Αν σχολιάσω την καταστροφή του "ορθόδοξου" ναού δεν θα ευχαριστήσω τους αδελφούς μου του Μόντρεαλ....

PANAGITSA TRIBUTE from Siounis Photo & Video on Vimeo.

Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ - ΗΜΕΡΙΔΑ, ΒΟΛΟΣ 26/1/2013

ΠΗΓΗ: http://www.freevolition.gr/orthodoxy-homology.htm

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ίσος προήλθες τοις βροτοίς εκουσίως, Ύψιστε σάρκα προσλαβών εκ Παρθένου, Ιόν καθάραι της δρακοντίας κάρας, Άγων, άπαντας προς σέλας ζωηφόρον, Θεός πεφυκώς εκ πυλών ανηλίων.

Ερμηνεία.

Ω ύψιστε, λέγει, και ενυπόστατε Λόγε του Πατρός! Συ υπάρχων φύσει Θεός προαιώνιος, επ΄ εσχάτων των χρόνων εκουσία σου βουλή προσέλαβες σάρκα, και εγεννήθης εκ της Παρθένου ίσος κατά φύσιν με ημάς τους ανθρώπους: ήτοι άνθρωπος τέλειος. Δια ποίον τέλος; Δια να καθαρίση ημάς από το ψυχοφθόρον φαρμάκι της κεφαλής του παλαιού δράκοντος Διαβόλου, ο οποίος ευανάτωσεν ημάς εν τω Παραδείσω δια της πονηράς συμβουλής του. Και ούτως ανεβίβασας όλους ημάς, ως από σκοτεινάς πύλας της ασεβείας και αμαρτίας, εις το ζωηφόρον φως της θεογνωσίας και αρετής. Καθώς γαρ η καλουμένη αντίδοτος (το αντιφάρμακον) καθαρίζει εκείνους όπου την φάγουν, και κάμνει αυτούς αβλαβείς από το φαρμάκι των αισθητών οφιδίων· ούτω και η ιδική σου ενανθρώπησις έγινεν αντιφάρμακον, και εκαθάρισεν ημάς από το φαρμάκι του νοητού όφεως, το οποίον είναι η αμαρτία. Είπε δε «Ιόν της δρακοντίας κάρας»· διότι κατά τους Φυσικούς, εις την κεφαλήν ευρίσκεται το φαρμάκι των δρακόντων και όφεων.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 15 Απριλίου 2015

Κρήσκεντος, Θεοδώρου του πρεσβυτέρου, Παυσολυπίου, Αναστασίας και Βασιλίσσης των μαρτύρων, Λεωνίδου ιερομάρτυρος, επισκόπου Αθηνών.

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κρήσκης καταγόταν ἀπὸ τὰ Μύρα τῆς Λυκίας. Προερχόταν ἀπὸ ἔνδοξη καὶ περιφανὴ γενεὰ καὶ ἀνατράφηκε μὲ εὐσέβεια. Σὲ μεγάλη ἡλικία εὑρισκόμενος πλέον καὶ βλέποντας πολλοὺς νὰ προσκυνοῦν τὰ εἴδωλα, εἰσῆλθε στὸ μέσο αὐτῶν συμβουλεύοντάς τους νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν πλάνη καὶ νὰ προσέλθουν στὸν Χριστὸ γιὰ νὰ σωθοῦν. Ἡ φλόγα τῆς πίστεως τοῦ ἔδωσε τὴ δύναμη τῆς νεότητας καὶ τοῦ ἀγῶνος.
Ὁ ἡγεμόνας, ὅταν ἔμαθε τί εἶχε συμβεῖ, τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ὁδήγησε μπροστά του, καὶ ἐκεῖ τὸν ρώτησε γιὰ τὸ γένος, τὴν πατρίδα καὶ τὸ ὄνομά του. Ὁ Ἅγιος ὅμως δὲν ἔλεγε τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο ὅτι εἶναι Χριστιανός. Ὁ ἡγεμόνας τότε τοῦ πρότεινε νὰ θυσιάσει στοὺς θεοὺς μόνο ἐξωτερικά, νὰ προσκυνᾶ δὲ τὸν Θεὸ στὴν ψυχή του. Ὁ Ἅγιος ὅμως δὲν ἀποδέχθηκε μία τέτοια πρόταση καὶ ὁμολόγησε μὲ μεγάλη φωνὴ τὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἐλέγχοντας καὶ περιφρονώντας τὰ εἴδωλα. Ἔτσι, ἀκολούθησε τὸ μαρτύριο. Τὸν κρέμασαν σὲ ξύλο, τὸν ἔγδαραν καὶ μὲ ἀναμμένες δάδες τοῦ κατέκαψαν τὰ πλευρά. Στὴν συνέχεια, ἀφοῦ τὸν κατέβασαν ἀπὸ τὸ ξύλο, τὸν ἐξανάγκαζαν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἐπειδὴ ὅμως καὶ πάλι ἀρνήθηκε, οἱ δήμιοι ἄναψαν φωτιὰ καὶ τὸν ἔριξαν μέσα σὲ αὐτή, καὶ ἔτσι παρέδωσε τὴν ψυχή του πρὸς τὸν Θεό.

Ἡ δουλικότης τῆς «Ὀρθοδόξου» Ἡγεσίας ὁδηγεῖ ἀναποτρέπτως εἰς τὴν ἅλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας -- Η Δ´ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΟΛΑΤΙΝΩΝ ΚΑΙ Η ΑΛΩΣΙΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΗΣ ΤΟΥ 1204

 Γράφει ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός

Ἐφέτος συμπληρώνονται 811 ἔτη ἀπὸ τὴν πρώτην ἅλωσιν τῆς Πόλεως ὑπὸ τῶν Φράγκων κατὰ τὴν 13ην Ἀπριλίου 1204, ἡ ὁποία ἐσήμανε τὴν ἀρχὴν τοῦ τέλους διά τὴν Αὐτοκρατορίaν τῆς Ρωμανίας.

Αἱ συνέπειαι εἶναι αἰσθηταὶ ὥς σήμερον, καθὼς ὁ χωρισμὸς καὶ ἡ ἀπομόνωσις τῆς ἀνατολικῆς ἀπὸ τὴν δυτικὴν Εὐρώπην ὅπως καὶ ἡ Οὐνία ἔχουν τὰς ρίζας των εἰς αὐτὸ τὸ γεγονός.

Μετὰ τὸ τραγικὸ σχίσμα τοῦ 1054 δὲν θὰ παύση, δυστυχῶς, ἡ Παποσύνη νὰ ἐπιβουλεύεται τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μὲ ὅλα τὰ δυνατὰ μέσα. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ θὰ εἶναι ἀπὸ τὸ 1215/ 1254 ἡ Οὐνία. Στὴν ἴδια κατεύθυνση κινήθηκαν καὶ οἱ Σταυροφορίες ἀπὸ τὸ 1095, ὡς συνάγεται ἀπὸ τὸ κλασικὸ συναφὲς ἔργο τοῦ ἀειμνήστου ἱστορικοῦ - βυζαντινολόγου ἐπιφανοῦς - Στῆβεν Ράνσι- μαν (τρίτομο ἔργο του, 1951 - 1954). Τὸ μίσος τοῦ Παπισμοῦ - καὶ γενικότερα τοῦ δυτικοῦ χριστιανικοῦ κόσμου κατὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλληνικότητας κορυφώθηκε μὲ τὴν Δ´ Σταυροφορία (1204). Ἂν λοιπόν ἡ 29η Μαΐου εἶναι ἡμέρα πένθους γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, διότι φέρνει στὴ μνήμη μας τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς τὸ 1453, ἄλλο τόσο ἀποφρὰς εἶναι γιὰ τὸ Γένος μας καὶ ἡ 13η Ἀπριλίου, διότι κατ᾿ αὐτὴν ἔπεσε ἡ Πόλη τὸ 1204 στοὺς Φράγκους. Τὸ δεύτερο γεγονὸς δὲν ὑστερεῖ καθόλου σὲ σημασία καὶ συνέπειες ἔναντι τοῦ πρώτου. Αὐτὴ εἶναι σήμερα ἡ κοινὴ διαπίστωση τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας. Ἀπὸ τὸ 1204 ἡ Πόλη, καὶ σύνολη ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ῥώμης, δὲν μπόρεσε νὰ ξαναβρεῖ τὴν πρώτη της δύναμη. Τὸ φραγκικὸ χτύπημα ἐναντίον της ἦταν τόσο δυνατό, ποὺ ἔκτοτε ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν «μία πόλη καταδικασμένη νὰ χαθεῖ» (Ἑλ. Ἀρβελέρ). Ἀξίζει, συνεπῶς, μία θεώρηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ ἔστω καὶ στὰ περιορισμένα ὅρια ἑνὸς ἄρθρου μέ τήν συμπλήρωση μάλιστα 811 ἐτῶν ἐφέτος.                                           
1. Στὶς 13 Ἀπριλίου 1204, ἔπειτα ἀπὸ μία πεισματικὴ καὶ μακρόχρονη πολιορκία, κατελάμβαναν οἱ Φραγκολατίνοι Σταυροφόροι τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ χριστιανικὴ αὐτοκρατορία τῆς Ῥωμανίας/Βυζαντίου ἔσβηνε κάτω ἀπὸ τὸ θανάσιμο πλῆγμα τῆς φραγκικῆς Δύσεως.

Ὀλεθρία παραπλάνησις

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΜΕΤΑ τό οἰκουμενιστικό θέατρο στό Φανάρι, ὅπου ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὑποδέχτηκε καί συλλειτούργησε μέ τόν Πάπα Φραγκίσκο, γιά νά «λαμπρυνθεῖ» μέ τόν καλύτερο τρόπο ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ἱδρυτῆ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης, ὁ κ. Βαρθολομαῖος συνεχίζει τήν πλάγια ὁδό τῆς παραπλάνησης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πώς τάχα οἱ παπικοί καί οἱ προτεστάντες εἶναι ἀγαπημένοι ἀδελφοί, ἀποτελοῦν μέρη τῆς διαιρεμένης Ἐκκλησίας καί ἡ ἡμέρα τῆς ἕνωσης εἶναι πολύ κοντά. Αὐτά βέβαια δέν τά ὑποστηρίζει δημοσίως ἐντός τῆς Ἑλλάδος, γιατί θά προκαλοῦσε τρικυμία, προετοιμάζει ὅμως τό ἔδαφος καί διαμορφώνει τό κατάλληλο κλῖμα μέ τίς συχνές του ἐπισκέψεις σέ διάφορες μητροπόλεις, ὅπου προβάλλεται ὁ ἴδιος -ἐκμεταλλευόμενος καί τήν ἀγάπη τοῦ λαοῦ πρός τήν Κωνσταντινούπολη καί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο- καί δημιουργεῖται μιά ἐμπιστοσύνη στά ὅσα οἰκουμενιστικά διαπράττει. Εἶναι φυσικό, ὅταν ὑποδέχεσαι ἕνα πρόσωπο μέ λαμπρότητα καί ἐντυπωσιακές φιέστες, νά ἀποδέχεσαι καί τίς δραστηριότητές του καί νά μειώνονται οἱ ὅποιες ἐνστάσεις καί διαφωνίες. Μέ δεδομένη δέ καί τήν ἀδιαφορία τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων ἀπέναντι στά θέματα τῆς πίστης, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μεθοδεύει τήν ἀνώδυνη ἀποδοχή τῶν οἰκουμενιστικῶν του μηνυμάτων σήμερα καί τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» αὔριο. Αὐτό εἶναι τό σχέδιο τοῦ Πατριάρχη καί ἐντυπωσιάζει, ἄν δέν προκαλεῖ κιόλας, ἡ ἐπιπολαιότητα τῶν μητροπολιτῶν νά προσκαλοῦν τόν κ. Βαρθολομαῖο καί νά συνεργοῦν στό σχέδιό του. Δέν ἀνησυχοῦν ὅτι γίνονται καί αὐτοί συνένοχοι μέ τό νά συμπλέουν στήν ἴδια βάρκα μέ τόν πρωτεργάτη τοῦ ὀλέθριου οἰκουμενισμοῦ. Ὁ μεγάλος ἐπισκέπτης πάντα ἔχει καί μεγάλα σχέδια. Δέν κινεῖται ἀπό ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον πρός τόν ὀρθόδοξο λαό, γιατί ἄν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δέν θά δεχόταν νά μένει σέ πολυτελῆ ξενοδοχεῖα, ἀλλά καί νά δέχεται τιμητικές διακρίσεις, ὅπως ἀναγορεύσεις σέ ἐπίτιμο δημότη, σέ ἐπίτιμο διδάκτορα. Θά αἰσθανόταν ἀκόμα ἀλλεργία ἀπό τούς ὕμνους γιά τήν οἰκολογική του εὐαισθησία καί γιά πολλά ἄλλα δευτερεύοντα καί ἀσήμαντα, πού σκαρφίζονται οἱ κοσμικοί γιά τούς δικούς τους λόγους, ὄντας οἱ ἴδιοι παντελῶς ἄσχετοι μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀνησυχία τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τίς οἰκουμενιστικές δραστηριότητες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη εἶναι πολύ μεγάλη καί ἡ πικρία δύσκολα συγκρατεῖται. Εἶναι βέβαιο ὅτι γρήγορα θά ἐκδηλωθεῖ μέ δυναμικό τρόπο καί δυσάρεστα ἀποτελέσματα. Ὁ λαός ἀνησυχεῖ ἐπίσης καί ἀπό τίς ἐπιλογές τῶν φιλόδοξων μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τόν οἰκουμενισμό, γιατί θέλουν νά προβάλλονται, ἐνῶ ἄν εἶχαν τόν ἀναγκαῖο πνευματικό ἐξοπλισμό, θά ἦταν ἀπρόθυμοι καί ἀρνητικοί σέ φιέστες καί ἀνίερες ἐκδηλώσεις, πού συχνά μειώνουν τήν Ὀρθοδοξία, ἰδιαίτερα ὅταν εἶναι ἐνταγμένες στά σχέδια τῆς παναίρεσης τοῦ σατανοκίνητου οἰκουμενισμοῦ.

Του αειμνήστου Γεωργίου Ζερβού, διευθυντού «Ορθοδόξου Τύπου»:

Η πλειοψηφία των Ιεραρχών μας έχει εκπέσει εις την συνείδησιν του πιστού λαού. Όχι μόνον δια την αφωνίαν της εις ζητήματα απογαλακτισμού του Κράτους από την Ορθοδοξίαν αλλά και κυρίως δια θέματα πίστεως. Ο λαός του Θεού διερωτάται εις ποίον «Θεόν» πιστεύουν οι Επίσκοποί του; Ο λαός του Θεού διερωτάται εις ποίαν Εκκλησίαν πιστεύουν και υπηρετούν οι Επίσκοποί του, όταν ανέχωνται και σιωπούν δια την καταπάτησιν των Αποστολικών και άλλων Ιερών Κανόνων, οι οποίοι επεκυρώθησαν υπό Οικουμενικών Συνόδων; Πως υπερασπίζονται την Πίστιν, όταν ανατρέπονται τα πάντα και σιωπούν; Ο πιστός λαός διαπιστώνει ότι η πλειοψηφία των Ιεραρχών δεν υπηρετεί την Ορθοδοξίαν. Είτε ευθέως, είτε εμμέσως, είτε σιωπηλώς, εγκρίνει την προδοσίαν της Πίστεως. Υπηρετεί τον Πάπαν της Ανατολής, τον Πάπα των Αθηνών, τον Πάπαν με τα πολλά και πλούσια Εκκλησιαστικά Ιδρύματα νησιωτικής περιφερείας της Ελλάδος, τον Πάπαν της Δύσεως, τον οποίον προσκυνά και τον αναγνωρίζει πλέον ως Αγιώτατον Επίσκοπον της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αλλά όχι την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και Πίστιν. Οι Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος συμπεριφέρονται δουλικώς έναντι του Φαναρίου, του Αθηνών και του Πάπα της νησιωτικής Ελλάδος, χειροκροτούντες και προσυπογράφοντες την προσχώρησιν εις την αίρεσιν.  

Η (μοναδική) λύση για τους τζιχαντιστές

Την ίδια ώρα που εμείς γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου, δίπλα μας εξακολουθεί να διεξάγεται μια ανελέητη γενοκτονία του ποιμνίου του, με την ανοχή της Δύσης, που δημιούργησε το τέρας και την υποστήριξη της ισλαμοφασιστικής Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας και των εμιράτων.
Οι ρίζες των τζιχαντιστών φτάνουν ιστορικά ως τους Ασασίνους. Οποιος θέλει ας δει το ομότιτλο βιβλίο που έγραψε προτού γίνει «μισθοφόρος» των Τούρκων ο Μπέρναρντ Λιούις γι' αυτούς τους ζηλωτές του μαχητικού Ισλάμ, που το όνομά τους βγαίνει από το χασίς και έδωσαν στους Γάλλους και τους Αγγλοσάξονες τη λέξη για τον όρο «δολοφόνος».

Η σύγχρονη εφιαλτική εκδοχή τους γεννήθηκε με δυτική, κυρίως αμερικανική, επιμελητεία, εκπαίδευση και πολιτική στήριξη στα βουνά του Αφγανιστάν κατά τη σοβιετική εισβολή και κατοχή της χώρας και ακολούθως στη Βοσνία και στο Κόσοβο. Πρώτο δύσμορφο και μανιακό τέκνο αυτής της παρά φύσιν συνεύρεσης ήταν η Αλ Κάιντα του Οσάμα μπιν Λάντεν. To ISIS είναι η μαζική εκδοχή της, την ξεπέρασε.

Η ΚΑΝΔΗΛΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑΣ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟΥ

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=53&t=10826

Στη σεβάσμια μονή των Ιβήρων, κατά την ετήσια αγρυπνία της πανήγυρης της σεπτής εικόνας της Παναγίας Πορταΐτισσας (15 Αυγούστου), είχε κληθεί να ψάλει ο περίφημος Ρουμάνος μουσικός και καλήφωνος Νεκτάριος, ο λεγόμενος Βλάχος. Η μονή, για να τιμήσει τον επισκέπτη, όπως ήταν συνήθεια, του παραχώρησε το δεξιό αναλόγιο. Αυτό δεν άρεσε στους ψάλτες της μονής, οι οποίοι ήθελαν να επιδείξουν τη μουσική τους κατάρτιση και τις ψαλτικές τους ικανότητες. Γι' αυτό δυσαρεστήθηκαν. Παρακινούμενοι από φθόνο του διαβόλου, σκέφτηκαν την εξόντωση του Ρουμάνου ψάλτου. Έτσι, κάποιος από αυτούς, έριξε δηλητήριο στο ποτό του.
Ο ευλογημένος αυτός μοναχός Νεκτάριος, μόλις αισθάνθηκε τους πρώτους πόνους από την επίδραση του δηλητηρίου, αντελήφθη τι είχε συμβεί. Οπλισμένος με ακράδαντη πίστη στο Θεό και την εορτάζουσα Παναγία Πορταΐτισσα, αμέσως έτρεξε στη θαυματοποιό Παναγία, πήρε το κανδήλι Της και ήπιε ολόκληρο το περιεχόμενό του και με πολύ πόνο ψυχής είπε: «Παναγία μου, σώσε με. Με δηλητηρίασαν».
Η ταχεία αντίληψη και έτοιμη βοηθός και ιατρός των νοσούντων, Κυρία Θεοτόκος, άκουσε τον πιστό δούλο Της, προσέτρεξε και τον θεράπευσε. Ο ίδιος αργότερα ομολογούσε: «Ποτέ δεν έψαλα τόσο καλά στην Παναγία, με τόσο καθαρό λαρύγγι και ψυχική διάθεση, καθώς την τραγική εκείνη αγρυπνία της σώτειράς μου Παναγίας Πορταΐτισσας»