4. Τό Αὐτοκέφαλο
τοῦ 1850: Μιά κακή καί λανθασμένη ἀποτείχισις, πού ἰσοῦται
μέ σχίσμα.
Aφήνοντας τούς τελευταίους
Βυζαντινούς Πατέρες θά ἔλθωμε
εἰς τήν ἰδική μας ἐποχή. Κατά τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας θά ἦταν μία, θά
λέγαμε, πνευματική
πολυτέλεια νά ἀναζητοῦμε ἀποτειχίσεις καί διακοπές μνημοσύνου, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία
ὅλη αὐτή τήν
χρονική περίοδο ἡ Ἐκκλησία ἐζοῦσε ἐν διωγμῷ, μέ βασικό σκοπό τήν στήριξι τοῦ ὑποδούλου
γένους, τήν διατήρησι
τῆς ταυτότητός του καί
κυρίως τήν προσπάθεια νά μήν ἀλλαξοπιστήση
καί ἀφομοιωθῆ μέ τούς κατακτητές, ἤ ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, νά μήν φραγκέψη ἀπό
τίς προπαγάνδες
καί τίς ἐκστρατεῖες τῶν Παπικῶν καί Προτεσταντῶν «ἱεραποστόλων». Ἄλλωστε οἱ
περίοδοι πού ἡ Ἐκκλησία
εὑρίσκεται ἐν διωγμῷ θεωροῦνται οἱ καλύτερες ἀπό πνευματικῆς πλευρᾶς, διότι ὁ λαός τοῦ Θεοῦ
ζεῖ σταυρικά καί προστατεύει μόνος του τήν πίστι του, ἐλπίζοντας καί στηριζόμενος μόνο στόν Θεό.
H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο
κάτω στο: Read more
