Βαρθολομαίος : "περιμένουμε με πολλές προσδοκίες την επίσκεψη της Αγιότητάς του, του Πάπα Φραγκίσκου. Θα εορτάσουμε μαζί την εορτή του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου".

Διακοπή μνημοσύνου

«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).

Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.

«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.  Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.

«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).

Τη Υπερμάχω

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Μετά δέους σοι ως δούλος, τη Κυρία παρίσταμαι· μετά φόβου Κόρη, νυν κατανοείν ευλαβούμαί σε· ως υετός επί πόκον καταβήσεται, επί σε Λόγος, ο του Πατρός ως ηυδόκησεν.

Ερμηνεία.

Εις μεν το ανωτέρω Τροπάριον εζήτησεν η Παρθένος με ποίον τρόπον έχει να γεννήση τον Υιόν του Θεού, χωρίς να διαφθαρή η παρθενία της· όθεν και ο Άγγελος εις το παρόν Τροπάριον φέρει παράδειγμα προς αυτήν της βροχής και του ποκαρίου των μαλλίων. Επειδή δε οι δούλοι και οι παραμικροί άνθρωποι, όταν θέλουν να λαλήσουν προς τους αυθέντας και μεγαλυτέρους των, έχουν συνήθειαν να εξευτελίζωνται πρώτον, και να καλώσι τον εαυτόν των δούλον· ούτω γαρ ο Ιακώβ, όταν απάντησε τον πρωτότοκον αδελφόν του Ησαύ, είπεν αυτώ, «Ίνα εύρη ο παις σου (ήτοι ο δούλος σου) χάριν εναντίον σου, Κύριε» (Γέν. λγ: 8)· δια τούτο και ο Γαβριήλ θέλων να συνομιλήση με την Παρθένον εν τω παρόντι Τροπαρίω, πρώτον ονομάζει δούλον τον εαυτόν του, καθώς και τη αληθεία ήτον δούλος, και την Παρθένον ονομάζει Κυρίαν, καθώς και τη αληθεία ήτον Κυρία αυτού, και Δέσποινα παντός του Κόσμου· όθεν και ο σοφός Ψελλός πανηγυρίζων εις την εορτήν λέγει· «Επεί γαρ λόγον επιστεύθη του Μυστηρίου ο Γαβριήλ, την Παρθένον άγαταί τε και τέθηπε, και ως κρείττονα φύσιν φρίττει και υποστέλλεται· όθεν ουδέ μετά του σχήματος (ει δει και ούτως ειπείν) προς την Παρθένον χωρεί, ουδέ ηλιοειδής ή αέριος γίνεται, ώσπερ δη ποιείν Αγγέλοις σύνηθες, ίνα δέος προς τον θεωρόν κινήσωσι και υποδεχθώσι μετά σεβάσματος· αλλ΄ ώσπερ Δεσποίνη θεράπων ανθρωπικώ προσέρχεται σχήματι, και καθημένη παρίσταται, και μετά του προσφόρου σεβάσματος τα ευαγγέλια δίδωσι». Λέγει λοιπόν προς την Θεοτόκον ο Άγγελος· εγώ μεν, ω Θεοτόκε, είμαι δούλος ιδικός σου, συ δε είσαι Κυρία μου· όθεν, καθώς οι δούλοι παραστέκονται με δέος: ήτοι με τρόμον εις την Κυρίαν των· ούτω και εγώ παραστέκομαι με τρόμον ωσάν δούλος εις εσέ την φερονύμως Κυρίαν μου· Μαριάμ γαρ θέλει να ειπή Κυρία εβραϊκώς, παραγόμενον εκ του «Αϊά» ονόματος του Θεού, ο δηλοί Κύριος. Εγώ, λέγει, ω Κόρη Παρθένε, ευλαβούμαι και συστέλλομαι να σε κατανοήσω: ήτοι να σε θεωρήσω με ατενές όμμα και ακλινές· διότι, αν ο Μωϋσής βλέπων τον τύπον μόνον του ιδικού σου Μυστηρίου, ήγουν την Βάτον την καιομένην και μη κατακαιομένην, εγύρισε τους οφθαλμούς του οπίσω, δια να μη ιδή ακλινώς εκείνο το θέαμα· «Απέστρεψε, φησί, Μωϋσής το πρόσωπον αυτού· ευλαβείτο γαρ κατεμβλέψαι ενώπιον του Θεού» (Έξ. γ: 6)· πως εγώ δεν πρέπει να ευλαβούμαι εις το να βλέπω ατενώς εσέ την πάντων των Αγγελικών ταγμάτων ασυγκρίτως ούσαν ανωτέραν και μείζονα; Ήξευρε λοιπόν, ω Κυρία μου, ότι καθώς η βροχή καταβαίνουσα επάνω εις το απαλόν ποκάρι των μαλλίων δεν προξενεί κανένα κρότον, ή καμμίαν φθοράν εις αυτό· ούτω και ο ενυπόστατος Λόγος του Πατρός θέλει καταβή, καθώς ηθέλησε με το προηγούμενον αυτού θέλημα (τούτο γαρ δηλοί το, Ηυδόκησε, κατά τε τον Δαμασκηνόν Ιωάννην και τον Θεσσαλονίκης θείον Γρηγόριον). Που δε θέλει καταβή; Εις την άχραντον κοιλίαν σου, χωρίς να κάμη κανένα κρότον και ταραχήν, αλλά με τόσην ησυχίαν και κρυφιότητα, ώστε δεν εδυνήθη να καταλάβη τινάς τον τρόπον της αυτού καταβάσεως, ούτε από τους Αγγέλους, ούτε από τους ανθρώπους· αλλ΄ ούτε θέλει προξενήσει καμμίαν φθοράν εις εσέ, Θεοτόκε, ούτε εν τη εισόδω, ούτε εν τη εξόδω του, τουτέστιν ούτε εν τη συλλήψει, ούτε εν τη γεννήσει του. το ρητόν δε τούτο ερανίσθη ο Μελωδός από τον Δαβίδ προφητεύοντα περί του Χριστού και λέγοντα· «Καταβήσεται ως υετός επί πόκον και ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γην» (Ψαλμ. οα: 6). Δια ποία δε αίτια λέγεται η Παρθένος ποκάρι των μαλλίων, όρα εις την ερμηνείαν του Τροπαρίου του λέγοντος «Ως πόκω γαστρί παρθενική» εν τη Δ΄ Ωδή του Κανόνος της Χριστού Γεννήσεως· ίνα μη και εδώ λέγοντες τα αυτά περιττολογώμεν. Άριστα δε είναι και εκείνα όπου φιλοσοφεί ο Θεσσαλονίκης θείος Γρηγόριος επάνω εις το όνομα της Παρθένου, πανηγυρίζων εις την εορτήν και λέγων· «Και το όνομα, φησί, της Παρθένου Μαριάμ· τούτο δε ερμηνεύεται «Κυρία» παρίστησι δε και το αξίωμα της Παρθένου, και το βέβαιον της Παρθενίας και εις το εξής αδιάπτωτον, και το εξηλλαγμένον αυτής του βίου και δια πάντων ηκριβωμένον και, ως ειπείν, παναμώμητον· κυρίως γαρ ούσα και φερωνύμως Παρθένος, πάσαν είχε την της αγνείας παντελή παγκτησίαν. Παρθένος ούσα και το σώμα και την ψυχήν, και τας της ψυχής δυνάμεις και τας του σώματος αισθήσεις πάσας μολυσμού παντός υπερανωκισμένας πλουτούσα, και τοσούτο κυρίως τε και βεβαίως και, ως ειπείν, κεκυρωμένως και τοις πάσιν ασύλως τον άπαντα χρόνον, ώσπερ η κεκλεισμένη πύλη τα εντεθησαυρισμένα, και το εσφραγισμένον βιβλίον οφθαλμοίς άψαυστα τηρεί τα εγγεγραμμένα. Αλλά και Κυρία πάλιν έτερον τρόπον η Παρθενος κατά την αξίαν, ως δεσπόζουσα πάντων, άτε τον φύσει του παντός Δεσπότην εν παρθενία τε συλλαβούσα και τεκούσα θείως. Έτι γεμήν Κυρία, και ως ουκ ελευθέρα μόνον δουλείας, και κυριότητος θείας επειλημμένη, αλλά και ως πηγή και ρίζα της του γένους ελευθερίας, και μάλιστα μετά τον απόρρητον και χαρμόσυνον τόκον· η γαρ ανδρί συζυγείσα, κυριευομένη μάλλόν εστιν ή κυρία, και μάλιστα μετά τον περίλυπον και κατώδυνον τόκον, κατά την προς την Εύαν αράν εκείνην «Εν λύπαις τέξη τέκνα, και προς τον άνδρα σου η αποστροφή σου, και αυτός σου κυριεύσει· ης αράς η Παρθενομήτωρ ελευθερούσα το ανθρώπινον γένος, την χαράν δι΄ Αγγέλου και την σύλληψιν αντιλαμβάνει».

Εθνικός Ύμνος της Ελλάδος - National Anthem of Greece

Άγιον Όρος • Σιμωνόπετρα • Ψαλμοί - Mount Athos • Chants

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 13 Νοεμβρίου 2014

Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Δαμασκηνού νεομάρτυρος.

Ὁ μεγάλος αὐτὸς πατέρας καὶ διδάσκαλος τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια τὸ 347 μ.Χ. Πατέρας του ἦταν ὁ στρατηγὸς Σεκοῦνδος καὶ μητέρα του ἡ Ἀνθοῦσα. Γρήγορα ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα, καὶ ἡ μητέρα του – χήρα τότε 20 ἐτῶν – τὸν ἀνέθρεψε καὶ τὸν μόρφωσε κατὰ τὸν καλύτερο χριστιανικὸ τρόπο.

Ἦταν εὐφυέστατο μυαλὸ καὶ σπούδασε πολλὲς ἐπιστῆμες στὴν Ἀντιόχεια – κοντὰ στὸν τότε διάσημο ρήτορα Λιβάνια – ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀθήνα, μαζὶ μὲ τὸν ἀγαπημένο του φίλο Μ. Βασίλειο. Ὅταν ἀποπεράτωσε τὶς σπουδές του, ἐπανῆλθε στὴν Ἀντιόχεια καὶ ἀποσύρθηκε στὴν ἔρημο γιὰ πέντε χρόνια, ὅπου ἀσκήτευε προσευχόμενος καὶ μελετώντας τὶς Ἅγιες Γραφές.

Ἀσθένησε ὅμως καὶ ἐπέστρεψε στὴν Ἀντιόχεια, ὅπου χειροτονήθηκε διάκονος – τὸ 381, σὲ ἡλικία 34 ἐτῶν – ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀντιοχείας Μελέτιο. Ἀργότερα δὲ, ἀπὸ τὸν διάδοχο τοῦ Μελετίου Φλαβιανό, πρεσβύτερος σὲ ἡλικία 40 ἐτῶν.

Κατὰ τὴν ἱερατική του διακονία ἀνέπτυξε ὅλα τὰ ψυχικά του χαρίσματα, πύρινο θεῖο ζῆλο καὶ πρωτοφανὴ εὐγλωττία στὰ κηρύγματά του. Ἔσειε καὶ συγκλόνιζε τὰ πλήθη τῆς Ἀντιόχειας καὶ συγκινοῦσε τὶς ψυχές τους βαθύτατα. Ἡ φήμη του αὐτὴ ἔφτασε μέχρι τὴν βασιλεύουσα καὶ ἔτσι, τὴν 15^η Δεκεμβρίου 397, μὲ κοινὴ ψῆφο βασιλιὰ Ἀρκαδίου καὶ Κλήρου, ἔγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, κάτι ποὺ ὁ ἴδιος δὲν ἐπεδίωξε ποτέ.

Καὶ ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἐκτὸς ἄλλων, ὑπῆρξε αὐστηρὸς ἀσκητὴς καὶ δεινὸς ἑρμηνευτὴς τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὰ πολλὰ συγγράμματά του (διασώθηκαν 804 περίπου, ὁμιλίες του).

Ἔργο ἐπίσης τοῦ Χρυσοστόμου εἶναι καὶ ἡ Θεία Λειτουργία, ποὺ τελοῦμε σχεδὸν κάθε Κυριακή, μὲ λίγες μόνο, ἀπὸ τότε μετατροπές. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πατριαρχείας του, ὑπῆρξε ἀδυσώπητος ἐλεγκτὴς κάθε παρανομίας καὶ κακίας. Αὐτὸ ὅμως ἔγινε αἴτια νὰ δημιουργήσει φοβεροὺς ἐχθρούς, καὶ μάλιστα αὐτὴν τὴν αὐτοκράτειρα Εὐδοξία, ἐπειδὴ ἤλεγχε τὶς παρανομίες της. Αὐτὴ μάλιστα, σὲ συνεργασία μὲ τὸν τότε Πατριάρχη Ἀλεξαδρείας Θεόφιλο (ἑνὸς μοχθηροῦ καὶ ἄσεβους ἀνθρώπου), συγκάλεσε σύνοδο (παράνομη) ἀπὸ 36 ἐπισκόπους (ὅλοι τους πνευματικὰ ὕποπτοι καὶ δυσαρεστημένοι ἀπὸ τὸν Ἅγιο) στὸ χωριὸ Δρῦς τῆς Χαλκηδόνας καὶ πέτυχε τὴν καθαίρεση καὶ ἐξορία τοῦ Ἁγίου σ’ ἕνα χωριὸ τῆς Βιθυνίας. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ ὅμως, τόσο ἐξερέθισε τὰ πλήθη, ὥστε ἀναγκάστηκε αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ Εὐδοξία νὰ τὸν ἀνακαλέσει ἀπὸ τὴν ἐξορία καὶ νὰ τὸν ἀποκαταστήσει στὸ θρόνο μὲ ἄλλη συνοδικὴ ἀθωωτικὴ ἀπόφαση (402).

Ἀλλὰ λίγο ἀργότερα, ἡ ἀσεβὴς αὐτὴ αὐτοκράτειρα, κατάφερε καὶ πάλι νὰ ἐξορίσει τὸν Ἅγιο (20 Ἰουνίου 404) στὴν Κουκουςὸ τῆς Ἀρμενίας καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὰ Κόμανα, ὅπου μετὰ ἀπὸ πολλὲς κακουχίες καὶ ἄλλες ταλαιπωρίες πέθανε τὸ 407 μ.Χ.

Ὁ Μ. Ι. Γαλανὸς στὸν Συναξαριστή του, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ἀναφέρει γιὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, ὅτι ὑπῆρξε καὶ ἀναγνωρίζεται ὡς ὁ πιὸ ἄριστος καὶ δημοφιλὴς διδάσκαλος τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Κανένας δὲν ἐξήγησε ὅπως αὐτός, μὲ τόσο πλοῦτο καὶ τόση σαφήνεια τὰ νοήματα τῶν θείων Γραφῶν, οὔτε δὲ ὑπῆρξε ἐφάμιλλός του στὴν ἑτοιμολογία, τὴν ἁπλότητα, ἀλλὰ καὶ στὴ φλόγα καὶ τὴν δύναμη τῆς ρητορείας. Ὑπῆρξε ρήτορας θαυμαστός, λογοτέχνης ἀπαράμιλλος, βαθύτατος καὶ διεισδυτικότατος, ψυχολόγος καὶ καταπληκτικὸς κοινωνιολόγος μὲ αἴσθημα χριστιανικῆς ἰσότητας, χωρὶς προνομιούχους, μὲ καθολικὴ ἀδελφότητα.

Ἀνήκει σ’ αὐτοὺς ποὺ φαίνονται «ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ». Δηλαδὴ σὰν φωτεινὰ ἀστέρια μέσα στὸν κόσμο.

Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος πέθανε τὴν 14^ηΣεπτεμβρίου, ἀλλὰ λόγω ἑορτῆς τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μετατέθηκε ἡ ἑορτὴ τῆς μνήμης του τὴν 13^η Νοεμβρίου.

Ἐπίσης τὴν 15^η Δεκεμβρίου ἑορτάζουμε τὴν χειροτονία του σὲ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τὴν 27^η Ἰανουαρίου τὴν ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων του, ἀλλὰ ἡ μνήμη του ἑορτάζεται καὶ τὴν 30^η Ἰανουαρίου μαζὶ μὲ τὸν Μ. Βασίλειο καὶ τὸν Ἄγ. Γρηγόριο τὸν Θεολόγο.
Καὶ τέλος τὴν 26^η Φεβρουαρίου ἑορτάζουμε τὴν μνήμη τῆς χειροτονίας του σὲ πρεσβύτερο.

Οποία κατάπτωσις και διαστροφή!

Έφθασαν, δυστυχώς, οι περισσότεροι εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας να αναγνωρίζουν ως σπουδαίον τον ενσαρκωτήν της αιρέσεως Πάπαν, και όχι μόνον δεν καταβάλλουν προσπάθεια δια να επιστρέψουν οι αιρετικοί εις την Ορθοδοξίαν, αλλά και επευλογούν την αίρεσιν, αγωνιζόμενοι να πείσουν τους Ορθοδόξους πιστούς, ότι οι αιρετικοί παπικοί και προτεστάντες δεν είναι πεπλανημένοι! Όσοι δε από τους Ορθοδόξους πιστούς χριστιανούς, καλώς πράττοντες, δεν αποδέχονται τις αντορθόδοξες αυτές ενέργειες, αντί να επαινεθούν δια την εμμονήν των εις την πίστιν των Πατέρων τους, χαρακτηρίζονταια ευκαίρως-ακαίρως, ακραίοι,φονταμενταλιστές, ταλιμπάν, ορθοδοξαμύντορες, ψευδοχριστιανοί, κι’ άλλα…και διώκονται σκληρώς. Οποία κατάπτωσις και διαστροφή!

ΤΑΣΟΥΛΑ ΣΑΔΟΥ : ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Σαν σήμερα στις 12/11/2013 και ώρα 22:00
μετά από βεβιασμένη, συμφεροντολογική και κατευθυνόμενη απόφαση, τιμωρήθηκε αδίκως ο πνευματικός μας Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Καρασακαλίδης.
Στις 3 τα ξημερώματα της Τετάρτης 13/11/2013, δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο από τους κύκλους που τον καταδίωκαν, εγκύκλιος που παρανόμως και συκοφαντικώς θα διαβαζόταν στους ναούς της πόλεως την ερχόμενη Κυριακή.
Την Κυριακή το πρωί συνελήφθησαν στους ναούς τα πνευματικά του παιδιά που τον υπεράσπιζαν μοιράζοντας σε φυλλάδιο την απάντηση του δικηγόρου του. Μεταξύ τους νεαρές μητέρες και έγκυος γυναίκα.
Μετά από λίγους μήνες ΚΑΝΕΙΣ δεν μίλησε για την αθωωτική απόφαση υπέρ του, 
τις μηνύσεις του εναντίον των συκοφάντων του και 
την στήριξη του κόσμου προς το πρόσωπο του. 
Αναμένεται τον Ιανουάριο του 2015 η απόφαση του συμβουλίου της επικράτειας, του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου της Ελλάδας
για την όλη υπόθεση.
Αυτά για να μην ξεχνάμε ή μάλλον για όσους δεν γνωρίζουν ή δεν θέλησαν ποτέ να μάθουν την αλήθεια.

Αδελφοί Ρωμαιοκαθολικοί, μη πλανάσθε! Ακούσατε τον Ιησούν και μη ακούετε τον Πάπαν.

Επί μεγίστων ζητημάτων, τα οποία είναι τα ζητήματα της Πίστεως, δεν γράφομε ανακριβείας, αλλ΄ επιδιώκομεν την ακρίβειαν της Πίστεως, διότι γνωρίζομε, ότι και η κατά κεραίαν παρέκκλισις εκ «της άπαξ παραδοθείσης τοις αγίοις Πίστεως» είναι σοβαρά και επικίνδυνος. Δεν γράφομε ασύστολα ψεύδη, αλλ΄ εν φόβω Θεού υπερασπίζομε την αλήθεια, δια την οποία εγεννήθη και ήλθεν εις τον κόσμον ο Σωτήρ. Δεν υβρίζομε, αλλ΄ ελέγχομε τας εκτροπάς εκ της αληθείας, καθώς έχομε εντολή και χρέος ως χριστιανοί. Δεν μισούμε τους ανθρώπους, αλλά τας πλάνας, τους δε ανθρώπους αγαπώμε, διο θέλομε ν΄ απαλλαγούν εκ των πλανών και να περιπατούν εν αληθεία. Δεν είμαστε φανατικοί, διότι ο φανατικός είναι τυφλός και δεν βλέπει τι κάνει, ενώ ημείς γνωρίζομε διατί αγωνιζόμεθα. Αδελφοί Ρωμαιοκαθολικοί, μη πλανάσθε! Ο Παπισμός είναι κοσμικόν και εωσφορικόν σύστημα. Εγκαταλείψατέ τον και επανέλθετε εις την ορθήν Πίστιν, την Πίστιν της ταπεινοφροσύνης και πάσης χάριτος και ωραιότητος. Ακούσατε τον Ιησούν και μη ακούετε τον Πάπαν. Δεν είναι αλάθητος και δεν είναι ταπεινός τη καρδία. Με τα χείλη είναι δυνατόν να λέγη «δούλος των δούλων του Θεού» αλλ΄ εν τη θεωρία και τη πράξει επιμένει να θέτη τον θρόνον του υπεράνω των νεφών…

Θεία Χάρις και προσευχή.

Του αγίου Ισαάκ του Σύρου (Ασκητικά, λβ΄ 168, 171).

Η θεία Χάρη δίνεται στους άξιους κατά τον καιρό της προσευχής. Παίρνει αφορμή από την προσευχή. Διότι δεν υπάρχει σ΄ αυτή την ένδοξη χάρη άλλος καιρός επιφοιτήσεως, παρά μόνο ο καιρός της προσευχής σύμφωνα με την μαρτυρία των Πατέρων. Και γι΄ αυτό προσκαλείται με την προσευχή. Διότι ο νους οδηγείται σ΄ εκείνη την μακαριότητα από την προσευχή και διότι η αιτία της Θείας Χάριτος είναι η προσευχή. Στον καιρό της προσευχής, όταν ο νους ξεντύνεται τον παλαιό άνθρωπο και ντύνεται τον νέο της Χάριτος, τότε βλέπει την δική Του καθαρότητα, που μοιάζει με το ουράνιο χρώμα, το οποίο ωνομάσθηκε τόπος Θεού από την γερουσία των υιών Ισραήλ, όταν φανερώθηκε πάνω στο όρος Σινά. Λοιπόν, όπως προείπα, δεν πρέπει να ονομάζουμε την δωρεά αυτή και χάρη πνευματική προσευχή, αλλά γέννημα της καθαράς προσευχής, που κατέρχεται με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Τότε ο νους γίνεται πάνω από την προσευχή και τότε δεν προσεύχεται προσευχή, αλλά βρίσκεται εκστατικός στα ακατάληπτα εκείνα πράγματα, τα οποία είναι ανώτερα από τον παρερχόμενο τούτον κόσμο. Μόλις και μετά βίας βρίσκεται ένας ανάμεσα σε μυριάδες ανθρώπους που να εξεπλήρωσε ανελλιπώς τις εντολές και τα νόμιμα και να έφθασε στην καθαρότητα ψυχής. Έτσι μόλις και μετά βίας βρίσκεται ένας στους χίλιους που αξιώθηκε να φτάση με άπειρη προφύλαξη στην καθαρή προσευχή.

Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Αυτά γράφει ο "Κοσμάς" : Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗ...":

Έχω διαβάσει κατά καιρούς αρκετά βιβλία ή άρθρα ή εργασίες του Αθανασίου Σακαρέλλου, αυτό όμως το κείμενο που δημοσιεύθηκε σε τρία μέρη, το 2007 ή 2008 στο διαδύκτιο, με το ψευδώνυμο ΚΟΣΜΑΣ είναι, κατά την γνώμη μου, το πλέον αποκαλυπτικό στο να λύσουμε πολλές απορίες μας για όσα συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια και όσα συμβαίνουν σήμερα. Παρά την απλότητα του κειμένου δίνονται απαντήσεις ξεκάθαρες σε σημαντικά ζητήματα. Πιστεύω ότι το κείμενο αυτό, σαν ενιαίο με τα τρία μέρη μαζί, θα πρέπει να μείνει ως ιστορικό ντοκουμέντο με το αληθινό όνομα του συγγραφέως και να διαβαστεί από πολλούς καλοπροαίρετους κληρικούς ή λαϊκούς, που έχουν σύγχυση για πρόσωπα , πράγματα και καταστάσεις και αναζητούν την αλήθεια.

μέρος Α' 

1. Ωρισμένοι αδελφοί με παρακάλεσαν να εκθέσω ό,τι γνωρίζω απ’ την αναστροφή μου με ωρισμένα καταξιωμένα πρόσωπα, που διαδραμάτισαν τα τελευταία χρόνια σημαντικό ρόλο στο χώρο της Ορθοδοξίας. 
Το πράττω με πολύ δισταγμό, ικανοποιώντας έτσι την παράκληση των καλών αυτών αδελφών. Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες του κειμένου αυτού για την τόλμη μου. 

2. Νομίζω, ότι είναι πολύ εύκολο να παραθέσω ένα κατάλογο τέτοιων προσώπων, που είχα την ευλογία του Θεού να γνωρίσω εδώ και πενήντα χρόνια περίπου, άλλους περισσότερο και άλλους λιγώτερο. Επίσης, με την ίδια ευκολία μπορώ να παραθέσω μερικά απ’ τα λόγια, τις απόψεις και τα έργα των προσώπων αυτών, που έχουν κάποια σχέση με το μεγάλο ζήτημα που απασχολεί σήμερα τους πιστούς, και είναι η αυτοσυνειδησία της Ορθοδοξίας, ως και ο μεγάλος κίνδυνος που διατρέχει να αφομοιωθεί από την κακοδοξία, και ιδιαίτερα τον παπισμό. 

Της Ελλάδος απάσης Συ προϊστασαι πρόμαχος

ΤΟ ΑΛΛΗΛΕΝΔΕΤΟΝ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ

Όσοι εγεύθησαν την ανέκφραστον πνευματικήν γλυκύτητα της θείας εν Χριστώ ζωής, αυτοί μόνον ημπορούν να αντιληφθούν εις μίαν φωτεινήν πληρότητα, την αδιάρρηκτον σχέσιν της δογματικής και πνευματικής διδασκαλίας της Ορθοδόξου αγίας Εκκλησίας μας. Εάν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον, «ίνα σώση τον κόσμον» και «ίνα ζωήν έχωμεν και περισσόν έχωμεν», είναι προφανές ότι δεν ήλθε, δια να διδάξη απλώς δόγματα εις τους ανθρώπους, αλλά δια να αγιάση τους ανθρώπους δια των δογμάτων. Και ο αγιασμός αυτός είναι η ζωή. Πρέπει να ζήση κανείς την εν Χριστώ ζωήν, δια να αντιληφθή, να αισθανθή εν χάριτι, ότι όλα τα δόγματα της Εκκλησίας οδηγούν κατ’ ευθείαν εις την σωτηρίαν, την θέωσιν, εις την γνώσιν την μυστικήν, η οποία δεν αποτελεί κατηγόρημα διανοητικόν, αλλά μετουσίαν ψυχής, δια την γνώσιν της Αγίας Τριάδος, όπως είναι και το θέλημα του Θεού. «Αύτη δε εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν». Αυταί αι πνευματικαί εμπειρίαι, αίτινες άπτονται μυστικώς της εν Χριστώ βιούσης καρδίας, βεβαιούν το δόγμα και το δόγμα βεβαιοί την αλήθειαν της ζωής. Εάν ο Ορθόδοξος έχη μεν μελετήσει την δογματικήν διδασκαλίαν της Εκκλησίας, δεν κατέστησεν όμως πράξιν τας εντολάς του Χριστού και δεν μετεστοιχειώθει η καρδία του εις πνευματικήν, δυνατόν να γνωρίση ψιλώ λόγω την άμεσον σχέσιν, ήτις υφίσταται μεταξύ δόγματος και πνευματικής ζωής. Αλλ’ όμως, η θεωρητική ανακάλυψις της αληθείας αυτής δεν παρέχει ούτε ενάργειαν ούτε βεβαιότητα. Ο χωρίς πράξιν ασκητικήν, πνευματικήν, μυστικήν, βάσει της μακράς πνευματικής παραδόσεως της Ορθοδοξίας, θα βλέπη πάντοτε την σημασίαν των δογμάτων εν σχέσει προς την πνευματικήν ζωήν, «δι’ εσόπτρου εν αινίγματι», ακαθόριστα,φασματοσκοπικά και πολλάκις θα χάνη και αυτήν την ψιλήν γνώσιν, την κτηθείσαν δια της θεωρητικής μελέτης. Αντιθέτως ο πρακτικός, εκείνος που επίστευσεν εις τους λόγους του Χριστού και έχει μελέτην του και ζωήν ημέρας και νυκτός τας εντολάς του, και εργάζεται τας εντολάς πρώτον εκ φόβου, ύστερον δι’ ανταπόδοσιν και τελευταίον εξ αγάπης, αυτός καθαίρεται, φωτίζεται, αγιάζεται, και χωρίς να έχη διαβάσει καμμίαν Δογματικήν, ήδη κατενόησεν εν αισθήσει ψυχής τα δόγματα της Εκκλησίας και την εσωτερικήν σχέσιν δόγματος και πνευματικότητος.

Το ηθικό των Ελλήνων

Σάββας Καλεντερίδης
http://www.dimokratianews.gr/

Τις τελευταίες ημέρες, ορισμένα ΜΜΕ παρουσιάζουν -θέλουμε να ελπίζουμε από άγνοια- τις προκλήσεις της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ αλλά και τις «βόλτες» τουρκικών πολεμικών πλοίων στη θάλασσα του Αιγαίου με τρόπο με τον οποίο πλήττεται το ήδη καταρρακωμένο ηθικό του ελληνικού λαού σε Κύπρο και Ελλάδα.

Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: Οι παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου, οι βόλτες των τουρκικών κορβετών και φρεγατών στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου και οι αβλαβείς διελεύσεις στις Κυκλάδες και, ορισμένες φορές, ακόμα και στα ανοιχτά των ακτών της Αττικής είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει.

Ιδιαίτερα δε η παρουσία τουρκικών πολεμικών σκαφών στα ελληνικά χωρικά ύδατα θα πρέπει ούτως ή άλλως να αντιμετωπίζεται με τους τρόπους που προβλέπονται από τα επιχειρησιακά σχέδια των ένδοξων Ενόπλων Δυνάμεών μας, πάντα στο πλαίσιο που ορίζει το διεθνές δίκαιο.