Ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ -- Του αειμνήστου Αλεξ. Καλόμοιρου
Ο ορθολογισμός του Παπισμού αυτήν την ίδια την
δυνατότητα επιτυχίας του σκοπού της ζωής των ανθρώπων την αρνείται, και βλέπει
την Σωτηρία σαν μία νομική δικαίωσι των ανθρώπων μπροστά σε μια εξαγριωμένη
ανθρωπομορφική θεία δικαιοσύνη. Για τους «Καθολικούς» ο άνθρωπος, δια της
σταυρικής θυσίας του Χριστού, σώζεται από την θεία δικαιοσύνη και όχι από τα
νύχια του διαβόλου, ο Θεός έρχεται να μας σώση από τον ίδιο τον Θεό. Ο Θεός
σκοτώνει τον Θεό, για να ικανοποιήση την δικαιοσύνη του Θεού! Φεύ της
βλασφημίας. Στην πραγματικότητα ο Χριστός πέθανε στον σταυρό για να αναστηθή
και έτσι να νικήση δια του θανάτου τον θάνατο, να απαλλάξη τους ανθρώπους από
τον θάνατο και κατ΄ αυτόν τον τρόπο να τους ελευθερώση από τον διάβολον ο
οποίος υπεδούλωσε τους ανθρώπους δια του φόβου του θανάτου και της φθοράς,
«όσοι φόβω θανάτου δια παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας». «Εις τούτο
εφανερώθη ο Υιός του Θεού, ίνα λύση τα έργα του Διαβόλου» (Α΄ Ιωάν. γ: 8). Μας
γλυτώνει ο Χριστός από τον διάβολο και μας φέρνει πάλι στην αγκαλιά του Θεού
απ΄ όπου ξεπέσαμε. Όμως αυτήν την δυνατότητα να επιστρέφουμε στην αγκαλιά του
Θεού οι παπικοί την αρνούνται, γιατί ο ορθολογισμός τους τούς υπαγορεύει ότι
καμμία δυνατότης επαφής δεν υπάρχει μεταξύ του ακτίστου Θεού και του κτιστού
ανθρώπου. Πως άρχισε η πλάνη τους; Ο ορθολογισμός εισήχθη στην Εκκλησία της
Δύσεως από ανθρώπους, που ήσαν μεν ευσεβείς, αλλά δεν είχαν κατορθώσει να
απαλλαγούν από τα δεσμά της ανθρωπίνης σοφίας. Τα πρώτα σπέρματα του
ορθολογισμού, που έπιασαν βαθειές ρίζες τα έσπειρε ο Αυγουστίνος. Από τους
Δυτικούς θεωρείται σήμερα ο μεγαλύτερος Πατήρ της «Εκκλησίας» των. Στην
συνείδησι όμως της Ορθοδόξου Εκκλησίας ποτέ ο Αυγουστίνος δεν υπήρξε άγιος.
Απόδειξις το ότι δεν αναφέρεται στα Μηναία, που είναι το επίσημο αγιολόγιο της
Εκκλησίας.
The Theological Dialogues and their failure -- Fr. George Metallinos
THE PRE-20TH CENTURY
THEOLOGICAL DIALOGUES AND THEIR LEGACY
Faithful to Her identity
and Her uninterrupted poemantic praxis towards the heretics and schismatics who
left Her bosom, Orthodoxy had embarked on a series of theological dialogues
with them1, immediately after the Schism of 1054 and through to the end of the
19th century, catering to their return to the in-Christ Truth. Her
dialogues with Western Christianity (initially with Papism, and from the 16th
century with the various branches of Protestantism) left an important legacy,
which Orthodoxy cannot overlook even in Her current ecumenical relations, in
order to preserve Her historical continuity.
ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ --- Orthodox Hymns
Ὁ δοκητισμός,
ἡ φοβερότερη αἵρεση ὅλων τῶν αἰώνων, δέχθηκε κατὰ φαντασίαν σάρκωση τοῦ Θεοῦ
Λόγου (δοκεῖν – φαίνεσθαι). Φαινομενική, δηλαδή, παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν ἐνδοκοσμικὴ
πραγματικότητα. Γιὰ ποιὸ λόγο, θὰ μποροῦσε νὰ ἐρωτήσει κανείς. Οἱ Δοκῆται ἢ
Δοκηταὶ κάθε ἐποχῆς δὲν μποροῦν νὰ ἀνεχθοῦν, στὰ ὅρια τῆς λογικῆς τους, τὴ
σάρκωση καὶ τὴ γέννηση τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου. Μεταβαλλόμενοι σὲ αὐτόκλητους
ὑπερασπιστὲς τοῦ κύρους τοῦ Θεοῦ, ντρέπονται νὰ δεχθοῦν κάτι, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς
ἐπέλεξε γιὰ τὴ σωτηρία μας. Τὸ δρόμο τῆς μητρότητας. Νὰ γεννηθεῖ δηλαδὴ ἀπὸ μία
Μάνα, ἔστω καὶ ἂν Αὐτὴ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὸ καθαρότερο
πλάσμα ὅλης τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, τὴν Παναγία Παρθένο, την Κυρία Θεοτόκο μας!
Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΔΑΒΙΔ του εν Θεσσαλονίκη.
Δαβίδ ο πολυϋμνητος ούτος Πατήρ, επίγειος Άγγελος και επουράνιος
άνθρωπος, εγεννήθη και ανετράφη εις την λαμπράν και μεγαλόπολιν Θεσσαλονίκην,
και απαρνηθείς τον κόσμον και τα εγκόσμια εγκατέλιπε φίλους και συγγενείς,
τιμήν και δόξαν πρόσκαιρον, χρήματα, κτήματα και πάσαν άλλην ευδαιμονίαν
πρόσκαιρον, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, κατά την ευαγγελικήν παραγγελίαν, και
ηκολούθησε τω Δεσπότη, σηκώσας τον Σταυρόν εκ νεότητος, επειδή ετρώθη βαθέως η
καρδία του από τον ένθεον έρωτα.
Ο Πανσεξουαλισμός αφηνίασε.
Πολλά θηρία λυσσομανούν, δια να κατασπαράξουν τους
Ορθοδόξους Έλληνας. Να εξαφανίσουν τον Ορθόδοξον Ελληνισμόν. Το πιο επικίνδυνον
από αυτά, ο Πανσεξουαλισμός. Αποκτηνώνει τον άνθρωπον. Δολοφονεί την ψυχήν και
θεοποιεί την σάρκα. Καταβιβάζει το κέντρον της σκέψεως του ανθρώπου από τον
Θεοδρόμον νουν εις το υπογάστριον. Ανέκαθεν βεβαίως υπήρχεν ο «νόμος της
σαρκός», που αντεστρατεύετο εις τον «νόμον της διανοίας». Σήμερα, όμως,
προσέλαβε τας διαστάσεις συστηματικής κινήσεως. Σήμερα διαθέτει άφθονα και πλούσια
μέσα: α) Τον ημερήσιον και περιοδικόν Τύπον. Αι φωτογραφίαι, που δημοσιεύονται,
τροφοδοτούν τας κατωτέρας ορμάς· αφυπνίζουν την γενετήσιον βουλιμίαν·
κατασπιλώνουν τον παρθενικόν θάλαμον της ψυχής με εικόνας και παραστάσεις
αισχρότητος. β) Τας διαφημίσεις. Αι παραστάσεις ημιγύμνων γυναικών, με πορνικήν
διάθεσιν, καταστρέφουν την εντροπήν, χαλαρώνουν την ηθικήν αυστηρότητα και
αιχμαλωτίζουν με τα δεσμά του φιληδόνου θεάματος την διάνοιαν.
Η Ελλάς, κράτος πολυεθνικόν!
Καθ΄ ην στιγμήν η Ελλάς υποχωρεί και ταπεινούται εις κάθε
τομέα, εφ΄ όλης της γραμμής των εθνικών θεμάτων, και ενώ εκδηλούται γενική
διάλυσις και παρακμή της Χώρας, έχομεν τώρα το συμπλήρωμα: Δια νομοσχεδίου
νομιμοποιούνται οι μετανάστες εις την Χώραν μας! Συνεπώς ανατρέπεται η
δημογραφική τάξις και νοθεύεται η πληθυσμιακή αναλογία εις την χώραν μας. Η
Ελλάς αποδεχομένη την τοιαύτην εξέλιξιν και νομιμοποιούσα την πανσπερμίαν των ξένων, μετατρέπεται εις
χώραν μεταναστών, λαθρομεταναστών και
γενικώς αλλοδαπών! Δεν είχομεν αμφιβολίαν δια την πορείαν αυτήν του ολέθρου.
Από 24 ετών επετράπη εις τους Αλβανούς να κατακλύσουν ανεξελέγκτως την Χώραν.
Άκρα αβρότης επεδεικνύετο προς αυτούς, και όταν ακόμη επεδίδοντο εις
πρωτοφανείς κακουργίας κατά των Ελλήνων.
---------------------------
Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
---------------------------
Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
Ἐάν οἱ ἐπιβάται ἑνός λεωφορείου τοποθετήσουν εἰς τήν θέσιν τοῦ ὁδηγοῦ ἕνα τυφλόν καί τρελλόν, ποῦ θά καταλήξῃ τό λεωφορεῖον; Ἀσφαλῶς εἰς τόν γκρεμόν! Αὐτό συμβαίνει καί μέ τήν Ἑλλάδα! Πρωθυπουργοί γίνονται μόνον ὅσοι εἶναι φανατικοί ἀνθέλληνες!
Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ
Η ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἰς τό Φανάριον καί ἡ ἀντίστοιχος τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου τῶν
Νεοημερολογιτῶν εἰς τό Βατικανόν μέ τάς συμπροσευχάς καί τούς λόγους, οἱ ὁποῖοι
ἀντηλλάγησαν, ἀποδεικνύει ὅτι ἡ οἰκουμενιστική πορεία τῶν ἡγετῶν τοῦ
νεοημερολογιτισμοῦ ἐπιταχύνεται. Οἱ ῞Αγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν ὅτι ὁ μόνος τρόπος
ἀντιδράσεως πρέπει νά εἶναι ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ ὀνόματός των καί ἡ ἐκκλησιαστική
κοινωνία μετ᾿ αὐτῶν. Μόνον μέ αὐτόν τόν τρόπο ἐνδέχεται να συνετισθοῦν καί νά ἀλλάξουν
πορείαν. Ο Καθηγητής κ. Παναγιώτης ῾Ηλιόπουλος εἰς πρόσφατον ὁμιλίαν του ἀνέφερε
σχετικά παραδείγματα ἀπό τήν ἱστορίαν τῆς ᾿Εκκλησίας. Ὅταν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες
συναντοῦσαν κληρικό πού δέν ὀρθοτομοῦσε τόν λόγο τῆς ἀληθείας, ἦταν δηλαδή αἱρετικός,
δέν συμπροσεύχονταν καί δέν συλλειτουργοῦσαν μαζί του, ἔπαυαν δέ νά ἀναφέρουν
το ὄνομά του στίς ἱερές ἀκολουθίες (διακοπή μνημοσύνου) ἄν ἦταν ποιμένας τους.
Στή συνέχεια θά ἀναφέρω ἀπό τήν ἱστορία τῆς ᾿Εκκλησίας μερικά περιστατικά
διακοπῆς μνημοσύνου, Πατριαρχῶν Κων/πόλεως κυρίως, ἀπό κορυφαίους πατέρες τῆς ἐκκλησίας,
πού ἔκαναν μάλιστα πρό Συνοδικῆς ἀποφάσεως, μερικές δέ φορές μετά ἀπό αἱρετικές
ψευδοσυνόδους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)