Οραματιζόμαστε την αυγή μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη.

Οι Λατίνοι και οι προτεστάντες, δυστυχώς, εφ’ όσον ακολουθούν πεπλανημένον τρόπον σαρκικής ζωής, δεν πρόκειται να δουν το φως της Ορθοδοξίας και της Θεογνωσίας. Αποθανούνται εν ταις αμαρτίαις των, εκτός εάν ο Θεός,--οις επίσταται κρίμασι—φωτίση το σκότος των. Δια τούτο αδιστάκτως φρονούμε ότι το επαναλαμβανόμενο τροπάριο εκ των Πατριαρχικών χειλέων, «δεν έχομεν διαφοράς, ουδέν μας χωρίζει προς την ένωσιν», μόνο εχθρός των ανθρώπων θα μπορούσε να το είπη, μόνο «ο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» ηδύνατο να το διακηρύξη, μόνο ο Άδης θα ηδύνατο να το εφεύρη, ως αντίθεον. Διότι δεν φθάνει ότι φθείρει το σωτήριο ορθόδοξον φρόνημα των ήδη ορθοδόξων λαών, αλλά στερεώνει εις την δαιμονική πλάνη και αίρεσιν τόσα εκατομμύρια αιρετικών, αυτών που ζουν σήμερα και εκείνων που θα έλθουν μέχρι συντελείας. Εάν κηρύγματα τοιαύτης τρομακτικής σημασίας και από τόσον υψηλάς καθέδρας, μας αφήνουν αδιάφορους, δεν έχουμε κάθε δικαίωμα να υποστηρίζουμε ότι, οι ηγετικήν έχοντες θέση εις την Εκκλησία κληρικοί και λαϊκοί εις κάποιο σημείο εκ των τριών—πίστη, γνώση, βίωση—νοσούν; Αλλ’ υπάρχει ευσεβής κλήρος και λαός, που έχει αντιληφθή την έκταση και το βάθος της κατάστασης. Και φυσικά θα αναλάβη την πρωτοβουλία προς εκκαθάριση της θέσης του. Ζήτημα χρόνου είναι η εκδήλωση μιας ορθοδόξου κίνησης προς αναστολή της φθοράς, που προσγίνεται εις την Εκκλησία από τους ποιμένες και τους διδασκάλους της, των μεν κακώς διδασκόντων, των δε αθλίως σιωπώντων. Αυτός ο κλήρος και ο λαός, αναλαμβάνοντες τις ευθύνες των θα σαλπίσουν το «στώμεν καλώς εις την βάση της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Κάποιοι Επίσκοποι θα συγκινηθούν και θα ηγηθούν του Ορθοδόξου αγώνα προς περισυλλογή και αναστολή του ενεργουμένου Ουνιτισμού μας. Οραματιζόμαστε την αυγή μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη. 

Παράδεισος η Εκκλησία.

Του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Τι θα γίνει τώρα; Απατηθήκαμε και χάσαμε τον παράδεισο; Δεν υπάρχει άραγε σωτηρία; Τυφλωθήκαμε; Άραγε δεν θα ξαναδούμε το φως; Γίναμε ανάπηροι; Άραγε δεν θα ορθοποδήσουμε πλέον; Με μια λέξη: πεθάναμε; Άραγε δεν θ' αναστηθούμε; 
Αδελφέ μου, Αυτός πού ανέστησε από τον τάφο τετραήμερο τον Λάζαρο, δεν έχει την δύναμη ν' αναστήσει πολύ ευκολότερα εσένα, πού είσαι ακόμη ζωντανός; Αυτός πού έχυσε το αίμα του για μας, δεν θα μας σώσει από την αμαρτία; "Ας μην απελπισθούμε. "Ας μη βυθισθούμε στην απόγνωση. Είναι φοβερό να χάσουμε την ελπίδα της συγχωρήσεως. Όποιος δεν προσδοκά την σωτηρία, αμαρτάνει ασυλλόγιστα. Όποιος όμως ελπίζει σ' αυτήν, σπεύδει να μετανοήσει. Το φίδι εγκαταλείπει το παλαιό δέρμα. Εμείς δεν θα εγκαταλείψουμε την αμαρτία; Ή γη πού είναι γεμάτη αγκάθια, εάν καλλιεργηθεί με επιμέλεια, μεταβάλλεται σε καρποφόρα. Εμείς δεν μπορούμε να διορθωθούμε; 

St. Gregory Palamas on the Dormition of the Theotokos

Both love and duty today fashion my homily for your charity. It is not only that I wish, because of my love for you, and because I am obliged by the sacred canons, to bring to your God-loving ears a saving word and thus to nourish your souls, but if there be any among those things that bind by obligation and love and can be narrated with praise for the Church, it is the great deed of the Ever-Virgin Mother of God. The desire is double, not single, since it induces me, entreats and persuades me, whereas the inexorable duty constrains me, though speech cannot attain to what surpasses it, just as the eye is unable to look fixedly upon the sun. One cannot utter things which surpass speech, yet it is within our power by the love for mankind of those hymned, to compose a song of praise and all at once both to leave untouched intangible things, to satisfy the debt with words and to offer up the first fruits of our love for the Mother of God in hymns composed according to our abilities.

Τι βοάτε προς με; Δεν βλέπετε ότι καρπόν ου φέρει η άμπελος αύτη;

Ο π. Θεοφάνης είδεν εις όραμά του, εις τας αρχάς του ιθ΄ (19^ου) αιώνος, τη βοηθεία του Οσίου Νείλου, όρασιν φοβεράν και προφητικήν δια τους Αγιορείτας Πατέρας των ημερών μας και δι΄ ολόκληρον την Ελλάδα, της οποίας Σκέπη μοναδική ην και εστίν η Θεοτόκος. Εόρακε ούτος εν πλήθος παλαιών Αγιορειτών Πατέρων λέγοντες: «Ω, ποία ταλαιπωρία συνέβη εις την άμπελον ταύτην ; πως ησθένησαν τα κλήματα όλα ταύτα;» Και πλείστα άλλα τοιαύτα, εκφράζοντες δε ούτοι την ανησυχίαν των δια τους νυν πατέρας τους καλλιεργούντας νωχελικώς και νεωτεριστικώς το Περιβόλιον της Παναγίας. Ηκούσθη κατόπιν φωνή ερχομένη έσωθεν βροντής λέγουσα: «Άρατε την σκέπην ταύτην ότι η άμπελος αυτή ηχρειώθη και ου χρήζει της σκέπης ταύτης».

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Ετήσιον θαῦμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ(*)

ΜΕΡΙΚΕΣ εὐσεβεῖς γυναῖκες, μυροφόρες τοῦ Χριστοῦ, κάθε χρόνο στὴν μεγάλη

῾Εορτὴ τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, μᾶς πλησιάζουν καὶ ζητοῦν νὰ τοὺς

δώσουμε κλαδάκια βασιλικοῦ, ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ χρησιμοποίησε ὁ ῾Ιερεύς, ὅταν ἔκανε

τὴν τελετὴ τῆς ῾Υψώσεως, προκειμένου νὰ «πιάσουν» μὲ αὐτὰ «προζύμι τοῦ Σταυ­

ροῦ» καὶ ἀπὸ αὐτὸ νὰ ζυμώνουν μὲ εὐλάβεια τὰ πρόσφορα γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία

ὅλο τὸν χρόνο, μέχρι νὰ τὸ ἀνανεώσουν τὴν 14η Σεπτεμβρίου. Πρόκειται γιὰ ἕνα

ἀναμφισβήτητο Θαῦμα, τὸ ὁποῖο ἔχουμε διαπιστώσει καὶ στὴν Ἱερὰ Μονή μας, σχε­

τικὸ δὲ/παραλλαγὴ αὐτοῦ εἶναι τὸ ἀναφερόμενο μὲ ἰδιαίτερη παραστατικότητα στὴν

χαριτωμένη διήγησι, τὴν ὁποία παραθέτουμε ἐν συνεχείᾳ(**).

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

π. Θεόδωρος Ζήσης - Ανάλυση του Γ΄ λόγου του Αγ. Ιω. Δαμασκηνού στη κοίμηση της Θεοτόκου μας.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

…Νομιμοποιήσαμε ἐκκλησιολογικὰ μὲ τὴν παρουσία μας στο Π.Σ.Ε. τὶς ποικίλες προτεσταντικὲς ὁμάδες καὶ παραφυάδες ὡς «ἐκκλησίες», καὶ ὁδηγήσαμε σὲ εὐτελισμὸ καὶ ξεγύμνωμα τὴν “νύμφην Χριστοῦ”, ὑπὲρ τῆς ὁποίας ὁ Χριστὸς ἔχυσε τὸ πανάγιον αὐτοῦ αἷμα, τὴν ἐδόξασε καὶ τὴν λάμπρυνε ὑπὲρ τὸν ἥλιον».

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Τεράστιος είναι ο κατάλογος των αναγκών, τας οποίας ο σύγχρονος άνθρωπος επινοεί με πάθος. Και δια την ικανοποίησιν των πολυαρίθμων και χωρίς νόημα αναγκών των, οι άνθρωποι μετέβαλον αυτόν τον χρυσούν αστέρα του Θεού εις σφαγείον. Ο δε φιλάνθρωπος Κύριος απεκάλυψε προ πολλού το εν «ου έστι χρεία» εις έκαστον άνθρωπον και εις ολόκληρον την ανθρωπότητα. Ποίον είναι τούτο; Ο Θεάνθρωπος Κύριος και παν ό,τι φέρει μαζί Του: Η θεία Αλήθεια, η θεία Δικαιοσύνη, η θεία Αγάπη, η θεία Αγαθωσύνη, το θείον Φως, η θεία Αγιότης, η θεία Αθανασία, η θεία Αιωνιότης και όλαι αι άλλαι θείαι τελειότητες. Ιδού, τούτο είναι «ου έστι χρεία» εις τον άνθρωπον και εις την ανθρωπότητα, όλαι δε αι άλλαι ανάγκαι του ανθρώπου εν συγκρίσει προς αυτήν, είναι τόσον δευτερεύουσαι, ώστε να είναι σχεδόν άχρηστοι (πρβλ. Λουκ. 10, 42).                                                                                       

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟΝ ΘΑΡΡΟΣ.

 Αυτό το θάρρος το χρειαζόμαστε όλοι και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, μας εξηγεί πως θα το βρούμε (Πρακτικά και Θεολογικά Κεφάλαια ) : «Εκείνος, που έχει οδηγόν του τον φόβον του Θεού, δεν φοβάται και όταν ακόμα ζη ανάμεσα σε πονηρούς ανθρώπους. Διότι, όταν έχει μέσα του τον φόβον του Θεού, κρατά το ανίκητον όπλον της πίστεως, ένα όπλον με το οποίον μπορεί να επιτύχη τα πάντα, ακόμα και αυτά, που φαίνονται δύσκολα και ακατόρθωτα σε πολλούς. Ο άνθρωπος, που φοβάται τον Θεόν, ζη μεν ανάμεσα σε κακούς και πονηρούς ανθρώπους, αλλά μοιάζει με γίγαντα ανάμεσα σε μαϊμούδες ή με λιοντάρι, που βρυχάται ανάμεσα σε αδύνατα σκυλιά και σε αλεπούδες, γιατί το θάρρος του το βρίσκει και το αντλεί από τον φόβον του Θεού, που νοιώθει μέσα του». Γι’ αυτό ας έχουμε πάντοτε στην καρδιά μας τον φόβον του Θεού, που είναι ο απέραντος σεβασμός και η αγάπη προς τον Κύριον.

O οικουμενιστής Αρχιεπ. Αλβανίας Αναστάσιος για τα γεγονότα της Πρεμετής :