωστόσο, ένας πόλεμος, που εξασφαλίζει την πραγματική ειρήνη. Δεν έχει σχέση με τους στρατούς και τα όπλα αυτού του κόσμου. Είναι πόλεμος απόλεμος, πνευματικός, αόρατος. Κι είμαστε επιστρατευμένοι σ΄ αυτόν όλοι όσοι ανήκουμε στην Εκκλησία του Χριστού, η οποία εδώ στη γη ονομάζεται στρατευομένη Εκκλησία. Όλοι οι χριστιανοί, κλήρος και λαός, μεγάλοι και μικροί, άνδρες και γυναίκες, από την ώρα που βγήκαμε από την κολυμβήθρα πολιτογραφημένοι στην βασιλεία του Θεού κι ενταγμένοι στη δική Του οικογένεια, μέχρι την ύστερη στιγμή της ζωής μας είμαστε στρατιώτες, στρατευμένοι στην καλή στρατεία της Εκκλησίας.

Η Μικτή Μονή του Έσσεξ Αγγλίας. -- Toυ Αγίου Νικοδήμου : Ότι ο Αρχιερεύς και πάντες οι ασκούντες παρθενίαν, πρέπει να φεύγωσι τας συνομιλίας των γυναικών.

Δια τούτο πρόσεχε. Ναι, παρακαλώ θερμώς, πρόσεχε, φίλτατε και φυλάττου καλώς από του να εντρυφώσιν οι οφθαλμοί σου, δια της περιέργου θεωρίας των ωραίων προσώπων· μήποτε νικήση σε κάλλους επιθυμία· πληροφορήθητι τοίνυν, ότι εις κίνδυνον μέγαν ευρίσκεσαι, και μάλιστα εάν είσαι νέος ή Αρχιερεύς ή όλως του ιερού κλήρου· και δεν είναι τρόπος να μη απαντήσης τοιαύτα πρόσωπα, τα οποία ρίπτουσιν εις την καρδίαν, και μακρόθεν θεωρούμενα, τα βέλη της ηδονής. Αλλ΄ ει δυνατόν εστι, μηδέποτε θελήσης τοις τοιούτοις προσώποις να απαντήσης και εις λόγους όλως να έλθης και συνομιλίας, καν και η συνομιλία είναι περί εξομολογήσεως, ως και τούτο οι θείοι Πατέρες διαγορεύουσιν. Ενθυμούμαι γαρ, ότι η αγία και οικουμενική εβδόμη σύνοδος, λέγει εις τον δέκατον όγδοον κανόνα, ότι, όταν Αρχιερεύς ευρεθή έξω εις προάστειον τι, ευρίσκονται δε εκεί και γυναίκες, ας αναχωρώσιν εκείναι εκείθεν ανυπερθέτως έως ου ευρίσκεται παρών ο Αρχιερεύς. «Εί τις δούλην, ή ελευθέραν εν τω επισκοπείω κτώμενος φωραθείη, ή εν μοναστηρίω, προς εγχείρησιν διακονίας τινός, επιτιμάσθω· επιμένων δε καθαιρείσθω. Ει δέ και τύχοι εν προαστείοις γυναίκας είναι, και θελήσει ο επίσκοπος ή ο ηγούμενος πορείαν εν τοις εκείσαι ποιήσασθαι, παρόντος επισκόπου ή ηγουμένου, μηδόλως εγχείρησιν διακονίας ποιείσθω κατ΄ εκείνον τον καιρόν γυνή· αλλ΄ ιδιαζέτω εν ετέρω τόπω, έως αν την αναχώρησιν ποιήσηται ο επίσκοπος, δια το ανεπίληπτον». 

Αγνή Παρθένε Δέσποινα

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Χρίεις τελειών, την βρότειον ουσίαν, Άναξ άναρχε, Πνεύματος κοινωνία, Ροαίς αχράντοις, εκκαθάρας και σκότους. Ισχύν θριαμβεύσας τε, την επηρμένην, Νυν εις άληκτον, εξαμείβεαι βίον.

Ερμηνεία.

Ω Βασιλεύς, λέγει, άναρχε, συ με τα ρείθρα τα καθαρά του Ιορδάνου καθαρίσας από το σκότος της ασεβείας και αμαρτίας την φύσιν των ανθρώπων, την προσληφθείσαν και ενωθείσαν εν τη υπερθέω σου υποστάσει, έχρισας αυτήν και ετελείωσας τη χρίσει και κοινωνία του Αγίου Πνεύματος· διο και Χριστός ονομάζεσαι, ου μόνον δια την χρίσασαν Θεότητα, αλλά και δια την σάρκα την χρισθείσαν με την Θεότητα και γενομένην, όπερ το χρίσαν, και, θαρρώ λέγειν, ομόθεον, ως είπεν ο Θεολόγος Γρηγόριος (Λόγω εις το Πάσχα). Το Πνεύμα γαρ το άγιον, όπερ κατέβη εις εσέ βαπτιζόμενον, εδήλου το θείον χρίσμα· και μολονότι εξ αυτής της ενώσεως εχρίσθη μυστικώς η θεοϋπόστατός σου σάρξ με το Πνεύμα το Άγιον, καθώς είπεν ο Ησαϊας «Πνεύμα Κυρίου επ΄ εμέ, ου ένεκεν έχρισέ με» (Ησ. ξα: 1), και ο Προφήτης Δαβίδ «Δια τούτο έχρισέ σε, ο Θεός, ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου» (Ψαλμ. μδ: 8)· τότε όμως εν τω Ιορδάνη εγνωρίσθη η χρίσις αύτη και έξωθεν υπό των άλλων. Νοείται δε η χρίσις και επί των ανθρωπίνων σωμάτων· διότι ο Χριστός καθαρίσας πρότερον την ανθρωπίνην ουσίαν από την προπατορικήν αμαρτίαν με τα ύδατα του Ιορδάνου, έχρισεν αυτήν έπειτα με το τελειοποιόν μύρον, όπερ εστίν η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Δια τούτο ιερά συνήθεια και παράδοσις επικρατεί εν τη Εκκλησία του Χριστού, πρώτον μεν να βαπτίζουν οι Ιερείς εν τη αγία κολυμβήθρα τον μέλλοντα προσελθείν τω Χριστώ, έπειτα δε να τελειώνουν αυτόν με την χρίσιν του αγίου μύρου, επιλέγοντες «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου»· διότι σφραγίς και βεβαίωσις της χάριτος του Αγίου Πνεύματος το μύρόν εστι· δια το οποίον και πάντες οι Χριστιανοί χριστοί Κυρίου εμπορούν να λέγωνται, ως κεχρισμένοι με το τελειοποιόν χρίσμα, δι΄ ου δηλούται η χάρις και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος κατά τον Δαμασκηνόν Ιωάννην (Βιβλίον Δ΄ κεφ. πστ΄). Διότι αν οι παλαιοί Βασιλείς και Ιερείς και Προφήται ελέγοντο χριστοί Κυρίου, διότι εχρίοντο με το ατελές και τυπικόν έλαιον του κέρατος, πόσω μάλλον εμπορούν να λέγωνται τώρα χριστοί Κυρίου οι με το αληθές και τελειότερον χρίσμα του αγίου μύρου χριόμενοι Χριστιανοί; Ούτως επρόσταξεν ο Θεός και τον Μωϋσήν, να λούση πρώτον τον Ααρών και τους Υιούς του με νερόν, έπειτα να χρίση αυτούς: «Και Ααρών και τους Υιούς αυτού προσάξεις επί της θύρας της Σκηνής του Μαρτυρίου και λούσεις αυτούς εν ύδατι… και λήψη εκ του ελαίου του χρίσματος, και επιχεείς αυτό επί την κεφαλήν αυτού και χρίσεις αυτόν» (Έξ. κθ: 4-7). Ταύτην την χρίσιν του αγίου μύρου και ο Παύλος δηλών έλεγεν: «Ο δε βεβαιών ημάς συν υμίν εις Χριστόν και χρίσας ημάς, Θεός (ήτοι ο Θεός εστίν), ο και σφραγισάμενος ημάς και δους τον αρραβώνα του Πνεύματος εν ταις καρδίαις ημών» (β΄ Κορ. α: 21-22)· και ο ηγαπημένος Ιωάννης: «Και υμείς το χρίσμα, ο ελάβετε απ΄ αυτού, εν υμίν μένει» (α΄ Ιω. β: 27). Την μεν ανθρωπίνην φύσιν (λέγει) λοιπόν ο Σωτήρ εκαθάρισεν από το νοητόν σκότος, και εφώτισε ταύτην με την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος, και από τον κάτω τούτον και εβδοματικόν βίον, τον πρόσκαιρον δηλαδή, μετεβίβασεν αυτήν εις τον άνω τον όγδοον τον αιώνιον· την δε υπερήφανον δύναμιν του Διαβόλου κατέβαλε με θρίαμβον, και παντελώς ηφάνισε. Αλλ΄ είθε! Ημείς οι ψάλλοντες τώρα και αναγινώσκοντες, και οι ακούοντες τον παρόντα Κανόνα να φυλάξωμεν ένοικον εις την ψυχήν μας την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος και την σφραγίδα του αγίου Μύρου, την οποίαν ελάβομεν, όταν εβαπτίσθημεν και εγενόμεθα χριστοί Κυρίου. Εάν γαρ ημείς φυλάξωμεν αυτήν δια της εργασίας των ζωοποιών εντολών, και αυτή αμοιβαίως θέλει φυλάξει ημάς από πάσης βλάβης των ορατών και αοράτων εχθρών. Και καθώς τα πρόβατα όπου είναι σφραγισμένα δεν επιβουλεύονται ευκόλως από τους αισθητούς λύκους· ούτω και ημείς οι Χριστιανοί τα πρόβατα του Αρχιποίμενος Χριστού, εάν φυλάττωμεν εις την ψυχήν μας σώαν και ολόκληρον την σφραγίδα της χάριτος, την οποίαν δια του αγίου μύρου ελάβομεν εν τω Βαπτίσματι, δεν θέλομεν επιβουλευθή από τους νοητούς λύκους Δαίμονας, καθώς είπεν ο Θεολόγος Γρηγόριος: «Πρόβατον εσφραγισμένον ου ραδίως επιβουλεύεται» (Λόγος εις το Βάπτισμα), αλλά θέλομεν περικυκλούσθαι υπό της παντοδυνάμου δεξιάς του υψίστου, και θέλομεν φυλάττεσθαι από τους αγίους Αγγέλους· κάθε γαρ βαπτιζόμενος ένα Άγγελον λαμβάνει εκ Θεού προς διαφύλαξίν του, κατά το : «Παρεμβαλεί Άγγελος Κυρίου κύκλω των φοβουμένων αυτόν» (Ψαλμ. λγ: 8). Εάν ούτω ποιώμεν, θέλομεν μεταβή από την πρόσκαιρον ταύτην ζωήν εις την άνω και αιωνίαν χάριτι του εν Ιορδάνη βαπτισθέντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ω η δόξα και το κράτος συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι νυν και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 21 Ιανουαρίου 2015

Μαξίμου ομολογητού, Νεοφύτου, Ευγενίου.

Ὁ Ὅσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς καταγόταν ἀπὸ ἐπιφανὴ οἰκογένεια καὶ γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ ἔτος 580 μ.Χ. Ἔλαβε τὴ συνήθη ἐγκυκλοπαιδικὴ μόρφωση καὶ ἐπιδόθηκε ἰδιαίτερα στὴ σπουδὴ τῆς φιλοσοφίας. Ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου (610 – 641 μ.Χ.) προσελήφθη ὡς ἀρχιγραμματεὺς αὐτοῦ. Παρέμεινε στὴ θέση αὐτὴ γιὰ λίγα μόνο χρόνια, ἀλλὰ διατήρησε τὶς σχέσεις του καὶ ἀλληλογραφία μὲ πρόσωπα τοῦ δημόσιου βίου.

Ἀφοῦ παραιτήθηκε, τὸ 614 μ.Χ., ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχιγραμματέως, ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο καὶ ἀκολούθησε τὸν μοναχικὸ βίο. Ἀσκήτεψε σὲ μονὴ τῆς Χρυσουπόλεως, ποὺ βρισκόταν ἔναντι τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ διετέλεσε ἡγούμενος αὐτῆς. Ἐκεῖ ἀπέκτησε ὡς μαθητὴ τὸν Ἀναστάσιο, ὁ ὁποῖος τὸν ἀκολούθησε σὲ ὅλη του τὴ ζωή.

Σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἡ ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ συμμόρφωση τοῦ βίου τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν Θεία διδασκαλία ἀποτελοῦν βάση στερεά, ἐπὶ τῆς ὁποίας θὰ οἰκοδομηθεῖ ἡ πνευματικὴ ἀνύψωση τοῦ νοῦ. Πρῶτο βῆμα γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἀποτελεῖ ἡ ἀπόδυση ἀπὸ τὸ νοῦ ὅλων τῶν παθῶν ποὺ τὸν ἐνοχλοῦν, τὰ ὁποία ἔχουν τὴν βάση καὶ τὴν ἀφορμή τους στὸ σῶμα. Καλεῖται δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος νὰ μὴν ἀκολουθήσει τὴν κίνηση τῶν αἰσθητῶν, νὰ μὴν γίνει δοῦλος τῶν φυσικῶν του ὁρμῶν καὶ παθῶν, ἀλλὰ νὰ ἀκολουθήσει τὰ ὑπὲρ φύσιν. Τὰ ἀποτελέσματα παρουσιάζονται ἀνάλογα πρὸς τὴν ἐκλογή. Ἐκεῖνος ποὺ ἀκολουθεῖ τὴν κίνηση τῶν αἰσθητῶν ὑφίσταται καὶ τὴν φυσικὴ φθορὰ αὐτῶν καὶ συναλλοιώνεται μὲ αὐτά, ἐνῶ ὁ ἀναστὰς «τῆς ἐμπαθοῦς περὶ τὰ φαινόμενα διαθέσεως, τὴν τῶν φαινομένων ἔθυσε κίνησιν καὶ τὴν πρακτικὴν κατορθώσας ἔφαγεν ἀρετήν». Ἡ πράξη τῆς ἀρετῆς εἶναι ἔργο τῆς ἀνθρώπινης καὶ τῆς θείας δυνάμεως. Κανένα χάρισμα δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος μόνο μὲ τὴν φυσική του δύναμη. Ἡ ἐπιμονὴ τοῦ Ἁγίου Μαξίμου στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι φανερὴ σὲ ὅλη του τὴ διδασκαλία, διότι φοβᾶται μήπως ὁ ἄνθρωπος περιπέσει στὸ πάθος τῆς ὑπερηφάνειας. Ὁ Θεός, παρατηρεῖ, ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο δύναμη, γιὰ νὰ πράττει τὶς ἀρετές.

Ἔτσι, λοιπόν, ἀσκήτευε ὁ μακάριος Ὁμολογητής. Ἀλλὰ ἡ περσικὴ ἀπειλή, ποὺ εἶχε δημιουργήσει γιὰ τὴν Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία κρίσιμη κατάσταση, ἔσπασε τὴν ἡσυχία του καὶ τὸν ἀγώνα του γιὰ τὴν κατάκτηση τῶν ἀρετῶν ἀπὸ τὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του. Γιὰ πολλὰ χρόνια οἱ Πέρσες ἐμφανίζονταν στὴν ἀκτὴ ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη. Φαίνετε δέ, ὅτι κατὰ τὴν διάρκεια μιᾶς εἰσβολῆς τους στὴ Χρυσούπολη, τὸ 624 μ.Χ., ὁ Ἅγιος Μάξιμος ἀναγκάστηκε νὰ ἀποσυρθεῖ μὲ τοὺς μαθητές του νοτιότερα, στὴν Κύζικο. Ἐκεῖ διέμεινε γιὰ δύο περίπου χρόνια στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ συναναστρεφόταν μὲ τὸν Ἐπίσκοπο Ἰωάννη μετὰ τοῦ ὁποίου ἀντήλλαξε ἀργότερα ἐπιστολές. Ἴσως νὰ εἶχε ἀρχίσει νωρίτερα τὴν συγγραφική του δράση, ἀλλὰ ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἐπιδίδεται ἐντατικὰ στὸ ἔργο τῆς συγγραφῆς.

Λόγω συνεχίσεως τῶν Περσικῶν καταδρομῶν ὁ Ἅγιος ὑποχρεώνεται νὰ φύγει, τὸ 626 μ.Χ., καὶ ἀπὸ τὴν Κύζικο. Ἔρχεται γιὰ λίγο στὴν Κρήτη καὶ στὴν συνέχεια μεταβαίνει στὴν Ἀφρική. Θεωρεῖται δὲ πιθανὸ νὰ πέρασε καὶ ἀπὸ τὴν Κύπρο. Στὴν Καρχηδόνα ἐμφανίζεται τὴν Πεντηκοστὴ τοῦ ἔτους 632 μ.Χ., ἀλλὰ εἶχε φθάσει ἐκεῖ νωρίτερα. Κατὰ τὰ χρόνια αὐτὰ συγγράφει δύο ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα ἔργα του, τὸ «Πρὸς Θαλάσσιον» καὶ «Περὶ Ἀποριῶν».

Ἐγκαταβίωσε στὴν μονὴ Εὐκρατᾶ της Καρχηδόνας, ὅπου ἦταν ἐγκατεστημένος καὶ ἄλλος φυγάς, ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη, ὁ Σωφρόνιος. Ἐκεῖ ἔμαθε τὶς ἐνέργειες τοῦ νέου Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Κύρου, οἱ ὁποῖες ἀπέληξαν τὸ 633 μ.Χ. στὴν ἑνωτικὴ συμφωνία ποὺ διαμόρφωσε τὴν αἵρεση τοῦ Μονοενεργητισμοῦ. Ὁ Σωφρόνιος τάχθηκε ἀμέσως ἐναντίων της νέας αὐτῆς μορφῆς τῆς χριστολογικῆς αἱρέσεως. Στὴν θέση του αὐτὴ τὸν ἀκολούθησε ὁ Ἅγιος Μάξιμος. Ἔτσι συμμετεῖχε στὴ σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ, ἡ ὁποία συγκλήθηκε τὸ ἔτος 649 μ.Χ. ἐπὶ Πάπα Ρώμης Μαρτίνου Α’, ὅπου καταδικάσθηκε ὁ Μονοθελητισμὸς  καὶ ἀναθεματίσθηκαν ἐκεῖνοι ποὺ ἀνοήτως δογμάτιζαν ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει μία μόνο θέληση, τὴ θεία, σὲ ἀντίθεση πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, κατὰ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς ἔχει δυὸ θελήσεις, τὴ θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη, ὡς Θεάνθρωπος. Στὴν ἴδια Σύνοδο ἀποδοκιμάσθηκε διάταγμα τοῦ τότε αὐτοκράτορα Κώνσταντος, διὰ τοῦ ὁποίου δὲν ἐπιτρεπόταν ἡ συζήτηση περὶ Μονοθελητισμοῦ.

Ὁ αὐτοκράτορας Κώνστας (641 – 668 μ.Χ.) ὀργίσθηκε γι’ αὐτό. Ὁ Ἅγιος συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἔξαρχο καὶ βασιλικὸ ἐπίτροπο τῆς Ἰταλίας Θεοδόσιο καὶ ὁδηγήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη μαζὶ μὲ τοὺς δύο φίλους του Ἀναστασίους. Ὁ αὐτοκράτορας ἐξόρισε τὸν Ἅγιο Μάξιμο, τὸ 655 μ.Χ. στὴ Βιζύη, μέσα στὸ Ρήγιο καὶ στὴν συνέχεια στὴν πόλη Πέρβερα. Μετὰ ἀπὸ ἕξι χρόνια ἀνακλήθηκε καὶ πάλι στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπως καὶ οἱ συμμοναστές του, γιὰ μία Τρίτη προσπάθεια προσεταιρισμοῦ του. Ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε. Ἀναθεματίσθηκε, κακοποιήθηκε καὶ διαπομπεύθηκε. Ἡ κακοποίηση τοῦ Ἁγίου ἔδωσε ἀφορμὴ γιὰ τὴ διαμόρφωση παραδόσεως περὶ ἀποκοπῆς τῆς γλώσσας καὶ τῆς δεξιᾶς χειρὸς αὐτοῦ. Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ἐξορίσθηκε στὴ Λαζικὴ τοῦ Πόντου, στὸ φρούριο Σχίμαρις, ὅπου καὶ κοιμήθηκε ὁσίως στὶς 13 Αὐγούστου τοῦ ἔτους 662 μ.Χ.
Τὸ τίμιο λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, στὴ χώρα τῶν Λαζῶν. Ἀπὸ τὸν τάφο του ἔβγαινε φῶς κάθε νύχτα καὶ φώτιζε τὴν περιοχή, γεγονὸς ποὺ πιστοποιοῦσε τὴν ἁγιότητά του.

«Ο εις και η Αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία»

Στα θέματα της πίστεως και της αγιοπνευματικής εκκλησιαστικής διοργανώσεως ουδεμία αξία ή σημασία έχουν αποφάσεις, που λαμβάνονται κατά πλειονοψηφία ή ακόμη και παμψηφία, εάν έρχωνται σε αντίθεση και σύγκρουση με τα δόγματα και τους κανόνες της Εκκλησίας. Στις περιπτώσεις αυτές έχει απόλυτη εφαρμογή η αρχή: «Ο εις και η Αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία».  Με βάση την αρχή αυτή διασφαλίσθηκε η Ορθοδοξία δια μέσου των αιώνων και συνετρίβησαν οι αιρέσεις και τα σχίσματα. Αρκεί να θυμηθούμε τι συνέβη κατά την επί δεκαετίες κυριαρχία των Αρειανών κατά τον Δ’ αιώνα, ότε η πλειονοψηφία ή και η παμψηφία πολυαρίθμων Συνόδων, που αποδείχθηκαν ληστρικές ή ψευδοσύνοδοι, ετάχθησαν υπέρ της αιρέσεως του Αρείου και εναντίον της Ορθοδοξίας. Οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας όχι μόνο δεν υπετάχθησαν στις αποφάσεις αυτές των ψευδοσυνόδων, αλλά όρθωσαν το ανάστημά τους επί των επάλξεων της Ορθοδοξίας, όπως ο Μέγας Αθανάσιος. Είναι ίσως η συγκλονιστικώτερη περίπτωση στην εκκλησιαστική ιστορία, που επιβεβαιώθηκε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, ότι «Ο εις και η Αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία». Εάν ο Μέγας Αθανάσιος συνεμορφώνετο με την αρχή της πλειονοψηφίας και υπετάσσετο εις τις αντικανονικές και αντορθόδοξες αποφάσεις της, θα επρόδιδε την ιδιότητά του, ως αληθινού ορθοδόξου Ιεράρχου και Επισκόπου, που έχει σαν ύψιστη αποστολή την προάσπιση μέχρι θανάτου της εμπιστευθείσης σε κάθε αληθινό επίσκοπο Ιεράς Παρακαταθήκης, της αποκαλυφθείσης από τον Εσταυρωμένο Θεό της Αγάπης, Αληθείας και τότε αντί της Κυριακής της Ορθοδοξίας θα εορτάζετο ο θρίαμβος της Αιρέσεως και στη θέση του Μεγάλου Αθανασίου θα δοξολογείτο ο Άρειος!

Aπόσπασμα από τις «Πνευματικές Υποθήκες» του π. Φιλοθέου Ζερβάκου αναφερόμενον εις αναξίους κληρικούς:

«…Είχα μάθει ότι θα έλθουν οι Αρχιερείς στην Αθήνα, δια να γίνη σύνοδος των Αρχιερέων, και παρακαλούσα τον Θεόν να τους δώση φώτισι, να ειρηνεύσουν, να γίνη μία η Εκκλησία όπως ήταν. Ήλπιζα δε, ότι κάτι θα εγίνετο με την μεσιτείαν των Αγίων. Εζήτουν από τον Θεόν πληροφορίαν τινά, ότι θα ειρηνεύση την Εκκλησίαν, δια να αποθάνω ευχαριστημένος. Την Κυριακήν της Ορθοδοξίας, ασθενής και προσευχόμενος την νύκτα εκείνη, είδα, εκεί που περίμενα εις τον ναόν, να βγαίνη από το ιερόν ένα πουλαράκι, γαϊδουράκι στολισμένο και κάθησε στα πρόθυρα της ωραίας Πύλης. Εστεναχωρήθην και ελυπήθην πολύ, πως από μέσα από την Εκκλησίαν την ορθόδοξον εξήλθεν ένα πουλάριον νέον. Η ορθόδοξος Εκκλησία να βγάλη τοιούτους κληρικούς! Κατόπιν, λέγω, κάτι κακό θα γίνη στην Εκκλησία… Αυτή δεν είναι εκκλησία του Θεού, αλλά του Σατανά. Η Εκκλησία του Θεού γεννά ανθρώπους του Θεού, υιούς και παιδιά του Θεού, και η εκκλησία του Σατανά γεννά παιδιά του Σατανά, σατανάδες..».

π. Θεόδ. Ζήσης - Συμπλήρωμα στο κήρυγμα των Θεοφανείων (Μη φεύγετε από την Εκκλησία πριν την απόλυση)

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

Βλάπτει σοβαρά ο Συριζαϊσμός!

Κωνσταντίνος Χολέβας

Στις δύσκολες μάχες που δίνει ο λαός μας για να διατηρήσει την εθνική του ταυτότητα πάντα η Ανανεωτική Αριστερά έπαιξε ρόλο υπονομευτικό. Οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι με τις ιδέες τις οποίες σήμερα εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισαν τα εθνικά θέματα και την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας με ειρωνεία, χλευασμό και διάθεση απόρριψης. Σέβομαι τις ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, αλλά είμαι βέβαιος ότι, αν αναλάβει τη διακυβέρνηση της πατρίδας μας αυτός ο ιδεολογικός χώρος, δεν θα κυβερνήσουν οι λίγοι σοβαροί, αλλά όσοι διακατέχονται από το σύμπλεγμα του ψευδοπροοδευτισμού.