«ημείς βουλόμεθα αποθανείν ή Λατινίσαι ποτέ».

 

Το ότι ο παπισμός είναι αίρεσις και ο οικουμενισμός παναίρεσις δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία, συμφώνως με τας θείας διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων και Ομολογητών της Ορθοδόξου αγίας ημών Εκκλησίας. Τα ιστορούμενα μαρτύρια των Οσιομαρτύρων Πατέρων, των υπό των Λατινοφρόνων και Λατίνων αναιρεθέντων, είναι ένα φωτεινόν παράδειγμα και ένα φρένο δι΄ όλους ημάς προς αποφυγήν παντός νεωτερισμού και καινοτομίας εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία. Ο μαρτυρικός των θάνατος εις όλους εμάς διασαλπίζει την μεγίστην διαφοράν της Ορθοδοξίας από τον παπισμό, δεν τυγχάνει παρανυχίς, όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν οι οικουμενιστές σήμερον. Από απόψεως θεολογικής και σωτηριολογικής αι διαφοραί είναι τόσο μεγάλαι, όση η απόστασις η χωρίζουσα τον Παράδεισον από την κόλασιν. Δι΄ αυτό οι οσιομάρτυρες Άγιοι Πατέρες ούτοι, προτίμησαν τα φρικτά μαρτύρια και τον θάνατον από τον εκλατινισμόν έστω και εις το ελάχιστον, λέγοντες «ημείς βουλόμεθα αποθανείν ή Λατινίσαι ποτέ». Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, δια τους λόγους τούτους τιμά και γεραίρει την μνήμην των εντός του έτους, εις διαφόρους ημερομηνίας συμφώνως με το συναξάριόν της, δοξάζουσα τον Τριαδικόν μόνον αληθινόν Θεόν, τον «θαυμαστόν εν τοις αγίοις αυτού».

Την 22αν Σεπτεμβρίου τους οσιομάρτυρας Ζωγραφίτας.                                                 
Την 4ην Ιανουαρίου τους οσιομάρτυρας Βατοπαιδινούς.                                                  
Την 13 Μαϊου τους οσιομάρτυρας Ιβηρίτας.                                                                          
Την 19ην Μαϊου τους οσιομάρτυρας Καντάρας της Κύπρου.                                             
Την 5ην Δεκεμβρίου τους οσιομάρτυρας Καρεώτας.                                                            
Την Κυριακήν των Αγιορειτών τους 12 οσιομάρτυρας Κουτλουμουσιανούς.                  
Την Κυριακήν των Αγιορειτών τους οσιομάρτυρας Ξενοφωντινούς.                                                                                                

 

 

Την Ορθόδοξον πίστιν, ασινή εφυλάξατε, των αιρετιζόντων Λατίνων, τας ποινάς μη πτοούμενοι· εν Κύπρω της Καντάρας Μονασταί, εν Άθω τε Ζωγράφου Καρυών, Ξενοφώντος Κουτλουμούσιον συν αυτοίς, Ιβήρων Βατοπαίδιον. Χαίρετε των πατέρων ο χορός, χαίρετε λύχνοι Άθωνος· χαίρετε αληθείας οι φρουροί, εν έργοις αποδείξεσιν.   

Πιστεύω ὅτι ὁ στόχος αὐτὸς ἔχει ἤδη ἐπιτευχθεῖ στὸ ἐπίπεδo τῶν πιστῶν...

Παραθέτουμε τὴ δήλωσί του « Ὀρθόδοξου» Μητροπολίτη Ἰταλίας Πολύκαρπου μετὰ τὴν ἐπίσκεψη στὸν Πάπα:

«Ἡ συνάντηση μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο πῆγε πολὺ καλά. Ἦταν μιὰ πολὺ ἐγκάρδια συνάντηση ἑνὸς νέου μὲ τὸν ἀγαπημένο του πατέρα, μιὰ συνάντηση ἑνὸς ἐπισκόπου μὲ τὸν προκαθήμενο καὶ πατριάρχη του. Ὁ Ἅγιος Πατέρας εἶναι μεγάλη, γνήσια καρδιά. Ζήτησα τὴν παπικὴ εὐλογία του γιὰ τὸ ἔργο μου... Τὸ ταξίδι τῶν Καθολικῶν καὶ τῶν Ὀρθοδόξων πρὸς τὴν πλήρη ἑνότητα βρίσκεται στὸν σωστὸ δρόμο... Πιστεύω ὅτι ὁ στόχος αὐτὸς ἔχει ἤδη ἐπιτευχθεῖ στὸ ἐπίπεδo τῶν πιστῶν...».

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

Ὁ λέγων αὐτήν τὴν Εὐχήν κάθε ἑσπέρας, μετὰ κατανύξεως, ἐὰν ἐπέλθη ἐπ' αὐτὸν ἡ φοβερά ὥρα τοῦ θανάτου ἐν τῇ νυκτί ταύτη, λυτροῦται τῆς κολάσεως, ἐλέει Θεοῦ.

Εὔσπλαγχνε καὶ πολυέλεε Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός μου, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ, ἐλέησόν με πρὸ τῆς ἐμῆς τελευτῆς.

Οἶδα γὰρ ὅτι φρικτὸν καὶ φοβερὸν ἀναμένει με δικαστήριον ἐνώπιον πάσης τῆς κτίσεως, ὅτε καὶ τῶν ἐναγῶν καὶ παμβεβήλων μου πράξεων ἁπασῶν φανέρωσις γίνεται· ἀσύγγνωστα γὰρ ὡς ἀληθῶς καὶ ἀνάξια ὑπάρχουσι συγχωρήσεως, ὡς ὑπερβαίνοντα τῷ πλήθει ψάμμον θαλάσσιον.

Διὰ τοῦτο καὶ οὐ τολμῶ τὴν αἴτησιν τῆς ἀφέσεως τούτων ποιήσασθαι, Δέσποτα, ὅτι πλεῖον πάντων ἀνθρώπων εἰς Σέ ἐπλημμέλησα.

“Speaking in Tongues” and the Pentecost

Almost everyone is familiar with the Pentecostal frenzy expressed with their idea of glossolalia - the “speaking in tongues” - which they have elevated as a most significant element of the Christian faith. However, in spite of their argumentation and the way they relate it to the Day of the Pentecost, their “version” of glossolalia has nothing whatsoever in common with that of the Apostles.

We must firstly point out that the phenomenon of glossolalia is not something new.  It was known in ancient Greece (with the oracle Pythia), as well as in other, exo-Christian religions – for example among the Dervishes.  The historian Eusebius mentions Montanos, who, inspired by a spirit of delusion, would begin to “enthuse” and “speak strangely”, prophesying “differently to the old tradition and succession customs of the Church” (Eusebius, Ecclesiastic History E’ 16:7, EPE 2, p.170).  Phenomena such as those had appeared during the 18th century with the Huguenots and during the 19th century with the Jansenists of France. In England the phenomenon appeared among the Quakers, the Methodists, the Mormons and other American heresies.

Τη ΚΒ΄ (22α) Σεπτεμβρίου, οι Άγιοι Εικοσιέξ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.

Επειδή το Άγιον Όρος πάντοτε και ήτο και είναι ο πρόβολος και το στήριγμα της πασχούσης εν τη Ανατολή Εκκλησίας, δια τούτο οι Λατίνοι, ίνα καταστρέψωσι το θεμελιώδες τούτο στήριγμα της Ορθοδοξίας, εισεπήδησαν ποτε και εις αυτό, πείθοντες δια λόγων, εξαπατώντες δια χρημάτων και υποσχέσεων, και καταναγκάζοντες δια των απειλών και της τυραννικής μέχρι μαρτυρίου βίας, όπως αναγνωρισθή και εν τω Αγίω Όρει η εξουσία του Πάπα της Ρώμης. Πλην όμως ολίγοι τινές δειλοκάρδιοι επείθοντο εις τούτο· οι δε πλείονες αυτών επεσφράγισαν δια του ιδίου αίματος την εαυτών ομολογίαν, και δια της σταθερότητος αυτών εξήλεγξαν την ιερόσυλον του Πάπα οικειοποίησιν της εξουσίας και του πεπλασμένου ονόματος ως τοποτηρητού του Χριστού, όστις εις και μόνος και ήτο και είναι και θα είναι εις τους αιώνας, η κεφαλή της Αγίας αυτού Εκκλησίας. Ίνα δε παρεκκλίνωσι οι Μοναχοί του Αγίου Όρους εις τα της Ρώμης και του Πάπα σαθρά δόγματα, συνήργει δυστυχώς και ο τότε αυτοκράτωρ της Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ ο Παλαιολόγος, και ο Πατριάρχης αυτής Ιωάννης Βέκκος. Ούτοι λοιπόν ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν, πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ’ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το «Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας αυτής Εικόνος τους εξής λόγους· «Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού»! ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού», εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί Εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν.

Άγιον Πνεύμα και Εκκλησία στην Πατερική Παράδοση -- Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

 1.Η εκτός της Εκκλησίας δράσις του Αγίου Πνεύματος.

α'. Άγιον Πνεύμα και Εκκλησία.

Η ζωή και η ύπαρξις της Εκκλησίας συνδέονται στενώτατα προς την εν αυτή παρουσίαν του Αγίου Πνεύματος. Η Πεντηκοστή, κατά την οποί­αν απεστάλη το Άγιον Πνεύμα εις τους αποστόλους, ίνα μένη εις τον αιώνα μετ' αυτών και οδηγή αυτούς εις πάσαν την αλήθειαν, αποτελεί την γενέθλιον της Εκκλησίας ημέραν· "ει μη Πνεύμα παρήν, ουκ αν συνέστη η Εκ­κλησία, ει δε συνίσταται η Εκκλησία, εύδηλον ότι το Πνεύμα πάρεστιν", παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος εις ομιλίαν του εις την Πεντηκοστήν[1]. Η εσωτέρα υφή και δομή της Εκκλησίας, η όλη υπόστασις αυτής είναι πνευ­ματική.

Ως προς την ιδιαιτέραν θέσιν, ην εν τη Εκκλησία έχουν ο Χριστός και το Άγιον Πνεύμα, διδάσκεται υπό των Πατέρων και υπό νεωτέρων περί Εκ­κλησίας και Πνεύματος καθορισμών ότι ο Χριστός αποτελεί την κεφαλήν, το δε Άγιον Πνεύμα την ψυχήν της Εκκλησίας, την ζωοποιούσαν το σώμα αυτής και συνδέουσαν τα μέλη προς την κεφαλήν και προς άλληλα[2].

Ιδιάζουσα ενέργεια του Πνεύματος εν τη Εκκλησία είναι η συνέχισις του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου και η εις έκαστον των μελών αυτής μετάδοσις των καρπών της απολυτρώσεως. Άνευ της δράσεως του Αγίου Πνεύματος εν τη Εκκλησία η υπό του Χριστού πρόσληψις της ανθρωπίνης φύσεως, η αποκάθαρσις, η αφθαρτοποίησις και η θέωσις αυτής θα παρέμενον ψιλόν επίτευγμα άνευ σωτηριώδους αντικρύσματος ή, διά να χρησιμοποιήσωμεν άριστα εν προκειμένω αρμόζουσαν συνήθη φράσιν, θα παρέμενον "δώρον άδωρον". Η διά του Χριστού επιτευχθείσα νίκη κατά του θα­νάτου και της αμαρτίας θα παρέμενεν απρόσιτον διά τον ασθενή άνθρωπον κατόρθωμα, εάν δεν διηγείρετο και δεν ενεδυναμούτο υπό του Πνεύματος. Αυτήν την έννοιαν έχει και ο αποκλεισμός της δυνατότητος της σωτηρίας εκτός της Εκκλησίας, το exrta ecclesiam nulla salus, ιδέα αναπτυχθείσα υπό πολλών Πατέρων και εκκλησιαστικών συγγραφέων. Χαρακτηριστικώς αναφέρομεν την γνώμην του Ωριγένους παρατηρούντος ότι αφ' εαυτού, άνευ της ενεργείας των αγιαστικών της Εκκλησίας μέσων, ουδείς σώζεται, αλλά περιπίπτει εις τον θάνατον[3].

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η «ΤΕΘΛΙΜΜΕΝΗ ΟΔΟΣ»

Ἐρώτησαν τὸν Ἀββᾶ Ἀμμωνᾶ, γράφει τὸ «Γεροντικόν», τί εἶναι «ἡ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδός» καὶ ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε: «Εἶναι τὸ νὰ βιάζη κανεὶς τοὺς λογισμούς του καὶ νὰ κόβη τὸ δικό του θέλημα γιὰ χάρη τοῦ Θεοῦ».

Jonah the Prophet

The Prophet Jonah, the son of Amathi, of the town of Geth-hopher (IV Kings 14:25), was of the tribe of Zabulon; he prophesied during the years 838-810 before Christ. God commanded him to go to Nineveh, the great city of the Assyrians, and to proclaim that its destruction was nigh at hand because of the sins of its people. But he, as a Prophet who knew the great compassion of God, feared that at his preaching the Ninevites would repent; that God, accepting their repentance in His love for man, would not fulfill Jonah' threats; and that he would be branded a false prophet. So he disobeyed the divine command, and boarded a ship and departed elsewhere. Yet, the sudden and fearful sea-storm and the revelation of Jonah' disbedience caused the sailors to cast him into the sea.