Όταν ὁ λόγος εἶναι περί πίστεως, παραμερίζονται τά πάντα, ἀκόμη καί ἡ ὑπακοή.

Ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μᾶς μεταφέρει τήν διδασκαλία τοῦ ἁγ. Νικηφόρου τοῦ ὁμολογητοῦ, ὁ ὁποῖος διδάσκει ὅτι ὁ πρῶτος λόγος, γιά τόν ὁποῖο δύναται νά ἀποχωρήση ὁ μοναχός ἀπό τή μονή τῆς μετανοίας του, εἶναι ὅταν ὁ ἡγούμενος εἶναι αἱρετικός (Ὑποσ. εἰς ΚΑ΄ τῆς Ζ΄ Οἰκουμ.). Ἀπό αὐτή τήν πατερική διδασκαλία πάλι συνάγεται ὅτι, ὅταν ὁ λόγος εἶναι περί πίστεως, παραμερίζονται τά πάντα, ἀκόμη καί ἡ ὑπακοή. Διότι τό νά φύγη ὁ μοναχός ἀπό τό μοναστήρι, σέ ἄλλες περιπτώσεις θεωρεῖται βαρύτατο ἁμάρτημα πού ἐπισύρει τόν ἀφορισμό καί τήν ἀκοινωνησία στόν μοναχό, τήν καθαίρεσι δέ σέ ὅσους τόν δεχθοῦν, Ἐπισκόπους ἤ ἡγουμένους.

Ἀλλά καί πρακτικά ἄν τό δοῦμε τό θέμα, θά ἦταν ἀνόητο καί ἄκρως ἐπικίνδυνο, τό νά χρειάζεται ἡ εὐλογία τοῦ γέροντος, προκειμένου ν’ ἀπομακρυνθῆ κάποιος ἀπό τόν λύκο καί τό φαρμακερό φίδι. Διότι ἔτσι χαρακτηρίζονται καί παρομοιάζονται οἱ αἱρετικοί ἀπό ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς Πατέρες. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ αἱρετικοί εἶναι ἀσυγκρίτως χειρότεροι καί ἐπικινδυνότεροι ἀπό τούς μισθωτούς καί ἀλλοτρίους ποιμένες, γιά τούς ὁποίους ὁμιλεῖ ὁ Κύριος καί ἀπό τούς ὁποίους πάλι μᾶς διδάσκει νά ἀπομακρυνώμεθα καί νά φεύγωμε: «Ἀλλοτρίῳ δέ οὐ μή ἀκολουθήσωσι, ἀλλά φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τήν φωνήν» (Ἰωαν. 10,5).

Ἐδῶ ὁ Κύριος ὁμιλεῖ γιά ἀποτείχισι ἀπό ὅλους τούς μισθωτούς καί ἀλλοτρίους, οἱ ὁποῖοι, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία Του φεύγουν, ὅταν ἰδοῦν νά ἔρχεται ὁ λύκος, καί ἀφήνουν τά πρόβατα ἀπροστάτευτα. Ἄν τώρα δέν πρόκειται περί μισθωτῶν καί ἀλλοτρίων ποιμένων, ἀλλά γιά αἱρετικούς ποιμένες, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ ἴδιοι λύκοι, σύμφωνα μέ τήν ὁμόφωνη διδασκαλία τῶν Ἁγίων, πόσο περισσότερο πρέπει τά λογικά πρόβατα νά ἀπομακρύνωνται (ἀποτειχίζωνται) ἐκκλησιαστικῶς ἀπό αὐτούς;

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ - ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ανειμένων Πόλοιο παμφαών πτυχών, Μύστης ορά προς Πατρός εξικνούμενον, Μένοντε Πνεύμα τω παναχράντω Λόγω, Επελθόν ως πέλειαν αφράστω τρόπω, Δήμοις τε φαίνει, προσδραμείν τω Δεσπότη.

Ερμηνεία.

Εν τω παρόντι Τροπαρίω αναφέρει ο Μελωδός την ρήσιν του Ευαγγελιστού Ματθαίου την λέγουσαν: «Και ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι Ουρανοί, και είδεν (ο Ιωάννης) το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ωσεί περιστεράν και ερχόμενον επ΄ αυτόν» (Ματθ. γ: 16) και την του Ιωάννου· «Καγώ δε ουκ ήδειν αυτόν, αλλ΄ ο πέμψας με βαπτίζειν εν ύδατι, εκείνός μοι είπεν· εφ΄ ον αν ίδης το Πνεύμα καταβαίνον, και μένον επ΄ αυτόν, ούτός εστιν ο βαπτίζων εν Πνεύματι Αγίω» (Ιω. α: 33). Ταύτα λοιπόν τα ρητά μελουργήσας ο χαριτώνυμος Ιωάννης, λέγει ότι, όταν ανοίχθησαν αι λαμπρόταται θύραι του Ουρανού, τότε ο Μύστης των τηλικούτων θεαμάτων Πρόδρομος Ιωάννης βλέπει το Πνεύμα το Άγιον το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, ότι κατήλθεν εν είδει περιστεράς με τρόπον άρρητον, και έμεινεν εις τον πανάχραντον Λόγον. Και δεν είδε μόνον αυτό, αλλά και εφανέρωσεν εις τους λαούς, ότι επρόσδραμεν εις τον Δεσπότην Χριστόν· «Και εμαρτύρησε, φησίν, ο Ιωάννης λέγων, ότι τεθέαμαι το Πνεύμα καταβαίνον ωσεί περιστεράν εξ Ουρανού, και μένον επ΄ αυτόν» (Ιω. α: 32)· και πάλιν, «Καγώ ουκ ήδειν αυτόν, αλλ΄ ο πέμψας με βαπτίζειν εν ύδατι, εκείνός μοι είπεν· εφ΄ ον αν ίδης το Πνεύμα καταβαίνον και μένον επ΄ αυτόν, ούτός εστιν ο βαπτίζων εν Πνεύματι Αγίω» (αυτόθι 33). Το δε «μένον» ούτως ερμηνεύει ο Χρυσορρήμων: «Ουκ είπε χαριζόμενον αυτώ δώρον εν, αλλά μένον όλον. Είχεν ουν η σάρξ Πνεύμα Άγιον, ου μέρος χαρισμάτων ως ημείς, αλλά πάντα έσχε τα χαρίσματα»· και πάλιν, «Πάντα ηδύνατο, και είχε των χαρισμάτων το πλήρωμα. Αφ΄ ου επληρώθη η σαρξ η δεσποτική πάντων των χαρισμάτων, χρεία ην πάντας ημάς εκείθεν λαμβάνειν εκ μέρους· όθεν ως από δεξαμενής από του Κυριακού σώματος χορηγείται (η χάρις) και Αποστόλοις και Προφήταις. Και ο Παύλος λέγει: εν ω κατώκησε παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς (εν τη σαρκί αυτού), παν το πλήρωμα σοφίας, συνέσεως, δυνάμεως, σημείων, πάσης ενεργείας. Λοιπόν από του πληρώματος δανειζόμεθα πάντες» (Λόγος περί του Αγίου Πνεύματος τόμ. στ΄). Σημείωσαι ότι εκ των ανωτέρω λόγων των Ευαγγελιστών, και εκ του Τροπαρίου τούτου του Μελωδού δείκνυται, ότι μόνος ο Ιωάννης είδε το Πνεύμα το Άγιον, όταν κατήλθεν εν είδει περιστεράς, και ουχί όλος ο λαός. Ο Χρυσορρήμων όμως με τον Θεοφύλακτον λέγουσιν, ότι όλοι το είδον, ή οι ευλαβέστεροι· καθώς και οι Προφήται, ο Δανιήλ και ο Ιεζεκιήλ πολλά εν αισθητώ είδει είδον, αλλ΄ όμως ουδείς άλλος εθεώρει αυτά.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 31 Ιανουαρίου 2015

Κύρου, Ιωάννου Αναργύρων.

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Κύρος καὶ Ἰωάννης ἄθλησαν κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Ὁ Ἅγιος Κύρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια, ἐνῶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας.

Ὅταν ξέσπασε ὁ διωγμὸς τοῦ Διοκλητιανοῦ, ὁ Ἅγιος Κύρος πῆγε σὲ ἕνα παραθαλάσσιο τόπο τῆς Ἀραβίας καί, ἀφοῦ περιεβλήθηκε τὸ μοναχικὸ σχῆμα, κατοίκησε στὸν τόπο αὐτό.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐκεῖ ἄκουσε γιὰ τὰ θαύματα ποὺ ἐπιτελοῦσε ὁ Ἅγιος Κύρος. Στὴν συνέχεια μετέβη στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἀπὸ ἐκεῖ, ἀφοῦ ἀπὸ διάφορες φῆμες ἔμαθε ποῦ διέμενε ὁ Ἅγιος Κύρος, πῆγε καὶ τὸν βρῆκε καὶ ἔμεινε μαζί του. Τὰ θαύματα τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων συνέγραψε ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων († 11 Μαρτίου), διότι οἱ Ἅγιοι θεράπευσαν τὰ μάτια του.

Κατὰ τὴν περίοδο τοῦ διωγμοῦ συνελήφθη καὶ ἡ Ἁγία Ἀθανασία, ποὺ ἦταν χήρα, καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ τρεῖς θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη καὶ Εὐδοξία. Ἡ εἴδηση τάραξε τὸν Κύρο καὶ τὸν Ἰωάννη. Ἔτσι οἱ Ἅγιοι, ἐπειδὴ φοβήθηκαν μήπως αὐτὲς δειλιάσουν ἀπὸ τὴν σκληρότητα τῶν βασανιστηρίων, ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας τῆς φύσεως τῆς γυναίκας, ἔσπευσαν κοντά τους καὶ ἔδιναν σὲ αὐτὲς θάρρος, ἐνῶ παράλληλα προετοιμάζονταν καὶ οἱ ἴδιοι γιὰ τὸ μαρτύριο. Καὶ πράγματι, συνελήφθησαν καὶ αὐτοὶ καὶ ὁδηγήθηκαν στὸν ἡγεμόνα.

Ἐκεῖ διακήρυξαν μὲ παρρησία καὶ θάρρος τὴν πίστη τους στὸν Θεό. Μάταια ὁ ἡγεμόνας ζητοῦσε νὰ κάμψει τὴν ἀνδρεία τῆς μητέρας, δείχνοντας σὲ αὐτὴ τὶς θυγατέρες της καὶ ἐπιρρίπτοντάς της τὴν ἐνοχή. Ἐκείνη, ἀφοῦ στράφηκε πρὸς τὶς θυγατέρες της, τὶς ἐνίσχυε λέγουσα ὅτι ἡ σωματικὴ ὡραιότητα εἶναι πρόσκαιρη, ἐνῶ στὴν αἰωνιότητα διατηρεῖται ἡ ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ἀθάνατη. Αὐτὲς δὲ ἔλεγαν πρὸς τὴν μητέρα τους ὅτι αἰσθάνονταν μεγάλη χαρά, ἐπειδὴ ἔμελλε νὰ φύγουν ἀπὸ τὸν μάταιο αὐτὸ κόσμο μαζί της γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μὴν χωρισθοῦν ποτὲ ἀπὸ κοντά της. Ὁ ἡγεμόνας ἐξαγριώθηκε καὶ διέταξε νὰ τοὺς ὑποβάλουν σὲ πολλὰ καὶ σκληρὰ βασανιστήρια. Μετὰ ἀπὸ τὰ βασανιστήρια ἀποκεφάλισαν διὰ ξίφους τὸν Ἅγιο Κύρο καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη, τὸ ἔτος 292 μ.Χ.. Ἔτσι μαρτύρησαν καὶ ἡ Ἁγία Ἀθανασία μὲ τὶς τρεῖς θυγατέρες της. Τὸν βίο καὶ τὸ μαρτύριο αὐτῶν ἔγραψε ὁ Σωφρόνιος ὁ Σοφιστής.
Ἡ Σύναξη αὐτῶν ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριο ποὺ εἶχε ἀνεγερθεῖ πρὸς τιμήν τους καὶ βρίσκεται στὴν περιοχὴ Φωρακίου.

Λέγουν οι Πατέρες, ότι ο λαός θα υπακούη εις τον Επίσκοπον υπό ένα όρο, ότι και ο Επίσκοπος θα υπακούη στο Ευαγγέλιο.

Του Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου

Ο Επίσκοπος πρέπει να υπακούη στο Ευαγγέλιο.Δι’ αυτό όταν χειροτονείται ο Επίσκοπος χειροτονείται κάτω από το Ευαγγέλιο και αυτό σημαίνει, όπως λέγουν οι Πατέρες, ότι ο λαός θα υπακούη εις τον Επίσκοπον υπό ένα όρο, ότι και ο Επίσκοπος θα υπακούη στο Ευαγγέλιο.
Όταν όμως ο Επίσκοπος δεν υπακούη στο Ευαγγέλιο και δεν πράττη σύμφωνα με τους Ιερούς κανό­νας, τότε οι κληρικοί και ο λαός δεν είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν στον Επίσκοπο. Στην περίπτωσι αντιφάσεως μεταξύ Ευαγγελίου και διδασκαλίας του Επισκό­που, οπότε δημιουργείται δίλημμα, είναι προτιμότερον να εφαρμόζεται το «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πράξ. ε’ 29).
Και τότε ηρωϊκοί κληρικοί και μο­ναχοί, ακόμη και απλοί λαϊκοί, εις περιπτώσεις που σι­γούν οι Επίσκοποι, σιγούν οι άμβωνες, τότε κάθε κληρι­κός και λαϊκός έχει το δικαίωμα και είναι υποχρεωμένος να είπη εκείνα τα όποια δεν τολμάει να είπη ο Επίσκο­πος είτε εκ δειλίας είτε υπό κοσμικού πνεύματος διαπνε­όμενος ή και εκ κακής αντιλήψεως.
Και οσάκις εσίγησαν οι επίσημοι άμβωνες, τότε προέβαλαν την Ορθοδο­ξία απλοί και ταπεινοί μοναχοί και λαός, γυναίκες και άνδρες. Ας μη λησμονούμε δε, ότι ή Ρουμανία απηλλάγη από τον Τσαουσέσκου με την συνδρομή ενός αφανούς κληρικού ο όποιος άναψε την θρυαλλίδα της ελευθερίας και εσάρωσε το δικτατορικό και τυραννικό καθε­στώς του Τσαουσέσκου.
Συνεπώς, ο κάθε κληρικός δεν είναι δούλος τού προϊσταμένου του Μητροπολίτου, άλλ’ οφείλει να υπακούη εις τον Επίσκοπον υπό τον όρον ό­τι ο Επίσκοπος θα είνε πρωτοπόρος στους ιερούς αγώνας.

Πηγή : Γνώρισε το μεγαλείο της Ορθοδοξίας – Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη
impantokratoros.gr

Για να είμαστε ορθόδοξοι και να έχουμε την βεβαιότητα της σωτηρίας μας δεν μας χρειάζεται καμμιά νεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή θεολογία.

Μας χρειάζονται δύο πράγματα: Το πρώτο, να μείνουμε σταθεροί, όπως έχουμε καθήκον, στην ορολογία των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων, γιατί αυτή η ορολογία αποτελεί σημαντικό μέρος της Ορθοδόξου Παραδόσεως, το αληθινό και αυθεντικό consensus patrum, αλλά να μείνουμε εδραίοι και στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια που δόθηκε στους Πατέρες. Και το δεύτερο, να αναζητήσουμε «ζωντανούς οργανισμούς», οι οποίοι ζουν μέσα στο «πνεύμα» του Ευαγγελίου και των Οικουμενικών Συνόδων, δηλαδή βιώνουν τις ορθόδοξες προϋποθέσεις των δογμάτων για να μας καθοδηγήσουν σωστά στην βίωση του δόγματος.

΄Ενας μοναχός εξωμολογήθηκε στον Αββά Σισώη:

«΄Επεσα πάτερ. Τι να κάνω;»
«Σήκω», του είπε, με τη χαρακτηριστική του απλότητα ο άγιος Γέροντας.
«Σηκώθηκα Αββά μα πάλι έπεσα στην καταραμένη αμαρτία», ομολόγησε με θλίψη ο αδελφός.
«Και τι σε εμποδίζει να ξανασηκωθείς;»
«Ως πότε Αββά» ρώτησε ο αδελφός.
«΄Εως ότου να σε βρή ο θάνατος ή στην πτώση ή στην έγερση. Δεν είναι γραμμένο όπου ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε; Μόνο εύχου στο Θεό να βρεθείς την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια.» του εξήγησε ο Αββάς Σισώης.

Ὁ Ἃγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός διά τήν Εὐρώπην -- Τοῦ πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Υπό τον ὃρο Εὐρώπη ἐννοεῖται στό κείμενο αὐτό ἡ γνωστή στήν ἱστορία μας Δύση1, μέ ὃλο τό ἀρνητικό ἐννοιολογικό φορτίο της, πού μορφώθηκε μετά τό σχίσμα (1054), καί κυρίως μετά τήν πλήρη ἀποκάλυψη τῶν διαθέσεών της ἀπέναντι στήν Ρωμαίικη/Ἑλληνορθόδοξη Ἀνατολή, το 1204.Ἡ στάση τῆς Εὐρώπης ἀπέναντι στην Ὀρθοδοξία και τον Ἑλληνισμό ὂχι μόνο δέν ἂλλαξε ἒκτοτε, ἀλλά ἀντίθετα, συνεχῶς ἀνανεούμενη καί ἀναπροσαρμοζόμενη, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Γιά τήν μετασχισματική Εὐρώπη ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ συνυφασμένος μαζί της Ἑλληνισμός εἶναι μόνιμη πρόκληση καί ἐπιθετικός στόχος. ὉΠατροκοσμᾶς γνώρισε καλά την Εὐρώπη μέσα ἀπό διάφορους διαύλους. Τήν γνώρισε ἀναμφισβήτητα μέσα ἀπό τίς σπουδές του καί τά πατερικά διαβάσματά του. Τήν ἒζησε ὃμως καί στήν πράξη, ὃταν ἡ Φραγκιά, μαζί μέ τους ἐδῶ ἐγκαθέτους της, τό ἑπτανησιακό ἀρχοντολόϊ, τοῦ ἀπαγόρευαν νά κηρύξει την Ὀρθοδοξία στα Ἑπτάνησα και τον ἒδιωχναν ἀπ΄ τά ὃριάτους2. Τήνἒβλεπε ἀκόμη, στό φῶς τῆς θεϊκῆς Χάρης, ὃπως φαίνεται στίς προφητεῖες του3, πού σέ μεγάλο μέρος τους φωτίζουν τή σχέση τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέ τήν Εὐρώπη. Ἡ κηρυκτική δράση τοῦ Πατροκοσμᾶ τοποθετεῖται σε μια περίοδο δουλικῆς στροφῆς τῆς Λογιοσύνης μας προς την «πεφωτισμένη Εὐρώπη», με κορυφαῖο ἐκπρόσωπό της τον Ἀδαμάντιο Κοραῆ4.Τό «κινδυνευόμενον και προκείμενον» στην κίνηση αὐτή ἦταν ἡρωμαίικη παράδοση και ἡ ταυτότητα τοῦ Γένους, λόγω τῆς μετακενωτικῆς ὑστερίας, πού πραγματωνόταν ὡς μονοδρομική μεταφορά αὐτούσιων, κατά κανόνα, μεγεθῶν τοῦ εὐρωπαϊκοῦ χώρου στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή, μέ παράλληλη ὑποτίμηση τῆς ἐθνικῆς της ταυτότητας καί τῶν συστατικῶν της. Ἡ ἑλληνικότητα για την διαφωτιστική Εὐρώπη κλεινόταν μόνο στην ἑλληνική ἀρχαιότητα, με παράλληλη ὑποτίμηση τῆς Ὀρθοδοξίας ἢ και πολεμική ἐναντίον της. Αὐτή τήν Εὐρώπη ἀντιμετωπίζει ὁ Πατροκοσμᾶς στο ἐκκλησιαστικό-θρησκευτικό, τό πολιτικό καί τό κοινωνικό ἐπίπεδο.

Ἰσλάμ: Ἡ θρησκεία τῆς ἐκδικήσεως καὶ τῆς θηριωδίας!

Ο ανθρωποκτόνος διάβολος δὲν κάνει καμιὰ διάκριση σὲ δικούς του καὶ μὴ δικούς του. Τοὺς μισεῖ ὅλους τὸ ἴδιο καὶ θέλει νὰ τοὺς καταστρέψει. Τὸ μόνο ποὺ κάνει εἶναι νὰ χρησιμοποιεῖ κάποιους γιὰ τὸ φρικῶδες ἔργο του, ὥσπου νὰ πραγματοποιήσει τὸ στόχο του. Ὁ λόγος γιὰ τοὺς δαιμονοκίνητους τζιχαντιστές, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀρκοῦνται στὴν κατακρεούργηση μόνο τῶν «ἀπίστων» Χριστιανῶν, ἀλλὰ «πετσοκόβουν» καὶ τοὺς ὁμοπίστους τους μουσουλμάνους. Τὸν περασμένο μήνα μία ὁμάδα «μαχητῶν τοῦ Ἀλλὰχ» ἐπιτέθηκαν σὲ σχολὴ στρατιωτικῶν στὸ Πακιστάν καὶ «θέρισαν» 141 ἀθῶα παιδιὰ καὶ τραυμάτισαν ἄλλα 122! Ἡ αἰτία, κατὰ τοὺς δολοφόνους: ἡ ἐκδίκηση! Νὰ νοιώσουν καὶ ἄλλοι τὴ φρίκη ποὺ νοιώθουν οἱ «θεϊκοὶ» τρομοκράτες ἀπὸ τὶς νόμιμες ἐπιθέσεις τῶν κυβερνητικῶν δυνάμεων! «Τὰ περισσότερα παιδιὰ ἔπεσαν νεκρά, ὅταν πυροβολήθηκαν μὲ μία σφαῖρα στὸ κεφάλι, διευκρίνισε ὁ ὑπουργὸς Ἐνημέρωσης τῆς τοπικῆς κυβέρνησης Μουστὰκ Γάνι. […] “Ἐθνική τραγωδία” χαρακτήρισε (τὴν πρωτοφανῆ σφαγὴ) ὁ πρωθυπουργὸς τοῦ Πακιστάν Ναουὰζ Σαρὶφ» (Ἱστολ. Τὰ Νέα)! Ὑπάρχουν, ἆραγε, ἀκόμη νοήμονες ποὺ νὰ πιστεύουν σὲ ψήγματα ἀνθρωπισμοῦ στὸ Ἰσλάμ; Τί λένε οἱ προφέσορες τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ, οἱ ὁποῖοι ψήφισαν γιὰ τὴν ἵδρυση ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴ Σχολή τους, εἶναι ἢ ὄχι δαιμονικὴ θρησκεία, καὶ ἄρα ἀπάνθρωπη, τὸ Ἰσλάμ;

«Ορθόδοξος Τύπος»

Τὸ περιοδικὸν «Ο ΣΩΤΗΡ» : Ὅπως καὶ ἄλλοτε μετ᾿ ἐπιτάσεως ἔχουμε ἐπισημάνει, ἡ σχέση μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ μεθοδεύεται νὰ ἀκολουθήσει τὴν ἑξῆς πορεία:

1. Ὁ μὲν θεολογικὸς διάλογος θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ διεξάγεται ἀτέρμων καὶ ἀτελέσφορος. 2. Στὴν πράξη ὅμως ἡ ἕνωση θὰ γίνει πραγματικότητα. Ὁ ἴδιος ὁ Πάπας σὲ διάφορες περιστάσεις περιέγραψε τὰ χαρακτηριστικά της:  Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς δὲν θὰ πιέσει τὴν Ὀρθοδοξία νὰ δεχθεῖ τὸ παπικὸ πρωτεῖο ὡς πρωτεῖο ἐξουσίας, ὅπως αὐτὸ κατανοεῖται στὴ Δύση. Θὰ ἀνεχθεῖ νὰ τὸ δεχθεῖ αὐτὴ ὡς πρωτεῖο τιμῆς. Στὸ χῶρο τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ ὅμως θὰ ἐξακολουθήσει νὰ ἀσκεῖται αὐτὸ ὡς πρωτεῖο ἐξουσίας. Μὲ τέτοια περίπου μορφὴ ὁραματίζεται νὰ γίνει ἡ ἕνωση, καὶ γι᾿ αὐτὸ μίλησε στὴν Κωνσταντινούπολη γιά “ἀποδοχὴ ὅλων τῶν δωρεῶν ποὺ ὁ Θεὸς ἔ́δωσε στὸν καθένα” (http://www.amen.gr/article19910#sthash.zPQpTF8B.dpuf). Αὐτὴ εἶναι ἡ ὕπουλη παγίδα καὶ γι᾿ αὐτὸ ἡ παραπάνω ἐνέργεια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κρίνεται ἄκρως ἐπικίνδυνη, ἀφοῦ οἱ ἅγιοι Πατέρες συνιστοῦν νὰ ἀποφεύγουμε τοὺς Λατίνους “ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως”, ὅπως ἀποφεύγει κανεὶς τὰ φίδια. Ἐδῶ ὑπῆρξε ἐναγκαλισμὸς τοῦ ὄφεως!».