Απάντηση στα ψέματα για το 1821 -- του π. Γεωργίου Μεταλληνού

«Δυστυχώς, υπάρχουν ορισμένοι δέσμιοι της ιδεολογίας τους, που αρνούνται τον χαρακτήρα της Ελληνικής Επανάστασης»

Υπάρχουν, δυστυχώς, δέσμιοι της ιδεολογίας τους και εγκλωβισμένοι στην προκατάληψη και στους ερασιτεχνισμούς τους που αρνούνται τον εθνικό χαρακτήρα της Μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης του 1821, θεωρώντας την ένα εσωτερικό κοινωνικό γεγονός και όχι αγώνα για την εθνική μας παλιγγενεσία. Και όμως υπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες για τον αληθινό χαρακτήρα της, δύο από τις οποίες, λόγω της σημασίας τους, θα παρουσιαστούν στη συνέχεια. Η σημασία τους έγκειται στο γεγονός ότι είναι σύγχρονες με την έκρηξη του Αγώνα και αποτελούν αυθόρμητες και αβίαστες δηλώσεις δύο προσώπων που ανήκουν σε διαφορετικούς χώρους και κινούνται από διαφορετικές προϋποθέσεις. Η πρώτη προέρχεται από τον Άγγλο προτεστάντη μισιονάριο (ιεραπόστολος) Ισαάκ Λάουντς (Lowndes), άριστο γνώστη της ελληνικής γλώσσας, που βρισκόταν τότε στη Ζάκυνθο. 

Οικουμενισμός : Το βδέλυγμα της ερημώσεως

 

ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ --- Aθωνικά άνθη

Ουδέποτε άλλοτε υπήρξε τόση σύγχυσις περί Ορθοδοξίας εις τον Ελληνικόν χώρον, όση υπάρχει σήμερον. Ζώμεν εις μίαν χώραν φωτός απλέτου, φωτός υπερφυσικού, όπου ανέτειλεν με τον Χριστιανισμόν και το αγνοούμεν. Επειδή δεν απεκτήσαμεν αίσθησιν δια την γεύσιν των πνευματικών ουσιών, αρνούμεθα να δεχθώμεν και την ύπαρξίν των και την υπεροχήν των. Πολλοί, όταν αναφέρουν την Ελλάδα, εννοούν ένα προχριστιανικόν φως της Αριστοτελικής ή Πλατωνικής φιλοσοφίας ή τους Πυθαγορίους ή την Στοάν και ένα καθαρόν φυσικόν και ακτινοβόλον φως, με το οποίον είναι προικισμένη η μεσημβρινή Πατρίς μας, όπου φωτίζει τα μαρμάρινα μνημεία μας και τας απαραμίλλους φυσικάς καλλονάς της. Ούτε καν υποψία, ότι έχομεν τον κατά παράδοσιν πάμφωτον Ορθόδοξον Χριστιανισμόν, τον οποίον επεξειργάσθη εις όλας του τας μορφάς, ως αλήθειαν, ως κάλλος, ως δόγμα, ως πνευματικότητα, ως υπερούσιον λειτουργικήν ζωήν και ως ρυθμόν τέχνης, η χορεία των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας κατ’ ιδίαν και εν Ιεραίς Συνόδοις τη συνεργεία του Αγίου Πνεύματος. Και διατί αυτή η τραγική άγνοια των θείων θησαυρών μας; Διότι δεν εζήσαμεν πνευματικώς, δεν επιστεύσαμεν εις τον Χριστόν, όστις μας εφανέρωσε την Αλήθειαν, δεν εφηρμόσαμεν τας θείας Του εντολάς.

Χορωδιακόν Σε υμνούμεν Σε ευλογούμεν Αξιον εστίν

 

Η πάντιμος των Ορθοδόξων Παράδοση, μας διδάσκει, ότι η Αειπάρθενος Κόρη ευρέθη η μόνη καθαρά και άμωμος, ώστε να σαρκωθή εξ Αυτής ο πάσης επέκεινα καθαρότητος Υιός και Λόγος του Θεού. Είναι Ναός του Υψίστου υγιασμένος πρώτα με την προσωπικήν Της αγιότητα και αρετήν και ύστερα με την επιφοίτησιν της αγιαστικής δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος. Κάθε άλλη υπερτίμηση ή υποτίμηση της Ορθοδόξου αυτής θεωρήσεως αποτελεί ασέβεια και βλασφημία στο πρόσωπό Της και οδηγεί σε αίρεση και πλάνη.

Τη ΚΘ΄ (29η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ.

Φιλούμενος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού, εν έτει σο΄ (270), καταγόμενος από την Λυκαονίαν, ήτις είναι μέρος της Καππαδοκίας, έργον δε είχε να μετακομίζη τον σίτον εις την χώραν της Γαλατίας, της τουρκιστί λεγομένης Γελάς. Ούτος λοιπόν διαβληθείς εις τον ηγεμόνα της Αγκύρας Φήλικα και παρασταθείς έμπροσθεν αυτού ωμολόγησεν ότι είναι Χριστιανός. Όθεν καρφώνουσι πρώτον τους πόδας του με σίδηρα και δέρουσιν αυτόν· έπειτα κρεμάσαντες αυτόν, τον σπαθίζουσι με σπάθας ξυλίνας και τον βάλλουσιν εντός ανημμένου κλιβάνου. Επειδή δε εφυλάχθη από αυτά αβλαβής με την δύναμιν του Χριστού, εκάρφωσαν την κεφαλήν, τας χείρας και τους πόδας του· έπειτα τον αναγκάζουσι να τρέχη εις διάστημα τριάκοντα σταδίων, ήτοι έως τέσσαρα μίλια, ώστε λιποθυμήσας καθ’ οδόν ο του Χριστού Αθλητής παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού, παρά του Οποίου έλαβε τον του Μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.

Του αειμνήστου Γεωργίου Ζερβού, διευθυντού «Ορθοδόξου Τύπου»:

Η πλειοψηφία των Ιεραρχών μας έχει εκπέσει εις την συνείδησιν του πιστού λαού. Όχι μόνον δια την αφωνίαν της εις ζητήματα απογαλακτισμού του Κράτους από την Ορθοδοξίαν αλλά και κυρίως δια θέματα πίστεως. Ο λαός του Θεού διερωτάται εις ποίον «Θεόν» πιστεύουν οι Επίσκοποί του; Ο λαός του Θεού διερωτάται εις ποίαν Εκκλησίαν πιστεύουν και υπηρετούν οι Επίσκοποί του, όταν ανέχωνται και σιωπούν δια την καταπάτησιν των Αποστολικών και άλλων Ιερών Κανόνων, οι οποίοι επεκυρώθησαν υπό Οικουμενικών Συνόδων; Πως υπερασπίζονται την Πίστιν, όταν ανατρέπονται τα πάντα και σιωπούν; Ο πιστός λαός διαπιστώνει ότι η πλειοψηφία των Ιεραρχών δεν υπηρετεί την Ορθοδοξίαν. Είτε ευθέως, είτε εμμέσως, είτε σιωπηλώς, εγκρίνει την προδοσίαν της Πίστεως. Υπηρετεί τον Πάπαν της Ανατολής, τον Πάπα των Αθηνών, τον Πάπαν με τα πολλά και πλούσια Εκκλησιαστικά Ιδρύματα νησιωτικής περιφερείας της Ελλάδος, τον Πάπαν της Δύσεως, τον οποίον προσκυνά και τον αναγνωρίζει πλέον ως Αγιώτατον Επίσκοπον της Πρεσβυτέρας Ρώμης, αλλά όχι την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και Πίστιν. Οι Επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος συμπεριφέρονται δουλικώς έναντι του Φαναρίου, του Αθηνών και του Πάπα της νησιωτικής Ελλάδος, χειροκροτούντες και προσυπογράφοντες την προσχώρησιν εις την αίρεσιν.  

Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;

…ἐπιμένουν αὐτοὶ ἀκριβῶς οἱ «κατ᾽ ὄνομα χριστιανοὶ» νὰ θέλουν, ὅπως ὁ Ἰούδας, νὰ ρυθμίσουν τὴν ζωή καὶ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ὅσων δηλαδὴ γνήσια πιστεύουν στὸν Χριστό. Εἶναι οἱ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ οἰκουμενιστές, ποὺ τίποτε δὲν βρίσκουν στὴ ζωή τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὀρθό. Θέλουν τὴν Ἐκκλησία κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα τους. Νὰ πορεύεται ὄχι κατὰ τὸ αἰώνιο θέλημα τοῦ θείου της Ἱδρυτοῦ, ἀλλὰ κατὰ τὶς δικὲς των ἐπιθυμίες καὶ ὀρέξεις. Καταγγέλλουν τὴν εὐσέβεια σὰν ὑπερβολή, τὴν ἐμμονὴ στὴν πίστη καὶ παράδοση τῶν Πατέρων ὡς «εὐσεβισμό», κατηγοροῦν τὴν ἐγκράτεια καὶ εὐλάβεια σὰν καλογηρισμὸ καὶ πολεμοῦν τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ τὸ γενναῖο φρόνημα σὰν «ταλιμπανισμὸ» καὶ ἀκρότητα. Ἰοῦδες καὶ αὐτοί, λαθρεπιβάτες τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας, θέλουν νὰ ὑποκλέψουν τὴν γνησιότητα τῶν κανονικῶν ἐπιβατῶν της. Ὁπότε γεννᾶται τὸ ἐρώτημα. Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;

ΟΙ ΚΡΥΦΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ -- Του Φώτη Κόντογλου

Και ο αποστεωμένος ορθολογισμός

«Κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις» (Β΄ Κορινθ. ια:26).

Σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλάβουμε, οι αιρετικοί πληθαίνουνε μέσα στην Εκκλησία μας, παρεκτός τους απ’ έξω. Οι απ’ έξω αιρετικοί είναι φανεροί. Εδώ θα μιλήσω για τους κρυφούς αιρετικούς, τους κρυφοδαγκανιάρηδες σκύλους, αυτούς που μας φέρνου­νε τον προτεσταντισμό και τον καθολικισμό από τη Δύση, εκεί που πάνε και σπουδάζουνε. Και πως να μην τον φέρουνε; Αργήσανε μάλιστα. Χρόνια και χρόνια γίνεται αυτή η δουλειά. Παράξενο θά ‘τανε να μην τον φέρουνε. Αυτοί, όμως, δεν φανε­ρώνονται σαν αιρετικοί, μήτε κ’ οι όμοιοί τους τους θεωρούνε για αιρετικούς. Μιλάνε συχνά, σαν παπαγά­λοι, για ορθοδοξία, αλλά για μια ορθοδοξία «εξελιγμέ­νη», συγχρονισμένη, «ευρωπαϊκή Ορθοδοξία». Τούτη η Ορθοδοξία που έχουμε και που την κληρονονήσαμε από τους πατεράδες μας, είναι παλιά, είναι βλάχικη Ορθοδοξία, που δεν πάει να την έχουνε μοντέρνοι άν­θρωποι, που ζήσανε στην Ευρώπη και στην Αμερική!
Κάθε τόσο έρχεται στην Ελλάδα μια φουρνιά από νεαρούς θεολόγους, που σπουδάσανε στην Ευρώπη και που δεν μπορούνε πια να χωνέψουνε τίποτα από τα δικά μας. Όλα τους φαίνονται κουτσά και στραβά, και δουλεύουνε φανατικά για να χαλάσουνε την αγνή και σωστή πίστη του λαού μας.

Οι «οπουδήποτε» και οι «από κάπου» -- του Στέλιου Παπαθεμελή*

Τα μνημόνια υπήρξαν και αχρείαστα και επιπόλαια και τελικώς επικίνδυνη συνταγή. Εγκληματικά λάθη ημετέρων (κυρίως ΓΑΠ). Μετά την πρόσφατη πιστοποίηση Ομπάμα οι μόνοι τηρούντες σιγήν ιχθύος, απέμειναν οι Μέρκελ και Σόιμπλε που είναι και οι αρχιτέκτονες της ελληνικής καταστροφής.

   Ο Ομπάμα καταλήγει: «Τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδος δεν ήταν τίποτα καινούργιο. Επί δεκαετίες η χώρα μαστίζονταν από χαμηλή παραγωγικότητα, έναν διογκωμένο αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα, μαζική φοροδιαφυγή και μη βιώσιμες συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις. Παρ΄ όλα αυτά κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 2000 οι διεθνείς χρηματαγορές χρηματοδοτούσαν ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΣ τα διαρκώς αυξανόμενα ελλείματα της Ελλάδος».

Ενημέρωση -- Από τον αδελφό μας Δημήτριο Κάτσουρα, Θεολόγο

Ὁ ναὸς φθείρεται, ἀλλὰ ἡ σύναξις τῶν πιστῶν εἶναι τὸ ἀπρόσβλητον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ

 

Η ΔΕΙΛΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΔΙ’ ΑΣΕΒΗ ΜΕΤΡΑ

«Οὔτε ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό κέντρο καί τό σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς Θ. Οἰκονομίας, οὔτε ἀποτελεῖ προσδιοριστικό στοιχεῖο τῆς Ἐκκλησίας… γιά τούς πιστούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἰσχύει τό «πρῶτα ὁ Θεός καί μετά ὁ ἄνθρωπος». Ὄχι τό ἀντίθετο!».

 Τοῦ κ. Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

 Tελικῶς δέν εἶχε δίκαιο ὁ Πατριάρχης ἐκεῖνος πού ἔσπευσε νά ὑποστηρίξει ὅτι ἀπό τήν ἀσθένεια αὐτή (τήν ἐπιδημία τοῦ Κορωνοϊοῦ) δέν ἀπειλεῖται ἡ πίστη. Ἐκ τῶν πραγμάτων ἀπεδείχθη ὅτι ἡ πίστη πολλῶν ἀνθρώπων καί δοκιμάστηκε κατ’ αὐτήν, ὅπως ἄλλωστε γίνεται σέ παρόμοιες περιστάσεις, ἀλλά καί ἀπειλήθηκε. Καί συνεχίζει νά ἀπειλεῖται. Καί ἐάν, γιά τό πρῶτο, τό μεγαλύτερο μερίδιο εὐθύνης ἀνήκει στούς ἴδιους τούς πιστούς, γιά τό δεύτερο, τή μεγαλύτερη εὐθύνη τήν φέρουν οἱ Ποιμένες τους.