Ελάχιστοι μυωπάζοντες ή τυφλοί δεν την βλέπουν. Όλοι οι άλλοι, κι’ ας μη το ομολογούν δημοσία, το πιστεύουν. Γιατί δεν μπορεί να μη δοκιμάζουν στη ζωή και στη συνείδησή των τους τρομακτικούς κραδασμούς των αλυσιδωτών εκρήξεων που ανατινάζουν εκ βάθρων την πατροπαράδοτη δομή της ζωής μας. Μερικοί παρά ταύτα εφησυχάζουν, περιμένοντας μοιρολατρικά τις εξελίξεις. Άλλοι ανησυχούν μεν, αλλά κρύβουν την ανησυχίαν των από καιροσκοπισμό και υστεροβουλία. Άλλοι αγωνιούν, αλλά περιμένουν τον «από μηχανής θεό», που θα φέρει την κάθαρση της τραγωδίας μας. Και ελάχιστοι υψώνουν την φωνή τους και κρούουν τον κώδωνα της αφύπνισης. Αυτούς συνήθως οι … τους περιλούουν με ύβρεις, τους κολλούν ετικέττες, τους απευθύνουν τη μομφή ότι κινδυνολογούν. Στην καλοστημένη αυτή παγίδα έχουν πέσει πολλοί μέχρι σήμερα με τη σιωπή τους. Και αυτό θέλουν οι τερμίτες, για να επιδίδονται ανενόχλητοι στο διαβρωτικό τους έργο. Έτσι όμως κορυφώνεται η αγωνία των σκεπτομένων εμπρός στο χαλασμό που χωρίς τη δέουσα αντίσταση προχωρεί για να λεηλατήσει και ό,τι απέμεινε όρθιο.
Τη ΛΑ΄ (31η) Αυγούστου, η ανακαίνισις του Ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τω Νεωρίω.
Κατά τους χρόνους Μιχαήλ και Θεοδώρας των βασιλέων, εν έτει ωμβ΄ (842), έζη πατρίκιος τις, Αντώνιος καλούμενος, ο οποίος είχεν εν Κωνσταντινουπόλει οίκον σεμνόν, κείμενον εν τη αυλή και περιφερεία του Νεωρίου· είχεν ωσαύτως και Ναόν ένδοξον της Υπεραγίας Θεοτόκου απογυμνωθέντα εκ των αγίων Εικόνων παρά των πρώην εικονομάχων βασιλέων. Ο πατρίκιος λοιπόν ούτος, ανακαινίζων τον Ναόν, έκτισεν υποκάτω και λουτρόν προς σωματικήν του θεραπείαν· άνωθεν δε του λουτρού ετελείτο πάντοτε η του Θεού δοξολογία. Όθεν επεσκίασεν εις τον Ναόν τούτον η χάρις του Παναγίου Πνεύματος δια της Πανάγνου Μητρός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και ήρχισαν να γίνωνται εκεί ιατρείαι διαφόρων νοσημάτων. Τινές δε φιλόχριστοι παρεκάλουν τον πατρίκιον να επιτρέπη λούσιμον άπαξ της εβδομάδος εν τω λουτρώ εκείνω δι’ αγάπην των εν Χριστώ αδελφών και μάλιστα των ασθενών. Συναθροιζόμενοι λοιπόν εκεί οι ασθενείς Χριστιανοί ελούοντο μετά πίστεως και εθεραπεύοντο. Μέλλων δε να αποθάνη ο πατρίκιος αφήκε την Εκκλησίαν εκείνην της Θεοτόκου και το λουτρόν εις τους τυχόν ευρεθέντας φιλοθέους Χριστιανούς υπέρ ψυχικής αυτού σωτηρίας.
Που βαδίζουμε αλήθεια, οι σημερινοί Ορθόδοξοι;
Ο χριστιανός ο οποίος θέλει να είναι ευθύς απέναντι του Θεού, οφείλει να διερωτηθή: Μήπως υπηρετώ το κακώς εννοούμενο προσωπικόν μου συμφέρον και όχι αυτό που ορίζει η Εκκλησία μου; Μήπως υπηρετώ άθελά μου τις σκοτεινές δυνάμεις και όχι την αλήθεια; Απάντηση εις το ερώτημα αυτό θα μπορέση να πάρη, αν αφήση ελεύθερη τη συνείδησίν του να ομιλήση ανεπηρέαστη από το πάθος και την πλάνη, με βάσιν την αλήθειαν και τον Νόμον του Θεού. Νοείται άραγε ένας χριστιανός να ενεργή εις την ζωήν του με κριτήρια αντίθετα προς το Νόμον και τας εντολάς του Θεού, αντίθετα προς τας Παραδόσεις και τους Ιερούς Κανόνας που εστήριξαν δια μέσου των αιώνων την Πίστιν μας; Κενοί περιεχομένου λοιπόν είναι εις την εποχήν μας οι Ιεροί Κανόνες και Παραδόσεις της Εκκλησίας μας; Που βαδίζουμε αλήθεια, οι σημερινοί Ορθόδοξοι; Μήπως στήνεται ήδη ο τάπης δια την υποδοχήν του Αντιχρίστου;
metáνθρωπος ---- Kyprianos Christodoulides
Διαπορών πολίτης : "Ένας επιστήμονας πρέπει να έχει πρώτα συνείδηση ή να είναι πρώτα γνώστης του αντικειμένου ; Επηρεάζει η συνείδηση την γνώση και αντίληψη του αντικειμένου;" ( Βλέπε https://www.facebook.com/100050706790538/posts/pfbid0NcJTH4fftjfTJFFz4RFtPRoHjrbDvRGJxiyYN4yQ8GBNoT6riphf45BzeBd8wzdPl/ )
Ενημερωτικό
Όταν λέμε ή
γράφουμε τήν λέξη "συνείδηση", πρέπει νά καταλαβαίνουμε καί νά εννοούμε
ότι συνείδηση σημαίνει Πίστη. Καί τούτο, διότι έκαστος ιδίαν (τήν δική του)
συνείδηση έχει. Δέν συμβαίνει όμως τό ίδιο καί μέ τήν Πίστη, τήν καθ' ημάς
πίστη τού Ορθόδοξου (ανατολικού) Δόγματος. Μέ άλλα λόγια, δέν μάς ενώνει η
συνείδηση, μάς ενώνει η Πίστη.
Απάντηση σέ
σχολιαστή ο οποίος κατέθεσε σχόλιο μέ παραπομπή στόν " Μενέξενος "
τού Πλάτωνος
Gerassimos
Repassos Προφανώς, η παραπομπή στόν Μενέξενο τού Πλάτωνος θέλει νά μάς
δώσει τόν ορισμό τής επιστήμης. Θά τολμούσα νά συμπληρώσω ότι ο ορισμός,
τόν οποίο θά προσθέσω, παρέχει τελειότερη καί ακριβέστερη ονοματοδοσία.
Προέρχεται από τό βιβλίο Ιώβ τής Π. Διαθήκης, τό οποίο είναι
αρχαιότερο τού Μενέξενος (Πλάτων), όπου εκεί γράφει : "28 εἶπε δὲ ἀνθρώπῳ·
ἰδοὺ ἡ θεοσέβειά ἐστι σοφία, τὸ δὲ ἀπέχεσθαι ἀπὸ κακῶν ἐστιν ἐπιστήμη"
(κεφ. 28).
Άν, λοιπόν,
προεκτείνουμε τόν Πλάτωνα, ο κατ' αυτόν ορισμός τής επιστήμης θά συμπληρωνόταν
νοηματικά καί ερμηνευτικά ως κατωτέρω :
Ιώβ
"28 εἶπε
δὲ ἀνθρώπῳ· ἰδοὺ ἡ θεοσέβειά ἐστι σοφία, τὸ δὲ ἀπέχεσθαι ἀπὸ κακῶν ἐστιν ἐπιστήμη"
Πλάτων
"πᾶσά
τε ἐπιστήμη χωριζομένη [247a] δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ
σοφία φαίνεται."
Καί ...
"
Επιστήμη χωριζομένη Θεολογίας πανουργία καί ου σοφία φαίνεται ". Δέν είμαι
σέ θέση νά γνωρίζω, άν οι πατέρες τής Εκκλησίας τό γράφουν. Διόλου
απίθανο. Ας μάς βοηθήσει όποιος γνωρίζει περισσότερα από εμένα.
Αυτά ανέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην θρονική εορτή του 1998:
«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» (!!!),
Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι
πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου,
πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις
εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την
βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο
Θεός.
O νέος Μητροπολίτης Ιταλίας Πολύκαρπος μετά την συνάντηση που είχε στο Βατικανό με τον Πάπα δήλωσε τα κάτωθι σύμφωνα με το vaticanews.
“Η συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο πήγε πολύ καλά. Ήταν μια πολύ εγκάρδια συνάντηση, ενός γιου με τον αγαπημένο του πατέρα, μιας συνάντησης επισκόπου με τον προκαθήμενο και τον πατριάρχη του. Ο Άγιος Πατέρας έχει μια μεγάλη καρδιά, μια γνήσια καρδιά, τον ευχαρίστησα για το ενθαρρυντικό μήνυμα που μου έστειλε για την ενθάρρυνσή μου, ζήτησα την παπική ευλογία του για την υπηρεσία μου, πάλι, στην Ιταλία και αυτή τη φορά ως επίσκοπος, και τον διαβεβαίωσα ότι για τις προσευχές ώστε να του δώσει ο Θεός πολλά χρόνια σωματικής και πνευματικής υγείας, για το καλό της καθολικής Εκκλησίας και επίσης για το καλό κάθε ανθρώπου καλής θέλησης, για τον οποίο ο Άγιος Πατέρας έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία.