Ούτε εκ του υπουργείου ούτε εκ της Συνόδου αναμένομεν γενναίον τι δια την Εκκλησίαν. Η τελευταία μάλιστα απεδείχθη ανίκανος όλως, αφ΄ ης ημέρας ιδρύθη εν Ελλάδι, να διαπράξη αγαθόν τι υπέρ της Εκκλησίας. Τουναντίον μάλιστα και έβλαψε ταύτην καιρίως παραγνωρίσασα όλως τον αληθή αυτής προορισμόν και θεωρήσασα εαυτήν μέχρι τούδε απλούν εργαστήριον δεσποτάδων και παπάδων, ους στρατολογούσα συνήθως εκ της κοινωνικής υποστάθμης, άνευ ελέγχου παιδείας και ηθικής, εξαποστέλλει αυτούς ουχί ως ποιμένας, αλλ΄ ως λύκους βαρείς, μη φειδομένους του ποιμνίου του Κυρίου. Παρά τοιούτου σωματείου επαναλαμβάνομεν και πάλιν, ότι ουδέν απολύτως αγαθόν έχομεν να προσδοκώμεν. Πάσας τας ελπίδας ημών αναθέτομεν εις την ιδιωτικήν πρωτοβουλίαν εκείνων, οίτινες ακμαίον έτι διασώζοντες αυτοί το θρησκευτικόν αίσθημα και κηδόμενοι της τιμής και αξιοπρεπείας της Εκκλησίας και της θρησκευτικής διαπαιδαγωγήσεως του Έθνους ημών θέλουσι και δύνανται να συντελέσωσιν εις ανύψωσιν του εκκλησιαστικού γοήτρου και εις αναρρίπισιν του θρησκευτικού παρ΄ ημίν αισθήματος.
Ἀπό τήν ἁγιοπατερική παράδοση στήν «μεταπατερική ἀσυνέχεια» -- π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Αθηνών.
Παράδοση στήν γλῶσσα τῆς Ὀρθοδοξίας σημαίνει τήν ἀδιάκοπη συνέχεια τοῦ ὀρθοδόξου τρόπου ὑπάρξεως, πού κλείνει μέσα του τήν ἀληθινή πίστη, ὡς φρόνημα καί στάση ζωῆς σέ ὅλες τίς πτυχές της.
1. Ἡ Θεολογία καί Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας
μέχρι τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο
στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς« ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης
πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων
καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν
αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν διασφάλιση τῆς δυνατότητας
σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.
Ἔτσι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τόν 15ο ὥς τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα παρέμεινε ἀμετακίνητη στή στάση της ἀπέναντι στόν δυτικό χριστιανισμό, τόν παπισμό καί τόν προτεσταντισμό (λουθηρανισμό, καλβινισμό, κ.λπ.) καί τόν ἀγγλικανισμό, πού χαρακτηρίζονται σαφῶς ὡς αἱρετικές ἐκπτώσεις ἀπό τή Μία Ἐκκλησία.
Τη ΚΖ΄ (27η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος και ιαματικού ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ.
Παντελεήμων ο ένδοξος Μεγαλομάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει τδ΄ (304), καταγόμενος από την πόλιν της Νικομηδείας, υιός πατρός μεν ειδωλολάτρου, Ευστοργίου ονομαζομένου, μητρός δε εκ προγόνων ούσης χριστιανής, καλουμένης Ευβούλης. Όσην δε θέλησιν είχεν αυτός να θεραπεύη τα είδωλα, τόσην αγάπην και προθυμίαν είχεν εκείνη προς την ορθόδοξον πίστιν, και έτρεφε το τέκνον των (το οποίον ονομάζετο Παντολέων) όχι μόνον με τροφήν σωματικήν, αλλά περισσότερον με πνευματικήν, διδάσκουσα αυτό την πίστιν του Χριστού. Πλην εις ολίγα έτη ετελεύτησεν η μακαρία Ευβούλη. Ο δε Παντολέων εμάνθανε γράμματα πρώτον τα κοινά, έπειτα και την Ελληνικήν παίδευσιν. Ύστερον δε πάλιν, αφού έμαθεν όσα ήσαν αρκετά, τον έδωσεν ο πατήρ του εις ιατρόν θαυμαστόν του καιρού εκείνου, καλούμενον Ευφρόσυνον, να τον εκπαιδεύση εις την ιατρικήν επιστήμην· ο δε νέος, από την πολλήν του ευφυϊαν, εις ολίγον καιρόν υπερέβη όλους τους συμμαθητάς του.
Toυ Μητρ. Ηλείας κ. Γερμανού : Τι συμβαίνει; τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!
Δια τούτο διερωτάται κανείς· Τι συμβαίνει; Είναι μεγάλη η αγιότητα σήμερα και τόσοι πολλοί στην εποχή μας ευηρέστησαν τω Θεώ, ώστε Εκείνος τους εθαυμάστωσε και αποδεδειγμένως δημοσίως τους ενεφάνισε ή εμείς έχομε χάσει τα αγιοπνευματικά κριτήρια αναγνωρίσεως ενός αγίου; Μήπως στην σημερινή απιστία και την αδιαφορία των ανθρώπων, ούτοι ζητούν «σημεία», ως ζητούσαν οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες των χρόνων του Ιησού (Ίδε σχετικά περιστατικά: Ματθαίου ιβ΄ 38 – 45 , ιστ΄ 1 – 4, κζ΄ 42 – 44, Λουκά δ΄ 23 – 30, ια΄ 29, Ιωάννου στ΄ 30 – 41, Α΄ Κορινθίους 22 – 26), και η Εκκλησία, αντιθέτως απ΄ ό,τι έπραξεν ο Κύριος, προσπαθή να ικανοποιήση το αίτημα με την αγιοποίησι νέων προσώπων;
Μήπως η Εκκλησία μας επηρεασμένη από την μόδα του συγχρονισμού ή της νέας εποχής, αναζητεί να προβάλη στους χριστιανούς μας νέα άγια πρότυπα, εγκαταλείποντας τα υπάρχοντα σπουδαία και μεγάλα τοιαύτα; Μήπως είναι τούτο κάτι «που πουλάει» κατά την σημερινήν ορολογίαν, και κάποια μέλη της δεν θέλουν να στερηθούν των ωφελημάτων του;
Πάντως ό,τι και αν συμβαίνη, έχω την αίσθησιν ότι ευρισκόμεθα εις λάθος δρόμο.
Προς κ. Σακελλαροπούλου…
Κυρία Σακελλαροπούλου,
διάβασα το λόγο σας με την ευκαιρία της «εορτής της
αποκατάστασης της δημοκρατίας» και ως Έλλην, οφείλω να μην αφήσω αναπάντητη μία
τόσο αντιφατική ομιλία. Άλλωστε, σε αυτό συνίσταται η δημοκρατία: στον
αντίλογο!
Αναφερόμενη στους εμβολιασμούς, είπατε:
«Η ενάρετη άσκηση της ιδιότητας του πολίτη προϋποθέτει
την απόσταση από τον ιδιοτελή εγωισμό και την αναγνώριση του καθολικού. Η
ελευθερία μας δεν είναι απεριόριστη και δεν εμπεριέχει τη βλάβη των τρίτων. Η
ισχύς της βρίσκεται εντός και όχι εκτός του νόμου. Στην υγειονομική κρίση,
συνειδητοποιήσαμε πόσο επιδρούν οι πράξεις και οι αποφάσεις μας στους
συνανθρώπους μας. Οι υποχρεώσεις μας στο κοινωνικό σύνολο είναι η άλλη όψη των
δικαιωμάτων μας».
Κι επίσης:
-----------------------
Ὡραιότατον «στόλισμα» τῆς «ΠτΔ»!
Ἀπό τίς εἰκόνες πού εἴδαμε, ἡ κ. Σακελλαροπούλου ἐσυνωδεύετο ἀπό κάποιον κύριον μέ γυαλιά. Ἀπ' ὅ,τι ἐνθυμοῦμαι, τό αὐτό συνέβη καί τήν 25ην Μαρτίου, γεγονός πού τότε ἐχολίασε δυσμενέστατα μία ἐν ἐνεργείᾳ Δικαστής, καθότι, ἀπ' ὅ,τι ἐγράφη τότε, ὁ κύριος αὐτός ἦτο ὁ «σύντροφός» της. Γνωρίζουμε ἄν ἔχουν τελέσει ἐπισήμως γάμον, ἔστω πολιτικόν; Ἄν ὄχι, τότε τί δουλειά ἔχει αὐτός ὁ κύριος εἰς ἐπισήμους τελετάς; Σέ πάρτυ νομίζουν ὅτι πηγαίνουν, ὡς ζευγαράκι νεαρῶν; Τό ἐρώτημα χρήζει ἀπαντήσεως ἐπειγόντως!
Ξετσιπωσιά αἰσχίστου εἴδους -- ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη
Τελικὰ ὑπάρχει προστασία τῆς δημοσίας αἰδοῦς; Ἔχουν καταργηθῆ οἱ διατάξεις, πού ρητῶς ἀπαγορεύουν τὴν προσβολὴ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, πού συλλαμβάνονται ὅσοι ξετσίπωτοι ξεγυμνώνονται δημόσια καὶ προκαλοῦν τὰ βλέμματα μικρῶν καὶ μεγάλων;
Βρισκόμαστε σὲ χριστιανικὴ χώρα ἢ σὲ μιὰ ἀπέραντη αἰσχρούπολι, ποὺ ἡ
γύμνια ὀργιάζει παντοῦ; Τό καλοκαίρι ἰδίως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κυκλοφορήση
κανεὶς ἔξω καὶ νὰ μὴ «μαστιγωθοῦν» τὰ μάτια του ἀπό τὴ γυμνή περιβολή, ἰδίως τῶν
γυναικῶν! Ὁ ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει, νὰ στολίζουν τὸ σῶμα τους οἱ γυναῖκες
«μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης» (Α' Τιμ. β' 9), νὰ τὸ σκεπάζουν «ἐν καταστολῇ
κοσμίῳ».
Σήμερα εἰρωνεύονται καὶ χλευάζουν τὴ σεμνότητα. Γι’ αὐτὸ καὶ φτάσαμε στὸ
σημεῖο τῆς ἀχαλίνωτης ἀκολασίας, τῶν συνεχῶν βιασμῶν, τῆς αὐξήσεως τῶν
διαζυγίων καὶ τῆς κατακόρυφης διαφθορᾶς. Ὅλα τά φανταζόταν κανείς. Δύο πράγματα
δὲν φανταζόταν:
Τὸ ἕνα: Τὴν ἐπίσημη ὀργάνωσι παρελάσεων ὁλόγυμνων!! Στὶς 9 Ἰουνίου πραγματοποιήθηκε
στὴ Θεσσαλονίκη «ἡ 9η διεθνὴς γυμνὴ ποδηλατοδρομία»! Οἱ μετέχοντες ὁλόγυμνοι
πάνω σε ποδήλατα ἔδωσαν το «παρών» σὲ κεντρικὰ σημεῖα τῆς πόλεως, ὅπως στὴν
Τσιμισκή, στὴν πλατεία Ἀριστοτέλους, στὴ Βενιζέλου καὶ φυσικὰ στὸ Λευκὸ Πύργο!
Οἱ γυμνοὶ ποδηλάτες σταμάτησαν στὸ Λευκὸ Πύργο, ἄναψαν βεγγαλικὰ καὶ ἔστησαν
χορὸ γύρω ἀπ’ τή φωτιά! Ἡ ἀστυνομία παρακολουθοῦσε διακριτικὰ τὴν ὅλη πορεία τῶν
ὀλόγυμνων ποδηλατῶν! Κι ὅλ’ αὐτὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἁγίων καὶ τῶν μαρτύρων!
• Καὶ τὸ δεύτερο ποὺ δὲν φανταζόμασταν: Τὴ γυμνότητα, ποὺ κατέκλυσε τὸν ἱερὸ
χῶρο τῶν Ναῶν! Εἰδικά στίς τελετὲς τῶν μυστηρίων τοῦ γάμου καὶ τοῦ βαπτίσματος ἡ
εἰκόνα εἶναι ἀσελγέστατη. Δὲν σέβονται την ἱερότητα. Οἱ γυναῖκες καὶ τὰ
κορίτσια δὲν καλύπτουν σχεδόν τίποτε ἀπὸ τὸ σῶμα τους!
Στούς δρόμους δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβληθῆ ἡ σεμνότητα. Στὸ Ναὸ ὅμως; Ὁ Ναὸς εἶναι,
προϋποτίθεται, ἐλεγχόμενος χῶρος. Οἱ λειτουργοὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀνέχωνται
τὴ βεβήλωσι τοῦ χώρου τῆς λατρείας. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνονται συνένοχοι ἀναίδειας,
προκλητικότητας, ἀσέλγειας καὶ ἀκολασίας. Ποιὸ μάτι δὲν ἁμαρτάνει σέ τέτοιου εἴδους
τελετές;
Ὄχι! Δὲν λατρεύουμε τὴν Ἀφροδίτη. Τιμᾶμε τὴν Θεοτόκο, τὴ σεμνὴ Κόρη τῆς
Ναζαρέτ.
• Ἡ Ἐκκλησία ἄς τηρήση ἄβατο τό χῶρο στὴν ἀναισχυντία. Καὶ ἡ Πολιτεία ἄς
συμμαζέψη τὴ γυμνή προστυχιά ἀπό τους δημόσιους χώρους, ὅπως μαζεύει τὰ
σκουπίδια καὶ τὶς κοπριές!
Η καταγέλαστη πολιτική ελίτ --- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Είναι οι ανεμβολίαστοι-τρομοκράτες;
Θυμηδία προκαλεί εις τον μέσο
νουνεχή και εχέφρονα άνθρωποι, ο φόβος της εγχώριας, τελούσας ασφαλώς εις διατεταγμένη υπηρεσία
υπό τα προσφυή υπερεθνικά διευθυντήρια,
ψευδεπίγραφης ελίτ, η οποία υπολαμβάνει εαυτόν ως άτρωτη και ιδιαίτατα
ευφυή, εν σχέσει προς τον κοινή γνώμη, υποτιμώντας ιταμώς και καταφρονώντας
ευθέως την οξυμμένη αντίληψή του.
Τούτο εμφαίνεται από την κατάδηλη και καταγέλαστη ανικανότητα της ευήθους ελίτ του νυν πολιτικού προσωπικού , να εκτελέσει στοιχειωδώς τις άνωθεν εντολές ποδηγέτησης της μάζας, ωθώντας ημάς, «τα σκύβαλα» , κατ’ αυτούς, ήτοι τους άσημους πολίτες, προς οριστική συνειδησιακή σφαγή, επιβάλλοντας δια της βίας μία πράξη, περί της υγείας μας, παρεμβαίνοντας εις την ελευθέρα διάθεση του σώματος και της ψυχής μας, δια την οποία αδυνατούν στοιχειωδώς και επιστημονικώς να μας πείσουν, περί της δομικής αναγκαιότητας, πέραν της πεπερασμένης προπαγάνδας.
Paraskeve the Righteous Martyr of Rome
Saint Paraskeve, who was from a certain village near Rome, was born to pious parents, Agatho and Politia. Since she was born on a Friday (in Greek, Paraskeve), she was given this name, which means "preparation" or "preparedness" (compare Matt. 27:62, Mark 15:42, Luke 23:54, and John 19:31, where 'Friday' is called "the day of the preparation"). From childhood she was instructed in the sacred letters and devoted herself to the study of the divine Scriptures, while leading a monastic life and guiding many to the Faith of Christ. During the reign of the Emperor Antoninus Pius, she was apprehended because she was a Christian and was urged to worship the idols, but she answered with the words of Jeremias: "Let the gods that have not made heaven and the earth perish from off the earth" (Jer. 10:11). Because of this she endured exceedingly painful torments, and was beheaded in the year 140. The faithful pray to her for the healing of eye ailments.