Ιδού έστηκα επί την θύραν…

… Τον είδα να έρχεται. Βάδιζε γοργά. Ήξερα ή μάλλον ένιωθα ότι ερχόταν σπίτι μου και απομακρύνθηκα βιαστικά από το παράθυρο για να μη με δει. Γιατί δεν ήμουν βέβαιη πως θα Του άνοιγα.

Οι επισκέψεις Του μου δημιουργούν μιαν εντύπωση αμφίβολη, αντιφατική. Γνωριζόμαστε από καιρό πολύ. Ήτανε εποχές που συνδεόμαστε στενά. Ύστερα οι σχέσεις ξεμάκρυναν. Από τη μία αισθανόμουν τιμή και ευτυχία που Τον είχα κοντά μου. Απ’ την άλλη αισθανόμουν συχνά ενοχλημένη. Μου έκανε ερωτήσεις προσωπικές, κάπως απότομες που τις ένιωθα σαν εγκαύματα. Προσπαθούσα να γυρίσω τη συζήτηση στην περιοχή των ιδεών και των θεωριών.

Όμως, πάντα την ξανάφερνε προς τα ιδιαίτερα πράγματα για τα οποία φοβόμουν να μιλήσω. Πολλές φορές ήρθε, κι αντί ν’ ανοίξω κρύφτηκα, όχι χωρίς ντροπή, όχι χωρίς τύψεις…

Να που τώρα ήρθε στη θύρα μου. Όχι στην κύρια είσοδο του σπιτιού μου. Στέκεται αυτή τη στιγμή εμπρός σε μια μικρότερη πίσω θύρα μου.
Στην αρχή των στενών μας σχέσεων, όταν δεν ήθελα να έχω μυστικά από Αυτόν, τον είχα παρακαλέσει να έρχεται πάντα απ’ αυτή την πίσω θύρα, αφήνοντας τη μεγάλη θύρα για τους ξένους, για τις τυπικές επισκέψεις. Ύστερα, άρχισα να δοκιμάζω στενοχώρια, γιατί χρησιμοποιούσε αυτή την ιδιαίτερη θύρα. Μπαίνοντας από πίσω περνούσε κι έβλεπε οικογενειακά δωμάτια ασυγύριστα. Φαινόταν να νοιάζεται για την τραπεζαρία μου, το μαγειρείο μου, τον κοιτώνα μου. Η αταξία και η σκόνη δεν του ξέφευγαν. Έκανε μάλιστα και νύξεις, διακριτικές μαζί και ευθείες. Απάντησα με προφάσεις: «ω! είναι τόσο δύσκολο… δεν προλαβαίνω!». Μου λέει τότε: «Αν προσπαθούσαμε μαζί και οι δύο;». Αλλά φοβόμουν, φοβόμουν μήπως ανακάλυπτε πόσο μερικά πράγματα δεν ήταν όπως έπρεπε να είναι. Καθυστερούσα, προφασιζόμουν επείγουσες απασχολήσεις. Για να δώσω τέλος, κατάργησα την πίσω θύρα. Τον έβαλα από τότε από τη θύρα της πρόσοψης. Τον δέχτηκα στο σαλόνι. Οι επισκέψεις Του έγιναν ολοένα πιο ψυχρές, πιο τυπικές…

Ήρθε λοιπόν, στην πίσω θύρα. Είναι κλειστή. Από τότε που η θύρα Του καταργήθηκε μια άγρια βλάστηση άρχισε να την σκεπάζει. Ο κισσός μεγαλώνει ελεύθερα. Στο κατώφλι φυτρώνουν φυτά δηλητηριώδη. Η κλειδωνιά σκούριασε. Στάθηκε μπροστά στη θύρα Του και την κοιτάζει. Θα χτυπήσει; Θέλει λοιπόν να μπει απ’ αυτήν τη θύρα και να δείξει έτσι ότι επιθυμεί ν’ ανανεώσει τις αλλοτινές στενές μας σχέσεις;; Αλλά να που χτυπά!!! Θα Του ανοίξω;; Τίποτα δεν είναι έτοιμο για να Τον δεχτώ. Μια αταξία φοβερή απλώνεται παντού. Και που είναι το κλειδί αυτής της θύρας;; Χτυπά ακόμη… Τον παρατηρώ από μακριά. Χτυπά σιγά. Δεν δίνει γροθιές. Κρούει αργά τη θύρα με το μεγάλο δάχτυλο. Βλέπω πως το βλέμμα Του δεν πηγαίνει ίσια στην πόρτα. Χτυπώντας κοιτά στο πλάι και ψηλά κατά τον ουρανό. Η έκφρασή Του είναι σοβαρή, προσεκτική αλλά όχι ανυπόμονη. Μοιάζει να συγκεντρώνεται, όχι στην θύρα και στην απόκρισή μου αλλά στη χάρη που ο Πατέρας μπορεί να δώσει, στην απόφαση που ο Πατέρας μπορεί να εμπνεύσει. Χτυπά ολοένα. Τι να κάνω;; Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την παρουσία Του και δεν μπορώ να υποφέρω την παρουσία Του. Αν ανοίξω θα μου κάνει παρατηρήσεις. Θα προσπαθήσω να δικαιολογηθώ. Δεν μπορώ να ανοίξω παρά αν Του παραδοθώ χωρίς όρους. Τότε δεν θα υπάρχουν προβλήματα.. Εμπρός! Πηγαίνω προς την θύρα. Ανοίγω αυτή την θύρα, που τρίζει και την εμποδίζουν τα παράσιτα φυτά.
Χάνομαι: «Κύριε, έμπα. Κύριε, ξέρεις…»

Θα έλεγα «ξέρεις πως μ’ όλα ταύτα Σ’ αγαπώ!». Δεν τολμώ όμως να συνεχίσω την φράση κι ένας λυγμός πνίγει τη φωνή μου. Λέει: «Ξέρω… θα δειπνήσω μαζί σου.». Φωνάζω: «Κύριε, δεν ετοίμασα δείπνο. Δεν έχω τίποτα απ’ ότι χρειάζεται». Απαντά: «Εγώ σε καλώ στο δείπνο μου, θέλω στο σπίτι σου να εορτάσω το δείπνο μου».

Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμίας :

«Καὶ “μέσ’ στὴν ἀνεμοζάλη οἱ λύκοι χαίρονται”, λέγει ὁ λαός μας. Καὶ ποιοί εἶναι οἱ λύκοι; Οἱ αἱρετικοί. Στὴν ἐποχή μας κινδυνεύουμε περισσότερο ἀπὸ δύο αἱρέσεις. Ἀπὸ τὸν παπισμὸ καὶ τὸν οἰκουμενισμό. Ὑποχρεοῦμαι, χριστιανοί μου, σὰν ποιμένας σας, νὰ σᾶς ἐνημερώσω καθαρὰ καὶ νὰ σᾶς πω: Ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση καὶ ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση».

Στο έργον του «Περί αρετής» ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος γράφει:

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΚΑΚΗ ΜΕΛΕΤΗ.
«Είπε κάποιος άγιος να μελετάς τα καλά, για να μη μελετήσης τα κακά, διότι ο νους δεν ανέχεται να μένη αργός. Ας παραδώσουμε λοιπόν τον νουν μας στην μελέτη των λόγων του Θεού και στις προσευχές και στους καλούς λογισμούς.
Διότι η μάταιη μελέτη κάνει να ξεφυτρώνουν έργα ματαιότητος, ενώ η καλή μελέτη προσφέρει σαν ανταπόδοση καλόν καρπόν».

Άθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε

Η ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2006 ΕΙΧΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ
Εκείνο στάθηκε Πνευματική αιτία της τουρκοκρατίας για 400 τόσα χρόνια …..
τώρα πόσο χρόνια θα κρατήσει η οικονομική υποδούλωση ?

Ο Γεννάδιος Β’ ο Σχολάριος (ὑπήρξε ὁ πρῶτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετὰ τὴν Ἅλωσι) έλεγε:  " Άθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε και απεμακρύνατε εκ της ελπίδος του Θεού, και ελπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων, και συν τη πόλει εν η μέλλει φθαρήναι, εχάσατε και την ευσέβειάν σας; Ίλεώς μοι Κύριε. Μαρτύρομαι ενώπιόν σου, ότι αθώός ειμι του τοιούτου πταίσματος. Γινώσκετε άθλιοι πολίται, τι ποιείτε; και συν τω αιχμαλωτισμώ, ός μέλλει γενέσθαι εις υμάς, εχάσατε και το πατροπαράδοτον, και ωμολογήσατε την ασέβειαν; ουαί υμίν εν τω κρίνασθαι! "

H Τρίτη Ρώμη.

Ένας τόμος αναιρετικός του «Νεοπανρωσισμού»

Του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη

Στην αρχή της Περεστρόικας το 1988 επεσκέφθηκα δαπάναις μου το Πατριαρχείο Μόσχας και περιεργάστηκα τον τρόπο εργασίας της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας. Τότε κατάλαβα πολλά και μεταξύ αυτών κάτι που έζησα όταν την τελευταία στιγμή το 1967 εμπόδισαν τον πατριάρχη Αθηναγόρα να ανταποδώσει στην Ρωσία την ειρηνική επίσκεψη στο Φανάρι του Μόσχας Αλεξίου! Ο «ασπασμός» του Οικουμενικού Πατριάρχη στον ρωσικό λαό ήταν επικίνδυνος τότε για το σοβιετικό καθεστώς πολύ περισσότερο από κάθε άλλη ψυχροπολεμική ενέργεια γιατί θα έδειχνε πόσο ο λαός εκ παραδόσεως σέβεται ως πραγματικό πατέρα τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως σε σχέση με αρκετούς δοτούς ιεράρχες του. Έτσι μας έμειναν αδιάθετα τα κοπέντα τότε μετάλλια!

Οι διάδοχες πατριαρχίες του Ποιμένα Ιζβεκώφ (1971-1990) και του Αλεξίου Β΄ Ρίντιγερ (1990-2008) πέρασαν με σποραδικές κανονικές αταξίες που πάντα τις κάλυψε η αγαπητική στοργή της Μητρός Εκκλησίας. Όμως με την διαμορφωθείσα νέα πολιτική κατάσταση στον ρωσικό λαό και την νέα πατριαρχία από το 2009 του πατριάρχη Κυρίλλου φαίνεται πως ξύπνησε η παλαιά τακτική του «Πανρωσισμού» και επιχειρείται κάλυψη με «βιβλικό και εκκλησιολογικό» ένδυμα των ισχνών επιχειρημάτων π.χ. των περί εισαγωγής είδους «Παποσύνης» στην Ανατολική Εκκλησία για να αμφισβητήσουν τα κανονικά προνόμια του Οικουμενικού Θρόνου.

Ξέρουμε την συμπεριφορά των Ρώσων τον Σεπτέμβριο του 1872 για την ματαίωση της υπογραφής του όρου κατά «του Εθνοφυλετισμού» που έπληξε την ενότητα της Εκκλησίας στην Ανατολή. Τώρα τους ενόχλησε πάλι η Σύνοδος των τεσσάρων πρεσβυγενών Πατριαρχείων που συνεστήθηκαν επιτακτικά από τις Οικουμενικές Συνόδους. Ο Μόσχας θέλησε να ακυρωθεί και πάλι η απόφαση αυτή του κεντρικού θεσμού της Εκκλησίας να συγκαλέσει την Σύνοδο των τεσσάρων Πατριαρχών των παλαίφατων Πατριαρχείων και της Εκκλησίας της Κύπρου, της μόνης που έχει επιταγή από Οικουμενική Σύνοδο να συγκροτήσει ιδία Σύνοδο ιεραρχών στην βάση της λεγόμενης «αυτοκεφαλίας». Η σημερινή διοίκηση του Πατριαρχείου Μόσχας κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι η «πατριαρχική αξία» που της χορηγήθηκε, καθώς και στα λοιπά Πατριαρχεία των Βαλκανίων, βρίσκεται μέσα στην από αιώνων δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και ότι εξακολουθεί να είναι «δυνητική» και μετατρεπτή και όχι «επιτακτική» από κανόνες Οικουμενικής Συνόδου. Δεν έπαυσε να ισχύει ο 28ος κανόνας της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, που χορηγήθηκε με την «συμφωνία» μόνον των τεσσάρων πρεσβυγενών Πατριαρχείων και τροποποιείται ή και αίρεται όπως απέδειξε η μεταχείριση των εν Ρωσία εκκλησιαστικών πραγμάτων από τον Μέγα Πέτρο, τον Λένιν και τον Στάλιν. Για να ματαιώσει την άσκηση του κανονικού προνομίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξαπέλυσε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα πολυτάλαντο ιεράρχη του για να διεκεραιώσει «ιεροκρύφιες διαβουλεύσεις» με ένιους ευάλωτους προκαθημένους Ορθοδόξων Εκκλησιών περί της «εικόνος της χρυσής» του Πανρωσισμού «ην έστησεν» Κύριλλος ο πατριάρχης «εν ετέρα μορφή» που όζει εθνοφυλετισμόν για να ακούσουν «της φωνής της σάλπιγγος, σύριγγός τε και κιθάρας, σαμβύκης τε και ψαλτηρίου, συμφωνίας και παντός γένους μουσικών» (7) υπό την συμφωνικήν μαεστρίαν του νεήλυδος μητροπολίτη Ιλαρίωνα! Παράλληλα έσπευσαν μερικοί και να τιμήσουν κοσμοκεντρικά γενέθλια του 68χρονου πατριάρχου Κυρίλλου, για να αντιληφθούμε πως στις ημέρες μας δεν εμφανίστηκε μόνον το κωμικό και ειδεχθές εξάμβλωμα του «Νεοοθωμανισμού», αλλά και ένα πονηρό και προκλητικό ιδεολόγημα που αυτοκαλείται «Πανρωσισμός»!

Η μακρά πείρα μου στα εκκλησιαστικά διερωτάται αν οι διάφορες φιλάδελφες κινήσεις μας είναι χρήσιμες για όσους εξακολουθούν ακόμη να βουλεύονται εθνοφυλετικά παρά τα μαθήματα που έλαβαν από την Ιστορία ή αποτελούν αφελέστατα δείγματα της νοημοσύνης αδιάβαστων ημετέρων; Ευτυχώς που την κατάλληλη στιγμή δημοσιεύεται στα ελληνικά το έργο του Ιβάν Σοκολώφ για την «Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως τον 19ο αιώνα», που αποστομώνει για πάντα ημέτερους και «άσπονδους φίλους» που υποβλέπουν πονηρά την διακονία της Μητρός Εκκλησίας. Ως σύγχρονος «Ιερομνήμων» υπογράφω το σημείωμα αυτό ως μνημόσυνο στον αείμνηστο δάσκαλό μου Γρηγόριο Παπαμιχαήλ, του οποίου γνωρίζω την βαθειά εκτίμηση στο σοβαρό επιστημονικό έργο του δασκάλου του Ιβάν Σοκολώφ.

Παραπομπές:

1. Βλασίου Φειδά, «Εκκλησιαστική Ιστορία της Ρωσίας», πρώτη δημοσίευση ΘΗΕ, τόμ. 10, στ. 976-1086, Αθήναι 1967, και αναδημοσίευση υπό της Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1988, όπου και η βιβλιογραφία αριθμ. 244 των σελίδων 383-390.

2. Συνοδικόν τόμ. Β΄, σσ. 179-186.

3. Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα για την περίοδο αυτή ας συμβουλευτεί την μελέτη του μαθητή του Σοκολώφ και δασκάλου μου Γρηγορίου Παπαμιχαήλ, «Αποκαλύψεις περί της ρωσικής πολιτικής», Αλεξάνδρεια 1909.

4. Αρχιμ. Πανάρετου Τοπαλίδη, «Ο Πόντος ανά τους αιώνας», Δράμα 1927, σσ. 204-205.

5. Γνωστού στους Έλληνες από την διακονία του στην ρωσική εκκλησία των Αθηνών.

6. Τότε είχε σημειωθεί και η απόδραση στην Δύση ενός Τσέχου επισκόπου που ήταν ο αντιπρόσωπος της Εκκλησίας του στην Γ΄ Πανορθόδοξη Διάσκεψη της Ρόδου.

7. Δανιήλ γ΄ 5-6.

Τέλος.