Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ - π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ - ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΣΙΣ

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 9 Νοεμβρίου 2017

Νεκταρίου του εν Αιγίνη, Ονησιφόρου Μάρτυρος.

Γεννήθηκε τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1846 στὴ Σηλυβρία τῆς Θράκης ἀπὸ τὸν Δῆμο καὶ τὴν Βασιλικὴ Κεφάλα καὶ ἦταν τὸ πέμπτο ἀπὸ τὰ ἕξι παιδιά τους. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Ἀναστάσιος.

Μικρός, 14 ἐτῶν, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργάστηκε ὡς ὑπάλληλος καὶ κατόπιν ὡς παιδονόμος στὸ σχολεῖο τοῦ Μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου. Κατόπιν πῆγε στὴν Χίο, ὅπου, ἀπὸ τὸ 1866 μέχρι τὸ 1876 χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στὸ χωριὸ Λίθειο. Τὸ 1876 ἐκάρη μοναχὸς στὴ Νέα Μονὴ Χίου μὲ τὸ ὄνομα Λάζαρος καὶ στὶς 15 Ἰανουαρίου 1877 χειροτονήθηκε διάκονος, ὀνομασθεῖς Νεκτάριος, ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο (1860 – 1877), καὶ ἀνέλαβε τὴν Γραμματεία τῆς Μητροπόλεως.

Τὸ 1881 ἦλθε στὴν Ἀθήνα, ὅπου μὲ ἔξοδα τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Σωφρονίου Δ’ (1870 – 1899), σπούδασε Θεολογία καὶ πῆρε τὸ πτυχίο του τὸ 1885. Ἔπειτα, ὁ ἴδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τὸν χειροτόνησε τὸ 1886 πρεσβύτερο καὶ τοῦ ἔδωσε τὰ καθήκοντα τοῦ γραμματέα καὶ Ἱεροκήρυκα τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Διετέλεσε ἐπίσης πατριαρχικὸς ἐπίτροπος στὸ Κάιρο.

Η Σύνοδος συνέρχεται εν Φλωρεντία. -- από την σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας

Αι εργασίαι της Συνόδου εν Φλωρεντία ήρχισαν την 26^ην Φεβρουαρίου ημέραν Πέμπτην της Β΄ εβδομάδος των Νηστειών. Αι διαλέξεις δεν εγίνοντο πλέον περί της προσθήκης, αλλά περί του αν αληθώς το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού. Μολονότι δε οι Λατίνοι κατησχύνθησαν υπό των όρων των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και έμειναν αναπολόγητοι, εν τούτοις ηγωνίσθησαν να υπερτερήσωσι τους ημετέρους, ισχυριζόμενοι ότι έχουσι να επιδείξωσι ρητά Δυτικών Αγίων παλαιών, λέγοντα ότι το Πνεύμα το Άγιον εκπορεύεται και εκ του Υιού. Την μάχην δια την ανασκευήν της κακοδοξίας ταύτης έδωκε και πάλιν ο Άγιος Μάρκος, ο λαμπρός και μόνος άξιος της αληθείας αγωνιστής. Επτά διαλέξεις έγιναν εις το παλάτιον του Πάπα και εις όλας ο Άγιος Μάρκος ηγωνίζετο ελέγχων τα σοφίσματα των Λατίνων και ανατρέπων τα επιχειρήματα αυτών. Βλέπων ο αυτοκράτωρ τον Άγιον Μάρκον και τον Ηρακλείας Αντώνιον ισχυρώς διαλεγομένους προς τους Λατίνους, αυτούς δε απορούντας και μη δυναμένους να αποκριθούν, εγκατέλειψε τας διαλέξεις και εζήτει μόνον εύσχημον τρόπον ενώσεως. Ευρόντες ευκαιρίαν οι Λατίνοι παρουσίασαν ρητά Δυτικών Αγίων, δεκτά από αμφοτέρας τας Εκκλησίας, εις τα οποία δήθεν ανεφέρετο ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού, εζήτουν δε απάντησιν. Κατ’ αρχάς ο βασιλεύς διέταξε τους ημετέρους να δώσουν την ζητουμένην απάντησιν. Ενδιαφερόμενος όμως μόνον δια την ένωσιν και σκεφθείς ότι αν ο Άγιος Μάρκος έδιδεν απόκρισιν, θα έλεγεν ότι τα ρητά ταύτα ως ψευδεπίγραφα και διεφθαρμένα δεν είναι δεκτά από την Ανατολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, δεν έδιδεν άδειαν να γίνουν του λοιπού διαλέξεις, αλλ’ εζήτει να εύρη τρόπον ενώσεως.

Συνεχίζεται

Ο βλάσφημος ανθυπασπιστής

Ο Χρήστος Βέργος, επιστρατευμένος στον πόλεμο της Κορέας, διηγείται: 

« Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των βαρέων όπλων που κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος. Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνονταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Οι ανώτεροί μου διαρκώς με παρατηρούσαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο θαύμα. 
Ξημέρωνε η 7η Απριλίου 1951. Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38ο παράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμά μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Αδαμάκο. Όταν ρόδιζε η αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο που με συνετάραξε: 

Του μακαριστού γέροντα Χρυσοστόμου Σπύρου

…Ποία υπήρξεν η στάσις των Ορθοδόξων έναντι της παναιρέσεως του Οικουμενισμού; Ενταύθα η έκπληξις ανακόπτει τον λόγον και η λύπη επιβραδύνει την σκέψιν. Τα γενόμενα είναι άξια θρήνου μάλλον ή διηγήσεως. Τα γνωρίζετε κάλλιον παντός άλλου! Είναι αναντίρρητον ότι, και μία μόνον απλή σύγκρισις της συγχρόνου εκκλησιαστικής καταστάσεως και της του παρελθόντος τοιαύτης, δημιουργεί βαρυτάτην κατάθλιψιν εις τον αληθή εραστήν της Ορθοδοξίας. Το πάλαι, δια την παράβασιν ενός και μόνον ιερού κανόνος, έστω απλής ηθικής τάξεως και ευταξίας, εξεγείρετο πλήθος κληρικών και λαϊκών, αγωνιζομένων άχρι δεσμών και φυλακής, εξοριών και αυτού του θανάτου, μη υποστελλόντων όμως ουδέ μέχρι κεραίας την ευθαρσή ομολογίαν των! Απηύθυνον το του Προδρόμου «ουκ έξεστί σοι» εις βασιλείς και Πατριάρχας, ουδέν προτιμώντες της του Χριστού Εκκλησίας και της ευνόμου Αυτής λειτουργίας! Σήμερον, εξ αντιθέτου, ενώ πορθείται σύνολος η των Πατέρων διδασκαλία και τα περί την πίστιν ναυάγια πυκνά, «σιγά των ευσεβούντων τα στόματα» (Μ. Βασιλείου επιστ. 92), η των ποιμένων παρρησία, πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων, ουδέ ίχνη διασώζει αγωνιστικής διαθέσεως των αρχαίων πατέρων, τα των αιρέσεων κύματα όντως δεινά και πολλά και «βράχος» ουδείς…

Ανώνυμος 31 Μαρτίου 2014 - 7:01 π.μ.

Αγαπητὲ διαχειριστὰ τοῦ ἱστολογίου «Κρυφὸ σχολειό», παρακολουθῶ μὲ ἐνδιαφέρον τὰς προσφάτους ἱστορικὰς ἐξελίξεις εἰς τὸν χῶρον τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου καθὼς καὶ τὰς ὠφελίμους ἀναρτήσεις σας. ᾿Επροβληματίσθην ἐπί τινας ἡμέρας διὰ τὸ ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ συμμετάσχω εἰς τὸν ἐξελισσόμενον διάλογον, ἀλλὰ τελικῶς ἀπεφάσισα νὰ τὸ ἀποτολμήσω. Σκοπός μου εἶναι νὰ συμβάλω εἰς τὸν ὀρθὸν προβληματισμὸν ἐπ᾿ αὐτῶν. Ἂν ὅμως θεωρήσητε ὅτι διὰ τοῦ παρόντος σχολίου μου μᾶλλον θόρυβος καὶ ζημία γίνεται, τότε παρακαλῶ νὰ μὴ δημοσιευθῇ.

Η ΕΝΔΟΣΤΡΕΦΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ -- Aθωνικά άνθη

«Ψυχής δε κίνησίς εστι κυκλική, η εις εαυτήν είσοδος από των έξω, και των νοερών αυτής δυνάμεων η ενοειδής συνέλιξις ώσπερ εν τινι κύκλω το απλανές αυτή δωρουμένη». Διονύσιος Αρεοπαγίτης.

Ίσως να μη είναι ανωφελές να λεχθή, ότι κακώς απεδόθη εις τον άγιον Γρηγόριον η ενδοστρεφής προσευχή, και ότι κάκιστα συνεδέθησαν μετά του ονόματός του, ως «παλαμισμός», τα ειρωνικά παρωνύμια «ομφαλοσκοπία –ομφαλοψυχία». Ηγνόησαν οι τοιαύτα φρονήσαντες ορθολογισταί, ότι εις την Ορθόδοξον Θεολογίαν υφίσταται συνεχής εσωτερική ενότης. Τοιαύτη δ’ ενότης, οίαν οφείλομεν να ανακαλύπτωμεν πανταχού των επί μέρους ιερών κειμένων της Καινής Διαθήκης. Διότι το Πνεύμα το Άγιον, όπερ εσόφισε τους αμέσους μαθητάς του Κυρίου, αυτό το ίδιον Πνεύμα εφώτισε και τους Πατέρας. Η υφισταμένη ποικιλία εν τη διδασκαλία των Πατέρων ουδόλως αίρει την εσωτερικήν ταυτότητα αυτής. Διότι το Πνεύμα όχι μόνον «όπου θέλει πνει» αλλά και «όπως θέλει πνει», «λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα». Μόνον εφ’ όσον αναγνωρίζομεν το αλληλένδετον και το ομόφωνον της διδασκαλίας των αγίων Πατέρων, ως έκφανσιν του Αγίου Πνεύματος εν τη ανελίξει της ιστορίας, ευρισκόμεθα εντός των όρων της Ορθοδόξου πίστεως. Υπό το πνεύμα αυτό, αίρονται πάσαι αι φαινομενικαί αντιφάσεις, αίτινες παρατηρούνται μεταξύ των Πατέρων. Θεός φυλάξοι από την πλάνην να υποθέσωμεν, ότι, πέραν του ιδιάζοντος τονισμού εν τη διδασκαλία των Θεοφόρων Πατέρων, υφίσταται οιαδήποτε διαφωνία, ή ότι ο εις Πατήρ, ανατρέπει τον έτερον. Ο Θεός ημών «δεν είναι Θεός ακαταστασίας, αλλά Θεός τάξεως».