Η έννοια και σημασία του Μνημοσύνου σημαίνει ταυτότητα Πίστεως μνημονεύοντος και μνημονευομένου, πρέπει, εν γενικαίς γραμμαίς, να αποδεχθώμεν την δια του «Πατριαρχικού Διαγγέλματος» του 1920 παγκοσμίως διακηρυσσομένην παναίρεσιν του Οικουμενισμού, η οποία, δια της «Θεωρίας των κλάδων» καταβλασφημεί την Μοναδικότητα της Αγίας ημών Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας! Κατ΄ αναπόφευκτον δε συνέπειαν και βάσει πάντοτε του ως άνω «Πατριαρχικού Διαγγέλματος», θα πρέπη να πιστεύσωμεν ότι αι ετερόδοξοι αιρετικαί «Χριστιανικαί» ομολογίαι δηλαδή ο Πάπας, οι Προτεστάνται, και οι Μονοφυσίται είναι «αδελφαί Εκκλησίαι» του Χριστού, «μέτοχοι απολυτρωτικής χάριτος» κ.λ.π., με Ιερωσύνην, Μυστήρια και Αποστολικήν Διαδοχήν, ώστε να δυνάμεθα να συμπροσευχώμεθα και συλλειτουργούμεθα μετ΄ αυτών, πράγμα το οποίον σήμερον διενεργούν και πράττουν, όλως κακοδόξως προς την επισκοπικήν αυτών αποστολήν, από του διαβοήτου Αθηναγόρου μέχρι σήμερον του Βαρθολομαίου, τόσον οι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όσον και διάφοροι άλλοι Οικουμενισταί Αρχιερείς και οι Αγιορείτες Ηγούμενοι!
Βιομηχανία επήλυδων(=ξένων, εποίκων) --- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Το μείζον ζήτημα το οποίο αντιμετωπίζει αυτή την στιγμή τη πατρίδα μας, πέραν των τρεχόντων, ήτοι της παγιωμένης κατάλυσης των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας, χάριν της απολύτως, κατά το σύστημα αδηρίτου προτεραιότητας της δημόσιας υγείας, καθίσταται το μεταναστευτικό.
Η Ελλάς κατακλύζεται βαθμηδόν υπό στίφη επηλύδων, υπό την εγκληματική φυσική αυτουργία της παρούσης κυβερνήσεως, συνεργεία των υπολοίπων, δια πράξεων και παραλείψεων, συμπραττόντων κοινοβουλευτικών κομμάτων, ανεξαρτήτως κομματικών χρωμάτων.
Η στρατηγική αυτή νόθευσης των Εθνών και αντικατάστασης του Ελλαδικού πληθυσμού δια των μεταναστών, τελεί εν ραγδαία εξελίξει, καθότι καθιστάμεθα κοινωνοί της ανεξελέγκτου εισροής των μεταναστών εν τη πατρίδι μας, πανταχόθεν, τόσο δια των χερσαίων αλλά και των θαλάσσιων συνόρων, άνευ ουδεμίας ανησυχίας.
" Άξιον εστίν..."
«Ω Παρθένε Πανάμωμε η παντός
μώμου (μολυσμού) ανωτέρα υπάρχουσα, καθώς λέγεται εν τω Άσματι «Όλη καλή η
πλησίον μου, και μώμος ουκ έστιν εν σοι» (Άσ. δ: 7)
Τη ΚΑ΄ (21η) Φεβρουαρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Αντιοχείας της Μεγάλης.
Ευστάθιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο Ομολογητής, ήτο κατά τους χρόνους του πρώτου εν τοις βασιλεύσι των Χριστιανών Κωνσταντίνου του Μεγάλου, εν έτει τκδ΄ (324), καταγόμενος εκ της Σίδης της εν Παμφυλία. Διδάσκαλος δε ων ο Άγιος ούτος εξέπεμπε με τον λόγον της σοφίας του τας ακτίνας της Ορθοδοξίας εις όλην την οικουμένην. Ούτος ήτο παρών και εις την εν Νικαία Αγίαν Α΄ Οικουμενικήν Σύνοδον, την συγκροτηθείσαν εν έτει τκε΄ (325), κρατύνων με το δόγμα της ευσεβείας την Ορθοδοξίαν, ελέγχων δε και ανατρέπων τους Αρειανούς, οι οποίοι επί της μιάς φύσεως της Αγίας Τριάδος εισήγαγον τομήν και διαίρεσιν, οι άφρονες, τον Υιόν του Θεού κτίσμα λέγοντες και χωρίζοντες αυτόν από της ουσίας και τιμής και αξίας του ομοουσίου Πατρός. Όθεν, δια την ένθεον αυτού παρρησίαν και δια τον ζήλον τον οποίον είχεν υπέρ της Ορθοδόξου Πίστεως, εφθόνησαν αυτόν Ευσέβιος ο Νικομηδείας, Θέογνις ο Νικαίας και Ευσέβιος ο Καισαρείας, και όσοι άλλοι ήσαν κοινωνοί της αρειανής βλασφημίας, ή, μάλλον ειπείν, παντελούς αθεϊας και εκκινήσαντες δια να υπάγωσι δήθεν εις τα Ιεροσόλυμα, επήγαν εις την Αντιόχειαν και εκεί, συγκροτήσαντες συνέδριον, καθήρεσαν τον Άγιον· ίνα δε φανώσιν, ότι με εύλογον αιτίαν καθήρεσαν αυτόν, τι ετεχνεύθησαν οι πολυμήχανοι; Έδωκαν δώρα μεγάλα εις τινα πόρνην, έχουσαν παιδίον νεογέννητον και έπεισαν αυτήν να είπη ψευδώς, ότι το εγέννησε με τον Άγιον.
ΑΛ. ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΥ : Διατί έγινε η αλλαγή του εορτολογίου το 1924;
Ποίος εμελέτησε την πρόσφατον Εκκλησιαστικήν Ιστορίαν και δεν γνωρίζει ότι η αλλαγή αυτή ήτο το πρώτον συγκεκριμένον βήμα του Οικουμενισμού εις τον Ελληνικόν χώρον; Οι Νεοημερολογίται, διά να παραπλανήσουν τον λαόν, είχον ισχυρισθή ότι προέβησαν εις μίαν διόρθωσιν διά λόγους αστρονομικής ακριβείας. Εάν τούτο ήτο αληθές θα είχεν εφαρμοσθεί εις την Ελλάδα ημερολόγιον αστρονομικώς τελειότερον του πεπαλαιωμένου ήδη ημερολογίου του Πάπα Γρηγορίου. Διατί εφαρμόσθη το επίσης εσφαλμένον ημερολόγιον του Πάπα; Μα απλούστατα, σκοπός δεν ήτο η επίτευξις αστρονομικής ακριβείας. Αυτό που επεδιώκετο ήτο η επίτευξις εορτολογικής ενότητος μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των αιρετικών "Εκκλησιών" της Δύσεως. Επεδιώκετο η Ένωσις των Εκκλησιών τουλάχιστον εις τον εορτολογικόν τομέα, και τούτο ως πρώτον βήμα. Η τακτική των Οικουμενιστών είναι πρόοδος διά βαθμίδων. Η πρώτη βαθμίς ήτο η εορτολογική ένωσις των Εκκλησιών. Στο πρόγραμμα ήτο να επακολουθήσουν συν τω χρόνω όσα επηκολούθησαν και όσα θα επακολουθήσουν.
-------------------------------
@ 20 Φεβρουαρίου 2022 - 5:01 μ.μ. Γράφεις: «Δεν άλλαξε το εορτολόγιο το 1924, άλλαξε μόνο το ημερολόγιο.»
Χάριν τῶν ἀναγνωστῶν, σημειώνω, πρῶτον, ὅτι, μέ τήν ἀλλαγήν περιεκόπη ἡ νηστεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων κατά 13 ἡμέρας κατ' ἔτος, ἐνίοτε δέ καταργεῖται τελείως. Ὅταν καταργῇς ἑορτασίμους ἡμέρας κάθε χρόνο, αὐτό δέν ἀποτελεῖ ἀλλαγήν ἑορτολογίου; Δεύτερον, ὅπως ὀρθότατα γράφει τό κείμενον, ἡ ἀλλαγή ἔγινε χάριν τῆς «Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν», τοὐτέστιν χάριν τῆς ὑποταγῆς εἰς τόν «πάπαν», ἑπομένως ἀποτελεῖ αἵρεσιν! Τρίτον, ὅλα τά σχετικά μέ τήν ἀλλαγήν κείμενα, ἐπίσημα καί μή, πού προηγήθησαν τῆς ἀλλαγῆς, λέγουν ξεκάθαρα ὅτι μία τέτοια ἀλλαγή θά προκαλοῦσε σχίσμα, βλάπτοντας ἔτσι τό δόγμα τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, ἄρα ὑπάρχει καί ὁ ἐπιπλέον αὐτός ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΣ λόγος, προκειμένου νά χαρακτηρισθῇ αἵρεσις τό νέον ἑορτολόγιον. Γιά τά 0,60 εὐρώ πού σᾶς πληρώνουν οἱ Οἰκουμενισταί νά γράφετε αὐτές τίς ἀνοησίες, δέν ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι γίνεσθε καταγέλαστοι στήν ἐδῶ ζωήν καί πηγαίνετε καί εἰς τήν Κόλασιν;
Οι Άγιοι Πατέρες και ο σύγχρονος Οικουμενισμός -- ΙΕΡΟΥ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ ΣΧΟΛΑΡΙΟΥ
…Εάν, αντίθετα, πραγματοποιήσετε πρώτα αισχρώς τον εκλατινισμό που θέλετε, και τότε για να εξαπατήσετε τους απλουστέρους βάλετε χρονικά όρια(κοινόν ποτήριον) τάχα και ελπίδες λόγων και συζητήσεων(διαλόγων), το συμπέρασμα του κακού αυτού διαβήματος θα είναι αυτό που πολλές φορές είπα. Εγώ τότε, έστω κι αν όλη η Ανατολή πάη στην Δύσι, δεν πηγαίνω. και αν όλη η Δύσις έλθη στην Ανατολή, εγώ θα σιωπήσω. και ήδη από τώρα σιωπώ. Διότι, αν όλοι εσείς και η δήθεν σύναξίς σας γίνετε Λατίνοι, με ποίους και για ποίους και τι να ομιλή πλέον ο ταπεινός Γεννάδιος υπέρ του πατρίου δόγματος; Αυτά τα έγραψα εκτενέστερα και στον μέγα δούκα, όπως γνωρίζουν οι τιμιώτατοι που ανέφερα. Τώρα μόνο τα κυριώτερα σταχυολόγησα. Έχω κοντά μου και αντίγραφο του γράμματος εκείνου, στο οποίο μου απήντησε ο μέγας δούκας με τρόπο που με εξέπληξε: «Ματαίως κοπιάζεις, πάτερ, διότι αποφασίσθηκε να επαναφέρωμε το μνημόσυνο του Πάπα και είναι αδύνατο να γίνη αλλοιώς. Με την προϋπόθεσι ότι δεν θα φέρης κανένα εμπόδιο, διότι τίποτα δεν θα πετύχης, έλα να βοηθήσης να το κάνουμε». Και εγώ του απήντησα: «Έλεγα (ότι θα έλθω), με την προϋπόθεσι ότι δεν θα γίνετε Λατίνοι. Εάν αποφασίσατε να γίνετε, και ήδη εγίνατε με το μνημόσυνο του Πάπα, όλα τελείωσαν και εγώ δεν έχω ευθύνη γι' αυτό».
Ζωή Σπαθή: αναγκαία διευκρίνηση...
"εωσφόρος" σημαίνει ο "φέρων το φως της αυγής"... ο έκπτωτος κατείχε αυτό τον τίτλο πριν την πτώση του... μετά την πτώση από "εωσφόρος" έγινε "σατάν"... την θέση του κατά την Ορθόδοξη παράδοση κατέχει πλέον ο Ιωάννης ο Βαπτιστής... Ωδή στ΄. (Καταβασία Εορτής Θεοφανείων)
Η φωνή του Λόγου
ο λύχνος του Φωτός, ο Εωσφόρος,
ο του Ηλίου Πρόδρομος
εν τη ερήμω, μετανοείτε,
πάσι βοά τοις λαοίς,
και προκαθαίρεσθε·
ιδoύ γαρ πάρεστι Χριστός,
εκ φθοράς τον κόσμον λυτρούμενος.
Όπως
για παράδειγμα στον ακόλουθο ύμνο για τους Τρεις Ιεράρχες:
"Ομού
δίκαιον τρεις σέβειν Εωσφόρους,
Φως
τρισσολαμπὲς πηγάσαντες εν βίῳ...".
ο θεοφόρος Νικόδημος, ο μέγας της Εκκλησίας και πολύσοφος
διδάσκαλος, το θαύμα των εν Άθω μοναστών, ο φαεινός εωσφόρος της ουρανίου σοφίας και της εν Χριστώ ζωής, Συναξαριστής
Ζ΄ 14 Ιουλίου…
Πίστη είναι…
Τι λοιπόν, της
ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνη ένα ορθό κηπαρίσσι;
Κι’ από ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίσαμε
τάφου γή θα μας έχη χωρίση;
Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε καί βλέπουμε
τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;
Κι’ αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
καί χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
Σ’ ο,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνη;
Τίποτ’ άλλο; Στερνό μας απόριμμα
τό κορμί που πετιέται και λυώνη;
Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζη;
Κι’ ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρα απ’ τον τάφο αρχίζη;
Η ψυχή ταξειδεύτρα μεσ’ τ’ άπειρο
σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζη;
που ανεβαίνη στα νέφη απ’ τα πέλαγα
κι’ απ’ τα νέφη στούς κάμπους σταλάζη;
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;
Κι’ αντί ν’ άρθη μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μιά αβράδυαστη μέρα;
Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο;
Κι’ η ζωή μήπως κρύβη την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζη μήπως πέθανε
κι’ είναι αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;
Γεώργιος Δροσίνης
Ο Iσαπόστολος Άγιος Μέγας Φώτιος υπέρμαχος των γραμμάτων. Διέσωσε την αρχαία γραμματεία. --- Μυργιώτης Παναγιώτης Μαθηματικός
Ο Άγιος Φώτιος είναι προσωπικότητα ξεχωριστή και με μεγάλη προσφορά στην Ορθοδοξία, στα γράμματα και στην κοινωνία. Ο τίτλος «Μέγας» που του έχει δοθεί δεν δόθηκε τυχαία. Δεν είναι πολλοί οι ονομασθέντες «Μέγας». Ο τίτλος είναι βαρύς για να δοθεί σε πολλούς. Ελάχιστοι ξεχωρίζουν και αυτοί διακρίνονται. Θα προσπαθήσουμε με το παρόν άρθρο να παρουσιάσουμε με αδρές γραμμές την προσωπικότητα του Αγίου Φωτίου και να αναδείξουμε τους λόγους που οδήγησαν στην απονομή του τίτλου Μέγας.
Γεννήθηκε το 810 μ.Χ. ή κατά άλλη άποψη το 820 από γονείς πλουσίους και εικονόφιλους και ήταν ανεψιός του εικονόφιλου πατριάρχη Ταρασίου και για τον λόγο αυτή υπέστη πιέσεις από το εικονομαχικό καθεστώς. Άρχισε μια λαμπρή καριέρα στον δημόσιο τομέα της Βασιλεύουσας και έφθασε μέχρι τον βαθμό του πρωτοασηκρήτη. Το 858 παραιτείται ο πατριάρχης Ιγνάντιος και εκλέγεται πατριάρχης, με τη στήριξη της αυγούστας Αγίας Θεοδώρας και του αδελφού της Βάρδα. Σε 6 ημέρες διήλθε όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης. Το γεγονός αυτό τον έφερε σε προστριβή και σύγκρουση με την εκκλησία της Ρώμης.
Τάδε έφη ο ιατρός Σωτήριος Ζουρίδης
Sotirios Zouridis Όταν μνημονεύει ΠΑΠΑ, όταν μνημονεύει μονοφυσίτες ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ καταδικαστεί κατ επανάληψη συνοδικά δεν πρέπει καν να μπαίνει ζήτημα νέας καταδίκης αλλά εφαρμογής των ήδη υπαρχουσών συνοδικών αποφάσεων. Ας εφαρμόσουμε πρώτα όσα αποφάσισαν οι Σύνοδοι του 867, του 879, του 1009, του 1054, του 1341, του 1347, του 1351, του 1440, του 1441, του 1443, του 1450, του 1484, του 1722, του 1727, του 1838, του 1848, του 1895 ... Δεν βλέπω σε τι χρειάζεται νέα σύνοδος ΟΤΑΝ δεν εφαρμόζονται οι αποφάσεις τόσων συνόδων! Ας εφαρμόσουμε όσα παραλάβαμε από τον άγιον Φώτιον, τον ιερόν Θεοφύλακτον, τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν, τον άγιο Συμεών τον Θεσσαλονίκης, τον άγιον Μάρκον Ευγενικό, τον Ευγένιον Βούλγαριν, τον Νικηφόρον Θεοτόκην, τον άγιον Νικόδημον, τον άγιον Νεκτάριον ... Μνημόνευσε τον αιρετικό Πάπα ο Βαρθολομαίος ? Στο ανάθεμα και αυτός ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ γιατί έτσι διατάζει η συνοδική απόφαση που διαβάζεται την Κυριακή της Ορθοδοξίας “O μή λέγων τοις αιρετικοίς ανάθεμα, ανάθεμα έστω”!
----------------------
Κε Ζουρίδη, συγχέετε τήν καταδίκην τοῦ Παπισμοῦ, διά τήν ὁποίαν ὄντως ΔΕΝ χρειάζεται νέα Σύνοδος, μέ τήν καταδίκην τοῦ Βαρθολομαίου, ἡ ὁποία δυστυχῶς δέν ἔχει γίνει καί πρέπει νά γίνῃ μέ Σύνοδον, ἡ ὁποία θά τόν καλέσῃ (μέχρι τρεῖς φορές, ἄν ἐνθυμοῦμαι καλῶς) μέ ἐπιστολήν γιά νά τόν δικάσῃ καί καθαιρέσῃ. Μέχρι νά γίνῃ αὐτό, ὁ Βαρθολομαῖος παραμένει ἀκαθαίρετος, ἐφόσον δέν ἔχει ἐνταχθῆ ἐπισήμως στόν Παπισμόν καί συνεχίζει νά τελῇ τά μυστήρια ἐν τῷ ὀνόματι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅσοι γνωρίζουν αὐτήν τήν Προδοσίαν του καί παραμένουν εἰς κοινωνίαν μαζί του κολάζονται.
-----------------
1. Ὁ Α' Κανών τοῦ Μ. Βασιλείου, «αἱρετικούς» ὀνομάζει τούς «παντελῶς ἀπερρηγμένους καί κατ' αὐτήν τήν πίστιν ἀπηλλοτριωμένους». Προφανῶς, ἀναφέρεται εἰς τούς Συνοδικῶς κεκριμένους καί καθῃρημένους αἱρετικούς, σχισματικούς καί παρασυναγώγους, καθότι λέγει τά ἑξῆς: «εἴτις ἐν πταίσματι ΕΞΕΤΑΣΘΕΙΣ, ἀπεσχέθη τῆς λειτουργίας ...» (Βλ. Πηδάλιον, σελ. 587-590). Γιά ὅσους γνωρίζουν στοιχειωδῶς τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν, αὐτά σημαίνουν Συνοδικήν καταδίκην. Τά ὑπόλοιπα πού γράφονται εἶναι τσαρλατανισμοί.
2. Παραπέμπουν μερικοί εἰς τόν Μ. Ἀθανάσιον καί τόν ἱερόν Χρυσόστομον, ἀλλά ἀορίστως! Ἐγώ δέν γνωρίζω σέ ποιά κείμενα τῶν Ἁγίων ἀναφέρονται, ἀλλά πιστεύω ὅτι καί πάλιν περί τσαρλατανισαμῶν πρόκειται. Χάριν παραδείγματος, ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἦτο διάκονος ὅταν ἔγινεν ἡ Α' Οἰκ. Σύνοδος, ἡ ὁποία κατεδίκασε τόν Ἀρειανισμόν. Πῶς, λοιπόν, λέγει ὁ ὡς ἄνω σχολιαστής ὅτι δέν ἀνεγνώριζε παντελῶς τά μυστήρια τῶν Ἀρειανῶν ΠΡΙΝ τήν Α' Οἰκ. Σύνοδον, μήπως ἔγραψε διά τό θέμα καί ὡς διάκονος; Δέν γνωρίζω, ἐρωτῶ. Ἔχω μισήσει θανασίμως τόν τσαρλατανισμόν τῶν Ματθαιϊστῶν καί τῶν Ματθαιϊζόντων, οἱ ὁποῖοι, μέ τήν οἴησίν των, κατέστρεψαν τό εὐγενές καί Ὀρθόδοξον κίνημα τοῦ 1924, ἀλλά τώρα ἐμφανίζονται (ψευδόμενοι) εἰς τούς ἀδαεῖς ὡς τιμηταί του!
Διασώζοντες τήν Δημοκρατίαν ἀπό τήν Πανδημίαν
Τοῦ κ. Ἰωάννη Π.Α. Ἰωαννίδη, Καθηγητοῦ Ἐπιδημιολογίας καὶ Δημοσίας Ὑγείας καὶ τῆς κ. Michaela C. Schippers, Καθηγητρίας τοῦ Πανεπιστημίου Erasmus τοῦ Ρότερνταμ.*
Τρία χρόνια κρίσης χρησιμοποιήθηκαν, γιὰ νὰ
δικαιολογήσουν τὴ συγκέντρωση ἐξουσίας καὶ τὴν καταστολὴ ἐλευθεριῶν, οἱ ὁποῖες
ἐπιβάλλεται νὰ ἀνακτηθοῦν.
Ἡ νόσος Covid-19 ἔχει ἀποτελέσει (ΣτΜ.: ἀπὸ μόνη της ἢ σὲ συνδυασμὸ μὲ πλῆθος ἀπὸ ἄλλα ἰατρικὰ ἢ ὄχι αἴτια) τὸν λόγο ποὺ ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἔχασαν τὴ ζωή τους, ἐνῷ σὲ δισεκατομμύρια ἀκόμη ἔχει ἀπειλήσει τὰ δημοκρατικά τους κεκτημένα. Ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 2020, ὁ κόσμος ἔχει γίνει μάρτυρας μίας ἀξιοσημείωτης ἐπέκτασης τῆς λήψης ἀποφάσεων κυβερνήσεων στὸ χῶρο τῆς ὑγείας. Σὲ πολλὲς χῶρες ἐπιβλήθηκαν καραντίνες καὶ ἀπαγορεύσεις κυκλοφορίας, καὶ πολλὲς ἐλευθερίες ἀφαιρέθηκαν κάτω ἀπὸ τὴν αἰτιολογία τῆς παρουσίας μίας μεγάλης ἀπειλῆς τῆς ὑγείας. Ἀρχὲς τῆς ὑγείας καὶ πολιτικοὶ ποὺ ἀναφέρονταν σὲ αὐτὲς ἢ τὶς ἐκμεταλλεύονταν, ἀπέκτησαν ἐξαιρετικὰ μεγάλη ἐξουσία νὰ ρυθμίζουν συνολικὰ τὴν κοινωνία, ἐπιβάλλοντας μεταξὺ ἄλλων ὑποχρεωτικὰ μέτρα μὲ νομοθετικὲς ρυθμίσεις.
Ὁ σωσμένος Ἄσωτος --- Τοῦ Ἀσώτου, Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ
Θὰ γίνη κάποτε λιμός», εἶπε ὁ προφήτης θρηνώντας τὴν Ἱερουσαλήμ, «ὄχι πείνα ἄρτου καὶ ὕδατος, ἀλλὰ πείνα γιά τὸν λόγο τοῦ Κυρίου». Εἶναι δέ ὁ λιμὸς στέρησις καὶ συγχρόνως ὄρεξις τῆς ἀναγκαίας τροφῆς. Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάτι χειρότερο καὶ ἀθλιώτερο ἀπὸ αὐτὴν τὴν πείνα; ὅταν δηλαδὴ κάποιος, ἐνῶ στερεῖται τ’ ἀναγκαία γιά τὴν σωτηρία, δέν ἔχει συναίσθησι τῆς συμφορᾶς, ἐπειδὴ δέν ἔχει ὄρεξι γιά τή σωτηρία. Ὅποιος πεινᾶ καὶ δέν διαθέτει τ’ ἀναγκαία, τριγυρίζει ἀναζητώντας ἕνα κόμματι ψωμιοῦ ὁπουδήποτε· κι’ ἂν εὕρει μουχλιασμένο ζυμάρι, ἢ τοῦ προσφερθεῖ κάποιος ἄρτος ἀπὸ κεχρὶ ἢ ἀπὸ πίτουρα ἢ κάτι ἄλλο ἀπὸ τὰ εὐτελέστατα εἴδη τροφῆς, χαίρεται τόσο πολύ, ὅσο ἐπονοῦσε προηγουμένως πού δέν εὕρισκε.
Reading from the Synaxarion:
Sunday of the Prodigal Son
Through the parable of today's Gospel, our Saviour has set forth three things for us: the condition of the sinner, the rule of repentance, and the greatness of God's compassion. The divine Fathers have put this reading the week after the parable of the Publican and Pharisee so that, seeing in the person of the Prodigal Son our own wretched condition -- inasmuch as we are sunken in sin, far from God and His Mysteries -- we might at last come to our senses and make haste to return to Him by repentance during these holy days of the Fast.