ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ -- Τοῦ αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

Στόν κόσμο μας τόν σύγχρονο, τόν πολιτισμένο, τόν ἀνεπτυγμένο, στόν κόσμο μας τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καί τῆς καλοζωίας, πού τρέμει γιά τίς συνέπειες τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, διότι ὅλοι νοιάζονται πῶς νά περάσουν πιό καλά, κι ὅλα τάσσονται νʼ αὐξήσουν τήν ζωή, σʼ αὐτόν τόν κόσμο πού μανιακά ζητᾶ νά ζήση, πλανιέται ἔντονη μιά μυρωδιά θανάτου, κινεῖται ἀνεμπόδιστα ἡ εἰκόνα τοῦ χαμοῦ. Παρ᾿ ὅλα τά νοσοκομεῖα καί τά ἰατρεῖα μας, τά θεραπευτήρια καί τίς κλινικές μας, παρ᾿ ὅλα τά σχολεῖα καί τίς σχολές μας, συντελεῖται μία φοβερή καταστροφή, πού τίποτε δέν τήν ἀναχαιτίζει. Εἶναι ὁπωσδήποτε ὁ θάνατος γνωστό καί ἀναπόφευκτο –γιʼ αὐτό παραδεκτό– συμβάν, πού σφραγίζει αὐτή τήν ζωή ἀμείλικτα. Ποτίζει τόν ἄνθρωπο μέ τήν λύπη καί τόν ντύνει μέ τό πένθος. Ἀλλά ἀποσιωποῦμε τόν θάνατο. Προσπαθοῦμε νά τόν ξεχάσουμε, τόν βάζουμε ὅσο πιό μακριά μποροῦμε, καί ἐφησυχάζουμε.

Οικουμενισμός το βδέλυγμα της ερημώσεως

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ --- Αλέξ. Παπαδιαμάντης

Μὲ εἶχε καλέσει ὁ γενναῖος φίλος μου, ὁ κὺρ Στέφανος Μ., εἰς τὴν οἰκίαν του τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, διὰ νὰ συμφάγωμεν τὴν ὥραν τοῦ προγεύματος περὶ τὰς δέκα, ἀπὸ συγκατάβασιν καὶ εὐσπλαγχνίαν, διὰ νὰ κάμω κ᾿ ἐγὼ μετὰ τόσα χρόνια, Πάσχα οἰκιακόν, ἔρημος καὶ ξένος στὰ ξένα. Εὔχαρι καὶ θαλπερὸν ἦτο τὸ ἐσωτερικὸν τῆς ἑστίας του, ἀφοῦ διῆλθον τὴν εὐρεῖαν αὐλήν, μὲ τὴν διάπλατον πύλην, καὶ τοὺς σταύλους τῶν ἀλόγων, καὶ τὴν πρασινάδαν, καὶ τὰς γάστρας τῶν ἀνθέων. Ἡ οἰκογένειά του, ἡ γραῖα Μαρία ἡ συμβία του, ἀφελὴς καὶ ἀρχαϊκή, ὁ υἱός του, ἀμόρφωτος καὶ ἄπλαστος καλὸς ἁμαξηλάτης, κι ὁ ἀδελφός του, στιβαρός, γεροντοπαλλήκαρον, τραχὺς καὶ φιλαλήθης. Τέλος ἡ κόρη του ἡ Ρηνούλα, τελεία ἀντιπρόσωπος τῆς νέας γενεᾶς, κεντήτρια, ζωγραφίνα καὶ θεατρίνα. Πλὴν ὅμως κι αὐτὴ ἀφελὴς καὶ ἁπλῆ εἰς τοὺς τρόπους:

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ --- Orthodox Hymns

Πάντοτε είχε το πλήρωμα της χάριτος η Παρθένος, και προ της συλλήψεως, και εν τη συλλήψει, και μετά την σύλληψιν.

Είχε το πλήρωμα της χάριτος προ της συλλήψεως· διότι αν ο Πρόδρομος Ιωάννης εχαριτώθη έτι εκ κοιλίας Μητρός του, κατά τον λόγον του Αγγέλου, ον είπε «Και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται (ο Ιωάννης δηλ.) έτι εκ κοιλίας Μητρός αυτού» (Λουκ. α: 15)·πόσω μάλλον ήτον χαριτωμένη η Θεοτόκος η μέλλουσα γεννήσαι Αυτόν τον Υιόν του Θεού; Διο και εν τω εις τα Εισόδια Τροπαρίω της Θεοτόκου γέγραπται «Τα ουράνια πάντα εξέστησαν ορώντα το Πνεύμα το Άγιον εν σοι σκηνώσαν». Όθεν και ο Γαβριήλ ευαγγελίσας αυτήν, κεχαριτωμένην ωνόμασεν, ειπών·«Χαίρε κεχαριτωμένη»· τούτον δε τον λόγον είπε προ του να συλλάβη η Παρθένος τον Κύριον. 

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ Επισκόπου Αγκύρας και του Αγίου Μάρτυρος ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ.

Κλήμης ο μακάριος και θεσπέσιος Ιερομάρτυς ήτο από την Άγκυραν της Γαλατίας (της εν Μικρά Ασία) ζήσας κατά τους χρόνους πολλών μισοχρίστων αυτοκρατόρων από του Ουαλεριανού του εν έτει σνγ΄ (253) βασιλεύσαντος μέχρι των Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οπότε επί της βασιλείας αυτών, εν έτει 296, ηξιώθη των στεφάνων του μαρτυρίου. Κατά δε την επωνυμίαν είχε και την πράξιν αρμόζουσαν, ων εστολισμένος ως κλήμα καρποφόρον με τας σταφυλάς του Παναγίου Πνεύματος, τας οποίας ετρύγησεν η πατρίς του μετά την τελείωσιν του μαρτυρίου του. Το γένος του ήτο επίσημον και ευγενικώτατον.

Ἡ διάρθρωση τού Οικουμενισμού είναι δαιμονική

Ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι κίνηµα, πού ἐπιπόλαια προωθεῖται ἀπό κάποιους µωροφιλόδοξους. Ἔχει σαφεῖς σκοπούς, πού ἄν τούς στοχαστεῖς, θά φρίξεις. Ἡ διάρθρωσή του εἶναι δαιµονική. «Ὑποστηρίζει ὅτι οὐδαµοῦ ὑπάρχει ἀλήθεια. Ὑπόσχεται ὅτι µέ τήν µωσαϊκήν του σύνθεσιν θά δώσῃ λύσιν εἰς ὅλα τά προβλήµατα τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποτελεῖ τό µέσον µιᾶς νέας θεωρήσεως τῆς ζωῆς. Εἶναι ἄθεος µέσα εἰς τήν πολυθεΐαν του. Εἶναι ἀσεβής ἐν τῇ ἀποδοχῇ του ὑπό τήν στέγην του, ὅλων τῶν ἀσεβῶν. Παντοῦ βλέπει κλάσµατα ἀληθείας κλάσµατα ἑνός τεθραυσµένου καθρέπτου, τά ὁποῖα φιλοδοξεῖ νά ἑνώσῃ. ∆έν παραδέχεται προσωπικόν Θεόν. Ἀρνεῖται νά δεχθῇ αὐθεντικά, θεόπνευστα δόγµατα. ∆έν πιστεύει εἰς ἀποκεκαλυµµένην ἀλήθειαν. ∆έν ὑπάρχει µία ἀλήθεια, ἀλλά πολλαί, µερικαί, ἀτελεῖς»

«Ὃς δ᾿ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων…»!

Σχόλιον εἰς τό πρόγραμμα σεξουαλικῆς διαπαιδαγωγήσεως «Φρίξος»,
πού ἀπευθύνεται εἰς παιδιά προσχολικῆς καί πρώτης παιδικῆς ἡλικίας (Νηπιαγωγείου καί Α΄ – Β΄ Δημοτικοῦ).
Τοῦ κ. Ἰωάννου Γ. Θαλασσινοῦ,
Ἀντιπροέδρου τῆς «Πανελληνίου Ἑνώσεως Φίλων τῶν Πολυτέκνων»

Προσφάτως, μέ ἀφορμή τή βράβευση τοῦ προγράμματος σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης «Παίζω μέ τόν Φρίξο καί μαθαίνω γιά τό σῶμα μου καί τίς διαπροσωπικές σχέσεις»1, ἀπό διεθνῆ Ὀργανισμό,2 ἦρθε στήν ἐπιφάνεια ὅλη αὐτή ἡ προσπάθεια «διαφώτισης» τῶν νηπίων πάνω στό σοβαρό θέμα τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης.
Ἐδῶ δέν θά ἀσχοληθοῦμε τόσο μέ τήν παιδαγωγική καί ψυχολογική διάσταση τοῦ θέματος, ἄλλωστε, ὑπάρχει ἤδη ἕνας πρόσφατος σχολιασμός, ἀπό τήν ἱστοσελίδα τῆς συλλογικῆς προσπάθειας «Μαμά, Μπαμπάς & Παιδιά», μέ τόν ὁποῖο συμφωνοῦμε ἀπόλυτα3. Θά προσπαθήσουμε, λοιπόν, ἄν καί αἰσθανόμαστε ἀδύναμοι γι’ αὐτό τό ἔργο, νά σχολιάσουμε τό πρόγραμμα ἀπό πνευματικῆς, κυρίως, ἀπόψεως.