Ένα από τα πιο φυσιολογικά γνωρίσματα του ανθρώπου είναι
το ενδιαφέρον του για την ζωή και την υγεία του. Όλοι προσέχουμε τον εαυτό μας·
αγωνιζόμαστε για τη συντήρησή του, αγωνιούμε για τη διατήρησή του, φροντίζουμε
για την καλύτερη κατάστασή του. Οι προσπάθειές μας οι καθημερινές – από την πιο
απλή ασχολία ως και την ίδια μας την εργασία – οι επιστήμες όλες – από την
ιατρική ως και την αστρονομία – ο πολιτισμός που καλλιεργούμε, με μια λέξη τα
πάντα αποβλέπουν στον
έλεγχο και στην φροντίδα της φυσικής μας ζωής. Και είναι πράγματι σωστό αυτό το
ενδιαφέρον, αφού ο ίδιος ο Πλάστης μας φύτεψε μέσα μας ισχυρό το ένστικτο της
αυτοσυντηρήσεως και είναι ευλογημένο, όταν δεν γίνεται αυτοσκοπός και δεν
καταντά θεότητα για τον άνθρωπο.
Αλλά εμείς,
όσοι έχουμε βαπτισθεί στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου
Πνεύματος, υποτίθεται ότι ζούμε εκτός από την φυσική ζωή και την πνευματική ζωή
της πίστεως. Είμαστε χριστιανοί και μέσα στην ύπαρξή μας μαζί με το δικό μας
αίμα πρέπει να κυλά το αίμα του Χριστού, μαζί με την δική μας ζωή μια νέα ζωή
να απλώνει τους δικούς της δρόμους, μέσα στο φυσικό μας εγώ πρέπει να
ανδρώνεται και να δημιουργεί ο καινούργιος άνθρωπος, με την σφραγίδα του Θεού
πάνω του. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε να ενδιαφερθούμε για κάτι πολύ σπουδαιότερο
από την υγεία μας και να φροντίσουμε για κάτι πολύ σοβαρότερο από την ζωήν μας·
είναι η υγεία της ψυχής μας, δηλαδή η σωτηρία μας, και είναι η καινούργια ζωή,
που μας έδωσε ο Χριστός, δηλαδή η πίστη μας.