Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΝΗΠΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΩΣ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ* --- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Στό πλαίσιο τῆς ἐµψυχούµενης ἀπό τίς ἡσυχαστικές πρακτικές παράδοσης εἶναι δυνατόν νά ἑρµηνευθεῖ  ἒγκυρα ἡ ἐθνική, κοινωνική, πολιτιστική, ἀλλά καί πολιτική ἱστορία τῆς Ἑλληνορθοδοξίας. Ἡ «Βυζαντινή» καί «Μεταβυζαντινή» διάρκεια δέν µπορεῖ νά ἀποτιµηθεῖ σωστά χωρίς γνώση τῆς πατερικῆς Θεολογίας, πού δέν εἶναι ἂσαρκη, στοχαστική-διανοητική θεολόγηση, ἀλλά καρπός εὒχυµος τῆς ἡσυχαστικῆς πράξης, ὡς ἂσκησης. 

1. Ὁ Ἡσυχασµός συνιστᾶ τήν πεµπτουσία τῆς ρωµαίικης (ὀρθοδόξου) παραδόσεως, ταυτιζόµενος µέ αὐτό πού περικλείει καί ἐκφράζει ὁ ὃρος Ὀρθοδοξία1 . Ὀρθοδοξία ἒξω ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση εἶναι ἀδιανόητη καί ἀνύπαρκτη. Ἡ Ἡσυχαστική, ἐξ ἂλλου, πράξη εἶναι ἡ «λυδία λίθος» γιά τήν ἀναγνώριση τῆς αὐθεντικῆς χριστιανικότητος. Δέν ὑπάρχει Ἃγιος ἒξω ἀπό τήν ἡσυχαστική πράξη, ὃπως περίτρανα ἀποδεικνύει ἡ  ὑµνογραφία τῆς Ἐκκλησίας µας. Πρέπει δέ νά ἀποσαφηνισθεῖ, ὃτι ὁ Ἡσυχασµός νοεῖται κυρίως ὡς πορεία πρός τήν θέωση καί ἐµπειρία θεώσεως καί δευτερευόντως ὡς (θεολογική) καταγραφή αὐτῆς τῆς µεθόδου καί ἐµπειρίας.

Κάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

 

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος διακρίθηκε γιὰ τὴν σταθερή του πίστη, διακήρυξε καὶ ὑποστήριξε σταθερὰ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαπνεόταν ἀπ᾽ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη κανόνας πίστεως, ἐνῶ παράλληλα ὑπῆρξε μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ μας προσφέροντας ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας,  Ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν, δὲν ἦταν ἀπόφοιτος Πανεπιστημίων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἶχε μεταπτυχιακά, δὲν εἶχε τὴν κοσμικὴ σοφία τῆς ἐποχῆς, εἶχε ὅμως μέσα του τὴν ζέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε τὴν δύναμη νὰ ὑποστηρίξει τὴν πίστη! Ἔτσι ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς τῆς πίστεώς του.

«ΣΤΗΝ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΣΩΤΗΡΙΩΔΗ ΓΕΝΝΗΣΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» -- ΑΓIOY ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

«Σήμερα βλέπω να υπάρχη ομοτιμία ουρανού και γης και να ανεβαίνουν τα κάτω μέχρι εκεί που βρίσκονται τα υψηλότερα των πάντων. Όποια και αν είναι η φύση, η στάση και η τάξη των υπερκοσμίων δεν υπάρχει τίποτε πιο θαυμάσιο και τιμιότερο από το σπήλαιο και τη φάτνη της Βηθλεέμ και από τα βρεφικά σπάργανα του Χριστού. Ανάμεσα σε όσα έγιναν ανά τους αιώνες από το Θεό για τον άνθρωπο δεν υπάρχει τίποτα πιο ωφέλιμο για όλους και πιο θείο από αυτό που γιορτάζουμε σήμερα. που είναι η γέννηση του Χριστού.

Ο προαιώνιος και απερίγραπτος Υιός του Θεού γεννιέται κατά σάρκα μέσα σε ένα σπήλαιο. Είναι την ώρα εκείνη άστεγος. Δεν έχει ένα τόπο για να μείνει και τοποθετείται σαν βρέφος μέσα στη φάτνη των αλόγων ζώων. Γίνεται ορατός και ψηλαφίζεται και τον περιτυλίγουν με σπάργανα. Η σάρκα του όμως δεν γεννήθηκε για να διαλυθεί σε λίγο. Μαζί της ενώθηκε ο Θεός στο δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος κατά τρόπο ασύγχιτο και συγκροτήθηκε μία θεανδρική υπόσταση η οποία έμεινε στην παρθενική κοιλιά και γεννήθηκε χωρίς να θίξει την αγνότητα της Παρθένου. Εκείνη επίσης, όπως φάνηκε ανώτερη της εμπαθούς ηδονής κατά τη σύλληψη έτσι και τώρα φάνηκε ανώτερη των φυσικών πόνων κατά τη γέννηση.

Christmas Canon: Katavasias

 

Τη ΚΓ΄ (23η) Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΝΑΟΥΜ του Θαυματουργού, του φωτιστού και Ιεροκήρυκος της Βουλγαρίας.

Ναούμ ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήκμαζε κατά τους χρόνους Μιχαήλ Γ΄ βασιλέως του Βυζαντίου, του υιού Θεοφίλου του Εικονομάχου, βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωμβ΄ -  ωξζ΄ (842-867), ότε και οι Άγιοι Κύριλλος, Μεθόδιος και Κλήμης διέτριβον εις Βουλγαρίαν αγωνιζόμενοι εις το να φωτίσωσι, δια της Πίστεως του Χριστού και της Ορθοδοξίας, το πεπλανημένον έθνος των Βουλγάρων. Εις τούτους τους πρώτους φωτιστάς της Βουλγαρίας γενόμενος κατά πάντα ακόλουθος ο θείος ούτος Ναούμ περιήρχετο μετ΄ αυτών όλας τας πόλεις της Βουλγαρίας, κηρύττων τον λόγον της ευσεβείας, τυπτόμενος, λοιδορούμενος, θλιβόμενος και διωγμούς και μάστιγας υπομένων υπό των απίστων και εχθρών του Χριστού. Επειδή δε οι ανωτέρω Πατέρες, ο θείος δηλαδή Κύριλλος και οι Μεθόδιος και Κλήμης οι Ισαπόστολοι, ηθέλησαν να μεταγλωττίσωσι την Παλαιάν και Καινήν Διαθήκην εκ της Ελληνικής εις την Βουλγαρικήν, με τα στοιχεία εκείνα τα οποία εφεύρον εις κατάληψιν των Βουλγάρων, έκριναν εύλογον να αναφέρωσι περί του έργου αυτού και εις τον τότε Πάπαν της Ρώμης Ανδριανόν, ίνα λάβη το έργον αυτών και εξ εκείνου το κύρος και την βεβαίωσιν.

H θεωρία τοῦ βολέματος καί τοῦ χαρτοπολέμου

  Διά νά μήν συμμετέχη στήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπάρχει ἕνας καί μοναδικός τρόπος ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τούς ἱερούς Κανόνες καί τούς ἁγίους Πατέρες παραδεδομένος, ἡ ἀποτείχισις. Οἱ  Ἀντιοικουμενιστές ὅμως δυστυχῶς  ἔχουν ἐφεύρει σήμερα καί ἄλλον τρόπο, ὁ ὁποῖος διδάσκει ὅτι δύνασαι νά μήν συμμετέχης στήν αἵρεσι, ἐνῶ εἶσαι ἐνσωματωμένος ἐκκλησιαστικά μέ τούς αἱρετικούς, ἀρκεῖ νά ἔχης Ὀρθόδοξο φρόνημα.  Πρόκειται δηλαδή, μέ ἄλλα λόγια γιά τήν  θεωρία τοῦ βολέματος καί τοῦ χαρτοπολέμου, τήν ὁποία πολλάκις ἔχουμε ἐπισημάνει.

Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης: οι υπέρμαχοι της πίστεως ψοφοδεείς!

…Δυστυχώς, στην εποχή μας οι άνθρωποι αποφεύγουν επιμελώς να έλθουν σε αντίθεση με τους κρατούντες, για να μη χάσουν την εύνοιά τους. Στο χώρο της Εκκλησίας αυτό τείνει να γίνει κανόνας. Πολλοί κληρικοί, αλλά και επίσκοποι (!), διαφωνούν, αλλά δεν εκφράζονται δημοσίως. Τρέμουν μπροστά στο ορθάνοιχτο μάτι – και αυτί – του Οικουμενικού Πατριάρχη, του Αρχιεπισκόπου ή του Μητροπολίτη. Τρέμουν και πολλοί αγιορείτες! Ζουν με το φόβο της απειλής και τιμωρίας. Φοβούνται μήπως χάσουν αυτά που κατέχουν ή μήπως δεν πετύχουν αυτά που επιθυμούν. Αντίθετα, οι Οικουμενιστές έχουν θράσος, διατυπώνουν δημοσίως τα επιχειρήματά τους και εκφράζουν τα φιλικά προς τους αιρετικούς συναισθήματά τους. Φθάσαμε στο σημείο οι ένοχοι να είναι τολμηροί και οι υπέρμαχοι της πίστεως ψοφοδεείς!  

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ προς τους απανταχού Ορθοδόξους. Εν έτει 1848.

Κρατώμεν της ομολογίας, ην παρελάβομεν άδολον παρά τηλικούτων ανδρών, αποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν ως υπαγόρευμα του διαβόλου. 

Ο δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ελλειπή την κεκηρυγμένην Ορθόδοξον πίστιν. Αλλ’ αύτη πεπληρωμένη ήδη εσφράγισται, μη επιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αύξησιν, μήτε αλλοίωσιν ήν τε ο νοών και ο τολμών ή πράξαι ή συμβουλεύσαι, ή διανοηθήναι τούτο, ήδη ηρνήθη την πίστιν του Χριστού, ήδη εκουσίως καθυπεβλήθη εις το αιώνιον ανάθεμα δια το βλασφημείν εις το Πνεύμα το άγιον, ως τάχα μη αρτίως λαλήσαν ταις Γραφαίς και Οικουμενικαίς  Συνόδοις.
Άπαντες ουν οι νεωτερίζοντες ή αιρέσει ή σχίσματι, εκουσίως ενεδύθησαν κατάραν ως ιμάτιον,  (Ψαλμ. ΠΗ΄ 18), καν  τε Πάπαι, καν  τε Πατριάρχαι, καν  τε κληρικοί, καν  τε λαϊκοί καν άγγελος εξ ουρανού, ανάθεμα.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Άνθιμος
Πατριάρχης Αλεξανδρείας Ιερόθεος
Πατριάρχης Αντιοχείας Μεθόδιος
Πατριάρχης Ιεροσολύμων Κύριλλος
και οι λοιποί Αρχιερείς της Συνόδου

Έχουμε 10% αύξηση κάθε τύπου θνησιμότητας

 Στον Focus FM και στον δημοσιογράφο Κώστα Τουτσίδη μίλησε σήμερα ο καθηγητής Φαρμακολογίας του ΑΠΘ, Δημήτρης Κούβελας.

Αναφέρθηκε στη λεγόμενη “κίτρινη κάρτα”, λέγοντας ότι μέσω αυτής “είμαστε σε θέση να ελέγξουμε και τη μη δραστικότητα (…) και τις ανεπιθύμητες ενέργειες” (σ.σ. των εμβολίων).

Επίσης, όπως σημείωσε ο κ. Κούβελας, “…Έχουμε μία πέραν του 10% αύξηση κάθε τύπου θνησιμότητας. (…) Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν είναι από τα εμβόλια, από την παραμέληση των άλλων περιστατικών, από τα κλεισίματα των νοσοκομείων, από το ότι πήραν τους αγροτικούς γιατρούς από τα περιφερειακά ιατρεία και έχει μείνει ο κόσμος χωρίς φάρμακα, από την φτωχοποίηση του πληθυσμού (…)”.

“Η πολιτική διαχείριση ευθύνεται 100% γι αυτούς τους θανάτους, ασχέτως αιτίας”, υπογράμμισε.

Ακούστε ολόκληρη τη συνέντευξη στον παρακάτω σύνδεσμο:

Το Βατικανό υποκαθιστά την Βηθλεέμ και ο Παπισμός υποκλέπτει την προσδοκία!

Πρέπει να θλιβώμεθα, διότι συνεορτάζομε τα Χριστούγεννα με τους Φράγκους της Δύσεως και όχι με τους Ορθοδόξους των Αγίων Τόπων. Το Βατικανό υποκαθιστά την Βηθλεέμ και ο Παπισμός υποκλέπτει την προσδοκία! Πότε θα αντιληφθώμεν την θανατηφόρον αυτήν παγίδα εκ του οικουμενιστικού Oυνιτικού συνεορτασμού;

Reading from the Synaxarion:

Anastasia the Great Martyr

This Saint, who was from Rome, was a most comely, wealthy, and virtuous maiden, the daughter of Praepextatus and Fausta. It was her mother who instructed her in the Faith of Christ. The Saint was joined to a man named Publius Patricius, who was prodigal in life and impious in disposition, but she was widowed after a short time. Henceforth, she went about secretly to the dwellings of the poor and the prisons where the Martyrs of Christ were, and brought them whatever was needed for their daily subsistence. She washed their wounds and loosed them from their fetters, and consoled them in their anguish. Also, because the Saint, through her intercessions, has healed many from the ill effects of spells, potions, poisons, and other harmful substances, she has received the name "Deliverer from Potions." Since the fame of her deeds had spread about, she was arrested by Diocletian's minions, and after enduring many torments she was put to death by fire in the year 290.