Μετά την Γερμανία τώρα η Αυστρία : Οι οικουμενιστές διαλύουν την Ορθοδοξία, δυστυχώς όλες οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες έχουν πέσει στα χέρια τους!!!

Εδώ ο νεαρός οικουμενιστής Μητροπολίτης Αυστρίας-Έξαρχος Ουγγαρίας και Μεσευρώπης, Αρσένιος Καρδαμάκης, από την χθεσινή προδοσία στην Βιένη.






 


Έχουμε στην εποχή μας τις αιρέσεις του Παπισμού και του Προτεσταντισμού και για τις οποίες οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες σιωπούν. Πολύ  μεγάλη αίρεση ο Παπισμός, 21 καινοτομίας έχει: filioque, αλάθητο, πρωτείο του Πάπα, άζυμα, καθαρτήριο πυρ, του κόσμου τις αιρέσεις και πολύ χειρότερη αίρεση ο Προτεσταντισμός. 
Και εμείς τι κάνουμε απέναντι αυτών των αιρέσεων; 

Εμείς τον Πάπα τον ευλογούμε... 

Τον δεχόμαστε στην Αθήνα, στο Βουκουρέστι, στην Τιφλίδα, στην Κύπρο, τώρα και στη Μόσχα ετοιμάζεται να πάει, στην Κωνσταντινούπολη – «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», «άγιος αδελφός» ο αιρετικός Πάπας, τον οποίο ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει «Τον Πάπα να καταράσθε». Οι Άγιοι καταρώνται, αναθεματίζουν τον Πάπα και οι δικοί μας ηγέτες σήμερα;  Που είναι το αποστολικό και πατερικό τους φρόνημα, που λέει «επιτιμάν αποτόμως τους αιρετικούς».

Τους Προτεστάντες;  Μετέχουμε μαζί τους στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών». Είμαστε και εμείς ένα μικρό κομμάτι αυτού του παγκοσμίου συμβουλίου. Εκκλησίες οι Προτεστάντες! Οι αιρέσεις έγιναν Εκκλησίες, οι αιρετικοί οι βδελυκτοί έγιναν  Εκκλησίες και εμείς είμαστε μαζί με αυτούς και γινόμαστε και εμείς ένα μέρος αυτών των αιρέσεων. 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ 15ου ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩTΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Μοναχός Ιωσήφ

Άγιον Όρος.

Mετά τον θάνατο του Ευδοξίου οι αρειανοί εξέλεξαν τον Δημόφιλον (369-370). Όμως και οι ορθόδοξοι δεν έμειναν άπραγες αλλά εχειροτόνησαν δικό τους επίσκοπο τον Ευάγριο όπου πατριάρχησε κατά τα έτη 369-370. Ιδού πως ο Μανουήλ Γεδεών περιγράφει την κατάσταση: «Αποθανόντος του Ευδοξίου, εδιχάσθη ο χριστιανικός της Κων/λεως πληθυσμός, ή μάλλον εις πολλά κατετμήθη. Αντί δ΄ ενός δύο πατριάρχαι εξελέγησαν» (σ. 126). Και συνεχίζει: «τον Ευάγριον εξελέξαντο οι ορθόδοξοι μετά τον θάνατον του Ευδοξίου, ο δε της Αντιοχείας πατριάρχης Ευστάθιος,  επανελθών μεν εκ της εξορίας επί Ιοβιανού του αυτοκράτορος, εν Κωνσταντινουπόλει δε κρυπτόμενος εχειροτόνησεν αυτόν. Τότε ο αυτοκράτωρ Ουάλης, την του Ευαγρίου χειροτονίαν μαθών, αφίκετο εκ Μαρκιανουπόλεως ένθα διέτριβεν, εις Κωνσταντινούπολη, και τον μεν ορθόδοξον πατριάρχην Ευάγριον έπαυσε τας δε εκκλησίας αρπάσας από των ορθοδόξων έδωκεν εις τους αρειανούς, αναγνωρίσας τον κακόδοξον Δημόφιλον, και τον ιερόν Ευστάθιον εξώρισεν εις Κύζικον» (σ. 127). Βλέπομε λοιπόν ότι δύο πατριάρχες πατριάρχευσαν ταυτόχρονα στην  Κων/λη κατά το έτος 369, ο ένας ορθόδοξος, ο άλλος αιρετικός, πως λοιπόν ο αγαπητός π. Ευθύμιος μας λέγει ότι δεν υπάρχει ουδεμία τέτοια περίπτωση, αλλά ότι οι ορθόδοξοι μόνο μετά από διαδοχή από τους αιρετικούς ανελάμβαναν πάλι τους θρόνους απ΄ όπου είχαν κάποτε εκθρονισθή δια να μην δημιουργήσουν όπως λέει καινούργιες Συνόδους και κατά συνέπεια καινή Εκκλησία; Ενώ σε όλο το βιβλίο του δικαίως κόπτεται ότι οι επίσκοποι και μόνον που θα δημοσιοποιήσουν κάποια κακοδοξία ευθύς βρίσκονται εκτός Εκκλησίας, εδώ όμως χάριν μιας επιπλάστου Διαδοχής τους προβάλλει, μάλλον χωρίς να το εννοή, ως αυθεντίες αυτής της διαδοχής και άρα εντός Εκκλησίας! 

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο θά ἠδυνάμεθα νά εἴπωμε ὅτι αὐτά καθ’ ἑαυτά τά ἡμερολόγια οὔτε εὐλογία ἔχουν, οὔτε συντελοῦν στήν σωτηρία μας ἤ στήν κατάκρισί μας, ἀλλά

ἐξαρτᾶται ἀπό τήν προαίρεσι μέ τήν ὁποία μέσα στήν Ἐκκλησία τά χρησιμοποιεῖ ἕκαστος. Ἄν δηλαδή κάποιος ἀκολουθεῖ τό νέο ἡμερολόγιο μέ ἰδιοτέλεια καί

σκοπιμότητα καί βολεύεται εἰς αὐτό ἐπειδή τό ἀκολουθοῦν οἱπολλοί, καί ἀκολουθεῖ καί τόν Οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος τό χρησιμοποιεῖ διά νά πλησιάση ἑορτολογικά μέ τούς αἱρετικούς, αὐτός ὁπωσδήποτε εἰς αὐτό τό σημεῖο θά κατακριθῆ, ὄχι φυσικά ἐξαιτίας τοῦ ἡμερολογίου, ἀλλά ἐξαιτίας τῆς προαιρέσεώς του μέ τήν ὁποία τό ἀκολουθεῖ. Ὅπως πάλι θά κατακριθῆ καί ἄν κάποιος ἀκολουθῆ τό παλαιό

ἡμερολόγιο, πιστεύοντας ὅτι αὐτό θά τόν σώση (κατά τρόπον μαγικό ἴσως), τό εἰδωλοποιήση καί τοῦ δώση μεγαλύτερη ἀξία ἀπό αὐτήν πού ἔχει.Τό σημαντικό εἰς τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου εἶναι ὅτι αὐτή ἔγινε μέ σκοπό τό ἑορτολογικό πλησίασμα μέ τούς αἱρετικούς τῆς Δύσεως καί, ἐπί πλέον, ὅτι ἔγινε ἀπό ἀνθρώπους κατηγορημένους εἰς τά τῆς πίστεως καί ἀδιαφόρους διά τήν πνευματική ζωή. Αὐτοί ὁπωσδήποτε εἶναι ὑπόλογοιστόν Θεό δι’ αὐτήν τήν ἀλλαγή, τόν σκανδαλισμό τῶν πιστῶν καί τήν διαίρεσιν τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ὑπόλοιποι ὅμως, νομίζω, ὅτι θά κριθοῦν ἀναλόγως τῆς προαιρέσεως μέ τήν ὁποία ἀκολουθοῦν κάποιο ἡμερολόγιο καί κυρίως μέ τό ποίους ποιμένες ἀκολουθοῦν καί ἄν συμμετέχουν καί ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικά μέ τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἤ ἀδιαφοροῦν διά τήν αἵρεσι ἤ, ἐκ τοῦ ἀντιθέτου, ἄν εἶναι ἐνσυνείδητα ἐντεταγμένοι σέ κάποιο ἀπό τά σχίσματα τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου. Βεβαίως ἄν σήμερα θά εἶχαν τήν πρόθεσι οἱ ποιμένες νά κάμουν εἰλικρινή ἀντιαιρετικό ἀγῶνα καί νά ἀπομακρυνθοῦν οὐσιαστικά ἀπό τούς αἱρετικούς θά ἔπρεπε νά ἀκολουθήσουν τό παλαιό λεγόμενο Ἰουλιανό ἡμερολόγιο ἤ καί κάποιο ἄλλο πιό παλαιό ἀκόμη, τό ὁποῖο θά τούς ἀπεμάκρυνε ἑορτολογικά περισσότερο ἀπό τούς αἱρετικούς, ὄχι βεβαίως διότι θά τούς ἔσωζε τό ἡμερολόγιο, ἀλλά ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπό τούς αἱρετικούς, ὁ ἀντιαιρετικός ἀγῶνας καί ἡ ὁμολογία μέ λόγια καί ἔργα τῆς πίστεως.

Εἰς τήν περίπτωσιν τῆς ἀποτειχίσεως λόγῳ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου πρέπει νά ἐξετασθοῦν δύο βασικά θέματα. Ἄν ὑπῆρχαν οἱ προϋποθέσεις διά τήν ἀποτείχισι καί ἄν ἐξελίχθηκε ἐντός τῶν ὁρίων πού θέτει ὁ 15ος Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί ἡ περί ἀποτειχίσεως διαχρονική Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας.

ΔΕΙΤΕ ΠΡΙΝ ΨΗΦΙΣΕΤΕ ΒΙΝΤΕΟ ΣΟΚ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ

Πεντηκοστήν εορτάζομεν

“ούπω γαρ ήν Πνεύμα άγιον”  

Eορτή μεγάλη σήμερα. Η Κυριακή της Πεντηκοστής είναι η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας.  Πενήντα μέρες μετά από την Ανάσταση του Χριστού η Ορθόδοξη Εκκλησία μας εορτάζει την Αγίαν Πεντηκοστή.  Έτσι καθιερώθηκε να ονομάζεται η τελευταία μεγάλη εορτή της πασχαλινής περιόδου.

Όπως γνωρίζουμε την ημέρα της Πεντηκοστής φανερώνεται το τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Άγιο Πνεύμα.  Μέχρι τότε, όπως μας αναφέρει το Ιερό Ευαγγέλιο “ούπω γαρ ήν Πνεύμα Άγιον”. Δηλαδή δεν μας ήταν μέχρι τότε γνωστό το Άγιο Πνεύμα, το οποίο από την ημέρα της Πεντηκοστής είναι έντονα παρόν μέσα στην πραγματικότητα της Εκκλησίας μας που την καθοδηγεί εις πάσαν την αλήθειαν.  

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Η αίσθησις!... ποίος ημπορεί να μου εξηγήση αυτό το μυστήριον που υπάρχει εντός μου, την αίσθησιν; Μέσα εις αυτό που ονομάζομεν αίσθησιν, τις οίδε ποία αινίγματα και ποία μυστήρια έχει ενώσει και συγχωνεύσει ο Θεός!... Αίσθησις! Θαυμαστόν και φοβερόν δώρον. Δι΄ αυτής ο παράδεισος αποδεικνύεται παράδεισος, και η κόλασις κόλασις. Δι΄ αυτής ο πόνος φανερούται ως πόνος, και η μακαριότης ως μακαριότης, η λύπη βιούται ως λύπη, και η χαρά ως χαρά, η απόγνωσις ως απόγνωσις, και η έξαρσις ως έξαρσις.   Ο φωτισμός είναι το πρώτον ιδίωμα της αισθήσεως. Εάν απομακρύνετε από την αίσθησιν τον φωτισμόν, μετατρέπεται αύτη αμέσως εις κόλασιν. Διότι, τι είναι κόλασις; Αίσθησις άνευ του Θεού Λόγου, αίσθησις εκ της οποίας εξεδιώχθη ο Θεός. Και τι είναι παράδεισος; Αίσθησις του Θεού, αίσθησις ανακραθείσα μετά του Θεού και πληρωθείσα υπό του Θεού Λόγου. Πράγματι, κόλασις είναι η ά-θεος (α-θεωμένη), η «καθαρά αίσθησις», ενώ παράδεισος είναι η λογοποιημένη, η χριστοποιημένη, θεανθρωποποιημένη αίσθησις.  Ο Θεός Λόγος έγινεν άνθρωπος δια να επαναφέρη την ανθρωπίνην αίσθησιν εις την πρωταρχικήν θέσιν την οποίαν είχε καταπιέσει η αμαρτία. Εν τω ενανθρωπήσαντι Θεώ Λόγω η ιδική μας αίσθησις επιστρέφει προς τον λόγον της, προς το νόημά της, προς το παννόημά της. Επιστρέφει εις το θεοειδές, το χριστοειδές, το πνευματοειδές της. Δια του εσωτάτου μυστηρίου της η ανθρωπίνη αίσθησις βυθίζεται εις τα απύθμενα βάθη του Τρισηλίου Θεού και Κυρίου μας. αυτό σημαίνει ότι η αίσθησις είναι πλήρης και τελεία, μόνον όταν μεταμορφωθή εις Θεο-αίσθησιν, εις Χριστο-αίσθησιν, εις Πνευματο-αίσθησιν. Ο Θεός Λόγος έγινεν άνθρωπος ακριβώς δια να λογοποιήση την ανθρωπίνην αίσθησιν. Επιστρέφουσα δε προς την φώτιση η ανθρωπίνη αίσθησις ελευθερώνεται από την αμαρτίαν, το ανόητον, το παράλογον και τον θάνατον. Και δι΄ αυτού του τρόπου έρχεται εις εαυτήν, εις την πρωταρχικήν ουσίαν της. Τότε η αίσθησις είναι πεπληρωμένη δια της Θεο-αισθήσεως, της Χριστο-αισθήσεως.                                                                                        Η ανθρωπίνη αίσθησις είναι αληθινή και γνησία αίσθησις μόνον δια του Θεού, δια του Χριστού, δηλαδή δια της Θεο-αισθήσεως, της Χριστο-αισθήσεως. Άνευ του Θεού Λόγου αύτη τρελλαίνεται, σπαράσσεται και τελικώς νεκρούται μέσα εις τα πάθη, εις την αμαρτίαν, εις το παράλογον και το ανόητον, εις την λύσσαν και την απελπισίαν, εις την ιδιοτέλειαν, εις το αιωνίως γίγνεσθαι, αλλ΄ ουχί και το «εγένετο». Πάντοτε γίγνεται και ποτέ δεν υπάρχει πραγματικώς και ακεραίως. Α-θεωμένη, α-λογοποιηθείσα η ανθρωπίνη αίσθησις συνεχώς αποθνήσκει και ποτέ δεν δύναται να αποθάνη. Αυτός είναι ο σκώληξ εκείνος ο οποίος αναφέρεται εις το Ευαγγέλιον, ότι «ου τελευτά», και αυτό είναι το πυρ το οποίον «ου σβέννυται», δηλαδή η κόλασις (πρβλ. Μαρκ. 9, 48).