Μᾶς ἔσωσε ὁ γέροντας μέ τήν ἄσπρη γενειάδα, ὁ προστάτης τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ, ὁ ἅγιος Νικόλαος!

«"Μιά μέρα τοῦ Φεβρουαρίου 1965, ἕνα λεωφορεῖο γεμᾶτο ἀπό ἐπιβάτες ταξίδευε ἀπό τήν πόλι μας σέ μιά ἄλλη κοντινή πόλι. Δίπλα στόν ὁδηγό καθόταν ἕνας γέροντας, μεγαλόσωμος καί εὔρωστος, περίπου 75 ἐτῶν, μέ γενειάδα ἄσπρη. Φοροῦσε ἕνα παλτό βαρύ μέ γιακά γούνινο καί σκοῦφο μέ πτερύγια πού κάλυπταν τά αὐτιά του.

Τό λεωφορεῖο πήγαινε σιγά-σιγά, γιατί χιόνιζε συνεχῶς. Ὅταν ἔφθασε σέ μιά στροφή, οἱ ἁλυσίδες τίς ὁποῖες εἶχε στίς πίσω ρόδες ἔσπασαν. Ἐπακολούθησε φρενάρισμα ἀπότομο καί τό λεωφορεῖο ἔπεσε πάνω σέ ἕνα ἄλλο λεωφορεῖο, πού βρέθηκε ἐκείνη τή στιγμή ἐκεῖ. Κί ὅλα αὐτά μέσα σέ λίγα λεπτά! Ὁ ὁδηγός ἔχασε τόν ἔλεγχο τοῦ ὀχήματος καί ὅλοι φοβήθηκαν τρομερά. Τότε ὁ γέροντας, πού καθόταν δίπλα στόν ὁδηγό, ἔκανε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ καί εἶπε μέ δυνατή φωνή: "Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι. Ἄς εἶναι εὐλογημένο τό ὄνομά σου, Παναγία, Μητέρα τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ἔσωσες τήν ὥρα αὐτή!".

Η παραχάραξη τής εν Χριστώ Ιησού αληθείας -- Kyprianos Christodoulides

 

(Άν εγώ ήμουν στή θέση σας, μέ όλα αυτά που σάς έκαναν, δέν θά ξαναπατούσα στήν εκκλησία, καί ο άγιος Νεκτάριος απαντά : Αλίμονο άν η πίστη μου εξαρτάται από ανθρώπους)

Άν ένας γιατρός είναι σκάρτος, δέν καταργείς τήν Ιατρική.

 Άν ένας δάσκαλος είναι σκάρτος, δέν καταργείς τήν Παιδεία.

 Άν ένας ιερέας ή παπάς είναι σκάρτος, δέν καταργείς Θρησκεία ή Εκκλησία.

Καταργείς τόν ανάξιο εκπρόσωπο, που υπηρετεί αυτό τό λειτούργημα. Παρένθεση, κάθε επάγγελμα είναι λειτούργημα

Τό «Αλίμονο άν η πίστη μου εξαρτάται από τούς ανθρώπους», δέν είναι η σωστή απάντηση στό ερώτημα. Διότι τό ερώτημα θέτει τόν προβληματισμό «... μέ όλα αυτά που σάς έκαναν», εννοώντας προφανώς,"οι άνθρωποι τής εκκλησίας" γενικότερα. Ειδικότερα όμως αφορά στό "οι λειτουργοί τής εκκλησίας". Αυτοί είναι οι άνθρωποι τού «όλα όσα σάς έκαναν».

Πρέπει νά ξέρουμε νά διαβάζουμε, αυτά που διαβάζουμε καί τό σπουδαιότερο, τί βλέπουμε στήν κινηματογραφική οθόνη, όταν αυτή συνοδεύεται μέ μουσική υπόκρουση καί τρέχουσα (κινούμενη) φωτογραφία. Μέ αυτά τά τρία : λόγος, μουσική, φωτογραφία, η αποδιοργάνωση τής συνειρμικής λειτουργίας τού θεατή / ακροατή είναι πλήρης.

Αποτέλεσμα είναι νά χάνεται σκοπίμως ο επιδιωκόμενος σκοπός καί στόχος τού σκηνοθέτη : Η αναπόφευκτη σύγχυση. Ποιός είναι αυτός ; Είναι τό «αλίμονο άν η πίστη μου εξαρτάται από (τούς) ανθρώπους». Ο σκηνοθέτης ξέχασε - τό ξεχνούν οι περισσότεροι - ότι η πίστη εξαρτάται από Θεό ενανθρωπήσαντα καί φυσικά, εκείνους που ακολουθούν αδιαπραγμάτευτα τό «20 διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.» (Μτ. κη΄). Ο παράκλητος είναι μετ΄ αυτών. Δέν είναι μέ παραχαράκτες - σκηνοθέτες τής εν Χριστώ Ιησού αληθείας.

Τό καταλαβαίνεις ή όχι ;

(Η φωτογραφία από Θεόδωρος Ζώης)