«Αυτοί έχουν τους ναούς, εμείς έχουμε τον ένοικο» π. Θεόδωρος Ζήσης – Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

Ο αναγινώσκων νοείτω. Ματθ. ΚΔ:15.

Στα αρχαία Σόδομα ζούσαν ο δίκαιος Λωτ και η οικογένειά του. Ο μακρόθυμος Θεός μας, επερίμενε την μετατροπή, την αλλαγή της καρδίας των Σοδομιτών, δίδοντάς τους όλα όσα εχρειάζοντο αέρα νερό τροφή….ζωή. Ο Λωτ ήτο γι αυτούς σίγουρο παράδειγμα δικαιοσύνης, ένα πρότυπο για την διόρθωσή τους. Αλλά ματαίως. Το μέτρο της παρανομίας και αμαρτίας ξεχείλισε. Ο Κύριος απεμάκρυνε την οικογένεια του Λωτ και κατέστρεψε δια πυρός την πόλι των Σοδόμων, τοιουτοτρόπως αφήρεσε αυτή τη ζωή που ο ίδιος είχε παραχωρήσει. Σαν τα Σόδομα γίνεται εκείνη η τοπική Εκκλησία στην οποία εστιάζεται η βδελυγμία των αιρετικών δογμάτων. Έτσι προς το παρόν ένεκα των δικαίων δούλων Του δεν θα αποσύρει την χάρη του Αγίου Πνεύματος από την Εκκλησία η οποία λοξοδρομεί εις αιρετική ζοφερότητα τόσο προσβλητική εις Αυτόν. Αλλά για πόσο χρονικό διάστημα; Που είναι το σύνορο πέραν του οποίου η παρανομία υπερέχει της μακροθυμίας και ελέους; Εάν ο χρόνος για έξοδο όπως του Λωτ έφθασε, τότε τέτοιος χρόνος είναι το τέρμα της περιόδου (που επιτρέπεται για Μετάνοια), είναι ώρα εκτέλεσης της Κρίσεως του Θεού, ώρα της δικαίας οργής, ώρα για την απομάκρυνσι αυτού τούτου του Πνεύματος της Ζωής. Η απομάκρυνσις των αληθινών τέκνων της Εκκλησίας από το κέντρο της αμαρτίας (της αίρεσις) υπηρετεί ως δείκτης του Πνευματικού θανάτου της Ιεραρχίας της Τοπικής Εκκλησίας. Όταν ο Κύριος απομακρύνει όλους τους πιστούς εις Αυτόν—την αληθινήν Εκκλησίαν Του—τότε μόνον θα εγκαταλείψει εντελώς η χάρις του Αγίου Πνεύματος την συγκέντρωσι αυτών που παρέμειναν στην αίρεσι. Ο Λωτ προειδοποίησε τους γαμπρούς του δια την επερχόμενη Κρίση αλλά εχλευάσθη από αυτούς. Και οι γαμπροί του εκάησαν μαζί με όλους τους Σοδομίτες. Επίσης έχουμε το παράδειγμα της Νινευή. Οι Νινευίτες μετενόησαν και η κρίσις του Κυρίου ανεβλήθη. Αλλά τα Σόδομα; Ήσαν τα Σόδομα εις θέσιν να μετανοήσουν; Τα Σόδομα στα οποία δεν υπήρχε καν συναίσθησι ανάγκης για μετάνοια;

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ρημάτων ως ακήκοεν, ο Βαπτιστής του Δεσπότου, σύντρομος παλάμην εκτείνει· χειραπτήσας όμως δε, την κορυφήν του Πλάστου αυτού, τω βαπτισθέντι εβόα· Αγίασόν με· συ γαρ Θεός μου, ον ευλογούσι Λαοί, και υπερυψούσιν εις πάντας τους αιώνας.

Ερμηνεία.

Τούτο το Τροπάριον είναι ακόλουθον με το ανωτέρω· λέγει γαρ ο Μελωδός, ότι ο Βαπτιστής Ιωάννης, όταν ήκουσε τα ανωτέρω λόγια του Δεσπότου Χριστού, με τα οποία επαραθάρρυνεν αυτόν δια να τον βαπτίση, τότε εξάπλωσε μεν την παλάμην του: ήτοι την χείρα όλην, (συνεκδοχικώς γαρ από το μέρος το όλον καλείται) δια να τον βαπτίση, πλην πάλιν με φόβον και τρόμον· πιάσας δε με την χείρα του την κορυφήν του ιδικού του Πλάστου, εβόα προς Αυτόν: εγώ, ω Δέσποτα, και πάλαι έλεγόν σοι, ότι εγώ έχω χρείαν να βαπτισθώ από Σε, και όχι Συ από εμέ, και τώρα πάλιν αυτόν τον ίδιον λόγον λέγω Σοι· Συ, Κύριε, αγίασον αληθώς και πραγματικώς εμέ, όστις κατά μόνον το φαινόμενον νομίζομαι ότι αγιάζω Εσέ δια της ιδικής μου χειροθετήσεως, επειδή Συ είσαι ο Θεός μου, τον οποίον ευλογούσιν οι λαοί κ.τ.λ. Και τη αληθεία ηγιάσθη ο Βαπτιστής Ιωάννης, ου βαπτισθείς υπό του Κυρίου, αλλά βαπτίσας τον Κύριον. Ει δε λέγει ο Θεολόγος Γρηγόριος περί του Χριστού: «Ήδει γαρ (ο Χριστός) μετ΄ ολίγον αυτός βαπτίσων τον Βαπτισθήν» (Λόγος εις τα Φώτα), τούτο νοείται ίσως ότι ηγιάσθη ο Ιωάννης με το πιάσιμον της παναγίας κορυφής του Κυρίου, και με την επιφοίτησιν του Αγίου Πνεύματος, καθώς σχολιάζει ο Νικήτας. Εκείνο δε το οποίον λέγει Ιωσήφ ο Βρυέννιος, ότι ο Κύριος εβάπτισεν αληθώς τον Ιωάννην, απαράδεκτον είναι, ως θέλουσι τινές, καθότι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει, ότι ο Ιησούς αυτός ουκ εβάπτιζεν (Ιωαν. Δ: 2). Όρα δε και τον Ιερόν Κοσμάν ενταύθα λέγοντα εκ μέρους του Προδρόμου προς τον Χριστόν, αγίασόν με, και ουχί βάπτισόν με· αλλά και ο Δαμασκηνός Ιωάννης λέγει ότι εβαπτίσθη ο Χριστός, ουχ΄ ίνα βαπτίση, αλλ΄ ίνα αγιάση τον Βαπτιστήν (Βιβλίον Δ΄ κεφάλαιον πστ΄)· λέγει δε και ο Θεσσαλονίκης Γρηγόριος: «Ο δε Λουκάς, εγένετο, φησί, του Ιησού βαπτισθέντος και προσευχομένου, ανεωχθήναι τον Ουρανόν· και βαπτιζόμενος γαρ καταβαίνων τε και αναβαίνων εκ του ύδατος προσηύχετο, διδάσκων έργοις, ως ου τον Ιερέα και τελεστήν των Μυστηρίων δει προσεύχεσθαι μόνον, αλλά και τον τελούμενον επί πάσης τελετής θείας τούτο δει ποιείν. Καν μεν ο τελών τελεώτερος η την αρετήν, και εκτενεστέραν αναπέμπη την ευχήν, δι΄ αυτού επί τον τελούμενον η χάρις διαβαίνει· αξιωτέρου δε του τελουμένου όντος, και εκτενέστερον προσευχομένου, ο θελητής του ελέους, ω της αφάτου χρηστότητος! Ουκ απαναίνεται μεταδούναι δι΄ αυτού τω τελεστή της χάριτος· ως και νυν εμφανώς επί του Ιωάννου γέγονεν· ο και αυτός ύστερον παρρησία μαρτυρεί λέγων: «Εκ του πληρώματος αυτού ημείς πάντες ελάβομεν» (Λόγος β΄ εις το Βάπτισμα ου η αρχή χθες συνεκκλησιάζων). Τούτο δε το Τροπάριον, κατά τον ανώνυμον, είναι όλον σχεδόν ερανισμένον από τον Ευαγγελιστήν Ματθαίον, όστις λέγει περί του Δεσπότου Χριστού, ότι είπε προς τον Ιωάννην: «Άφες άρτι· ούτω γαρ πρέπον εστίν ημίν πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην. Τότε αφίησιν αυτόν (ο Ιωάννης)» (Ματθ. γ: 15). Τι δε δηλοί το «αφίησιν αυτόν»; Ότι δεν επρόσθεσεν άλλην καμμίαν αντίστασιν, αλλά ως δούλος ευγνώμων υπετάγη εις το θέλημα του Δεσπότου και εβάπτισεν Αυτόν. Τούτο το ίδιον εποίησεν ύστερον και ο Κορυφαίος Πέτρος εν τω νιπτήρι· διότι πρώτον αντεστάθη και δεν ήθελε να του νίψη τους πόδας ο Κύριος, ύστερον δε επείσθη εις τα λόγια του Κυρίου· επειδή οι Άγιοι δεν είναι περισσότερον από το πρέπον ή φιλόνεικοι, ή ακολουθούντες εις το ιδικόν των θέλημα, αλλά εν μόνον σπουδάζουν, το να τελειώσουν το του Κυρίου των θέλημα.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 24 Φεβρουαρίου 2015

Πρώτη και δευτέρα εύρεσις της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου.

Ὅταν ἀποκεφαλίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἡρώδη, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ἡ τίμια κεφαλὴ αὐτοῦ τοποθετήθηκε μέσα σὲ ἀγγεῖο ἀπὸ ὄστρακο καὶ κρύφθηκε στὴν οἰκία τοῦ Ἡρώδη. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης φανερώθηκε στὸ ὄνειρο δύο μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀναχωρήσει γιὰ τὰ Ἱεροσόλυμα μὲ σκοπὸ νὰ προσκυνήσουν τὸν τάφο τοῦ Κυρίου, ἀγγέλλοντας σὲ αὐτούς, ποῦ βρίσκεται ἡ τίμια κεφαλή του. Καὶ ἐκεῖνοι, ἀφοῦ τὴν βρῆκαν, τὴν εἶχαν μὲ τιμές. Ἀπὸ αὐτοὺς τὴν παρέλαβε κάποιος κεραμεὺς καὶ τὴν μετέφερε στὴν πόλη τῶν Ἐμεσηνῶν. Ὅταν ὅμως πέθανε, τὴν κληροδότησε στὴν ἀδελφή του. Καὶ ἀπὸ τότε διαδοχικὰ περιῆλθε σὲ πολλούς, γιὰ νὰ καταλήξει στὰ χέρια κάποιου ἱερομονάχου ἀρειανοῦ ποὺ ὀνομαζόταν Εὐστάθιος καὶ φύλαξε τὴν τίμια κάρα σὲ σπήλαιο. Ἀπὸ ἐκεῖ μεταφέρθηκε, ἐπὶ Οὐάλεντος (364 – 378 μ.Χ.), στὸ Παντείχιον τῆς Βιθυνίας μέχρι ποὺ ὁ Θεοδόσιος ὁ Μέγας (379 – 395 μ.Χ.) ἀνεκόμισε αὐτὴ στὸ Ἕβδομο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου ἀνήγειρε μέγα καὶ περικαλλέστατο ναό.

Βέβαια περὶ τῆς εὑρέσεως τῆς τιμίας κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου ὑπάρχουν καὶ ἄλλες ἀντιφατικὲς παραδόσεις. Κατ’ ἄλλη ἐκδοχὴ ἡ τίμια κάρα εὑρέθηκε στὴν Ἔμεσα τὸ ἔτος 458 μ.Χ., ἐπὶ βασιλέως Λέοντος Α’ (457 – 474 μ.Χ.), ἐνῷ ἄλλοι δέχονται ὅτι αὐτὴ εὑρέθηκε τὸ ἔτος 760 μ.Χ. καὶ μεταφέρθηκε στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου στὴν Ἔμεσα. Ἀπὸ ἐκεῖ μετακομίσθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐπὶ βασιλείας Μιχαὴλ Γ’ (842 – 867 μ.Χ.) καὶ πατριαρχίας Ἰγνατίου.

Περὶ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Τιμίου Προδρόμου βρίσκουμε εἰδήσεις καὶ σὲ διάφορους χρονογράφους. Ὁ Ζωναρᾶς ἀναφέρει ὅτι τὸ ἔτος 968 μ.Χ. ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς βρῆκε στὴν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας«βόστρυχον τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου αἵματι περφυμένον», ποὺ μετακόμισε στὴν Κωνσταντινούπολη. Πέντε δὲ χρόνια νωρίτερα, κόμισε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴ Βέροια τῆς Συρίας, περὶ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 963 μ.Χ., μέρος τοῦ ἱματίου τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Σύμφωνα μὲ ἄλλη μαρτυρία ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς βρῆκε στὴν Κρήτη«τὸ ἔνδυμα τοῦ Προφήτου ἐκ τριχῶν καμήλου τυγχάνον καὶ περὶ τὸν τράχηλον ἠμαγμένον».

Ἡ Σύναξη τῆς εὑρέσεως τῆς Τιμίας Κεφαλῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἐτελεῖτο στὸ Προφητεῖο του, ποὺ βρισκόταν στὴν τοποθεσία τὴν ὀνομαζόμενη Φωρακίου.

Φρίξον ήλιε, στέναξον γη!.... Τι είναι αυτά που διαβάζω;

Με ανέκφραστη οδύνη διαβάσαμε στο επίσημο όργανο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας «Ορθόδοξος Κήρυξ» κείμενο με τίτλο «Προσλαλιά γενομένη υπό του Πρωτοσυγκελλεύοντος Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Τροπαίου κ. Αθανασίου», στο οποίο περιέχονται και τα εξής απίστευτα: «Εν τω οίκω των Θυατείρων επραγματώθησαν ευάριθμοι τιμητικαί εκδηλώσεις, περιλαμβάνουσαι δεξιώσεις και φιλοξενίας. Εν τοις πλουσίοις τούτοις η Ιερά Αρχιεπισκοπή προσέφερε φιλοξενίαν τη Αυτού Χάριτι τω Αγγλικανώ Κυρίω Rowan Williams μετά της συμβίας αυτού, έτι δε και τω Αγγλικανώ Επισκόπω Dover  Κυρίω Stephen Venner μετά της ανδρίδος αυτού, αμφοτέρας τας φιλοξενίας ταύτας κατά μήνα Απρίλιον»....

Ο Πάπας απἐθανε -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Χάρη της αληθείας

Μεταξύ του στενόκαρδου και μισάνθρωπου φανατισμού και της ανθρωπάρεσκης και δουλοπρεπούς κολακείας διαγράφεται η απλή, αδέκαστη και αδελέαστη έκφραση της αλήθειας, της ευλογημένης από τον Θεό και επιζητούμενης από τους ανθρώπους, ακόμη κι όταν δεν τολμούν να την ομολογήσουν. Οι γραμμές αυτές γράφονται με οδηγό την αλήθεια και χάριν αυτής. Την αφορμή δίνει η εκδημία του πάπα Ιωάννη-Παύλου Β΄, του 85χρονου Πολωνού Κάρολ Βοϊτίλα, που από μισή περίπου χιλιετία, κατά την οποία στη θέση του ποντίφικα ανέβαιναν μόνο Ιταλοί.

Δραστήρια προσωπικότητα                                                                                
Εκπρόσωποι του θρησκευτικού και του πολιτικού κόσμου αισθάνθηκαν την ανάγκη να αναφερθούν στον εκλιπόντα πάπα. Εξήραν την προσωπικότητα και επήνεσαν το έργο του. Με έμφαση υπογραμμίσθηκε η όντως εντυπωσιακή πολιτική-διπλωματική δραστηριότητα του Βοϊτίλα. Κατά τη διάρκεια της 27χρονης θητείας του δέχθηκε στο Βατικανό 737 αρχηγούς και 245 πρωθυπουργούς κρατών. Διπλασίασε σχεδόν τις διπλωματικές σχέσεις τού κράτους του· τις επέκτεινε σε 174 χώρες, έναντι των 90 προ αυτού. Πραγματοποίησε 104 επίσημα ταξίδια σε 129 χώρες. Είναι ο πρώτος πάπας, που επισκέφθηκε εβραϊκή συναγωγή στη Ρώμη (1986), ισλαμικό τζαμί στη Δαμασκό (2001) και την ίδια χρονιά συναντήθηκε επίσημα με τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπό μας στην Αθήνα. Σημαντικά εργάσθηκε για την εξάπλωση του παπισμού στις τριτοκοσμικές χώρες και για την κατάρρευση του σοσιαλισμού. Ουσιαστική επίσης υπήρξε η βοήθειά του στην επιτυχία των πολιτικοκοινικών σκοπών των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Χαρακτηρίσθηκε ως «πρωτομάχος της ελευθερίας» (πρόεδρος Η.Π.Α. Τζώρτζ Μπούς), «ένας άνθρωπος με συμπόνια, με βαθειά πίστη, που αγάπησε και υπηρέτησε την ανθρωπότητα» (Ντέηβιντ Ο΄Κόννελ, πρόεδρος του καθολικού πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον), «εξαιρετική θρησκευτική προσωπικότητα, θαρραλέος οραματιστής και σπάνιος παγκόσμιος ηγέτης» (Αεχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος).

Ομοφυλοφιλία το έσχατο αίτιο του τέλους του κόσμου

"ΝΗΣΤΕΙΑ ΦΕΤΟΣ ΟΛΟΙ" - ΓΕΡΩΝ ΣΑΒΒΑΣ

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=69&t=10565

Του αείμνηστου Γεωργίου Ζερβού: Ἀπάντησις εἰς τὴν θεωρίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ περὶ Φονταμενταλιστῶν

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἰς πρόσφατον ὁμιλίαν του κατεφέρθη ἐναντίον τῶν ἀντιοικουμενιστῶν - ἀντιπαπικῶν, ἐπειδὴ ἐλέγχουν ὅλας τὰς ἐκκλησιολογικάς παρεκκλίσεις του, κατὰ τὰς συναντήσεις μὲ τὸν ἑκάστοτε Πάπαν καὶ ἰδιαιτέρως μὲ τὸν νέον κ. Φραγκίσκον, ἀλλὰ καὶ τὴν στάσιν τῶν ἐκπροσώπων του κατὰ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐχρησιμοποίησε τὴν λέξιν φονταμενταλισμός, ἐννοῶν, προφανῶς ὅτι ὅσοι ἀντιδροῦν εἶναι φονταμενταλισταί, οἱ ὁποῖοι εἶναι πανέτοιμοι νὰ θυσιάσουν τὰ πάντα, διά νὰ ἐπιβάλουν τὰς ἀπόψεις των. Τὸ δηλητήριον τοῦ φονταμενταλισμοῦ ὁμολογουμένως, μὲ τὴν βοήθειαν τῶν ΜΜΕ, τοῦ διαδικτύου καὶ ψευδοπροοδευτικῶν Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν οὐδεμίαν σχέσιν μὲ τὸν Πατερικὸν λόγον καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας «περνάει« εἰς τὴν κοινωνίαν, ἡ ὁποία δὲν ἔχει σχέσιν μὲ τὴν Ἐκκλησίαν ἢ ἔχει τυπικάς σχέσεις ὡς καὶ εἰς ὡρισμένους κύκλους πιστῶν. Γνωρίζομεν ὅτι «ὄνειρόν» του εἶναι ἡ ψευδοένωσις τῶν «Ἐκκλησιῶν» τῶν Ἑτεροδόξων μετὰ τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ὅμως ψευδοένωσις, διότι αὐτὴ προωθεῖται μὲ ἀναλλοιώτους τὰς κακοδοξίας καὶ τὰς αἱρέσεις των. Ἀπὸ τὸ 1965 ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει θέσει τὰ δόγματα εἰς τὰ «χρονοντούλαπα» τῆς ἱστορίας καὶ ἐνεργεῖ ὡς «παρακλάδι» τοῦ Παπισμοῦ.