Κανόνας Πίστεως

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος διακρίθηκε γιὰ τὴν σταθερή του πίστη, διακήρυξε καὶ ὑποστήριξε σταθερὰ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαπνεόταν ἀπ᾽ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη κανόνας πίστεως, ἐνῶ παράλληλα ὑπῆρξε μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ μας προσφέροντας ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας,  Ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν, δὲν ἦταν ἀπόφοιτος Πανεπιστημίων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἶχε μεταπτυχιακά, δὲν εἶχε τὴν κοσμικὴ σοφία τῆς ἐποχῆς, εἶχε ὅμως μέσα του τὴν ζέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε τὴν δύναμη νὰ ὑποστηρίξει τὴν πίστη! Ἔτσι ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς τῆς πίστεώς του.

Απαρνούμαι, λέγει ο βαπτιζόμενος, τον σατανάν και πάντα τα έργα αυτού.

 Ποία έργα; Άκουσον, πορνείαν, μοιχείαν, ακαθαρσίαν, ψεύδος, κλοπήν, φθόνον, μαγείαν, μαντείαν, γοητείαν, θυμόν, οργήν, βλασφημίαν, έχθραν, έριδα, μέθη, αργολογίαν, υπερηφάνειαν, οκνηρίαν. Απαρνούμε τους αστεϊσμούς και κιθαρισμούς, τα δαιμονικά άσματα, τας παιδοφθορίας, τας επερωτήσεις ακαθάρτων πνευμάτων, τας πεταλογραφίας…

Επανατοποθέτησις της Εκκλησίας επί συγχρονισμένων βάσεων….

Η δύναμις του Σατανά έγκειται εις αυτήν την φωτοφάνειάν του, εις τας περί αγάπης Θεού και του πλησίον θεωρίας του, εις τα δάκρυά του υπέρ της Εκκλησίας του Χριστού! Εις τας τάσεις δημιουργίας μιας «νέας και υγιούς τάξεως πραγμάτων», εις τον πόθον της άρσεως του «σατανικού» σχίσματος των Εκκλησιών, εις το ενδιαφέρον δια την αναπροσαρμογήν του Ευαγγελίου εις τα σύγχρονα δεδομένα, εις την αναψηλάφησιν θεολογικών, ηθικών και Εκκλησιαστικών θεμάτων, διότι ναι μεν – ομιλεί ο Σατανάς – οι άγιοι Πατέρες ορθώς εδογμάτισαν, αλλά η πρόοδος του κόσμου, αι ανάγκαι της νέας κοινωνίας, η ύψωσις της διανοητικής στάθμης των ανθρώπων, η ασύλληπτος εξέλιξις του τεχνικού πολιτισμού, όλα ταύτα, εν πάση περιπτώσει, επιβάλλουν την επανατοποθέτησιν της Εκκλησίας επί συγχρονισμένων βάσεων….

Να θυμάστε τα λόγια του Κυρίου

Οι επίσκοποι και οι πρεσβύτεροι, όπως σημειώνει σύγχρονος μητροπολίτης, δεν φτάνει να είναι διάδοχοι, αλλά πρέπει να είναι και ομότροποι των Απόστολων. Και το γράφει αυτό με αφορμή το παράδειγμα του Παύλου, που εργαζόταν χειρωνακτικά για να μην επιβαρύνει κανέναν και με παρρησία δίδασκε: «Ασήμι ή χρυσάφι ή ρουχισμό, τίποτε απ’ αυτά δεν πεθύμησα. Εσείς οι ίδιοι ξέρετε ότι για τις ανάγκες μου και για εκείνους που ήταν μαζί μου υπηρέτησαν αυτά εδώ τα χέρια. Να θυμάστε τα λόγια του Κυρίου, που είπε: ‘Είναι καλύτερα να δίνει κάποιος παρά να παίρνει’»! Και λέγοντας αυτά ο Παύλος γονάτισε και προσευχήθηκε με όλους, όπως κάνει κάθε γνήσιος πνευματικός πατέρας.

Πρωτ. Γ. Μεταλληνός:

Ο Παπισμός δεν είναι πρόθυμος για θυσίες. Το αντίθετο. Απαιτεί την αναγνώριση της διπλής εξουσίας του. Περιέχει πολλή οδύνη η έκφραση της απογοητεύσεως του Ιωάννου Η’ Παλαιολόγου: «Ημείς εθαρρούμεν διορθώσαι πολλά σφάλματα των Λατίνων, νυν δε ορώ ότι εκείνοι, οι καινοτομήσαντες και αμαρτόντες εις πολλά, βούλονται διορθούν ημάς, τους μηδέν τι μεταποιήσαντας»⁵⁰. Η δήλωση αυτή είναι αρκετή, για να νουθετήσει όσους αφελώς πιστεύουν, ότι με τους διαλόγους θα βοηθήσουμε τον Παπισμό να αναθεωρήσει και ανακαλέσει τις καινοτομίες του.

Λακτίζουν και μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας

Η οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω.

Όσιος Σάββας ο ηγιασμένος :

......Όθεν παρακαλούμεν το κράτος σου να προστάξης, να μη 

μας πειράζωσι πλεον εις τα ζητήματα της Πίστεως, διότι άτοπον και παράλογον πράγμα είναι το και να είπη κανείς μόνον, ότι οι τόσοι ημείς Ιεροσολυμίται Ασκηταί και οι τόσοι άλλοι ενάρετοι άνθρωποι δεν επαιδεύθημεν καλώς εις την Πίστιν και τώρα εις το γήρας μας θέλετε σεις να μας ερμηνεύσητε την ευσέβειαν. Όθεν φανερόν είναι ότι αυτή η καινοφανής διόρθωσις, όπως την ονομάζετε, της Πατροπαραδότου και υγιούς Πίστεως, δεν είναι διόρθωσις, αλλά διαστροφή και νόθευσις. Μάλιστα δε και όσοι αυτήν παραδέχονται, απέρχονται εις την αιώνιον κόλασιν. Όθεν ημείς ουδόλως θέλωμεν δεχθή καινοτομίαν τινά της Πίστεως, εμμένομεν δε εις όσα παρέδωκαν εις ημάς οι θεοφόροι ημών Πατέρες οι τε εν Νικαία το πρώτον συνελθόντες Τριακόσιοι Δέκα Οκτώ και οι των λοιπόν Αγίων τριών Οικουμενικών Συνόδων, και είμεθα έτοιμοι όχι μόνον πάσαν θλίψιν και κάκωσιν, αλλά και μυρίους θανάτους να λάβωμεν, παρά να εξέλθωμεν από την Ορθοδοξίαν έστω και επ’ ελάχιστον.

Αγώνας για την αλήθεια στην Πίστη

Είναι γνωστό ότι χριστιανός σημαίνει αγωνιστής. Αυτό άλλωστε θα πει και άγιος. Αυτός που αγωνίζεται κατά του κακού όπου κι΄ αν βρίσκεται. Και μέσα του και στο περιβάλλον του. Αγώνας για τα επίγεια και για τα ουράνια. Και για το εφήμερο σήμερα και για το αιώνιο αύριο. Αγώνας με τη σημαία του Χριστού, κατά του ανθρωποκτόνου συνωμότη Σατανά! Αγώνας για την αλήθεια στην Πίστη και για την αλήθεια στην πράξη. Αγώνας για ένα άρτιο εαυτό, με μια άρτια ζωή.