Πανηγυρισμοί, φωτοβολίδες, φωταψίες και ξεφαντώματα συνόδευσαν τα πρώτα λεπτά του 2020, όπως και κάθε καινούργιου χρόνου. Γιορτάζει ο θνητός άνθρωπος τη συνέχιση της ζωής, και συνάμα σημειώνει το γρήγορο πέρασμά του από τούτη τη γη, το πλησίασμά του προς το τέλος. Ο χρόνος, φιλοσοφεί ο Μέγας Βασίλειος, έχει το εξής παράδοξο· «Το παρελθόν εξαφανίσθηκε, το μέλλον δεν εμφανίσθηκε ακόμη, ενώ το παρόν διαφεύγει τις αισθήσεις μας πριν ακόμη το γνωρίσουμε». Εύκολα, λοιπόν, σ΄ έναν γιορταστικό σταθμό, όπως η Πρωτοχρονιά συνυπάρχουν στις καρδιές χαρά και μελαγχολία, προβληματισμός και ορμή για δράση.
Ωστόσο, στο χώρο της πίστεως ο χρόνος δεν είναι απλή διαδοχή στιγμών σε παράταξη. Ως έργο του Θεού είναι όχι μόνο το μέτρο της επίγειας διάρκειας, αλλά και το εξαιρετικό δώρο του Θεού προς τον καθένα ξεχωριστά, ουρανόσταλτη προσφορά του αιωνίου Δημιουργού σε μας τους πρόσκαιρους της γης. Κάθε ανατολή είναι μια πίστωση χρόνου εκ μέρους του Θεού, και φέρνει μαζί της τη δυνατότητα καρποφορίας μετά από την περίοδο της ακαρπίας. Είναι το δείγμα της θεϊκής μακροθυμίας, η απάντηση στη μεσιτεία του αμπελουργού για την άκαρπη συκιά· «άφες αυτήν και τούτο το έτος» (Λουκ. 13: 8).