Διδάγματα από τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου το 1955

Του Κων/νου  Χολέβα

Το διήμερο 6-7 Σεπτεμβρίου 1955, ο Ελληνισμός της Κωνσταντινουπόλεως βίωσε ένα άγριο πογκρόμ με δύο θανατώσεις κληρικών, βιασμούς, προπηλακισμούς και αμέτρητες καταστροφές κοιμητηρίων, ναών, οικιών και καταστημάτων. Ο αφηνιασμένος τουρκικός όχλος χρησιμοποιήθηκε από τις ειδικές υπηρεσίες ανορθόδοξου πολέμου του τουρκικού στρατού για να τρομοκρατήσει την πολυπληθή τότε ελληνορθόδοξη κοινότητα και για να την οδηγήσει, όπως και έγινε, στον σταδιακό ξεριζωμό. Τα Σεπτεμβριανά, όπως έχουν πλέον καταγραφεί, ήταν το αποτέλεσμα μακροχρονίου σχεδιασμού, τον οποίο τηρεί με ακρίβεια το τουρκικό κράτος στα εθνικά θέματα, παρά την εναλλαγή κυβερνήσεων.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

O Συναξαριστής της ημέρας

Πέμπτη, 6 Σεπτεμβρίου 2012

Ανάμνησις του εν Κολοσσαίς (Χώναις) θαύματος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, Ευδοξίου και Καλοδότης των μαρτύρων.

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, τιμούμε τον μέγαν Αρχιστράτηγο δυνάμεως Κυρίου τον Αρχάγγελο Μιχαήλ εξ' αφορμής του μεγάλου και υπερφυούς θαύματος το οποίον επετέλεσε στις Κολοσσές της Μ. Ασίας.

Βέβαια καθώς αποφαίνεται το πνεύμα του Θεού «Θεός ώρισε τους Αρχαγγέλους αυτού και τους Αγγέλους εν πλήθει άστρων και κατά αριθμόν εθνών», ώστε να έχη κάθε πόλι και χώρα τον πνευματικό φρουρό της, το φύλακά της Άγγελο και όχι μόνον κάθε πόλι αλλά και κάθε άνθρωπος. 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Τότε.... και Τώρα.

Τότε :

Οι λατινόφρονες με τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννην Βέκκον ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν, πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ΄ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το «Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής λόγους: «Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού», εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν ταχέως».   ….είκοσι δε και εξ Μοναχοί, μετά των οποίων και ο Καθηγούμενος, έμειναν εις την Μονήν και εισήλθον εντός του Πύργου, αναμένοντες τους εχθρούς αυτών και προσδοκώντες τους μαρτυρικούς στεφάνους. Το αποτέλεσμα: εικοσιέξ Οσιομάρτυρες Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.

Τώρα :

Και οι δέκα εννέα Ηγούμενοι του Αγίου Όρους τον υποδέχονται στο Άγιον Όρος, συλλειτουργούν και μνημονεύουν τον αρχιαιρεσιάρχην Πατριάρχην Κων/πόλεως,  κ. Βαρθολομαίον!... 

Ἡ κρίση ποὺ περνάει σήμερα ἡ Ἐκκλησία θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία Της

Ὁ μεγάλος δάσκαλος, π. Ἰω. Ρωμανίδης γράφει χαρακτηριστικὰ στὸ μεγαλειῶδες ἔργο του,

“Πατερικὴ Θεολογία”: 

“Ἡ ἐκκλησία ὅταν ἀντιμετωπίζει ἀνέντιμο ἀγώνα ἐναντίον της εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ ἀμυνθεῖ”. 

Καὶ παρακάτω προειδοποιεῖ προφητικὰ ἀπὸ τὸ 1983:

“Ἡ κρίση ποὺ περνάει σήμερα ἡ Ἐκκλησία θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία Της. Μετὰ δὲν θὰ ὑπάρχει τίποτα

ὄρθιο, γιὰ νὰ σαλευθεῖ καὶ νὰ ὑποστεῖ κρίση”!

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) :

Η ειλικρίνεια είναι η γλώσσα της Αληθείας: 
το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα του 20ού αιώνος, 
δεν είναι άλλο παρά η αναγέννησις της ειδωλολατρίας και του πολυθεϊσμού.

"Ετι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου....." 

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Δημιουργών ο Θεός τον άνθρωπον κατ΄ εικόνα Του διέχυσε εις το είναι του τον πόθον της θείας απεραντοσύνης της ζωής, της θείας απεραντοσύνης της γνώσεως, της θείας απεραντοσύνης της τελειότητος. Δια τον λόγον ακριβώς τούτον, ο αμέτρητος πόθος και η δίψα του ανθρωπίνου είναι δεν δύναται να ικανοποιηθή ολοκληρωτικώς με τίποτε, παρά με μόνον τον Θεόν. Διακηρύττων την θείαν τελειότητα ως τον κύριον σκοπόν της ανθρωπίνης υπάρξεως εις τον κόσμον—«Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστιν» (Ματθ. 5, 48)—ο Σωτήρ Χριστός έδωσε δι΄ αυτού την απάντησιν εις την βασικήν απαίτησιν και ανάγκην του θεοειδούς και θεονοσταλγικού ανθρωπίνου είναι.                                                                                                                                                 Το θεοειδές της ανθρωπίνης φύσεως έχει το οντολογικόν και τελεολογικόν νόημά του: Οντολογικόν μεν, διότι εις το θεοειδές συνίσταται, έγκειται η ουσία του ανθρωπίνου είναι, ως κάτι το δεδομένον. Τελεολογικόν δε, διότι δι΄ αυτού έχει ορισθή ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου ο Θεός με όλας τας θείας τελειότητάς Του. Αυτό το θεοειδές είναι η ουσία της ουσίας του ανθρωπίνου είναι. Επ΄ αυτού και συμφώνως προς αυτό ο άνθρωπος θα πλάττη και θα οικοδομή τον εαυτόν του εις αυτόν τον κόσμον. Και όντως: εις το είναι του ανθρώπου ο Θεός αποτελεί το πρώτον, ο δε άνθρωπος το δεύτερον. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος ως δυνάμει θεανθρώπινον ον, το οποίον έχει χρέος, οδηγούμενον υπό της θεοειδούς ψυχής του, να εξομοιώση κατά πάντα τον εαυτόν του προς τον Θεόν και τοιουτοτρόπως να γίνη ενεργεία θεανθρώπινον ον, τ.έ. εν ον εις το οποίον ο άνθρωπος ενώνεται κατά τρόπον τέλειον με τον Θεόν και ζη μέσα εις τας θείας και απείρους τελειότητάς Του. Αλλ΄ όμως, αντί να διαποτίση με το θεοειδές της ψυχής του όλην την εμπειρικήν ζωήν του ο άνθρωπος, απεχώρισε το πνεύμα του από κάθε τι θεϊκόν, το οποίον ευρίσκετο εντός του, και επροχώρησεν άνευ Θεού εις τα μυστήρια του κόσμου τούτου, δηλαδή επροχώρησεν άνευ του φυσικού οδηγού του. Και δια τούτο συνήντησεν εις τον κόσμον αυτόν αγεφυρώτους αβύσσους και φοβερά χάσματα και ρήγματα. 

 Συνεχίζεται.                                                                                                                                                                      

+π.Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : Ορθόδοξος και Βατικάνιος Συμφωνία περί Ουνίας Μπαλαμάντ Λίβανος, Ιούλιος 1993.

Η Ευχαριστιακή και Εκκλησιολογική ειδωλολατρία

55) Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος καταδικάζει την ευχαριστιακήν ειδωδολατρίαν και εκκλησιολογίαν της εποχής του. Ορισμένοι Ορθόδοξοι ισχυρίζοντο ότι η μυστηριακή ένωσις με τον Χριστόν γίνεται μόνον μέσω της Θείας ευχαριστίας χωρίς να είναι ανάγκη ο κοινωνών να ευρίσκεται στην κατάστασιν του φωτισμού ή τουλάχιστον της καθάρσεως. Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος συνοψίζει την πατερικήν ερμηνευτικήν περί της πραγματικότητος της Εκκλησίας και των μελών αυτής βάσει των επιστολών του Αποστόλου Παύλου. "Ίνα δε και τας διαφοράς των μελών και τίνα ταύτα και τίνες εισίν αποδείξη, έφη Υμείς δε εστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους. Και ούς μεν έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία, πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών (1 Κορ. 12;27-28) Είδες τας διαφοράς των μελών του Χριστού; Έμαθες τίνες εισί μέλη αυτού;" Ο Απόστολος Παύλος περιγράφει με πάσαν ακρίβειαν ποίοι είναι αυτοί που είναι ηνωμένοι με τον Χριστόν και αποτελούν το Σώμα Του, την Εκκλησίαν. Δηλαδή το πρώτο σκαλοπάτι με το οποίον γίνεται κανείς μέλος της εκκλησίας είναι τα γένη γλωσσών που μετά απλοποιήθηκαν γενόμενα η λεγομένη "νοερά ευχή." Οι υπόλοιποι των κοινωνούντων, αλλά αναξίως, είναι "ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί (1 Κορ. 11;30)." Παρ' ότι είναι βαπτισμένοι παραμένουν ιδιωτεύοντες (λαϊκοί) και λέγουν μόνον το "αμήν" στην εκκλησίαν. Τούτο διότι δεν ανήκουν ακόμη στο "βασίλειον ιεράτευμα" αφού δεν απέκτησαν ακόμη ή και έχασαν την νοεράν ευχήν. Δια τούτο ο Χρυσόστομος προειδοποιεί, "Μη τοίνυν θαρρώμεν, ότι γεγόναμεν άπαξ του σώματος."

Συνεχίζεται.