Ἡ ἀγγλικανικὴ περιεκτικότης δικαιολογεῖ τὴ συνύπαρξη χριστιανικῶν καὶ εἰδωλολατρικῶν ἀντιλήψεων στὴ ζωὴ καὶ τὴ συμπεριφορὰ τῶν μελῶν της. Δυστυχῶς αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς περιεκτικότητος ἔχει εἰσέλθει πρὸ πολλοῦ καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὑπάρχουν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία παραδοσιακοὶ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅ,τι πιστεύει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Καὶ ὑπάρχουν καὶ κληρικοὶ οἰκουμενιστές, ποὺ δὲν πιστεύουν στὴν Ὀρθοδοξία. Ὑπάρχουν καθηγητὲς τῶν θεολογικῶν σχολῶν, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν αἱρετικὲς διδασκαλίες ἢ εἶναι ὀρθολογιστὲς καὶ ἄπιστοι. Ὑπάρχουν θεολόγοι στὴ Μέση Ἐκπαίδευση, οἱ ὁποῖοι τυχαίως εὑρέθησαν στὶς θεολογικὲς σχολές, διότι ὁ τρόπος τῶν πανελληνίων ἐξετάσεων τούς ἐξέβρασε ἐκεῖ. Αὐτοὶ στὰ σχολεῖα διδάσκουν, ἀλλὰ δὲν πιστεύουν ὅσα διδάσκουν. Ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους ἄλλωστε μαρτυρεῖ περὶ τῆς ἀπιστίας τους καὶ τῆς πλήρους ἐκκοσμικεύσεώς τους. Κυκλοφοροῦν θεολογικὰ ἔργα, ποὺ ἀρνοῦνται βασικὰ δόγματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ἐφθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ διακηρύττωμε ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ξεπερασμένοι καὶ ὅτι πρέπει νὰ πᾶμε σὲ μιὰ νέα μεταπατερικὴ θεολογία.
Η ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟΣ ΩΡΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ – Του Παναγιώτου Γκιουλέ
«Την ωραιότητα της Παρθενίας σου και το υπέρλαμπρον το της αγνείας σου, ο Γαβριήλ καταπλαγείς, εβόα σοι, Θεοτόκε· Ποίον σοι εγκώμιον, προσαγάγω επάξιον· τι δε ονομάσω σε; απορώ και εξίσταμαι· διο ως προσετάγην, βοώ σοι· Χαίρε η Κεχαριτωμένη» (Θεοτοκίον Γ΄ ήχου του Ακαθίστου Ύμνου).
Έκθαμβος και εξαπορώ προ του δυσαναβάτου θεολογικού ύψους «ανθρωπίνοις λογισμοίς» και του δυσθεωρήτου μυστηριακού βάθους και «Αγγέλων οφθαλμοίς», μυστηρίου της ωραιότητος της παρθενίας της Θεομήτορος, ο Πρωτοστάτης Άγγελος Γαβριήλ, που κατά την έκφρασιν του υμνογράφου του Ακαθίστου Ύμνου «ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη Θεοτόκω το Χαίρε… εξίστατο και ίστατο κραυγάζων προς αυτήν τοιαύτα»: Ποιό ουράνιο θείο και ανθρώπινο εγκώμιο μπορώ να σου προσφέρω επάξιο και πως μπορώ να σε ονομάσω Πάναγνε Θεοτόκε Παρθένε «απορώ και εξίσταμαι! Διο ως προσετάγην, βοώ σοι· Χαίρε η Κεχαριτωμένη!».
Απορεί και εξίσταται κι’ αυτός ακόμη ο θεοφώτιστος Αρχαγγελικός νους του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, προ του ανεκφράστου κάλλους της Παρθενίας της Θεομήτορος και γι’ αυτό έκθαμβος αναφωνεί: «Χαίρε Κεχαριτωμένη…».
Κάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ὁ
Ἅγιος Νικόλαος διακρίθηκε γιὰ τὴν σταθερή του πίστη, διακήρυξε καὶ ὑποστήριξε σταθερὰ
τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαπνεόταν ἀπ᾽ τὴ ζωὴ τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη κανόνας πίστεως, ἐνῶ παράλληλα ὑπῆρξε μιμητὴς
τοῦ Χριστοῦ μας προσφέροντας ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας, Ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν, δὲν ἦταν
ἀπόφοιτος Πανεπιστημίων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἶχε μεταπτυχιακά, δὲν εἶχε τὴν κοσμικὴ
σοφία τῆς ἐποχῆς, εἶχε ὅμως μέσα του τὴν ζέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε
τὴν δύναμη νὰ ὑποστηρίξει τὴν πίστη! Ἔτσι ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς
τῆς πίστεώς του.
Τη ΚΔ΄ (24η) Μαρτίου, Προεόρτια του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου και μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΡΤΕΜΟΝΟΣ Επισκόπου Σελευκείας της εν Πισιδία.
Αρτέμων ο μακάριος Πατήρ ημών κατήγετο εκ της Σελευκείας της Πισιδίας, ένθα εγεννήθη και ανετράφη κατά τους χρόνους των ιερών Αποστόλων. Όθεν, όταν ο μακάριος Απόστολος Παύλος περιεπάτει εις εκείνα τα μέρη κηρύττων τον λόγον του Ευαγγελίου, εύρε τον Άγιον Αρτέμονα και κατέστησεν αυτόν Επίσκοπον, ποιμένα και διδάσκαλον της πόλεως εκείνης, επειδή δεν έπρεπεν ο λύχνος να κρύπτεται υπό τον μόδιον. Καλώς λοιπόν ποιμάνας το ποίμνιόν του ο Άγιος και γενόμενος εις πάντας τους έχοντας ανάγκην λιμήν σωτηρίας, των χηρών και των ορφανών προνοητής και των πτωχών βοηθός και ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, και με τοιαύτα θεάρεστα έργα διελθών την ζωήν του ο τρισόλβιος, εις γήρας βαθύ απήλθε προς Κύριον.
Η γεωπολιτική κρίση της Ουκρανίας θα οδηγήσει σε μετωπική σύγκρουση Ανατολής-Δύσης --- Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
Ο κομβικός ρόλος των ΜΜΕ στην όξυνση της αντιπαράθεσης
«Ζούσαμε μία κατάσταση όπου η ανθρώπινη ζωή
δεν είχε καμία απολύτως αξία. Το μόνο που φαινόταν να έχει σημασία ήταν να
μείνει κανείς ζωντανός και να μην νοιάζεται για τίποτε άλλο πέρα από τον εαυτό
του».
Γκενάντι Ιβάνοφ, Υπολοχαγός του Κόκκινου Στρατού, Βερολίνο
Μάρτιος-Απρίλιος 1945.
(Από το
βιβλίο του Μαξ Χεϊστινγκς «ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ»¹, η μάχη για την Γερμανία 1944-1945, Εκδόσεις Ψυχογιός
2007, σελ. 701)
|
Στην συμπλήρωση δύο ετών
υγειονομικής κρίσης η οποία προκλήθηκε από την πανδημία του κορωνοϊού και
επέφερε κοσμογονικές αλλαγές σε κάθε πεδίο της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής
ζωής των ανθρώπων, ήλθε να προστεθεί εντελώς αιφνιδιαστικά (;) και η
στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας, επιτείνοντας την
παγκόσμια ανησυχία και αγωνία των πολιτών για τον υπαρκτό κίνδυνο διάχυσης της γεωπολιτικής
ανάφλεξης και σε
άλλες (πραγματικές ή μη) διαφιλονικούμενες περιοχές του πλανήτη. |
---------------------
Και πλέον ο λύκος που στην αναμπουμπούλα χαίρεται ξεκίνησε την δική του κινητοποίηση. Μια κινητοποίηση που θα οδηγήσει στο σκοτάδι του αντιχρίστου. Απέστειλε ήδη μήνυμα σε όλους τους παπικούς επισκόπους σε ολόκληρο τον κόσμο να ενωθούν μαζί του σε μία παγκόσμια προσευχή την παρασκευή 25 Μαρτίου σε μία Πανηγυρική Πράξη όπως χαρακτηριστικά αναφέρει με σκοπό την αφιέρωση και καθαγίαση ολόκληρης της ανθρωπότητας και ειδικότερα της Ρωσίας και της Ουκρανίας στην "Άσπιλη Καρδιά της Μαρίας" δηλαδή της ψευδοπαρθένου όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει. Είναι ξεκάθαρη η απαίτηση της Φάτιμα στην αφιέρωση των πάντων στην σαρκική της καρδιά και διαμέσου αυτής στην σαρκική καρδιά του ψευδόχριστου... Ο πάπας το χαρακτήρισε ως μία χειρονομία της παγκόσμιας-οικουμενικής(δλδ οικουμενιστικής) εκκλησίας να επικαλεστεί τον τερματισμό της βίας και του πόνου αθώων ανθρώπων....
Φυσικά και δεν θα πετύχει όπως ποτέ δεν πέτυχε έως τώρα αλλά θα θέσει τις βάσεις για την μελλοντική αφιέρωση και καθαγίαση κάθε ανθρώπου ξεχωριστά ώστε να σταματήσουν όλοι οι πόλεμοι. Το σύμβολο είναι γνωστό και αποδεκτό από ολόκληρη σχεδόν την ανθρωπότητα ανεξαρτήτου θρησκείας ή φυλής οπότε δεν θα είναι και δύσκολο για τους πολλούς(Ποιός άραγε θα αναλάβει να το υλοποιήσει?)....Όταν βέβαια αυτό γίνει θα είναι αργά γιατί η καταστροφή θα έχει συντελεστεί αλλά η Φάτιμα λέει ότι στο τέλος η καρδιά της θα θριαμβεύσει....
Πρώτη είδηση στο Vatican News φυσικά....
https://www.vaticannews.va/en/pope/news/2022-03/pope-francis-letter-bishops-consecration-russia-ukraine.html
-------------------------
Ο ορισμός της ύβρεως ακριβώς την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και Μητέρας του Κυρίου μας... Ελπίζω ότι δεν θα δούμε και Οικουμενιστές "Ορθοδόξους" να συμμετέχουν σε αυτό....
-------------
Ο/Η Ανώνυμος είπε...Ευτυχώς που δεν είναι του Ευαγγελισμού μεθαύριο.
Θα δεις οπωσδήποτε μείνε ήσυχος.
Το ΠΣΕ να ΄ναι καλά και μη φοβάσαι.
Μη ξεχνάμε ότι τα σπουδαιότερα γεγονότα συνέβησαν όταν η Ελλάς ήτο υπό διάλυση ή σε αναταραχή. Βλέπε 1922 τι έγινε, και τι ακολούθησε το 1924. Ομοίως 1965 πολιτική ανωμαλία, Αθηναγόρας άρση ακοινωνησίας έπειτα χούντα. Ο πάπας ξέρει τι κάνει.
Για τους παρολίγον επισκόπους εν Ελλάδι ισχύει το... όταν τρώνε δε μιλάνε!
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Όλα τα τάγματα, των απ’ αιώνος Αγίων, Προφητών, Αποστόλων, Πατριαρχών, Μαρτύρων, Οσίων, έλαβον Χάριτας και δόξας από τον επουράνιον Θεόν, διά τας αρετάς τας οποίας είχον, ποτέ όμως δεν έφθασαν να λάβουν εκείνας τας Χάριτας τας οποίας έλαβεν η Θεοτόκος από τον Υιόν της και Θεόν. Η Παναγία Παρθένος έλαβεν όχι μόνον όλας τας Χάριτας τας οποίας όλοι ομού οι Άγιοι έλαβον και τας οποίας ουδείς εξ όλων των άλλων Αγίων ηξιώθη να λάβη, αλλ’ επί πλέον έλαβε και έν ακόμη πρωτάκουστον χάρισμα, το να υψωθή επάνω από όλην την υπεξούσιον κτίσιν του Βασιλέως των βασιλέων, να γίνη δηλαδή Βασίλισσα πάσης της κτίσεως και Μήτηρ του μονογενούς Υιού του Θεού.
«Τί γίνεται μὲ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν ᾿Εκκλησιῶν;» -- Τοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου ᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)
[ ... ]
Η οἰκουμενιστική ἀλλοίωση ἐπικεντρώνεται κυρίως στήν ἐκκλησιολογία. Αὐτὸ ἦταν αὐτονόητο νὰ συμβεῖ, γιατὶ στήν παμπροτεσταντική αὐτή κίνηση δὲν ὑπάρχει κἄν ἐκκλησιολογία. Τὰ ἑτερόδοξα προτεσταντικὰ σώματα τῆς Δύσεως δὲν ἀνήκουν οὐσιαστικὰ στή Μία, ῾Αγία, Καθολική καὶ ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία τοῦ ἱεροῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, στήν ὁρατή ᾿Εκκλησία ποὺ ἵδρυσε ὁ Κύριος ἐπὶ τῆς γῆς στὸ ἕνα θεανδρικό Του πρόσωπο καὶ τήν στήριξε στὸ θεμέλιο τῶν ᾿Αποστόλων καὶ Προφητῶν (᾿Εφ. βʹ 20). Οἱ Προτεστάντες δὲν δέχονται τήν ᾿Εκκλησία αὐτή, ἀλλὰ μιὰ ἀόρατη καὶ ἀκαθόριστη ᾿Εκκλησία, τήν ὁποία δημιουργεῖ στὶς καρδίες τῶν πιστῶν τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιο, μιὰ ᾿Εκκλησία ὁμιχλώδη καὶ ἐλαστική, στήν ὁποία μποροῦν νὰ στεγασθοῦν οἱ πάντες, καὶ αὐτοὶ ἀκόμη ποὺ ἐξέπεσαν τῆς Καθολικῆς Πίστεως καὶ ᾿Αληθείας. Εἶναι κοινὸς πλέον τόπος ὅτι ἡ σπονδυλική στήλη τῆς προτεσταντικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι ἡ διαβόητη Θεωρία τῶν Κλάδων (Branch Theory), μιὰ ἔξυπνη θεωρία (ἀγγλικανικῆς προελεύσεως), ποὺ προσπαθεῖ μὲ τρόπο ταχυδακτυλουργικὸ νὰ ἐντάξει τὸν Προτεσταντισμὸ στὸ χῶρο τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, ἀπὸ τήν ὁποία ἐκεῖνος ἀποκόπηκε διὰ τῆς Διαμαρτυρήσεως.