Ὁ «δεύτερος στὴν τάξη» πατριάρχης, ξεπέρασε τὸν «πρῶτον στὴν τάξη» πατριάρχη, στὸν οἰκουμενιστικὸ κατήφορο! Ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος πῆγε στὴ Ρώμη, γιὰ νὰ συμμετάσχει στὴν ἐκεῖ διαχριστιανικὴ καὶ διαθρησκειακὴ συνάντηση, ποὺ ὀργάνωσε ὁ θλιβερὸς ἡγετίσκος τοῦ Βατικανοῦ, νομίζοντας πὼς μπορεῖ νὰ ἡγηθεῖ κάποια στιγμὴ ὅλων τῶν δογμάτων καὶ τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου! Τὴν ἀρχὴ τῆς πρωτοφανοῦς οἰκουμενιστικῆς του παρεκτροπῆς τὴν ἔκαμε ὁ κ. Θεόδωρος μὲ τὴν προσφώνησή του πρὸς τὸν «ἅγιο πατέρα», χαρακτηρίζοντας τὸν αἱρεσιάρχη: «ποιμένα καὶ διάκονο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλήθειας» καὶ τὸ παναιρετικὸ καὶ ἁμαρτωλὸ Βατικανό: …ἀρχαία «Ἐκκλησία»! Στὴν ὁμιλία του στὴ συνάντηση ξεπέρασε κάθε ὅριο. Συμπεριέλαβε τὴν Ἐκκλησία στὸ «ἴδιο σακὶ» μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου!
ΕΝΗΜΡΩΤΙΚΩΣ
Πατέρες καί ἀδελφοί, εὐλογεῖτε καί χαίρετε πάντοτε!
Σᾶς γνωστοποιῶ τή νέα ἀνάρτηση
στόν Δίαυλό μας "Διά Λόγου" (στό youtube).
Ἀφορᾶ στήν ἱερή μνήμη τοῦ ὁσίου
Γέροντος καί πνευματικοῦ μας παπποῦ Ὁσίου Μωϋσέως,
τοῦ Γέροντος, τοῦ ἐκ
Καστελλορίζου (+1946).
Δόξα τῶ Θεῶ πού ὑπάρχουν αὐτές
οἱ πνευματικές παρηγορίες καί ἀναψυχές, διότι πάρα
ἔγινε ἔρημος καί ἄβατος καί ἄνυδρος
ἡ πορεία μας!
Καλό ὑπόλοιπο τῆς Νηστείας τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος (τήν λεγομένη τῶν " Ἁγίων Ἀποστόλων " ).
Εὔχεσθε!
Μέ ἀγάπη τήν ἐν Χριστῶ
ἐλάχιστος ἀδελφός
Δημήτριος Κάτσουρας
ἐκ Κορίνθου
Υ.Γ. Ἐάν θέλετε νά συμβάλετε ὥστε οἱ ἐγγεγραμμένοι στόν Δίαυλό μας νά αὐξηθοῦν.
Eμμανουήλ Ανδρεάδης : Η επίσκεψη του Χριστού. Ταινία για όλη την οικογένεια
Κείμενο:
Η επίσκεψη του Χριστού!
Μια μικρή ταινία Ρωσικής παραγωγής, διάρκειας 27 λεπτών με ενσωματωμένους
ελληνικούς υπότιτλους για μικρούς και μεγάλους!
Αγάπη, φιλότιμο, καλοσύνη, αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια και πολλές
ακόμα αρετές συνθέτουν το σενάριο της μικρής αυτής ταινίας!
Μια ταινία που μόλις την δεις θα αρχίσεις να σκέφτεσαι λίγο διαφορετικά!
Μια ταινία αφορμή για να την δούμε και να συζητήσουμε με τα παιδιά μας
στο σπίτι για το περιεχόμενο της και να τους μεταφέρουμε πολλά μηνύματα!
Τη Α΄ (1η) Ιουλίου, μνήμη των Αγίων και θαυματουργών Αναργύρων ΚΟΣΜΑ και ΔΑΜΙΑΝΟΥ των Ρωμαίων.
Κοσμάς και Δαμιανός οι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους Καρίνου και Νουμεριανού των αυταδέλφων Βασιλέων εν έτει σπδ΄ (284), κατήγοντο δε εκ της μεγαλουπόλεως Ρώμης. Αυτάδελφοι όντες μετήρχοντο και οι δύο την ιατρική και εθεράπευον όχι μόνον τους ανθρώπους, αλλά και τα κτήνη και άλογα ζώα· δι’ αντιμισθίαν δε της ιατρείας εζήτουν το να πιστεύωσιν εις τον Χριστόν οι ιατρευόμενοι, χωρίς να λαμβάνωσι παρ’ αυτών ουδεμίαν υλικήν αμοιβήν. Διαβληθέντες δε εις τον βασιλέα Καρίνον, ότι ενεργούσι τας ιατρείας και τα θαύματα με μαγικήν τέχνην, και μη θέλοντες να παραδοθώσιν άλλοι αντί αυτών, προσήλθον αυτόκλητοι και παρεδόθησαν εις χείρας του βασιλέως.
Του εν Αγίοις Πατρός ημών Μαξίμου, προς Αναστάσιον Μονάζοντα.
Χθες εις τας δεκαοκτώ του μηνός, όπου ήτο η αγία Πεντηκοστή, ο Πατριάρχης εδήλωσε μοι λέγων:
--Ποίας Εκκλησίας είσαι; Βυζαντίου; Ρώμης;
Αντιοχείας; Αλεξανδρείας; Ιεροσολύμων;
Ιδού
πάσαι ηνώθησαν μετά των υπ΄ αυτής επαρχιών. Εάν λοιπόν είσαι της καθολικής
Εκκλησίας, ενώθητι, μήπως εισάγων αλλότρια φρονήματα εις την ζωήν της, πάθης
αυτό ακριβώς το οποίον δεν προσδοκάς.
Προς
τους οποίους απήντησα:
--Καθολικήν
Εκκλησίαν εφανέρωσεν ο των όλων Θεός, ότι είναι η ορθή και σωτήριος ομολογία,
της εις Αυτόν πίστεως.
P.G. Migne 131-133.
----------------------
Τό κείμενον αὐτό, τό ὁποῖον εἶναι παρόμοιον μ' ἐκεῖνο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἤτοι
«οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσὶ», ἀποτελεῖ ἀκαταμάχητον ὅπλον κατά τῆς φοβερᾶς αἱρέσεως τοῦ «δυνητισμοῦ» ἤ «ἀχρικαιρισμοῦ» τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου (+1989), ἤτοι ὅτι δυνάμεθα δῆθεν νά εἴμεθα ταυτοχρόνως καί μέ τόν Χριστόν καί μέ τόν Διάβολον «ἄχρι καιροῦ»! Ὡς γνωστόν, ἡ αἵρεσις αὐτή σαρώνει σήμερον, μέ τό νά κρατᾶ τόν λαόν εἰς κοινωνίαν μέ τούς Οἰκουμενιστάς ψευδεπισκόπους, γεγονός πού, συμφώνως μέ τά ὡς ἄνω χωρία, σημαίνει ὅτι ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν «ὀρθοδόξων», ὅσοι δέν ἔχουν ἀποτειχισθῆ ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς, εὑρίσκονται (ἐν δυνάμει) ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ὅσοι παραμένουν ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ των εἰς τήν κατάστασιν αὐτήν λογίζονται ὡς «ἐχθροί τοῦ Θεοῦ», κατά τούς Ἁγίους Πατέρας.
The Confession of Faith against Ecumenism:
1) We maintain, irremovably and without alteration, everything that the Councils and the Fathers have instituted; 2) We proclaim that Roman Catholicism is a womb of heresies and fallacies; 3) The same things apply to an even greater degree to Protestantism, which as the offspring of Papism has inherited many heresies, but has also added many more; 4) The only way that our communion with heretics can be restored is if they renounce their delusion and repent, so that there may be a true union and peace: a union with the Truth, and not with delusion and heresy; 5) As long as the heterodox continue to remain in their errors, we avoid communion with them, especially in common prayer; 6) Up until the beginning of the 20th century, the Church has steadfastly and immutably maintained a dismissive and condemnatory stance towards all heresies; 7) This inter-Christian syncretism has now expanded into an inter-religious syncretism, which equates all the religions with the unique knowledge of and reverence for God and a Christ-like way of life – all revealed from on high by Christ; 8) We believe and confess that salvation is possible in Christ alone. The religions of the world, but also the various heresies, lead man to perdition; 9) There are of course collective responsibilities also, and chiefly in the ecumenist mindset of our hierarchs and theologians, towards the Orthodox body of the faithful and their individual flocks.
--------------------
Unless we get rid of the pseudo-bishops who nowadays govern the Church of Christ, such statements, which are correct, are void of content.
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ. -- Ηλία Μηνιάτου, (Επίσκοπος Κερνίτζης και Καλαβρύτων).
«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. δ: 19).
Κάτω εις τα παραθαλάσια της Γαλιλαίας άνοιξε, τέλος πάντων, το μέγα σχολείον της ουρανίου διδασκαλίας ο θείος Διδάσκαλος, ο εκ του ουρανού καταβάς. Εδώ άρχισε το πρώτον να λαλήση επί της γης ο Θεάνθρωπος Λόγος, και να κάμη το πρώτον κήρυγμα της μετανοίας και Βασιλείας των ουρανών, ο παρά του ουρανίου Πατρός προς ανθρώπους πεμφθείς μέγας Απόστολος: «ανεχώρησεν ο Ιησούς εις την Γαλιλαίαν, και από τότε ήρξατο κηρύσσειν και λέγειν: μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των ουρανών». Και τούτο είναι εκείνο το μέγα φως, περί του οποίου επροφήτευσεν ο Ησαΐας, πως έμελλε να ανατείλη εις τον λαόν τον καθήμενον εν σκότει και σκιά θανάτου, δηλαδή η σωτήριος λάμψις του Ευαγγελίου, όπου έμελλε να φωτίση και να ζωογονήση με την νέαν χάριν ανθρώπους ποταπούς, οι οποίοι ήσαν οι περί την Γαλιλαίαν Ιουδαίοι, μεμιγμένοι με εθνικούς εσκοτισμένους και νενεκρωμένους εις την ασέβειαν.
Τη Λ΄ (30η) Ιουνίου, η Σύναξις των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ των ΔΩΔΕΚΑ, και δήλωσις που και πως έκαστος αυτών εκήρυξε και ετελειώθη.
Τω Λόγω Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν, και τω Πνεύματι του στόματος αυτού πάσα η δύναμις αυτών (Ψαλμ. λβ:6). Ταύτα ο μακαριώτατος Δαβίδ, υπό του Αγίου Πνεύματος ενηχούμενος, τρανώς εδογμάτισεν. Λέγων δηλαδή ότι η Αγία Τριάς είναι των όλων δημιουργός. Αύτη είναι η προάναρχος αρχή, η εν τρισί προσώποις μία θεότης, η πάντων βασιλεύουσα, η οποία εφιλοξενήθη επί της γης εις την δρυν του Μαμβρή υπό του προπάτορος Αβραάμ, χωρίς να αφήση τα ουράνια· προεμήνυε δε με την φιλοξενίαν ταύτην την δια σαρκός του Θεού Λόγου επιφάνειαν, και τους σήμερον εορταζομένους Αγίους Αποστόλους, επειδή είπεν εις τον Αβραάμ· «Και ευλογηθήσονται εν τω σπέρματί σου πάντα τα έθνη της γης» (Γεν. κβ: 18) και πάλιν· «Και βασιλείς εκ σου εξελεύσονται» (Γεν. ιζ: 6).
ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΠΑΥΛΟΝ
Του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου.
Τί τέλος πάντων εἶναι ὁ ἄνθρωπος καί πόση εἶναι ἡ εὐγένεια τῆς δικῆς μας φύσης καί πόσο ἱκανό στήν ἀρετή εἶναι αὐτό τό ὄν, μᾶς τό ἔδειξε περισσότερο ἀπ᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὁ Παῦλος. Καί τώρα σηκώνεται, ἀπό ἐκεῖ πού ἔχει φθάσει, καί μέ καθαρή φωνή πρός ὅλους ἐκείνους πού κατηγοροῦν τή φύση μας ἀπολογεῖται γιά χάρη τοῦ Κυρίου, προτρέπει γιά ἀρετή, κλείνει τά ἀναίσχυντα στόματα τῶν βλάσφημων καί ἀποδεικνύει ὅτι δέν εἶναι μεγάλη ἡ διαφορά ἀνάμεσα στούς ἀγγέλους καί στούς ἀνθρώπους, ἄν θέλουμε νά προσέχουμε τόν ἑαυτό μας. Γιατί χωρίς νά ἔχει ἄλλη φύση, οὔτε νά ἔχει λάβει ἄλλη ψυχή, οὔτε νά κατοίκησε σ᾿ ἄλλο κόσμο, ἀλλά ἄν καί ἀνατράφηκε στήν ἴδια γῆ καί τόπο καί μέ τούς ἴδιους νόμους καί συνήθειες, ξεπέρασε ὅλους τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἀπό τότε πού ἔγιναν οἱ ἄνθρωποι. Ποῦ εἶναι λοιπόν ἐκεῖνοι πού λέγουν, ὅτι εἶναι δύσκολο πράγμα ἡ ἀρετή καί εὔκολο ἡ κακία; Γιατί ὁ Παῦλος τούς ἀντικρούει λέγοντας:
Ο Γέρων Σάββας Λαυριώτης απαντάει σε όλα.
Δυστυχῶς, ὁ Ἰωάννης ἐκθέτει τούς πιστούς Πατρίου Ἑορτολογίου (π.ἑ.)! Πρῶτον, ἀντί τεκμηριωμένης τοποθετήσεως ἐπί τῶν ἰσχυρισμῶν τοῦ π. Σάββα, ἄρχισε μέ ἕνα σωρόν φλυαριῶν καί ἀνοησιῶν ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ (γιά τήν κ. Σακελλαροπούλου κ.λπ.). Δεύτερον, ἐτόλμησε νά τοῦ εἰπῇ «ἄσε τούς κανόνες»!!! Ἔτσι ἀπαντοῦν οἱ ὑπερασπισταί τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως; Τρίτον, ἀντί θεολογικῶν ἐπιχειρημάτων, ἔλεγε καί ξαναέλεγε ὅτι ὁ π. Σάββας πρέπει νά πάῃ πρῶτα νά ἐξομολογηθῇ, ὥστε νά φύγουν τά «ἀναθέματα» ἀπό τό κεφάλι του (!!!), νά λάβῃ εὐλογίαν ἀπό κάποιον ἐπίσκοπον καί μετά νά βγῇ νά κάνῃ ὁμιλίες δημοσίως! Ὁ π. Σάββας τοῦ ἐξήγησε ὀρθότατα ὅτι, ἐφόσον ἀπετειχίσθη ἀπό τόν Οἰκουμενισμόν, ἔπαυσε νά εἶναι ὑπόδικος δι' ἀναθεματισμόν. Ἐκεῖνος, ὅμως, τό «βιολί του», ὥς που τόν ἀπέβαλαν (δικαίως) ἀπό τήν συζήτησιν! Ὅ,τι δηλαδή ἀκριβῶς κάμνουν καί οἱ Ματθαιϊσταί τοῦ τύπου Χ. Στουραΐτου, δῆθεν ἐπειδή οἱ κοινωνήσαντες μέ τήν αἵρεσιν εἶναι ἐνεργείᾳ ἀναθεματισμένοι, ὁπότε ἡ μετάνοιά των δέν εἶναι τάχα ἀρκετή διά νά τούς ἐπαναφέρῃ εἰς τάς τάξεις τῶν Ὀρθοδόξων! Ἐνῷ, οἱ Οἰκ. Σύνοδοι (ὅπως π.χ. ἡ Ζ') ἐδέχθησαν τήν μετάνοιαν πρώην αἱρετικῶν ἐπισκόπων πού εἶχον χειροτονηθῆ εἰς τήν αἵρεσιν καί δέν ἀπῄτησαν νά χειροτονηθοῦν αὐτοί ἐκ νέου. Ἀλλ' ὅπως ἔχω γράψει πολλές φορές, οἱ Ματθαιϊσταί τοῦ τύπου Χ. Στουραΐτου παραλογίζονται καί δέν δέχονται τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας. Σημειωτέον ὅτι ἐγώ δέν εὐθυγραμμίζομαι μέ τόν π. Σάββαν στό θέμα τῶν «παραλλήλων ἐπισκόπων», πού, κατά τόν ἴδιον καί κατά μερικούς ἄλλους, ὅπως τόν π. Εὐθύμιον Τρικαμηνᾶν, εἶναι ἡ αἰτία διά τήν ὁποίαν θεωρεῖ τούς Π/Ητας σχισματικούς. Ὁ π. Σάββας, τόν ὁποῖον σέβομαι, ἀγαπῶ καί θαυμάζω διά τίς θεολογικές γνώσεις του καί διά τόν ἀγῶνα πού κάμνει κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ζητοῦσε ἐπιμόνως ἀπό τόν Ἰωάννην ἕνα ἱερόν Κανόνα πού νά ἐπιτρέπῃ τήν τοποθέτησιν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων εἰς τάς Ἐπισκοπάς ὅπου εἶναι τοποθετημένοι αἱρετικοί «ἐπίσκοποι». Ἀντί νά τοῦ εἰπῇ τό ἄκρως ἀπαράδεκτον «ἄσε τούς κανόνες»(!!!), ἔπρεπε νά τοῦ εἰπῇ: «Δείξατέ μας καί ἐσεῖς ἕνα κανόνα πού νά τό ἀπαγορεύῃ, καθότι οἱ ἱεροί Κανόνες (Η' τῆς Α' καί ΙΣΤ' τῆς ΑΒ) ἀναφέρονται εἰς τήν περίπτωσιν τῆς συνυπάρξεως δύο ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ Ἐπισκόπων εἰς τήν αὐτήν Ἐπισκοπήν. Ὅταν, ὅμως, ὁ Ἐπίσκοπος μίας ἐπαρχίας εἶναι αἱρετικός, δηλαδή «λύκος βαρύς πού κατασπαράσσει τό ποίμνιόν του», τότε ὄχι μόνον ἐπιτρέπεται, ἀλλά ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ νά τοποθετηθῇ Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος εἰς τήν θέσιν του. Καί ἐπειδή τό 1935 ἡ Διοικοῦσα Σύνοδος ἦτο ἐξ ὁλοκλήρου αἱρετική/σχισματική, ἡ δέ ὑπόλοιπος «Ὀρθοδοξία» συνέπλεε μέ αὐτούς, καί ἄρα δέν ἦτο δυνατόν νά ἐκδιωχθοῦν οἱ ψευδεπίσκοποι ἀπό τάς θέσεις των, ΕΠΕΒΑΛΛΕΤΟ οἱ τρεῖς ἀποτειχισθέντες νά χειροτονήσουν νέους Ἐπισκόπους. Τό ὄντως λάθος συνέβη μετά τήν κοίμησιν τοῦ Ἁγίου πρ. Φλωρίνης, ὅταν οἱ Π/Ηται προέβησαν εἰς τήν ἵδρυσιν ἰδικῆς των «ἐκκλησίας», ὁπότε, τύποις τοὐλάχιστον, ἔπαυσεν ἡ νόμιμος ἀποτείχισίς των καί ἄρχισαν νά ποτίζουν καί αὐτοί τόν δένδρον τοῦ σχίσματος, τό ὁποῖον ἐφύτευσαν οἱ Ν/Ηται τό 1924. Οἱ Οἰκουμενισταί, οἱ Ματθαιϊσταί καί οἱ Ματθαιΐζοντες εἶναι ὑπεύθυνοι δι' αὐτό τό χάος πού ἐδημιουργήθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
@ 29 Ιουνίου 2022 - 2:49 μ.μ.: «Όσες φορές μίλησα με Π/τες, έζησα το ίδιο δράμα... Ισχυρογνωμοσύνη, ψεύδη, ανακρίβειες, φανατισμός, έλλειψη ειλικρίνειας, ταπείνωσης και αγάπης.»
Σχόλιον: Ἐγώ ἤμουν γιά 18 συναπτά χρόνια μέ τήν Σύνοδον τοῦ κ. Καλλινίκου καί σέ διαβεβαιῶ ὅτι οὐδείς ἀδελφός τοῦ π.ἑ. μοῦ εἶπε κάτι ψευδές! Ἡ ἰσχυρογνωμοσύνη στά θέματα πίστεως εἶναι ἀρετή, ὄχι ἐλάττωμα! Ὅσον διά τήν «ταπείνωσιν» καί τήν «ἀγάπην» δέν ξέρω τί ἐννοεῖς, διότι πρόκειται γιά παρεξηγημένες ἔννοιες στίς ἡμέρες μας. Χάριν παραδείγματος, οἱ πολλοί νομίζουν ὅτι τό νά βάζῃς μετάνοιαν εἰς ἕνα οἱκουμενιστήν ψευδο-κληρικόν εἶναι ταπείνωσις. Καί πάλιν, λοιπόν, σοῦ λέγω ὅτι σφάλλεις εἰς τήν γενίκευσιν τοῦ φαινομένου Ἰωάννη. Σ' αὐτήν τήν παγίδα τοῦ Σατανᾶ ἔχουν πέσει πολλοί. Ἀκόμη καί ὁ π. Φιλόθεος Ζερβᾶκος, προκειμένου νά δικαιολογήσῃ τήν μή συμπόρευσίν του μέ τούς Ὀρθοδόξους τοῦ π.ἑ. ἀνέφερε μίαν σειράν ἀκροτήτων, τίς ὁποῖες μόνον εἰς τούς Ματθαιϊστάς συναντᾶ κανείς. Τέλος, ἄν ἀντιστρέψουμε τό ἐπιχείρημά σου καί μιλήσουμε γιά τούς Ν/Ητας, καταθέτω ὅτι μέ αὐτούς συνδιαλέγομαι ἐπί 20 καί πλέον ἔτη καί ἔχω συναντήσει καί διαμάντια, ἀλλά καί πολλούς φοβερούς ΨΕΥΤΑΣ καί, βεβαίως, κατά πλειοψηφίαν, ἀδιαφόρους περί τήν πίστιν, πού εἶναι τό τρίτον εἶδος ἀθεΐας, κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν. Γι' αὐτό, μήν τά βάζῃς στή ζυγαριά, ἀδερφέ. Εἶναι χαλασμένη! Ὁ Θεός νά ἐλεήσῃ ὅλους μας!
-------------------------
Ἡ συνέχεια τῆς συζητήσεως περί «παραλλήλων ἐπισκόπων» δίνεται στίς ἑξῆς δύο διευθύνσεις. Μήν χάσει κανείς τό ἄρθρον τοῦ Ν. Μάννη (βλ. δεύτερον λίνκ):
https://www.youtube.com/watch?v=7ZBgKHyRpe0&list=PLsW6HE1MshvGmcvSbQK2wJDkJcaxQSBBT&index=117&t=2672s
http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2018/12/blog-post_52.html
Τη ΚΘ΄ (29η) Ιουνίου μνήμη των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων και Κορυφαίων ΠΕΤΡΟΥ και ΠΑΥΛΟΥ.
Πέτρος ο Κορυφαίος Απόστολος του Κυρίου ήτο αδελφός Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, καταγόμενος εκ πόλεως ευτελούς και μικράς, της Βηθσαϊδά, υιός Ιωνά, εκ της φυλής του Πατριάρχου Συμεών, κατά τους χρόνους Υρκανού Αρχιερέως των Ιουδαίων, ζων εν εσχάτη πενία, και δια των ιδίων αυτού χειρών ποριζόμενος τα προς το ζην αναγκαία. Αφού δε ο πατήρ του Ιωνάς ετελεύτησεν, ο μεν Πέτρος έλαβεν εις γυναίκα την θυγατέρα Αριστοβούλου, αδελφού Βαρνάβα του Αποστόλου και απέκτησε τέκνα, ο δε Ανδρέας έμεινεν εν παρθενία. Όταν δε ο Βαπτιστής Ιωάννης εκρατείτο υπό του Ηρώδου εν τη φυλακή, τότε ο Κύριος, ελθών εις την λίμνην Γεννησαρέτ, εύρε τον Ανδρέαν και Πέτρον, οίτινες διώρθωνον τα δίκτυά των και ούτως εκάλεσεν αυτούς· όθεν ευθύς τον ηκολούθησαν.
Που βαδίζουμε αλήθεια, οι σημερινοί Ορθόδοξοι;
Ο χριστιανός ο οποίος θέλει να είναι ευθύς απέναντι του Θεού, οφείλει να διερωτηθή: Μήπως υπηρετώ το κακώς εννοούμενο προσωπικόν μου συμφέρον και όχι αυτό που ορίζει η Εκκλησία μου; Μήπως υπηρετώ άθελά μου τις σκοτεινές δυνάμεις και όχι την αλήθεια; Απάντηση εις το ερώτημα αυτό θα μπορέση να πάρη, αν αφήση ελεύθερη τη συνείδησίν του να ομιλήση ανεπηρέαστη από το πάθος και την πλάνη, με βάσιν την αλήθειαν και τον Νόμον του Θεού. Νοείται άραγε ένας χριστιανός να ενεργή εις την ζωήν του με κριτήρια αντίθετα προς το Νόμον και τας εντολάς του Θεού, αντίθετα προς τας Παραδόσεις και τους Ιερούς Κανόνας που εστήριξαν δια μέσου των αιώνων την Πίστιν μας; Κενοί περιεχομένου λοιπόν είναι εις την εποχήν μας οι Ιεροί Κανόνες και Παραδόσεις της Εκκλησίας μας; Που βαδίζουμε αλήθεια, οι σημερινοί Ορθόδοξοι; Μήπως στήνεται ήδη ο τάπης δια την υποδοχήν του Αντιχρίστου; Μήπως επαληθεύονται εις τας ημέρας μας τα λόγια του Προφήτου: «Τετύφλωκεν αυτών τους οφθαλμούς και πεπώρωκεν αυτών την καρδίαν, ίνα μη ίδωσι τοις οφθαλμοίς και νοήσωσι τη καρδία και επιστραφώσι και ιάσομαι αυτούς»; Θα αγνοήσουμε λοιπόν, αδελφοί αυτά που γίνονται από τους Οικουμενιστές, γεγονότα καταλυτικά της Πίστεώς μας, και δια της σιωπής και αδιαφορίας θα επιβραβεύσουμε την προδοσία της Πίστεώς μας;
Διήγησις Συνεσίου Επισκόπου Κυρήνης περί Ευαγρίου τινός φιλοσόφου και χρυσίου λιτρών τριακοσίων.
Κατά τας ημέρας του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Θεοφίλου, εν έτει υια΄ (411), έγινεν Επίσκοπος Κυρήνης Συνέσιος ο φιλόσοφος, όστις ελθών εις την επαρχίαν του εύρεν εκεί φιλόσοφον τινά, Ευάγριον ονόματι, ο οποίος ήτο φίλος του προσφιλέστατος αφ’ ότου εσπούδαζεν εις τα σχολεία, έχοντα όμως μεγάλην δεισιδαιμονίαν και αφοσίωσιν εις την ειδωλολατρείαν. Όθεν ο Συνέσιος, ποθών να μεταστρέψη τον φίλον του από της πλάνης των ειδώλων και να τον κάμη Χριστιανόν, είχε μέγαν αγώνα και πρόνοιαν, εζήτει δε παντοιοτρόπως πως να τον οδηγήση εις την ευσέβειαν· καίτι δε εκείνος δεν έστεργε παντελώς ουδέ εδέχετο τους λόγους του, όμως ο Συνέσιος, ελκόμενος υπό της πολλής αμοιβαίας αυτών φιλίας, δεν έπαυε νουθετών αυτόν καθ’ εκάστην και παρακινών να έλθη εις επίγνωσιν της αληθείας και της ευσεβούς πίστεως.
--------------------------
Ζῇ Κύριος ὁ Θεός!
-----------------------
Πολύ διδακτικό και παράλληλα ψυχωφέλιμο!
Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουνίου, η εύρεσις των τιμίων λειψάνων των Αγίων Μαρτύρων Αναργύρων ΚΥΡΟΥ και ΙΩΑΝΝΟΥ.
Κύρος και Ιωάννης, οι Άγιοι του Χριστού Μάρτυρες και θαυματουργοί Ανάργυροι και ιατροί, ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει 292, και ο μεν Άγιος Κύρος κατήγετο εκ της Αλεξανδρείας, ο δε Ιωάννης εκ της πόλεως Εδέσσης. Ούτοι λοιπόν ενωθέντες δια της ομοιότητος της γνώμης των περιήρχοντο και ιάτρευον πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Επειδή δε παρεκίνουν πολλούς να μαρτυρήσωσι, προσήχθησαν εις τον κατά τόπον άρχοντα, εις τον οποίον παραστάντες και ομολογήσαντες τον Χριστόν, υπεβλήθησαν εις διαφόρους τιμωρίας, έπειτα δε απεκεφαλίσθησαν και έλαβον τους στεφάνους του Μαρτυρίου.
Ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης: ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
Μὲ κάθε δίκαιον ἔχαιρε καὶ ὑπερέχαιρε πρὸ τοῦ αἰῶνος ἡ Ἁγία Τριάς, προγινώσκουσα κατὰ τὴν θεαρχικήν της ἰδέαν, τὴν ἀειπάρθενον Μαριάμ. Διότι, εἶναι γνώμη τινῶν Θεολόγων, ὅτι ἂν καθ’ ὑπόθεσιν ὅλα τὰ ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων ἤθελαν κρημνισθοῦν ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ γίνουν δαίμονες· ἂν ὅλοι οἱ ἀπὸ τοῦ αἰῶνος ἄνθρωποι ἤθελαν γένουν κακοὶ καὶ ὅλοι νὰ ὑπάγουν εἰς τὴν κόλασιν χωρὶς νὰ γλυτώσῃ τινάς· ἂν ὅλα τὰ κτίσματα, οὐρανός, φωστῆρες, ἄστρα, στοιχεῖα, φυτά, ζῶα, ἤθελαν ἀποστατήσουν κατὰ τοῦ Θεοῦ, νὰ εὔγουν ἀπὸ τὴν τάξιν τῶν καὶ νὰ ὑπάγουν εἰς τὸ μὴ ὄν· μ’ ὅλον τοῦτο, ὅλες αὐτὲς οἱ κακίες τῶν κτισμάτων, συγκρινόμεναι μὲ τὸ πλήρωμα τῆς ἁγιότητος τῆς Θεοτόκου, δὲν ἠδύναντο νὰ λυπήσουν τὸν Θεόν, διατί, μόνη ἡ Κυρία Θεοτόκος ἦτον ἱκανὴ νὰ Τὸν εὐχαριστήσῃ κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα καὶ νὰ μὴ Τὸν ἀφήσῃ τόσον νὰ λυπηθῃ διὰ τὸν χαϊμὸν καὶ τὴν ἀπώλειαν τῶν τόσων καὶ τόσων κτισμάτων Του, ὅσον ἤθελε Τὸν κάμῃ νὰ χαίρῃ ὑπερβαλλόντως διὰ λόγου Της μόνον. Ἤγουν, διότι Αὐτὴ μόνη ἀσυγκρίτως Τὸν ἠγάπησεν ὑπὲρ πάντα· διότι Αὐτὴ μόνη ὑπὲρ πάντα ὑπήκουσεν εἰς τὸ θέλημά Του καὶ διότι Αὐτὴ μόνη ἐστάθη χωρητικὴ καὶ δεκτικὴ ὅλων ἐκείνων τῶν φυσικῶν, τῶν προαιρετικῶν καὶ τῶν ὑπερφυσικῶν χαρισμάτων, ὁποὺ ὁ Θεὸς διεμοίρασεν εἰς ὅλην τὴν κτίσιν. Ἐν συντομίᾳ, διότι Αὐτὴ ἔγινεν ἕνας ἄλλος δεύτερος κόσμος, ἀσυγκρίτως καλύτερος ἀπὸ ὅλον τὸν νοητὸν καὶ αἰσθητὸν κόσμον καὶ ἀρκετὸς μόνος νὰ δοξάζῃ αἰωνίως τὸν Ποιητὴν ἐκ τῆς καλλονῆς καὶ ποικιλίας τῶν χαρισμάτων του περισσότερον ἀπὸ ὅλην τοῦ παντὸς τὴν δημιουργίαν.
Συνάγεται λοιπὸν ἐκ τῶν εἰρημένων, ὅτι, ἐπειδὴ καὶ ὁ Θεὸς
προώρισε τὴν Θεοτόκον κατὰ τὴν προαιώνιον Αὐτοῦ εὐδοκίαν, ἤτις εἶναι, οὐχὶ τὸ
ἑπόμενον καὶ κατ’ ἐπακολούθησιν θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὸ προηγούμενον καὶ
κύριον Αὐτοῦ θέλημα, ὡς τὸ ἑρμηνεύει ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος [λόγῳ
α´ εἰς τὰ Φῶτα καὶ λόγῳ εἰς τὴν Χριστοῦ Γέννησιν]· συνάγεται, λέγω, ἐκ τούτων,
ὅτι, καθὼς τὸ περιβόλι γίνεται διὰ νὰ φυτευθῇ τὸ δένδρον καὶ πάλιν τὸ δένδρον
φυτεύεται διὰ τὸν καρπόν, τοιουτοτρόπως ὅλος ὁ νοητὸς καὶ αἰσθητὸς κόσμος ἔγινε
διὰ τὸ τέλος τοῦτο, ἤτοι διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον· καὶ πάλιν ἡ Κυρία Θεοτόκος,
ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· καὶ οὕτως ἐτελειώθη ἡ ἀρχαία βουλὴ
καὶ ὁ σκοπὸς ὁ πρῶτος τοῦ Θεοῦ· μὲ τὸ νὰ ἀνακεφαλαιώθησαν τὰ πάντα ἐν τῷ
Χριστῷ, καὶ ἡνώθη ἡ κτίσις μὲ τὸν Κτίστην, οὐχὶ φυσικῶς, οὐχὶ προαιρετικῶς καὶ
κατὰ χάριν, ἀλλὰ κατ’ αὐτὴν τὴν ὑπόστασιν· ὅστις εἶναι ὁ ἀνώτατος βαθμὸς τῆς
ἑνώσεως, ὕστερα ἀπὸ τὸν ὁποῖον, ἄλλος ἀνώτερος, οὔτε εὑρέθη, οὔτε εὑρεθήσεται.
Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :
Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.
-----------------------
Πάτερ Θεόδωρε, σωστά εἶναι αὐτά πού γράφετε ἐδῶ, ἀλλά, συμφώνως μέ πολλές πληροφορίες, ἐσεῖς στέλνετε πιστούς νά κοινωνήσουν ἀπό «συντηρητικούς» ἱερεῖς πού κοινωνοῦν μέ τόν Οἰκουμενισμόν (=Σατανισμόν) καί, ἔτι χειρότερον, διαδίδετε τήν αἵρεσιν τοῦ «δυνητισμοῦ», τοὐτέστιν ὅτι δυνάμεθα νά κοινωνοῦμε μέ τήν αἵρεσιν καί ταυτοχρόνως ν' ἀγωνιζώμεθα ἐναντίον αὐτῆς! Ἐν ὀλίγοις, δυνάμεθα νά εἴμεθα ταυτοχρόνως καί μέ τόν Χριστόν καί μέ τόν Διάβολον! Αὐτό εἶναι τό «κατά Ἐπιφάνιον (Θεοδωρόπουλον) εὐαγγέλιον»! Μήπως, λοιπόν, δέν ἀληθεύουν οἱ ὡς ἄνω πληροφορίες;
Τη ΚΖ΄ (27η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΣΑΜΨΩΝ του Ξενοδόχου.
Σαμψών, ο περιφανής ούτος και φιλόξενος ανήρ, ο εις πάσαν γην και θάλασσαν περιβόητος, ήτο από την πρεσβυτέραν Ρώμην, από ευγενείς γονείς και πλουσίους γεννηθείς και ανατραφείς με αυτάρκειαν πραγμάτων και με ενδύματα πλούσια. Επειδή δε οι γονείς του ήσαν από γένος βασιλικόν και είχον πολλά εισοδήματα, εξώδευον ελεύθερα δια να τον μάθουν γράμματα· όθεν έγινε τέλειος εις ολίγον καιρόν, όχι μόνον εις τα ποιητικά, αλλά και εις τα φιλοσοφικά, εσπούδασε δε και την ιατρικήν τέχνην και άλλα όσα του εφάνησαν αρμόδια. Περισσότερον δε από όλας τας επιστήμας επόθησε την ιατρικήν, ως φιλανθρωποτέραν και ψυχωφελεστέραν, διότι ήτο εκ φύσεως εύσπλαγχνος και εσυμπόνει τους ασθενείς και πένητας.
Οἰκουμενικὴ ὕβρις: «Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία κληροδοτεῖ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγ. Πνεύματος»!
Γράφει ὁ κ. Παῦλος Τρακάδας, θεολόγος
Κατὰ τὰ ὀνομαστήριά του καὶ ἕως τῆς μεγάλης
ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐξετράπη εἰς διακηρύξεις περὶ
τοῦ «πρωτείου» καὶ «ἀλαθήτου» αὐτοῦ.
9η Ἰουνίου
Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος κατὰ τὸν
Ἑσπερινὸν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγ. Ἀποστόλου Βαρνάβα ἀνέφερε τὰ ἑξῆς:
«Σήμερον παρίστανται… διὰ νὰ λάβουν ἐκ τῶν ἡμετέρων χειρῶν τὴν Πατριαρχικὴν καὶ Συνοδικὴν Πρᾶξιν τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μετ’ αὐτῶν κοινωνίας τῆς Μητρός των, Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καὶ συνεπῶς ἐξ αὐτῆς καὶ δι’ αὐτῆς καὶ μετὰ τῶν λοιπῶν κατὰ τόπους Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν…
Μητροπολίτου Σάμου Ειρηναίου:
"Εφ όσον η πρεσβυγενής Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία πιστεύει, κατά το Σύμβολον των Οικουμενικών Συνόδων Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως, ότι αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αφού εστάθη ακλόνητος εις την ιστορικήν Της πορείαν μεταβιβάζουσα διά μέσου των αιώνων μέχρι σήμερον διά της ιερωσύνης, διά των επισκόπων Της, την ύπαρξίν Της, τους θείους χαρακτήρας Της, ως ώρισαν οι θείοι απόστολοι, ο μέγας των εθνών απόστολος Παύλος και η αδιάκοπος χορεία των αγίων Πατέρων, ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΣΧΕΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ (έτσι ονομαζόταν τότε το ΠΣΕ), το οποίον αναζητεί να εύρη την μίαν, αγίαν Εκκλησίαν. Εάν μετείχεν εις αυτό ως οργανικόν μέλος, θα εβεβαίωνεν, ότι ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ, ότι αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία συμφώνως προς την γνησιότητα της Ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως και την ακεραιότητα της δογματικής μας παραδόσεως".
(Μητροπολίτου Σάμου Ειρηναίου,
"Η Ορθόδοξος Ελληνική Εκκλησία και το Οικουμενικόν Συμβούλιον των
Εκκλησιών", Αθήναι 1952, σελ. 10-11).
-----------------------
Σάμου Εἰρηναῖος: «Εάν μετείχεν εις αυτό ως οργανικόν μέλος, θα εβεβαίωνεν, ότι ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ, ότι αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία."
Σχόλιον: Ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι, ἀλλά τό ἴδιον ἐκεῖνο ἔτος (1952) ἡ «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» εἰσῆλθεν εἰς τό παγκόσμιον συμβούλιον τῶν αἱρέσεων, ὡς μία ἀπό αὐτές!
KYΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Τη αυτή ημέρα Δευτέρα Κυριακή του Ματθαίου, την μνήμην εορτάζομεν Πάντων των Οσίων Πατέρων, των εν Αγίω Όρει του Άθω λαμψάντων.
ΛΟΓΟΣ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ
Οσιακή πανήγυρις, πάντες οι δήμοι των Οσίων συνάχθητε, Μοναστών και Μιγάδων εορτή σήμερον εις την του Χριστού Εκκλησίαν ανέτειλε. Τα πλήθη των Μοναστών και Μιγάδων συνεορτάσατε. Καινή και κοινή μνήμη πάντων των του Όρους Οσίων Πατέρων εξέλαμψε. Καινά και κοινά άσματα πάντες κοινώς οι εν τω Όρει Πατέρες ψάλατε. Διατί κοινά; Ότι κοινοί προστάται και ευεργέται όλου κοινώς του Αγιωνύμου Όρους και οι θείοι ούτοι Πατέρες εφάνησαν. Διατί καινά;
Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΔΑΒΙΔ του εν Θεσσαλονίκη.
Δαβίδ ο πολυϋμνητος ούτος Πατήρ, επίγειος Άγγελος και επουράνιος άνθρωπος, εγεννήθη και ανετράφη εις την λαμπράν και μεγαλόπολιν Θεσσαλονίκην, και απαρνηθείς τον κόσμον και τα εγκόσμια εγκατέλιπε φίλους και συγγενείς, τιμήν και δόξαν πρόσκαιρον, χρήματα, κτήματα και πάσαν άλλην ευδαιμονίαν πρόσκαιρον, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, κατά την ευαγγελικήν παραγγελίαν, και ηκολούθησε τω Δεσπότη, σηκώσας τον Σταυρόν εκ νεότητος, επειδή ετρώθη βαθέως η καρδία του από τον ένθεον έρωτα. Έκοψε λοιπόν τας τρίχας της κεφαλής και έμεινεν εις το Μοναστήριον των Μαρτύρων Θεοδώρου και Μερκουρίου των Κουκουλιατών επονομαζόμενον, εις το οποίον ησύχαζεν αγωνιζόμενος υπέρ άνθρωπον, τηρών πάσαν αρετήν επιμελέστατα· εξαιρέτως δε ήσκει από όλας τας αρετάς την εγκράτειαν και ταπείνωσιν, γνωρίζων καλώς ότι ο χορτασμός της κοιλίας αποδιώκει την αγρυπνίαν και σωφροσύνην, και η κενοδοξία πάλιν αφανίζει όλας τας αρετάς παντελώς.
Ἄν δέν ψεύδωνται ἐσκεμμένως, τότε πλανῶνται πλάνην οἰκτράν. -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων
Ὅλα τά περί ἡμερολογίων, ὅπως π.χ. ἡ ἐπάνοδος εἰς τήν ἰσημερίαν τῆς 21 Μαρτίου, θά ἦσαν σχεδόν ἀνούσια ἄν δέν ἐσερβιρίζοντο ὑπό τῶν Μασσώνων - Οἰκουμενιστῶν (= Σατανιστῶν) ὡς δῆθεν οἱ πραγματικοί λόγοι διά τήν εἰσαγωγήν τοῦ νέου ἡμερολογίου ἤ μᾶλλον νέου ἑορτολογίου (ν.ἑ.) εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τό 1924, προκειμένου νά ἐξαπατήσουν τόν πιστόν λαόν καί νά τό δεχθῇ, παρά τίς τρεῖς καταδικαστικές ἀποφάσεις τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος. Ὅπως ἔχει γραφῆ ἑκατομμύρια φοράς, οἱ πραγματικοί λόγοι ἦσαν (1) νά προωθηθῇ ὁ Οἰκουμενισμός μέ τήν περιβόητον «ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν», καί (2) νά γίνῃ σχίσμα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, οὕτως ὥστε ν' ἀποδυναμωθῇ Αὐτή καί νά μήν ἀντισταθῇ σθεναρῶς εἰς τόν σταδιακῶς ἐπιβαλλόμενον Σατανισμόν καί τήν προγραμματισμένην καταστροφήν τῆς Ἑλλάδος (πρβλ. Οἰκουμενισμός, κατασυκοφάντησις ἤ/καί κατάργησις τῶν ἱερῶν Παραδόσεων, διδασκαλία τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τῶν ἐμφύλων ταυτοτήτων στά σχολεῖα, ἀντικατάστασις τοῦ πληθυσμοῦ μέ εἰσαγομένους ἰσλαμιστάς, διαστρέβλωσις τῆς Ἱστορίας, χρεωκοπία τῆς χώρας, ξεπούλημα Ἐθνικῆς Κυριαρχίας κ.λπ.). Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή διάστασις τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος, ἡ ὁποία τοῦ προσδίδει δογματικόν χαρακτῆρα, ἄν καί ἀφ' ἑαυτοῦ δέν εἶναι δογματικόν θέμα. Ὅσοι δέν δύνανται νά τήν κατανοήσουν καί ἀναλώνονται σέ ἀερολογίες/ψευδολογίες τοῦ τύπου «εἰδωλολάτρης εἰσήγαγε τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον», «οἱ Σύνοδοι τοῦ 16ου αἰῶνος πού κατεδίκασαν τό ν.ἑ. ἐνδιαφέροντο μόνον διά τό Πασχάλιον», «ὅσοι ἐμμένουν στίς 13 ἡμέρες εἶναι ἡμερολάτραι», «καλύτερον θά ἦτο νά εἶχεν εἰσαχθῇ τό Μακεδονικόν ἡμερολόγιον» κ.λπ., αὐτοί, λοιπόν, ἄν δέν ψεύδωνται ἐσκεμμένως, τότε πλανῶνται πλάνην οἰκτράν.
Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουνίου, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος ΦΕΒΡΩΝΙΑΣ.
Φεβρωνία η Αγία του Χριστού Μάρτυς ήθλησεν επί του αυτοκράτορος Διοκλητιανού, ότε μέγας διωγμός ηγέρθη υπό τούτου κατά των Χριστιανών. Κατά τους χρόνους δηλαδή του βασιλέως αυτού, έζη εις την Ρώμην έπαρχος τις, ονόματι Άνθιμος, όστις είχεν υιόν καλούμενον Λυσίμαχον, τον οποίον είχεν αρραβωνιασμένον με την θυγατέρα ενός συγκλητικού, Προσφόρου ονόματι. Ούτος ο έπαρχος ησθένησε βαρύτατα, και προσκαλεσάμενος τον αδελφόν του, Σελήνον καλούμενον, είπεν αυτώ: «Εις τας χείρας σου παραδίδω τον υιόν μου Λυσίμαχον, τον οποίον έχε ως υιόν σου, και αυτός σε ως πατέρα του. και εάν αποθάνω, τελείωσον ως πρέπει χαρμοσύνως τους γάμους του». Ταύτα ειπών ο Άνθιμος, μετά τρεις ημέρας απέθανεν. Ο δε βασιλεύς προσεκάλεσε τον Λυσίμαχον, και του λέγει έμπροσθεν του θείου του:
Προωθεῖται η εκλαΐκευση του Οικουμενισμοῦ
Ἡ ἐκλαΐκευση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προωθεῖται μὲ τὶς πυκνὲς λειτουργικές, ἀκαδημαϊκὲς-θεολογικὲς, ποιμαντικὲς καὶ κοινωνικὲς ἐπαφές μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, κυρίως μὲ τὶς συμπροσευχὲς σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, μὲ τοὺς μεικτοὺς γάμους καὶ τὸν ἤδη προαναγγελμένο σχεδιασμὸ τῶν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν νὰ ἐξαλείψουν ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη Λατρεία ὅσα σημεῖα προσβάλλουν αἱρέσεις ἢ ἄλλες θρησκεῖες, ὥστε νὰ ἐξοικειωθεῖ μὲ τὴν ἑτεροδοξία καὶ τὸ ἁπλὸ ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα (ἀφοῦ δῆθεν «ὅλοι στὸν ἴδιο Χριστὸ / Θεὸ πιστεύουμε...»).
Λόγος τρίτος (εκ της Αποστολικής Σαγήνης).
Πεφοβισμένα και λελυπημένα ευρίσκονται όχι μόνον τα λογικά, αλλά και αυτά τα άλογα ζώα, και σχεδόν και τα αναίσθητα αυτά κτίσματα, όταν είναι περικυκλωμένα από το βαθύτατον της νυκτός σκότος· αλλ’ αφού ανατείλη από την Ανατολήν ο πρωϊνός και λαμπρός Εωσφόρος, ο ακτινοειδής, λέγω, εκείνος αυγερινός, και προμηνύση τοις πάσι τον έκλαμπρον του ηλίου και ολόφωτον ερχομόν, τότε δη τότε το σκότος παρευθύς διαλύεται, ο φόβος εκείνος αφανίζεται και η λύπη εις χαράν μετατρέπεται, και χαίρονται ομού άνθρωποι και ζώα, πάσα κινουμένη πνοή.
Λόγος δεύτερος (εκ της Αποστολικής Σαγήνης).
Ποίαν θεωρίαν να κάμω εις τούτον τον διαυγή και πολύφωτον φωστήρα, τον Μέγαν, λέγω, Ιωάννην τον Πρόδρομον, όστις εκ μήτρας στειρωτικής ανέτειλεν ημίν σήμερον; να τον επαινέσω με λόγον; Και ποίος έχει τόσον υψηλόν λόγον και δυνατόν, όπου να φθάση εις ευφημίαν και έπαινόν του, τις έχει ουράνιον νουν όπου να ευφημίση τον ουράνιον Πρόδρομον; Τις έχει γλώσσαν αγγελικήν, όπου να δυνηθή να επαινέση ακούραστα τον αστραπόμορφον τούτον Άγγελον; Που λόγοι; Που έπαινοι τοσούτοι, όσαι είναι αι χάριτες του Τιμίου Προδρόμου; Που ευρίσκει τις τόσα χαρίτων άνθη, ώστε να πλέξη τόσα στέφανα, όσα είναι τα υπέρ άνθρωπον ισάγγελα κατορθώματά του; τις έχει τόσας φωνάς, ώστε να δώση τόσας ευχαριστίας εις τον Τίμιον Πρόδρομον, όσας ευεργεσίας παρ’ αυτού καθ’ εκάστην ημέραν λανβάνομεν; Αλλ’ αν ευρεθή και τις, ειπέτε μου τι πρώτον, τι ύστερον να επαινέση;
ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
Υπό Νικηφόρου Θεοτόκη
«Καί πολλοί ἐπί τῇ
γεννήσει αὐτοῦ χαρήσονται».(Λουκ. Α‘ 14).
«Δίκαιος ὁ Κύριος καί δικαιοσύνας ἠγάπησεν». Τοῦτο ἁρμόζει νά εἰποῦμεν εἰς τήν ὑπέρλαμπρον καί ἐνδοξοτάτην ἑορτήν, ὅπου τήν σήμερον ἡμέραν ὅλοι οἱ εὐσεβεῖς πανηγυρίζομεν. Δίκαιος εἶναι ὁ Κύριος, καί τάς δικαιοσύνας ἀγαπᾶ, διά τοῦτο μέ τόσα πολλά μεγαλεῖα, καί μέ τόσας μεγάλας δόξας, ἠθέλησε νά μεγαλύνη τό γενέσιον τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ. Ὁ Ἰωάννης ὑπερβαίνει ὅλους τούς Ἁγίους εἰς τήν ἁγιότητα· δέν ἐγεννήθη εἰς τόν κόσμον ἄλλος ἄνθρωπος μεγαλύτερος ἀπό αὐτόν εἰς τήν χάριν, ἐξαιρετικώτερος εἰς τήν ἀρετήν, περισσότερος εἰς τήν τελειότητα. Τοῦτο, ὅπου λέγω, δέν εἶναι ὑπερβολή, οὐδέ φοβοῦμαι τίποτε, μήν τύχη καί λανθασθῶ, ὅταν τόν ἀνεβάζω εἰς ἕνα τοιοῦτον ὑψηλότατον ὕψος ἡ ἄπειρος καί ἀλάνθαστος σοφία τοῦ πανσόψου καί ὑπερτελείου Θεοῦ, ὅπου καλά ἐγνώρισε τήν ἀρετήν του, αὐτή τόν ἀνέβασε τόσον ὑψηλά, δίδοντάς του τά πρωτεῖα ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους. «Οὐκ ἐγήγερται ἐν γέννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ». Τοῦ Ἰωάννου ἡ ζωή ἔχει περισσοτέραν ἁγιότητα ἀπό τήν πολιτείαν τῶν ἄλλων Ἁγίων τό γενέσιον τοῦ Ἰωάννου πρέπει νά ἔχη περισσότερην χάριν καί δόξαν ἀπό τῶν ἄλλων Ἁγίων τά γενέσια.
Τη ΚΔ΄ (24η) Ιουνίου, το γενέσιον του τιμίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού ΙΩΑΝΝΟΥ.
Ιωάννης ο ένδοξος Προφήτης, Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου, εμαρτυρήθη υπό του Δεσπότου Χριστού, ότι μεταξύ των γεννητών υιών των γυναικών αυτός είναι ο μεγαλύτερος πάντων, και ότι υπερβαίνει τους Προφήτας. Ούτος εσκίρτησεν ακόμη εν τη κοιλία της μητρός του, και εκήρυξεν εις όλους τους εν τη γη την παρουσίαν του Σωτήρος· ούτος προέδραμε και κατήλθεν εις τον Άδην, και ευηγγελίσατο την έλευσιν του Κυρίου. Ούτος υπήρξεν υιός Ζαχαρίου του Αρχιερέως και Ελισάβετ της στείρας, γεννηθείς δια Θείας επαγγελίας και υποσχέσεως· αυτός και την σιωπήν του πατρός του Ζαχαρίου έλυσεν όταν εγεννήθη και όλον τον κόσμον ενέπλησε χαράς. Δια τούτο και οι Άγγελοι σήμερον μετά των ανθρώπων ευφραίνονται, και όλη η Κτίσις χαράς επληρώθη. Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον αγιώτατον αυτού Ναόν, τον ευρισκόμενον εις τόπον κακούμενον Φωρακίου.
Δεν σκέπτομαι μόνο αυτόν τον Ιούδα Πολύκαρπο, αλλά τους αναρίθμητους "Ορθόδοξους" που κοινωνούν με τους οικουμενιστές .....
O νέος Μητροπολίτης Ιταλίας Πολύκαρπος μετά την συνάντηση που είχε στο Βατικανό με τον Πάπα δήλωσε τα κάτωθι σύμφωνα με το vaticanews.
“Η συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο πήγε πολύ
καλά. Ήταν μια πολύ εγκάρδια συνάντηση, ενός γιου με τον αγαπημένο του πατέρα,
μιας συνάντησης επισκόπου με τον προκαθήμενο και τον πατριάρχη του. Ο Άγιος
Πατέρας έχει μια μεγάλη καρδιά, μια γνήσια καρδιά, τον ευχαρίστησα για το
ενθαρρυντικό μήνυμα που μου έστειλε για την ενθάρρυνσή μου, ζήτησα την παπική
ευλογία του για την υπηρεσία μου, πάλι, στην Ιταλία και αυτή τη φορά ως
επίσκοπος, και τον διαβεβαίωσα ότι για τις προσευχές ώστε να του δώσει ο Θεός
πολλά χρόνια σωματικής και πνευματικής υγείας, για το καλό της καθολικής
Εκκλησίας και επίσης για το καλό κάθε ανθρώπου καλής θέλησης, για τον οποίο ο
Άγιος Πατέρας έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου
Ποια από τις δυό μερίδες έχει την «αποστολική διαδοχή»
Η Εκκλησία λέγεται στο Σύμβολο της Πίστεως
«αποστολική», γιατί έχει την «αποστολική διαδοχή». Όταν λέμε «αποστολική διαδοχή»
εννοούμε δυό πράγματα. Πρώτον, ότι έχει την «διαδοχή» στη πίστη των Αποστόλων.
Δηλ. διαδέχεται στη πίστη, ό,τι πίστευαν και οι Απόστολοι! Υπάρχει ταυτότητα
στη πίστη με τους Αποστόλους. Και δεύτερον, υπάρχει αλληλοδιαδοχή στις
επισκοπικές χειροτονίες, μέχρι τους Αποστόλους. Αλληλοδιαδοχή στις επισκοπικές
χειροτονίες είναι εύκολο να υπάρχει και στις αιρετικές κοινότητες. Αυτό, που
δεν συνυπάρχει σε αυτές, είναι η αποστολική πίστη! Όπου δεν υπάρχει η
αποστολική πίστη, σταματάει να υπάρχει και η αποστολική διαδοχή στις
χειροτονίες τους! Γι’ αυτό, η Εκκλησία δέχεται ότι «αποστολική διαδοχή» υπάρχει
όπου ο επίσκοπος είναι «και τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος» των αποστόλων,
και όχι μόνον μέσω της χειροτονίας. Ποια, λοιπόν, απ’ τις δυό μερίδες
διαφυλάττει ακέραιη την πίστη των Αποστόλων; Αυτή, που διαφυλάττει, είναι η
Εκκλησία του Χριστού!
Κάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος διακρίθηκε γιὰ τὴν σταθερή του πίστη, διακήρυξε καὶ ὑποστήριξε σταθερὰ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαπνεόταν ἀπ᾽ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη κανόνας πίστεως, ἐνῶ παράλληλα ὑπῆρξε μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ μας προσφέροντας ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας, Ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν, δὲν ἦταν ἀπόφοιτος Πανεπιστημίων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἶχε μεταπτυχιακά, δὲν εἶχε τὴν κοσμικὴ σοφία τῆς ἐποχῆς, εἶχε ὅμως μέσα του τὴν ζέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε τὴν δύναμη νὰ ὑποστηρίξει τὴν πίστη! Ἔτσι ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς τῆς πίστεώς του.
Τη ΚΓ΄ (23η) Ιουνίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΑΓΡΙΠΠΙΝΗΣ.
Αγριππίνα η Αγία του Χριστού Μάρτυς ήτο γέννημα και θρέμμα της περιδόξου πόλεως Ρώμης, εκ νεότητός της δε παρέδωκεν εαυτήν εις τον Θεόν. Όθεν ευωδίαζε μεν τας καρδίας των πιστών, ως κήπος τις ηνθισμένος, ή ευωδέστατον ρόδον, απεδίωκε δε την δυσωδίαν των παθών, καθό στολίσασα την ψυχήν της η μακαρία με την παρθενίαν και καθαρότητα. Επειδή λοιπόν ηρραβωνίσθη πνευματικώς με τον Χριστόν, δια τούτο ανδρείως και θαρραλέως προσήλθεν εις το Μαρτύριον, παραδώσασα εαυτήν δια τον έρωτα και την αγάπην του Νυμφίου της Χριστού, εις πολλάς βασάνους και μαρτύρια. Διότι δαρείσα εις το στόμα, με τον δαρμόν αυτόν συνέτριψε τα νοητά οστά της ασεβείας, γυμνωθείσα δε εκ των ενδυμάτων της, την γύμνωσιν του εχθρού διαβόλου επόμπευσε, δεθείσα δε με δεσμά και δοκιμάσασα στρέβλας, πάσαν την πλάνην των Ελλήνων διέλυσε.
ΑΛ. ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΥ : Διατί έγινε η αλλαγή του εορτολογίου το 1924;
Ποίος εμελέτησε την πρόσφατον Εκκλησιαστικήν Ιστορίαν και δεν γνωρίζει ότι η αλλαγή αυτή ήτο το πρώτον συγκεκριμένον βήμα του Οικουμενισμού εις τον Ελληνικόν χώρον; Οι Νεοημερολογίται, διά να παραπλανήσουν τον λαόν, είχον ισχυρισθή ότι προέβησαν εις μίαν διόρθωσιν διά λόγους αστρονομικής ακριβείας. Εάν τούτο ήτο αληθές θα είχεν εφαρμοσθεί εις την Ελλάδα ημερολόγιον αστρονομικώς τελειότερον του πεπαλαιωμένου ήδη ημερολογίου του Πάπα Γρηγορίου. Διατί εφαρμόσθη το επίσης εσφαλμένον ημερολόγιον του Πάπα; Μα απλούστατα, σκοπός δεν ήτο η επίτευξις αστρονομικής ακριβείας. Αυτό που επεδιώκετο ήτο η επίτευξις εορτολογικής ενότητος μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των αιρετικών "Εκκλησιών" της Δύσεως. Επεδιώκετο η Ένωσις των Εκκλησιών τουλάχιστον εις τον εορτολογικόν τομέα, και τούτο ως πρώτον βήμα. Η τακτική των Οικουμενιστών είναι πρόοδος διά βαθμίδων. Η πρώτη βαθμίς ήτο η εορτολογική ένωσις των Εκκλησιών. Στο πρόγραμμα ήτο να επακολουθήσουν συν τω χρόνω όσα επηκολούθησαν και όσα θα επακολουθήσουν.
---------------------------
Είναι δε [οι Νεοημερολογίται] και καταδεδικασμένοι διά αναθεμάτων υπό των Πανορθοδόξων Συνόδων του 16ου αιώνος.
Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...Ὀρθοτάτη ἡ παρατήρησις τοῦ μακαριστοῦ Ἀλεξάνδρου Καλομοίρου! Παῦσις μνημοσύνου τοῦ τοπικοῦ (ψευδ)ἐπισκόπου, ἀλλά διατήρησις τῆς κοινωνίας (ἐμμέσως) μετ' αὐτοῦ καί μετά τῆς αἱρέσεως γενικώτερον εἶναι μία ἀλλοπρόσαλλος κατάστασις. Ἀπορῶ πῶς φωτισμένοι ἄνθρωποι, ὡς οἱ τότε ἐπίσκοποι Φλωρίνης Αὐγουστῖνος καί Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος, καθώς καί οἱ σημερινοί Πατέρες Θεόδωρος καί Σεραφείμ Ζήσης, εὑρίσκονται σήμερον εἰς τήν ἀλλοπρόσαλλον αὐτήν κατάστασιν.
Ἐπειδή «ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν», θά σχολιάσω, χάριν τῶν ἀναγνωστῶν, τό ὡς ἄνω σχόλιον τοῦ κ. ΧΣ, τό ὁποῖον συμπυκνώνει τήν Ματθαιϊστικήν αἵρεσιν περί «αὐτομάτου ἀπωλείας τῆς Χάριτος». Τόν 16ον αἰῶνα τρεῖς Πανορθόδοξες Σύνοδοι ὄντως κατεδίκασαν τό «Καλεντάριον τῶν Λατίνων». Ἔτσι, λοιπόν, ὅπως τό Εὐαγγέλιον καταδικάζει τήν ἀπιστίαν καί ἄλλα ἁμαρτήματα, καί ὅπως οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἔχουν καταδικάσει πολλές αἱρέσεις, ὅποιος κληρικός υἱοθετήσει τό «Καλεντάριον τῶν Λατίνων» ἤ κάποια παραλλαγή αὐτοῦ (ὅπως τό «διωρθωμένον Ἰουλιανόν») σφάλλει καί εἶναι ὑπόδικος ἐνώπιον Συνόδου μέ τό ἐρώτημα τοῦ ἀναθεματισμοῦ καί τῆς καθαιρέσεως. Δέν ἔχει ἀπολέσει τήν ἱερωσύνην του, ὅμως, ὅπως ἐσφαλμένως διατείνονται οἱ σχισματοαιρετικοί Ματθαιϊσταί. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ὅσοι γνωρίζουμε τά ὡς ἄνω δυνάμεθα νά τόν ἔχουμε κοινωνικόν, διότι τότε θά συμμετείχαμε στήν παράβασίν του, διά τήν ὁποίαν εἶναι ὑπόδικος ἐνώπιον Συνόδου. Οὔτε, βεβαίως, ἔχουμε τό δικαίωμα νά σφετεριζώμεθα ἁρμοδιότητες Πανορθοδόξου Συνόδου καί νά λέμε ὅτι ὁ ὡς ἄνω κληρικός εἶναι δῆθεν ἤδη καθῃρημένος καί ἄρα τά Μυστήρια πού τελεῖ εἶναι ἄκυρα. Καί πάλιν, γιά τούς ἀναγνῶστες τά γράφω αὐτά. Δέν ἀνοίγω «διάλογον» μέ τόν κ. ΧΣ, καθότι τό ἔχω ἤδη κάνει δεκάδες φορές, ἀλλ' ἀπέβη ἄκαρπος.
-------------------------
Oι σχισματοαιρετικοί και εχθροί της Εκκλησίας Ακακιοφλωρινικοί, κ. Κωνσταντίνε, δεν θεωρούν τους επίσης σχισματοαιρετικούς
και καταδεδικασμένους διά κατεγνωσμένων αιρέσεων Νεοημερολογίτας εκτός Εκκλησίας.
Σας υπενθυμίζω, ότι ο σχισματοαιρετικός πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, ΚΑΘΗΡΕΘΗ από την Νεοημερολογιτική σύνοδο, αλλά οι Ακακιοφλωρινικοί τον ... ΄΄αγίασαν΄΄!!!
Σας υπενθυμίζω επίσης ότι η Ακακιοφλωρινική ομάδα, από του 2014, έχει πράξει το αυτονόητο για ΄κείνη.
Εντάχθηκε στον 4301 Νόμο, μαζί με όλους τους υπολοίπους σχισματοαιρετικούς !
Τελικά είναι να γελά κανείς μ΄αυτούς.
Τη ΚΒ΄ (22α) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΕΥΣΕΒΙΟΥ Επισκόπου Σαμοσάτων.
Ευσέβιος ο Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίου, υιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εν έτει τλη΄ (338), εχρημάτισε δε ζηλωτής διάπυρος της Ορθοδόξου πίστεως και με πολλήν ανδρείαν ψυχής και καταφρόνησιν των παρόντων κατεγίνετο δια την πρόοδον της ευσεβείας και Ορθοδοξίας, καίτοι ο βασιλεύς Κωνστάντιος ήτο εναντίος, ως άλλος ουδείς, Αρειανιστής ων. Όθεν όταν ηπείλησεν ο βασιλεύς ότι θέλει κόψει την δεξιάν χείρα του Αγίου, εάν δεν δώση το υπό του Μελετίου γενόμενον ψήφισμα, τότε ο Άγιος ήπλωσε και τας δύο χείρας του, θέλων να δείξη ότι μετά χαράς δέχεται και των δύο την εκκοπήν, παρά να παραδώση το ζητούμενον ψήφισμα, ομού δε με εκείνο να προδώση και την ευσέβειαν. Τούτον τον Άγιον πατέρα ημών Ευσέβιον, μετά τον Κωνστάντιον και Ιουλιανόν, εξώρισεν ο Ουάλης εκ του θρόνου του και κατεδίκασεν αυτόν να περιπατή εξόριστος κατά τον ποταμόν Δούναβιν.
Βασικὲς ὀρθόδοξες ἐκκλησιολογικὲς ἀρχὲς
Ἡ ἑτεροδοξία-αἵρεση, ὡς εἰσαγωγὴ νεωτερισμῶν στὴ δογματικὴ πίστη, ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια, διότι καταστρέφει τὴ θεραπευτικὴ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση μέθοδο τῆς Ἐκκλησίας (θεολογία καὶ ἄσκηση) καὶ διότι ὁ Θεὸς δὲν ἐπευλογεῖ τὸ ψεῦδος οὔτε ἑνώνεται μὲ αὐτό. Κατὰ τὴ χαρακτηριστικὴ φράση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ «ὅποιος δὲν πιστεύει ὅπως πιστεύει ἡ Παράδοση τῆς Καθολικῆς [δηλ. τῆς Ὀρθοδόξου] Ἐκκλησίας εἶναι ἄπιστος», καθὼς δὲ διαπιστώνει ἡ Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος στὸν ζ΄ ἱ. Κανόνα της, μόνον ὅσοι αἱρετικοὶ ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὴν αἵρεση «προστίθενται στὴ μερίδα τῶν σῳζομένων». Γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση κανεὶς ἑτερόδοξος (ρωμαιοκαθολικός, προτεστάντης, μονοθελήτης, Οικουμενιστής κ.λπ.) δὲν εἶναι οὔτε δύναται νὰ ὀνομάζεται κυριολεκτικῶς «χριστιανός» οὔτε ἡ αἱρετικὴ κοινότητα «ἐκκλησία».
Τη ΚΑ΄ (21η) Ιουνίου, ο Άγιος Νεομάρτυς Νικήτας ο Νισύριος, ο εν τη Χίω μαρτυρήσας κατά το έτος 1732 ξίφει τελειούται.
Νικήτας ο νέος Μάρτυς του Χριστού ήτο από την Νίσυρον, η οποία είναι μικρά νήσος, μεταξύ της Κω και της Ρόδου, χριστιανώνγονέων υιός. Ο πατήρ αυτού, ως επισημότερος των άλλων, ήτο προεστώς της νήσου, αλλ’ όμως δια τινα εγκλήματά του τον ενήγαγον εις το κριτήριον και εκεί κρινόμενος και εξεταζόμενος εφοβήθη και επροτίμησεν ο άφρων την πρόσκαιρον ταύτην ζωήν, από την αιώνιον· όθεν αρνηθείς την εις Χριστόν πίστιν, ετούρκευσεν ο άθλιος και ούτως απέφυγε την κρίσιν. Αφού δε ετούρκευσεν αυτός, συνέλαβον οι Αγαρηνοί τα τέκνα του, κατά την συνήθειάν των, και τα ετούρκευσαν· μετά δε των άλλων ετούρκευσαν και τούτον τον Νικήταν, περί του οποίου είναι ενταύθα ο λόγος· ομοίως και η μήτηρ του (δια να μη χωρισθή ίσως από τα τέκνα της) αρνηθείσα τον Χριστόν, εδέχθη τον μωαμεθανισμόν η παναθλία, και όλη η οικογένεια εκείνη παρεδόθη τω Σατανά.
Mην εξετάζης τις κρίσεις του Θεού
Ένας γέροντας άγιος και ασκητής παρεκάλεσε μία φορά τον Κύριο να του διδάξη ποιά είναι η κρίση του. Διότι, είπε, βλέπω άλλοτε μεν ανθρώπους δικαίους και ευλαβείς να βρίσκωνται σε μεγάλη φτώχεια και δυστυχία. Άλλοτε πάλι βλέπω άδικους και αμαρτωλούς να είναι σε μεγάλο πλούτο και ανάπαυση. Άλλοτε πάλι πολλοί δίκαιοι και ευλαβείς να αδικούνται και να βασανίζωνται άδικα, πολλοί δε άδικοι και άξιοι θανάτου αμαρτωλοί και παράνομοι να ζουν και να πλουτίζουν. Τότε άκουσε φωνή που του έλεγε.
Μη ζητάς εκείνα τα οποία δεν φτάνει ο νους και γνώση σου, μήτε να ερευνάς τα απόκρυφα. Διότι οι κρίσεις του Θεού είναι άβυσσος και βάθος μέγα και πολύ. Πλην όμως επειδή ζήτησες να μάθης κατέβα στον κόσμο και κάθισε στο τάδε μέρος και πρόσεχε εκείνα που θα δης, για να καταλάβης μικρό μέρος από τις κρίσεις του Θεού και να γνωρίσης πως είναι ανεξερεύνητη και ανεξιχνίαστη η προνοητική των πάντων του Θεού διακυβέρνηση.
Toυ Μακαριστού Πατριάρχου Ιεροσολύμων Διοδώρου:
Να διατί ελάβομεν την απόφασιν να διακόψωμεν τον διάλογον με τους παποαιρετικούς. Διότι οι παποαιρετικοί είναι αμετακίνητοι εις την κακοδοξίαν των και την πλάνην των. Σκοπός των είναι η εξαφάνισις της Ορθοδοξίας και η επικράτησις του Παπισμού και του Οικουμενισμού. Τα πρόσφατα γεγονότα της Ουκρανίας το επιβεβαιώνουν κατά τρόπον αναμφισβήτητον. Δι’αυτό και ημείς θα προχωρήσωμεν, έστω και μόνοι, εις τον αγώνα δια την άμυναν της αγίας μας Ορθοδοξίας. Διότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη μας Ελπίς.
-----------------------
Αιωνία και άληστος η μνήμη του αειμνήστου και ομολογητού Πατριάρχου! Άξιος διάδοχος των πρώτων αποστόλων που δραστηριοποιήθηκαν εκεί στην Αγία Γη των Ιεροσολύμων. Ο τωρινός ο Θεόφιλος είναι ανάξιος. Ούτε λίγο δεν μπορεί ο Θεόφιλος να μοιάσει στο μακαριστό κυρό Διόδωρο;
Τη Κ΄ (20η) Ιουνίου η Σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας της επονομαζομένης Οδηγητρίας.
Περί της Αγίας ταύτης Εικόνος διηγούνται τα επόμενα εν ταις Ιεραίς Μοναίς του Ξενοφώντος και του Βατοπεδίου. Η Θεομητορική αύτη Εικών ευρίσκετο εξ αμνημονεύτων χρόνων εις την Ιεράν και Βασιλικήν Μονήν του Βατοπεδίου, εντός του Καθολικού του Ναού, επί του κίονος του αριστερού χορού, κατά δε το σωτήριον έτος 1730 παραδόξως εγένετο άφαντος, των θυρών κεκλεισμένων, και εκρύβη όχι μόνον εκ της Εκκλησίας, εκ του μέρους δηλαδή επί του οποίου ίστατο, αλλά και εξ αυτής της Μονής· οι δε Πατέρες της Μονής του Βατοπεδίου την θαυματουργίαν ταύτης της Θεομήτορος ως ιεροσυλίαν τινά νομίσαντες, επεδόθησαν εις αναζήτησιν αυτής εντός της Μονής, ότε αίφνης διεδόθη η φήμη, ότι η αγία Εικών ευρέθη εν τη Ιερά Μονή του Ξενοφώντος, τη κειμένη εις απόστασιν τριών ωρών από της Ιεράς Μονής του Βατοπεδίου. Όθεν άνευ βραδύτητος απέστειλαν ανθρώπους τινάς, ίνα μετακομίσωσιν αυτήν εκείθεν εις τα ίδια, όπερ και εγένετο.
ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΝΤΑΣ.
ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΕΡΓΕΤΑΙ ΙΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΕΞΑΙΡΕΤΟΙ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΥΡΕΘΩΣΙΝ ΑΛΛΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ.
Ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται· και ο εμέ δεχόμενος, δέχεται τον αποστείλαντά με (Ματθ. ι: 40).
Παράδοξον πράγμα ήθελε φανή και ματαιοπονία φανερά, ο αμαθής να επιμελήται τάχα, δια να εγκωμιάση μέσα εις τον ιδικόν του πτωχικόν αγρόν ένα, τον οποίον ενεκωμίασαν όλοι οι σοφοί μέσα εις Ακαδημίας και θέατρα. Ο δούλος να ζητή, πως να εύρη τρόπους δια να φανή ότι δοξάζει τον ιδικόν του βασιλέα και να τιμά μέσα εις την ιδικήν του πολλά ταπεινήν δουλείαν εκείνον τον οποίον εδόξασεν η φήμη με τόσας νίκας των εχθρών εις τα τετραπέρατα της γης και εις τους ουρανούς με την μαρτυρίαν των επαινετών και βασιλικών του έργων. Το ίδιον παράδοξον, η αυτή ματαιοπονία ήθελεν είπει άλλος, ότι ακολουθεί εις εκείνον, όστις προσπαθεί δια να εγκωμιάση και δια να δοξάση τον χορόν των Αγίων, λέγων ούτω· «Τι φαντάζεσαι να πράξης, συ δούλε ταπεινέ και πτωχότατε άνθρωπε; Να δοξάσης εκείνους τους οποίους εστεφάνωσεν η Αγία Τριάς εις τους ουρανούς; Να τιμήσης τάχα με λόγους εκείνους τους οποίους ετίμησεν ο Βασιλεύς των αιώνων δια να τους έχη όχι μόνον φίλους, αλλά και αδελφούς; Εκείνους φαντάζεσαι να τιμήσης, τους οποίους άμα εχωρίσθησαν από τούτο το θνητόν σώμα, Άγγελοι προϋπήντησαν, Αρχάγγελοι περιεκύκλωσαν, και όλαι αι Άγιαι Δυνάμεις των ουρανών, πανταχόθεν συντρέξασαι, άλλος επαινεί τα τραύματα αυτών, άλλος δοξάζει την μεγαλοψυχίαν, άλλος υμνεί την ανδρείαν και απλώς ειπείν όλοι με μεγάλας ευφημίας, και τοιαύτας δοξολογίας δεξιωθέντες τους Αγίους τους έφερον μέχρι του Δεσποτικού θρόνου και τοιούτους φαντάζεσαι συ, ο σκώληξ της γης, ο δούλος των παθών να τιμήσης;
Ομιλία περί του ότι έκαστος έχει προκείμενον ίδιον αγώνα, και περί του πως δύναται να διανύση τούτον αξιοπρεπώς.
Καθώς αναρίθμητον είναι το πλήθος των αμαρτημάτων, ούτως αμέτρητος είναι και των αρετών ο αριθμός· όστις φύγη πάσαν αμαρτίαν, κατορθώση δε πάσαν αρετήν, εκείνος είναι ο αληθινός αγωνιστής και άξιος κληρονόμος της επουρανίου Βασιλείας. Πάσης δε αμαρτίας η φυγή, καθώς και πάσης αρετής η κατόρθωσις, έχει ίδιον κόπον και δυσκολίαν και αγώνα. Άλλον κόπον δοκιμάζεις δια να φύγης την κοιλιοδουλίαν, και άλλον δια να αποστραφής την ασέλγειαν· άλλην δυσκολίαν δια να καταργήσης του νοός σου την υπερηφάνειαν, και άλλην δια να εκριζώσης το μίσος εκ της καρδίας σου. Ομοίως άλλος αγών πρόκειται εις σε, δια να κατασταθής πράος και ανεξίκακος, και άλλος δια να αναδειχθής νήστις και σώφρων· άλλος αγών δια να στερεωθής εις την αρετήν της αγάπης, και άλλος δια να καταφρονήσης πάσαν του κόσμου την ματαιότητα.
Ερμηνεία εις την προς Εβραίους Επιστολήν του Παύλου την αναγινωσκομένην τη πρώτη Κυριακή εν η και η εορτή των Αγίων Πάντων.
(Νικηφόρου του Θεοτόκη)
Λαμπρά και ένδοξος πανήγυρις σήμερον, αδελφοί, πλήρης ευλογίας και χάριτος Θεού· όχι ενός, αλλά Πάντων των εν ουρανοίς απογεγραμμένων Αγίων, ήτοι των προ νόμου Δικαίων, των εν νόμω Προφητών και των μετά την ευαγγελικήν χάριν Αποστόλων, Μαρτύρων, Ομολογητών, Ιεραρχών, Οσίων και πάντων των απ’ αρχής κόσμου μέχρι της σήμερον ευαρεστησάντων τον Θεόν ανδρών τε και γυναικών, γνωστών και αγνώστων. Πάντων τούτων των Αγίων ομού την μνήμην σήμερον ευσεβώς πανηγυρίζοντες, λαμβάνομεν δια της πρεσβείας αυτών την χάριν και ευλογίαν του Θεού. Σήμερον δε ανεγνώσθη και η περικοπή της προς Εβραίους επιστολής του Παύλου, η εξιστορούσα τα κατορθώματα των Αγίων, εις δόξαν μεν και έπαινον αυτών, προτροπήν δε ημών προς μίμησιν των θεαρέστων αυτών έργων. Την επιστολήν ταύτην, εν τη Ιταλία ευρισκόμενος ο πανένδοξος Παύλος, έγραψε προς πάντας τους κατοικούντας εις την Ιερουσαλήμ και εις όλην την Παλαιστίνην, παρηγορών αυτούς δια τους μεγάλους διωγμούς και την καταπίεσιν, την οποίαν υφίσταντο εκεί υπό των μη πιστευσάντων Εβραίων, συγχρόνως δε και δι’ ισχυρών επιχειρημάτων αποδεικνύων, ότι κατηργήθησαν πάντα τα του νόμου σκιώδη, αντ’ αυτών δε εισήχθη η χάρις του Ιησού Χριστού και η υπ’ αυτών προτυπωθείσα ευαγγελική αλήθεια.
ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Τη αυτή ημέρα, Κυριακή μετά την Πεντηκοστήν, την των απανταχού της οικουμένης εν Ασία, Λιβύη και Ευρώπη, Βορρά τε και Νότω, ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ εορτήν εορτάζομεν.
Κατά την Κυριακήν ταύτην, ήτις ακολουθεί αμέσως μετά την Αγίαν Πεντηκοστήν, εθέσπισαν οι θείοι Πατέρες να επιτελώμεν την πανσέβαστον μνήμην όλων των Αγίων, οίτινες υπήρξαν εις όλον τον κόσμον. Και κατ’ αρχάς μεν οι αρχαιότατοι Πατέρες εποίουν την εορτήν μόνον των Μαρτύρων, των εν όλω τω κόσμω μαρτυρησάντων, καθώς μαρτυρεί και ο εγκωμιαστικός Λόγος του θείου Χρυσοστόμου, εις τον οποίον μόνους τους Μάρτυρας κοινώς όλου του κόσμου επαινεί. Οι μεταγενέστεροι όμως εποίουν την εορτήν ταύτην γενικωτέραν, ονομάσαντες αυτήν Κυριακήν των Αγίων Πάντων, συμπεριλαμβάνοντες εν αυτή και Πατριάρχας και Προφήτας και Αποστόλους και Μάρτυρας και Ιεράρχας και Ασκητάς και όλους ομού τους Δικαίους, κατά πάσαν ηλικίαν και γένος. Σκοπός της παρούσης εορτής είναι, ότι επειδή ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός προ του πάθους είπεν, ότι:
Στρατηγός Μακρυγιάννης:
Σιχάθηκα τέτοια ΄λευθερία. Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτερία οπού θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους, άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη. Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς. Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν οπού τρέχομεν να τζακιστούμεν.
Πατρίδα, πατρίδα, ήσουνα άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν! Μόνος ο Θεός, μόνος ο αληθινός αυτός και δίκαιος κυβερνήτης σε κυβερνεί και σε διατηρεί ακόμα!
«ΑΛΛΟΙΩΝΕΤΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ»
ΔΕΝ είναι καθόλου ευχάριστος η εξέλιξις των γεγονότων περί του ελληνικού πληθυσμού, ο οποίος, δυστυχώς αλλοιώνεται, καθώς το διαπιστώνει και ο έντιμος τ. Πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Βασ. Κόκκινος εις άρθρον του εις την «Εστίαν». Μεταξύ των άλλων σημειώνει και αυτά:
«Το κυβερνών κόμμα βαρύνεται με το
εθνικό έγκλημα της νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων και μάλιστα με δαπάνες του
κράτους, δια του Ν. 1609 του 1986. Αντί δε να αντιμετωπίσει το δημογραφικό
πρόβλημα της Ελλάδος, με κατάλληλα μέτρα για την αύξηση των γεννήσεων, θέτει σε
πρώτη προτεραιότητα την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες και
λαθρομετανάστες αγνώστου συνολικού αριθμού... Στην Ήπειρο και τη Θράκη είναι
δυνατόν να σχηματισθεί επικίνδυνη μουσουλμανική μειονότητα, με τάση να γίνει
πλειονότητα με όλες τις ευνόητες συνέπειες. Άλλωστε ο Οζάλ μάς έχει
προειδοποιήσει, προφητεύσας πως η κατάληψη της Ελλάδος είναι ζήτημα χρόνου, με
την υπογεννητικότητά της... Πολλοί Έλληνες αγνοούν τις επιπτώσεις και τον
κίνδυνον αφελληνισμού της Χώρας δια της αποσυνδέσεως του συνδετικού κρίκου του
γένους των ελλήνων, που είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία... Το κυβερνών
κίνημα, έστω και την υστάτη ώρα, ας αναλογισθεί τις ιστορικές ευθύνες του».
Τη ΙΗ΄ (18η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΛΕΟΝΤΙΟΥ και των συν αυτώ ΥΠΑΤΙΟΥ και ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ.
Λεόντιος ο Άγιος κατήγετο μεν από την Ελλάδα, έζησε δε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ουεσπασιανού, εν έτει ο΄ (70). Και επειδή είχεν ανδρείαν και ρώμην φυσικήν, η οποία ηυξήθη με την ηλικίαν του σώματος, συνηριθμήθη εις τα στρατιωτικά τάγματα. Φανείς δε εις τον πόλεμον ανδρείος και πολλάς νίκας κατορθώσας, προς τούτοις δε φημισθείς ότι είχε σύνεσιν και λογισμόν φρόνιμον, δια ταύτα όλα ετιμήθη με την στολήν της στρατηγικής αξίας, και με τα άλλα σημεία αυτής· έγεινε δηλαδή αρχιστράτηγος. Ούτος λοιπόν ευρισκόμενος εις την εν Αφρική Τρίπολιν, έδιδεν εις τους πτωχούς από τα βασιλικά σιτηρέσια, και γνησίως και καθαρώς ελάτρευε τον Χριστόν. Μαθών δε περί αυτού Αδριανός ο ηγεμών της Φοινίκης απέστειλεν εις τον Άγιον τον τριβούνον Ύπατον, ομού με άλλους δύο στρατιώτας, εις εκ των οποίων ωνομάζετο Θεόδουλος. Ο δε Ύπατος, ελθών εις τον Άγιον, εκρατήθη από μίαν θέρμην υπερβολικήν, και ήκουσε μίαν φωνήν, η οποία ήλθεν άνωθεν· εφάνη δε και Άγγελος Κυρίου εις αυτόν λέγων, ότι αν θέλη να ελευθερωθή από την ασθένειαν, είναι ανάγκη να επικαλεσθή τρεις φοράς τον Θεόν του Λεοντίου· την φωνήν δε αυτήν ήκουσε και ο Θεόδουλος.
Τό ἔργο τοῦ Ραββίνου Ἀθηναγόρα! -- Γράφει ο π. Νικόλαος Δημαράς
Ποιά χάρη ἔχουν ὁ Ραββίνος Ἀθηναγόρας καί οἱ ψευδοπατριάρχες, κατά τούς Κανόνες, Δημήτριος καί Βαρθολομαῖος πού ἀκολούθησαν τήν γραμμή του καί ὅσοι τούς μνημονεύουν καί εἶναι κοινωνικοί μαζί τους;
Γιά τόν μασῶνο, ψευδοπατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἔχουν γραφεῖ
πολλά. Ἔχουν ἀποκαλυφθεῖ μέχρι σήμερα ἀρκετά στοιχεῖα, πού δείχνουν, πόσο ἀποστασιοποιήθηκε
ἀπό τήν Ὀρθοδοξία.
Δείχνουν ἀκόμα, πόσο δικαιολογημένες ὑπῆρξαν, γιά τίς ἐνέργειές του, οἱ ἀντιδράσεις
τῶν Ὀρθοδόξων.
Τό 1970, τρεῖς ἐπίσκοποι, ὁ πρώην Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, ὁ Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος
καί ὁ Παραμυθίας Παῦλος, ὥς καί δεκάδα ἁγιορείτικων μοναστηριῶν, διέκοψαν τό μνημόσυνό
του, ὅπως προτρέπουν τούς πιστούς οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν κάποιος ἐπίσκοπος
διδάσκει ἤ ἀκολουθεῖ κάποια αἵρεση.
Ὁ Ἀθηναγόρας ὄχι μόνον ἀκολούθησε αἵρεση, τόν Παπισμό, ἀλλά ἑνώθηκε μ’ αὐτόν, και
μαζί του ἕνωσε τό 1965 ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στήν ὁποία πέτυχε νά εἶναι
Πατριάρχης.
Ὑπάρχουν, ὅμως, καί τά χειρότερα!
Αλέξ. Παπαδιαμάντης:
Νὰ παύσῃ ἡ συστηματικὴ περιφρόνησις τῆς θρησκείας ἐκ μέρους πολιτικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ ἄλλων. ῾Η λεγομένη ἀνωτέρα τάξις νὰ συμμορφωθῇ μὲ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας ἄν θέλῃ νὰ ἐγκληματισθῇ ἐδῶ. Νὰ γίνῃ προστάτις τῶν πατρίων, καὶ ὄχι διώκτρια. Νὰ ἀσπασθῇ καὶ νὰ ἐγκολπωθῇ τὰς ἐθνικὰς παραδόσεις. Νὰ μὴ περιφρονῇ ἀναφανδὸν ὅτι παλαιόν, ὅτι ἐγχώριον, ὅτι ἑλληνικόν. Νὰ καταπολεμηθῇ ὁ ξενισμός ὁ πιθηκισμός ὁ φραγκισμός. Νὰ μὴ νοθεύωνται τὰ θρησκευτικὰ καὶ τὰ οἰκογενειακὰ ἔθιμα. Νὰ καλλιεργηθῇ ἡ σεμνοπρεπὴς βυζαντινὴ παράδοσις εἰς τὴν λατρείαν, εἰς τὴν διακόσμησιν τῶν Ναῶν, τὴν μουσικὴν καὶ τὴν ζωγραφικήν. Νὰ μὴ μιμώμεθα οὔτε τοὺς Παπιστὰς καὶ οὔτε τοὺς Προτεστάντας. Νὰ μὴ χάσκωμεν πρὸς τὰ ξένα. Νὰ στέργωμεν καὶ νὰ τιμῶμεν τὰ πάτρια. Εἶναι τῆς ἐσχάτης ἐθνικῆς ἀφιλοτιμίας νὰ ἔχωμεν κειμήλια καὶ νὰ μὴ φροντίζωμεν νὰ τὰ διατηρήσωμεν. ῎Ας σταθμήσωσι καλῶς τὴν εὐθύνην των, οἱ ἔχοντες τὴν μεγίστην εὐθύνην.
Τη ΙΖ΄ (17η) Ιουνίου, ο Όσιος Πίωρ εν ειρήνη τελειούται.
Πίωρ ο Όσιος ήτο από την Αίγυπτον. Νέος έτι ων ηρνήθη τον κόσμον, και εξελθών εκ της οικογενείας του έκαμεν απόφασιν (από άμετρον έρωτα και αγάπην την οποίαν είχε προς τον Θεόν) να μη ίδη εις την παρούσαν ζωήν κανένα συγγενή. Aφού δε παρήλθον πεντήκοντα έτη είχεν αδελφήν γερόντισσαν, η οποία μαθούσα πως ζη ο αδελφός της αββάς Πίωρ, ηθέλησεν επιμόνως να τον ίδη. Και επειδή δεν ήτο δυνατόν να υπάγη αυτή εκεί όπου ησκήτευεν ο Όσιος, παρεκάλεσε του τόπου τον Αρχιεπίσκοπον και έγραψεν εις τους Οσίους πατέρας εις την σκήτην, να παρακινήσουν τον αββάν Πίωρ να έλθη να ίδη την αδελφήν του. Όθεν ο Όσιος, δια να μη παρακούση τους πατέρας, επήρε μαζί του ένα συνάδελφον και επήγεν εκεί όπου κατοικούσεν η αδελφή του και εστάθη έξωθι της οικίας της. Και επειδή ήκουσε την αδελφήν του όπου ήρχετο έξω να τον συναπαντήση, έκλεισε τους οφθαλμούς του και λέγει προς την αδελφή του. «Ίδε, αδελφή, εγώ είμαι ο αδελφός σου ο Πίωρ, κοίταξέ με τώρα όσον θέλεις».
Διακηρύσσεται μία ἐντελῶς νέα ἐποχή στὸν Χριστιανισμὸ.
«Διανύουμε μία τρομερὴ περίοδο. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο ἐπειδὴ οἱ δυνάμεις τοῦ παγκόσμιου κακοῦ κερδίζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερο ἔδαφος στὸν κόσμο, ἀλλά ἀκόμα περισσότερο, ἐπειδή – τρομερό να το λέει κανείς! – πολλοὶ ὑψηλόβαθμοι ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ διεξάγουν μία πραγματικὴ προδοσία τῆς ἱερῆς μας Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Μία ἐντελῶς νέα ἐποχή στὸν Χριστιανισμὸ διακηρύσσεται. Σκέφτονται νὰ δημιουργήσουν νέα ἐκκλησία στὴν ὁποία ὄχι μόνο ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ μετέχουν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἑτερόδοξοι, καὶ ἀκόμη καὶ οἱ Μουσουλμάνοι, οἱ Ἑβραίοι καὶ οἱ εἰδωλολάτρες. Μιλᾶνε ἐπίσης καὶ γιὰ κάποιου εἴδους «διάλογο» μὲ τοὺς ἄθεους! Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀντὶ τῆς ἀληθινῆς Πίστεως καὶ τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, μία ψεύτικη πίστη ἤ, κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ μεγάλου μας πνευματοφόρου λύχνου, Ἐπισκόπου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, μία δαιμονικὴ πίστη καὶ μία ψεύτικη ἐκκλησία, ἑτοιμάζεται νὰ ἀνατείλει. Καὶ εἶναι σὲ αὐτὲς τὶς φοβερὲς στιγμές, ποὺ θέλουμε νὰ δοῦμε στὸ πρόσωπό σας τὸν σταθερὸ καὶ ἀκλόνητο πνευματικὸ ἡγέτη μας, ποὺ θὰ μᾶς ἐμπνέει ὅλους στὸν ἱερὸ Ἀγῶνα – τὴν ἱερὴ μάχη – γιὰ τὴν ἀληθινὴ Πίστη καὶ τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία ἐναντίον αὐτῆς τῆς ψεύτικης πίστεως καὶ ψεύτικης ἐκκλησίας. Αὐτὸ εἶναι ὅ,τι θέλουμε! .. Καὶ μόνο αὐτό!»
Κάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος διακρίθηκε γιὰ τὴν σταθερή του πίστη, διακήρυξε καὶ ὑποστήριξε σταθερὰ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαπνεόταν ἀπ᾽ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη κανόνας πίστεως, ἐνῶ παράλληλα ὑπῆρξε μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ μας προσφέροντας ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας, Ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν, δὲν ἦταν ἀπόφοιτος Πανεπιστημίων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἶχε μεταπτυχιακά, δὲν εἶχε τὴν κοσμικὴ σοφία τῆς ἐποχῆς, εἶχε ὅμως μέσα του τὴν ζέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε τὴν δύναμη νὰ ὑποστηρίξει τὴν πίστη! Ἔτσι ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς τῆς πίστεώς του.
===========================================================
Άγιε Νικόλαε, πονάω....
Τη ΙΣΤ΄ (16η) Ιουνίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΤΥΧΩΝΟΣ Επισκόπου Αμαθούντος της νήσου Κύπρου του θαυματουργού.
Τύχων ο Άγιος και θαυματουργός ήκμασεν επί των βασιλέων Αρκαδίου και Ονωρίου εν έτει υ΄ (400)· έχων δε γονείς ευσεβείς και φιλοχρίστους αφιερώθη υπ’ αυτών εις τον Θεόν και έμαθε τα ιερά γράμματα. Όθεν αφ’ ου εμελέτησεν αρκετά τας Αγίας Γραφάς, πρώτον μεν έγινεν αναγνώστης και ανεγίνωσκεν εν τη Εκκλησία τους θείους Λόγους, είτα δε δια την εις όλα επιτηδειότητά του και δια την καθαρωτάτην και ακατηγόρητον ζωήν του εχειροτονήθη Διάκονος υπό του αγιωτάτου Επισκόπου Αμαθούντος, Μνημονίου ονομαζομένου. Αφ’ ου δε εκείνος ετελεύτησεν, ανεβιβάσθη ούτος εις τον θρόνον της Επισκοπής υπό του μεγάλου και Αγίου Επιφανίου της Κύπρου. Όθεν δια του λόγου και της διδασκαλίας του επέστρεψε μεν πολλούς από της πλάνης των ειδώλων εις την προς Χριστόν πίστιν, πολλούς δε ελληνικούς ναούς κατέστρεψε και συνέτριψε τα εν αυτοίς είδωλα.
Από τὴν παγκόσμιο συνάντηση «Θρησκειῶν καὶ Πολιτισμῶν» που έγινε στην Κύπρο, μὲ σκοπὸ τὴν Εἰρήνην εἰς τὸν πλανήτη.
Ὁ Μητροπολίτης Θυατείρων
O Ἀρχιεπίσκοπος
Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας κ. Γρηγόριος, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωπεῖ στὴ συνάντηση
τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο
Κωνσταντινουπόλεως, στὴ δική του ὁμιλία, ἀφοῦ μετέφερε τὶς εὐχὲς καὶ τοὺς
χαιρετισμοὺς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, συνεχάρη τοὺς
διοργανωτὲς καὶ τοὺς εὐχήθηκε κάθε ἐπιτυχία. “Ἦταν πράγματι μία ἐπιτυχία”,
συμπλήρωσε. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Γρηγόριος εἶπε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἀμέσως μετὰ τὸ Β´
Παγκόσμιο Πόλεμο συνέχισαν νὰ προσπαθοῦν γιὰ νὰ βροῦν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας,
“γιατί ἡ Ἐκκλησία δυστυχῶς σήμερα εἶναι διαιρεμένη καὶ ἀφοῦ εἶναι διαιρεμένη ἔχουμε
οἱ Χριστιανοὶ ὑποχρέωση νὰ τὴν ἑνώσουμε”. Ἀνέφερε, ἐπίσης, ὅτι ὁ διάλογος εἶναι
τὸ σπουδαιότερο, τὸ ἱερότατο, τὸ καλύτερο μέσο μὲ τὸ ὁποῖο οἱ Χριστιανοὶ θὰ ἐπανενωθοῦν
καὶ θὰ ἀποτελέσουν τὴν μία Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Σημείωσε ὅτι
χωρὶς μία νέα Πεντηκοστὴ δὲν θὰ μπορέσει ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐπανενώσει τὸν ἑαυτό
της.