Η ΘΕΙΑ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ -- Τοῦ αειμνήστου Παναγ. Γκιουλέ

«Χαίροις Ἀποστόλων δῆμος σεπτός. Προφῆται Κυρίου, καὶ Μαρτύρων στερροὶ χοροί, θεῖοι Ἱεράρχαι, καὶ Ὅσιοι Πατέρες, καὶ Δίκαιοι καὶ Πάντες, χαίρετε Ἅγιοι!…»

(Ἀπὸ τὰ Μεγαλυνάρια τῆς ἑορτῆς).

Μυσταγωγοῦσα καὶ μυσταγωγουμένη, ὑμνολογοῦσα καὶ ψάλλουσα, θεολογοῦσα καὶ θεολογουμένη, χαίρουσα καὶ ἀγαλλομένη, ἡ θεόφθογγος ὑμνολογικὴ γλῶσσα τοῦ πνευματέμφορου ὑμνογράφου τῆς ἑορτῆς χαιρετίζει, μὲ καρδίαν πλήρης οὐρανίου χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως, «τῶν Ἁγίων ἁπάντων τὰ μυρία συστήματα, σὺν τοῖς Ἀποστόλοις, Προφήτας, Ἱεράρχας καὶ Μάρτυρας, Ὁσίων καὶ Δικαίων τοὺς χορούς, και ἄθροισμα Ἁγίων Γυναικῶν, καὶ σὺν πᾶσιν ἀνωνύμοις τε καὶ γνωστοῖς, ὑμνήσωμεν, κραυγάζοντες· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ τὴν Ἐκκλησίαν δι᾽ ὑμῶν πυρσεύοντι» (Ἀπολυτίκιον ἕτερον τῆς ἑορτῆς).

Γιατί σήμερον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀνυμνεῖ καὶ δοξάζει ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἁγιασμένες μορφὲς τῶν Ἁγίων Πάντων, ποὺ ἀπετέλεσαν τὸν μυριοπλούμιστον ἐκεῖνον Πνευματικὸν ἀγῶνα, κατάμεστον ἀπὸ τὰ «μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου» καὶ κατεκόσμησαν διαχρονικὰ τὸν θεοΰφαντον χιτῶνα τοῦ Θεανθρωπίνου σώματός της!…

Οικουμενισμός: Το βδέλυγμα της ερημώσεως

ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ

Προ της ελεύσεως του Σωτήρος Χριστού εις τον επίγειον ημών κόσμον, ημείς οι άνθρωποι εγνωρίζαμεν μόνον τον θάνατον· και ο θάνατος ημάς. Κάθε τι το ανθρώπινον ήτο διαπεποτισμένον με τον θάνατον, αιχμαλωτισμένον και κατανικημένον απ’ αυτόν. Ο θάνατος ήτο εις ημάς πλησιέστερος και από τον εαυτόν μας και περισσότερον πραγματικός από ημάς τους ιδίους. Δυνατώτερος, ασυγκρίτως δυνατώτερος, από κάθε άνθρωπον χωριστά και από όλους τους ανθρώπους μαζί. Η γη ήτο μία φρικαλέα φυλακή του θανάτου και ημείς ανίσχυροι δέσμιοι και δούλοι του (πρβλ. Εβρ. β: 14 – 15). Μόνον με την έλευσιν του Θεανθρώπου Χριστού «η ζωή εφανερώθη», εφανερώθη «η ζωή η αιώνιος» εις τους απηλπισμένους θνητούς, τους αθλίους δούλους του θανάτου, ημάς (πρβλ. Α΄ Ιωάν. α: 2). Αυτήν την «ζωήν την αιώνιον» «εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών και αι χείρες ημών εψηλάφησαν», αυτήν ημείς οι Χριστιανοί «μαρτυρούμεν και απαγγέλλομεν» προς πάντας (Α΄ Ιωάν. α: 1 – 2).

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ

Λέγει ο μέγας Αθανάσιος: Η Θεοτόκος  ήτον όντως η επτάφωτος λυχνία των επτά χαρισμάτων τού α­γίου Πνεύματος, με τα οποία έλαμπε από τους πρώτους χρόνους της ηλικίας.

Αυτή ήτον η ζωηφόρος τρά­πεζα του άρτου της ζωής. Αυτή το χρυσούν θυμιατήριον όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος. Αυτή η στάμνος η χρυσή, οπού εβάσταξε το ουράνιον μάννα. Αυτή η πλάκα, οπού έφερε σωματούμενον τον ενυπόστατον Λόγον. Αυτή η ράβδος, όπου εβλάστησε παραδό­ξως το άνθος της αφθαρσίας. Αυτή η κιβωτός, οπού έσωσεν εκ τού κα­τακλυσμού της αμαρτίας το ανθρώπινον γένος. Αυτή το θείον ιλαστήριον, οπού επεσκίαζεν, όχι τα Χερουβίμ, άλλ' αυτή η δύναμις τού Υψίστου. Αυτή η θεοδόχος γαστήρ, τα όντως άγια των αγίων, οπού άπαξ εισήλθεν ασπόρως και εξήλθεν αφθόρως ο αθάνατος Αρχιερεύς, όταν ο Λόγος σαρξ εγένετο.

---------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Παρά τόν ἔντονον ἀντιαιρετικόν ἀγῶνα, τίς ἀπανωτές ἐξορίες, τίς συκοφαντίες κ.λπ. πού ὑπέστη ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, δέν ἐσκλήρυνεν ἡ ψυχή του καί συνέγραφε τόσον ὑπέροχα κείμενα διά τήν Ἁγιωτέραν καί Βασίλισσαν τῶν Οὐρανῶν! Τό αὐτό ἰσχύει καί διά τόν κατασυκοφαντημένον καί διωχθέντα Ἅγιον Νεκτάριον, ὁ ὁποῖος συνέγραψε τόν ὡραιότατον ὕμνον «Ἁγνή Παρθένε Δέσποινα, Ἄχραντε Θεοτόκε ...» Ἔτσι, γλυκαίνεται καί ἡ δική μας ψυχή, πού παλεύει στό ἐκκλησιαστικόν χάος νά βρῇ τήν ἄκρην τοῦ «μίτου τῆς Ἀριάδνης»!

Τη Κ΄ (20η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΜΕΘΟΔΙΟΥ Επισκόπου Πατάρων.

Μεθόδιος ο μακάριος του Θεού Ιερομάρτυς, παιδιόθεν αφιερωθείς εις τον Θεόν, έγινε σκεύος τίμιον και δοχείον του Παναγίου Πνεύματος· διο και την Αρχιερωσύνην θεία ψήφω λαβών, καλώς και θεοφιλώς εποίμανε το εμπιστευθέν αυτώ ποίμνιον και με τους λαμπρούς και γλυκείς λόγους του εφώτισε και εγλύκανε τα των Ορθοδόξων πληρώματα. Βλέπων δε την κακοδοξίαν και απάτην των οπαδών του Ωριγένους, οι οποίοι τότε επεπόλαζον, ως άριστος ποιμήν κατέφλεξεν αυτήν τω θείω πυρί της διδασκαλίας του, ολιγοστεύσας το σκότος αυτής δια της θείας χάριτος και δια της αυτού σοφίας.

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΝΤΑΣ.

ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΕΡΓΕΤΑΙ ΙΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΕΞΑΙΡΕΤΟΙ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΥΡΕΘΩΣΙΝ ΑΛΛΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ.          

Ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται· και ο εμέ δεχόμενος, δέχεται τον αποστείλαντά με (Ματθ. ι: 40).                                                                                     

Παράδοξον πράγμα ήθελε φανή και ματαιοπονία φανερά, ο αμαθής να επιμελήται τάχα, δια να εγκωμιάση μέσα εις τον ιδικόν του πτωχικόν αγρόν ένα, τον οποίον ενεκωμίασαν όλοι οι σοφοί μέσα εις Ακαδημίας και θέατρα. Ο δούλος να ζητή, πως να εύρη τρόπους δια να φανή ότι δοξάζει τον ιδικόν του βασιλέα και να τιμά μέσα εις την ιδικήν του πολλά ταπεινήν δουλείαν εκείνον τον οποίον εδόξασεν η φήμη με τόσας νίκας των εχθρών εις τα τετραπέρατα της γης και εις τους ουρανούς με την μαρτυρίαν των επαινετών και βασιλικών του έργων. Το ίδιον παράδοξον, η αυτή ματαιοπονία ήθελεν είπει άλλος, ότι ακολουθεί εις εκείνον, όστις προσπαθεί δια να εγκωμιάση και δια να δοξάση τον χορόν των Αγίων, λέγων ούτω· «Τι φαντάζεσαι να πράξης, συ δούλε ταπεινέ και πτωχότατε άνθρωπε; Να δοξάσης εκείνους τους οποίους εστεφάνωσεν η Αγία Τριάς εις τους ουρανούς;

Τεράστιο ἦταν τὸ µέγεθος τῆς καταστροφῆς, τὴν ὁποία προεκάλεσε ἡ θητεία τοῦ Ἀθηναγόρου στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο (1948-1972).

Οὐδεὶς ἄλλος συνέβαλε έως τότε, στὴν διαδικασία τῆς σταδιακῆς διαβρώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ὁµολογίας καὶ ἐκκλησιολογικῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν ἐπισήµων τοπικῶν ἐκκλησιῶν, ὅσον ὁ Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος εἶχε φθάσει καὶ µέχρι τῆς ἐσχάτης ὕβρεως νὰ ὁµιλῆ γιὰ τὴν ἐπανίδρυσι τῆς Mιᾶς, Ἁγίας καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας διὰ µέσου τῆς ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας µὲ τὸν πολυ-αιρετικὸ Παπισµό: «Εἰς τὴν κίνησιν πρὸς τὴν Ἕνωσιν, δὲν πρόκειται ἡ µία Ἐκκλησία νὰ βαδίση πρὸς τὴν ἄλλην, ἀλλ᾿ ὅλαι ὁµοῦ νὰ ἐπανιδρύσωµεν τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ἐν συνυπάρξει εἰς τὴν Ἀνατολὴν καὶ τὴν Δύσιν, ὅπως ἐζῶµεν µέχρι τοῦ 1054, παρὰ καὶ τὰς τότε ὑφισταµένας θεολογικὰς διαφοράς»

 Ἀρχιµανδρίτου Ἀθανασίου Ἰ. Βασιλοπούλου,

 Ἀπὸ τὴν Πορεία τῆς Ἀγάπης,

Ἀθῆναι 1968, σελ. 87,

ἐκ τοῦ Μηνύµατος ἐπὶ τῇ Ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων 1967 τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρου.

To “Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών” -- του Αθανασίου Σακαρέλλου:

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι απλά και μόνο η αληθινή Εκκλησία. Είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία! Αυτό σημαίνει ότι κάθε άλλη χριστιανική κοινότητα, που αυτοαποκαλείται «εκκλησία», δεν είναι Εκκλησία του Χριστού. Εκκλησία του Χριστού είναι μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή μόνο δεν έχει «σπίλον ή ρυτίδα» αιρέσεως και κακοδοξίας! Όταν οι ποιμένες της Ορθόδοξης Εκκλησίας γίνονται μέλη του λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», της πανσπερμίας αυτής των αιρετικών «εκκλησιών», τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, ότι οι ανάξιοι ποιμένες της που την κατέστησαν μέλος του, είτε Πατριάρχες είναι, είτε Αρχιεπίσκοποι, είτε επίσκοποι, είτε άλλοι κληρικοί και θεολόγοι, εξέπεσαν από την Ορθόδοξη πίστη κι έγιναν αιρετικοί! Και όσοι, τους ακολουθούν και «κοινωνούν» μαζί τους, απέναντι Θεού, είναι το ίδιο πράγμα. Είναι και αυτοί εξίσου αιρετικοί και κακόδοξοι!
---------------------------

Ανώνυμος είπε...

Τα μυστήρια που τελούν εφ΄όσον μετέχουν σε αιρετικές συνάξεις είναι εν χάριτι; Αν είναι υποδηλώνει ότι ο Θεός δέχεται ή μάλλον παραχωρεί. Αν δεν είναι εν χάριτι τότε τί είναι; Δεν είναι ορθόδοξοι; Όμως ξέρουμε ότι στις ορθόδοξες εκκλησίες υπάρχει Χάρις, εμπειρικά το γνωρίζουμε. Άρα ο Θεός οικονομεί, παραχωρεί, ανέχεται. Για να μη υπάρχει ΄Χαρις θα πρέπει να συνέλθει σύνοδος η οποία θα αποφανθεί και τότε μόνο ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Πείτε μου τη γνώμη σας.

Ανώνυμος είπε...

Κοίταξε να δεις, οι περισσότεροι ακολουθούν το νέο όπως λέγεται ημερολόγιο, βαπτίστηκαν και μυρώθηκαν από ιερέα του νέου με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κατόπιν μελετώντας την όλη σηψαλαία κατάσταση και εφ΄όσον εντρύφησαν στα πονήματα αγίων πατέρων της Εκκλησίας διαπίστωσαν πολλές παρεκτροπές που σημειώνονται σήμερα. Επέλεξαν τη πατροπαράδοτη οδό, και εμπειρικά και βιωματικά έζησαν το μεγαλείο της ορθοδόξου πίστεως που είναι ο σταυρός. Η Χάρις υπήρχε και υπάρχει,και βιώνεται άριστα εφ΄όσον ακολουθεί κανείς πιστά την ορθή πίστη των πατέρων που μεταλαμπαδεύτηκε μέχρι εμάς.

Κάτω τα χέρια από την Αγιά Σοφιά! -- του Στέλιου Παπαθεμελή*

«Η θρησκευτική δεξιά στην Τουρκία είχε δύο βασικά αιτήματα συμβολικής σημασίας στην πολυκομματική πολιτική: την ανέγερση τεμένους στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης και τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Αυτά γράφει ο Αχμέτ Γιλντίζ (στο πλαίσιο κειμένου – έρευνας υπό τον τίτλο “Politico-Religious Discourse of Political Islam in Turkey:The Parties of National Outlook”» μφρ. Ε. Νιάνιος).
  Ήταν επόμενο ο σημερινός «σουλτάνος» να υιοθετήσει αμφότερα τα αιτήματα – συνθήματα. Αλλιώς δεν θα καμάρωνε ως «σουλτανικότερος» των προκατόχων του σουλτάνων. Όπως θρασύτατα συχνά τον «στολίζουν» οι δικοί του. Η 29^η Μαΐου 1453, ημέρα της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους οσμανλήδες, αποφράδα ημέρα για τον Ελληνισμό και όλους τους πολιτισμένους λαούς, πανηγυρίζεται από τους κατακτητές ισλαμιστές. Σε μια στιγμή απογείωσης τού θράσους του ο ισλαμιστής φωράται να κραυγάζει:

Ανεπαίσθητη διαστρέβλωσις -- του Στάρετς Ανατόλιου της Όπτινα

Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα ενεργεί με πονηρία, με σκοπό να ελκύσει εντός της αιρέσεως εάν ήτο δυνατόν ακόμη και τους εκλεκτούς. Δεν θα αρχίσει κατ΄ ευθείαν ωμά να απορρίπτει τα δόγματα, αλλά θα αρχίσει ανεπαίσθητα να διαστρεβλώνει τις διδασκαλίες και τους θεσμούς της Εκκλησίας και το πραγματικό νόημά τους, όπως μας παρεδόθησαν από τους Αγίους Πατέρες εν Αγίω Πνεύματι. Ολίγοι θα αντιληφθούν αυτές τις πανουργίες του εχθρού, εκείνοι μόνον οι πλέον πεπειραμένοι εις την πνευματικήν ζωήν. Οι αιρετικοί θα πάρουν την εξουσία της εκκλησίας και θα τοποθετήσουν ιδικούς τους υπηρέτες παντού, οι δε πιστοί θα καταφρονούνται…