Ἡ γενοκτονία τῶν ἀμβλώσεων

Συμφώνως πρός ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορίνθου, ἡ ὁποία ἐξεδόθη τήν 16ην Φεβρουαρίου «ἡ χώρα μας κατέχει τήν θλιβερή πρωτιά στό θέμα τῶν ἀμβλώσεων σ᾽ ὅλην τήν Εὐρώπη». Μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει: «Μὲ ἐπιτυχία πραγματοποιήθηκε τὸ Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015, στὴν «Κροκίδειο Αἴθουσα», ἡ 10η συνάντηση τῆς Σχολῆς Γονέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορίνθου, γιὰ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ φλέγον κοινωνικὸ ζήτημα τῶν ἀμβλώσεων, ποὺ ἀφορᾶ ἄμεσα στὴν ἐνημέρωση, στὴν πρόληψη ἀλλὰ καὶ σωστὴ πληροφόρηση γονέων - παιδιῶν ἀπὸ τὸ στόμα ἑνὸς εἰδικοῦ. Ὁμιλητής ὁ διακεκριμένος καθηγητὴς - Ἰατρός, διευθυντὴς τοῦ Μαιευτηρίου «Ἀλεξάνδρα» κ. Νικόλαος Γουμαλάτσος, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «Ἡ γυναίκα στὴν ἀλλαγὴ τῆς ζωῆς - Ἡ γενοκτονία τῶν ἀμβλώσεων». Μὲ ἐπαγωγικό, ἁπλὸ καὶ σαφῆ λόγο ὁ κ. Καθηγητὴς κατέδειξε ὅτι οἱ ἀμβλώσεις ἀποτελοῦν ἕνα λυπηρὸ κοινωνικὸ φαινόμενο τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, ποὺ στὶς μέρες μας ἔχει λάβει διαστάσεις ἐπιδημίας. Σὲ καμμία ὅμως περίπτωση, τόνισε ὁ κ. Καθηγητής, κανεὶς δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀφαιρέσει μία ζωή, ποὺ ἡ σοφία τοῦ Δημιουργοῦ τοποθέτησε, διαμόρφωσε καὶ τοῦ προσέφερε τὴν ἰδιότητα τῆς ζωῆς. Ἀκόμη τὸ ἔμβρυο δὲν ἀνήκει οὔτε στὴν γυναίκα οὔτε στὸν ἄνδρα, ποὺ συνέβαλαν στὴν δημιουργία του, ἀλλὰ ἀποτελεῖ ξεχωριστὴ ζωντανὴ ὕπαρξη, ποὺ ἀδικεῖται κατάφωρα, ὅταν καταστρέφεται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τούς γονεῖς, ἐπειδὴ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν ἑαυτό του. Ἡ χώρα μας, σύμφωνα μὲ ἐπίσημες στατιστικές, δυστυχῶς κατέχει τὴν θλιβερὴ πρωτιὰ στὸ θέμα τῶν ἀμβλώσεων σʼ ὅλη τὴν Εὐρώπη, κατὰ δήλωση τοῦ κ. Καθηγητοῦ. Τὸν ἐξαίρετο Ἰατρὸ - ὁμιλητὴ συνεχάρη ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης κ. Διονύσιος μὲ θερμοὺς λόγους, γιὰ τὴν ἐμπεριστατωμένη ὁμιλία του ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν εὐθύνη, ποὺ τὸν διακατεῖχε, ὡς ἐπιστήμονα, γιὰ τὴν «σύγχρονη γενοκτονία» ποὺ ἐπιτελεῖται στὴν Πατρίδα μας. Ὁ Σεβασμιώτατος, μέσα ἀπὸ τὸν διά- λογο, ποὺ προέκυψε, ἐξέφρασε τὴν ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἡ ἀρχὴ τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ξεκινᾶ, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς συλλήψεως καὶ εἰσέρχεται στὴν προοπτική τῆς αἰωνιότητος. Ἡ ψυχὴ ἄλλωστε τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς συλλήψεώς του καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ διακοπὴ τῆς ζωῆς, σὲ ὅποιο στάδιο κιʼ ἂν βρίσκεται, συνιστᾶ ἔγκλημα».

"O.T "

Α' Χαιρετισμοί Ι.Ν.Αγίου Νικολάου Καλλιθέας 2012

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Νεφέλη ποτέ, και θάλασσα θείου προεικόνιζον, Βαπτίσματος το θαύμα, εν οις ο πριν βαπτίζεται, διεξοδικώς τω Νομοθέτη λαός. Θάλασσα δε ην τύπος ύδατος, και νεφέλη του Πνεύματος· οις τελούμενοι, Ευλογητός ει κράζομεν, ο Θεός ο των Πατέρων ημών.

Ερμηνεία.

Εν τω Τροπαρίω τούτω αναφέρει ο Ιερός Μελωδός, τόσον τα υπό του Απ. Παύλου ρηθέντα, όσον και τα υπό του Θεολόγου Γρηγορίου· ο μεν γαρ Απ. Παύλος λέγει: «Και πάντες (οι Ισραηλίται) εις τον Μωϋσήν εβαπτίσαντο εν τη νεφέλη και εν τη θαλάσση» (α΄ Κορ. ι: 2), ο δε Θεολόγος ούτω φησίν: «Εβάπτισε Μωϋσής, αλλ΄ εν ύδατι, και προ τούτου εν νεφέλη και εν θαλάσση· τύπος δε τούτο ην, ως και Παύλω δοκεί, η θάλασσα, του ύδατος, η νεφέλη, του Πνεύματος» (Λόγος εις τα Φώτα). Λέγει λοιπόν ο Μελωδός, ότι τον παλαιόν καιρόν η νεφέλη, η οποία εσκέπαζεν άνωθεν τους Ισραηλίτας εν τη ημέρα δια να μη καίη αυτούς ο Ήλιος, και η ερυθρά θάλασσα, δια της οποίας επέρασαν οι Ισραηλίται, και τα δύο ταύτα ομού επροεικόνιζαν το θαύμα: ήτοι το θαυμαστόν Μυστήριον του αγίου Βαπτίσματος· διότι με την θάλασσαν και την νεφέλην εβαπτίσθη ο Ισραηλιτικός λαός υπό του νομοθέτου Μωϋσέως, ως είπεν ανωτέρω ο Απ. Παύλος· εβαπτίσθη όμως αυτός εν τη θαλάσση όχι καταβυθιστικώς, ον τρόπον κατεβυθίσθησαν εις αυτήν οι Αιγύπτιοι, αλλά διαβατικώς, επειδή διέβη αβλαβώς την θάλασσαν σχισθείσαν υπό του Μωϋσέως δια της ράβδου. Και η μεν ερυθρά θάλασσα προεικόνιζε το νερόν του ιδικού μας αγίου Βαπτίσματος, η δε νεφέλη προεικόνιζε την εν τω Αγίω Βαπτίσματι χάριν του Αγίου Πνεύματος· με τα οποία ημείς οι Χριστιανοί τελειούμενοι, κατά τον Θεόδωρον, ή τελείως καθαιρόμενοι και αναπλαττόμενοι, κατά τον ανώνυμον ερμηνευτήν: «Εάν (φησί) μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Ιω. γ: 5), ούτω, λέγω, τελειούμενοι κράζομεν: «Ευλογητός ει ο Θεός ο των Πατέρων ημών». Πως δε ο Μωϋσής εβάπτιζεν εν ύδατι, με συντομίαν φανερώνομεν εδώ· εν τω δεκάτω εννάτω Κεφαλαίω των Αριθμών γράφεται, ότι προστάζει ο νόμος να σφάζεται μία δάμαλις κόκκινη και άζευκτη έξω της παρεμβολής, και να καίεται ομού με το δέρμα, η δε στάκτη αυτής να φυλάττεται· ήτις ραντιζομένη με νερόν, εκαθάριζεν εκείνους όπου ήθελαν πιάσει σώμα νεκρού, ή κόκκαλον ανθρώπου ή τάφον. Δια τούτο ο Θεολόγος Γρηγόριος νομικήν και σκιώδη και πρόσκαιρον ονομάζει την τοιαύτην κάθαρσιν, και του σώματος, ου της ψυχής, και ου παντελή της αμαρτίας αναίρεσιν: «Τι γαρ έδει (φησί) πολλάκις καθαίρεσθαι τους άπαξ κεκαθαρμένους;» (Λόγος εις το Βάπτισμα). Επειδή όσες φορές εμολύνετο τινάς με τους ανωτέρω σωματικούς μολυσμούς, τόσες φορές και εκαθαρίζετο. Και ο Απ. Παύλος δε περί τούτου γράφει: «Σποδός δαμάλεως ραντίζουσα τους κεκοινωμένους, αγιάζει προς την της σαρκός καθαρότητα» (Εβρ. θ: 13).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 28 Φεβρουαρίου 2015

Αγίου Θεοδώρου, Μνήμη του διά κολλύβων θαύματος. Βασιλείου ομολογητού, Προτερίου ιερομάρτυρος αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, Νυμφά και Ευβούλου των αποστόλων, Κύρανας νεομάρτυρος της εκ Βισσώκας (1751).

Ο Ιουλιανός ο παραβάτης, γνωρίζοντας ότι οι χριστιανοί καθαρίζονται με τη νηστεία στη πρώτη εβδομάδα της αγίας Σαρακοστής - γι' αυτό την λέμε καθαρά εβδομάδα - θέλησε να τους μολύνει. Διέταξε λοιπόν, κρυφά, όλες οι τροφές στην αγορά να ραντισθούν με αίματα ειδωλολατρικών θυσιών.
Όμως με Θεία ενέργεια, φάνηκε στον ύπνο του τότε Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Ευδόξίου, ο μάρτυρας Θεόδωρος και φανέρωσε το πράγμα. Παρήγγειλε να ενημερωθούν όλοι οι χριστιανοί, να μην αγοράσουν καθόλου τρόφιμα από την αγορά και για να αναπληρώσουν την τροφή να βράσουν σιτάρι και να φάνε τα λεγόμενα κόλλυβα, όπως τα έλεγαν στα Ευχάϊτα. Ετσι και έγινε και ματαιώθηκε ο σκοπός του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα. Και το Σάββατο τότε, ο ευσεβής λαός που διαφυλάχθηκε αμόλυντος στην καθαρά εβδομάδα, απέδωσε ευχαριστίες στον μάρτυρα.

 Από τότε γύρω στα μέσα του Δ΄ αιώνα, η Εκκλησία τελεί κάθε έτος την ανάμνηση αυτού του γεγονότος σε δόξα Θεού και τιμή του μάρτυρα αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.

 Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸν Τύρων, τὴν 17^ηΦεβρουαρίου ὅπου καὶ ὁ βίος του.

ΓΕΩΡΓIΟΥ ΖΕΡΒΟY «ΑIΩΝIΑ H ΜΝHΜΗ» --- Ἐπικήδειος π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ:

 Παμφίλτατε Ἀδελφέ καί Συναγωνιστά Γεώργιε, Ἡ εἰς Κύριον ἐκδημία σου συνήγαγε ὃλους μας, τήν σεβαστή Μητέρα σου, τούς συγγενεῖς καί φίλους σου, καί ὃλους τούς συνεργάτες καί συναγωνιστές σου, διά νά σέ ξεπροβοδίσουμε, ἀπευθύνοντάς σου τόν ὓστατο χαιρετισμό μας. Καί εἶναι γεγονός, ὃτι ἡ αἰφνίδια ἒξοδός σου ἀπό τήν φθαρτότητα τοῦ κόσμου μᾶς συνεκλόνισε, διότι πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἒδινες ἀκμαῖος τόν ἀγώνα σου μέ δύναμη καί ἐνθουσιασμό, μαχόμενος πάντα στίς ἐπάλξεις, ὃπως μᾶς εἶχες ἐπί πολλά ἒτη συνηθίσει. Ἰδιαίτερα ὃμως ἡ εἲδηση τῆς κοιμήσεώς σου αἰφνιδίασε τά μέλη καί τούς φίλους τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως», γιά τήν ὁποία ὑπῆρξες ἐκλεκτός καί πολύτιμος συνεργάτης. Καί ἒλαχε στήν ταπεινότητά μου ὁ κλῆρος νά σέ ἀποχαιρετήσω ἐκ μέρους τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», πού τόσο ἀγάπησες, ὣστε νά ταυτισθεῖς μέ τόν ἀγώνα του, μετέχοντας σʼ αὐτόν μέ ἡγετικό ρόλο ὡς Διευθυντής του. Ἦταν ἀληθινή εὐλογία ὃτι ἐπέλεξες τήν ἒπαλξη τῆς ἐφημερίδας μας, πού εἶναι ἀπό τά λίγα ὀρθόδοξα παραδοσιακά ἒντυπα, πού ἀγωνίζονται γιά τήν ὀρθόδοξη πατερική συνέχεια σέ ἐποχή ἀρνήσεως τῆς πατερικότητος μέσα στήν ὑστερία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς «μεταπατερικῆς Θεολογίας» του. Ἀλλά καί ὡς συμπατριώτης σου Κερκυραῖος, θεωρῶ τιμητική καί εὐλογημένη τήν ἐπιλογή μου νά σέ ἀποχαιρετήσω ἐκ μέρους ὃλων μας, παρακαλώντας τόν Προστάτη καί ἐμψυχωτή μας  Ἃγιο καί Θαυματουργό Σπυρίδωνα νά εὒχεται πρός Κύριον γιά τήν ἀνάπαυσή σου «ἐν Χώρᾳ Ζώντων».

Ιερά Μητρ. Πειραιώς : Ὁ «πάπας» Φραγκίσκος, διάδοχος τοῦ ἐπιτίμου «πάπα» Βενεδίκτου ΙΣΤ΄, ξεπέρασε κατά πολύ τόν προκάτοχό του καί χρησιμοποίησε ἀσεβέστερο καί βλασφημότερο χαρακτηρισμό.

Διεκήρυξε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ὄχι μόνο ἐλλειματική, ἀλλά καί «ἀσθενής», «ἄρρωστη» Ἐκκλησία, διότι δέν ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ἀποτελεῖ μαζί μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τήν ὁποία ὀμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, καί διότι δέν ἀναγνωρίζει τόν «πάπα» ὡς πρῶτο στήν ἐξουσία Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας. Οὐσιαστικά, ὁ «πάπας» Φραγκίσκος ζητᾶ τελείως ἀπροκάλυπτα τόν τέλειο ἐξουνιτισμό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Νά κρατήσει, δηλ. ὅλα τά ἤθη, τά ἔθιμα, τά δόγματά της κ.ἄ., ἀλλά νά ἀναγνωρίσει καί νά μνημονεύει τόν αἱρεσιάρχη «πάπα». 

Ἐπιστολή πρός τόν π. Νικόδημον Ἀεράκην

http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Τήν κατωτέρω ἐπιστολήν πρός τόν Ἀρχιμανδρίτην Νικόδημον Ἀεράκην ὑπεβάλομεν πρός δημοσίευσιν εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ἐφημερίδα "Ὀρθόδοξος Τύπος" τήν 20-11-2014 καί πάλιν τήν 13-1-2015 (διά τοῦ ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου ἀμφοτέρας τάς φοράς), ἀλλά δυστυχῶς δέν τήν ἐδημοσίευσεν, ὡς ὤφειλε, συμφώνως πρός τόν νόμον περί δυσφημήσεως διά τοῦ τύπου, καθότι ἡ ἐπιστολή μας ἀπαντᾶ εἰς συκοφαντικόν κατά τῶν Γ.Ο.Χ. ἄρθρον τοῦ ὡς ἄνω Ἀρχιμανδρίτου. Ἡ ἐν λόγῳ ἐφημερίς καί ἄλλοτε ἠρνήθη νά δημοσιεύσῃ κείμενά μας. Δέν θά ἔλεγε τήν ἀλήθειαν ἄν ἰσχυρίζετο ὅτι εἶχεν ἄλλα, περισσότερον ἐπείγοντα, ἄρθρα καί ἐπιστολάς πρός δημοσίευσιν κατά τό χρονικόν διάστημα ἀπό τήν 20-11-2014 μέχρι σήμερον, διότι παρηκολουθήσαμε τό περιεχόμενον τῶν φύλλων τοῦ "Ὀ.Τ." κατά τό ἐν λόγῳ χρονικόν διάστημα καί διεπιστώσαμεν ὅτι, ἀντί τῆς ἐπιστολῆς μας, ἐπροτίμησε νά δημοσιεύσῃ ἄρθρα διά τήν 40ετῆ ἀρχιερωσύνην τοῦ τάδε μητροπολίτου, τετριμμένα ἄρθρα κατά τοῦ Παπισμοῦ κ.λπ.

Ἐρωτήματα πρός τόν π. Νικόδημον Ἀεράκην

Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά,

Σᾶς παρακαλοῦμεν νά δημοσιεύσητε τήν κατωτέρω ἐπιστολήν μας πρός τόν Ἀρχιμανδρίτην Νικόδημον Ἀεράκην, μέ ἀφορμήν τήν ὁμιλίαν του ἐν τῷ Ἱ. Ν. τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Μενάνδρου 4, Ἀθῆναι, εἰς τάς 9 Νοεμβρίου 2014, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη εἰς τό φύλλον ἀρ. 2045 τῆς ἐγκρίτου ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος».

Πανοσιολογιώτατε π. Νικόδημε, Σᾶς παρακαλοῦμεν ν’ ἀπαντήσητε εἰς τάς κάτωθι ἀπορίας καί ἐνστάσεις μας:
1. Ἐάν σύγχρονός τις ἐπιστήμων ὑποστηρίξῃ τό γεωκεντρικόν σύστημα, ἀγνοῶν τόν Ἀρίσταρχον τόν Σάμιον καί τόν Γαλιλαῖον, οἱ ὁποῖοι τό κατέρριψαν, πῶς θά τόν ἐχαρακτηρίζατε; Διατί, λοιπόν, παραβλέπετε τό γεγονός ὅτι ἡ καινοφανής θεωρία τῶν «Δύο Ἄκρων» τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου ἔχει ἀνασκευασθῆ ὑπό ὀρθοδόξων συγγραφέων, μέ προεξάρχοντα τόν μακαριστόν Ἱερομόναχον Θεοδώρητον Μαῦρον, διά τῶν γνωστῶν βιβλίων του «Διάλογοι τῆς Ἐρήμου περί Οἰκουμενισμοῦ» καί «Τό Ἀντίδοτον», τά ὁποῖα εἶναι Ἁγιογραφικῶς καί Ἁγιοπατερικῶς τεκμηριωμένα καί, ὡς ἐκ τούτου, οὐδέποτε καί ὑπό οὐδενός ἀνῃρέθησαν;

Από τον αδελφό μας Ιουστίνο : Α´ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ Νικηφόρος Θεοτόκης

Πιστεύεις; Μείζω τούτων ὄψει. (Ἰω. α´ 51)

ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΣ σήμερον, ὦ χριστοφόροι λαοί, ἡ ἁγιωτάτη τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησία πνευματέμφορον ὅρον τῆς ἁγίας οἰκουμενικῆς ἑβδόμης Συνόδου, καί τοὺς μὲν εὐσεβεῖς, καὶ ὀρθοδόξους μακαρίζοντας, τοὺς δὲ ἀπίστους καὶ κακοδόξους ἀναθεματίζοντας, ὑπέρμετρον τὴν ἐπιθυμίαν διὰ τὸν περὶ πίστεως λόγον εἰς τὴν καρδίαν τοῦ καθενὸς ἐγείρει, καὶ ἐξυπνᾷ. Ἀκούοντες σήμερον τόσους μακαρισμοὺς εἰς τοὺς πιστούς, τόσα ἀναθέματα εἰς τοὺς ἀπίστους, ὅλοι, φαίνεταί μου, πὼς ἐπιθυμᾶτε νὰ ἀκούσετε τί εἶναι, καὶ πῶς ἔλαβε τὸ εἶναι, καὶ ἐπάνω εἰς ποῖες ἀρχὲς θεμελιώνεται, καὶ μὲ ποῖον τρόπον παρασταίνεται, καὶ μὲ ποῖες ἀπόδειξες ἀποδείχνεται ἡ πίστις ὁποὺ πιστεύομεν. Ἐπιθυμᾶτε ἴσως ὅλα ἐτοῦτα νὰ τὰ ἀκούσετε, μὰ ὄχι μὲ τὸν τρόπον ὁποὺ οἱ δογματικοὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας διδάσκουσι τοὺς πιστούς, ἀλλὰ μὲ τὸν τρόπον ὁποὺ οἱ σχολαστικοὶ φιλόσοφοι καταπείθουσι τοὺς ἀπειθεῖς. Τώρα λοιπὸν ἐγνωρίζω πόσον μεγάλη εἶναι ἡ ὑπόθεσις ὁποὺ ἔχω ἔμπροσθέν μου σήμερον, πόσον βάθος ἔχει ἡ ὕλη, μέσα εἰς τὴν ὁποίαν ἐμβαίνω. Κανένας δὲν ἠμπορεῖ νὰ καταλάβῃ πρῶτον, καὶ καλὰ νοήσῃ τὸν ὁρισμὸν τοῦ πράγματος. Καὶ ἄν ἐγὼ ζητήσω τὸν ὁρισμὸν τῆς πίστεως, τὸν ἀκούω ναί, ἀπὸ τὸν θεῖον Ἀπόστολον. Μὰ οὐδὲ τὸν χωρεῖ ὁ νοῦς μου, οὐδὲ νὰ τὸν καταλάβω ἠμπορῶ. «Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». Ἐτοῦτος εἶναι ἕνας ὁρισμός, τόσον ὑψηλός, καὶ ἀκατανόητος ὁποὺ ἀπὸ ὅλα του τὰ μέρη μὲ βιάζει, ὁλοτελῶς νὰ μὴν προσδιαλέγωμαι περὶ τῶν πραγμάτων τῆς πίστεως ἀλλὰ νὰ πιστεύω, καὶ νὰ σιωπῶ, ἐπειδή, ἄν ἡ πίστις ὑπόστασις εἶναι τῶν ἐλπιζομένων πραγμάτων, καὶ ἔλεγχος τῶν μὴ βλεπομένων, τί ἡμπορῶ ἐγὼ νὰ σᾶς παραστήσω διὰ τὰ ἐλπιζόμενα; Τὰ ὁποῖα, ἐπειδὴ «ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε, καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε, καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη», ἀκατάληπτα εἶναι, καὶ ἀκατανόητα.

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ

Ο Ελληνικός λαός είναι ένας λαός τραγικός. Ο μακραίων βίος του χαρακτηρίζεται απ’ όλα εκείνα τα στοιχεία, που συνθέτουν τας αρχαίας τραγωδίας, τα στοιχεία της αμαρτίας και της καθάρσεως, τον έλεον και την δικαίωσιν. Εγκαυχώμενοι συνήθως δια την προσφοράν μας εις τον κόσμον, λησμονούμεν τας κακίας μας. ναρκισσευόμενοι δια την πνευματικήν ακτινοβολίαν μας, παραβλέπομεν τα ελαττώματά μας. Η ιστορία μας είναι ιστορία εναλλασσομένου μεγαλείου και αθλιότητος, εξάρσεων και καταπτώσεων. Και όσον μεν ευρισκόμεθα εις την περίοδον της λατρείας των ειδώλων, ερμηνεύαμεν τας εθνικάς μας συμφοράς δια της ειμαρμένης. Όταν δε ελάβαμεν τον Χριστιανισμόν, εμάθαμεν ότι αι συμφοραί του λαού μας ήσαν παιδαγωγικαί μάστιγες προς το συμφέρον μας, παραχωρούμεναι υπό του Θεού μας, του Θεού της αγάπης. Εν τούτοις θέλομεν να το αγνοώμεν, διότι περιεπέσαμεν εις απιστίαν της Θείας Προνοίας. Και θέλομεν να ερμηνεύωμεν την ιστορίαν μας «ιστορικώς». Την εκδεχόμεθα ως μίαν σειράν εσωτερικώς αλληλενδέτων γεγονότων. Αυτός, όμως, ο τρόπος ερμηνείας είναι ο κλασσικός τρόπος της αθέου κριτικής, που δεν βλέπει τίποτε άλλο από ορατάς αιτιώδεις σχέσεις γεγονότων. Όμως ο πιστός Κυρίου, ο Χριστιανός, πίσω από τα γεγονότα βλέπει πάντοτε την λειτουργίαν ενός πνευματικού νόμου, διεπομένου υπό της δικαιοσύνης και του ελέους του Θεού.

Ο Ακάθιστος ύμνος

Ο Ακάθιστος ύμνος

από τον Κωνστανίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο

ΓΕΝΙΚΑ: Ακάθιστος ύμνος ονομάζεται ένας ύμνος, για την ακρίβεια ένα Κοντάκιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, προς τιμήν της Θεοτόκου, ο οποίος ψάλλεται στους ναούς τις πέντε πρώτες Παρασκευές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις πρώτες τέσσερις τμηματικά, και την πέμπτη ολόκληρος. Είναι ένας ύμνος που αποτελείται από προοίμιο και 24 οίκους σε αλφαβητική ακροστιχίδα, από το Α ως το Ω. Δηλαδή κάθε «οίκος», ή στροφή, ξεκινά με το αντίστοιχο κατά σειρά ελληνικό γράμμα).

Θεωρείται δίκαια ως αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας. Είναι γραμμένος πάνω στους κανόνες της ομοτονίας, ισοσυλλαβίας και εν μέρει της ομοιοκαταληξίας. Η γλώσσα του είναι ποιητική, εμπλουτισμένη από κοσμητικά επίθετα και πολλά σχήματα λόγου. Το θέμα του είναι η εξύμνηση της ενανθρώπισης του Θεού μέσω της Θεοτόκου. Ο ύμνος αυτός ονομάζεται «Ακάθιστος» από την όρθια στάση, που τηρούν οι πιστοί κατά τη διάρκεια της ψαλμωδίας της1. Οι πιστοί έψαλαν παλαιότερα τον Ακάθιστο ύμνο όρθιοι, υπό τις συνθήκες που θεωρείται ότι εψάλη για πρώτη φορά. Σύμφωνα με αναφορές Πατέρων της Εκκλησίας, ο Ακάθιστος Ύμνος ήταν στενά συνδεδεμένος με την εορτή του Ευαγγελισμού.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ: Το 626, όταν ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος ηγείτο εκστρατείας του βυζαντινού στρατού κατά των Περσών, η Βασιλεύουσα πολιορκήθηκε αιφνιδιαστικά, κατόπιν συνεργασίας αντιπερισπασμού με τους Περσες, από τους Αβάρους. Γνωρίζοντας την απουσία στρατού, οι Άβαροι απέρριψαν κάθε πρόταση εκεχειρίας και στις 6 Αυγούστου Αυγούστου κατέλαβαν την Παναγία των Βλαχερνών. Τη νύχτα της 7ης προς 8η Αυγούστου, ετοιμάζονταν για την τελική επίθεση, ενώ ο Σέργιος, Πατριάρχης Κων/λεως, περιέτρεχε τα τείχη της Πόλης με την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας και ενεθάρρυνε το λαό. Λίγη ώρα αργότερα, μέσα στη νύχτα, φοβερός ανεμοστρόβιλος, δημιούργησε τρικυμία και κατέστρεψε τον αποτελούμενο από ελαφρά μονόξυλα εχθρικό στόλο, ενώ μια αντεπίθεση των αμυνόμενων προξένησε τεράστιες απώλειες στους Αβάρους και τους συνεργαζόμενους Πέρσες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία και να αποχωρήσουν άπρακτοι. Την 8η Αυγούστου, η Πόλη είχε πια σωθεί από τη μεγαλύτερη ως τότε απειλή. Ο λαός, θέλοντας να πανηγυρίσει τη σωτηρία του, την οποία απέδωσε στη συνδρομή της Θεοτόκου, συγκεντρώθηκε στο Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών. Τότε, όρθιο το πλήθος του πιστού λαού έψαλε τον από τότε λεγόμενο «Ακάθιστο Ύμνο» στην Παναγία, αποδίδοντας τα «νικητήρια» και την ευγνωμοσύνη του «τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ».