Ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος; Ποία δόξα ἕστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος; Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα· μία ῥοπὴ καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται. Ἀλλ' ἐν τῷ φωτί, Χριστέ, τοῦ προσώπου σου, καὶ τῷ γλυκασμῷ τῆς σῆς ὡραιότητος, ὅν ἐξελέξω ἀνάπαυσον ὡς φιλανθρωπος.
Είναι η φωνή του Θεού
Αν κοιτάξουμε βαθύτερα τα γεγονότα, θα δούμε ότι η αντίδραση των χριστιανών εναντίων του Οικουμενισμού, είναι ό,τι ωραιότερο, ζωντανό, ορθόδοξο, παραδοσιακό, αν θέλετε ό,τι έχει μείνει όρθιο μέσα εις την Εκκλησία. Είναι η γλυκειά ελπίδα δια το ξεκαθάρισμα των γνησίων από των νόθων, των λειτουργών από των επαγγελματιών, των χριστοφόρων από των χριστεμπόρων, των φιλοθέων από των φιλοδόξων, των ποιμένων από των λυκοποιμένων. Είναι η φωνή του Θεού, δια την οποία δεν ιδρώνει το αυτί των Οικουμενιστών. Είναι το ευλογημένο φραγγέλιο με το οποίο η Εκκλησία απεμάκρυνε πάντοτε ό,τι νόθο υπήρχε μέσα Της.
ΥΠΟΤΑΞΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟΝ.
Διαβάζω στον ΙΣΤ λόγο του Αγίου Ισαάκ του Σύρου μια φοβερή και αποκαλυπτική διδασκαλία και την μεταφέρω κατά λέξη: Όποιος υποτάξη τον εαυτόν του στον Θεό βρίσκεται πολύ κοντά στο να υποτάξη τα πάντα στον εαυτόν του. Σε όποιον εγνώρισε τον εαυτόν του δίνεται η γνώση των πάντων. Διότι η γνώση του εαυτού σου είναι πλήρωμα της γνώσεως των όλων. Με την υποταγή της ψυχής σου θα υποταγούν σε σένα τα πάντα. Όσον καιρό βασιλεύει η ταπείνωση στη διαγωγή σου, θα σου είναι υποταγμένη η ψυχή σου και μαζί με αυτήν θα σου είναι υποταγμένα τα πάντα. Διότι τότε γεννιέται στην καρδιά σου η εκ Θεού ειρήνη. Και όσον καιρό βρίσκεται έξω από αυτήν την ταπείνωση, θα καταδιωχθής όχι μόνον από τα πάθη, αλλά και από τα συναπαντήματα.
Ο άγιος Άνθιμος έλεγε:
Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι. Είναι οι σαρκικοί, οι ψυχικοί και οι πνευματικοί. Ο σαρκικός άνθρωπος θέλει όλα τα της σαρκός. Ζητεί την ανάπαυση, αγαπά τους επαίνους, δε θέλει να τον υβρίσουν, δε δέχεται να του κόψουν το θάλημά του, υπερασπίζεται τον εαυτόν του και ζητεί όλα όσα είναι για την ανάπαυση του σαρκίου του.
Ο ψυχικός πάλι δε θέλει να αδικήσει, αλλά ούτε να τον αδικήσουν. Δε κατηγορεί, αλλά δε θέλει και να τον κατηγορήσουν. Εάν του συμβεί μία ύβρις ή αδικία ή τον περιφρονήσουν, δεν ομιλεί μεν αλλά θλίβεται και λυπάται.
Ο πνευματικός άνθρωπος σκέπτεται όλο τα του πνεύματος. Άν αδικηθεί, χαίρει. Άν υβρισθεί, ευχαριστείται. Άν του κόψουν το θέλημά του, ευφραίνεται, και ότι του συμβεί λυπηρόν, θεωρεί τον εαυτόν του ότι του πρέπουν όλα αυτά και θέλει όλο να τον περιφρονούν και να τον εξευτελίζουν.
Ο ψυχικός πάλι δε θέλει να αδικήσει, αλλά ούτε να τον αδικήσουν. Δε κατηγορεί, αλλά δε θέλει και να τον κατηγορήσουν. Εάν του συμβεί μία ύβρις ή αδικία ή τον περιφρονήσουν, δεν ομιλεί μεν αλλά θλίβεται και λυπάται.
Ο πνευματικός άνθρωπος σκέπτεται όλο τα του πνεύματος. Άν αδικηθεί, χαίρει. Άν υβρισθεί, ευχαριστείται. Άν του κόψουν το θέλημά του, ευφραίνεται, και ότι του συμβεί λυπηρόν, θεωρεί τον εαυτόν του ότι του πρέπουν όλα αυτά και θέλει όλο να τον περιφρονούν και να τον εξευτελίζουν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)