Για την απλότητα της καρδιάς...

Διηγήθηκε ένας από τους Αγίους Πατέρες την ακόλουθη ιστορία που άκουσε στην έρημο της Θηβαϊδας. Συνέβηκε κάποτε και πέρασε από την έρημο ένας μεγάλος πνευματικός και στην αρετή περιβόητος. Τότε πολλοί από τους Πατέρες έτρεχαν και εξομολογούντο σʼαυτόν, μεταξύ τους δε πήγε και ένας απλός και άκακος άνθρωπος βοσκός στο επάγγελμα, που δεν ήξερε τι θα πει αμαρτία μόνη του δε επιθυμία ήταν πως να κερδίσει το παράδεισο. Ο πνευματικός τότε του είπε να κρατεί τον ίσιο δρόμο και θα φθάσει στο παράδεισο. Άκακος όπως ήταν ερμήνευσε κατά γράμμα τα λόγια του πνευματικού και περπατώντας τρεις μέρες έφτασε σʼένα μοναστήρι και στον ηγούμενο τον πόθο του. Από τα λόγια του ο ηγούμενος εννόησε την απλότητα και ακεραιότητα του, τον δέχτηκε στο μοναστήρι και αφού τον έκαμε μοναχό τον έβαλε να «φιλοκαλή» την Εκκλησίαν, δηλαδή τον έκαμε νεωκόρο.

Μια μέρα όταν τον επεσκέφτηκε ο Ηγούμενος και τον νουθετούσε τα αναγκαία για τη σωτηρία του, πήρε και αυτός θάρρος και τον ρώτησε ποιός είναι αυτός που είναι κρεμμασμένος πάνω από το εικονοστάσιο και είναι συνέχεια νηστικός και διψασμένος, μη γνωρίζωντας ότι είναι ο Δεσπότης Χριστός. Αστεϊζόμενος τότε ο Ηγούμενος του είπε πως αυτός ήταν νεωκόρος πρωτύτερα και επειδή αμελούσε το «διακόνημα» του (υπηρεσία) τον ετιμώρησε να κρέμμεται επάνω στο σταυρό. Ο απλός τότε δεν είπε τίποτε, το βράδυ όμως σαν πήρε το φαγητό του, αφού έκλεισε της Εκκλησίας άρχισε να παρακαλεί τον κρεμασμένο να κατεβή να φάνε μαζί. Έβαζε μάλιστα μάρτυρα τον Θεό πως αν δεν κατέβει ούτε αυτός τρώει. Τότε ο πράος και ταπεινός Κύριος αυτός που κάθεται στις καρδιές των πραέων του απάντησε πως φοβάται να κατέβει μήπως το μάθει ο Ηγούμενος και τον τιμωρήσει. Ο απλός όμως και πάλι επέμενε και τότε του φάνηκε πως κατέβηκε και έτρωγαν και συνομιλούσαν μαζί. Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ (ω της πολλής σου φιλανθρωπίας Χριστέ) και ενώ οι άλλοι μοναχοί άκουαν ομιλίες στο ναό, όταν έμπαιναν μέσα έβλεπαν μόνο τον απλό που τους βεβαίωνε πως ήταν μόνος. Τότε έβαλαν ένα μοναχό πολύ αγαπητό στο νεωκόρο ο οποίος κατώρθωσε και έμαθε από τον απλό πως κάθε βράδυ κατεβαίνει ο φαινόμενος κατάδικος και συντρώγουν και του υπόσχεται πως γιʼαυτο του το δείπνο, θα τον φιλεύση πλουσιοπάροχα στο σπίτι του πατέρα του. Όταν έμαθε ο ηγούμενός αυτά, κάλεσε τον απλό και αφού τον έπεισε να του πει αυτά που συμβαίνουν , τότε του είπε το επόμενο βράδυ να παρακαλέσει τον φαινόμενο και για τον ηγούμενο και να τον φιλεύση και αυτον στο σπίτι του πατέρα του. Πράγματι ο απλός παρακάλεσε το επόμενο βράδυ για τον ηγούμενο αλλα πήρε απάντηση πως αυτό δεν γίνεται και έτσι να μην τον ενοχλεί γιατί ο ηγούμενος δεν είναι άξιος ούτε για τα ψίχουλα που πέφτουν απʼεκείνο το τραπέζι. Σαν άκουσε το πρωί ο ηγούμενος την απόφαση λυπήθηκε άμετρα, ελπίζοντας όμως στο έλεος και τη φιλανθρωπία του Θεού με κλάματα παρακαλούσε τον απλό να επιμένει και να βιάζει τον αβίαστο να τον δεχθεί και αυτόν στο ουράνιο τραπέζι. Ο απλός συνέχισε να παρακαλεί το επόμενο βράδυ το Δεσπότη Χριστό αλλά ο Κύριος του είπε να μην επιμένει γιατί δεν γίνεται. Τότε η άπλαστη εκείνη ψυχή αποκρίνεται και του λέγει: «καλώς λέγεις ότι δεν είναι άξιος ο Ηγούμενος δια την άνωθεν τράπεζα× αλλά δια το ψωμί όπου μας έθρεφε τόσας ημέρας, όπου αν έλειπεν θα απεθάναμεν από την πείναν, καν δια ταύτην την καλωσύνην του δεν τον δέχεσαι;» Και ο Δεσπότης Χριστός «ας είναι είπε δια την αγάπη σου, και μόνον δια να μη σε λυπήσω, επειδή και τόσην αγάπη και φροντίδα έχεις και μεριμνάς πολύ δια τον πλησίον σου, ειπέ του λοιπόν να διορθωθή καλώς και μετά οκτω ημέρας να έλθητε αμφότεροι εις την ητοιμασμένη χαράν.»

Αφού έμαθε αυτά ο Ηγούμενος χάρηκε, έκαμε την πρέπουσα μετάνοια και αφού κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, αρρώστησε λίγο και παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό μετά από οκτώ μέρες. Ο δε απλός εκεί που συνομιλούσε κατά τη συνήθεια με τον αγαπημένο του Δεσπότη πέταξε η μακαρία του ψυχή και μετέβησαν και οι δύο σʼεκείνη την ευτυχισμένη και ατελεύτητη ζωή, την οποία είθε και εμείς «χάριτι Θεού» να απολαύσουμε. Αμήν.

Ὁ Οἰκουμενισμός καί τά πνευματικά τέκνα τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

ΜΕ ΠΟΛΛΗ θλίψη βλέπουμε σὲ διάφορες ἱστοσελίδες τοῦ διαδικτύου τὴ δράση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὴ Σερβία. Ἐπίσκοποι τῆς σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν πατριάρχη Εἰρηναῖο συμμετέχουν χωρὶς ἐνδοιασμοὺς σὲ διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκειακὲς

συναντήσεις, σκανδαλίζοντας τὸν μαρτυρικὸ πιστὸ σερβικὸ λαό.

Τὸ παράξενο ὅμως εἶναι ὅτι ἀνάμεσα στοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους εἶναι καὶ πνευματικὰ τέκνα τοῦ ἀειμνήστου Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς,

τοῦ μεγαλυτέρου ὀρθοδόξου θεολόγου καὶ ὁμολογητῆ τοῦ 20οῦ αἰῶνος.

Διερωτώμεθα: ποῦ πῆγαν οἱ πνευματικὲς ὑποθῆκες τοῦ ἁγίου Γέροντος, ὅτι ἡ ἀληθινὴἘκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ πώς ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ χειρότερη αἵρεση, πού

ἐμφανίστηκε ὡς τώρα στὴν Ἐκκλησία; Ποιὰ ἀναγκαιότητα τοὺς ὁδήγησε νὰ διαλέγονται μὲ ἴσους ὅρους μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλόθρησκους;

"Ο. Τ."

On being an Orthodox Christian

14.03.2012

By Michael Pravica

There is a popular saying among the Serbs: "Teško biti Srbin" (it's difficult to be a Serb) that I frequently heard as a child but never really understood until I sought, as an activist, to help give near totally censored Serbians and Serbian-Americans a voice in the United States. But then again, neither did I understand the true meaning of being an Orthodox Christian until I witnessed and continue to witness the persecution of Orthodox Christians all over the world including, shamefully, here in the United States - a nation that was founded on Judeo-Christian principles and whose founding fathers were very keen to separate Church from the State.

Α΄ ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ.

Ερευνάτε τας Γραφάς ότι εν αυταίς ευρήσετε ζωήν αιώνιον.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και Θεός, αδελφοί μου, ο γλυκύτατος αυθέντης και δεσπότης, ο ποιητής των αγγέλων και πάσης νοητής και αισθητής κτίσεως, παρακινούμενος ο Κύριός μας από την ευσπλαγχνίαν του, από την πολλήν αγαθότητά του, από την πολλήν αγάπην οπού έχει εις το γένος μας σιμά εις τα πολλά και άπειρα χαρίσματα οπού μας εχάρισε και μας χαρίζει καθ΄ εκάστην ημέραν και ώραν και στιγμήν, ιδού οπού μας ηξίωσε και σήμερον την αυγήν και τον εδοξάσαμεν και εδιαβάσαμεν και το άγιον Ευχέλαιον και εχρισθήκαμεν εις βοήθειάν μας και άμποτες ο Κύριος να μας ευσπλαγχνισθή δια πρεσβειών της δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας και πάντων των Αγίων, να συγχωρήση τας αμαρτίας μας και να μας αξιώση να απεράσωμεν και εδώ καλά, ειρηνικά και ηγαπημένα και μετά ταύτα να πηγαίνωμεν και εις τον Παράδεισον να χαιρώμεθα και να ευφραινώμεθα, να δοξάζωμεν την αγίαν Τριάδα.

Συνεχίζεται.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς)

Εκκλησία το Παν-μυστήριον.

Εν συγκρίσει προς τα άλλα μυστήρια του Θεού, αυτή αποτελεί το Παν-μυστήριον. Έκαστον θείον μυστήριον εντός της είναι ευαγγελισμός και μακαριότης και παράδεισος, διότι κάθε ένα απ΄ αυτά είναι πεπληρωμένον με τον Γλυκύτατον Κύριον. Ο δε Γλυκύτατος Κύριος; Με αυτόν ο παράδεισος γίνεται παράδεισος και η μακαριότης μακαριότης, με αυτόν και δια αυτού ο Θεός είναι Θεός και ο άνθρωπος άνθρωπος, με αυτόν και δι΄ αυτού η Αλήθεια είναι Αλήθεια και η Δικαιοσύνη Δικαιοσύνη. Επίσης και η Αγάπη Αγάπη, και η Αγαθότης Αγαθότης, και η Ζωή Ζωή, και η Αιωνιότης Αιωνιότης. Ιδού ποίον είναι το κεντρικόν και βασικόν ευαγγέλιον, εκ του οποίου πηγάζει ασίγητος παγχαρά δι΄ όλα τα όντα και δι΄ όλους τους κόσμους: ο Θεάνθρωπος και εν Αυτώ η Εκκλησία Του είναι το παν δια τα σύμπαντα. Και πώς να μην ονομάση κανείς πανευαγγέλιον την φανέρωσιν της αληθείας της ζωής κατά την οποίαν ο Θεάνθρωπος αυτός είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας! Εις την πραγματικότητα «αυτός εστι προ πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστησε» (Κολ. 1,17). Διότι Αυτός είναι Θεός, Αυτός Δημιουργός, Αυτός Προνοητής, Αυτός Σωτήρ, Αυτός η Ζωή της ζωής, και το ον του όντος, και η ύπαρξις της υπάρξεως: «ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα» (Κολ. 1,16). Αυτός είναι το τέλος παντός του υπάρχοντος. Ολόκληρος η κτίσις εδημιουργήθη ως Εκκλησία, και αποτελεί την Εκκλησίαν, «και αυτός εστιν η κεφαλή του σώματος, της Εκκλησίας» (Κολ. 1,18). Πρόκειται περί ελλόγου (logosnoj) παν-ενότητος της κτίσεως και περί ελλόγου παν-τελεολογίας της κτίσεως. Η αμαρτία απέκοψε εν μέρος της κτίσεως απ΄ αυτήν την έλλογον πανενότητα και παντελεολογίαν, και εβύθισεν αυτό εις άλογον αστοχίαν, δηλαδή εις τον θάνατον, εις την κόλασιν, εις τα βάσανα. Ένεκα τούτου ο Θεός Λόγος εις τον επίγειον κόσμον μας έγινεν άνθρωπος και επραγματοποίησεν ως Θεάνθρωπος την σωτηρίαν του κόσμου από την αμαρτίαν. Ο σκοπός της Θεανθρωπίνης Του Οικονομίας της σωτηρίας είναι να καθαρίση το παν από την αμαρτίαν και να το επιστρέψη εις την έλλογον κατάστασίν του, να αγιάση το παν, να το ενσωματώση εις το θεανθρώπινον σώμα Του, την Εκκλησίαν και τοιουτοτρόπως να αποκαταστήση την έλλογον παν-ενότητα και την έλλογον παν-τελεολογίαν.

Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου

Επιστολή 11^η

Εν Αθήναις τη 25 Αυγούστου 1905

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά χαίρετε εν Κυρίω!

Χάριτι θεία υγιαίνω, εταξιδεύσαμεν άριστα.

Η Ακακία πως έχει; Εύχομαι αυτή υγιείαν. Επεθύμουν να σας γράψω πλείονα, αλλά η προς το γράφειν διάθεσίς μου εισέτι υστερεί. Ήλθον εις επίσκεψίν μου η Αργυρώ και η Βασιλική και μοι είπον όσα η Μαρίκα έγραψεν εις την μητέρα της περί της παθήσεώς της, ηρώτησαν δε και δύο ιατρούς περί των αιτίων της ασθενείας της, οίτινες, καίτι εκάτερος κατ΄ ιδίαν ερωτήθη, συνεφώνησαν εις την διάγνωσιν της ασθενείας και απεφάνθησαν, ότι πρέπει ταχέως να υποβληθή εις μίαν τακτικήν θεραπείαν επί ένα τουλάχιστον μήνα, ίνα μη επέλθη δευτέρα συμφόρησις και τότε θα διατρέξη τον μέγιστον κίνδυνον της ζωής. Επειδή δε θεωρώ αναγκαίαν την ταχείαν της θεραπείαν, είπον να έλθη η μητέρα της να την πάρη και θα φροντίσω, εάν θέλη, να την εισάξω εις τον «Ευαγγελισμόν», εάν δε δεν θέλη, δύναται να νοσηλευθή και ως εξωτερική. Τέλος πρέπει να έλθη το ταχύτερον, ίνα μη τύχη και επέλθη νέα συμφόρησις. Πρέπει να επουλωθή το τραύμα της αρτηρίας. Τη εύχομαι να μένη ήσυχος και εγώ θα είμαι δι΄ αυτήν, άλλως τε θα τη επιτρέπω, να έρχηται μετά της Ειρήνης Δημητριάδου εις την Σχολήν, θα επιτρέψω δε ευθύς ως ο ιατρός με διαβεβαιώση, ότι ουδένα πλέον διατρέχει κίνδυνον η ζωή της. Συμβουλεύω τη Κασσιανή, να φροντίζη περί της υγείας της και να λαμβάνη τακτικώς τα φάρμακά της προς εντελή θεραπείαν της. Επίσης και η Ξένη να μη αμελή την θεραπείαν του σώματός της, φροντίζουσα δήθεν δια μόνην την ψυχήν της, ίνα μη πολεμηθή δεξιόθεν. Το ζώον δείτε επιμελείας τινος μετά συνέσεως. Δια χρόνου μακρού θα φθάσητε εις την τελειότητα, μη εντείνετε πλέον του μέτρου την χορδήν. Μάθετε, ότι το θείον δεν εκβιάζεται εις τας δωρεάς του. Δίδει όταν αυτό θέλη, και χαρίζηται πάντοτε τα θεία Αυτού δώρα. Ό,τι λαμβάνομεν, λαμβάνομεν δωρεάν δια θείον έλεος. Η τακτική εργασία και η τελεία προς Θεόν ανάθεσις της ελπίδος ημών εισιν αρεστά τω Κυρίω, Όστις δαψιλεύει τας χάριτάς Του. Ελπίζετε και εργάζεσθε, μη εντείνετε την χορδήν υπερμέτρως, μήποτε διαρραγεί προ του καιρού αυτής. Επιθυμώ να μη λυπήσθε δια την αναχώρησίν μου, αφού μάλιστα διεσώθην από κινδύνου. Η πολλή θλίψις δύναται να προέρχηται και από του πονηρού. Προσέχετε πολύ εις την επιφοράν τούτου του πάθους. Δεν το ονομάζω συναίσθημα, διότι το συναίσθημα περιστρέφεται εντός των ορίων του φυσικού. Η υπερβολή είναι πάθος και προέρχεται εκ του αντιπάλου. Όθεν προσέχετε. Θέλω να μανθάνω, ότι χαίρετε εν Κυρίω. Μη αποκρούετε την χαράν του Κυρίου δια της λύπης του πονηρού. Χαίρετε εν Κυρίω και πάλιν ερώ χαίρετε.

Εύχομαι υμίν πάσαις τα΄ άριστα.

Ο εν πνεύματι Πατήρ υμών

+Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος.

“whosoever sins you forgive on earth, will be forgiven in Heaven”

Confession is very holy Sacrament of our Church, during which we go to priest, and in complete honesty and repentance confess all our sins, not only actions but also thoughts and desires, not only what we did wrong but also good things that we failed to do. Christ, when He was on earth, gave the disciples the power to forgive sins, saying that “whosoever sins you forgive on earth, will be forgiven in Heaven”, and this power has been passed on to the priests.

Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Ο ΕΝ ΠΑΤΜῼ

ΣΤΙΣ 16 Μαρτίου ἡἘκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου

Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ. Ὁ Ἅγιος Χριστόδουλος γεννήθηκε

περὶ τὸ 1020 στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Οἱ γονεῖς του ἦσαν εὐγενεῖς,

πλούσιοι καὶ εὐσεβεῖς. Τὸν πατέρα του τὸν ἔλεγαν Θεόδωρο καὶ

τὴν μητέρα του Ἄννα. Τὸ βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Ἰωάννης καὶ

εἶχε ἰδιαίτερα χαρίσματα καὶ ἀρετές.Οἱ γονεῖς του, γιὰ νὰ τὸν κάνουν

νὰ στραφῆ στὰ γήϊνα τὸν ἀρραβώνιασαν σὲ μικρὴ ἡλικία, ὁ Ἰωάννης

ὅμως ποθώντας νὰ ἀποκτήση τὰ αἰώνια ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ

ὁδηγήθηκε σὲ μοναστήρι στὸ ὄρος Ὄλυμπος τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπου

κατὰ τὴν κουρὰ του ἔλαβε τὸ ὄνομα Χριστόδουλος. Μετὰ τὴν

κοίμηση τοῦ ἐναρέτου γέροντός του ἔφυγε γιὰ τὴν Ρώμη καὶ κατόπιν

γιὰ τοὺς Ἁγίους Τόπους. Λόγῳ ὅμως τῶν Ἀγαρηνῶν, ποὺ

λεηλατοῦσαν τὰ μοναστήρια ἐπῆγε στὸ ὄρος Λάτρος τῆς Μιλήτου,

ὅπου καὶ συνέχισε τοὺς ἀσκητικούς του ἀγῶνες. Ἔτσι ὁ Πατριάρχης

Κοσμᾶς Α΄ πιεζόμενος ἀπὸ τοὺς ἀσκητὲς τῆς περιοχῆς τὸν ἀναδεικνύει

ἀρχιμανδρίτη ὅλου τοῦ ὄρους. Ὁ ἅγιος Χριστόδουλος θαυμαζόταν

ἰδιαίτερα γιὰ τὴν ἀρετὴ τῆς γλυκύτητας τοῦ λόγου του. Ἀλλὰ δυστυχῶς

καὶ πάλι λόγῳ τῶν Μωαμεθανῶν ἀναγκάζεται νὰ φύγη καὶ νὰ πάη στὴν

Κῶ. Ποθώντας περισσότερη ἡσυχία ὁδηγήθηκε στὴ νῆσο Πάτμο, ὅπου

ἐκείνη τὴν περίοδο ἦταν τελείως ἔρημη. Γοητευμένος ἀπὸ τὴν ἡσυχία τῆς

Πάτμου ζητᾶ ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα  Ἀλέξιο Κομνηνὸ νὰ τοῦ δωριθῆ.

Ὁ αὐτοκράτορας δωρίζει τὴν νῆσο ἐπικυρώνοντάς την μὲ χρυσόβουλο

καὶ ταυτόχρονα τοῦ δίνει νομίσματα, γιὰ νὰ κτίση μοναστήρι. Καὶ πάλι

λόγῳ τῶν Ἀγαρηνῶν ἀναγκάζεται νὰ φύγη καὶ καταλήγει στὴν ἀκίνδυνο

Εὔβοια, ὅπου καὶ ἐκεῖ ἡ ἀρετὴ του ἔλαμψε καὶ πολλοὺς ἀνθρώπους

ὁδήγησε στὸν Κύριο. Στὶς 16 Μαρτίου τοῦ 1101 ὁ Ἅγιος Χριστόδουλος

παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸ Θεό, ἀφοῦ ἄφησε παρακαταθήκη στὴν

ἀδελφότητα νὰ γυρίσουν στὴ Ἱερὰ Μονὴ τῆς Πάτμου παίρνοντας

τὸ Ἅγιο λείψανό του καὶ ἀφήνοντας Κανονισμὸ μὲ τὸν τρόπο, ποὺ θὰ

πρέπει νὰ πολιτεύονται οἱ ἀδελφοί.