(ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ συνεδρίου ᾿Ορθοδόξων
᾿Εκκλησιῶν καὶ Παπικῶν ποὺ ἔγινε στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου, ἀπὸ 17-24 ᾿Ιουνίου
1993.)
Αἰχμὴ καὶ στόχος τοῦ ἄρθρου
εἶναι ἡ οἰκουμενικὴ κίνηση, ὅπως οἱ τάσεις καὶ ἡ ἐξελικτικὴ πορεία της ἀποτυπώνονται
στὸ ἀνωτέρω θλιβερὸ συνέδριο. Οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν (εὐτυχῶς
—καὶ αὐτὸ πρὸς τιμήν των— ἀρκετὲς ᾿Ορθόδοξες ᾿Εκκλησίες ἀρνήθηκαν νὰ συμμετάσχουν),
διαβρωμένοι ἀπὸ τὶς οἰκουμενιστικὲς ἐξελίξεις τῆς κινήσεως αὐτῆς, διὰ τῆς ὑπογραφῆς
των σὲ κείμενο ἀπὸ ὀρθόδοξης πλευρᾶς κατάπτυστο, ἐπέτυχαν δύο τινά· ἀφ᾿ ἑνὸς ἀποπειράθηκαν
νὰ διασαλεύσουν τὴν πεποίθηση τῶν ᾿Ορθοδόξων, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολικὴ ᾿Εκκλησία
εἶναι ἡ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ ᾿Εκκλησία τοῦ ἱεροῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως
καὶ συνεπῶς ὅ,τι βρίσκεται ἔξω ἀπὸ αὐτὴν εἶναι κακόδοξο καὶ αἱρετικό, καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου
ὁ Παπισμός, ὁ φοβερὸς αὐτὸς κολοσσὸς τοῦ ψεύδους καὶ τῆς πλάνης, νὰ παρασταθεῖ
λίγο-πολὺ ὡς κανονικὸς φορέας τῆς καθολικότητος τῆς ᾿Εκκλησίας, ἰσάξιος καὶ ἰσότιμος
πρὸς τὴν ᾿Ορθοδοξίαν, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ὑπάρχουν σοβαρὰ κωλύματα στὴ
διεκκλησιαστικὴ κοινωνία ᾿Ορθοδόξων καὶ Παπικῶν! Τὸ πρᾶγμα φυσικὰ δὲν πρέπει νὰ
μᾶς ἐκπλήσσει. Αὐτὴ εἶναι ἡ φυσιολογικὴ κατάληξη τοῦ ἐξελικτικοῦ καὶ μοντέρνου
οἰκουμενισμοῦ.