Άγιον Πνεύμα και Εκκλησία στην Πατερική Παράδοση -- π. Θεόδωρος Ζήσης

Εκ του βιβλίου:

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΤΟΙΣ ΘΕΙΟΙΣ ΠΑΤΡΑΣΙ

1.Η εκτός της Εκκλησίας δράσις του Αγίου Πνεύματος.

α'. Άγιον Πνεύμα και Εκκλησία.

Η ζωή και η ύπαρξις της Εκκλησίας συνδέονται στενώτατα προς την εν αυτή παρουσίαν του Αγίου Πνεύματος. Η Πεντηκοστή, κατά την οποίαν απεστάλη το Άγιον Πνεύμα εις τους αποστόλους, ίνα μένη εις τον αιώνα μετ' αυτών και οδηγή αυτούς εις πάσαν την αλήθειαν, αποτελεί την γενέθλιον της Εκκλησίας ημέραν· "ει μη Πνεύμα παρήν, ουκ αν συνέστη η Εκκλησία, ει δε συνίσταται η Εκκλησία, εύδηλον ότι το Πνεύμα πάρεστιν", παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος εις ομιλίαν του εις την Πεντηκοστήν[1]. Η εσωτέρα υφή και δομή της Εκκλησίας, η όλη υπόστασις αυτής είναι πνευματική.

Ως προς την ιδιαιτέραν θέσιν, ην εν τη Εκκλησία έχουν ο Χριστός και το Άγιον Πνεύμα, διδάσκεται υπό των Πατέρων και υπό νεωτέρων περί Εκκλησίας και Πνεύματος καθορισμών ότι ο Χριστός αποτελεί την κεφαλήν, το δε Άγιον Πνεύμα την ψυχήν της Εκκλησίας, την ζωοποιούσαν το σώμα αυτής και συνδέουσαν τα μέλη προς την κεφαλήν και προς άλληλα[2].

Αίνοι Δευτέρας Αγίου Πνεύματος --- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 5 Ιουνίου 2017

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Δωροθέου ιερομάρτυρος, επισκόπου Τύρου, Νικάνδρου μάρτυρος, Μάρκου

«....Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν....»

Τὴν Δευτέρα μετὰ τὴν Πεντηκοστή, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸ ὁποῖο ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός. Εἶναι ὁμοούσιο μὲ τὰ πρόσωπα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ κατὰ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως «συνπροσκυνεῖται καὶ συνδοξάζεται» μὲ τὸν Πατέρα καὶ μὲ τὸν Υἱό, ἴσο κατὰ τὴ λατρεία καὶ τὴν τιμή.

Τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Ο μακαριστός π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Ο Οικουμενισμός το όχημα του Αντιχρίστου.

Οικουμενισμός η αίρεσης της Ιστορίας: προβάλει την αγάπη ως δόλωμα, περιέχει όμως όλες τις αιρέσεις που ποτέ υπήρξαν. Σας ερωτώ: είναι ή δεν είναι η τελευταία αίρεση; Γιατί δεν έχουν αφήσει τίποτα απ΄ έξω, τάχουν όλα μαζέψει, και η έκφρασης αίρεσης δεν είναι δική μου, τη λέει ο άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς), και η μεγαλυτέρα που ποτέ υπήρξε γιατί τα συμπεριλαμβάνει όλα, και προβάλει σας είπα το δόλωμα αγάπη. Αυτό είναι όλη η απάτη αυτών των ανθρώπων. Και πίσω από αυτή την απάτη μόνο θρησκευτικοί άνθρωποι δεν μπορούν να θεωρηθούν. Θα έλθει ο Αντίχριστος θα προβάλει μόνο την θεότητα του προσώπου του. τίποτα άλλο. Το λέει ο Απόστολος Παύλος στους Θεσσαλονικείς ότι θα πολεμήσει και θα απορρίψει παν λεγόμενο σέβασμα. Είναι τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: Παν λεγόμενον σέβασμα!

Τήν Ἑλλάδα μας τήν κάναμε ἀγνώριστη.

Τῆς δώσαμε χίλια τραύματα καί τῆς ἀνοίξαμε χίλιες πληγές. Σφαδάζει κυριολεκτικά, ἀπό τόν πόνο. Ἔχει καταντήσει χλεύη τῶν ἐθνῶν. «Ὀνειδισμός καί χλευασμός τοῖς κύκλω ἡμῶν». Ἔξω ἀπειλές, και μέσα προδοσίες. Κλοπές, ληστεῖες, ψεύδη, παιδεραστίες, ὁμοφυλοφιλίες, ἀσέλγειες, πορνεῖες, μοιχεῖες, φθόνοι, φόνοι, μίση καί κακίες, συκοφαντίες, ἐμπρησμοί, δολοφονίες, αἵματα, ἀπαγωγές ἀνθρώπων, ἐμπόριο λευκῆς σάρκας, ἐμπόριο βρεφῶν, ἱερῶν ναῶν ἱεροσυλίες καί ἐμπρησμοί, διωγμός ἱερέων ἀπό τά σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας, ἀθεΐα καί ἐκκλησιομαχία καί περιφρόνηση τῆς προσευχῆς καί τῆς λατρείας, σεξουαλική ἀγωγή στά μικρά τά παιδιά —ὥστε ἡ ἠθική διαφθορά νά κατακάψει τά πάντα— καί ἀγώνας κατά τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, καί ὁ πολιτικός γάμος, καί οἱ ἐλεύθερες συμβιώσεις, καί ἡ πολιτική κηδεία, καί ἡ καύση τῶν νεκρῶν...κλπ. κλπ. Θεέ, μου! Πῶς κατάντησαν οἱ «Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες» τήν Ἑλλάδα μας, τή χώρα μας, τόσο ἀγνώριστη; Ὑπάρχει θεραπεία; Μπορεῖ νά ἀναστηθεῖ; Ὁ Θεός ἀπαντᾶ: Ναί! Μπορεῖ νά ἀναστηθεῖ: Μέ πίστη θερμή. Μέ συντριβή καί μετάνοια.

Νομίζω ὅτι ἡ Ἐφημερίδα Σας δέν συμφωνεῖ με αὐτούς τούς λόγους τοῦς Γέροντος Πορφυρίου:

 «Νά πονᾶμε για τήν Ἐκκλησία. Νά τήν ἀγαπᾶμε πολύ. Νά μή δεχόμαστε νά κατακρίνουν τούς ἀντιπροσώπους της. Στο ἍγιονὌρος τό πνεῦμα πού ἔμαθα ἦταν ὀρθόδοξο, βαθύ, ἅγιο, σιωπηλό, χωρίς ἔριδες, χωρίς καυγάδες καί χωρίς κατακρίσεις. Νά μή πιστεύουμε τούς ἱεροκατηγόρους.

Καί μέ τά μάτια μας νά δοῦμε κάτι τό ἀρνητικό νά γίνεται ἀπό κάποιον ἱερωμένο, νά μή τό πιστεύομε, οὔτε νά τό σκεπτόμαστε, οὔτε νά τό μεταφέρομε»

(Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, Ἱερά Μονή Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2008, θ/ Ἔκδοση, σελ. 202).

Καί ὁ ἴδιος Γέροντας πάλι εἶπε: «Ἄν τά χαλάσω μέ τόν Ἐπίσκοπό μου καί ὁ Ἐπίσκοπος ἔχει θυμώσει μαζί μου, ἡ προσευχή μου δέν ἀνεβαίνει στόν οὐρανό» (Ὁ Ὅσιος Γέρων Πορφύριος, Ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου, Κονταριώτισσα Κατερίνης, σελ. 338).

Νομίζω πάλι ὅτι δέν συμφωνεῖτε καί μέ τούς λόγους τοῦ ἄλλου ἁγίου Γέροντος Παϊσίου ὅτι «ὁ Θεός οἰκονόμησε σ᾽ αὐτά τά δύσκολα χρόνια τόν καλύτερο Πατριάρχη»! (Ἐφημερίδα Καθημερινή, 27-1-1993, σελ. 12).

Καί νομίζω πάλι ὅτι δέν συμφωνεῖτε καί μέ τόν ἄλλο ἅγιο Γέροντα Ἰάκωβο καί δέν θά τόν θεωρεῖτε γι᾽ αὐτό προορατικό, ἐπειδή ἔκανε ἐπίμονη προσευχή νά ἐκλεγεῖ Πατριάρχης ὁ Μητροπολίτης Χάλκης Βαρθολομαῖος, στόν ὁποῖο ὅμως, ὡς ἅγιος, προεῖπε πρίν ἀπό χρόνια τήν ἐκλογή του ὡς Πατριάρχη (βλ. Στυλιανοῦ Παπαδοπούλου, Ὁ Μακαριστός Γέροντας Ἰάκωβος, Ἀθήνα 1992, σελ. 158-159).

Καί πῶς, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀκοῦτε αὐτούς τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου; «Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε χάριν δογματικῆς τινός διαφορᾶς πρέπει νά θυσιάζεται... Ὁ μή ἀγαπῶν τούς ἑτεροδόξους ἐπίσκοπος, ὁ μή ὑπέρ αὐτῶν ἐργαζόμενος, ἀπό ψευδοῦς κινεῖται ζήλου καί ἐστερημένος ἐστίν ἀγάπης...Τά τῆς πίστεως ζητήματα οὐδόλως δέον ἐστί νά μειῶσι τό τῆς ἀγάπης συναίσθημα» (Ἁγίου Νεκταρίου,

Ποιμαντική, σελ. 192).

Ο.Τ.1802

Παλαιολόγεια παρακαταθήκη η αδιάκοπη αντίσταση κατά του κατακτητή -- Του Στέλιου Παπαθεμελή*

 Ακατάσχετο το παραλήρημα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για την Επέτειο της Αλώσεως. Αθυρόγλωσσος ο ισλαμιστής Γόνοι ελληνικών οικογενειών που εξισλαμίσθηκαν και εκτουρκίσθηκαν βιαίως τα δραματικά εκείνα χρόνια, οι περισσότεροι σημερινοί τούρκοι, θέλουν να ξεχνούν, ή και να κρύβουν για ευνόητους λόγους την προέλευσή τους, εμφανιζόμενοι συχνά «τουρκότεροι» των τούρκων.

Όμως ως συνήθως η φυσιογνωμία τους διαλαλεί την απώτερη ταυτότητά τους και αποδεικνύει ότι όλος αυτός ο κόσμος δεν έχει καμία εθνοφυλετική σχέση με τους τουρκομάνους. Δέστε για παράδειγμα το εξώφυλλο του ΒΗΜΑgino (28/5/17) «Τούρκοι στην Αθήνα», όπου οι φωτογραφίες 5 νεαρών παιδιών που εγκατέλειψαν τη χώρα τους και αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα. Δεν τους ξεχωρίζεις φυσιογνωμικά από Ελληνόπουλα!

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΑΣ;

Η προσευχή μένει αναπάντητη, όταν το περιεχόμενό της έλθη σε αντίθεσι με εκείνο που παρέδωσε ο Κύριος. «Όταν ο άνθρωπος αφήση τα θελήματά του, τότε συμφιλιώνεται μαζί του ο Θεός και δέχεται την προσευχή του». Και αν απαντήση κανείς ότι μερικοί, μολονότι ζήτησαν από τον Θεό αγαθά πράγματα, δηλαδή κτήσι αρετών και θείο φωτισμό, δεν έλαβαν τίποτε από εκείνα, που ζήτησαν, τότε απαντούμε «ότι ου αυτά καθ’ εαυτά τα αγαθά ηξίωσαν λαβείν, αλλ’ ένεκα του επαινείσθαι δι’ αυτά”, δηλαδή δεν ζήτησαν αυτά καθ’ εαυτά τα αγαθά, αλλά η αίτησί τους ήταν γεμάτη από υπερηφάνεια. Ήθελαν να υπερηφανεύωνται με τα αγαθά, τα οποία θα εδέχοντο από τον Θεό”. Με άλλα λόγια, και αν ακόμη το περιεχόμενο της προσευχής είναι αγαθό, η πρόθεσις όμως του προσευχομένου είναι πονηρή, τότε η απάντησις του Θεού στον προσευχόμενο είναι αρνητική, ο Θεός απαντά με το όχι.