Κάποτε ένας ασκητής είπε στον άγιο Ισαάκ την ιστορία αυτή.

Επειδή στα πρώτα βήματα της μοναχικής μου ζωής, «ήμην εν λύπη εκ των πειρασμών», επισκέφθηκα ένα τίμιο γέροντα για να εξομολογηθώ τη βαθειά μου θλίψη για την ψυχική μου ταλαιπωρία. Ο γέροντας ήταν άρρωστος στο κρεββάτι και αφού τον ασπάσθηκα εκάθισα πλησίον του και του είπα με πολλή πίκρα. Προσευχήσου, Πάτερ μου, για μένα. Οι πειρασμοί με ταλαιπωρούν αφάνταστα και με γεμίζουν με πολλή λύπη. Ο γέροντας, αφού άνοιξε τα μάτια του, μου είπε·«συ νεώτερος ει, και ουκ αφίησιν ο Θεός επί σε πειρασμούς». Αλλά εγώ του απήντησα· αν και είμαι πολύ νέος, δοκιμάζομαι με πειρασμούς, «ισχυρών ανδρών». Τότε λοιπόν, είπε ο γέροντας, ο Θεός θέλει να σε κάνει σοφό με τους μεγάλους πειρασμούς. Και πάλιν όμως απήντησα· πώς θα με κάνει σοφό ο Θεός αφού εγώ «καθ’ ημέραν γεύομαι του θανάτου;». Κι’ ο γέροντας προσέθεσε· «ο Θεός αγαπά σε, σιώπα. Μέλλει ο Θεός δούναι σοι την χάριν αυτού». Κι’ επειδή δεν είχα πια τι να απαντήσω στις πραγματικά αποστομωτικές απαντήσεις του σοφού αναχωρητού, ο γέροντας μου διηγήθηκε την πορεία των δικών του πειρασμών για να παρηγορηθώ και να ησυχάσω.

Πρέπει να γνωρίζεις, παιδί μου, είπε, ότι έμενα με επολέμησαν οι δαίμονες τριάντα ολόκληρα χρόνια. Τα είκοσι χρόνια από αυτά, και πιο πολλά ίσως, τα έζησα χωρίς καμμιά βοήθεια. Μόλις άρχισα να διανύω το εικοστό πέμπτο άρχισα να αισθάνομαι πως αναπαύομαι κάπως μέσα στους πειρασμούς μου. Όταν δε έφθανε στο τέλος του το τριακοστό έτος των πειρασμών μου, τόσο πολύ «εκραταιώθη η ανάπαυσις, ως μηδέ το μέτρον αυτής εις όσον προέβη γινώσκειν με». Και τώρα, προσέθεσε ο γέροντας, όταν σηκώνομαι να κάνω την προσευχή μου και τρεις ημέρες συνεχώς αν σταθώ όρθιος, «εις έκπληξιν μετά του Θεού γίνομαι και του κόπου ουδόλως αισθάνομαι». Και συνόψισε τη συγκλονιστική περιπέτεια των πειρασμών του μ’ αυτά τα λόγια. «Ιδού το έργον του πολλού καιρού ποίαν ανάπαυσιν απλήρωτον απεγέννησεν».

Ιδού έστηκα επί την θύραν…

… Τον είδα να έρχεται. Βάδιζε γοργά. Ήξερα ή μάλλον ένιωθα ότι ερχόταν σπίτι μου και απομακρύνθηκα βιαστικά από το παράθυρο για να μη με δει. Γιατί δεν ήμουν βέβαιη πως θα Του άνοιγα. 

Οι επισκέψεις Του μου δημιουργούν μιαν εντύπωση αμφίβολη, αντιφατική. Γνωριζόμαστε από καιρό πολύ. Ήτανε εποχές που συνδεόμαστε στενά. Ύστερα οι σχέσεις ξεμάκρυναν. Από τη μία αισθανόμουν τιμή και ευτυχία που Τον είχα κοντά μου. Απ’ την άλλη αισθανόμουν συχνά ενοχλημένη. Μου έκανε ερωτήσεις προσωπικές, κάπως απότομες που τις ένιωθα σαν εγκαύματα. Προσπαθούσα να γυρίσω τη συζήτηση στην περιοχή των ιδεών και των θεωριών. 

Όμως, πάντα την ξανάφερνε προς τα ιδιαίτερα πράγματα για τα οποία φοβόμουν να μιλήσω. Πολλές φορές ήρθε, κι αντί ν’ ανοίξω κρύφτηκα, όχι χωρίς ντροπή, όχι χωρίς τύψεις… 

Να που τώρα ήρθε στη θύρα μου. Όχι στην κύρια είσοδο του σπιτιού μου. Στέκεται αυτή τη στιγμή εμπρός σε μια μικρότερη πίσω θύρα μου. 
Στην αρχή των στενών μας σχέσεων, όταν δεν ήθελα να έχω μυστικά από Αυτόν, τον είχα παρακαλέσει να έρχεται πάντα απ’ αυτή την πίσω θύρα, αφήνοντας τη μεγάλη θύρα για τους ξένους, για τις τυπικές επισκέψεις. Ύστερα, άρχισα να δοκιμάζω στενοχώρια, γιατί χρησιμοποιούσε αυτή την ιδιαίτερη θύρα. Μπαίνοντας από πίσω περνούσε κι έβλεπε οικογενειακά δωμάτια ασυγύριστα. Φαινόταν να νοιάζεται για την τραπεζαρία μου, το μαγειρείο μου, τον κοιτώνα μου. Η αταξία και η σκόνη δεν του ξέφευγαν. Έκανε μάλιστα και νύξεις, διακριτικές μαζί και ευθείες. Απάντησα με προφάσεις: «ω! είναι τόσο δύσκολο… δεν προλαβαίνω!». Μου λέει τότε: «Αν προσπαθούσαμε μαζί και οι δύο;». Αλλά φοβόμουν, φοβόμουν μήπως ανακάλυπτε πόσο μερικά πράγματα δεν ήταν όπως έπρεπε να είναι. Καθυστερούσα, προφασιζόμουν επείγουσες απασχολήσεις. Για να δώσω τέλος, κατάργησα την πίσω θύρα. Τον έβαλα από τότε από τη θύρα της πρόσοψης. Τον δέχτηκα στο σαλόνι. Οι επισκέψεις Του έγιναν ολοένα πιο ψυχρές, πιο τυπικές… 

Ήρθε λοιπόν, στην πίσω θύρα. Είναι κλειστή. Από τότε που η θύρα Του καταργήθηκε μια άγρια βλάστηση άρχισε να την σκεπάζει. Ο κισσός μεγαλώνει ελεύθερα. Στο κατώφλι φυτρώνουν φυτά δηλητηριώδη. Η κλειδωνιά σκούριασε. Στάθηκε μπροστά στη θύρα Του και την κοιτάζει. Θα χτυπήσει; Θέλει λοιπόν να μπει απ’ αυτήν τη θύρα και να δείξει έτσι ότι επιθυμεί ν’ ανανεώσει τις αλλοτινές στενές μας σχέσεις;; Αλλά να που χτυπά!!! Θα Του ανοίξω;; Τίποτα δεν είναι έτοιμο για να Τον δεχτώ. Μια αταξία φοβερή απλώνεται παντού. Και που είναι το κλειδί αυτής της θύρας;; Χτυπά ακόμη… Τον παρατηρώ από μακριά. Χτυπά σιγά. Δεν δίνει γροθιές. Κρούει αργά τη θύρα με το μεγάλο δάχτυλο. Βλέπω πως το βλέμμα Του δεν πηγαίνει ίσια στην πόρτα. Χτυπώντας κοιτά στο πλάι και ψηλά κατά τον ουρανό. Η έκφρασή Του είναι σοβαρή, προσεκτική αλλά όχι ανυπόμονη. Μοιάζει να συγκεντρώνεται, όχι στην θύρα και στην απόκρισή μου αλλά στη χάρη που ο Πατέρας μπορεί να δώσει, στην απόφαση που ο Πατέρας μπορεί να εμπνεύσει. Χτυπά ολοένα. Τι να κάνω;; Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την παρουσία Του και δεν μπορώ να υποφέρω την παρουσία Του. Αν ανοίξω θα μου κάνει παρατηρήσεις. Θα προσπαθήσω να δικαιολογηθώ. Δεν μπορώ να ανοίξω παρά αν Του παραδοθώ χωρίς όρους. Τότε δεν θα υπάρχουν προβλήματα.. Εμπρός! Πηγαίνω προς την θύρα. Ανοίγω αυτή την θύρα, που τρίζει και την εμποδίζουν τα παράσιτα φυτά. 
Χάνομαι: «Κύριε, έμπα. Κύριε, ξέρεις…» 

Θα έλεγα «ξέρεις πως μ’ όλα ταύτα Σ’ αγαπώ!». Δεν τολμώ όμως να συνεχίσω την φράση κι ένας λυγμός πνίγει τη φωνή μου. Λέει: «Ξέρω… θα δειπνήσω μαζί σου.». Φωνάζω: «Κύριε, δεν ετοίμασα δείπνο. Δεν έχω τίποτα απ’ ότι χρειάζεται». Απαντά: «Εγώ σε καλώ στο δείπνο μου, θέλω στο σπίτι σου να εορτάσω το δείπνο μου».

Πηγή : της αδελφής μας ΜΕΧΙΚ

Byzantine chant - Δεύτε λαοί

ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.

«Όποιος οδεύει στον δρόμον της αρετής», μας λέγει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος (Λόγος ΚΑ/), «πρέπει να ευχαριστή τον Θεόν σε όλες τις θλίψεις, που τον βρίσκουν και να μέμφεται και να κατηγορή τον εαυτόν του και να γνωρίζη ότι      για την αμέλειά του, παρεχωρήθησαν οι θλίψεις αυτές από τον προνοητήν του Θεόν, για να ξυπνήση τον νουν του ή και διότι υπερηφανεύθη. Και ας μη ταραχθή γι᾽  αυτό, που του συμβαίνει, μήτε να εγκαταλείψη τον δρόμον της αρετής, αλλά   ας μέμφεται τον θάνατόν του, για να μη γίνη σ᾽ αυτόν διπλόν το κακόν. Διότι ο Θεός, που είναι πλήρης πάσης δικαιοσύνης, δεν είναι άδικος, μη γένοιτο. Εις Αυτόν πρέπει η δόξα στους αιώνες. Αμήν».

Χάριτι Θεία, δεν μας είναι δυνατόν, μέχρι θανάτου, να απαρνηθούμε το Ορθόδοξον της Εκκλησίας φρόνημά μας

Η έννοια και σημασία του Μνημοσύνου σημαίνει ταυτότητα Πίστεως μνημονεύοντος και μνημονευομένου, πρέπει, εν γενικαίς γραμμαίς, να αποδεχθώμεν την δια του «Πατριαρχικού Διαγγέλματος» του 1920 παγκοσμίως διακηρυσσομένην παναίρεσιν του Οικουμενισμού, η οποία, δια της «Θεωρίας των κλάδων» καταβλασφημεί την Μοναδικότητα της Αγίας ημών Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας! Κατ΄ αναπόφευκτον δε συνέπειαν και βάσει πάντοτε του ως άνω «Πατριαρχικού Διαγγέλματος», θα πρέπη να πιστεύσωμεν ότι αι ετερόδοξοι αιρετικαί «Χριστιανικαί» ομολογίαι δηλαδή ο Πάπας και οι Προτεστάνται γενικώς, είναι «αδελφαί Εκκλησίαι» του Χριστού, «μέτοχοι απολυτρωτικής χάριτος» κ.λ.π., με Ιερωσύνην, Μυστήρια και Αποστολικήν Διαδοχήν, ώστε να δυνάμεθα να συμπροσευχώμεθα και συλλειτουργούμεθα μετ΄ αυτών, πράγμα το οποίον σήμερον διενεργούν και πράττουν, όλως κακοδόξως προς την επισκοπικήν αυτών αποστολήν, από του διαβοήτου Αθηναγόρου μέχρι σήμερον του Βαρθολομαίου, τόσον οι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όσον και διάφοροι άλλοι Οικουμενισταί Αρχιερείς και οι Αγιορείτες Ηγούμενοι! Δια το «σύμφωνον και ομόφωνον» της ταυτότητος Πίστεως προς την εκκλησιαστικήν μας αρχήν πρέπει να πιστεύσωμεν ακριβώς και ανενδοιάστως όλα αυτά τα καταλυτικά της Ορθοδόξου Πίστεως φρονήματα, τα οποία «Δημοσία» διακηρύττει και εμπράκτως αποδεικνύει ότι πιστεύει πράξει τε και θεωρία ο Πατριάρχης, οι άλλοι Ηγούμενοι των τοπικών «Ορθοδόξων» Εκκλησιών ως και το Άγιον Όρος, και αφού κατ΄ αυτόν τον τρόπον θα έχη τελείως διαστραφή η Ορθόδοξος ημών συνείδησις, τότε θα πρέπη να είμεθα εις θέσιν να θεωρήσωμεν επιβεβλημένον καθήκον μας την υπακοή και κοινωνία με τους Πνευματικούς μας Ποιμένας. Χάριτι Θεία, δεν μας είναι δυνατόν, μέχρι θανάτου, να απαρνηθούμε το Ορθόδοξον της Εκκλησίας φρόνημά μας και να συμφωνήσουμε και συμπορευθούμε με τοιούτους «Ποιμένας». 

Ομολογητές... με το στανιό!

http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

(ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΑΠΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ-ΚΡΑΤΟΥΣ)

Ο κάθε Ορθόδοξος, κληρικός ή λαϊκός, που έχει ασχοληθεί λίγο με τα της πίστεώς μας, παρατηρεί εναγωνίως το τί γίνεται γύρω του. Ενδόμυχα γνωρίζει τις προδοσίες που έχουν διενεργηθεί και είναι έτοιμος για τις επόμενες.

Η καρδιά του πονά, ματώνει... Συζητά, προβληματίζεται, ενίοτε καθησυχάζεται από τον επίσκοπο ή τον πνευματικό του, πως η σημαία της Ορθοδοξίας ανεμίζει ακόμη περήφανη...

Πότε πότε κάποιος με "επιφάνειες" σοφιστείες τον αποτρέπει από "ακραίες" ιδέες.

Το ψάχνει πιο πολύ, γιατί δεν είναι πρόβατο, αλλά λογικό πρόβατο. Αν είναι ποιμένας το ερευνά πιο πολύ, γιατί κουβαλά πολλές ψυχές μαζί του, μεγάλο λόγο να δώσει...

Δε μπορεί να δέχεται αδιαμαρτύρητα άλλο τις συμπροσευχές των προϊσταμένων του, με το συνονθύλευμα όλων των θρησκειών. Δεν μπορεί να εξηγήσει πώς οι παπικοί είναι "Εκκλησία" και οι Παλαιοημερολογίτες "παρασυναγωγή" (κάποιος πιο ευθύς τη καρδία θα του λεγε:  " οι παλαιοημερολογίτες μας τρώνε τους πελάτες").

Διαμαρτυρήθηκε στον δεσπότη, έβγαλε και ομιλία κατά του Οικουμενισμού. Μάλιστα υπέγραψε και την περίφημη "Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού". Ο κρύος ιδρώτας όμως που έσταξε από το μέτωπο του Πράσινου Πατριάρχη, ήταν μόνο από κάποια κλιματική αλλαγή...

"Αποτείχισις... Αποτείχισις..." . Ψίθυροι πλημμυρίζουν το κεφάλι του, ψίθυροι από το παρελθόν, συνοδευόμενοι με εικόνες ασκητικών μορφών. Εξόριστες, από τη "νέα ορθοδοξία", φιγούρες που ευωδιάζουν θυμίαμα και αγνό κερί, ξυπνάνε μέσα στο αίμα του.

Πάλιν και πολλάκις: "Μα πάτερ, δέσποτα, άγιε, γέροντα κι άλλη προδοσία;".

"Ηρέμησε τέκνο μου άχρι καιρού... Μόνο μην κάνεις σχίσμα, μόνο μη φύγεις από το μαντρί. Για όλα τα άλλα μην ανησυχείς. Πείθεσθε τοις ηγουμένοις...".

Μα ο Χρυσορρήμων ηχεί στα αυτιά του:  "Πως λοιπόν ο Παύλος λέγει, «να υπακούτε και να υποτάσσεσθε στους προϊσταμένους σας;».  Αφού είπε προηγουμένως, «να αναλογίζεσθε την όλη πορεία της ζωής τους και να μιμείσθε την πίστη τους», κατόπιν πρόσθεσε, «να υπακούτε και να υποτάσσεσθε στους προϊσταμένους σας». Τι λοιπόν θα συμβεί, λέγει, όταν είναι κακός και δεν τον υπακούμε; Κακός, πως το εννοείς; Εάν είναι τέτοιος εξ αιτίας της πίστεως, απόφευγέ τον και απομακρύνσου απ’ αυτόν, όχι μόνο αν είναι άνθρωπος, αλλά κι’ αν ακόμη είναι άγγελος που κατέβηκε από τον ουρανό. Εάν όμως είναι κακός ως προς την ιδιωτική του ζωή, μην ασχολείσαι  μ’ αυτήν. Αφού και το, «μη κρίνετε, για να μη κριθείτε», αναφέρεται στον τρόπο ζωής, και όχι στην πίστη".

Κάτι για Πρωτοδευτέρα άκουσε. Ψάχνει. Το σχίσμα καταδικάζεται και τιμωρείται αν γίνετε με πρόφαση ηθικά ζητήματα ή άλλες εγκληματικές αιτιάσεις.

Σαφέστατος ο ΙΕ΄: "Οἱ γὰρ δι' αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ' ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οἱ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι".

"Άξιοι τιμής της πρεπούσης οι αποτειχισθέντες ενιστάμενοι κατά της αιρέσεως; Μήπως τον δρόμο αυτών των Πατέρων να ακολουθήσω;".  Αποτείχισις λοιπόν... Χωρίς μισθό επίγειο.

 "Η παπαδιά γκρινιάζει. Τα πέντε παιδιά ΜΟΥ (ναι δικά μου είναι, όχι του Θεού) πώς θα ζήσουν; Και οι πιστοί, την πλάτη θα γυρίσουν. Ο επίσκοπος θα με καθαιρέσει. Είναι και ο μισθός στη μέση· είναι και περίοδος κρίσης..."

Το ωραίο πρωί, που όλοι περιμέναμε, έρχεται. Οι πολιτικάντηδες καταργούν τον μισθό των ιερέων. Ξαναγίνεται  λειτούργημα ο παπάς! Τα ρέματα γεμίζουν καλυμμαύχια... Οι μπαρμπέρηδες πλουτίζουν εν μιά νυκτί.

Σε μια γωνιά ξεπροβάλονται οι περί ων ο λόγος. Τώρα πια, δεν υπάρχει χρηματική αλυσίδα να τους δένει. Κι η  παπαδιά έγινε καπνός... Τα παιδιά θα τα φροντίσει ο Κύριος, τον οποίο δεν άκουσαν όταν έλεγε "ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού".

"Ορθοδοξία ή θάνατος!" φωνάζουν. "Αποτείχισις από τους οικουμενιστές, διακοπή μνημοσύνου!".

Η διακοπή του μισθού έφερε τη διακοπή κοινωνίας με τους αιρετικούς, οδηγώντας εκατοντάδες ιερείς να γίνουν Ομολογητές. Έστω και με το στανιό...

Δοξασμένο το Όνομά Σου Κύριε!

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΙΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ.

Του  Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, που μας λέγει: 

«Ποια είναι λοιπόν τώρα η εντολή του Θεού, που 
αφορά σ᾽ εμάς; Είναι η μετάνοια. Και ανακεφαλαίωσις της μετανοί- 
ας είναι να μη ξαναγγίξουμε στο εξής τα απαγορευμένα… Γιατί η βα- 
σιλεία των ουρανών —ω ανέκφραστη μεγάλη δωρεά!— είναι μέσα 
μας (Λουκ. ΙΖ/ 21). Σε Αυτόν οφείλουμε να προσκολλώμεθα πάν- 
τοτε με τα έργα της μετανοίας, αγαπώντας με όλη την δύναμή μας 
Αυτόν, που τόσον μας αγάπησε». 

Ιδού η μετάνοια για όλους μας… 

Δεν βρέθηκε ανάδοχος για να φτιάξει το τέμενος στην πρωτεύουσα - Άγονος και ο δεύτερος διαγωνισμός

Αγονος κηρύχθηκε και ο δεύτερος διαγωνισμός της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εργων για την εξεύρεση της αναδόχου εταιρείας που θα αναλάβει την κατασκευή του τεμένους στην Αθήνα.

Το έργο είναι προϋπολογισμού 950.000 ευρώ και σύμφωνα με τη μακέτα δεν θα έχει μιναρέ. Θα κατασκευαστεί σε έκταση που ανήκει στο Πολεμικό Ναυτικό.

Μέσα στο επόμενο διάστημα αναμένεται να οριστεί η ημερομηνία του τρίτου διαγωνισμού. Εάν και αυτός χαρακτηριστεί άγονος – πιθανό ενδεχόμενο - τότε θα πρέπει η κυβέρνηση να λάβει νέες αποφάσεις προκειμένου να εξευρεθεί λύση.
Αραβικές χώρες, όπως και η Τουρκία έχουν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους για την πορεία της υπόθεσης, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έχει δεσμευθεί δημόσια πως το έργο θα υλοποιηθεί.

Να σημειωθεί ότι το αρμόδιο τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας απέρριψε προσφυγή κατοίκων της περιοχής που ζητούσαν τη χορήγηση προσωρινής διαταγής, προκειμένου να «παγώσει» η διακήρυξη ανοικτής δημοπρασίας παραπέμποντας τα θέμα προς συζήτηση στις 28 Ιανουαρίου.

http://www.protothema.gr/

Ὁ Μέγας Φώτιος σὲ κατηχητικὴ ἐπιστολή του πρὸς τὸν ἄρχοντα Μιχαὴλ τῆς Βουλγαρίας τοῦ γράφει:

«Ἔτσι λοιπὸν σκεπτόμενος καὶ πιστεύοντας, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς ἁγίας, καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, σὺ τὸ ὡραῖο γέννημα τῶν κόπων μου, νὰ ἀποδέχεσαι καὶ νὰ τιμᾶς τὶς ἅγιες καὶ οἰκουμενικὲς ἑπτὰ συνόδους, ἄλλες ἀπὸ αὐτὲς γιατί εἶναι διδάσκαλοι, καὶ ἄλλες γιατί εἶναι πρόμαχοι τῆς εὐσεβείας. Γιατί μὲ αὐτὲς ἀποκρούεται κάθε καινοτομία καὶ αἵρεση, καὶ ἑδραιώνεται στὶς ψυχὲς τῶν εὐσεβῶν ὡς ἀναμφίβολη σεβασμιότητα τὸ αἰώνιο καὶ ἀρχαιοπαράδοτο φρόνημα τῆς ὀρθοδοξίας».

Η αυθεντία του Πάπα εξουδετέρωσε την αυθεντία των Οικουμενικών Συνόδων

Η γένεση του παπισμού, δογμα­τικά κατοχυρωμένου, οδήγησε στην εκκόλαψη του ολοκληρωτι­σμού στην Ευρώπη, με τη θεία κα­ταξίωση της βίας. Θεολογική θεμε­λίωση του ολοκληρωτισμού είναι το περίφημο dictatus papae (πα­πικές υπαγορεύσεις) του πάπα Γρηγορίου Ζ' του Ιλδεβράνδη (1073-1085) σε 27 προτάσεις, με τις όποιες ο πάπας αυτοανακηρύσσε­ται απόλυτος κύριος εκκλησίας και πολιτείας («ο μόνος άνθρωπος, του οποίου όλοι οι πρίγκιπες φι­λούν τα πόδια», «έχει τη δυνατότη­τα να καθαιρεί τους αυτοκράτο­ρες», «δεν μπορεί να κριθεί από κα­νέναν» κ.λπ.). Ο «περί περιβολής» (de investitura) αγώνας και όλοι οι μετέπειτα πόλεμοι του παπικού κράτους είναι η εφαρμογή αυτού του πνεύματος. 

Η αυθεντία του Πάπα εξουδετέρωσε την αυθεντία των Οικουμενικών Συνόδων, που μεταβλήθηκαν σε συμβουλευτικά σώματα της παπικής εξουσίας. Ο πάπας μέσω του ήδη από τον με­σαίωνα θεολογουμένου αλαθήτου του (επίσημη δογματοποίηση το 1870), σφετερίσθηκε το αλάθητο των Οικουμενικών Συνόδων. Το πρωτείο εξουσίας και το αλάθητο έδωσαν στον παπικό θεσμό την ανωτάτη εξουσία στον κόσμο. Τα κράτη θεωρήθηκαν φέουδα του πάπα και οι βασιλείς υποτελείς του, σε σημείο που να του φιλούν το πό­δι και να εκτελούν καθήκοντα ιπποκόμου του. 

Το τριώροφο στέμμα του (ως σήμερα) δείχνει την εξου­σία του πάπα στα επίγεια, ουράνια και καταχθόνια (καθαρτήριο, συγχωροχάρτια). 
Βασικοί θεσμοί επιβολής της πα­πικής δύναμης και εξουσίας απέ­βησαν η Ιερά Εξέταση (εσωτερικά) και η Ουνία (αρχή το 1215, εξωτερι­κά), για την διευκόλυνση, του ε­πεκτατισμού. Το 1252 (Ιννοκέντιος Δ') εισάγονται τα βασανιστήρια ως ανακριτική μέθοδος, πρότυπο ό­λων των μεταγενεστέρων ευρω­παϊκών ολοκληρωτισμών. Καρπός αυτού του πνεύματος υπήρξαν οι σταυροφορίες» (η επαναφορά του όρου στα σήμερα συμβαίνον­τα, δείχνει συνέχεια αυτής της συνείδησης), με κορυφαίο απο­τρόπαιο γεγονός την 4η σταυρο­φορία (1204) και την άλωση και καταστροφή της Κωνσταντινούπο­λης. 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Ο ιδεολογικός αναρχισμός και μηδενισμός, η ιδεολογική φθορά, φυσικόν ήτο να εκδηλωθούν εις τον πρακτικόν αναρχισμόν και μηδενισμόν, δηλαδή εις την πρακτικήν φθοράν της ευρωπαϊκής ουμανιστικής ανθρωπότητος και της προόδου της. Δεν είμεθα μήπως οι αυτόπται μάρτυρες του ιδεολογικού και πρακτικού αναρχισμού και μηδενισμού, οι οποίοι ερημώνουν την ήπειρον της Ευρώπης; Η απόδειξις; Δύο παγκόσμιοι, εις την πραγματικότητα ευρωπαϊκοί, πόλεμοι.                                                              

Είναι μωρός ο Ευρωπαίος άνθρωπος, καταστροφικώς μωρός, όταν ημπορή, μη πιστεύων εις τον Θεόν και εις την αθανασίαν της ψυχής, να πιστεύη εις την πρόοδον, εις το νόημα της ζωής και να εργάζεται δι΄ αυτήν. Τι την θέλω την πρόοδον, όταν όπισθεν αυτής με παραμονεύη ο θάνατος; Τι τους θέλω όλους τους κόσμους, όλους τους γαλαξίας, όλας τας κουλτούρας, όταν όπισθεν αυτών με περιμένη ο θάνατος, δια να με αρπάξη τελικώς; Όπου υπάρχει ο θάνατος, εκεί δεν δύναται να υπάρχη πραγματική πρόοδος. Και εάν υπάρχη, ουδέν άλλο δύναται να είναι παρά η τρισκατάρατος πρόοδος μέσα εις τον μύλον του θανάτου. Δια τούτο οφείλει να καταστραφή ολοτελώς και να μη αφήση ίχνη. Το βάσανον αυτό, το οποίον προήλθεν από την ευρωπαϊκήν ουμανιστικήν πρόοδον, ησθάνθη και εντέχνως εξέφρασεν εις την τραγωδίαν του Rossum’s Universal Robots ο εκλεκτός Τσέχος συγγραφεύς, Κάρελ Τσάπεκ. Μεταξύ των ηρώων του Αλκβίστου και Ελένης διεξάγεται ο εξής διάλογος:                                                                                                                                                    

Αλκβίστος: 

--Έχει η Νανά κανένα προσευχητάριο;                                                                                                                        
Ελένη: -- Έχει ένα πολύ μεγάλο.                                                                                                                                                 

Αλκβίστος: --Και εις αυτό υπάρχουν ασφαλώς προσευχές εις διαφόρους περιστάσεις της ζωής: Κατά της κακοκαιρίας, κατά των ασθενειών;                                                                                                                                  

Ελένη: --Ναι, κατά των πειρασμών, κατά της πλημμύρας…                                                                                                

Αλκβίστος: -- Κατά της προόδου δεν υπάρχει;                                                                                                   

Ελένη: --Νομίζω, όχι.                                                                                                                             

 Αλκβίστος: --Ε, κρίμα.  

Iστορική Ιερά Μονή Εσφιγμένου : Έχει αποφασιστεί αθόρυβη αστυνομική επέμβαση.

Αστυνομική δύναμη (2 περιπολικά) ήδη βρίσκεται έξω από το κονάκι της Ιστορικής Ιεράς Μονής Εσφιγμένου ενώ έχει αποφασιστεί αθόρυβη αστυνομική επέμβαση από την αστυνομική Δ/νση Χαλκιδικής ενώ το αστυνομικό τμήμα των Καρυών με τα δυο περιπολικά έχει μπλοκάρει τους γύρω δρόμους ώστε να μην βοηθηθούν από πιστούς. Μιλάμε για αστυνομική επέμβαση αστυνομικών δυνάμεων εντός Αγίου Όρους.

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ