Η Ουνία στην Ελλάδα -- π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

Πρόσωπο και προσωπείο. Η Ουνία χθες και σήμερα,

 Μιλώντας για Ελλάδα, εννοούμε το Ελληνικό Κράτος (1839 κ.ε.), διότι ήδη κατά τη διάρκεια της δουλείας (Τουρκοκρατίας, Ενετοκρατίας) οι ανοργάνωτοι ακόμη Ουνίτες ανέπτυξαν μεγάλη δραστηριότητα στον ιστορικό ελληνικό χώρο, κινούμενοι τόσο στα όρια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όσο και στις ενετοκρατούμενες περιοχές. Όπως και παραπάνω υπογραμμίσθηκε, οι απόφοιτοι του Κολλεγίου του Αγ. Αθανασίου ανέπτυξαν έντονη ουνιτική (ενωτική) δραστηριότητα μεταξύ των ομογλώσσων και ομοεθνών τους. Οι Ιησουΐτες, που ενίσχυαν την ουνιτική αυτή κίνηση, εμφανίσθηκαν από το 1583 και στην Κωνσταντινούπολη και με τα μέσα που διέθεταν (χρήμα, εκδόσεις, πολιτική κάλυψη) έγιναν ο «κακός δαίμονας» της Ρωμαίικης Εθναρχίας, που είχε την ευθύνη για ολόκληρο το ρωμαίικο μιλλέτι, τους Ρωμηούς-Ορθοδόξους-των Βαλκανίων και της Μικρασίας.

 Οι κατά καιρούς ενέργειες των εκκλησιαστικών Ηγετών και μάλιστα Πατριαρχών, κατά της δράσεως της Ουνίας, είναι άμεση επιβεβαίωση της φθοροποιού παρουσίας της στην «καθ᾽ ημάς Ανατολήν». Ακριβώς η δράση του Παπισμού στην Ανατολή μέσω της Ουνίας ήταν η αφορμή συγκλήσεως της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1722 στην Κωνσταντινούπολη, στην οποία έλαβαν μέρος οι Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίας Γ’, Αντιοχείας Αθανάσιος Γ’ και Ιεροσολύμων Χρύσανθος. Η Σύνοδος σε σχετική Εγκύκλιό της προς το ορθόδοξο πλήρωμα κατεδίκασε την Ουνία και επεσήμανε τους κινδύνους που περιέκλειε η δράση της στην Ανατολή.

Τέσσερις ΜΚΟ κατηγορούνται για συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης και για κατασκοπεία

Επί χρόνια αλώνιζαν οι τέσσερις γερμανικές μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες είχαν σκοπό την διακίνηση παράτυπων μεταναστών ακόμα και την κατασκοπεία εις βάρος της χώρας μας. Το θλιβερό είναι ότι το Ελληνικό κράτος παρείχε υλική αλλά και οικονομική στήριξη αυτών.

Τέσσερις γερμανικές μη κυβερνητικές οργανώσεις, ένα καλά οργανωμένο, πολυδαίδαλο σύστημα διακίνησης παράνομων μεταναστών από τα τουρκικά παράλια στη Λέσβο και ένα σκάφος-«στρατηγείο». Η πολύμηνη έρευνα της ΕΛ.ΑΣ. και της ΕΥΠ κατέληξε στην αποκάλυψη (εδώ) του επικίνδυνου για την εθνική ασφάλεια ρόλου των τεσσάρων ΜΚΟ στη Λέσβο και στον σχηματισμό δικογραφίας σε βάρος 35 προσώπων.

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

2. Η 10η Μαρτίου 1924

 Η 9η Μαρτίου 1924 αποτελεί ορόσημο για την Εκκλησία της Ελλάδος. Είναι η τελευταία μέρα, που το ποίμνιό της ήταν ενωμένο σε μία Εκκλησία. Μετά, η άλλη μέρα που ξημέρωσε, για άλλους ήταν 10η Μαρτίου, για άλλους όμως ήταν …23η Μαρτίου! Ο Ορθόδοξος λαός της Ελλάδος, που έπρεπε να είναι πάντα ενωμένος ενάντια στους τόσους εχθρούς του, διασπάστηκε, σε όσους συνέχισαν να είναι ό,τι ήταν και στις 9 Μαρτίου, δηλ. όσους συνέχισαν ν’ ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, και σ’ όσους δέχτηκαν το Νέο ή Φράγκικο! Οι τελευταίοι ονομάστηκαν «Νεοημερολογίτες». Οι άλλοι, πήραν το όνομα «Γνήσιοι Ορθόδοξοι», ή όπως χλευαστικά τούς ονόμασαν οι αντίθετοί τους, «Παλαιοημερολογίτες»! Και αυτή τη «χλεύη», οι πιστοί συνεχιστές της Ορθοδόξου Παραδόσεως, δηλ. τα εναπομείναντα γνήσια μέλη της Εκκλησίας, «τον ονειδισμόν του Χριστού φέροντες», την θεώρησαν τίτλο τιμής! Την ονομασία « Γνήσιοι» την χρησιμοποιεί ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, προσφωνώντας έτσι τους πιστούς. Έκτοτε, οι ακολουθούντες το Παληό Ημερολόγιο, μένουν πιστοί στη γραμμή τους να μην έχουν καμία «κοινωνία» με όσους δέχτηκαν την αλλαγή του Ημερολογίου. Έχουν την πεποίθηση ότι η αλλαγή του Ημερολογίου αποτελεί κακόδοξη καινοτομία. Πιστεύουν ότι αποτελούν μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, σύμφωνα με τα παραγγέλματα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίοι εντέλλονται στους πιστούς να φεύγουν από τους αιρετικούς επισκόπους, γιατί η «κοινωνία» μαζί τους καθιστά και αυτούς αιρετικούς και τους αποκόπτει απ’ το σώμα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό αντέδρασαν έντονα στην αλλαγή του Ημερολογίου το 1924. Ορισμένες απ’ τις πρώτες αντιδράσεις των πιστών αυτών περιγράφουμε στη συνέχεια.

Τη Ζ΄ (7η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΑΛΛΙΟΠΙΟΥ.

Καλλιόπιος ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286 – 305), υιός μεν υπάρχων Θεοκλείας, η οποία ήτο δεδιδαγμένη την του Χριστού Πίστιν, καταγόμενος δε εκ Πέργης της Παμφυλίας. Ανατραφείς λοιπόν ούτος ευσεβώς παρά της μητρός του, εμελέτησε καλώς τας θείας Γραφάς, όταν δε εκινήθη ο κατά των Χριστιανών διωγμός υπό του Μαξιμιανού, τότε και ο γενναίος ούτος αγωνιστής ενδυναμωθείς τω πνεύματι και ακολουθών εις τας συμβουλάς της μητρός του, η οποία τον συνεβούλευε να αποθάνη δια τον Χριστόν με Μαρτύριον, προσήλθεν αυτόκλητος εις τον ηγεμόνα Μάξιμον, όστις διέτριβεν εις την εν τη Γαλατία Πομπηϊούπολιν, ήτις ωνομάσθη ούτως εκ του μεγάλου Πομπηϊου, του πέριξ ταύτης νικήσαντος τον Μιθριδάτην και η οποία το πάλαι εκαλείτο Ευπατορία.

Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Η αποσύνδεση της χριστιανικής ζωής από την Εκκλησία, που σημειώθηκε κατά τους νεώτερους χρόνους, παραμόρφωσε τον Χριστιανισμό και ευνόησε την εκκοσμίκευση. Κι επειδή η εκκοσμίκευση καθιερώθηκε και εμπεδόθηκε πρώτα στην Δύση, για να διαδοθεί ως εισαγόμενη και στην Ανατολή, η υπεροχή των δυτικών στην κατάσταση αυτή ήταν ευνόητη. Γι αὐτό οι εκκοσμικευόμενες κοινωνίες της Ανατολής είναι φυσικό να μειονεκτούν απέναντι στις εκκοσμικευμένες κοινωνίες της Δύσεως και να χρειάζονται να τις ακολουθούν διαρκώς ως ουραγοί κατευθυνόμενοι σε αδιέξοδο. Περιφρονήσαμε τις αυθεντικές μας ρίζες, απαρνηθήκαμε τον πνευματικό μας πλούτο, λησμονήσαμε τον υπερβατικό προσανατολισμό μας και θελήσαμε να εκσυγχρονιστούμε περπατώντας ξιπόλητοι στα αγκάθια της εκκοσμικεύσεως.

H Πίστις του λαού μας την Μεγάλην Εβδομάδα --- του Φώτη Κόντογλου

«Εκείνοι οι απλοϊκοί άνθρωποι, εκείνα τα αγράμματα γεροντάκια και οι γριούλες, που τη Σαρακοστή και τη Μεγάλη Βδομάδα βρίσκονται όλη μέρα στην εκκλησία, ζήσανε από τα μικρά τους χρόνια εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και καταλάβανε αυτό το χαροποιόν πένθος, που δεν το καταλάβανε, αλίμονο, οι σπουδαγμένοι μας, που θέλουνε να τους διδάξουμε, αντί να διδαχθούνε απ΄ αυτούς. Τώρα τις μέρες της Σαρακοστής, της Μεγάλης Βδομάδας και του Πάσχα πορεύονται μαζί με τον Χριστό, ακολουθάνε ολοένα από πίσω του, αληθινά, όχι φανταστικά, ακούγοντάς Τον να λέγη: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού». Μαζί Του βρίσκονται στο Μυστικό Δείπνο και δακρύζουνε από τα λόγια Του, μαζί Του πάνε στο πραιτώριο και στον Πιλάτο, μαζί Του ραπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του εμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζί Του ανασταίνονται. Τα μάτια τους γίνονται βρύσες και τρέχουνε, μα αυτά τα δάκρυα δεν είναι δάκρυα της απελπισίας, αλλά της ελπίδας και της βεβαιότητας πως μ΄ αυτά ποτίζεται το ολόδροσο κι αμάραντο δέντρο της αληθινής χαράς, της χαράς της Αναστάσεως. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο. Ω! Πόσο αληθινή πίστι είναι η ορθόδοξη πίστι του λαού μας!»

Η αλλαγή του ημερολογίου έγινε για να ενωθεί (υποταχθεί δηλαδή) η Ορθοδοξία στον Παπισμό. -- Γράφει ο κ. Χαρίλαος Ι. Στουραΐτης, Θεολόγος

Τα όσα αναφέρει ο αποθανών Σακαρέλλος για την ανοιξιάτικη ισημερία δεν είναι αληθή. Το σχετικό δε απόσπασμα εκ του Πηδαλίου, είναι προϊόν παπικής προελεύσεως, με σκοπό να δικαιολογήσει την καταδικασμένη και αναθεματισμένη υπό των Πανορθοδόξων Συνόδων του 16ου αιώνος, καινοτομία-αλλαγή του Ημερολογίου. Πως είναι δυνατόν να έχει πέσει η ισημερία και αυτή σήμερα να συνεχίζει να γίνεται στις 7-8 Μαρτίου Ιουλιανού Ημερολογίου; Και διατί η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος θέσπισε ως κατώτατον όριο του Πάσχα την 22α Μαρτίου και ως ανώτατον την 25η Απριλίου; [όρος που δεν τηρείται στον νέο ημερολόγιο]. Παραθέτω την σχετική ανάλυση, ώστε να γίνει κατανοητό, ότι η εαρινή ισημερία ευρίσκεται εκεί που την έθεσε ο Δημιουργός, στις 7-8 Μαρτίου Ιουλιανού Ημερολογίου. Ως γνωστόν, τα όρια που έθεσε η Α' Οικουμενική Σύνοδος για τον εορτασμό του Πάσχα είναι από 22 Μαρτίου μέχρι 25 Απριλίου. Λένε με το νέο πως το Πάσχα εορτάζεται την Κυριακή που ακολουθεί την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία (δηλαδή αν στις 21 Μαρτίου είναι πανσέληνος και ημέρα Σάββατο τότε το Πάσχα είναι την Κυριακή 22 Μαρτίου, το κατώτατο όριο, άρα χρησιμοποιούν το "διορθωμένο Ιουλιανό"). Εμείς λέμε ότι εορτάζεται την Κυριακή μετά την πρώτη ΕΑΡΙΝΗ πανσέληνο (δηλαδή της πανσελήνου του πρώτου φεγγαριού που θα γεννηθεί μετά την εαρινή ισημερία).

-----------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

ΧΣ: «Το σχετικό δε απόσπασμα εκ του Πηδαλίου, είναι προϊόν παπικής προελεύσεως, με σκοπό να δικαιολογήσει την καταδικασμένη και αναθεματισμένη υπό των Πανορθοδόξων Συνόδων του 16ου αιώνος, καινοτομία-αλλαγή του Ημερολογίου. Πως είναι δυνατόν να έχει πέσει η ισημερία και αυτή σήμερα να συνεχίζει να γίνεται στις 7-8 Μαρτίου Ιουλιανού Ημερολογίου;»

Σχόλιον: Δέν μοῦ ἀρέσει νά ἐμπλέκωμαι σέ συζητήσεις πού ἀνάγουν τό ἡμερολογιακόν ζήτημα εἰς ἀστρονομικόν θέμα, ἐνῷ στήν πραγματικότητα εἶναι ἀκραιφνῶς δογματικόν, ὅπως ἀναφέρει καί ὁ τίτλος τοῦ παρόντος ἄρθρου. Ὡστόσον, ὅταν οἱ συνεχισταί τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως, χλευαζόμενοι ὡς «Παλαιοημερολογῖται», λέγουν καί γράφουν ἀνακρίβειες καί πράττουν ἄτοπα, τότε δίδουν λαβήν εἰς τό οἰκουμενιστικόν στρατόπεδον νά ἐμφανίζωνται ὅτι αὐτοί κατέχουν τήν Ἀλήθειαν καί ἄρα δικαίως χλευάζουν τούς «Παλαιοημερολογῖτας» ὡς «ἀγραμμάτους», «σχισματικούς» κ.λπ. Ἐν προκειμένῳ, ὅλοι οἱ ἐρευνηταί οἱ ἀσχοληθέντες μέ τό θέμα γράφουν ὅτι ὄντως ἡ ἐαρινή ἰσημερία ἔπεσε ἀπό τήν 21ην Μαρτίου, πού ἦτο κατά τήν Α' Οἰκουμενικήν Σύνοδον (325 μ.Χ.), στήν 8ην Μαρτίου (Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης) καί ἐσχάτως στήν 7ην Μαρτίου μέ τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον (Ν. Μάννης), ἐπειδή τό Ἰουλ. Ἡμερολόγιον «χάνει» κάποια λεπτά κάθε χρόνο. Πολλοί ἐρευνηταί ἀναφέρουν μάλιστα ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Α' Οἰκ. Συνόδου εἶχον ὑπ' ὄψιν των αὐτήν τήν ἀνακρίβειαν τοῦ Ἰουλ. Ἡμερολογίου. Συνεπῶς, ποῦ στηρίζει ὁ κ. Στουραΐτης τόν ἰσχυρισμόν του, ὅτι ἡ ὡς ἄνω πτῶσις τῆς ἰσημερίας εἶναι δῆθεν ψεύδη τοῦ Πηδαλίου, διότι αὐτό δέν εἶναι δῆθεν δυνατόν;

------------------------

 Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Κε Στουραΐτη, μελετῶ τό ἡμερολογιακόν ζήτημα ἀπό τό 1998. Οὐδείς ἀπό τούς συγγραφεῖς πού ἔχω διαβάσει ἀμφισβητεῖ τούς τέσσερας ὅρους πού ἔθεσεν ἡ Α' Οἰκ. Σύνοδος διά τόν καθορισμόν τῆς ἡμερομηνίας τοῦ Ἁγίου Πάσχα, ὅπως ἀκριβῶς αὐτοί περιγράφονται στην σελ. 8 τοῦ ἱεροῦ Πηδαλίου, στήν ὑποσημείωσιν 1 τοῦ Ζ' Ἀποστολικοῦ Κανόνος. Στούς 4 αὐτούς ὅρους ΔΕΝ περιλαμβάνεται καί ὁ ὅρος τό Πάσχα νά ἑορτάζεται ἀπό 22-3 μέχρι 25-4. Οὔτε θά μποροῦσε, βεβαίως, νά περιλαμβάνεται, ἐφόσον ὡς καθοριστικός ὅρος ἐτέθη ἡ ἐαρινή ἰσημερία, ἡ ὁποία, ὅπως ἔγραψα καί χθές, πέφτει, ἄρα δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχουν τά ὡς ἄνω σταθερά ὅρια ἡμερομηνιῶν. Τά ὅρια αὐτά ἀναφέρουν, βεβαίως, καί ἄλλοι συγγραφεῖς, ἀλλ' οὐδείς ἐξ αὐτῶν ἔγραψεν ὅτι ἀποτελοῦν ὅρον τῆς Α' Οἰκ. Ἁπλούστατα, μέ τά μέχρι τοῦδε δεδομένα, τά ὡς ἄνω ὅρια ἀπορρέουν ἀπό τούς 4 ὅρους. Εἶσθε ὁ πρῶτος πού ἰσχυρίζεται ὅτι τό διάστημα ἀπό 22-3 μέχρι 25-4 ἀποτελεῖ ὅρον τῆς Α' Οἰκ. καί ἑπομένως τό Πηδάλιον, πού δέν περιλαμβάνει αὐτόν τόν «ὅρον», δῆθεν ψεύδεται. Ὅπως ἔγραψα καί χθές, ἡ ἀστρονομική διάστασις τοῦ θέματος οὐδέποτε μέ εἵλκυσε νά τήν μελετήσω, διότι ἔχω πεισθῆ πρό πολλοῦ ὅτι τό θέμα εἶναι δογματικόν. Αὐτή εἶναι ἡ πτυχή τοῦ προβλήματος πού οἱ τοῦ στρατοπέδου τῶν Οἰκουμενιστῶν ΔΕΝ δύνανται ν' ἀντιμετωπίσουν σοβαρῶς, παρά μόνον μέ διαστροφές τῆς ἀληθείας. Δῶστε τους, λοιπόν, καί ἄλλην τροφήν μέ τίς ἀνακρίβειες πού γράφετε, ὅπως τούς δώσατε καί μέ τό ἀνούσιον σχίσμα πού κάνατε τό 1937. Γιά μένα, ὅπως ἔχω γράψει πολλές φορές, οἱ Ματθαιϊσταί φέρουν τήν ἰδίαν εὐθύνην μέ τούς Οἰκουμενιστάς διά τό σημερινόν χάλι πού ἐπικρατεῖ στήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἐπανέρχομαι, διότι δέν ἐπιθυμῶ νά ὑποβιβάσω ἕν δογματικόν ζήτημα εἰς ἀστρονομικόν.