Δεν θα φταίνε οι οικουμενιστές ούτε οι πολιτικοί. Αν δεν αντιδράσεις θα φταις ΕΣΥ !!!

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΜΕ! -- Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Είναι, αναμφίβολα, ο μύχιος πόθος της καρδιάς, αλλά και το μέγιστο σκάνδαλο του νου, η ομολογία της πίστεώς μας «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών». Δεν αφανίζει τη ζωή μας το φτυάρι του νεκροθάφτη. Δεν την οριοθετεί το πένθιμο κυπαρίσσι εκεί, στο νιόσκαφτο μνήμα. Είναι ασύνορη, αιώνια η ζωή μας. Κι όπως όλοι θα πεθάνουμε, επίσης όλοι θα αναστηθούμε! Ποιος το μαρτυρεί, ποιος το βεβαιώνει αυτό; Η ανάσταση του Ιησού Χριστού. Ας δώσουμε το λόγο στον θεόπνευστο κήρυκα της Αναστάσεως, τον Απόστολο Παύλο, που αναπτύσσει διεξοδικά το θέμα στο 15^ο κεφάλαιο της Α΄ προς Κορινθίους Επιστολής του. Από εκείνη την αποστολική διδασκαλία μεταφέρω τη σχετική παράγραφο (Α΄ Κορ. 15, 12-20).                                   Κάποιοι από τους χριστιανούς της Κορίνθου δέχονταν μεν την ανάσταση του Ιησού Χριστού, αλλά είχαν αμφιβολίες για την ανάσταση των νεκρών σωμάτων και ζητούσαν λογικές αποδείξεις, για να πεισθούν. Απευθύνοντας σ΄ αυτούς το λόγο ο απόστολος Παύλος αναφέρει μία αλυσίδα επιχειρημάτων, τα οποία μάλιστα διατυπώνει σύμφωνα με τη μαθηματική μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής». Όπως γνωρίζουν όσοι διδάχθηκαν μαθηματικά, η επιστημονική αυτή μέθοδος ξεκινά από μία εσφαλμένη υπόθεση, την οποία προσπαθεί να αποδείξει χρησιμοποιώντας ορθές προτάσεις. Επειδή όμως η υπόθεση δεν είναι σωστή, ο συλλογισμός καταλήγει σε συμπεράσματα αντιφατικά και «άτοπα», δηλαδή παράλογα. Αυτά τα άτοπα συμπεράσματα πείθουν ότι δεν είναι σωστή η αρχική βάση και επομένως, αναιρείται, απορρίπτεται. Στην προκειμένη περίπτωση, η εσφαλμένη πρόταση από την οποία ξεκινά το συλλογισμό ο απόστολος είναι· «Δεν είναι δυνατόν να αναστηθεί νεκρός, άρα ο Χριστός δεν αναστήθηκε». Αν δεχθούμε ότι ισχύει αυτή η πρόταση, όπως πολλοί και σήμερα ισχυρίζονται, θα πρέπει να δεχθούμε επίσης τις παρακάτω συνέπειες, που στηρίζονται σ΄ αυτήν·  

ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΙΤΗ - ΙΣΛΑΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΛΑΡΙΣΑ Π.Ε.Σ 3/4/2016

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=13&t=12289

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 27 Απριλίου 2016

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ, Της αλειψάσης τον Κύριον μύρω. Συμεών ιερομάρτυρος, συγγενούς του Κυρίου, Ιωάννου του ομολογητού, Ευλογίου ξενοδόχου.

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Συμεών, ἀναδείχθηκε διάδοχος τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου († τὸ 62 μ.Χ.), μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους τὸ 70 μ.Χ.

Κατὰ τὸν Ἡγήσιππο ἦταν υἱὸς τοῦ Κλωπᾶ, ἀδελφοῦ τοῦ Ἰωσὴφ καὶ ἀδελφὸς τοῦ Ἰούδα. Κατὰ ἄλλη δὲ ἐκδοχὴ ἦταν υἱὸς τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος καὶ ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Μ.ΤΡΙΤΗ 1991 - ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΑΘΗΝΩΝ

Σταυρός καί Ἀνάστασις -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὁ σταυρικός θάνατος καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι δυό παγκόσμια καί πανανθρώπινα τῆς σωτηρίας μας ἱστορικά γεγονότα, μοναδικά καί ἀνεπανάληπτα. Παραμένουν ἀσύλληπτα, ἀνερμήνευτα καί ἀνεξιχνίαστα στήν πεπερασμένη ἀνθρώπινη φύση. Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος - Θεάνθρωπος - μέ τίς δύο φύσεις νά παραμένουν ἀσύγχυτες, ἀδιαίρετες καί ἀναλλοίωτες. Ὑποφέρει καί πάσχει "ὁ ἀπαθής τῇ θεότητι". Ἀλλά ὡς "Θεός ἀληθινός ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ", νικᾶ τή φθορά καί τό θάνατο, παραμένοντας "Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος"....καί "τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος". Στό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση κρύβεται τό μέγα μυστήριο τῆς θεότητος, ἀλλά καί τῆς Νίκης. Ἀπ' τήν ἀλληλοπεριχώρηση Σταυροῦ καί Ἀνάστασης, πηγάζει ἡ σωτηρία καί ἡ λύτρωση. Σταυρός καί Ἀνάσταση μᾶς χάρισαν τήν ἐλευθερία τῆς Πίστης. Ὁ Σταυρός εἶναι Ἀνάσταση, καί ἡ Ἀνάσταση καρπός τοῦ Σταυροῦ. Ὁ Σταυρός εἶναι δόξα καί ἡ Ἀνάσταση θρίαμβος. Ὅπου καταγγέλλεται Χριστός, Σταυρός καί Ἀνάσταση προπορεύεται σάν λάβαρο καί σάν σημαία, καί ἀκολουθεῖ ὁ εἰρηνικός στρατός τοῦ Χριστοῦ. Ὡραῖος καί ἡρωϊκός ὁ στίχος τοῦ Βερίτη: "Στούς γαλάζιους οὐρανούς, τά τρόπαιά Σου ὑψώνεις... Καί πέφτουν Καπιτώλια καί πέφτουν Παρθενῶνες καί μένεις σύ στόν τόπο Σου, Σταυρέ μου τιμημένε". Εἴτε Ἐσταυρωμένος, εἴτε Ἀναστημένος, τό μυστήριο τοῦ Ἰησοῦ βρίσκεται στή θεότητά Του. Ὁ Χριστός θά 'ναι γιά πάντα τό "θαῦμα τῆς ἱστορίας", λέει ὁ Ντοστογιέφσκι. Σ' αὐτό ἀκριβῶς τό στοιχεῖο τῆς θεότητάς Του, ἀκτινοβολεῖ τό "κάλλος τό ἄρρητον" καί σφραγίζεται ἀπό "τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα". Θά παραμένει στούς αἰῶνες ὁ γλυκύτατος Νυμφίος καί "ἔρως"τῆς Ἐκκλησίας. Θά ὑπερτερεῖ στούς αἰῶνες ὡς "ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα", ἀλλά καί "ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός" (Φιλιπ. Β΄ 9-11). Μονάχα ὁ Διάβολος καί τά ὄργανά του θά Τόν πολεμοῦν ἀμείλικτα. Ὅσο Ἐκεῖνος θά δοξάζεται, τόσο τά δαιμόνια θά φρίττουν, θά Τόν μισοῦν καί θά Τόν πολεμοῦν. Τό εἴδαμε τόσο στούς διαχρονικούς διωγμούς τῶν χριστιανῶν, ὅσο καί στίς ἰσλαμιστικές σφαγές καί τίς σταυρώσεις χριστιανῶν τῶν ἡμερῶν μας. Τ' ἀκούσαμε, τά εἴδαμε καί φρίξαμε! Ἄς πολεμᾶ ὁ Σατανᾶς μέ τούς ὑπηρέτες του. Ἐμεῖς δέ θά παύσουμε νά Τόν πιστεύουμε μ' ὅλη μας τήν ψυχή, καί νά Τόν ὑμνολογοῦμε: "Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν. Ἐκτός Σου, ἄλλον οὐκ οἴδαμεν"... "Ὁ Σταυρόν ὑπομείνας, Ἀγαθέ καί Ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν, Κύριε δόξα σοι".

Ὀλεθρία παραπλάνησις -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Μετά τό οἰκουμενιστικό θέατρο στό Φανάρι, ὅπου ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὑποδέχτηκε καί συλλειτούργησε μέ τόν Πάπα Φραγκίσκο, γιά νά «λαμπρυνθεῖ» μέ τόν καλύτερο τρόπο ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ἱδρυτῆ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης, ὁ κ. Βαρθολομαῖος συνεχίζει τήν πλάγια ὁδό τῆς παραπλάνησης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πώς τάχα οἱ παπικοί καί οἱ προτεστάντες εἶναι ἀγαπημένοι ἀδελφοί, ἀποτελοῦν μέρη τῆς διαιρεμένης Ἐκκλησίας καί ἡ ἡμέρα τῆς ἕνωσης εἶναι πολύ κοντά. Αὐτά βέβαια δέν τά ὑποστηρίζει δημοσίως ἐντός τῆς Ἑλλάδος, γιατί θά προκαλοῦσε τρικυμία, προετοιμάζει ὅμως τό ἔδαφος καί διαμορφώνει τό κατάλληλο κλῖμα μέ τίς συχνές του ἐπισκέψεις σέ διάφορες μητροπόλεις, ὅπου προβάλλεται ὁ ἴδιος -ἐκμεταλλευόμενος καί τήν ἀγάπη τοῦ λαοῦ πρός τήν Κωνσταντινούπολη καί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο- καί δημιουργεῖται μιά ἐμπιστοσύνη στά ὅσα οἰκουμενιστικά διαπράττει.

π.Νικόλαος Μανώλης, Ευχηθείτε να τα ''ψάλλω'' σωστά στον Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο [ΒΙΝΤΕΟ 2016].

Εκδήλωση "Για να δώσουμε ένα μέλλον στο παρελθόν μας" 8 Μαΐου στις 17:30

Την Κυριακή 8 Μαΐου στις 17:30 στο ξενοδοχείο “Capsis”
(δ/νση: Μοναστηρίου 18, Θεσσαλονίκη) θα λάβει χώρα η εκδήλωση παρουσίασης και ανάλυσης με τίτλο “Για να δώσουμε ένα μέλλον στο παρελθόν μας”.

Ο Ερευνητικός Οργανισμός Ελλήνων - Ε.Ο.Ε. σε συνεργασία με τους φιλικά προσκείμενους Συλλόγους και Σωματεία της Ι.Μ. Εσφιγμένου Αγίου Όρους Άθω, σας προσκαλούμε στην παρουσίαση του ντοκιμαντέρ “Οι αγωνιστές του Αγίου Όρους Ιερά Μονή Εσφιγμένου” και στην ανάλυση των θεμάτων του βίντεο.

ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ (Α΄) - Αλεξανδρεύς

Ό,τι ξέρετε από τη ζωή μου κράτησε λίγες στιγμές. 
Για ό,τι προηγήθηκε κάνετε απλές υποθέσεις. 
Το τι ακολούθησε μοιάζει συχνά να μη σας ενδιαφέρει καν. 
Μοιάζετε σαν τα μικρά εκείνα παιδιά που κρατιούνται σ΄ όλη τη διάρκεια του παραμυθιού από τη βεβαιότητα του “έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”. 
Σ' όλες τις δυσκολίες του ήρωα, σ' όλα τα βάσανα και τις κακοτυχιές του, σ' όλα τα λάθη και τις πτώσεις του σφιχταγκαλιάζετε την σιγουριά της αγαθής έκβασης των πραγμάτων (αρχιτεκτόνημα κάθε καλού παραμυθά) και διώχνετε σαν ενοχλητική λεπτομέρεια όσα διαμείφθηκαν ενδιαμέσως. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κι εγώ το ίδιο. 
Μα τα υλικά της ζωής μου δύσκολα με έπειθαν πως η συνταγή της θα οδηγούσε σε αγαθή έκβαση. 

Σε μια κοινωνία κλειστή και συντηρητική το να είσαι πόρνη σε οδηγούσε πάντα στη σκέψη πως η ιστορία σου δεν θα μπορούσε να έχει καλό τέλος. 
Εντάξει, η παρουσία των Ρωμαίων έδινε την ανακούφιση της σύγκρισης με τα δικά τους ήθη, ωστόσο εγώ δεν ανήκα σε εκείνους. 
Είχα το “χάρισμα” και την κατάρα να ανήκω στον εκλεκτό λαό του Θεού. 
Ξεχώριζα. 
Εμείς οι πόρνες και οι τελώνες έχουμε το προσόν να αισθητοποιούμε μέσα στο σώμα της κοινωνίας την αμαρτία. 
Εκείνοι με την παμφάγα, ακόρεστη πλεονεξία, εμείς με την σωματική ηδονή. 
Εκείνοι με τα χέρια, εμείς με το υπόλοιπο κορμί. 
Είναι χρήσιμο σε μια κοινωνία να μπορεί να εξεικονίζει την αμαρτία σε συγκεκριμένα επαγγέλματα, σε συγκεκριμένα πρόσωπα. 
Επιτρέπει εύκολα σε όλους τους υπόλοιπους να ζουν τη βεβαιότητα της αναμαρτησίας τους. 
Δε θέλω απόψε να σας μιλήσω για το τι προηγήθηκε, για το πώς έγινα η Πόρνη. 

Η ιστορία μου δεν περιέχει τίποτε εξόχως συγκλονιστικό, αφήστε που κάθε φορά πρέπει να ακροβατώ στην παρουσίαση των γεγονότων, στην ερμηνεία τους που με προφανή ή αδιόρατο τρόπο θα σας υποβάλω έτσι που να επιτρέψω να φανεί ή να εξαφανίσω πλήρως την προσωπική μου ευθύνη. Ξέρω, από τις συζητήσεις μου με τις συναδέλφους μου αλλά φαντάζομαι κι όλας, πως η ιστορία μου είναι παράλληλη με κάθε μιας άλλης πόρνης. 
Εντάξει, διαφορές υπάρχουν, ωστόσο πάνω-κάτω οι ιστορίες είναι ίδιες. 

Τώρα, μετά από τόσα χρόνια μπορώ άνετα να παραδεχτώ πως η συνταγή είχε κι απ΄ τα δυο συστατικά: και προσωπική ευθύνη και κοινωνικό εξαναγκασμό. 

Κείνο που καίγομαι να σας πω είναι τι έγινε μετά. 

Όταν το μύρο τέλειωσε. 

Όταν τα μαλλιά μου ξαναδέθηκαν, όταν η συζήτηση του Ραββί με τον Ιούδα έλαβε τέλος. 

«ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΝΕΚΡΩΣΙΝ…» -- Τοῦ πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Με τα ἀπαισιότερα συναισθήματα ἀντιμετωπίζεται συνήθως ὁ θάνατος. Ὁ πολιτισμός μας, γιὰ τὸν ὁποῖο τόσο καυχόμαστε, δὲν μᾶς ἔχει ἐξοικειώσει μὲ τὴ μεγαλύτερη καὶ τραγικότερη πραγματικότητα στὴ ζωή μας, τὸν θάνατο. Οὔτε μᾶς ἔχει συμφιλιώσει μαζί του. Γι᾽ αὐτὸ λείπει στὴ σημερινὴ κοινωνία μία ρεαλιστικὴ φιλοσοφία τοῦ θανάτου. Βέβαια, σ᾽ αὐτὸ συντρέχουν διάφοροι λόγοι. Ὁ ὀλιγόπιστος φοβᾶται τὸν θάνατο, διότι βλέπει τὴν ἀνετοιμότητά του νὰ τὸν ὑποδεχθεῖ. Ὁ ἄπιστος ἢ ἄθεος, ποὺ στηρίζει ὅλες τὶς ἐλπίδες του στὸν κόσμο αὐτό, βλέπει τὸν θάνατο σὰν καταστροφή. Γι᾽ αὐτὸ ἀποφεύγει νὰ μιλεῖ γιὰ τὸν θάνατο ἢ χλευάζει τὸν θάνατο, ἀλλὰ στὸ βάθος τὸν φοβᾶται. Ὅπως τὸν φοβοῦνται οἱ οἰκονομικὰ εὔρωστοι, διότι θὰ τοὺς κάμει νὰ χάσουν ὅσα ἔχουν, ἀλλὰ καὶ οἱ προλετάριοι τοῦ κόσμου μας, μολονότι διατείνονται, ὅτι βλέπουν τὸν θάνατο σὰν σωτηρία. Διότι γι᾽ αὐτούς, κυρίως, ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Δ. Σολωμοῦ: «Γλυκειὰ ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος μαυρίλα». 

2. Γιὰ τὸν Χριστιανὸ ὅμως, καὶ μάλιστα τὸν πατερικό, δηλαδὴ τὸν ὀρθόδοξο, τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου ἔχει λυθεῖ. Ἡ Σφίγγα τοῦ θανάτου διέκοψε τὴ σιωπή της. Τὸ αἴνιγμα, ποὺ τόσο ἀπασχόλησε τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα καὶ μόνο ἡ σωκρατική–πλατωνικὴ μεγαλοφυία μπόρεσε νὰ ψαύσει στὸν «Φαῖδρο», ἔχει πιὰ ἐξιχνιαστεῖ καὶ ἀπομυθευθεῖ. Μένει, βέβαια, καὶ γιὰ τὸν χριστιανὸ ὁ θάνατος «μυστήριο». «Ὄντως φοβερώτατον τὸ τοῦ θανάτου, μυστήριο»— ψάλλουμε στὴ νεκρώσιμη ἀκολουθία. Τὸ μυστήριο ὅμως δὲν ἔγκειται στὴν ὕπαρξή του, ἀλλὰ στὶς συνέπειές του: «πῶς ἡ ψυχὴ ἐκ τοῦ σώματος βιαίως χωρίζεται...»! Ἡ συμμετοχὴ τοῦ πιστοῦ στὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ βοηθεῖ στὴν κατανόηση τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Κήρυγμα Β' Χαιρετισμοί της Θεοτόκου [mp3 - 2016].