«Ό πνευματικός (σημ. αυτός πού έχει ενεργό την παρουσία τού Αγίου
Πνεύματος μέσα στην καρδιά του) πάντας ανθρώπους ανακρίνει..., γινώσκει έκαστον
πόθεν λαλεί και πού έστηκε και εν ποίοις μέτροις έστίν». Αυτό σημαίνει: Μπορεί
να γνωρίζει τον απέναντι του, σέ ποιά εσωτερική κατάσταση βρίσκεται, ποιές
είναι οι προϋποθέσεις των λόγων και έργων του, αν είναι ειλικρινής και δεν
προσποιείται, ως ό ηθικολόγος και φαρισαίος. Και συνεχίζει: «Αυτόν δέ (τον
«πνευματικόν» και Πνευματοφόρον) ουδείς ανθρώπων, τών εχόντων το πνεύμα τού
κόσμου, γινώσκειν και άνακρίνειν δύναται, ει μή μόνον ό το όμοιον έχων
έπουράνιον της θεότητος πνεύμα γινώσκει το όμοιον».
O Συναξαριστής της ημέρας.
Τρίτη, 5 Ιουλίου 2016
Αθανασίου του εν Άθω, Λαμπαδού οσίων.
Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος,
ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴν Τραπεζοῦντα, προέρχονταν ἀπὸ πολὺ εὐσεβῆ καὶ εὔπορη
οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένειά του, τοῦ προσέφερε ὅλα τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια γιὰ τὶς
σπουδές του, τὶς ὁποῖες τὶς ὁλοκλήρωσε στὴν Κωνσταντινούπολη.
Ἐκεῖ τοῦ γεννήθηκε μέσα στὴν ψυχή του ἡ ἐπιθυμία νὰ γίνειμοναχὸς καὶ νὰ φθάσει στὰ ἄκρα τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς. Γὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν λόγο, πῆγε
στὸ ὅρος Κυμινᾶς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου βρισκόταν ἕνα μοναστῆρι τοῦ ὁποίου ἡγούμενος
ἦταν ὁ Μιχαήλ, ὁ ἐπονομαζόμενος Μαλεῖνος. Ἔτσι ἀνάμεσα στοὺς μοναχούς,
συγκαταριθμήθηκε καὶ ὁ Ἀθανάσιος.
Όσοι είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από τους ιερείς, που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους
Γράφει ο
άγιος Γερμανός: «Εξορκίζω όλους τους λαϊκούς, που κατοικούν στην Κύπρο, όσοι
είστε γνήσια τέκνα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, να φεύγετε ολοταχώς από
τους ιερείς, που υπέπεσαν στην υποταγή στους Λατίνους, και μήτε σε εκκλησία
(που αυτοί λειτουργούν) να συγκεντρώνεστε μαζί τους, μήτε να παίρνετε
οποιαδήποτε ευλογία από τα χέρια τους. Είναι καλύτερα να προσεύχεστε στο Θεό
στα σπίτια σας μόνοι σας, παρά να συγκεντρώνεστε στην εκκλησία μαζί με τους
Λατινόφρονες (ιερείς και αρχιερείς). Ει δ’ άλλως θα υποστήτε την ίδια κόλαση με
αυτούς» ( P.G. 140, 620).
Ο Θεός είναι άπειρος και η πρόοδος μέσα στη Βασιλεία Του ατελεύτητη
Όσοι αφήσουν σε τούτη τη ζωή τον Κύριο να τους
γεμίσει, όσοι γίνονται κατοικητήριά Tου, στο θάνατο, όταν ο κόσμος και οι αισθήσεις λείψουν
εντελώς, ζούν την κοινωνία αυτή με τον Χριστό και το Πνεύμα το Άγιο, άμεσα και
ανεμπόδιστα. Εκεί σαββατίζουν. Εκεί γεύονται την τέλεια ησυχαστική εμπειρία τους, σαν
συνέχεια της επίγειας, σαν ανώτερη βαθμίδα μιας προκοπής που θα ολοκληρωθεί με
την Ανάσταση, αλλά ποτέ στον αιώνα δεν θα τελειώσει, αφού ο Θεός είναι άπειρος
και η πρόοδος μέσα στη Βασιλεία Του ατελεύτητη.
«Προκόπτοντες ουδέποτε
καταλήξομεν, ου κατά τον παρόντα, ου κατά τον μέλλοντα αιώνα, φωτί φως
προσλαμβάνοντες»
(αγ. Ιω.
Κλίμακος, Λόγ. ΚΣΤ΄, σ.141-142).
Toυ Οσίου Ποιμένα:
Σε όλη σας τη ζωή μην ξεχνάτε, πριν από κάθε σας ενέργεια, να ρωτάτε τον
εαυτόν σας: Αυτό που προτίθεμαι να κάνω μήπως είναι αντίθετο στο θέλημα του
Θεού; Μήπως είναι επιζήμιο για την ψυχή μου; Μήπως είναι άδικο για τον αδελφό
μου; Αν μετά από μια τέτοια αυστηρή αυτοεξέταση η συνείδησή σας δεν
διαμαρτύρεται, μπορείτε ακίνδυνα να πραγματοποιήσετε την επιθυμία σας. Αν όμως
η συνείδηση σάς ελέγχει, συγκρατηθείτε και αποφύγετε την εκτέλεσή της.
Κυπριανός Χριστοδουλίδης : "τί εκ των δυο προηγείται" ; Η αίρεση του σχίσματος ή το σχίσμα της αίρεσης ;
Και βέβαια συμφωνώ ! Οι σχισματικοί εντός Εκκλησίας ευρίσκονται, δεν
ευρίσκονται εκτός. Αν ήταν εκτός δεν θα τους ελάμβανε ουδείς υπόψη. Κατά την
ταπεινή γνώμη του γράφοντος, η αίρεση προηγείται του σχίσματος, διότι η πρώτη
αφορά σε θεωρητική θέση αλλότρια και αντισυμβατική προς το δόγμα. Το σχίσμα
είναι η πρακτική εφαρμογή της θεωρητικής εκτροπής . Δεν γίνεσαι πρώτα
σχισματικός και ύστερα αιρετικός. Πρώτα πέφτεις στην πλάνη μιας δικής σου
ερμηνείας (Άρειος και άλλοι) και ύστερα θεσμοθετείς περί αυτής. Η διένεξη
μεταξύ των αγίων Ιουστίνου Πόποβιτς και Μεγάλου Βασιλείου είναι φαινομενική και
όχι ουσιαστική. Ο πρώτος αναφέρεται στο θεωρητικά ανυπόστατο του σχίσματος και
ο Μέγας Βασίλειος στο κατά πράξιν (ενεργεία ή εν έργω) υποστατό μιας
ψευδοεκκλησίας, που καπηλεύεται το όνομα του Χριστού και ιδιοτελώς χρησιμοποιεί
τον όρο "εκκλησία" εν ονόματι της αγάπης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η
πλεονάζουσα επί των ημερών αιρετική αγαπολογία, η οποία αφορά αποκλειστικά και
μόνο στην κατ΄ άνθρωπον αγάπη των Δυτικών. Τέλος, θα πρέπει πάντα να λαμβάνουμε
υπόψη ότι οι άγιοι της Εκκλησίας, όταν αναφέρονται σε σημαντικά θέματα της
Θεολογίας, πότέ δεν διχάζουν το θείο από το ανθρώπινο. Ο λόγος που καταθέτουν
είναι και θείος και ανθρώπινος, ανεξάρτητα αν εμείς, ελλειπείς κατά πάντα, πότε
αξιολογούμε περισσότερο το ανθρώπινο και τοποθετούμε εκεί το κέντρο βάρους των
συλλογισμών μας, και άλλοτε το θείο με τον γνωστό υπερβάλλοντα ζήλο και στις
δυο περιπτώσεις. Και σε υστερόγραφο, ας έχουμε κατά νουν ότι : Αν η Αγία Γραφή
και δη και η Καινή Διαθήκη, έγινε αφορμή ποικίλων Δυτικών συγγραφών (κατά
κανόνα νοσηρών) με θεολογικό πρόσημο, φαντάζεται κανείς το εύρος του (λαμπρού)
πεδίου δόξης, το οποίο διανοίγεται με την λεγόμενη Πατρολογία. Η μεταπατερικότητα,
συναφειακότητα και σχεσιολογία, εις επίρρωση του ισχυρισμού.
(διάλογος από το F/B)
Η ΕΝΔΟΣΤΡΕΦΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ
«Ψυχής δε κίνησίς
εστι κυκλική, η εις εαυτήν είσοδος από των έξω, και των νοερών αυτής δυνάμεων η
ενοειδής συνέλιξις ώσπερ εν τινι κύκλω το απλανές αυτή δωρουμένη». Διονύσιος
Αρεοπαγίτης.
Ίσως να μη είναι
ανωφελές να λεχθή, ότι κακώς απεδόθη εις τον άγιον Γρηγόριον η ενδοστρεφής
προσευχή, και ότι κάκιστα συνεδέθησαν μετά του ονόματός του, ως «παλαμισμός»,
τα ειρωνικά παρωνύμια «ομφαλοσκοπία –ομφαλοψυχία». Ηγνόησαν οι τοιαύτα
φρονήσαντες ορθολογισταί, ότι εις την Ορθόδοξον Θεολογίαν υφίσταται συνεχής
εσωτερική ενότης. Τοιαύτη δ’ ενότης, οίαν οφείλομεν να ανακαλύπτωμεν πανταχού
των επί μέρους ιερών κειμένων της Καινής Διαθήκης. Διότι το Πνεύμα το Άγιον,
όπερ εσόφισε τους αμέσους μαθητάς του Κυρίου, αυτό το ίδιον Πνεύμα εφώτισε και
τους Πατέρας. Η υφισταμένη ποικιλία εν τη διδασκαλία των Πατέρων ουδόλως αίρει
την εσωτερικήν ταυτότητα αυτής. Διότι το Πνεύμα όχι μόνον «όπου θέλει πνει»
αλλά και «όπως θέλει πνει», «λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα». Μόνον
εφ’ όσον αναγνωρίζομεν το αλληλένδετον και το ομόφωνον της διδασκαλίας των
αγίων Πατέρων, ως έκφανσιν του Αγίου Πνεύματος εν τη ανελίξει της ιστορίας,
ευρισκόμεθα εντός των όρων της Ορθοδόξου πίστεως. Υπό το πνεύμα αυτό, αίρονται
πάσαι αι φαινομενικαί αντιφάσεις, αίτινες παρατηρούνται μεταξύ των Πατέρων.
Θεός φυλάξοι από την πλάνην να υποθέσωμεν, ότι, πέραν του ιδιάζοντος τονισμού
εν τη διδασκαλία των Θεοφόρων Πατέρων, υφίσταται οιαδήποτε διαφωνία, ή ότι ο
εις Πατήρ, ανατρέπει τον έτερον. Ο Θεός ημών «δεν είναι Θεός ακαταστασίας, αλλά
Θεός τάξεως».
Μια σημαντική τοποθέτηση-διευκρίνιση για την Αποτείχιση - Του κ. Ιωάννη Ρίζου
Ελάβαμε το κάτωθι σχόλιο:
To site κρυφό σχολειό ΔΕΝ ανέβασε
τα
κάτωθι σχόλια.
Κυριακή, 3 Ιουλίου 2016
Μια σημαντική τοποθέτηση-διευκρίνιση για την Αποτείχιση - Του κ. Ιωάννη
Ρίζου
Είναι πάγια τακτική τους, να μην ανεβάζουν
σχόλια που αναιρούν τις δικές τους θέσεις.
Ανέβασαν το 1ο σχόλιο ενώ ΔΕΝ
ανέβασαν τις επόμενες απαντήσεις, ώστε
να φαίνετε ότι δεν έχουμε επιχειρήματα.
Αυτό λέγεται στρεψοδικία
αδελφέ.
Κάτωθι το 1ο σχόλιο είναι το δικό μου που ανέβηκε:
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)