Μὲ εἶχε καλέσει ὁ γενναῖος φίλος μου, ὁ κὺρ Στέφανος Μ., εἰς τὴν οἰκίαν του τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, διὰ νὰ συμφάγωμεν τὴν ὥραν τοῦ προγεύματος περὶ τὰς δέκα, ἀπὸ συγκατάβασιν καὶ εὐσπλαγχνίαν, διὰ νὰ κάμω κ᾿ ἐγὼ μετὰ τόσα χρόνια, Πάσχα οἰκιακόν, ἔρημος καὶ ξένος στὰ ξένα. Εὔχαρι καὶ θαλπερὸν ἦτο τὸ ἐσωτερικὸν τῆς ἑστίας του, ἀφοῦ διῆλθον τὴν εὐρεῖαν αὐλήν, μὲ τὴν διάπλατον πύλην, καὶ τοὺς σταύλους τῶν ἀλόγων, καὶ τὴν πρασινάδαν, καὶ τὰς γάστρας τῶν ἀνθέων. Ἡ οἰκογένειά του, ἡ γραῖα Μαρία ἡ συμβία του, ἀφελὴς καὶ ἀρχαϊκή, ὁ υἱός του, ἀμόρφωτος καὶ ἄπλαστος καλὸς ἁμαξηλάτης, κι ὁ ἀδελφός του, στιβαρός, γεροντοπαλλήκαρον, τραχὺς καὶ φιλαλήθης. Τέλος ἡ κόρη του ἡ Ρηνούλα, τελεία ἀντιπρόσωπος τῆς νέας γενεᾶς, κεντήτρια, ζωγραφίνα καὶ θεατρίνα. Πλὴν ὅμως κι αὐτὴ ἀφελὴς καὶ ἁπλῆ εἰς τοὺς τρόπους: Εἶχε μίαν παιδίσκην ἑπτὰ ἐτῶν, τὴν Μαρίαν, πάντοτε μειδιῶσαν καὶ ἀνοικτόκαρδον, καὶ ἓν χαριτωμένον ξενικὸν πλάσμα, τὴν Τοτώ, ξανθήν, γαλανόμορφον, καὶ ἀγγελοθωροῦσαν. Ἡ μικρὰ κόρη, δὲν ἠξεύρω ἀκριβῶς πῶς, εἶχε πέσει εἰς τὰς χεῖράς της, καὶ ἀπετέλει μέρος τῆς οἰκογενείας.
Άγιον Πνεύμα και Εκκλησία στην Πατερική Παράδοση -- Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Εκ του βιβλίου:
ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΤΟΙΣ ΘΕΙΟΙΣ
ΠΑΤΡΑΣΙ
Αρχές και κριτήρια της
Πατερικής Θεολογίας
1.Η εκτός της Εκκλησίας δράσις του Αγίου Πνεύματος.
α'. Άγιον Πνεύμα και Εκκλησία.
Η ζωή και η ύπαρξις της Εκκλησίας συνδέονται στενώτατα προς την εν αυτή παρουσίαν του Αγίου Πνεύματος. Η Πεντηκοστή, κατά την οποίαν απεστάλη το Άγιον Πνεύμα εις τους αποστόλους, ίνα μένη εις τον αιώνα μετ' αυτών και οδηγή αυτούς εις πάσαν την αλήθειαν, αποτελεί την γενέθλιον της Εκκλησίας ημέραν· "ει μη Πνεύμα παρήν, ουκ αν συνέστη η Εκκλησία, ει δε συνίσταται η Εκκλησία, εύδηλον ότι το Πνεύμα πάρεστιν", παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος εις ομιλίαν του εις την Πεντηκοστήν[1]. Η εσωτέρα υφή και δομή της Εκκλησίας, η όλη υπόστασις αυτής είναι πνευματική.
Ως προς την ιδιαιτέραν θέσιν, ην εν τη Εκκλησία έχουν ο Χριστός και το Άγιον Πνεύμα, διδάσκεται υπό των Πατέρων και υπό νεωτέρων περί Εκκλησίας και Πνεύματος καθορισμών ότι ο Χριστός αποτελεί την κεφαλήν, το δε Άγιον Πνεύμα την ψυχήν της Εκκλησίας, την ζωοποιούσαν το σώμα αυτής και συνδέουσαν τα μέλη προς την κεφαλήν και προς άλληλα[2].
ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.
Αποτίμηση των γεγονότων
Προβλημάτισε πολλούς και σχολιάσθηκε ποικιλοτρόπως η κατάσταση του τόπου μας τον τελευταίο καιρό. Τώρα που χρονικά τουλάχιστον απομακρυνθήκαμε κάπως από τα… «Δεκεμβριανά» γεγονότα και φαίνεται να έχει επέλθει κάποια εκτόνωση της έντασης, απαλλαγμένοι από τη συναισθηματική φόρτιση μπορούμε ίσως να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά. Εκείνη η αναστάτωση, σχεδόν εξέγερση, των νέων – και όχι μόνο – εκείνο το μένος εναντίον της εξουσίας και μάλιστα εναντίον των οργάνων της τάξεως, που κορυφώθηκε με τον όντως άδικο και τραγικό θάνατο ενός δεκαεξάχρονου μαθητή, κάτι σοβαρό έχει να μας πει. Είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου και μπορεί να λειτουργήσει ως πέρασμα από το οποίο θα προχωρήσει κανείς στο βάθος, αν το επιθυμεί, και θα έρθει αντιμέτωπος με την βαθειά σήψη του κοινωνικού μας ιστού.
Τη Ε΄ (5η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Πάπα Αλεξανδρείας του Ομολογητού.
Γρηγόριος ο εν Αγίοις πατήρ ημών, αγαπήσας τον Χριστόν εκ νεαράς ηλικίας, εστόλισε τον εαυτόν του με όλας τας αρετάς. Όθεν και μετά τον θάνατον του τότε αγιωτάτου Πάπα Αλεξανδρείας εχειροτονήθη εκ θείας Προνοίας Επίσκοπος Αλεξανδρείας, παρά των εν Αλεξανδρεία Επισκόπων, συμφωνούντος και του φιλοχρίστου λαού, γενόμενος ούτω διδάσκαλος ακριβής της Ορθοδοξίας και της κατά Θεόν εναρέτου πολιτείας. Εδίδασκε δε την αρετήν ο αοίδιμος μάλλον δια των έργων ή δια του λόγου, επειδή ήτο πράος, ταπεινός, ελεήμων, σώφρων, ορφανών πατήρ, χηρών υπερασπιστής, οδηγός των πεπλανημένων, ιατρός των ασθενών και των λυπουμένων παρηγορία.
Μήπως τα έχουμε ξεχάσει;
...Τι δε να είπω δια τον Οσιομάρτυρα Ευθύμιον τον Ηγούμενον του Βατοπαιδίου, και τους μετ’ αυτού δώδεκα Οσιομάρτυρας Μοναχούς; Ούτοι, επειδή ήλεγξαν κατά πρόσωπον ως αιρετικούς τόσον τον λατινόφρονα βασιλέα Μιχαήλ τον Παλαιολόγον, όσον και τον λατινόφρονα Βέκκον τον Πατριάρχην, ο μεν Ευθύμιος, δεθείς με άλυσιν, κατεποντίσθη υπ’ αυτών εν τη θαλάσση του Καλαμιτζίου, οι δε δώδεκα Μοναχοί εκρεμάσθησαν παρ’ αυτών εν τω καλουμένω Φουρκοβουνίω.
Συναξ. Πεντηκοσταρίου σελ. 424
Η αγνότητα της ψυχής -- Του Φώτη Κόντογλου
ΑΠΛΗ ΚΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ
Μιά φορά είχα ένα μικρό σπιτάκι σέ μιά ερημική μεριά κοντά στή θάλασσα. Βουναλάκια μικρά τό τριγυρίζανε, βουναλάκια ήμερα καί χαρούμενα, στολισμένα μέ λίγα δεντράκια, σκοίνους, θυμάρια, πρινάρια, ρήγανη, πού μοσχοβολούσανε. Κατά τόν βορηά ήτανε μιά ρεματιά μέ λίγα πλατάνια καί μέ λυγαριές, καί στό βάθος της καταστάλιζε τό καλοκαίρι λιγοστό καθαρό αεράκι. Τήν άνοιξη τό χώμα στολιζότανε μέ αγριολούλουδα χρωματιστά, πού μέ κάνανε νά χαίρουμαι καί νά δοξάζω τόν Θεό. Τί αγνότητα πού είχε η ψυχή μου!
Είχα διαλέξει αυτό τό μέρος νά μήν έχη κανέναν δρόμο, γιά νά μήν έρχεται άνθρωπος κατά κεί. Ήμουνα καταμόναχος, ήσυχος, ξεκουρασμένος. Αποτραβιόμουνα εκεί πέρα κ’ έβγαζα από πάνω μου τίς έγνοιες καί τίς σκοτούρες, σάν τό φίδι πού βγάζει τό πετσί του. Ξανάβρισκα τή λευτεριά μου.
Αὐτοκτονοῦμεν ὡς Ἔθνος, καί δέν τό ἀντιλαμβανόμεθα.
ΔΕΝ εἶναι καθόλου εὐχάριστος ἡ ἐξέλιξις τῶν γεγονότων περί τοῦ ἑλληνικου πληθυσμοῦ, ὁ ὁποῖος, δυστυχῶς ἀλλοιώνεται, καθώς τό διαπιστώνει καί ὁ ἔντιμος τ. Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασ. Κόκκινος εἰς ἄρθρον του εἰς τήν «Ἑστίαν» τῆς 19/2/2010. Μεταξύ τῶν ἄλλων σημειώνει καί αὐτά: «Τό κυβερνῶν κόμμα (ΠΑΣΟΚ) βαρύνεται μέ τό ἐθνικό ἔγκλημα τῆς νομιμοποιήσεως τῶν ἀμβλώσεων καί μάλιστα μέ δαπάνες τοῦ κράτους, διά τοῦ Ν. 1609 τοῦ 1986. Ἀντί δέ νά ἀντιμετωπίσει τό δημογραφικό πρόβλημα τῆς Ἑλλάδος, μέ κατάλληλα μέτρα γιά τήν αὔξηση τῶν γεννήσεων, θέτει σέ πρώτη προτεραιότητα τήν ἀπονομή τῆς ἑλληνικῆς ἰθαγένειας σέ μετανάστες καί λαθρομετανάστες ἀγνώστου συνολικοῦ ἀριθμοῦ... Στην Ἤπειρο καί τή Θράκη εἶναι δυνατόν νά σχηματισθεῖ ἐπικίνδυνη μουσουλμανική μειονότητα, μέ τάση νά γίνει πλειονότητα μέ ὅλες τίς εὐνόητες συνέπειες. Ἄλλωστε ὁ Ὀζάλ (Τούρκος πρωθυπουργός το 1993), μᾶς ἔχει προειδοποιήσει, προφητεύσας πώς ἡ κατάληψη τῆς Ἑλλάδος εἶναι ζήτημα χρόνου, μέ τήν ὑπογεννητικότητά της... Πολλοί Ἕλληνες ἀγνοοῦν τίς ἐπιπτώσεις καί τόν κίνδυνον ἀφελληνισμοῦ τῆς Χώρας διά τῆς ἀποσυνδέσεως τοῦ συνδετικοῦ κρίκου τοῦ γένους τῶν ἑλλήνων, πού εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική θρησκεία... Τό κυβερνῶν κίνημα, ἔστω καί τήν ὑστάτη ὥρα, ἄς ἀναλογισθεῖ τίς ἱστορικές εὐθύνες του». Εἶναι ὄντως τραγικόν, νά εὑρισκώμεθα πρό τῆς ἀπειλῆς ἀλλοιώσεως καί μειώσεως τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, καί οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ ἔθνους νά νομιμοποιοῦν καί νά πληρώνουν διά 300 χιλιάδες περίπου, ἐκτρώσεις, τόν χρόνον. Αὐτοκτονοῦμεν ὡς Ἔθνος, καί δέν τό ἀντιλαμβανόμεθα.
------------------------
Δυστυχῶς, οἱ διαπιστώσεις αὐτές τοῦ κ. Κοκκίνου ἰσχύουν σήμερον, 10 ἔτη ἀργότερον, κατά μείζονα λόγον, διότι οἱ ΤΡΙΣΑΘΛΙΟΙ ΠΡΟΔΟΤΑΙ ἔχουν κουβαλήσει καί συνεχίζουν νά κουβαλοῦν πολύ περισσοτέρους ἰσλαμιστάς, τούς χορηγοῦν ἰθαγένειαν(!!!), πλουσιοπάροχα ἐπιδόματα, δωρεάν στέγην, χωράφια, ἀκόμη καί WiFi!!! Κατά τόν ἔγκριτον Καθηγητήν κ. Κων-νον Γρίβαν, οἱ ΑΚΡΩΣ ΒΡΩΜΕΡΟΙ «πολιτικοί» πού «κυβερνοῦν» τήν χώραν ἐφαρμόζουν «πολιτικήν αὐτοεξαλείψεως»! Εἰσαγγελεύς ὑπάρχει;
Νην ξεχνάμε: Η ενεργός συμμετοχή μας στην αγωνιζομένη Ορθοδοξία, στο «μικρό ποίμνιο» είναι θέμα πίστης και σωτηρίας.
Ο Θεός ου μυκτηρίζεται. Δεν εμπαίζεται. Δεν μπορούμε να δουλεύομε σε δύο Κυρίους. Οι τρεις παίδες επροτίμησαν να ριφθούν στην επταπλασίως καιομένη κάμινο για να μην προσκυνήσουν την αντίθεη εικόνα του Ναβουχοδονόσορος. Ελπίζουμε πρώτα στη δύναμη του Θεού και στη θεία επέμβαση και μετά στους ανθρώπους. Γι΄ αυτό πρέπει να αγωνιζόμαστε με τις δυνάμεις που έχουμε ελπίζοντας πάντα στο Θεό. Εάν ασεβήσουμε προς τον Θεό και την Ορθόδοξη πίστη μας, τότε ποιος θα μας σώσει; Ποιος θα μας βοηθήσει κατά των δυνάμεων του Αντιχρίστου; Έτσι η ενεργός συμμετοχή μας στην αγωνιζομένη Ορθοδοξία, στο «μικρό ποίμνιο» είναι θέμα πίστης και σωτηρίας. Και εις τα της πίστεως δεν χωρεί συγκατάβαση, υποχωρητικότητα. Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις.
Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ??... -- π. Γεώργιος Αγγελακάκης
https://agiooros.org/viewtopic.php?f=43&t=16032&mobile=on
Αγαλλίαση της ψυχής και της καρδιάς -- Του Φώτη Κόντογλου
Το φετινό καλοκαίρι είναι ακατάστατο. Μα και οι λίγες μέρες που είναι καλοκαιρινές γεμίζουνε την ψυχή μας από κάποια αγαλλίαση που δεν την δίνει ποτέ ο χειμώνας. Η πλάση ημερεύει, τ’ άγρια τα βουνά δε φοβερίζουνε πια τον άνθρωπο, ούτε τα θυμωμένα σύννεφα, που στοιβιάζονται βαρειά το χειμώνα και γεμίζουνε τα θόλο του ουρανού. Το φως είναι καθαρό. Το πρωί σηκώνεσαι από τον ύπνο και γελά ο κόσμος του Θεού. Η μέρα είναι έμορφη σαν τον καλόν τον άνθρωπο. Οι αγέρηδες είναι αλαφροί κα χαροποιοί, ακόμη κι ο γέρο Βοριάς είναι τώρα σα παλληκαρόπουλο. Αντί να βγάζει εκείνα τα φοβερά μουγκρίσματα, σφυρίζει γλυκά στα κλαδιά των δέντρων και στα ξάρτια των καραβιών.
Μπροστά στον εαυτό μας…! -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού Παν. Αθηνών
Η εμφάνιση και η πρόοδος της ψυχολογίας του ασυνειδήτου (Βάθους) υπήρξε αναμφίβολα πολυσήμαντη. Όμως είναι γεγονός ότι κάθε αντικειμενικός ερευνητής ημπορεί να παραλεχθεί σαν βασική κατεύθυνση της ψυχολογίας αυτής την αποκάλυψη της ποιότητος και του περιεχομένου της ανθρώπινης προσωπικότητος.
Ήδη έγινε λόγος για την σπηλιά των ενστικτικών τεράτων, που η ψυχολογία του Βάθους απεκάλυψε. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για «τέρατα» που ενσαρκώνουν απλώς ανθρώπινα πάθη. Κάθε ανθρώπινο, όσο «απάνθρωπο» κι αν είναι, μένει ανθρώπινο. Τα ανθρώπινα πάθη, όπως τα γνώριζε ο άνθρωπος προ της εμφανίσεως της ψυχολογίας του Φρόυδ, ήσαν πάντοτε στα μέτρα της ανθρώπινης αδυναμίας και ποταπότητος. Σαν πάθη ήσαν πάντοτε μιαρά και μισητά, άλλα ήσαν απλώς ανθρώπινα πάθη γιατί είχαν την αιτία τους στην ανθρώπινη αδυναμία.