Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

Στη τελευταία δε καταχώρησή μου έγραψα:

«Απαραίτητη προϋπόθεση για να είναι κάποιος άγιος είναι η Ορθοδοξία του. Και αυτό είναι αυτονόητο, εφόσον αιρετικοί δεν μπαίνουν στον Παράδεισο. Ως εκ τούτου, δεν φανερώνει ο Θεός ως αγίους άτομα, που δεν διαθέτουν την Ορθόδοξη Πίστη».

Με άλλα λόγια «τα πλαίσια» αυτά είναι, ότι για να τιμήσει η Εκκλησία κάποιο άτομο ως άγιο, πρέπει να το φανερώσει ο Θεός με «θεία σημεία», δηλ. θαύματα. Ο Θεός όμως φανερώνει ως αγίους άτομα που κληρονόμησαν τον Παράδεισο.
Για να πάει κάποιος στον Παράδεισο πρέπει απαραίτητα να είναι συνειδητό μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διαθέτει ορθή πίστη και ορθή ζωή, όπως μας διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας. Γιατί, όπως λέει ο άγιος Κυπριανός «έξω απ’ την εκκλησία, ουδεμία σωτηρία υπάρχει»!
Είναι δυνατό ένας Ορθόδοξος να έχει οποιαδήποτε αντίρρηση σ’ όλα αυτά;

Εάν, συμφωνεί (και πιστεύω ότι συμφωνεί) στην πατερική αυτή διδασκαλία και ο φίλος Misha, θα τον ρωτήσω κάτι απλό.
Θεωρεί τον Αθηναγόρα Ορθόδοξο ή αιρετικό;
Εάν τον θεωρεί Ορθόδοξο, θα τον διαψεύσει ο π. Παΐσιος, ο οποίος το 1970, όπως λέγεται, είχε παύσει την «κοινωνία» μαζί του! Αυτό σημαίνει ότι τον θεωρούσε αιρετικό!
Εάν τον θεωρεί αιρετικό, όπως και πράγματι είναι, είναι δυνατό κάποιος να έχει «κοινωνία» με τους διαδόχους του, που διακήρυξαν ότι τον ακολουθούν «έργοις και λόγοις» και να παραμένει ο ίδιος Ορθόδοξος;
Αυτό σημαίνει, ότι άτομα που έπαυσαν να είναι Ορθόδοξα, και συνεπώς έπαυσαν να είναι ζωντανά μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών. Αιρετικοί δεν χωράνε στον Παράδεισο και δεν μπορεί να είναι άγιοι της Εκκλησίας.
Πιστεύω, ότι και σ’ αυτή τη θέση κάθε Ορθόδοξος, εάν θέλει να είναι Ορθόδοξος, είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει. 

Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού Π.Α :

...Γράφετε, σεβαστοί πατέρες, ότι οι οικουμενιστές πατριάρχες και λοιποί, αυτήν την παναίρεση του οικουμενισμού: 

«την διδάσκουν “γυμνή τη κεφαλή”, την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στήν πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως μέ τούς αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων και ποιμαντικές συνεργασίες»! 

Με το κείμενο αυτό, περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας, ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων. 
Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ! 

π. Θεόδωρος Ζήσης:

Ἐνδεικτικὰ ἀναφερθήκαμε στοὺς δύο αὐτοὺς μεγάλους ἀγωνιστὰς καὶ ὑποστηρικτὰς τῆς καλῆς ἑνώσεως καὶ τῆς καλῆς εἰρήνης (Ἰωσὴφ Βρυέννιο καὶ Γεννάδιο Σχολάριο), ποὺ ἐκφράζουν διαχρονικὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὴν Μεγάλη Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία ἀπὸ τὸν περασμένο αἰώνα προωθεῖ τὴν κακὴ ἕνωση μὲ σοφιστικὰ ἐπιχειρήματα, ὅπως γράφει ὁ Γεννάδιος Σχολάριος, καὶ ἀποκαλεῖ τὸν πάπα ὄχι ἁπλῶς «ἅγιο», πρᾶγμα ποὺ κατακρίνει ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος, ἀλλὰ ἁγιώτατο καὶ σεβασμιώτατο καὶ ἀγαπητὸ ἀδελφὸ καὶ κανονικὸ ἐπίσκοπο Ρώμης, θυμιάζουσα αὐτὸν ὡς «εὐλογημένον ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου» καὶ μνημονεύουσα τὸ ὄνομά του σὲ ὀρθόδοξη ἀκολουθία καὶ πλεῖστα ἄλλα. Ὅταν ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν Γέροντα Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, ὁ Ἀθηναγόρας ποὺ προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβάλει τὴν κακὴ ἕνωση εἶχε ἀντιμέτωπη στὸ σύνολό της σχεδὸν τὴν Ἐκκλησία τῆς ῾Ελλάδος καὶ ἰσχυρὲς θεολογικὲς καὶ μοναστικὲς δυνάμεις. Ὁ τωρινὸς Πατριάρχης τὴν ἔχει σύμμαχο, καὶ οἱ θεολογικὲς καὶ μοναστικὲς δυνάμεις μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἐξασθενοῦν, ἀκόμη καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος.

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

 

Ποίον Θεόν δοξολογούν;

 Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός σχετικοποιεί την ευαγγελικήν αλήθειαν. Προχωρεί ακόμη ούτος και εις το λατρευτικόν επίπεδον. Ορθόδοξοι Ιεράρχαι ή και Πρωθιεράρχαι συμμετέχουν εις πανθρησκειακάς εκδηλώσεις ως της Ασσίζης ή εις κοινάς συμπροσευχάς και δοξολογίας μεθ’ ετεροδόξων και ετεροθρήσκων, και δη Ιουδαίων και Μουσουλμάνων. Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;  Οι Άγιοι Απόστολοι εκήρυττον εις τας Συναγωγάς, αλλά Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, διό και ηκολούθουν διωγμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατοι....

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Το υπόμνημα του μητροπ. Πειραιώς στην Ιεραρχία

 ------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Τ' ἀκούγαμε αὐτά τότε (τό 2016) καί νομίζαμε ὅτι ὑπῆρχαν ἀκόμη ἀντιστάσεις! Τελικῶς, ὅμως, ἀπεδείχθη περιτράνως ὅτι οἱ ἐν λόγῳ ψευδεπίσκοποι (Πειραιῶς, Ναυπάκτου κ.ἄ.) εἶναι μέρος τοῦ ἄκρως δαιμονικοῦ συστήματος, δεκανίκια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέχρι καί προπαγανδισταί τῶν «θανατηφόρων ἐνέσεων»!

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός

Είναι τραγικό! Δεν επιχαίρω, ούτε θριαμβολογώ. Η επιθυμία όλων μας πρέπει να είναι να συναντηθούμε στην ενότητα των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων όλων των αιώνων. Διαφορετικά κάθε ένωση θα είναι ψευδένωσις και όχι μόνον αυτό, αλλά θα καταστρέφει και θα διαστρέφει κάθε προσπάθεια, ειλικρινή προσπάθεια, που θέλει να οδηγηθεί στο θέμα της σωτηρίας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ελέγχει την σημερινή κατάσταση της Ορθοδοξίας. Υπάρχει σύγχυση. Σχετικοποίηση της πίστεως, πολιτικοί συμβιβασμοί. Οι διάλογοι οι εκκλησιαστικοί είναι απομίμηση των πολιτικών συζητήσεων. Έτσι, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς -γι’ αυτό δεν γίνεται ευχάριστα δεκτός- εμπνέει διάθεση ομολογίας και μαρτυρίου ακόμη, αν ο Θεός το επιτρέψει, στην εποχή μας. Βοηθεί, επίσης, στη συνέχεια της Ορθοδοξίας, της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Η επανέκφραση της Πίστεως με τα μέσα κάθε εποχής δεν έχει τίποτε το κοινό με την αναζητούμενη από δικούς μας θεολόγους Οικουμενιστές «επανερμηνεία» της πίστεως. Δεν είναι θέμα επανερμηνείας, πώς θα κατανοήσουμε λ.χ. το παπικό πρωτείο. Συγγνώμη για την φράση, και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα αφάγωτη! Μα είναι αυτά σοβαρά πράγματα, όταν παίζουμε «εν ου παικτοίς»; Όταν παίζουμε με τη σωτηρία; Όταν παίζουμε με την αιωνιότητα; Διαγράφουμε όλους τους Αγίους εν ονόματι των Αγίων. Διότι το πνεύμα, το οποίον κυριαρχεί, είναι να εκθειάζουμε τους Αγίους. Κι όπως, μακαρίτης τώρα, Αρχιεπίσκοπος έλεγε: Δεχόμεθα τον Μάρκο τον Ευγενικό και τον τιμάμε. Εκείνος έτσι έπρεπε να μιλήσει στην εποχή του, εμείς μιλούμε με τον δικό μας τρόπο στην δική μας εποχή. Κάτι παρόμοιο ελέχθη. Ο Χριστός όμως είναι πάντα ο αυτός «παρατεινόμενος εις τους αιώνες». Και η πίστη που σώζει είναι μία συνταγή, ένα φάρμακο που δεν αλλοιώνεται, δεν δέχεται αλλαγές. Είναι μία και ενιαία η πίστις. Η αποδοχή του Λόγου του Θεού από την εμπειρία των Αγίων, για να γίνει και δική μας εμπειρία.

ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΠΙΣΤΕΩΣ, από τον ΚΒ´ Λόγον του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου:

«Το να αποκτήση κανείς την ταπείνωση, συναντά πολλά εμπόδια, που τον εμποδίζουν, ενώ για την πίστη δεν μας εμποδίζει τίποτε να την βρούμε. Γιατί αν το θελήσουμε ολόψυχα να βρούμε την πίστη, αμέσως χωρίς κανέναν κόπο την βρίσκουμε, αφού είναι δώρον του Θεού και προσόν φυσικόν, μολονότι υπόκειται στο αυτεξούσιον της προαιρέσεώς μας».