Η διαστρέβλωση της Ελληνικής Ιστορίας στη Σύγχρονη Παιδεία -- Μαρία Μαντούβαλου, Καθηγήτρια Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ

Για τη διαστρέβλωση της Ελληνικής Ιστορίας, δηλαδή τη σκόπιμη νόθευση και παραποίηση του περιεχομένου της, γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ότι αυτή προερχόταν από το κατ’ ευφημισμόν, και πολλαπλώς, κατά διαστήματα, μετονομαζόμενον Υπουργείο Παιδείας και τον εκάστοτε διορισμένο ή εκλεγμένο Υπουργό του, μαζί με τους διορισμένους συμβούλους του των Παιδαγωγικών Ινστιτούτων, των μεταλλαγμένων και αυτών, σε Ινστιτούτα Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

Ακόμη γνωρίζαμε ότι η διαστρέβλωση της Ιστορίας προέρχεται και από τους εξαρτημένους και μισθοφόρους της εκάστοτε εξουσίας, πολιτικής και κομματικής, δημοσιογράφους και πανεπιστημιακούς αναλυτές, τις Αρχές τις λεγόμενες Προστασίας του Πολίτη και τις ποικίλες συλλογικότητες αθέων, εμπρηστών, αντεξουσιαστών και άλλων παρόμοιων Ενώσεων.

Δεν μπορούσαμε, όμως, ποτέ να φανταστούμε ότι αυτή η διαστρέβλωση της Ιστορίας, της γνωστής μέχρι σήμερα μόνο στο σχολικό και ντόπιο κοινό, θα ήταν δυνατόν να πάρει και διεθνείς διαστάσεις και μάλιστα να επισημοποιηθεί σε ανώτατο πολιτειακό και πολιτικό ηγετικό επίπεδο, ελληνικό και διεθνές. Επί ΣΥΡΙΖΑ κατορθώσαμε και αυτό, δηλαδή, να εγκωμιασθούμε παγκοσμίως για την σωστή αντίληψη που έχουμε περί της Ελληνικής Ιστορίας μας και της αλήθειας της. Αναγνωρίσαμε και διαλαλήσαμε μάλιστα με επίσημη διακήρυξη, διατυπωμένη από Πρόεδρο Δημοκρατίας, Πρωθυπουργό Τσίπρα και Υπουργό Εξωτερικών Κοτζιά, ότι «η Ιστορία ξαναγράφεται» και ότι το γνωστό από παλιά πως «η Μακεδονία ήταν είναι και θα είναι Ελληνική» δεν είναι, κατά την άποψή τους, προφανώς, ιστορικά αληθές και γι αυτό αντικαθίσταται επισήμως με το ότι η Μακεδονία είναι Σκοπιανή και οι Σκοπιανοί, Μακεδόνες, με μακεδονική, μάλιστα, γλώσσα. Με διάγγελμα δε του προηγούμενου Πρωθυπουργού προς τον λαό δόθηκαν οι αναγκαίες εξηγήσεις του ιστορικού γεγονότος και στη συνέχεια ακολούθησε εντολή στο εγχώριο κοινό και το εκπαιδευτικό προσωπικό να πάψει να ασχολείται με Μακεδόνες, Μακεδονομάχους και άλλα φασιστο-εθνικιστικά παρόμοια, όπως χαρακτηρίστηκε ο κατά εκατοντάδες χιλιάδες διαμαρτυρόμενος ελληνικός λαός από τον Πρωθυπουργό, και να προσαρμοστεί στη λαϊκή ρήση «σκάσε και κολύμπα» και για την περίπτωσή μας, να βουτήξουμε στη λίμνη των Πρεσπών.

Ο Προφήτης Ηλίας στην εποχή του και στα έσχατα -- † π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία)

«Ως εδοξάσθης, Ηλία, εν τοις θαυμασίοις σου^. και τις όμοιός σοι καυχάσθαι; ο εγείρας νεκρόν εκ θανάτου και εξ άδου εν λόγω Υψίστου^. ο καταγαγών βασιλείς εις απώλειαν και δεδοξασμένους από κλίνης αυτών. ο ακούων εν Σινά ελεγμόν και εν Χωρήβ κρίματα εκδικήσεως^. ο χρίων βασιλείς εις ανταπόδομα και προφήτας διαδόχους μετ' αυτόν^. ο αναληφθείς εν λαίλαπι πυρός εν άρματι ίππων πυρίνων^. ο καταγραφείς εν ελεγμοίς εις καιρούς κοπάσαι οργήν προ θυμού, επιστρέψαι καρδίαν πατρός προς υιόν και καταστήσαι φυλάς Ιακώβ. Μακάριοι οι ιδόντες σε και οι εν αγαπήσει κεκοσμημένοι, και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα.»

(Σ. Σειρ.48,11)

Ο προφήτης Ηλίας, ο μέγιστος των Προφητών.

 Για τον προφήτη Ηλία έχουν γραφεί στην Παλαιά Διαθήκη πολλές σελίδες, που όλες είναι μεστές πολλής και βαθειάς θεολογίας. Το Καρμήλιον όρος, πάνω στο οποίο ο Προφήτης προσέφερε κατά θαυμαστό τρόπο τη θυσία του, όταν από τον ουρανό κατήλθε φωτιά και  κατέκαψε τα σφάγια¹, το όρος Σινά, επί του οποίου είχε θεοπτεία ο μέγας Προφήτης², και το όρος Θαβώρ, πάνω στο οποίο εμφανίσθηκε μαζί με τον Κύριό μας ο Προφήτης³, είναι οι τρεις μεγάλες κορυφές ορέων, που αναφέρονται στη δόξα τη δική του.

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΛΙΑΝ – ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ολίγοι ημίν σήμερον οι παραγενόμενοι· άρα τι το αίτιον; Μνήμη Μαρτύρων επιτελούμεν, και ουδείς ημίν απήντησεν· άρα το διάστημα της οδού εις ραθυμίαν ενέβαλε; Μάλλον δε ου το διάστημα της οδού, αλλ’ η ραθυμία αυτούς ενεπόδισεν. Ώσπερ γαρ τον σπουδαίον και διεγηγερμένον τη προαιρέσει ουδέν δύναται κωλύσαι, ούτω δη τον ράθυμον και αναπεπτωκότα πάντα δύναται κωλύσαι. Οι Μάρτυρες το ίδιον αίμα εξέχεον υπέρ της αληθείας, συ δε ουδέ βραχείας οδού καταφρονείς; Εκείνοι την κεφαλήν απέθεντο δια τον Χριστόν, συ δε ουδέ έξω της πόλεως απαντήσαι θέλεις δια τον Δεσπότην; Ο Δεσπότης δια σε απέθανε, και συ δι’ αυτόν οκνείς; Μνήμη Μαρτύρων, και συ ραθυμείς και αναπέπτωκας; Δέον εστί σε παραγενέσθαι και ιδείν τον διάβολον ηττώμενον, και Μάρτυρα νικώντα, και Θεόν δοξαζόμενον, και Εκκλησίαν στεφανουμένην. Αλλ’ η πρόφασις αυτών αύτη· αμαρτωλός ειμι, φησί, και ου δύναμαι απαντήσαι. Αυτό γαρ τούτο, ότι αμαρτωλός ει, απάντησον ίνα μη εκπέσης της δικαιοσύνης. Τις δε των ανθρώπων άνευ αμαρτίας, ειπέ μοι; Αλλά δια τούτο θυσία και Εκκλησία, δια τούτο ευχαί και νηστείαι, επειδή πολλά τα τραύματα της ψυχής· δια τούτο και τα φάρμακα κατ’ αυτών εύρηνται, και προς έκαστον των τραυμάτων της ψυχής κατάλληλον φάρμακον κατεσκευάσθη.

Εγκληματίες σκέψεις και Υγειονομική ορθότητα -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η επίφαση της Δημοκρατίας συνιστά μία αντικειμενική πραγματικότητα, διότι πέραν της διεξαγωγής εκλογών, τα κόμματα, εφόσον διασφαλίσουν καθοιονδήποτε τρόπο την ψήφο του Ελληνικού λαού, ύστερα, δρουν κατά το δοκούν, με γνώμονα τις εντολές τις οποίες θα λάβουν δια να εξυπηρετήσουν αλλότρια συμφέροντα.

Διαχρονικά εγείρεται και με βασανίζει το ερώτημα ποιος άραγε κυβερνάει αυτόν τον τόπο, αν αντιληφθεί κανείς ποιοι άνθρωποι διαπρέπουν και καταλαμβάνουν θέσεις-κλειδιά, λαμβάνοντες τις προσήκουσες εντολές από ορισμένες υπερεθνικές δομές, ή έχοντας προσκομίσει αδιάσειστα στοιχεία δουλοφροσύνης.

Ελεύθερος είναι μόνο αυτός, που θυσιάζεται γιά τήν Αλήθεια. -- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Τά ψεύτικα τά λόγια

»τά μεγάλα

»Μού τά' πες

»μέ τό πρώτο σου

Τό γάλα» (Νίκος Γκάτσος)

 «17 καὶ ἐμετεωρίζετο τὴν διάνοιαν ὁ ᾿Αντίοχος, οὐ συνορῶν ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας τῶν τὴν πόλιν οἰκούντων ἀπώργισται βραχέως ὁ Δεσπότης, διὸ γέγονε περὶ τὸν τόπον παρόρασις. ( ... ) 19 ἀλλ᾿ οὐ διὰ τὸν τόπον τὸ ἔθνος, ἀλλὰ διὰ τὸ ἔθνος τὸν τόπον ὁ Κύριος ἐξελέξατο.» ( 2 Μακκαβαίων ε')

Ελεύθεροι ( ; ) σήμερα, μετά από διακόσια χρόνια, μέ Μνημόνια καί Εμβόλια !!. Η Ελευθερία δέν κατακτάται μέ δάνεια.

Ἀπολυτίκιον Προφήτου Ἠλιοῦ

 Κάθε χρόνο απο το 1986, η ιστορική Ιερή Εικόνα του Προφήτη Ηλία ( απο την Χάρσ̌ερα Αργυρούπολης του Πόντου) μεταφέρεται παραμονή της εορτής του Προφήτη Ηλία στις 19 Ιουλίου, στο Παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία Αγροσυκιάς Πέλλας, για Προσκυνημα, και την επόμενη ημέρα εορτής του Προφήτη Ηλία τελείται Θεία Λειτουργεία στο Παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία.

Τη Κ΄ (20) Ιουλίου, η ως εις Ουρανόν πυρφόρος ανάβασις του Αγίου ενδόξου Προφήτου ΗΛΙΟΥ του Θεσβίτου.

Ηλίας ο ένδοξος Προφήτης ήτο υιός Σωβάκ, καταγόμενος εκ Θέσβης, πόλεως της Γαλαάδ πέραν του Ιορδάνου, εκ της φυλής του Ααρών, η δε Θέσβη, εξ ης και θεσβίτης εκλήθη ο Άγιος, ήτο δεδομένη εις τους ιερείς. Όταν δε ούτος εγεννήθη, είδεν ο πατήρ του Σωβάκ οπτασίαν, ότι άνδρες λευκοφόροι τον ωνόμαζον Ηλίαν (όπερ δηλοί Θεός ή θείος, παραγόμενον εκ του Ηλί, το οποίον σημαίνει εβραϊστί Θεός), ότι τον εσπαργάνωναν με πυρ, και πυρ έδιδον εις αυτόν να φάγη. Όθεν μεταβάς εις την Ιερουσαλήμ εφανέρωσε την οπτασίαν ταύτην εις τους ιερείς, οι οποίοι είπον εις αυτόν δια χρηματισμού προφητικού και αποκαλύψεως ταύτα· «Μη φοβηθής, ω άνθρωπε, ότι η κατοίκησις του τέκνου θα είναι φως, ο λόγος του απόφασις, η ζωή του κατά Κύριον, και ο ζήλος του θα φανή ευάρεστος εις τον Θεόν, θέλει δε κρίνει τον Ισραήλ δια πυρός και μαχαίρας». Ούτος ο Άγιος ήκμασε περί τα εννεακόσια έτη προ της ελεύσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και προεφήτευσεν έτη είκοσι πέντε (921- 896 π.Χ.), ας ίδωμεν δε ποία και πόσα έργα και θαύματα έκαμεν.

ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ Ο ΠΑΤΡ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Κ. Διώτη, θεολόγου – Δημοσιογράφου – Συγγραφέως – Ἐκδότου

Μὲ μεγάλην καθυστέρησιν ἔλαβον γνῶσιν τῶν διατρεξάντων κατὰ τὴν λεγομένην θρονικὴν ἑορτὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (30 Νοεμβρίου 2009).

Κατὰ τὴν ἐπίσημον ἀνακοίνωσιν τοῦ Πατριαρχείου, ὁ Πατριάρχης π. Βαρθολομαῖος προέστη τῆς καθιερωμένης Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς θείας Λειτουργίας, «ἐπὶ παρουσίᾳ τῆς ἐπισήμου Ἀντιπροσωπίας τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης», ὡς νὰ ἦτο κανονικὴ Ἐκκλησία τῆς Ὀρθοδοξίας αὐτὴ ἡ πολυαιρετικὴ ἕδρα τοῦ ἀντιΧρίστου Παπισμοῦ.

Ἐλεγκτικαὶ παρατηρήσεις ἐπὶ τῆς ἐπισήμου ὁμιλίας τοῦ π. Βαρθολομαίου:

1) Ὁ Πατριάρχης ἀρχίζει τὴν ὁμιλίαν του μόνον μὲ τὴν προσ­φώνησιν τοῦ ἐκπροσώπου Πάπα Καρδιναλίου Walter Kasper, τὸν ὁποῖον ἀποκαλεῖ «Σεβασμιώτατον», ἕνα ἐκπρόσωπον πολλῶν αἱρέσεων. Ἔναντι αὐτοῦ, διὰ τῆς πατριαρχικῆς σιωπῆς, ὑποβιβάζονται πάντες οἱ ὀρθόδοξοι ἐκκλησιαστικοὶ καὶ οἱ πολλοὶ ἄλλοι ἐπίσημοι.

2) Ὁ Πατριάρχης ἀποκαλεῖ τὸν Πάπαν «Ἐπίσκοπον Ρώμης». Μετὰ τὴν ἐπισημοποίησιν τοῦ σχίσματος, δὲν ὑπάρχει τοιοῦτος Ἐπίσκοπος.

Κατά τη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 1724.

«Εκείνοι που αποσκιρτήσουσιν από την ευσέβειαν και αφήσουσι μεν τα πάτρια και ορθά της πίστεως ημών δόγματα και τας κοινάς παραδόσεις της Εκκλησίας, περιπέσωσι δε και εξολισθήσωσιν εις νεωτερισμούς και αλλοκότους υπολήψεις και έθη ετερόδοξα και παραχαράξωσι και νοθεύσωσι την της ευσεβείας αλήθειαν, οι τοιούτοι ούτε πλέον είναι, ούτε ονομάζονται τη αληθεία Χριστιανοί, αλλ΄ ως ετερόδοξοι και νεωτεριστάς  εκκόπτοντας και χωρίζοντας της εκκλησιαστικής και χριστιανικής ολομελείας και της ιεράς μάνδρας εκβάλλοντας ως πρόβατα  ψωριώντα και μέλη σεσηπότα»

Η Εκκλησία στα Έσχατα Χρόνια. -- Γέρων Θεοδώρητος Μαύρος (+2007)

--- Θα πρέπει όλοι οι πιστοί να καταλάβουν, ότι η Εκκλησία δεν είναι εκεί που φαίνεται. Οι Λειτουργίες θα εξακολουθήσουν να γίνονται και οι ναοί να γεμίζουν από πιστούς, όμως η Εκκλησία δεν θα έχει καμμία σχέση με τους ναούς εκείνους, ούτε με εκείνα τα ράσα κι εκείνους τους πιστούς. Η Εκκλησία είναι εκεί, όπου υπάρχει η αλήθεια. Πιστοί είναι εκείνοι, που συνεχίζουν την αδιάκοπη παράδοση της Ορθοδοξίας, το έργο αυτό του Αγίου Πνεύματος. Ιερείς είναι εκείνοι που σκέπτονται, ζουν και διδάσκουν, όπως οι Πατέρες και οι 'Αγιοι της Εκκλησίας, ή τουλάχιστον, που δεν τους αρνούνται με την διδαχή τους. 'Οπου δεν υπάρχει αυτή η συνέχεια σκέψεως και ζωής, είναι πλάνη να ομιλούμε για Εκκλησία, έστω και αν όλα τα εξωτερικά φαινόμενα μιλούν γι' αυτήν. Πάντα θα βρεθεί ένας κανονικός ιερεύς, χειροτονημένος από έναν κανονικό Επίσκοπο, που να ακολουθεί τήν Παράδοση. Γύρω σε τέτοιους ιερείς θα συσπειρώνονται οι μικρές ομάδες των πιστών που θα απομείνουν στο τέλος των καιρών. Αυτές οι μικρές ομάδες, θα είναι η κάθε μία τους και από μία τοπική «Καθολική» Εκκλησία του Θεού.

Η αναμαρτησία της Παναγίας -- Θεόκλητος Διονυσιάτης Μοναχός

«Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ, ψαυέτω μηδαμώς χειρ αμύητων», ψάλλουμε στην ενάτη ωδή πολλών Θεομητορικών εορτών.

Πράγματι το μυστήριο περί του προσώπου και της ζωής της Θεοτόκου αποτελεί βιβλίο «κατεσφραγισμένον σφραγίσιν επτά»1 για τους αμύητους, τους μη έχοντας την αποκάλυψη, την θεία Χάρη. Μυστήριο αληθινό και τολμηρό, θείο και ανθρώπινο· ανέγγικτο από τον χοϊκό άνθρωπο.

Πώς μπορεί κάποιος να νοήσει τα υψηλότερα, τα περί της Θεοτόκου, αφού δεν έχει πείρα ούτε των κατωτέρων; Πώς μπορεί ο άνθρωπος που δεν έχει καθαρισθεί από τα πάθη να ομιλεί με αυθεντία περί θεώσεως;

Στα ευαγγέλια αποσιωπάται η ζωή της Παναγίας Παρθένου και μόνο λίγα μας αποκαλύπτονται. Πολλά όμως άλλα, όπως και την σημασία και έννοια των ευαγγελικών αναφορών, τα διδάσκει το Άγιο Πνεύμα με την Παράδοση της Εκκλησίας μας· τα αποκαλύπτει πολλές φορές η ίδια η Θεοτόκος στους πιστούς δούλους Της, στους Πατέρες της Εκκλησίας.

Macrina the Righteous, sister of St. Basil

Saint Macrina, the elder sister of Saints Basil the Great and Gregory of Nyssa, was sought after by many as a bride because of her beauty, wisdom, and illustrious birth, and in tender youth was espoused by her parents to a bridegroom of fitting nobility. When her betrothed died, Macrina refused any other suitors, and devoted herself to a life of virginity, asceticism, and prayer. When her brother Basil returned from a brilliant career in the best schools of Constantinople and Athens, puffed up with not a little youthful pride-for knowledge puffeth up-it was the ardent admonitions and holy example of his blessed sister that persuaded him to turn from seeking worldly glory to the service of God. Saint Macrina founded a convent, where she ended her earthly life in the year 379, and was buried by her brother Gregory, who wrote a moving account of her last days and his grief at seeing such a light pass out of the world.