Ο ΙΟΥΛΙAΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΙΟΥΛΙΑΝΟΙ -- Τοῦ Ἀριστοτέλους Παύλου

«Ἡ πίστις ἡ ἡμετέρα πολεμουμένη μᾶλλον ἀνθεῖ καὶ ἐνοχλουμένη, πλεονάζει». Τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου αὐτὴ ἡ ἀλήθεια. Ὅταν ἡ πίστις μας πολεμεῖται, ἀνθίζει περισσότερον καὶ ὅταν ἐνοχλεῖται, αὐξάνεται. Στὴν ἐποχὴ τοῦ ἱεροῦ πατρός, ἔζησεν ὁ Ἰουλιανὸς ὁ παραβάτης. Αὐτὸς ἐνίκησε στὴν ἀσέβεια ὅλους τοὺς προηγουμένους. Ποιοὶ ἦταν αὐτοὶ οἱ προηγούμενοι; Οἱ αἱμοδιψεῖς Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες, οἱ σφαγεῖς–διῶκται τῶν Χριστιανῶν. Χειρότερος, ὁ Ἰουλιανὸς ὁ παραβάτης ὅλων αὐτῶν, γιατὶ ἦταν ἀσυναγώνιστος εἰς τὰ ἐγκλήματα (κατὰ τῶν Χριστιανικῶν πληθυσμῶν). Τὰ ὅσα ἀκολουθοῦν, αὐτὴν τὴν ἀλήθεια ἐπιβεβαιώνουν. Μόλις ἔγινε αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντινοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὁ Ἰουλιανὸς ὕψωσε τὰ ἄνομα χέρια του ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐγαύγιζε ὅπως τὰ σκυλιά. Ἀγνόησε τὸν εὐεργέτη του· «Ἐπειδὴ γὰρ ὁ πάντας ἀσεβείᾳ νικήσας Ἰουλιανὸς ἀνέβη ἐπὶ τὸν θρόνον τὸν βασιλικόν… τὰς χεῖρας ἀντῆρε Θεοῦ καὶ τὸν εὐεργέτην ἠγνόησε καὶ κάτωθεν ἀπὸ τῆς γῆς πρὸς τὸν οὐρανὸν βλέπων ὑλάκτει κατὰ τοὺς μαινομένους τῶν κοινῶν, οἵ καὶ τῶν μὴ τρεφόντων καὶ τῶν τρεφόντων ὁμοίως καταβοῶσι». Ἐγαύγιζεν ὅπως τὰ μανιασμένα σκυλιά, τὰ ὁποῖα καταγαυγίζουν ὁμοίως καὶ πρὸς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν τὰ τρέφουν καὶ πρὸς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὰ τρέφουν (Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ἔργα 37, σελ 54 ἑξῆς «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς»).

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος διακρίθηκε γιὰ τὴν σταθερή του πίστη, διακήρυξε καὶ ὑποστήριξε σταθερὰ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαπνεόταν ἀπ᾽ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη κανόνας πίστεως, ἐνῶ παράλληλα ὑπῆρξε μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ μας προσφέροντας ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας,  Ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν, δὲν ἦταν ἀπόφοιτος Πανεπιστημίων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἶχε μεταπτυχιακά, δὲν εἶχε τὴν κοσμικὴ σοφία τῆς ἐποχῆς, εἶχε ὅμως μέσα του τὴν ζέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε τὴν δύναμη νὰ ὑποστηρίξει τὴν πίστη! Ἔτσι ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς τῆς πίστεώς του.

Χριστός Ανέστη- PASCHA - the Sunday of the Resurrection - Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 21 Μαΐου 2017

ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ. Κωνσταντίνου και Ελένης των μεγάλων βασιλέων και ισαποστόλων.

Ὡς γενέτειρα πόλη τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἀναφέρεται τόσο ἡ Ταρσὸς τῆς Κιλικίας ὅσο καὶ τὸ Δρέπανο τῆς Βιθυνίας. Ὡστόσο ἡ ἅποψη ποὺ ἐπικρατεῖ φέρει τὸν Μέγα Κωνσταντίνο νὰ ἔχει γεννηθεῖ στὴ Ναϊσὸ τῆς Ἄνω Μοισίας. Τὸ ἀκριβὲς ἔτος τῆς γεννήσεώς του δὲν εἶναι γνωστὸ, θεωρεῖται ὅμως ὅτι γεννήθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 274 – 288 μ.Χ. Πατέρας του ἦταν ὁ Κωνστάντιος, ποὺ λόγῳ τῆς χλωμότητος τοῦ προσώπου του ὀνομάσθηκε Χλωρὸς, καὶ ἦταν συγγενὴς τοῦ αὐτοκράτορος Κλαυδίου. Μητέρα του ἦταν ἡ Ἁγία Ἑλένη, θυγατέρα ἑνὸς πανδοχέως ἀπὸ τὸ Δρέπανο τῆς Βιθυνίας.

ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ -- Aθωνικά άνθη

«Φως το εκ Φωτός εκλάμψαν, Πανάμωμε, εκ Σου ανέτειλε και την αμαυρότητα της αθεϊας πάσαν διέλυσε, και τους νυκτί καθεύδοντας εφωταγώγησε· δια τούτο πάντες κατά χρέος Σε εις αιώνας αεί μακαρίζομεν῾

Φως λέγεται ο Υιός και Λόγος του Θεού και Φως το ακρότατον, ως είπεν η Θεολόγος του Γρηγορίου φωνή, κοντά εις τον οποίον δεν είναι καμμία μεταβολή, αλλ’ ουδέ μεταβολής αποσκίασμα κατά τον Ιερόν Αδελφόθεον. «Παρ’ ω ουκ ένι παραλλαγή, ή τροπής αποσκίασμα» (Ιακ. α: 17)· όθεν τούτο ηξεύρων ο θεσπέσιος Μελωδός, αποτείνει τον λόγον προς την Θεοτόκον και λέγει· «Ω Παρθένε Πανάμωμε η παντός μώμου (μολυσμού) ανωτέρα υπάρχουσα, καθώς λέγεται εν τω Άσματι «Όλη καλή η πλησίον μου, και μώμος ουκ έστιν εν σοι» (Άσ. δ: 7), ο Μονογενής Υιός του Θεού, όστις προ πάντων των αιώνων εγεννήθη αρρεύστως και απαθώς εκ του Πατρός, και εξέλαμψε Φως εκ Φωτός, αυτός ανέτειλεν από την άχραντον και άσπορον κοιλίαν Σου επ΄ εσχάτων των χρόνων· και επειδή είναι ίδιον του φωτός να φωτίζη τους άλλους, δια τούτο και το Φως το ανατείλαν εκ της γαστρός Σου διέλυσεν όλον το σκότος της αθεϊας και αμαρτίας· «Το φως, φυσίν, εν τη σκοτία φαίνει» (Ιω. α: στ)· και ακολούθως εφωταγώγησεν όλους εκείνους όπου εκοιμώντο μέσα εις την νύκτα της απιστίας κατά τον Ησαϊαν λέγοντα «Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει ίδε φως μέγα» (Ησ. θ: 2). Όθεν επειδή Συ, Θεοτόκε, έγινες γεννήτρια του μεγάλου και αληθινού Φωτός, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον Κόσμον κατά τον ηγαπημένον Ιωάννην, τούτου χάριν ημείς οι εν τω μεγάλω τούτω και αληθινώ Φωτί πιστεύσαντες, τω εκ της γαστρός Σου ανατείλαντι, χρεωστικώς μακαρίζομέν Σε, διότι έγινες εις ημάς τοσαύτης μεγάλης ευεργεσίας και τοιούτου μεγάλου αγαθού πρόξενος. Μακαρίζομέν Σε δε εις αιώνα αιώνος, καθώς Συ προεφήτευσας και είπας «Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ. α: 48)· όχι δηλαδή μία γενεά ή δύω ή τρεις, αλλά όλαι αι γενεαί των Εθνών χωρίς καμμίαν εξαίρεσιν, όσοι δηλαδή έχουν να πιστεύσουν εις τον εκ Σου ασπόρως τεχθέντα Χριστόν θέλουν Σε μακαρίζει.

Ο ΗΣΑΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ -- Τοῦ Ἀρχιμ. Μελετίου Ἀπ. Βαδραχάνη

Περίεργος φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως ὁ τίτλος τοῦ παρόντος ἄρθρου. Τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ Ἠσαῦ μὲ τοὺς Ἕλληνες καὶ μάλιστα ὄχι τοὺς ἀρχαίους ἀλλὰ τοὺς Νεοέλληνες; Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴ Γραφὴ ὅτι ὁ Ἠσαῦ ἦταν υἱὸς πρωτότοκος τοῦ Ἰσαὰκ καὶ ἡ γενιά του καὶ ἡ ράτσα του καταγόταν ἀπὸ τοὺς Σημῖτες, ἐνῶ ἡ δική μας ἡ γενιὰ προέρχεται ἀπὸ τοὺς Ἰαφεθῖτες, τοὺς γνωστοὺς ὡς Ἰνδοευρωπαίους. Σὴμ καὶ Ἰάφεθ ἦταν δύο ἀπὸ τὰ παιδιὰ τοῦ Νῶε. Λοιπὸν τί σχέση μπορεῖ νὰ ὑπάρχει; Ποιὸ εἶναι τὸ κοινὸ σημεῖο; Τι ὁμοιότητες ὑπάρχουν μεταξύ τῶν Νεοελλήνων καὶ τοῦ πρωτοτόκου υἱοῦ τοῦ Ἰσαάκ; Κι ὅμως ὑπάρχουν ὁμοιότητες. Καὶ μάλιστα τέτοιου εἴδους, ποὺ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες εἴμαστε οἱ πνευματικοὶ ἀπόγονοι τοῦ Ἠσαῦ.Ἔχουμε τὴ νοοτροπία καὶ τὰ φρονήματά του· τὸ πιστεύω του καὶ τὸν χαρακτήρα του. Αὐτὸ φαίνεται ξεκάθαρα στὴ βιβλικὴ ἱστορία. Ἄς τὴ μελετήσουμε γιὰ νὰ τὸ διαπιστώσουμε. Λέγει ἡ Γραφὴ (Γέν. 25,27-34) ὅτι ὁ Ἰσαὰκ μετὰ ἀπὸ προσευχὲς εἴκοσι ἐτῶν ἀπέκτησε δύο δίδυμα τέκνα. Τὸ πρῶτο ποὺ ἐξῆλθε ἀπὸ τὴ κοιλιὰ τῆς μητέρας του ἦταν ὁ Ἠσαῦ καὶ ἀκολούθησε ὁ Ἰακώβ. Ὁ Ἠσαῦ ὅταν μεγάλωσε ἔγινε

****

Ο  Ανώνυμος άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "Ο ΗΣΑΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ -- Τοῦ Ἀρχιμ. Μελετίου ...":

Φαίνεται λίγο τραβηγμένο να εστιάζουμε τη συμπεριφορά του Νεοέλληνα με τον Ησαύ. Νάτανε μόνο οι Νεοέλληνες θα ΄λεγα έχει δίκιο. Μα εδώ το κακό έχει ευρύτερη έννοια. Λέτε μόνο οι Έλληνες να συμπεριφέρονται έτσι; Οι άλλοι λαοί στέκονται καλά; Ή ο Θεός είναι προσωπολήπτης να βλέπει με διαφορετικό μάτι τον Έλληνα ή τον Ρώσο ή τον Κινέζο;

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ! -- Τοῦ αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

Κοσμοϊστορικὸν γεγονός

Ἡ Καινή Διαθήκη καί γενικώτερα ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας τονίζει τήν σπουδαιότητα καί την ἀξία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή εἶναι τό θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας, τό περιεχόμενο τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματος καί ἡ πηγή τῶν μυστηρίων, ἡ ἀπαρχή τῆς ἄλλης βιοτῆς, τήν ὁποία ὁ Χριστός ἐγκαινίασε. Ὁποιαδήποτε θρησκεία ἤ φιλοσοφικό σύστημα μπορεῖ νά σταθεῖ καί νά ἰσχύει ἀνεξάρτητα ἀπό τό πρόσωπο καί τή ζωή τοῦ ἱδρυτοῦ του, καθ᾽ ὅσον ἀποτελεῖ μία θεωρία. Π.χ. τό ἄν ὑπῆρξε Μωάμεθ ἤ ὄχι, ἄν ἦταν ἕνας προφήτης ἤ ψευδοπροφήτης καί δικτάτωρ δέν ἔχει ἰδιαίτερη σημασία γιά τό μωαμεθανισμό. Αὐτό, πού ἐνδιαφέρει, εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς θρησκείας του. Ὁ χριστιανισμός ὅμως δέν μπορεῖ νά σταθεῖ, ἄν δέν ὑπῆρξε ἀληθινός ὁ Χριστός, δηλαδή ἄν δέν ἦταν Θεάνθρωπος καί ἄν δέν Ἀναστήθηκε. «Εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται», κατά τόν συλλογισμό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν» (Α´ Κορ. 15, 14). Καί τοῦτο, διότι βάση τῆς χριστιανικῆς πίστεως δέν εἶναι ἁπλῶς μία διδασκαλία, ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἕνα πρόσωπο καί ἕνα γεγονός, ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί ἡ Ἀνάστασή Του.