Στὸ πολύγλωσσο λεξιλόγιο τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἐλευθερία μοιάζει μὲ ἠλεκτροφόρο σύρμα. Εἶναι ἡ λέξη, ποὺ καὶ μόνο στὸ ἄκουσμά της, ἔχει τέτοια δύναμη, ποὺ ἀφυπνίζει συνειδήσεις, ἀναμοχλεύει αἰσθήματα καὶ θυμίζει ἐπανάσταση. Στὸ ἄκουσμά της, ὁ αἰχμάλωτος χαμογελάει ἐλπιδοφόρα· ὁ φυλακισμένος βλέπει μὲ τὴ φαντασία του, τὰ δεσμά του νὰ λύονται, οἱ πόρτες τῆς φυλακῆς ν᾽ ἀνοίγουν, κι᾽ αὐτὸς ν᾽ἀπολαμβάνει ξανὰ τὴν ὀμορφιὰ τῆς ζωῆς. Ὁ ἐθνικὰ ὑπόδουλος καὶ σκλάβος, γι᾽ αὐτὴ τὴν ἐλευθερία πολεμάει καὶ ἀγωνίζεται καὶ πεθαίνει. Χάρισμα Θεοῦ, ἡ ἐλευθερία. Χάρισμα μέγα καὶ ὕψιστο καὶ μοναδικό. Ἀποτελεῖ τὴ σφραγίδα τοῦ ἀνθρώπινου μεγαλείου. Ἄν προσθέσει κανεὶς τὸ νοῦ καὶ τὴ συνείδηση, τότε καὶ τὰ τρία μαζὶ ὑποστασιάζουν τὴν ἀληθινὴ «εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ.
Η ΑΥΣΤΡΙΑ ΒΑΖΕΙ ΦΡΕΝΟ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ
Τα λόγια του πράξη έκανε ο Αυστριακός καγκελλάριος. Ετσι λοιπόν, ένα χριστιανικό τείχος ορθώνεται μπροστά στη λαίλαπα του ριζοσπαστικού ισλάμ σε όλη την Ευρώπη.
Ο συντηρητικός καγκελλάριος ανακοίνωσε σε συνέντευξή του πως το μέτρο αφορά πολλούς ιμάμηδες που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό και ζουν στην Αυστρία. Ανέφερε, επίσης, ότι θα ανασταλεί η λειτουργία επτά τζαμιών προκειμένου, όπως εξήγησε ο Σεμπάστιαν Κουρτς, να καταπολεμηθεί το λεγόμενο “πολιτικό ισλάμ”.
Η απόφαση αυτή, διευκρίνισε ο Κουρτς, συνδέεται με την ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη αναπαράσταση από παιδιά ντυμένα με στρατιωτικές στολές μιας μάχης της οθωμανικής ιστορίας σε ένα από τα μεγαλύτερα τεμένη της Βιέννης, που συνδέεται με την τουρκική κοινότητα.
“Οι παράλληλες κοινωνίες, το πολιτικό ισλάμ και η ριζοσπαστικοποίηση δεν έχουν θέση στη χώρα μας”, διαμήνυσε ο καγκελλάριος στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου.
«Δος αίμα και λάβε πνεύμα» - του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθ. Θεολογικής Παν. Αθηνών
Οι υπηρεσίες της σύγχρονης ψυχολογίας στην βελτίωση των όρων της ζωής του ανθρώπου είναι ασφαλώς όχι απλώς αξιόλογες αλλά και επαινετές. Η ευρεία διάδοση των ψυχολογικών γνώσεων συνετέλεσε και συντελεί στην κατανόηση του ανθρώπου από τον άνθρωπο σε όλες τις εκδηλώσεις του και τις μορφές ή τους τομείς της ζωής του. Η συνεχώς σωρευμένη ψυχολογική εμπειρία, από τη μεθοδική έρευνα ή το αυθόρμητο και τυχαίο ψυχολογικό γεγονός, τίθεται συνεχώς στην υπηρεσία της βελτιώσεως και εξομαλύνσεως της καθημερινής ζωής του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι η πορεία της ζωής του ανθρώπου διαποτίζεται συνεχώς από το πνεύμα της ψυχολογίας «για ένα καλύτερο σήμερα»! Ό,τι είναι ψυχολογικό, είναι χρήσιμο σαν δείκτης ζωής, Ενώ κάθε «αψυχολόγητο» θεωρείται σαν κάτι σχεδόν … απάνθρωπο!
Τη Λ΄ (30η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, Επισκόπου της Μεγάλης Αρμενίας.
Γρηγόριος ο της Μεγάλης Αρμενίας λαμπρότατος φωστήρ ήτο από γένος βασιλικόν υιός ων Ανάκ, Πάρθου το γένος, γεννηθείς περί το έτος σμ΄ (240). Ούτος ήτο συγγενής του βασιλέως της Αρμενίας Κουσαρώ, τον οποίον εθανάτωσε δια δόλου ο ίδιος ο Ανάκ, αποσταλείς και παρακινηθείς εις τούτο από τον Αρτασύραν βασιλέα των Περσών. Όθεν δια τον βασιλικόν τούτον φόνον εθανατώθη όλη η γενεά του Ανάκ, μόνος δε ο θείος Γρηγόριος ούτος και εις έτερος αδελφός του ελυτρώθη από του θανάτου, πεμφθείς παις μικρός εις την επικράτειαν των Ρωμαίων, δια μέσου συγγενούς των τινός. Ευρισκόμενος λοιπόν ο θείος ούτος πατήρ εν Καισαρεία της Καππαδοκίας, εμάνθανε και την άλλην παιδείαν των γραμμάτων και τα των Χριστιανών δόγματα και διδάγματα, και βαπτισθείς έγινε Χριστιανός.
Γέροντας καὶ Ἡγούμενος τῆς ἱερᾶς μονῆς Ἁγίου Παύλου Ἁγίου Ὄρους Ἀρχιμ. Παρθένιος:
Ὅπου δὲν ὑπάρχει « ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ κληρονομιὰ τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως» δὲν ὑπάρχει ἐκκλησία καὶ συνεπῶς οὔτε ἱερωσύνη, οὔτε βάπτιση, οὔτε μυστήρια. Αὐτὴ τὴ θέση βρίσκουμε καὶ στὰ θεόπνευστα κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ στοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ στοὺς βίους τῶν ἁγίων. Μὴ ξεγελιόμαστε. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἀποστολικὴ διαδοχή, ἐὰν δὲν ὑπάρχει ἀποστολικὴ πίστη, ἐπειδὴ ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησία μιλάει γιὰ τὴν ἄκτιστη ἐνέργεια τῆς Θείας Χάριτος, ὡς αἰώνια ἔκφραση τῆς Θείας Φύσεως, πράγματα ποὺ εἶναι δύσκολο νὰ τὰ περιγράψεις μὲ λόγια. Συνεπῶς ὅταν μιλᾶμε γιὰ Θεία Χάρη, ἐννοοῦμε ὅτι μποροῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ εἴμαστε κτίσματα καὶ θνητοὶ νὰ φτάσουμε στὴ θέωση.
Η γραμμή των Πατέρων -- Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθ. Α.Π.Θ.
Επί Μ. Φωτίου (9ος αι. ) η επεκτατική πολιτική του πάπα ξεσκεπάσθηκε περίτρανα και η διαστρεβλωτική τακτική του αποκαλύφθηκε ξεκάθαρα. Στιβαρός και σταθερός ο φωτώνυμος και φωτόμορφος Πατριάρχης ακύρωσε τα παπικά σχέδια. Ανατρέποντας την κακοδοξία του Φιλιόκβε απομόνωσε και εξουδετέρωσε την παπική ανάμιξη στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως· έδωσε στον πάπα να καταλάβει πως στην Εκκλησία του Χριστού δεν περνούν τα ανθρώπινα "νταϊλίκια", δεν εξυπηρετούνται οι εωσφορικές επιδιώξεις. «Οι μη της αληθείας όντες καθάπαξ (=εντελώς) ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισίν», αποφαίνεται μετά από πέντε σχεδόν αιώνες ο άγιος αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Γρηγόριος Παλαμάς (14ος αι.). Στιγματίζοντας δε τη σωρεία των παρεκκλίσεων των παπικών από την αλήθεια τούς αποκαλεί απερίφραστα αιρετικούς και τον πάπα αιρεσιάρχη. Με το ίδιο φρόνημα αργότερα ο ηρωϊκός και άγιος επίσκοπος Εφέσου Μάρκος ο Ευγενικός (15ος αι) επαναλαμβάνει ότι οι λατίνοι είναι «ου μόνον σχισματικοί αλλά και αιρετικοί». Συνοψίζοντας δε την μέχρι της εποχής του τακτική της Εκκλησίας γράφει: «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι σύνοδοι και πάσαι αι θείαι γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διίστασθαι». Μακρυά από τους ετεροδόξους και καμμία κοινωνία μαζί τους! Από τη συνέχεια της εκκλησιαστικής ιστορίας θα μνημονεύσω τον ισαπόστολο και εθναπόστολό μας Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (18ος αι.), που στο πρόσωπο του πάπα έβλεπε την ύπουλη μορφή του αντιχρίστου, τον ψευδοπροφήτη της Αποκαλύψεως, όπως στον Μωάμεθ τη δυναμική. Και θα καταλήξω στον άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, τον άγιο του 20ου αιώνα, ο οποίος γράφει: «Οι πάπαι αμαρτάνουσι και κολάζονται μέχρι της Β΄ παρουσίας, ίσως και αιωνίως δια τα προς την ελληνικήν Εκκλησίαν κακά και ψευδενώσεις και τας ασεβείς και αντιχριστιανικάς διατάξεις» (Μελέτη ιστορική περί των αιτίων του σχίσματος 2, 103).
Τιμώντας τον Πάπα ατιμάζουμε τους Αγίους -- του πατέρα Θεοδώρου Ζήση
Αμβλύνεται το εκκλησιαστικό αισθητήριο και κριτήριο ως προς την αντιμετώπιση των αιρέσεων και των αιρετικών και αποτελεί βαρύτατη παράβαση της ευαγγελικής διδασκαλίας και των ιερών Κανόνων. Ο παπισμός βαρύνεται όχι με μία, αλλά με πάμπολλες αιρέσεις· φιλιόκβε, πρωτείο και αλάθητο, άζυμα, καθαρτήριο πυρ, κτιστή Χάρις, άσκηση κοσμικής εξουσίας. Εάν διαθέταμε σήμερα πατερικά αναστήματα, με δεδομένη μάλιστα την επιθετική διείσδυση της Ουνίας σε ορθόδοξες δικαιοδοσίες, θα είχαν συγκαλέσει πανορθόδοξη γενική σύνοδο, για να καταδικάσουν τον πάπα ως αιρετικό. Αυτό έκανε ο Μ. Φώτιος καταγγέλλοντας ως αίρεση το φιλιόκβε, όταν ο πάπας έστειλε ιεραποστόλους στην Βουλγαρία. Τους αιρετικούς δεν τους τιμούμε, τους καταδικάζουμε. Είναι ή δεν είναι αιρετικός ο πάπας;
Πρωτ. Γ. Μεταλληνός:
Ο Παπισμός δεν είναι πρόθυμος για θυσίες. Το αντίθετο. Απαιτεί την αναγνώριση της διπλής εξουσίας του. Περιέχει πολλή οδύνη η έκφραση της απογοητεύσεως του Ιωάννου Η’ Παλαιολόγου: «Ημείς εθαρρούμεν διορθώσαι πολλά σφάλματα των Λατίνων, νυν δε ορώ ότι εκείνοι, οι καινοτομήσαντες και αμαρτόντες εις πολλά, βούλονται διορθούν ημάς, τους μηδέν τι μεταποιήσαντας». Η δήλωση αυτή είναι αρκετή, για να νουθετήσει όσους αφελώς πιστεύουν, ότι με τους διαλόγους θα βοηθήσουμε τον Παπισμό να αναθεωρήσει και ανακαλέσει τις καινοτομίες του.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)