Amma Theodora said that neither asceticism, nor vigils nor any kind of suffering are able to save, only true humility can do that.

 There was an anchorite who was able to banish the demons; and he asked them, "What makes you go away?  Is it fasting?"  They replied, "We do not eat or drink."  "Is it vigils?"  They replied, "We do not sleep."  "Is it separation from the world?"  "We live in the deserts."  "Then what power sends you away?"  They said, "Nothing can overcome us, but only humility."  Amma Theodora concluded by saying, "Do you see how humility is victorious over the demons?"

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ιεράν τινα Παρθένον, τεξομένην ακήκοα, του Προφήτου πάλαι, τον Εμμανουήλ προθεσπίσαντος· επιποθώ δε του γνώναι, πως Θεότητος, την ανάκρασιν, φύσις βροτών υποστήσεται;

Ερμηνεία.

Δια του Τροπαρίου τούτου αποκρίνεται η Θεοτόκος προς τον Άγγελον και λέγει αυτώ· εγώ ήκουσα τον Προφήτην Ησαϊαν ότι επροφήτευσε προ χρόνων ότι μία Παρθένος ιερά (ήτοι αφιερωμένην έχουσα την παρθενίαν εις τον Θεόν) μέλλει να γεννήση τον Εμμανουήλ: ήτοι τον Χριστόν Θεόν και άνθρωπον· διότι λέγει «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται Υιόν, και καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (Ησ. ζ: 14). Τούτο δε ερμηνεύων Ιωσήφ ο Βρυέννιος, ούτω πανηγυρίζει εν τω εις τον Ευαγγελισμόν τρίτω λόγω αυτού: «Σήμερον η του Ησαϊου προφητεία πεπλήρωται λέγουσα· ιδού η Παρθένος εν γαστρί λήψεται· συ δε μοι όρα Προφήτου ακρίβειαν, ουχ΄ απλώς είπεν, ιδού Παρθένος, αλλ΄ ιδού η Παρθένος, τη προσθήκη του άρθρου επίσημόν τινα και μόνην αυτήν γενησομένην ημίν αινιττόμενος· ότι γαρ η προσθήκη αύτη τούτο εδείκνυ, δυνατόν και από των Ευαγγελίων τούτο μαθείν· επειδή γαρ έπεμψαν προς τον Ιωάννην οι Ιουδαίοι ερωτώντες τις ει; Ουκ έλεγον, συ ει Χριστός; Αλλά, συ ει ο Χριστός; Ουδέ έλεγον, συ ει Προφήτης; Αλλά, συ ει ο Προφήτης; Ων έκαστος εξαίρετον ην». Περί της Παρθένου λοιπόν εκείνης είμαι βεβαία, (έλεγεν η Θεοτόκος) και φαίνεται ότι είμαι εγώ· δια τούτο επιποθώ, ήγουν πολλά ποθώ να μάθω με ποίον τρόπον η πεπερασμένη και ευτελής φύσις των ανθρώπων έχει να υποφέρη την ανάκρασιν: ήτοι την καθ΄ υπόστασιν ασύγχυτον ένωσιν της αχωρήτου και απείρου Θεότητος, και να μη βλαβή; Ουδέ δε άλλο τούτό εστιν, ει μη εκείνο όπου ανέφερε και ανωτέρω εν τω Τροπαρίω «Γνωσθήτω μοι, Άγγελε, των σων ρημάτων η δύναμις· πως έσται ο είρηκας»· επειδή γαρ κατά ανταπόκρισιν όλος ο Κανών προβαίνει, και επειδή ο τρόπος του Μυστηρίου είναι πάντη ακατανόητος· δια τούτο ο Ιερός Μελωδός έλαβεν ανάγκην να ανακυκλή εις πολλά Τροπάρια τα ίδια νοήματα και λόγια προς μικράν τινα του Μυστηρίου σαφήνειαν. Ανάκρασιν δε ακούων εδώ, αγαπητέ αναγνώστα, μη στοχασθής ότι αι δύο φύσεις του Δεσπότου Χριστού έλαβον σύγχυσιν ή μεταβολήν η μία εις την άλλην, καθώς ανακιρνάται ο οίνος με το ύδωρ, άπαγε! Τούτο γαρ ήτον κακόδοξον φρόνημα των Ακεφάλων: ήτοι των Μονοφυσιτών· αλλά με την λέξιν ταύτην ηθέλησε να φανερώση ο Μελωδός την εις αλλήλας ακατάληπτον περιχώρησιν των δύο φύσεων του Κυρίου· καθ΄ ην η μία φύσις αυτού αντιδίδει εις την άλλην τα ιδικά της ίδια δια την της υποστάσεως ταυτότητα. Όθεν είπεν ο ίδιος ούτος χαριτώνυμος Δαμασκηνός «Ούτός εστιν ο τρόπος της αντιδόσεως, εκατέρας της φύσεως αντιδιδούσης τη ετέρα τα ίδια δια την της υποστάσεως ταυτότητα, και την εις άλληλα αυτών περιχώρησιν. Κατά τούτο δυνάμεθα ειπείν περί Χριστού, ούτος ο Θεός ημών επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη»· και ο άνθρωπος ούτος άκτιστός εστι και απαθής και απερίγραπτος, ου καθό άνθρωπος δηλαδή, αλλά καθό «Θεός ων προαιώνιος, γέγονεν επ΄ εσχάτων άνθρωπος» (Βιβλ. γ΄ κεφ. να΄). Ειδέ και ο Πηλουσιώτης Ισίδωρος λέγει «Θεού πάθος ου λέγεται», τούτο το λέγει επί Θεού γυμνού ανθρωπότητος, ως ο αυτός τούτο ερμηνεύει· «Θεού πάθος ου λέγεται· Χριστού γαρ το πάθος γέγονε, σαρκωθέντος δηλονότι και τη προσλήψει της σαρκός το πάθος υπομείναντος· θεότης γαρ γυμνή, ου μόνον πάσχειν ου δύναται, αλλ΄ ούτε κρατείσθαι ουδέ οράσθαι, ει μη τη φύσει των ανθρώπων ηνώθη φιλανθρώπως» (Επιστολή Δωροθέω Κόμητι). Και πάλιν ο Δαμασκηνός καθαρώτερα λέγει: «Διο δη εκ δύο φύσεων τελείων θείας τε και ανθρωπίνης φαμέν γεγενήσθαι την ένωσιν, ου κατά φυρμόν ή σύγχυσιν ή ανάκρασιν, ως ο θεήλατος έφη Διόσκορος, Δυστυχής και Σευήρος και η τούτων εναγής συμμορία» (Βιβλ. γ΄ κατά Μονοφυσιτών). Λέγει δε και ο ανώνυμος ερμηνευτής των Κανόνων: «Ανάκρασιν την όλην της ανθρωπότητος εν όλη τη Θεότητι λέγει ένωσιν· πολλαχώς δε της ενώσεως ούσης, η ανάκρασις την όλου διόλου ένωσιν σημαίνει, των δύο δηλαδή ενεργειών της θείας φύσεως και της ανθρωπίνης, αφύρτως ασυγχύτως και αναλλοιώτως φυλαττομένων». Φαίνεται δε ότι την λέξιν ταύτην ερανίσθη ο Μελωδός εκ του μεγάλου Γρηγορίου του Θεολόγου ειπόντος: «Μορφούται το αλλότριον (ο Υιός του Θεού), όλον εν εαυτώ εμέ φέρων μετά των εμών, ίνα εν εαυτώ δαπανήση το χείρον, ως κηρόν πυρ, ή ως ατμίδα γης Ήλιος, καγώ μεταλάβω των εκείνου δια την σύγκρασιν» (Λόγ. β΄ περί Υιού)· και πάλιν· «Ω της καινής μίξεως! Ω της παραδόξου κράσεως»! (Λόγ. εις την Χριστού Γέννησιν). Εάν δε τις άλλος Πατήρ την λέξιν ταύτην εμεταχειρίσθη, πρέπει να νοώμεν αυτήν ευσεβώς, προστιθέντες αεί το ασύγχυτον.

«Ορθόδοξος Τύπος» : Το Π.Σ.Ε. χρηματοδοτεί τους φονείς Μαρξιστάς και τους Μιλιταριστάς. Να αποχωρήση εξ αυτού η Εκκλησία της Ελλάδος.

Το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών ωμολόγησε προ δεκαημέρου επισήμως δια του διαβοήτου πλέον γενικού γραμματέως του κ. Φίλιπ Πότερ ότι χρηματοδοτεί, εκτός των μαρξιστικών κινημάτων της Αφρικής, και διάφορα άλλα μιλιταριστικά κινήματα και ομάδες, αι οποίαι δρουν εις όλον τον κόσμον. Αι νέαι αυταί δηλώσεις του γεν. γραμματέως του Π.Σ.Ε. μιας καθαρώς σιωνιστικής οργανώσεως, επροκάλεσαν την αγανάκτησιν της Κοινής Γνώμης και εγκύρων κύκλων της Ευρώπης, διότι υπό την εκκλησιαστικήν προσωνυμίαν χρηματοδοτούνται οι δολοφόνοι και υποστηρίζεται η βία και η τρομοκρατία. Ο κ. Πόττερ εδέχθη τας κατηγορίας ότι το Π.Σ.Ε. εξετράπη του προορισμού του, αλλά είπεν ότι αυτό γίνεται δια να … τερματισθή η βία. Εν τω μεταξύ αι νέαι αυταί αποκαλύψεις επροκάλεσαν σάλον εις όλας τας χώρας μέλη του Π.Σ.Ε. και θέτουν το ερώτημα, εάν πρέπει να συνεχίσουν να παραμένουν μέλη ή πρέπει αμέσως να αποχωρήσουν ή να ζητήσουν την διάλυσιν του Π.Σ.Ε. Το ίδιον ερώτημα έχει απασχολήσει και την Εκκλησίαν της Ελλάδος, η οποία εκτός των άλλων εδέχθη προσφάτως, ανοικτήν επίθεσιν εκ μέρους του γεν. γραμματέως του Π.Σ.Ε. και ακόμη δεν απήντησεν εις τας κατηγορίας. Με την ευκαιρίαν αυτήν έγκυροι εκκλησιαστικοί κύκλοι των Αθηνών εξέφραζον την δυσφορίαν των, διότι η Εκκλησία της Ελλάδος συνεχίζει να παραμένη μέλος μιας τοιαύτης οργανώσεως, η οποία ελέγχεται και αοράτως κατευθύνεται από τας σκοτεινάς δυνάμεις. Είναι απαράδεκτον να χρηματοδοτήται από την Εκκλησίαν μας, έστω και με την απλήν συνδρομήν της, μία αντορθόδοξος οργάνωσις, η οποία χρηματοδοτεί τους κομμουνιστάς και τους φασίστας και τους παντοειδείς τρομοκράτας εις το φονικόν έργον των, είπε γνωστή πνευματική προσωπικότης. Και προσέθεσε: Θα πρέπει να αποχωρήσωμεν αμέσως και οριστικώς από το Π.Σ.Ε. εις το οποίον ουδεμίαν θέσιν έχει η Ορθόδοξος  Εκκλησία της Ελλάδος, το απαιτούμεν ως Ποίμνιον της Εκκλησίας και αναμένομεν απάντησιν.

Simonopetra Terirem

Διακοπή μνημοσύνου

«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).

Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.

«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.  Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.

«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).

Oι αντίχριστοι Οικουμενιστές παραχωρούν τον Εθνικό Καθεδρικό ναό στην Ουάσινγκτον των Ηνωμένων Πολιτειών στους Μουσουλμάνους !!! -- First Muslim prayers at National Cathedral interrupted by protester

(Reuters) - The first Muslim prayer service ever hosted at the National Cathedral, a landmark Christian church in the U.S. capital, was briefly interrupted on Friday by a lone anti-Islamic protester but the religious gathering continued with a theme of tolerance.The outburst came as dozens of Muslims knelt on prayer rugs below walls of stained glass and stone archways. The protester, a woman from Michigan who declined to give her name, managed to sneak into the tightly secured, invite-only service and interrupt the introduction.
"Jesus Christ is on that cross over there," she yelled. "Get out of our church. Leave our church alone."

Μια Χριστιανή που κατόρθωσε να περάσει από τον μεγάλο έλεγχο ασφάλειας, των με προσκλήσεων Μουσουλμάνων, διέκοψε την "ακολουθία της προσευχής", και φώναξε δυνατά: Ο Ιησούς Χριστός είναι στο Σταυρό επάνω εκεί, φύγετε έξω από την εκκλησία. Αφήστε την εκκλησία ήσυχη.

http://www.reuters.com/article/2014/11/15/us-usa-muslim-prayer-idUSKCN0IY2JJ20141115

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 16 Νοεμβρίου 2014

Θ ΛΟΥΚΑ. Ματθαίου ευαγγελιστού.

Ὁ Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος καταγόταν ἀπὸ τὴν Γαλιλαία. Προτοῦ γίνει μαθητὴς τοῦ Κυρίου ἀσκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ τελώνη καὶ ὀνομαζόταν Λευΐ.

Μία μέρα καὶ ἐνῶ καθόταν στὸ τελωνεῖο του, ἔξω ἀπὸ τὴν Καπερναοῦμ, τὸν πλησίασε ὁ Ἰησοῦς καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τὸν ἀκολουθήσει. Ὁ Ματθαῖος ὑπάκουσε καὶ δέχθηκε τὸν Κύριο στὴν οἰκία του, ὅπου παρέθεσε γεῦμα σὲ Αὐτὸν καθὼς καὶ σὲ πολλοὺς τελῶνες, μὲ τοὺς ὁποίους ὁ Ἰησοῦς συζήτησε καὶ συνέφαγε, ἐνέργεια γιὰ τὴν ὁποία κατηγορήθηκε ἀπὸ κάποιους Φαρισαίους. Ὅταν ὁ Κύριος πληροφορήθηκε τὶς κατηγορίες ἀπάντησε ὡς ἑξῆς:«Δὲν ἦρθα γιὰ νὰ καλέσω τοὺς δικαίους, ἀλλὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς σὲ μετάνοια».
Ἔκτοτε ὁ Ματθαῖος ὑπῆρξε μαθητὴς καὶ Ἀπόστολος τοῦ Κυρίου. Ἔπειτα ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ Ματθαῖος ἀνέλαβε νὰ κηρύξει τὸν λόγο τοῦ Κυρίου στοὺς Πάρθους καὶ στοὺς Μήδους. Κατὰ τὴν ἐκτέλεση τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου, ὁ Ματθαῖος, ἐπιτέλεσε πλῆθος θαυμάτων.

Ὡς εὐαγγελιστὴς ἔχει σύμβολο ἕναν φτερωτὸ ἄνθρωπο. Στὸ ἀνεκτίμητης ἀξίας ἔργο του περιλαμβάνεται καὶ ἡ συγγραφὴ τοῦ πρώτου Εὐαγγελίου τῆς Καινῆς Διαθήκης.

ΠΕΡΙ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. -- ΤΟΥ ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ.

Επειδή το Θείον είναι αυτοαγαθότης και καθ’ εαυτό έλεος και άβυσσος χρηστότητος, αλλά και αυτής της αβύσσου χωρητικόν και επειδή είναι επάνω από κάθε όνομα και από κάθε νόημα πράγματος που είναι στην γην, ο άνθρωπος σώζεται μόνον με την ένωσή του σ’ αυτό. Ενώνεται δε ο άνθρωπος με το Θείον, κατά το δυνατόν, με την κοινωνία που πραγματοποιείται από τις όμοιες αρετές Θεού και ανθρώπου. Ενώνεται επίσης με την προσευχή και την δέηση προς τον Θεόν. Αλλά οι μεν αρετές, με τις οποίες κοινωνεί ο άνθρωπος με τον Θεόν, χάρις στην ομοιότητά τους με τις αρετές του Θεού, καθιστούν τον ενάρετον άνθρωπον κατάλληλον για να υποδεχθή το Θείον, αλλά οι αρετές δεν ενώνουν. Η δύναμη όμως της προσευχής ενεργεί με ιερό τρόπο και πραγματοποιεί την ανάταση του ανθρώπου και την ένωσή του με το Θείον, επειδή η προσευχή είναι σύνδεσμος των λογικών κτισμάτων με τον Θεόν, όταν βέβαια η προσευχή, βοηθουμένη από την θερμή κατάνυξη που καίει τα πάθη, υψωθή επάνω από τις ενέργειες των παθών και των διαφόρων λογισμών. Γιατί είναι αδύνατος η ένωση του Θεού με τον εμπαθή νουν. Ώστε όσον ο νους είναι εμπαθής έστω και αν προσεύχεται, ακόμη δεν έχει ελεηθή από τον Θεόν. Αναλόγως δε με την σταδιακήν υπέρβαση των εμπαθών λογισμών, έρχεται ο νους στην κατάσταση του πένθους. Και ανάλογα δε με τον βαθμό του πένθους μετέχει του θείου ελέους και της θείας «παρακλήσεως» παρηγορίας. Και αν παραμείνει ο νους αρκετόν καιρόν στην κατάσταση του πένθους και της παρηγορίας με την ταπείνωση, τότε όλο το παθητικό μέρος της ψυχής (θυμικό και επιθυμητικό) μεταποιείται προς την αρετή.                           

β’. Όταν το ενιαίο του νου γίνη τρία, ενώ μένει ενιαίο (δηλαδή ο νους, ο λόγος και η βούληση), τότε ενώνεται με την Θεαρχική Τριαδική Μονάδα. Έτσι έχει αποκλεισθή κάθε είσοδος πλάνης, ο δε νους ήδη ανέβηκε επάνω από τις ενέργειες της σαρκός, του κόσμου και του διαβόλου. Αφού λοιπόν ο νους διέφυγε τελείως από τις επήρειές των, είναι πλέον ενωμένος με τον εαυτόν του και τον Θεόν. Και όσο παραμένει στην μυστικήν αυτήν ενότητα, απολαμβάνει πνευματικές αγαλλιάσεις, που αναβλύζουν από τα βάθη της ψυχής. Το δε ενιαίο του νου γίνεται τρία, ενώ μένει ενιαίο, με την στροφή του προς τον εαυτό του και δια του εαυτού του ανεβαίνει προς τον Θεόν. Η στροφή του νου προς τον εαυτόν του είναι μία επιτήρησή του. Η δε άνοδός του προς τον Θεόν ενεργείται στην αρχή με την «ευχή». Δηλαδή με προσευχή ολιγόλογον, «μονολόγιστον» ή συνεπτυγμένη και άλλοτε εκτενέστερη, που είναι πιο κοπιώδης. Εάν λοιπόν με υπομονή παραμένη κανείς σ’ αυτή την «συνέλιξη» του νου και την ανάτασή του προς το θείον και με ισχυρή βία συγκρατεί την διάνοιά του να μη περνούν λογισμοί, τότε έρχεται πλησίον του Θεού νοερώς, αισθάνεται ανέκφραστες ενέργειες, γεύεται κάτι από την κατάσταση του μέλλοντος αιώνος και πιστοποιεί με νοερή αίσθηση, ότι ο Κύριος είναι όντως χρηστός, όπως λέγει και ο ψαλμωδός: «Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος» (Ψαλμ. 39: 9). Το να εύρη λοιπόν ο νους το «τρισσόν», δηλαδή το να επιτύχη την αυτοεποπτείαν του και να εύχεται συγχρόνως, ίσως να μη είναι πολύ δύσκολον. Αλλά το να παραμένη μακρό χρόνο εν υπομονή σ’ αυτήν την κατάσταση, που γεννά ανέκφραστες εμπειρίες, αυτό είναι ασφαλώς το δυσχερέστερο. Γιατί κάθε κόπος οποιασδήποτε αρετής, συγκρινόμενος με αυτόν είναι μικρός και πολύ υποφερτός. Δια τούτο πολλοί, αρνούμενοι τον κόπον της προσευχητικής αρετής και την στενότητά της, χάνουν το πλάτος των θείων χαρισμάτων. Αλλά σε εκείνους που υπομένουν, στέλλονται από τον Θεόν μεγάλες δωρεές και χάριτες, που τους δυναμώνουν και τους συναντιλαμβάνονται ώστε με ευχαρίστηση και άνεση να τους οδηγούν στα πιο υψηλά. Έτσι, με την βοήθεια του Θεού, ο δύσκολος αγών γίνεται εύκολος και αποκτάται, ημπορούμε να πούμε, αγγελική ικανότης, ώστε η αδύνατη φύσις μας να δυναμώνεται μέχρι σημείου να ανεβαίνει σε επίπεδα υπερφυσικά, όπως λέγει ο Προφήτης, «οι υπομένοντες πτεροφυήσουσιν, αλλάξουσιν ισχύν» (Ησ. μ: 31).                                                                                                                                            

Γ’ . Νους λέγεται και η ενέργεια του νου, που συνίσταται από λογισμούς και νοήματα. Νους είναι και η δύναμις που ενεργεί τους λογισμούς και τα νοήματα, την οποίαν η Γραφή ονομάζει καρδίαν. Επειδή ο νους αποτελεί την κυριώτερη δύναμη απ’ όλες τις εντός μας δυνάμεις, γι’ αυτό η ψυχή μας είναι λογική. Η ενέργεια λοιπόν του νου (λογισμοί και νοήματα), εύκολα αποκαθίσταται και καθαρίζεται από εκείνους που κυρίως ζουν στην ησυχία και απασχολούνται στην προσευχή και ιδίως στην νοερά προσευχή. Αλλά η δύναμις που γεννά την ενέργειαν αυτήν, αδύνατον να καθαρίση, αν δεν καθαρίσουν και οι άλλες δυνάμεις της ψυχής. Διότι η ψυχή είναι μία ουσία πολυδύναμη. Λοιπόν μολύνεται ολόκληρη από την αμαρτία, που ενεργεί μία μόνο από τις δυνάμεις της, και συμμετέχουν όλες οι δυνάμεις της στον μολυσμόν της μίας λόγω του ενιαίου της ψυχής. Επειδή δε κάθε δύναμις της ψυχής παράγει ποικίλη ενέργεια, είναι δυνατόν μία οποιαδήποτε ενέργεια να καθαρθή για καιρό χάρις σε κάποια προσπάθεια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και η δύναμις της ενεργείας γίνεται καθαρή. Γιατί η δύναμις αυτή, επικοινωνούσα με τις άλλες, είναι πιο πολύ ακάθαρτη παρά καθαρή. Γι’ αυτό και εκείνος, που με την επιμέλεια της νοεράς προσευχής, εκαθάρισε την ενέργεια του νου και φωτίστηκε κάπως με το φως της πνευματικής γνώσεως ή και με νοερά έλλαμψη, εάν θεωρήση γι’ αυτό τον εαυτόν του κεκαθαρμένον, πλανάται αυταπατώμενος και με την οίησή του ανοίγει μεγάλη θύρα εναντίον του, για να πλανάται πάντοτε χωρίς να το καταλαβαίνει. Εάν πάλιν γνωρίζων την ακαθαρσίαν της καρδίας του, δεν υπερηφανευθή στην μικρή εκείνη καθαρότητα, αλλά βοηθούμενος από αυτήν βλέπει καθαρότερα την ακαθαρσία και των άλλων δυνάμεων της ψυχής, τότε προοδεύει στην ταπείνωση, προσθέτει κι’ άλλο πένθος και στη συνέχεια χρησιμοποιεί κατάλληλα μέσα θεραπείας για κάθε δύναμη της ψυχής. Και έτσι θεραπεύει το πρακτικό της ψυχής δια πρακτικών μέσων· το γνωστικό με γνωστικά μέσα και το θεωρητικό της ψυχής καθαρίζει με την προσευχή. Έτσι με τα μέσα αυτά φθάνει στην τελεία, την αληθινή και μονιμώτατη καθαρότητα του νου και της καρδίας. Στην καθαρότητα αυτήν αδύνατον να φθάση κανείς, παρά μόνον με την ακρίβειαν της πρακτικής ασκήσεως, με την επίμονον ασκητικήν αγωγήν, με τις πνευματικές θεωρίες και την προσευχήν, που αποκαλύπτει θεωρίες «κατά παραδοχήν», (δηλαδή αυτές που δίδει ο Θεός).

Αθωνικά άνθη.

Father Josiah Trenham - The Feast of St. John Chrysostom (mp3)

http://impantokratoros.gr/http://impantokratoros.gr/698EC300.en.aspx