“Τί σημαίνει το: Αγιασθήτω το όνομά σου;”


Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ησαϊα για τη φράση της προσευχής που υπάρχει στο Ευαγγέλιο: 
“Τί σημαίνει το: Αγιασθήτω το όνομά σου;” 

Και εκείνος αποκρίθηκε:
 

“Αυτό αφορά τους τελείους. Είναι αδύνατο να αγιασθεί το όνομα του Θεού από εμάς, εφόσον μας εξουσιάζουν τα πάθη”.
 

Το Πνεύμα του Θεού προείπε πάντα ταύτα , ίνα μη σκανδαλισθούν οι πιστοί.


Κυρίλου Ιεροσολύμων ΒΕΠΕΣ, 39

Οι ποιμένες θα παρουσιάζουν επί των προβάτων αμέλειαν και αντί ποιμένων ως λύκοι γεννήσονται και το ψεύδος ασπάσονται. Δια ταύτα, σκανδαλισθήσονται πολλοί και ο λαός θα έχει προς τους ιερείς ανυπότακτον διάθεσιν. Εάν λοιπόν ακούσεις ότι επίσκοποι κατ΄ επισκόπων και κληρικοί κατά κληρικών και λαοί κατά λαών μέχρις αιμάτων έρχονται, μην ταρραχθείς, προγέγραπται γαρ. Το Πνεύμα του Θεού προείπε πάντα ταύτα , ίνα μη σκανδαλισθούν οι πιστοί. Μη πρόσεχε τοίνυν τοις γινομένοις αλλά τοις γεγραμμένοις και η πίστις σου θα αυξηθεί, εκ της πραγματοποιήσεως των προλεχθέντων. Τότε θα υφίστανται μισαδελφία των αδελφών, σχίσματα των Εκκλησιών, πόλεμοι των εθνών. Ταύτα εγένοντο μεν και πρότερον, θα επιταθούν όμως ολίγον προ της εποχής του Αντιχρίστου, ως προετοιμασία αυτού. Προετοιμάζει γαρ ο διάβολος τα σχίσματα των λαών ίνα ευπαράδεκτος γένηται ο ερχόμενος.

Lycourgos Angelopoulos Ακατάληπτον εστι


ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ “ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ” ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ



Οι αρχηγοί των χριστιανικών "Εκκλησιών" Τορόντο που έλαβαν μέρος στο Συνέδριο. Καθήμενοι από αριστερά Μητροπολίτης Σωτήριος, Καρδινάλλιος Collins και αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος Johnson.

ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ “ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ” ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ


===============

Διαβάζουμε στον Πυλώνα Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ τα εξής αποκαρδιωτικά:

“Με θέμα «Κοινή κλήση για αγιότητα» έγινε συνέδριο όλων των αρχηγών των χριστιανικών Εκκλησιών του Τορόντο στην Ιερά Μητρόπολη.

Το πρόγραμμα άρχισε με ειδική ορθόδοξη ακολουθία στον Ι. Ν. του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου.

Συνεχίσθηκε με ομιλία του Μητροπολίτη Σωτηρίου στο θέμα της κλήσης όλων από το Θεό για αγιότητα. Ακολούθησε συζήτηση για μία ώρα και μετά παρετέθη γεύμα για όλους. Το συνέδριο τελείωσε μετά το γεύμα.

Έλαβαν μέρος πέντε Ρωμαιοκαθολικοί Αρχιερείς, τέσσερις Αγγλικανοί Αρχιερείς, τρεις Ορθόδοξοι Αρχιερείς και ένδεκα άλλοι αρχηγοί χριστιανικών Εκκλησιών. Εκπροσωπήθηκαν οι κάτωθι εκκλησίες:


H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more


Καθολικισμός καί Προτεσταντισμός όμού άποτελούν τήν πλήρη διαστροφήν τού Χριστιανισμού


Αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αμερικής Μιχαήλ:

Τo Βατικανόν είναι η εκκλησία των μεγάλων πλανών και των εσκεμμένων αιρέσεων. Έχουν τόσον διαστρέψει την αμώμητον Θρησκείαν του Χριστού, ώστε την έχουν καταστήσει αγνώριστον... Δεν υπάρχει, δι' εμέ τουλάχιστον, ουδεμία αμφιβολία, ότι η μοναδική ελπίς της σωτηρίας της ανθρωπότητος είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία. Καθολικισμός και Προτεσταντισμός ομού αποτελούν την πλήρη διαστροφήν του Χριστιανισμού, τον οποίον αλώβητον διατηρεί η Ορθόδοξος Εκκλησία. 


Ο νοών νοείτω....


«Μήτε ν νδρώω Μοναστηρίω γυνή, μήτε ν γυναικείω νήρ, καθευδέτω. Παντς γρ προσκόμματος κα σκανδάλου ξω εναι δε τος πιστος κα πρς τ εσχημον κα επρόσεδρον τ Κυρί, τν αυτν εθετίζειν βίον. ε δ τις τοτο πράξοι, ετε Κληρικός εη, ετε λαϊκός, φοριζέσθω.
(ΜΖʼ ερο Κανόνος Στʼ Οκουμενικς Συνόδου).

«
πό το παρόντος ρίζομεν μ γίνεσθαι διπλον Μοναστήριον, τι σκάνδαλον κα πρόσκομμα τος πολλος γίνεται τοτο... Μ διαιτάσθωσαν ν νί Μοναστηρίω. Μοναχοί καί Μοναχαί. μοιχεία γρ μεσολαβε τν συνδιαίτησιν. Μ εχέτω Μοναχός παρρησίαν πρς Μονάστριαν Μονάστρια πρς Μοναχόν, δία προσομιλεν. Μ κοιταζέσθω Μοναχός ν γυναικίω Μοναστηρίω, μηδέ συνεσθιέτω Μονάστρια κατ μόνας...»
(Κ΄ ερο Κανόνος Ζ΄ Οκουμενικς Συνόδου).

Η
 κκλησία τς λλάδος κατεδίκασαε το 1987 δι συνοδικο δικαστηρίου ες τν σχάτην ποινήν τς καθαιρέσεως τν ερομόναχον γγελον ναστασίου, μ πρωτίστην κατηγορίαν «τν σύμπηξιν μικτς μοναστικς δελφότητος» ν θήναις ....

Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν;


Τότε ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού πού, μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Αγγελος εγένετο άφαντος.
(Από το κείμενο του μακ. Μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτη: Μελαγχολικές ενοράσεις).

ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ «ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»



846 Pape Ave, Toronto, Ontario, M4K 3T6, Canada, Tel. (416) 461-4623
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Η Ελληνορθόδοξη Ιεραποστολική Αδελφότης
«Μέγας Αθανάσιος»,
επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως 20ετίας από την ίδρυσή της, προσκαλεί όλα τα μέλη και τους φίλους της σε πνευματική εκδήλωση, που θα λάβει χώρα στην αίθουσά της
την Κυριακή, 2 Δεκεμβρίου 2012, ώρα 3 μ.μ.
Η εκδήλωση θα περιλαμβάνει άκρως επίκαιρη και ενδιαφέρουσα θρησκευτική ομιλία του Προέδρου της κ. Χρήστου Λιβανού με θέμα: «Ήταν το πρόσφατο συνέδριο Αρχηγών “Εκκλησιών”, που διοργάνωσε η Ιερά μας Μητρόπολη, σύμφωνο με την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη, Διδασκαλία και Παράδοση;».
Μετά το πέρας της ομιλίας θα προσφερθούν νηστήσιμα γλυκίσματα και καφές.

 Είσοδος δωρεάν
Εκ της Αδελφότητος

======================================================
(σ.σ. η προσθήκη της φωτογραφίας είναι της "ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΦΩΝΗΣ")

Στην Ελλάδα έχουν το σθένος Επίσκοποι και θεολόγοι να κατηχούν τους Ορθοδόξους λέγοντάς τους ότι δεν έγινε ακόμη η ένωση!



Την ποιμαντική Εγκύκλιό του στο Ελληνορθόδοξο ποίμνιο με θέμα «Κυριακάτικη Λατρεία», ο Μητροπολίτης Βοστώνης εκδίδει μαζί με τον Καρδινάλιο Βοστώνης!!!

Στο κείμενο υπάρχουν  κατηχήσεις,  εκτός του Ορθοδόξου(=Ουνίτου) Μητροπολίτου Βοστώνης, και του Πάπα Ιωάννου Παύλου ΙΙ από   το  Αποστολικό Γράμμα του, με τίτλο « Dies Domini (Η ημέρα του Κυρίου) του έτους 1998!!!

Η Εγκύκλιος είναι στα Αγγλικά:

Όπου βλέπετε στο κείμενο: The Lords Day, είναι του Πάπα η «κατήχηση»

Sunday Worship

Metropolitan Methodios

Sadly, Sunday has lost its significance in our society, becoming less of a day of worship of almighty God and more like any ordinary work day.  This especially affects our young people who are obligated to attend sports events on Sunday mornings rather than attend the Divine Liturgy.  At my request, this sad reality and its ramifications were discussed at the recent meeting of the Orthodox-Roman Catholic Consultation.  After lengthy discussion, the following joint statement was issued.  I ask you to read it carefully and approach civic, business and school authorities in your community to schedule sports events after 12 noon so that our young people may worship together with their families on Sunday mornings.

The Importance of Sunday
The North American Orthodox-Catholic Theological Consultation
Saint Paul’s College, Washington, DC
October 27, 2012


Recovering the theological significance of Sunday is fundamental to rebalancing our lives. As Orthodox and Catholics, we share a theological view of Sunday and so our purpose in this statement is four-fold: to offer a caring response to what is not just a human, but also a theological question; to add a little more volume to the growing chorus of Christian voices trying to be heard in the din of our non-stop worklife; to offer brief reflections in hopes of drawing attention to the fuller expositions elsewhere; and to reinforce the ecumenical consensus by speaking as Orthodox and Catholics with one voice. 

For Christians, Sunday, the Lord’s Day, is a special day consecrated to the service and worship of God.  It is a unique Christian festival.  It is “the day the Lord has made” (Ps. 117 (118):24). Its nature is holy and joyful. Sunday is the day on which we believe God acted decisively to liberate the world from the tyranny of sin, death, and corruption through the Holy Resurrection of Jesus.

The primacy of Sunday is affirmed by the liturgical practice of the early church. St. Justin the Martyr writing around 150 AD notes that “it is on Sunday that we assemble because Sunday is the first day, the day on which God transformed darkness and matter and created the world and the day that Jesus Christ rose from the dead (First Apology, 67).” Sunday has always had a privileged position in the life of the church as a day of worship and celebration. On Sunday the Church assembles to realize her eschatological fullness in the Eucharist by which the Kingdom and the endless Day of the Lord are revealed in time.  It is the perpetual first day of the new creation, a day of rejoicing.  It is a day for community, feasting and family gatherings.

As we look at our fellow Christians and our society, we observe that everyone is short of time and stressed. One reason is that many of us have forgotten the meaning of Sunday, and with it the practices that regularly renewed our relationships and lives.  More and more Christian leaders see the effects of a 24/7 worklife and ask “Where is the time of rest?”  As members of the North American Orthodox-Catholic Theological Consultation, gathered October 25-27, 2012, we add our combined voice to their call. 

Our purpose here is not to replace or replicate their message; it is to underscore and point to it.  Anyone who looks at the 1998 Apostolic Letter Dies Domini (The Lord’s Day) of Pope John Paul II and its cascade of patristic quotations will see there is already a feast of food for thought on the meaning of Sunday.  Anyone who reads the recent book Sunday, Sabbath, and the Weekend (2010, Edward O’Flaherty, ed.) will see there is also strong ecumenical consensus on the need to recover the meaning of Sunday-- not just for our souls, but for our bodies, our hearts, and our minds as well.   
 
Sadly Sunday has become less of a day of worship and family and more like an ordinary work day. Shopping, sports, and work squeeze out the chance for a day of worship or rest in the Christian sense.  By abandoning Sunday worship we lose out on the regenerative powers that flow out of the liturgical assembly.  And when Sunday becomes detached from its theological significance, it becomes just part of a weekend and people can lose the chance to see transcendent meaning for themselves and their lives (The Lord’s Day, 4).

Sunday is more than just the first day of the week.  In our faith we see how it is the ultimate day of new beginnings: “It is Easter which returns week by week, celebrating Christ's victory over sin and death, the fulfillment in him of the first creation and the dawn of "the new creation" (cf. 2 Cor 5:17). It is the day which recalls in grateful adoration the world's first day and looks forward in active hope to "the last day", when Christ will come in glory (cf. Acts 1:11; 1 Th 4:13-17) and all things will be made new (cf. Rev 21:5. The Lord’s Day, 1).”

Sunday even unlocks the mystery of time itself, for “…in commemorating the day of Christ's Resurrection not just once a year but every Sunday, the Church seeks to indicate to every generation the true fulcrum of history, to which the mystery of the world's origin and its final destiny leads (The Lord’s Day, 2).”  The Lord’s Day is the day after the last day of the week and so it symbolizes eternity as well: what St. Augustine calls “a peace with no evening (Confessions 13:50).”  St. Basil the Great in his Treatise on the Holy Spirit writes, “Sunday seems to be an image of the age to come… This day foreshadows the state which is to follow the present age: a day without sunset, nightfall or successor, an age which does not grow old or come to an end (On the Holy Spirit 26:77).”

The apostolic letter of Pope John Paul II calls it a day of joy, rest, and solidarity.  Joy there is, because the disciples are always glad to see the Master. God scripturally established a day of rest as a gift to us, and rest there must be for every human person. Rest is built into our nature and also withdraws us “…from the sometimes excessively demanding cycle of earthly tasks in order to renew [our] awareness that everything is the work of God. There is a risk that the prodigious power over creation which God gives to man can lead him to forget that God is the Creator upon whom everything depends. It is all the more urgent to recognize this dependence in our own time, when science and technology have so incredibly increased the power which man exercises through his work. Finally, it should not be forgotten that even in our own day work is very oppressive for many people, either because of miserable working conditions and long hours — especially in the poorer regions of the world — or because of the persistence in economically more developed societies of too many cases of injustice and exploitation of man by man (The Lord’s Day, 65,66).”

As members of the Consultation, we strongly urge both clergy and laity to work cooperatively within their communities to stress the importance of Sunday for worship and family.  Foremost we call for all to render thanks to God and render love towards one another – and be willing to reserve time to do both -- and avail ourselves of the riches of the Lord’s Day.  Appropriate authorities can be approached to schedule sports activities after 12 noon in order to give young athletes and their family the opportunity to worship on Sunday morning.  We call for our children to live in a timescape that respects the God-given rhythm of the week.

“Yes, let us open our time to Christ, that he may cast light upon it and give it direction. He is the One who knows the secret of time and the secret of eternity, and he gives us "his day" as an ever new gift of his love. The rediscovery of this day is a grace which we must implore, not only so that we may live the demands of faith to the full, but also so that we may respond concretely to the deepest human yearnings. Time given to Christ is never time lost, but is rather time gained, so that our relationships and indeed our whole life may become more profoundly human (The Lord’s Day, 7).”

Καθ. Ι. Κορναράκης : Ἡ ἕνωση τοῦ Πατριαρχείου μὲ τὸν Παπισμὸ θὰ γίνει ὁπωσδήποτε.


Καί, κάποια στιγμή, ρθόδοξος κόσμος, πο γνοε τν πραγματικότητα, κενοι πο νομίζουν τι νωση ατ δν πρόκειται ν πραγματοποιηθε, θ κπλαγον.
Τ
θέμα τς πραγματοποιήσεως ατς χει δη «κλειδώσει», πρν π λίγα χρόνια, στν γνωστ διάλογο μεταξ ρθοδόξων κα παπικν στν Ραβέννα τς ταλίας.

Στ
ν διάλογο ατόν, ο ρθόδοξοι κπρόσωποι ψήφισαν κα ποδέχθηκαν, ατούσιο, τ παπικ κείμενο πο τος παρουσίασαν ο παπικο «ταροι» τους.
Σύμφωνα μ
τ κείμενο ατό, παπικ ξουσία π τς ρθοδόξου κκλησίας ποτυπώνεται μ τν εκόνα πυραμίδος. Στν κορυφ τς πυραμίδος, εναι Πάπας. ποιος πίσκοπος δν θ ποδέχεται τν Πάπα, θ μένει κτς τς παπικς «κκλησίας», πο εναι μόνη λοκληρωμένη κα ριστικς διαμορφωμένη μ τν ρωμαϊκ παράδοση.
Πατριάρχης χει προωθήσει ατν τν νωση μ τν ρωγ το πρωτοπαλλήκαρου τς νώσεως ατς: το Μητροπολίτη Περγάμου, ωάννη Ζηζιούλα, ποος εναι πασίγνωστος γι τν διαχρονική του πιμον στ κυρίαρχο κα ξουσιαστικ πρωτεο το Πάπα, κα χι στ πρωτεο τιμς.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι ο κατ’ εξοχήν καινός και ο κατ’ εξοχήν εις και μοναδικός, ώστε εις την πραγματικότητα η «Αλήθεια» δι’ Αυτού εγένετο (Ιωάνν. 1, 17) και δι’ Αυτού έμεινεν εις τον ανθρώπινον κόσμον μας. Προ Αυτού και άνευ Αυτού — νυν και αεί — η Αλήθεια είναι ως να μη υπάρχη. Και όντως δεν υπάρχει, διότι μόνον η Θεανθρωπίνη Υπόστασις είναι η Αλήθεια: «Εγώ ειμι η Αλήθεια» (Ιωάνν. 14, 6). Δια τον άνθρωπον δεν υπάρχει αλήθεια άνευ του Θεανθρώπου. Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος άνευ του Θεανθρώπου. Τα πάντα είναι καινά εν τω Θεανθρώπω και δια του Θεανθρώπου. Αυτός ο Ίδιος, εν πρώτοις. ακολούθως δε και η σωτηρία και η διδασκαλία περί της σωτηρίας και ο τρόπος της σωτηρίας. Είναι μοναδικά καινόν δια το ανθρώπινον γένος το μήνυμα του Θεανθρώπου: να διαχωρίζωμεν την αμαρτίαν από τον αμαρτωλόν. να μισώμεν μεν την αμαρτίαν, να αγαπώμεν δε τον αμαρτωλόν. να φονεύωμεν την αμαρτίαν, αλλά να σώζωμεν τον αμαρτωλόν. να μη εξισώνωμεν τον αμαρτωλόν με την αμαρτίαν. να μη φονεύωμεν τον αμαρτωλόν λόγω της αμαρτίας, αλλά να τον σώζωμεν από την αμαρτίαν. Συγκλονιστικόν παράδειγμα τούτου είναι η επί μοιχεία κατειλημμένη γυνή. Ο πανοικτίρμων Σωτήρ διεχώρισε την αμαρτίαν της γυναικός από την θεοειδή ύπαρξίν της, κατέκρινε την αμαρτίαν και ηλέησε την αμαρτωλόν: «Ουδέ εγώ σε κατακρίνω. πορεύου και μηκέτι αμάρτανε» (Ιωάνν. 4, 11). Αυτή είναι η εις «δόγμα» αναχθείσα μέθοδος της Ορθοδοξίας εις το έργον της σωτηρίας του αμαρτωλού από την αμαρτίαν. αγιοπαραδοσιακή μέθοδος, θεοσόφως ανεπτυγμένη και θεσπισμένη εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν υπό των Αγίων Πατέρων. Και θεοπνεύστως διατυπωμένη υπό του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου: «Το γαρ καλόν ου καλόν, όταν ου καλώς γένηται»(Λόγος 18 και 68 –έκδ. Ζαγοραίου, Σμύρνη 1886, σ. 105 και 364).

Συνεχίζεται.  

Ἀπάντηση τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνὰ στὸν μοναχὸ Ἰωσήφ


 Γ΄ Μέρος—(τελευταίο)
  
        ς λθωμε μως νά ξετάσωμε κατά τό δυνατόν τίς πανορθόδοξες ατές Συνόδους το ΙΣΤ΄ αἰῶνος καί πό μία λλη σκοπιά.  Τό ν χουν δηλαδή ο Κανόνες ατοί πού ξέδωσαν χρονικό διαχρονικό χαρακτρα. Ο Παλαιοημερολογίτες πέραν το τι θεώρησαν σφαλμένως τι καταδικάζουν τό μερολόγιο καί χι τό ορτολόγιο τό ποο λλαξαν ο Λατνοι, θεωρον τι ο ποφάσεις των καί ο Κανόνες πού ξέδωσαν σχύουν διαχρονικά γιά λες τίς ποχές καί ς κ τούτου ατοί ο ποοι τό 1924, λλαξαν τό μερολόγιο εναι ατομάτως καταδικασμένοι καί κπτωτοι πό τόν βαθμό των καί πό τήν κκλησία.  Ατό μως θά σχυε μόνο ν κήρυττον γυμν τ κεφαλ π’ κκλησίας κάποια αρεσι κατεγνωσμένη πό τν Συνόδων τν Πατέρων. Δηλαδή λόγ αρέσεως πίσκοπος καθίσταται ψευδεπίσκοπος καί ψευδοδιδάσκαλος, κπίπτει το ξιώματός του καί πρέπει ο κληρικοί καί ο λαϊκοί νά ποτειχισθον πό ατόν.  Δι’ λους  τούς λλους λόγους πρέπει Σύνοδος νά


H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more


π. Θεόδωρος Ζ. Επιτάφιος Αγ. Θεοδώρου Στουδ. στην μητέρα


Δημοσιεύτηκε στις 14 Νοέ 2012 από Simeron Wordpress
Π. Θεόδωρος Ζήσης - Κατήχησις επιτάφιος Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου εις την εαυτού μητέρα.
Πηγή:
 
http://www.impantokratoros.gr/A56CBD6E.el.aspx

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ - Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


+π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης


Ότι ο νόμος ούτος του Πνεύματος της εν Χριστώ ζωής είναι το χάρισμα της Α' Κορ. και των Πράξεων, είναι σαφές από την κατάληξιν της εκθέσεως του Παύλου: "Το γαρ τί προσευξόμεθα καθό δη ουκ οίδαμεν, αλλ' αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις, ο δε ερευνών τας καρδίας οίδε τί το φρόνημα του Πνεύματος, ότι κατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων".  Με άλλα λόγια δια να είναι κανείς μέλος του Σώματος του Χριστού, πρέπει να έχη αυτό το χάρισμα των γλωσσών: "Ει δε τις Πνεύμα Χριστού ουκ έχει, ούτος ουκ έστιν αυτού".  Ημπορεί κάποιος να καταλάβη διατί ο Ιωάννης καλεί το Άγιον Πνεύμα "άλλον Παράκλητον", το οποίον κυριολεκτικώς σημαίνει συνήγορος ή κάποιον, ο οποίος μεσολαβεί υπέρ άλλου. Ίσως ένα από τα πλέον καταπληκτικά χωρία σχετικώς με τα "γένη γλωσσών" είναι το Εφεσ. 5, 18-20: "αλλά πληρούσθε εν Πνεύματι, λαλούντες εαυτοίς (πρβλ. το λαλούντες εαυτοίς με το εαυτώ δε λαλείτω και τω Θεώ της Α, Κορ. 14,28) ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, άδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία υμών τω Κυρίω, ευχαριστούντες πάντοτε υπέρ πάντων εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού τω Θεώ και πατρί". Αυτό βεβαίως είναι διακρινόμενον από το "ψαλώ δε και το νοΐ". Αυτό επίσης είναι σαφής αντανάκλασις του τί είπεν ο Παύλος δια τον εαυτόν του εις το χωρίον της Α' Κορ. 14, 18, καθώς και μαρτυρία δια την αδιάλειπτον φύσιν του "γένη γλωσσών". Υπό το φως αυτών ημπορεί τις να στραφή εις την Α' Θεσσαλ. 5,16-22: "Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε, τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς. Το Πνεύμα μη σβέννυτε, προφητείας μη εξουθενείτε. πάντα δε δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε, από παντός είδους πονηρού απέχεσθε". Αυτό είναι περίληψις των όσων εξητάσαμεν έως εδώ.

Συνεχίζεται.