π. Θεόδωρος Ζήσης - Ζ' Κυριακή από του Πάσχα, ερμηνεία της Ευαγγελικής Περικοπής.

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Αγ.Σιλουανός: Για τους δύο τρόπους γνώσεως του κόσμου.

Με το μυαλό μας δεν μπορούμε να γνωρίσουμε ούτε πώς έγινε ο ήλιος. Κι όταν παρακαλούμε τον Θεό: «Πες μας πώς έκανες τον ήλιο», τότε ακούμε στην καρδιά μας καθαρή την απάντηση: «Ταπεινώσου και θα γνωρίσης όχι μόνο τον ήλιο, αλλά και τον Δημιουργό του». Κι όταν η ψυχή γνωρίση με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο, τότε από τη χαρά της λησμονεί τον ήλιο κι όλο τον κόσμο και αδιαφορεί για την επίγεια γνώση.

Η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΟΚΟ ΝΗΣΟ ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Η θαυματουργός Ἁγία Κάρα θά παραμείνῃ εἰς τήν Κομοτηνήν  καί θά ἀναχωρήσῃ τό ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης, 5ης Ἰουνίου 2014.

 

Αλέξ. Παπαδιαμάντης----Η Παναγία η Γλυκοφιλούσα

Επάνω εις τον βράχον ήτο κτισμένον το παρεκκλήσιον, μαστιζόμενον από θυέλλας και λαίλαπας, λικνιζόμενον από το αειτάραχον και πολύρροιβδον κύμα, ναναριζόμενον από τα άσματα τα οποία ο άνεμος έψαλλε δι' αυτό εις τους σκληρούς βράχους και εις τα ηχώδη άντρα. Οι τέσσαρες τοίχοι ίσταντο ακόμη αρραγείς, πετροθεμελιωμένοι, σώζοντες μικρόν επίχρισμα από παλαιού καιρού περί την μεσημβρινοδυτικήν γωνίαν, χορταριασμένοι και μαυροπράσινοι περί την βορειανατολικήν. Η στέγη, φέρουσα ακόμη ολίγας κεράμους και πλάκας, εστηρίζετο επί δοκού με πολλάς ακτίνας εκ σκληράς καστανέας. Ολόγυρα εις τους τοίχους, υψηλά άνω των υπερθύρων και υπό τα γείσα της στέγης, ωραία μικρά πινάκια παλαιών χρόνων ήσαν εγκολλημένα, σχηματίζοντα μέγαν σταυρόν επί της χιβάδος του ιερού Βήματος προς ανατολάς, μετά υποποδίου εις σχήμα ανεστραμμένου Τ εκ πέντε άλλων πινακίων, και άλλους δύο σταυρούς δεξιόθεν και αριστερόθεν, ύπερθεν των δυο παραθύρων του χορού, και τέταρτον σταυρόν άνωθεν της φλιάς της εισόδου, δυσμόθεν. Και τα ωραία παλαιά πιατάκια ήσαν όλα χρωματιστά, γαλάζια και υποπράσινα και κιτρινωπά και λευκά, με κλαδάκια και με λούλουδα και με ανθρωπάκια και με πουλιά, φιλοκάλως και κομψώς διατεθειμένα, στίλβοντα εις τον ήλιον, χάρμα των οφθαλμών, κειμήλια υψηλά κείμενα, στερεά βαλμένα εις τας κόγχας των, αφελή αναθήματα, λείψανα παλαιών χρόνων, περισώσματα αρπαγών και δηώσεων παντοίων. Και ο απλούς ούτος στολισμός παρείχε μεγάλην χάριν, μεμειγμένην με άρρητον τρυφερόν θέλγητρον, εις το μικρόν βραχοφυτευμένον παρεκκλήσιον, εμπνέων εις τον επισκέπτην μεγάλην επιθυμίαν να διασκελίση το κατώφλιον, να εισέλθη εις τον πενιχρόν ναΐσκον, ν' ανάψη κηρίον, να κάμη τον σταυρόν του, και ν' ασπασθή ευλαβώς την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης, της ζωγραφισμένης παρειάν με παρειάν με το πρόσωπον του υπερθέου και υπερηγαπημένου Βρέφους της.

ΑΚΑΤΑΛHΠΤΟΝ ΕΣΤΙ - ΘΕΟΤΟΚΕ Η ΕΛΠΙΣ

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 2 Ιουνίου 2014

Νικηφόρου του ομολογητού, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Δημητρίου (1697) και Κωνσταντίνου (Μυτιλ. 1819) των νεομαρτύρων.

Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος, ὁ Ὁμολογητής, γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸ 758 μ.Χ., ἀπὸ περιφανεῖς καὶ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὸ βασιλικὸ γραμματέα καὶ νοτάριο Θεόδωρο καὶ τὴν Εἰρήνη. Ὁ πατέρας του ἐξορίσθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε’ τὸν Κοπρώνυμο (741 – 775 μ.Χ.) στὰ Μύλασσα τῆς Καρίας καὶ μετὰ στὴ Νίκαια, ὅπου μετὰ ἑξαετία ἀπέθανε, διότι ἦταν ὑπέρμαχος τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

Ὁ Νικηφόρος εἶχε καλὴ ἐκπαίδευση καὶ ἐχρημάτισε βασιλικὸς γραμματέας, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶχε κλίση στὴ μοναχικὴ πολιτεία, ἐκάρη μοναχὸς καὶ ἀποσύρθηκε σὲ κάποιο λόφο ἀπέναντι τοῦ Θρακικοῦ Βοσπόρου, ὅπου μαζὶ μὲ ἄλλους μοναχοὺς διήνυε τὴν ὁδὸ τῆς ἀσκήσεως.

Γενόμενος γνωστὸς γιὰ τὶς ἀρετές του στὴν Κωνσταντινούπολη, προσκλήθηκε καὶ ἀνέλαβε τὴ διεύθυνση κάποιου πτωχοκομείου τῆς πόλεως. Ὅταν ἐκοιμήθηκε ὁ Ἅγιος Ταράσιος († 25 Φεβρουαρίου), ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Νικηφόρου Α’ τοῦ Λογοθέτου (803 – 811 μ.Χ.), μὲ τὴν ψῆφο τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, ἐξελέγη, στὶς 5 Ἀπριλίου 806 μ.Χ., Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἐχειροτονήθηκε στὶς 12 τοῦ ἰδίου μηνὸς κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Ὅσο ζοῦσε ὁ βασιλεὺς Νικηφόρος καὶ οἱ διάδοχοί του Σταυράκιος (811 μ.Χ.) καὶ Μιχαὴλ Α’ ὁ Ραγκαβὲς (811 – 813 μ.Χ.), ἡ πατριαρχεία τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου ἦταν ὁμαλὴ καὶ ἀπερίσπαστη. Ὄταν ὅμως αὐτοκράτορας ἔγινε ὁ Λέων Ε’ ὁ Ἀρμένιος (813 – 820 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἦταν εἰκονομάχος, ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ἦταν ἀντίπαλος καὶ ἀτρόμητος ἐπιτιμητὴς τῆς βασιλικῆς ἀσέβειας. Ὁ Πατριάρχης παρέλαβε τὸν Ὅσιο Θεοφύλακτο Νικομηδείας, τὸν Ἅγιο Αἰμιλιανὸ Κυζίκου, τὸν Ἅγιο Εὐθύμιο Σαρδέων, τὸν Εὐδόξιο Ἀμορίου, τὸν Ἅγιο Μιχαὴλ Συνάδων καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωσὴφ Θεσσαλονίκης, καὶ ἐπῆγε στὸ παλάτι, γιὰ νὰ ἐλέγξει τὸν αὐτοκράτορα καὶ νὰ τὸν βοηθήσει νὰ ἐπιστρέψει στὴν ὀρθὴ πίστη. Ὁ αὐτοκράτορας ἔμενε ἀμετάπειστος καὶ τοὺς κατεδίκασε ὄλους σὲ ἐξορία. Ὁ Πατριάρχης Νικηφόρος ἐξορίσθηκε ἀρχικὰ στὴ Χρυσούπολη καὶ στὴ συνέχεια στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου κοντὰ στὸν Ἀκρίτα. Ἐκεῖ συνδέθηκε περισσότερο μὲ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸς ἐξορισμένος.

Ὄταν μετὰ ἀπὸ λίγο, δολοφονηθέντος τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος, ἔγινε βασιλέας ὁ Μιχαὴλ Β’ ὁ Τραυλὸς (820 – 829 μ.Χ.), ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ἐπανῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἐζήτησε τὴν ἀποκατάστασή του. Ὁ αὐτοκράτορας Μιχαὴλ ἐδέχθηκε τὴν πρόταση αὐτή, ἀλλ’ ὑπὸ τὸν ὅρο ὁ Ἅγιος νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ὑφιστάμενη ἐκκλησιαστικὴ τάξη καὶ νὰ μὴν κινήσει τὸ θέμα τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ὁ Ἅγιος ἀπέκρουσε τὸν ὅρο αὐτὸ καὶ ἐπροτίμησε τὴν ἐξορία, ὅπου καὶ ἀπέθανε τὸ 829 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ὁ Ὁμολογητὴς εἶναι ἐπίσημος στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνο διότι μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ἱερὸ ζῆλο ἐπολέμησε τοὺς εἰκονομάχους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ σπάνια αὐτοῦ συγγραφικὴ ἱκανότητα. Ἐπισημότερα τῶν συγγραμμάτων του εἶναι ἡ «Σύντομος Ἱστορία», τὸ «Χρονολογικὸν σύντομον», ἡ «Στιχομετρία», «Λόγοι ἀντιρρητικοί», «Ἐπιστολαί», καὶ διάφοροι ἐκκλησιαστικοὶ κανόνες.

Ἡ μεγάλη συμβολὴ τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου στὴν ὑπερίσχυση καὶ ἐπικράτηση τῶν Ὀρθοδόξων ἀπόψεων ἔγκειται στὴν ὑπ’ αὐτοῦ συστηματικὴ ἀνασκευὴ καὶ ἀναίρεση τῶν εἰκονοκλαστικῶν θέσεων καὶ μάλιστα καὶ τῶν ἀναφερομένων στὸ Χριστολογικὸ δόγμα.

Οἱ εἰκονομάχοι, ἀθετήσαντες τὴν τιμὴ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἀπέβαλαν εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς καὶ τὶς εἰκόνες τῶν Ἀγγέλων. Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ἀπέδειξε μὲ βάση τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὅτι οἱ Ἀγγελικὲς δυνάμεις, ἂν καὶ ἀσώματοι, ἄυλοι καὶ (σχετικῶς) ἀπεριόριστοι, εἰκονίζονται καὶ οἱ εἰκόνες προσαγορεύονται διὰ τοῦ ὀνόματος τῶν ἀρχετύπων, διὰ τοῦ ὁποίου μεταβιβάζονται σὲ αὐτὲς ἡ χάρη καὶ ἡ εὐλογία ἐκείνων, τῶν ὁποίων καὶ μεταλαμβάνουν οἱ ἀξίως τιμῶντες αὐτές. Ἔτσι, κατὰ τὸν ἱερὸ Πατέρα, οἱ εἰκόνες τῶν Ἀγγέλων δὲν εἶναι ἄψυχα, ἀναίσθητα, ἀπὸ ἄψυχη καὶ ἄλογη ὕλη, ἐπιτεύγματα ἀνθρωπίνων χειρῶν, δὲν εἶναι εἴδωλα, ἀλλὰ τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων «ἀφομοιώματα τίμια καὶ ἅγια», «ἱερὰ ἀπεικάσματα καὶ ἀπεικονίσματα», τὴν κατασκευὴ τῶν ὁποίων «Θεός ἐστιν ὁ προστάττων, Θεὸς ὁ κελεύων».
Ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν ἀνακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου αὐτοῦ στὶς 13 Μαρτίου.

"Πρός μία νέα Οἰκουμενική Σύνοδο Νικαίας τό 2025" ;

http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

«Μαζί με τον Πάπα Φραγκίσκο συμφωνήσαμε,  να αφήσουμε ως κληρονομιά  σε μας τους ίδιους και στους διαδόχους μας,  να γίνει μία Συνάντηση στη Νίκαια  το έτος 2025 για να τελέσουμε όλοι μαζί, μια νέα Σύνοδο, εκεί όπου τελέστηκε η Πρώτη και συντάχτηκε το ΠΙΣΤΕΥΩ».

Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Οικουμενικό Πατριάρχη  της Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος κατά την επιστροφή του στην Ιερουσαλήμ, μετά τη συνάντηση που είχε στον Πανάγιο Τάφο  με τον Πάπα Φραγκίσκο, ανήγγειλε σε συνέντευξη τύπου  στο πρακτορείο Asia News, τη σημαντική αυτή Συνάντηση για την ενότητα των Καθολικών και των Ορθοδόξων.

 Τί σημαίνουν ἄραγε οἱ ἀνωτέρω πληροφορίες πού μᾶς γνωστοποιοῦνται μέσῳ σημερινῶν δηλώσεων τοῦ «Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου Νάξου-Τήνου-Ἄνδρου-Μυκόνου» κ. Νικολάου;

Μήπως ἀπεφασίσθη ὅτι ἦλθε ἡ ὥρα νά φανερωθεῖ ἡ ἤδη ἀπό ἐτῶν καί δή τοῦ 1964 γενομένη «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν»;

Μήπως, λοιπόν, εἶναι καιρός οἱ ὅπου γῆς πιστοί νά ἐγερθοῦν καί «ἐξέλθουν ἐκ μέσου αὐτῶν», πρίν ἤ εὐρεθοῦν κοιμώμενοι ἐν τῶ Ἅδη τῆς μεγάλης ἀποστασίας;

Οὕτως ἤ ἄλλως, ἡ ἀνωτέρω δήλωση τοῦ Πατριάρχου, καθ’ ὅσον καί ἐφ’ ὅσον εἶναι ἀκριβής, φανερώνει καί ἐπιβεβαιώνει τήν ἀδίστακτη βούλησή του, ἀσχέτως δογματικῆς συμφωνίας καί θεολογικῆς συγκλίσεως - τά ὁποῖα οὔτε ἐνδιαφέρουν, οὔτε ἀπασχολοῦν τούς οἰκουμενιστές- νά ὁλοκληρώσει τήν ἀποστολή του!

Ἀκόμη καί αὐτοί οἱ ἀπαράδεκτοι, ὅπως διεξάγονται, Διάλογοι προκύπτει ὅτι εἶναι μόνον γιά τούς ἀφελεῖς καί γιά τά μάτια τοῦ κόσμου! Ὁ κύβος ἔχει ριφθεῖ!

Καί ὁ κ. Βαρθολομαῖος, μέ γλῶσσα πού ὁμοιάζει, ὅπως θά ἔλεγε ὁ Ἅγιος Μάξιμος, «μέ ξίφος δίστομον καί ξυρόν ἠκονημένον…ψυχάς σφάζουσαν καί εἰς πέταυρον ἅδου καί βάραθρον σκότους παραπέμπουσαν», κάνει τήν ἀνωτέρω ὁμολογία τοῦ διαβόλου.

Ἡ Ὀρθοδοξία ἑάλω! Τό ἔτος 2014 ἴσως ἀποδειχθεῖ ὅ,τι καί τό ἔτος 1204 γιά τήν Βασιλεύουσα καί τήν ἔνδοξη Ἀνατολική Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία μας.

Ἡ Φραγκοσύνη (ξανα-) παίρνει ἐκδίκηση γιά τήν χιλιόχρονη ἀντίσταση τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς ἀπέναντι στίς πλάνες, τίς αἱρέσεις καί τόν ἐπεκτατισμό της. Σ’ αὐτή τήν Ἅλωση, ὅμως, συμπρωταγωνιστοῦν σέ βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ρωμηοσύνης καί ὁ ἀντίχριστος Πάπας καί ὁ φερόμενος ὡς ὀρθοδοξος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, κατ’ οὐσίαν δέ καί κατ’ ἀλήθειαν ἐξωμότης καί οὐνίτης, κ. Βαρθολομαῖος!

Καί τό χειρότερο: Πάντες οἱ Πατριάρχες, Προκαθήμενοι, Ἐπίσκοποι, Ἡγούμενοι καί Θεολόγοι, ἐκ φόβου, δειλίας, πλάνης, ἁμαρτίας, ἀδιαφορίας καί σταδιακοῦ ἐξουνιτισμοῦ των, συμπροδίδουν μέ τήν συνοδοιπορία, τήν ἀνοχή καί σιωπή των ἔναντι τῶν προδοσιῶν του τήν ἄχραντη Ὀρθοδοξία, δηλαδή τήν παραδοθεῖσα Πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων μας!

Ἡ λέπρα τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ μεταδίδεται σήμερον ἀπό τόν αἱρεσιάρχη τοῦ Βοσπόρου σέ πλῆθος προσκυνημένων Προκαθημένων τῶν τοπικῶν λεγομένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στά Τίρανα τῆς Ἀλβανίας, μέ ἀφορμή τά ἐκεῖ τελούμενα σήμερον ἐγκαίνια Ναοῦ.

Ζητεῖται, ἐάν πράγματι ὑπάρχει, ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος ἤ Μοναχός ἤ Ἀναγνώστης ἤ λαϊκός, ὁ ὁποῖος, στή μνήμη τῶν σήμερον τιμωμένων ὑπό τῆς χειμαζομένης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μιμούμενος τόν πανάγιο Ἐπίσκοπο Μύρων τῆς Λυκίας Νικόλαο, θά «ραπίσει» τό ἀπύλωτο στόμα τοῦ πάπα τῆς Ἀνατολῆς κ. Βαρθολομαίου. 

Τό στόμα αὐτό πού ἐτόλμησε πρό ἡμερῶν, ὡς«βδέλυγμα ἑστώς ἐν τόπῳ ἁγίῳ», νά ἐμέσει τήν «ὁμολογία» ὅτι οἱ Ἅγιοι Μᾶρκος Εὐγενικός, Γρηγόριος Παλαμᾶς, Κοσμᾶς Αἰτωλός, Νεκτάριος Πενταπόλεως κ.ἄ.π., ὡς «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» - ὅπως παλαιότερα τούς εἶχε χαρακτηρίσει - δέν κατόρθωσαν ὅσα κατόρθωσαν οἱ, κατ’ αὐτόν, μείζονες ἐκείνων, «ἱεροί ἄνδρες», Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καί Πάπας Παῦλος, πού βάδισαν τή νέα ὁδό!

Τήν ὁδό τοῦ Ἀντιχρίστου, τήν ὁποία καί ὁ ἴδιος βαδίζει καί στήν ὁποία καλούμεθα ὑπ’ αὐτοῦ νά ἀκολουθήσωμε βαδίζοντες  πάντες πρός τήν ἑνότητα - κατά δήλωσιν τοῦ κ. Βαρθολομαίου - ὄχι μόνον τῶν ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί τῶν θρησκειῶν καί ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος!

Κι ἄν δέν βρίσκεται ἕνας ὀρθόδοξος μέ πίστη ὡς «κόκκον σινάπεως», τουλάχιστον ἄς βρεθεῖ ἕνας ἄνδρας, ἕνας ἕλληνας μέ θάρρος, ἀξιοπρέπεια καί σεβασμό στά κόκκαλα τῶν προγόνων του τά ἱερά, νά «ραπίσει», αὐτόν πού θέλει νά λέγεται Πατριάρχης τοῦ Γένους, στό πρόσωπο καί νά ἁγιάσει κατά τόν ἱ. Χρυσόστομον, τήν χεῖρα του διά τῆς πληγῆς!

Ἐφ’ ὅσον ὁ Χριστός μᾶς ζητεῖ νά τόν ὁμολογοῦμε καί μᾶς ἐπισημαίνει ὅτι θά ἀρνηθεῖ ὅσους, ἀντιθέτως, μή γένοιτο, τόν ἀρνηθοῦν, ΤΟΤΕ νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ὅποιος ἀναγνωρίζει ὡς ὀρθόδοξον τόν κ. Βαρθολομαῖον καί κοινωνεῖ μετ’ αὐτοῦ ΑΡΝΕΙΤΑΙ τόν ἴδιον τόν Χριστόν!

 Δημήτριος Ἰ. Κάτσουρας

ΈΝΑΣ ΑΔΕΡΦΟΣ ηρώτησε τον Αββά Ευπρέπιον:

-Πώς έρχεται, κατ' αρχάς, ο φόβος του Θεού εις την ψυχήν; 
-Eάν εκλέξη-απήντησεν ο Γέρων-ο άνθρωπος την ταπείνωσιν και την ακτημοσύνην,συντόμως έρχεται εις αυτόν και ο φόβος του Θεού. 

2. Ο Αββας Ιάκωβος είπεν :  όπως ακριβώς ο λύχνος φωτίζει εις τόπον σκοτεινόν, τοιουτοτρόπως και ο φόβος του Θεού, όταν έλθη εις την καρδίαν του ανθρώπου, τον φωτίζει και τον διδάσκει όλας τας αρετάς και τας εντολάς του Θεού. 

3. Ένας αδελφός ήρωτησεν ένα Γέροντα: 
-Πώς έρχεται ο φόβος του Θεού εις την ψυχήν; 
-Εάν εκλέξη ο άνθρωπος -απήντησεν ο Γέρων- την ταπείνωσιν και την ακτημοσύνην, και εάν δεν κατακρίνη ουδένα  και εις κάθε πράγμα ελέγχει την ψυχήν του διά να ενθυμήται, ότι έχει κάποτε να συναντήση τον Θέον, τότε έρχεται εις αυτόν ο φόβος του Θεού.

Από το κείμενο : Διακήρυξη κληρικών και μοναχών (Ιούλιος 2002)

Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

Ὁ Ἀθηναγόρας, ὄχι μόνο δὲν ὀπισθοχώρησε, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς καὶ οἱ διάδοχοί του προχώρησαν καὶ προχωροῦν, ὅπως διαρκῶς τὸ ἐπισημαίνουμε καὶ ὅπως τὸ εἴδαμε ὅλοι κατὰ τὴν τελευταία συνάντηση Πατριάρχου καὶ Πάπα στὸ Φανάρι στὶς 30 Νοεμβρίου τοῦ 2006. Ἡ πρωτόθρονη Ἐκκλησία ἔχει πλέον ἁλωθεῖ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ ὡς πρώτη, ἐπηρεάζει καὶ τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες. Ὅλη αὐτὴ ἡ τραγικὴ ἱστορία τῆς ἀποστασίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διαζωγραφήθηκε στὸ μεγάλο σχετικὸ Συνέδριο ποὺ κάναμε στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2004. 

Στὶς περισσότερες ἐκκλησίες, οἱ οἰκουμενιστικὲς ἡγεσίες ἐλέγχουν πλήρως τὴν κατάσταση καὶ μὲ ἀπειλές, διώξεις καὶ ἀφορισμοὺς καταπνίγουν καὶ φιμώνουν τὶς ὀρθόδοξες φωνές. 

ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΩΥΣΗΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

   Πηγή : http://webcache.googleusercontent.com/

Δ.Τ – Η Ιερά Μητρόπολη Καστορίας μετά θλίψεως βαθυτάτης ανακοινώνει την προς Κύριον εκδημία του Γέροντος Μωυσέως Αγιορείτου, σήμερα Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, 1 Ιουνίου 2014 και ώρα 04.14 π.μ.

Ο Γέροντας Μωυσής κατόπιν δικής του επιθυμίας εφιλοξενήθη το τελευταίο εξάμηνο στο Ιερό Επισκοπείο της Καστοριάς, περιβαλλόμενος μετά πολλής υιικής στοργής, αγάπης και σεβασμού υπό του υποτακτικού του π. Χρυσοστόμου και των πατέρων του Επισκοπείου.

Το τέλος της ζωής του ήταν ειρηνικό, ανεπαίσχυντο και οσιακό.

Η τιμία σωρός του θα τεθεί σε προσκύνηση στο Παρεκκλήσιο του Ιερού Επισκοπείου της Καστοριάς, όπου θα τελεσθεί η Θεία Λειτουργία και στη συνέχεια στους χώρους του Επισκοπείου.

Τη Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014 η τιμία σωρός του μακαριστού Γέροντος Μωυσέως θα μεταφερθεί στο Άγιον Όρος, προκειμένου να ψαλλεί στις 1.00 μ.μ. η Εξόδιος Ακολουθία στο Κυριακό της Ιεράς Σκήτης του Αγίου Παντελεήμονος και ο ενταφιασμός του στο Κοιμητήριο της Σκήτης.

Να είναι αιωνία αυτού η μνήμη και ας μας συνοδεύουν οι άγιες ευχές του.

σ.σ. εκοιμήθη μνημονεύοντας τον εχθρό της Κυρίας Θεοτόκου και του Υιού Της λατινόφρονα Βαρθολομαίο....