Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ -- του αδελφού μας Αθανασίου Σακαρέλλου

μέρος Γ' 

4. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης 

α. Τον μακαριστό π. Ιωάννη Ρωμανίδη γνώρισα το 1972. Είχα διαβάσει προηγουμένως, το βιβλίο του «Προπατορικό αμάρτημα». Δεν ξέρω, αν τότε είχα καταλάβει πολλά πράγματα. Μάλλον, όχι! 
Η γνωριμία μου μαζί του ήταν για μένα μεγάλη ευλογία του Θεού, γιατί έγινε αιτία να γνωρίσω την Πατερική Θεολογία. Συνδέθηκα μαζί του. Πολλές μέρες κάθε βδομάδα, για πολλές ώρες, είμασταν μαζί, συζητώντας θεολογικά. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω το βιβλίο του «Προπατορικό αμάρτημα». Νέους ορίζοντες στη σκέψη μου άνοιξε και το βιβλίο του «Ρωμηοσύνη», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1975. 

β. Από την προσωπική μου αυτή εμπειρία μαζί του, σχημάτισα τη εντύπωση ότι ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, κατά λάθος της ιστορίας γεννήθηκε στην εποχή μας. 
Έπρεπε ο άνθρωπος αυτός να είχε γεννηθεί τον 4ο, ή 5ο αιώνα, το «χρυσό αιώνα» της Εκκλησίας. Τότε, που έζησαν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας. Υπήρξε μαθητής του π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ και πνευματικό παιδί του γέροντα Ιερώνυμου, που ήταν παληά στο Σιμωνοπετρίτικο μετόχι στην Ανάληψη της Αθήνας. Θεωρούσε τον π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ ως το μεγαλύτερο Ορθόδοξο θεολόγο. Ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ πολέμησε τον παπισμό και τον οικουμενισμό, κόβοντας κάθε «κοινωνία» με όλα τα Πατριαρχεία και τις νεοημερολογίτικες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Σύμφωνα με πληροφορίες, που δεν μπόρεσα μέχρι σήμερα να επαληθεύσω, ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, όταν πέθανε δεν βρέθηκε παπάς να τον κηδεύσει, επειδή δεν είχε με καμιά Εκκλησία «κοινωνία»! 

ΙΔΙΟΜΕΛΟΝ ΑΠΟΚΡΕΩ -- Orthodox Hymns

telemaxos doumanis

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 6 Μαρτίου 2016

Εύρεσις Τιμίου Σταυρού και ΄Ήλων υπό της Αγίας Ελένης.

ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ. Των εν Αμορίω 42 μαρτύρων.

Ἡ Ἁγία Ἑλένη (247 – 328 μ.Χ.), μητέρα τοῦ πρώτου Χριστινανοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου Α’ τοῦ Μεγάλου (280/288 – 337 μ.Χ.), τὸ ἔτος 326 μ.Χ. πῆγε στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου «μὲ μέγαν κόπον καὶ πολλὴν ἔξοδον καὶ φοβερίσματα ηὗρεν τὸν τίμιον σταυρὸν καὶ τοὺς ἄλλους δύο σταυροὺς τῶν λῃστῶν», ὅπως γράφει ὁ Κύπριος Χρονογράφος Λεόντιος Μαχαιρᾶς. Κατὰ τὴν παράδοση, ὕστερα ἀπὸ τὴν πληροφορία κάποιου Ἑβραίου, μὲ τὸ ὄνομα Ἰούδας, ὑποδείχθηκε ἡ θέση ὅπου ἔγινε ἡ ἀνασκαφή, κατὰ τὴν ὁποία βρέθηκαν τρεῖς σταυροί, ἤτοι τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν δύο λῃστῶν. Ἐπειδή, ὅμως, δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἀναγνωρισθεῖ ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς σταυροὺς ἦταν τοῦ Κυρίου, ἡ Ἁγία Ἑλένη παρακάλεσε νὰ τεθεῖ διαδοχικὰ ἐπάνω στοὺς σταυροὺς ἕνας νεκρὸς ποὺ τὸν πήγαιναν γιὰ ἐνταφιασμό. Μόλις λοιπὸν ὁ νεκρὸς ἐτέθη ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἀναστήθηκε. Ἡ Ἁγία Ἑλένη ἔθεσε τότε τὰ θεμέλια τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, τὴν ἀνέγερση τοῦ ὁποίου διέταξε ὁ Μέγας Κωνσταντίνος, ὅταν πληροφορήθηκε τὴν εὕρεση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ὁ Μέγας Κωνσταντίνος τὸ μὲν ἥμισυ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὸ ἄφησε στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου μεγάλο μέρος φυλάσσεται μέχρι σήμερα, τὸ δὲ ἄλλο ἥμισυ μετὰ τῶν ἥλων (καρφιῶν) τὸ μετακόμισε στὴν Κωνσταντινούπολη.

The Demons. The Church teaches the existence of demons. What are demons?

Demons, like the angels, are spirits: immaterial and bodiless, but evil spirits which oppose God and seek the spiritual destruction and annihilation of man, though it is not uncommon to find situations in which they bodily torture man and make man's life on earth sheer tyranny within that measure of freedom allowed them by God. And God allows them this freedom either for the punishment or chastisement of the sinner, or for the trial of the righteous. The demons were not created by God as demons: evil and unclean spirits. In the beginning they were brilliant angels-just as all the heavenly spirits. However, they were overcome and dominated by arrogance and pride. Thus, under the leadership of their capitan Lucifer, Eosphoros (lit the light-bearing angel), who subsequently became Satan, they revolted against God. Lucifer tried to become like God in all things by domineeringly usurping divine authority and glory. "I will go up above the clouds", thought Lucifer, "I will set my throne above the clouds. I will I will be like the Most High" (Isaiah 14, 13-14).

Καθεύδει ὁ Χριστός; -- Τοῦ κ. Χρήστου Κ. Λιβανοῦ

 Ζοῦµε, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, κατὰ κοινὴ ὁµολογία, ἡµέρες θλιβερές. Ἕνα πέπλο φόβου, ἀνησυχίας καὶ ἀνασφάλειας ἔχει καλύψει τοὺς τελευταίους καιροὺς τὴν ἀνθρωπότητα. Στὴν πολύπαθη Συρία, στὸ Ἰράκ, στὸ Ἀφγανιστάν, στὴ Λιβύη, στὴν Ὑεµένη, κ.ἀ. καθηµερινῶς ἀκούγονται ἐκκωφαντικὲς ἐκρήξεις, ἄλλες ἀπὸ βόµβες, ποὺ ρίχνουν µαχητικὰ ἀεροπλάνα, καὶ ἄλλες ἀπὸ παγιδευµένα αὐτοκίνητα καὶ καµικάζι αὐτοκτονίας, καὶ οἱ δρόµοι γεµίζουν ἀπὸ νεκροὺς καὶ τραυµατίες. Πρόσφυγες ἀπ’ ὅλα αὐτὰ τὰ µέρη ἐγκαταλείπουν ἔντροµοι τὶς πόλεις τους, οἱ ὁποῖες ἔχουν καταντήσει, κατὰ τὴν προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσµᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, σὰν παράγκες, καὶ κατακλύζουν τὴν Ἰορδανία, τὸ Λίβανο, τὴν Τουρκία, τὴν Ἑλλάδα καὶ ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη, γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ νὰ ἐξασφαλίσουν ἕνα καλύτερο µέλλον. Πολλοὶ δὲν τὰ καταφέρνουν νὰ φθάσουν στὸν προορισµό τους καὶ µὲ φρίκη βλέποµε καθηµερινῶς τὸ Αἰγαῖο καὶ τὴ Μεσόγειο νὰ γίνωνται γι’ αὐτοὺς ὁ ὑγρὸς τάφος τους. Στὴν Εὐρώπη ἡ τροµοκρατία, ἡ ἀναρχία, ὁ ἐθνικισµός, ὁ νεοναζισµὸς δείχνουν τὸ ἀπαίσιο καὶ φρικτό τους πρόσωπο, ἐνῷ στὴν Πατρίδα µας τὸ σκηνικὸ εἶναι διαφορετικό. Κρίσι οἰκονοµικὴ πρωτόγνωρη, ἀνεργία πρωτοφανής, ἄποροι καὶ ἄστεγοι ποὺ τρέφονται στὰ συσσίτια, ἀπεργίες, ταπεινώσεις καὶ ἐξοντωτικὲς ἀπαιτήσεις τῶν δανειστῶν, ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, αὐτοκτονίες, οἱ ὁποῖες, σύµφωνα µὲ δήλωσι τοῦ τ. ∆ιοικητοῦ τοῦ Νοσοκοµείου «ΕΛΠΙΣ» (τὸν ὁποῖον ἔπαυσαν οἱ «ἁρµόδιοι», διότι ἐκτελοῦσε στὸ ἀκέραιο τὰ καθήκοντά του!) ἔχουν ὑπερβῆ µέσα σὲ 5 χρόνια τὶς 11.000!

Ἀντιπροσωπευτικὴ συνοδικότης µὲ µόνην ψῆφον τῶν Προκαθηµένων -- Tοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου

Τὸ Ἄρθρο 3 τοῦ Κανονισµοῦ λειτουργίας τῆς Μεγάλης Συνόδου ποὺ καθορίζει τὰ σχετικὰ µὲ τὴ συγκρότηση τῆς Συνόδου σὲ συνδυασµὸ καὶ µὲ τὰ λοιπὰ ἄρθρα εἰσάγει ἕνα νέο τρόπο λήψης ἀποφάσεων ποὺ θὰ µποροῦσε νὰ ὀνοµαστεῖ ἀντιπροσωπευτικὴ συνοδικότητα. Ἡ Μεγάλη Σύνοδος δὲν συγκροτεῖται ἀπὸ ὅλα τὰ µέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς καθεµιᾶς ἀπὸ τὶς κατὰ τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀλλὰ ἀπὸ µικρὲς µόνο ἀντιπροσωπίες τῆς κάθε Ἐκκλησίας. Ἐπιπλέον ἡ ψῆφος εἶναι δικαίωµα µόνο τῶν Προκαθηµένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ ἀφαιρεῖται ἀκόµη καὶ ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα µέλη τῆς ἀντιπροσωπίας ποὺ θὰ συµµετέχουν στὴ Σύνοδο. Οὐσιαστικὰ ἡ Μεγάλη Σύνοδος καλεῖται νὰ ἀποφασίσει µὲ µόνες τὶς ψήφους τῶν Προκαθηµένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Στὴ σηµερινὴ ἐποχὴ ποὺ ἡ µετακίνηση ἁπάντων τῶν Ἱεραρχῶν καὶ ἡ σύναξή τους ἐπὶ τῷ αὐτῷ θὰ ἦταν ἁπλῆ διαδικασία, λόγῳ τῶν συγχρόνων µέσων µετακίνησης ποὺ ὑπάρχουν, ἐπιλέγεται, µὲ προφανῆ σκοπιµότητα, περιορισµὸς τῆς ψήφου µόνο στὰ πρόσωπα τῶν Προκαθηµένων. Πρόκειται γιὰ τὴν ἐφαρµογὴ στὴν συνοδικὴ πράξη ἑνὸς ἰδιότυπου πρωτείου τῶν Ὀρθοδόξων Προκαθηµένων ἔναντι τῶν ὑπολοίπων Ἱεραρχῶν, ἀγνώστου στὴν ἱστορία τοῦ συνοδικοῦ συστήµατος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς µὴ λησµονεῖται ὅτι µὲ πλεῖστες ὅσες δυσκολίες µετακίνησης στὴν Α΄ Οἰκουµενικὴ Σύνοδο µετεῖχαν 318 θεοφόροι Πατέρες καὶ στὴν Στ΄ 630!

Παρουσίαση του Γ´ τόμου των πρακτικών για το 1821 !

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος σας προσκαλεί στην παρουσίαση του Τόμου των Πρακτικών του Γ´ Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου με θέμα: "Ορθόδοξη Εκκλησία και διαφύλαξη της Εθνικής Ταυτότητος. Νεομάρτυρες-Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός- Επαναστατικά Κινήματα" που θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016, ώρα 19:00 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Συνοδικού Μεγάρου της Εκκλησίας της Ελλάδος. (οδός Ιασίου 1, Αθήνα).

Πρεσβ. ∆ιονύσιος Τάτσης -- Ἡ ἀρετὴ τῆς ἁγνότητος

 3. Φιληδονία: ὁ ἐχθρὸς τῆς ἁγνότητος

 Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς ἁγνότητας εἶναι ἡ φιληδονία. Οἱ ἄνθρωποι εὔκολα τὴν ἐπιλέγουν, ἐνῶ δύσκολα τὴν ἀντικαθιστοῦν μὲ τὴν πνευματικὴ εὐφροσύνη, ποὺ δίνει ἡ ἀγαθὴ μαρτυρία τῆς συνείδησης. Ἡ πρώτη εἶναι ἐφήμερη καὶ ἀφήνει μεγάλη πικρία, ἡ ὁποία ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ δημιουργεῖ πολλὰ ψυχολογικὰ προβλήματα καὶ καθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο ἄβουλο, μαλθακὸ καὶ ἀδιάφορο γιὰ ὁ,τιδήποτε πνευματικό. Ὁ ἄνθρωπος τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς εἶναι ἐπικίνδυνος στὴν οἰκογένειά του, ἐὰν ἔχει, ἀλλὰ καὶ στὴν κοινωνία εὐρύτερα. Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο συμβαίνει μὲ τὸν ἐγκρατῆ, ποὺ εἶναι σταθερὸς στὶς ἀρχές του καὶ προσεκτικὸς στὴ ζωή του. Δὲν γίνεται ἕρμαιο τῆς ἡδονῆς, ἀλλὰ προτιμᾶ τὴν βαθιὰ ἱκανοποίηση ἀπὸ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἀνώτερη ἀλλὰ καὶ μόνιμη στὴν ψυχή του. Ἡ ἁγνότητα ἐπιτυγχάνεται μὲ διαρκῆ ἀγώνα. Πρέπει τὰ πάθη τοῦ σώματος νὰ χαλιναγωγοῦνται, ἡ νηστεία νὰ εἶναι διαρκής, ἡ προσευχὴ συνεχὴς καὶ ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἐνάρετους ἀνθρώπους ἀδιάκοπη. Καὶ βέβαια ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ σκέφτεται «ὅ,τι εἶναι ἀληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, ἀξιαγάπητο, καλόφημο, ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ εἶναι ἄξιο ἐπαίνου» (Φιλιπ. δ´ 8).

Αγίου Συμεών του νέου θεολόγου

Ένας αδελφός προχωρημένος στην πνευματική ζωή, την ώρα που έκαμνε τον κανόνα του μαζί με τον δικό του αδελφό, του ήταν αδύνατο να συγκρατήσει τα δάκρυά του και σταματούσε να λέει τον ψαλμό. Μια φορά ο αδελφός τον παρακάλεσε να του πει τι σκέφτεται την ώρα του κανόνα και κλαίει τόσο πικρά.
Αυτός του είπε: “Συγχώρησέ με, αδελφέ. Εγώ πάντοτε όταν κάνω τον κανόνα μου, βλέπω τον κριτή κι εμένα τον ίδιο να στέκομαι μπροστά του σαν κατάδικος και να ανακρίνομαι και να μου λέει: “Γιατί αμάρτησες;” Λοιπόν, επειδή δεν έχω τι να απολογηθώ, μου κλείνεται το στόμα και γι αυτό χάνω τον στίχο του ψαλμού. Συγχώρησέ με όμως, που σε θλίβω. Κι αν σε αναπαύει, ας κάνει ο καθένας μας χωριστά από τον άλλον τον κανόνα του”.
Του λέει ο αδελφός: “Όχι, πάτερ, γιατί κι αν ακόμη εγώ δεν έχω πένθος, αλλ΄ όμως, όταν σε βλέπω, κακίζω τον εαυτό μου”.
Κι ο Θεός είδε την ταπείνωσή του και χάρισε και σ΄ αυτόν το πένθος του αδελφού του.

Μιµηταὶ τοῦ σχίσαντος τὴν Ἐκκλησίαν Μ. Μεταξάκη; Τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Νικολάου

 Ὅταν στὴν ζωὴ τῆς ἀνθρωπότητας καὶ γενικὰ τῶν λαῶν ὑπάρχουν κανόνες, φραγµοὶ καὶ ὅρια, ποὺ δὲν ἀντίκεινται οἱ νόµοι τοῦ Κράτους στοὺς νόµους τοῦ Θεοῦ καὶ στοὺς νόµους τῆς φύσεως, τότε ἐκεῖ βασιλεύει ἡ ἁρµονία καὶ τάξη. Ὅταν ὅµως ξεπεραστοῦν ἢ καταπατηθοῦν αὐτὰ τὰ ὅρια στοὺς νόµους τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς φύσεως, ὅπως ἔγινε µὲ τὴν ψήφιση τοῦ νόµου γιὰ τὴν συµβίωση τῶν Σοδοµιτῶν ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ βουλή, τότε ὁ ἄνθρωπος σύρεται αἰχµάλωτος ἀπὸ τὰ ἀχαλίνωτα πάθη του. Ἡ ψήφιση τοῦ παρὰ φύσιν νόµου αὐτοῦ βραβεύει οὐσιαστικὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ σύρεται αἰχµάλωτος πίσω ἀπὸ τὶς ἐπιθυµίες του. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν δεινὴ αἰχµαλωσία τῶν ἀχαλίνωτων παθῶν του, ὁ ἄνθρωπος καταντᾶ ἐλεεινὸς καὶ τρισάθλιος. Τί παράδειγµα καὶ τί σκυτάλη θὰ παραδώσουµε στὴν νεολαία ποὺ µᾶς ἀκολουθεῖ; Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν σκοτοδίνη οἱ πατέρες τῆς βουλῆς τῶν Ἑλλήνων ἐβάπτισαν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ὀνόµασαν µεσαίωνα.

ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016 – ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ--«Τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη»

Η ευλογημένη πρόκληση

Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, της Απόκρεω, όπως ονομάζεται και η Εκκλησία ξεδιπλώνει ενώπιον μας το γεγονός της μέλλουσας κρίσης. Η ευαγγελική περικοπή της ημέρας προσφέρει τα απαραίτητα ερεθίσματα για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι κανένας εφησυχασμός δεν χωρεί στη ζωή του, αλλά αντίθετα επιβάλλεται εγρήγορση και αγώνας. Αποκαλύπτει, εξάλλου, ότι  στην προσφορά της αγάπης του Χριστού καθορίζεται η ποιότητα της ζωής και η κατάσταση που μπορεί να βιώνει ο άνθρωπος, είτε ως παράδεισο είτε ως κόλαση, ανάλογα με τη στάση που διαμορφώνει και ακολουθεί. Με την αποφυγή από την κρεοφαγία, η Κυριακή της Απόκρεω μάς παρακινεί ταυτόχρονα να εγκαταλείψουμε τα ψυχοκτόνα πάθη που εμφωλεύουν μέσα μας για να εισέλθουμε στο χώρο της αγάπης του Χριστού, μέσα στο γόνιμο έδαφος του οποίου καρποφορεί η αληθινή ελευθερία που τόσο εναγωνίως ψάχνει στη ζωή του ο άνθρωπος.

Του μακαριστού Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου για τους Παλαιοημερολογίτας (Αθωνικά άνθη )

Ουδέποτε άλλοτε η Εκκλησία μας είχε τόσην ανάγκην επιστροφής και αναβαπτίσεως εις τας ζωογόνους πηγάς της αμωμήτου Ορθοδοξίας όσην σήμερον, ότε πολυώνυμα στοιχεία συνεκεράσθησαν με την διδασκαλίαν της τόσον, ώστε να μη γνωρίζη τις τι είναι γνήσιον και τι νόθον, τι Ορθόδοξον και τι Προτεσταντικόν, ποία η Ανατολική και ποία η Δυτική θεολογία, ποία ημετέρα πνευματικότης και ποία  ξένη.                                                                                                                  

Εάν η Εκκλησία αποφασίση να ανασυνδέση τον διακοπέντα δεσμόν της με τους αγίους Πατέρας, είναι απαραίτητον όπως εγκολπωθή τους ασκητικούς παλαιοημερολογίτας, οίτινες αποτελούν ζώσαν πραγματικότητα, ως εκείνη της αρχαίας Εκκλησίας, από τε απόψεως ορθοδόξων φρονημάτων, ηθικού βίου και ιδιαζούσης πνευματικότητος.                                                                                                   

Αι πέριξ της Αττικής έρημοι επληρώθησαν γυναικείων μοναστηρίων και αλλαχού ανδρώων, ανηκόντων εις παλαιοημερολογίτας. Ολόκληροι αι οικογένειαί των ενδύονται το άγιον και αγγελικόν σχήμα, ενθυμίζουσαι εναργώς τας αγίας οικογενείας των μεγάλων Διδασκάλων της Εκκλησίας, Μ. Βασιλείου, Γρηγορίου του Θεολόγου και άλλων. Και είναι θαύμα να βλέπη τις εις τας Μονάς, την αναβίωσιν της ευσεβείας εκείνης, ήτις ενεφανίσθη εις την Εκκλησίαν από τον πρώτον αιώνα, εις μίαν υλιστικήν εποχήν και ολιγόπιστον γενεάν, και εν τω προσώπω μοναστών και μοναζουσών να διακρίνη εδώ μεν την Μακρίνα, εκεί δε τον Μ. Βασίλειον, την Νόννα, τον Γρηγόριον τον Θεολόγον, τον Χρυσόστομον, την Συγκλητικήν, τον Γρηγόριον Νύσσης, την Εμμέλειαν, τον Ναυκράτιον, τον Πέτρον, Γρηγόριον τον Παλαμά με τους αδελφούς του, την μητέρα του και τας αδελφάς του. Που μεν Νικόδημον τον Αγιορείτην, που δε την μητέρα του Αγάθην, όλους περιβεβλημένους μοναστικώς εν απόκοσμον και θείον σχήμα, ούτινος η ουσία βεβαιούται ως ασκητική και μοναστική, πνεύμα, όπερ διήκει δι΄ όλης της ιστορίας της Ανατολικής Εκκλησίας, και αποβαίνει τόσον εκφραστικόν των επί γης σκοπών της.                                                                                                                              

Κατόπιν των ανωτέρω καθίσταται πρόδηλος η αναγκαιότης της επιλύσεως της εκκρεμότητος του ημερολογιακού θέματος, η παράτασις της οποίας θα διαιωνίζη την σύγχυσιν εν τη Εκκλησία, θα φθείρη Εκκλησιολογικώς τας ορθοδόξους βάσεις της, άνευ ικανότητός τινός αμύνης, θα νοθεύη το πνευματικόν περιεχόμενόν της, θα ματαιώνη τους σκοπούς της, θα στερείται των θετικών υπηρεσιών των ευλαβεστάτων τέκνων της παλαιοημερολογιτών, ων το πνεύμα και ο βίος εγγυώνται την αναγέννησιν της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας,  «δι΄ ην Χριστός απέθανε».

Ο Kyprianos Christodoulides άφησε ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΓΕΡΟ...":

Γενικά και, κατά κάποιο τρόπο, αφοριστικά, θα ήθελα να σημειώσω το εξής, που αφορά στη στροφή προς τα πατερικά κείμενα, αφορμής γενομένης, από τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη.

Χρειάζεται προσοχή, διότι, αν η Αγία Γραφή και ειδικότερα η Καινή Διαθήκη, έδωσε την αφορμή, ώστε να αναδυθούν οι διάφοροι αιρετικοί, που ερμήνευαν κακώς τα νοήματα σε επιλεκτικώς αποσπώμενα εδάφια, το ίδιο εύκολα, μάλιστα δε κατά συρροή, μπορούν να προκύψουν και εκείνοι, οι οποίοι κατά την ιδίαν γνώμη θα ερμηνεύουν πλείστα όσα εδάφια των εκκλησιαστικών πατέρων.

Γράφει ο αδελφός μας Ιουστίνος : ΘΑ ΜΑΣ ΚΟΥΦΑΝΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ Ο ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΣ..

ΑΝ ΕΧΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙ,ΑΝ ΟΧΙ... εκθετει και τον ιστότοπο που τον φιλοξενει... 

ι. Μιά άλλη δε φορά, ο «Ορθόδοξος Τύπος» είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο με φοβερά στοιχεία για τη διάβρωση της Ορθοδοξίας από τον Οικουμενισμό. Ο π. Επιφάνιος έτυχε να λάβει γνώση του φύλλου της εφημερίδας αυτής μιά μέρα προ της κυκλοφορίας της. Ανησύχησε πολύ από το δημοσίευμα αυτό. Φοβήθηκε, μήπως το εκμεταλλευτούν οι Παλαιοημερολογίτες. Έπεισε τους υπευθύνους της εφημερίδας αυτής να πολτοποιήσουν το τεύχος αυτό και ανέλαβε τα έξοδα για την εκτύπωση νέου, χωρίς το επίμαχο δημοσίευμα!

Ο π. Ιω. Ρωμανίδης υποστήριξε, όπως πάντα, τους Παλαιοημερολογίτες. Πίστευε ότι είχαν κι’ έχουν δίκηο. Το «Ημερολογιακό» έλεγε είναι «Κανονικοδογματικό ζήτημα»! Δεν είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ στη συζήτηση αυτή. Μου τη μετέφερε όμως, τόσο ο Μητροπολίτης Παύλος, όσο και ο ίδιος ο π. Ιω. Ρωμανίδης. 
Ο τελευταίος, «έξω φρενών» μου είπε την επομένη μέρα για τον π. Επιφάνιο: 
- Τι είναι αυτά που λέει αυτός ο άνθρωπος! Αυτός είναι ο Επιφάνιος, που μου επαινείς;

Παναγία η Χρυσαφίτισσα

Η βυζαντινή πόλη της Μονεμβασιάς, χτισμένη στο φρούριο της χερσονήσου ( 6ος – 7ος αι. ), το "περιώνυμον και υπερνεφελές" κατά τον ιστορικό Φραντζή, είχε περιπετειώδη αλλά και αξιόλογη ιστορία, καθώς μαρτυρούν τα σωζόμενα ερείπια από τα μεσαιωνικά μνημεία τέχνης. 

Η κάτω πόλη, χτισμένη στα κράσπεδα του βράχου, είχε κι αυτή αξιόλογη ιστορία, όπως μαρτυρούν τα παχειά τείχη, τα ποικίλα οικοδομήματα και οι πολλές εκκλησίες. 
Ιδιαίτερα αξιόλογη από αυτές είναι η Παναγία η Χρυσαφίτισσα, χτισμένη τον 17ο αι. στη θέση άλλου, παλιότερου ναού, της Παναγίας της Οδηγήτριας. Μέσα εκεί είναι τοποθετημένη η ομώνυμη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, έργο πιθανώς του 15ου- 16ου αιώνος. 
Σύμφωνα με την παράδοση, βρισκόταν αρχικά στο χωριό Χρύσαφα της Λακωνίας. Στη Μονεμβασιά έφθασε μόνη της με τρόπο θαυμαστό, στο σημείο που ιδρύθηκε αργότερα ο ναός και το μοναστήρι της Παναγίας Χρυσαφίτισσας. 
Την εικόνα ανακάλυψε εκεί μια ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία ειδοποίησε τον επίσκοπο. Συγκεντρώθηκαν τότε όλοι οι χριστιανοί, την παρέλαβαν και τη λιτάνευσαν μέχρι τον μητροπολιτικό ναό, όπου και την τοποθέτησαν. 
Την ίδια νύχτα η εικόνα εξαφανίστηκε. Επέστρεψε πάλι θαυματουργικά στον τόπο της ευρέσεως. Ύστερα από αυτό, οι κάτοικοι, ικανοποιώντας τη θέλησή της Θεοτόκου, έχτισαν εκεί ναό και τοποθέτησαν μέσα σε αυτόν την εικόνα Tης. 
Κάτω από τον ναό αναβλύζει πηγή, η μοναδική στη Μονεμβασιά, που το θαυματουργό νερό της συντελεί στην απόκτηση τέκνων και μάλιστα αγοριών. 
Στο μεταξύ έμαθαν οι Χρυσαφίτες ότι η εικόνα βρίσκεται στη Μονεμβασιά. Πήγαν λοιπόν και τη ζήτησαν από τον επίσκοπο και τους άρχοντες. Οι τελευταίοι αρνήθηκαν να την παραδώσουν, οπότε οι Χρυσαφίτες κατέφυγαν στο δικαστήριο διεκδικώντας την εικόνα τους. 
Κέρδισαν τη δίκη και επέστρεψαν ικανοποιημένοι στα Χρύσαφα, μεταφέροντας και την εικόνα της Παναγίας. Εκείνη όμως δεν έμεινε ικανοποιημένη από τη μεταφορά Tης στη Λακωνία. Για αυτό επέστρεψε και πάλι στη Μονεμβασιά , στον νεόδμητο ναόTης, όπου επιτελούσε καθημερινά εξαίσια θαύματα. Αργότερα μάλιστα ιδρύθηκε εκεί και γυναικείο μοναστήρι.