Oικουμενισμός η εσχάτη παναίρεση

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Γης απόγονον παλινδρομήσασαν ταύτη, Θεότητος σύμμορφον φύσιν ο Πλάστης, ως ατρέπτως νηπιάσας ανέδειξεν.

Ερμηνεία.

Ο Πλάστης, λέγει, και Δημιουργός των ανθρώπων, την φύσιν του Αδάμ την από γης γεννηθείσαν, και πάλιν εις αυτήν την γην επιστραφείσαν και διαλυθείσαν δια του θανάτου, κατά την θείαν εκείνην απόφασιν την λέγουσαν «Γη ει, και εις γην απελεύση» (Γέν. γ: 19), αυτός επειδή έγινε νήπιος ατρέπτως και αναλλοιώτως, δηλαδή ουχί τραπείς εις όπερ ουκ ην, αλλά μείνας όπερ ην: ήτοι Θεός, ήνωσε με την ιδικήν του υπόστασιν την των ανθρώπων φύσιν, και προσέλαβε το χείρον (την ανθρωπότητα) ίνα αντιδώ το βέλτιον (την Θεότητα) ως είπεν η Θεολόγος του Γρηγορίου φωνή. Τούτου χάριν αυτός ενανθρωπήσας, ανέδειξε την φύσιν του Αδάμ την εις γην επιστραφείσαν σύμμορφον της ιδικής του Θεότητος: ήτοι εθέωσε τον άνθρωπον· «Μετασχηματίσει γαρ (ο Χριστός), λέγει ο θείος Απόστολος, το σώμα της ταπεινώσεως ημών εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι της δόξης αυτού» (ήτοι τω ενδόξω κατά περίφρασιν) (Φιλιπ. γ: 21).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 11 Ιανουαρίου 2015

ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ. Θεοδοσίου κοινοβιάρχου, Αγαπίου.

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος καταγόταν ἀπὸ τὴν κωμόπολη τῆς Μωγαρισσοῦ, ἡ ὁποία ἀνῆκε στὴν ἐπαρχία τῆς Καππαδοκίας. Ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Λέοντος τοῦ Θρακὸς καὶ ἔφτασε ἕως καὶ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Ἀναστασίου (491 – 518 μ.Χ.). Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Προαιρέσιος καὶ ἡ μητέρα του Εὐλογία. Ἦταν καὶ οἱ δυὸ εὐσεβεῖς καὶ πιστοὶ ἄνθρωποι. Ὁ Θεοδόσιος ὅμως, ἀπὸ θεῖο ζῆλο, δὲν ἀκολούθησε τὴν ἔγγαμο ζωή, ἀλλὰ τὸ μοναχικὸ βίο. Γι’ αὐτὸ ἔφυγε ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα νὰ προσκυνήσει τοὺς Ἁγίους Τόπους. Στὴ συνέχεια μετέβη στὴν Ἀντιόχεια, ὅπου ἐπισκέφθηκε τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Στυλίτη, ὁ ὁποῖος τὸν ἐμύησε στὰ τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ προεῖπε ὅτι θὰ γίνει ποιμένας πολλῶν λογικῶν προβάτων. Ἀσκήτεψε κοντὰ στὸ θαυμαστὸ καὶ ἐνάρετο ἀσκητή, ποὺ ὀνομαζόταν Λογγίνος, μὲ τὸν ὁποῖο μαζὶ μελετοῦσε, συζητοῦσε καὶ προσευχόταν καὶ τοῦ ὁποίου σπούδαζε τὴν πνευματικὴ διαύγεια καὶ τὴ μεγάλη ταπεινοφροσύνη.

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἄσκηση, ἔφθασε σὲ τόσο ὕψος ἠθικῆς τελειότητας, ὥστε νὰ ἐπιτελεῖ, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, θαύματα. Ὁ Ἅγιος εἶχε κατασκευάσει ἕναν τάφο γιὰ τὸν ἑαυτό του, ὥστε βλέποντάς τον νὰ ἐνθυμεῖται τὸ θάνατο. Τὸν τάφο αὐτὸν ἐγκαινίασε μὲ τὸν θάνατό του ἕνας Ἅγιος ἀσκητής, ὀνόματι Βασίλειος. Τὸν ἀσκητὴ λοιπὸν αὐτόν, ἐνῶ εἶχε πεθάνει, μόνο ὁ Θεοδόσιος καὶ ἕνας ἄλλος μοναχὸς τὸν ἔβλεπαν νὰ στέκεται ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους μοναχοὺς καὶ νὰ συμψάλλει. Στοὺς ὑπόλοιπους μοναχοὺς ὁ Βασίλειος ἦταν ἀθέατος. Ἕνα ἄλλο θαῦμα τοῦ Ἁγίου, εἶναι τὸ ὅτι σὲ ἕναν τόπο στὸν ὁποῖο πρόκειται νὰ ἱδρύσει μοναστήρι, ἄναψε σβησμένα κάρβουνα, χωρὶς νὰ ἔχει φωτιά.

Ἀλλὰ καὶ τὸ προορατικὸ χάρισμα εἶχε λάβει ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ Ἅγιος. Ἔτσι προεῖπε τὴν καταστροφὴ ποὺ θὰ γινόταν στὴν Ἀντιόχεια ἀπὸ μεγάλο σεισμό.

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ὑπῆρξε καὶ καθηγητὴς πολλῶν μοναχῶν στὴν ἀσκητικὴ ζωή. Δὲν ἄργησε ἔτσι πλησίον του νὰ σχηματισθεῖ κοινοβιακὴ ζωὴ ποὺ τὸν εἶχε ὡς κέντρο καὶ ὁδηγό. Ὁ ὑπερβολικὸς ἀριθμὸς τῶν μοναχῶν ποὺ συγκεντρώθηκαν κοντά του, τὸν ἔκανε νὰ σκεφθεῖ ποὺ θὰ ἦταν προτιμότερο νὰ ἱδρύσουν κοινοβιακὸ μοναστήρι. Μετὰ ἀπὸ προσευχὴ καὶ σκέψη ἐξέλεξαν ἐρημικὸ τόπο, πέραν τῆς Νεκρᾶς Θάλασσας, ἡ ὁποία ἀπέχει ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα ἀρκετὲς ὧρες. Ἐκεῖ τὸ μέγα πλῆθος τῆς ἀδελφότητας, ἔκτισε σὲ λίγο χρόνο μονὴ μὲ ἐκκλησία καὶ νοσοκομεῖα, καθόσον ἡ φήμη τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου ἔφερε ἐκεῖ πλήθη ποὺ ζητοῦσαν τὴν συμβουλή του, τὴν εὐλογία του ἣ τὴν ὑλική του βοήθεια. Ἐκεῖνος τοὺς δεχόταν πατρικὰ πάντοτε, τοὺς καθοδηγοῦσε, τοὺς ἐνθάρρυνε ἢ τοὺς παρακαλοῦσε, σὰν νὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἔπασχε καὶ εἶχε ἀνάγκη τῆς ἰατρείας. Στὶς ὧρες τοῦ μεσονυκτίου ἀνέτεινε τὰ χέρια του στὸν οὐρανὸ καὶ ζητοῦσε ἐνίσχυση καὶ χάρη καὶ ἄφεση γιὰ ἀνθρώπους, πρὸς τοὺς ὁποίους πρὸ ὀλίγων ὡρῶν ἦταν ἐντελῶς ἄγνωστος.

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος, ἀφοῦ ἔφθασε σὲ βαθύτατο γῆρας, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Ἡ εἴδηση τῆς κοιμήσεώς του διαδόθηκε σὰν ἀστραπή. Καὶ ἔτρεξαν πολλοί, λαϊκοί, κληρικοὶ καὶ μοναχοί, ἀκόμη καὶ Ἐπίσκοποι, γιὰ νὰ ἀσπαστοῦν τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου ἀνδρός, ποὺ στάθηκε γιὰ ὅλους φιλόστοργος πατέρας καὶ προστατευτικὸς ἀδελφός. Καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων προσῆλθε νὰ ἀσπασθεῖ καὶ νὰ παραστεῖ στὴν ἐξόδιο Ἀκολουθία. Μεγάλη δὲ ὑπῆρξε ἡ συγκίνησή του, ὅταν βρέθηκε ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ σκηνώματος τοῦ Ὁσίου. Ἡ σύναξή του ἐτελεῖτο στὸ σεπτὸ Ἀποστολεῖο τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου, ποὺ ἦταν κοντὰ στὴν Ἁγία Σοφία. 

Father Josiah Trenham - Shedding Our Old Skin

Father Josiah Trenham - Shedding Our Old Skin (mp3)

http://impantokratoros.gr/http://impantokratoros.gr/F9E9EC0C.en.aspx

The Orthodox Faith

 The Orthodox Church is founded on the mystery of God's Word. As the Father has sent me, I also send you (John 20: 21). It is a fundamental conviction of the Orthodox believer that the Church has been sent into the world to live and bear witness to the loving vocation, with which God enfolds humankind from the beginning of its existence, through the presence within herself of God's Word,. "For God so loved the word that he gave his only begotten Son... God did not send his Son into the world to condemn the world, but that the world through him might be saved" (John 3: 16-17).

 According to the Orthodox point of view, the vocation and responsibility of the Church is to hold to the truths, which are revealed by the historical appearance of Jesus Christ, and preserve them, under the guidance of the Holy Spirit, as a living tradition within the ecclesial body. The Church is described in the Bible as the pillar and ground of the truth (I Tim. 3: 15). This means that every perfect gift and every truth revealed in Christ is kept intact in the Church and transmitted as a dynamic tradition and a life giving reality in every historic now» The very being of the Church is understood as Orthodox communion.

 The issue of tradition is of capital importance for the understanding of the faith, work and life of the Orthodox Church. Tradition is not simply the transmission of an abstract teaching, but rather the maintenance of the eternal truth of the Gospel. Tradition is lived in time and history. This means that the Church has received the faith of the Apostles, maintains it and lives this faith as a divine heritage and dynamic process. Thus, the Orthodox Faith, once delivered to the Apostles and the Saints, is preserved as a living inheritance in specific situations; it has, under the guidance of the Holy Spirit, a historic continuity and actuality.

 Orthodox the Church of the Seven Ecumenical Councils. The life of the Orthodox Church is marked by the teaching of the Seven Ecumenical Councils. These Councils were formal gatherings of the bishops of the whole Church in order to regulate doctrinal issues and define the Orthodox teaching upon the basic themes of the Christian faith, mainly the Trinity and the Incarnatlon.⁴ For the Orthodox, the content of the Christian faith is expressed in the definitions and the regulation of the Ecumenical Councils. The work of the Ecumenical Councils was not abstract speculation. When the bishops of the Councils drew up definitions their intention was to protect the people of God and exclude false teachings and deviations leading to error and heresy, and consequently making salvation impossible. It is for precisely this reason that the definitions of the Ecumenical Councils are held to possess the highest authority which the Orthodox Church can exercise. Thus, with a deep consciousness of the perfect continuity with the preaching of the Apostles, the Orthodox Church acknowledges the following as Ecumenical Councils:

·         The Ist Ecumenical Council, held in Nicaea in 325, which formulated the First Part of the Creed defining the divinity of Christ, the Son of God

·         The 2nd Ecumenical Council, held in Constantinople in 381, which formulated the Second Part of the Creed defining the divinity of the Holy Spirit.

·         The 3rd Ecumenical Council, held in Ephesus in 431, which defined Christ as the Incarnate Word of God and His Mother as Theotokos.

·         The 4th Ecumenical Council, held in Chalcedon in 451, which defined Christ as perfect God and perfect Man in one Person. It stressed that the two natures were united in the hypostasis of the Word "without confusion, change, division or separation»

·         The 5th Ecumenical Council, held in Constantinople in 553, which reconfirmed the doctrines concerning the Holy Trinity and the Person of Christ.

·         The 6th Ecumenical Council held in Constantinople in 681, which affirmed the true humanity of Jesus Christ, by clarifying that Christ has two natures and consequently two wills and actions, the divine and the human.

·         The 7th Ecumenical Council, held in Nicaea in 787, which affirmed that Holy Icons are authentic expression of the Orthodox faith.

Αυτοκτονούμε!!!

Καρφί δεν μας καίγεται με την τελείαν αδιαφορίαν της γενοκτονίας, την οποίαν ενεργεί από αρκετών ετών η Ελλάς εις βάρος της υπάρξεώς της, αλλά και της βαρυτάτης ευθύνης, η οποία βαρύνει Γονείς, μαιευτήρας(=φονείς εν ψυχρώ)  την πολιτείαν εις το πρόσωπον των αδιαφόρων, φιλοχρημάτων εθνοπατέρων, την Εκκλησίαν, η οποία θα ηδύνατο να κηρύξη εν διωγμώ τον ελληνικόν Λαόν από μέρους των εκάστοτε κρατούντων και με αφορισμόν των ανδρογύνων, που επιζητούν και δέχονται την έκτρωσιν.

Καταργήθηκε η ποινή του θανάτου, αλλά εκτελείται κάθε μέρα το Έθνος από την αδιαφορία των αρμοδίων για το πρώτο εθνικό πρόβλημα το δημογραφικό.

Καταργήθηκε η ποινή του θανάτου, αλλά δολοφονούνται κάθε μέρα εκατοντάδες έμβρυα με τις ανεξέλεγκτες εκτρώσεις.

Ιανουάριος 1970---Δεκέμβριος 2014

16.310.000 ελληνόπουλα κατακρεουργήθηκαν από εκτρώσεις!!!

Με το εθνικό έγκλημα της νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων και μάλιστα με δαπάνες του κράτους, δια του Ν. 1609 του 1986.

 Με την έντεχνη από το  1980  αλλοίωση της ομοιογένειας των Ελλήνων με περίπου 3.000. 000 μουσουλμάνων λαθρομεταναστών.

 Και τώρα με την  σταδιακή απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες και λαθρομετανάστες, είναι όντως τραγικόν, ευρισκόμεθα προ της  αλλοιώσεως και μειώσεως του ελληνικού πληθυσμού, και οι υπεύθυνοι του έθνους συνεχίζουν να νομιμοποιούν και να πληρώνουν δια 350 χιλιάδες περίπου, εκτρώσεις, ετησίως.

 Αυτοκτονούμε!!!

Τοῦ μακαριστοῦ καθηγητοῦ Ἀνδρέα Θεοδώρου

«….Καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει ἰδιαιτέρως νὰ προσέξουμε. Μάλιστα οἱ ταγοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἄν, ἐλαυνόμενοι ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κακῶς νοουμένου Οἰκουμενισμοῦ, θελήσουν νὰ ἀποβάλουν τὸν ἐκκλησιολογικὸν “ἐπαρχιωτισμόν” (μὲ τὸν ὁποῖον κατηγοροῦν τοὺς ὀρθοδόξους συντηρητικοὺς χριστιανούς!) καὶ νὰ κάνουν ἀνοίγματα θεαματικὰ στὸ διαχριστιανικὸ θέατρο τῆς Οἰκουμένης· ἄν, ἀντὶ τοῦ συνετοῦ καὶ περιεσκεμμένου θεολογικοῦ διαλόγου τῆς ἀλήθειας, τὸν ὁποῖον ὀφείλουν νὰ κάνουν μὲ βαρὺ αἴσθημα εὐθύνης, μὲ ταπείνωση καρδίας καὶ φόβο Θεοῦ, ἐπιδοθοῦν σὲ ἀλχημεῖες καὶ ἅλματα οἰκουμενιστικά· ἄν, ἀντὶ μιᾶς πραγματικῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἐπὶ τοῦ θεμελίου τῆς μιᾶς πίστεως καὶ τοῦ ἑνὸς βαπτίσματος, ἐπιδιώξουν μίαν ἐξωτερικὴ συγκόλληση τῶν Ἐκκλησιῶν, ἕνα ἐκκλησιολογικὸ τερατούργημα καὶ ἕνα νόθο συμβιβασμό, ἂς εἶναι βέβαιοι ὅτι ἐκεῖνο ποὺ τελικὰ θὰ κατορθώσουν εἶναι ἡ διάσχιση τοῦ χιτῶνος τῆς Ὀρθοδοξίας. Σὲ μιὰ τέτοια προοπτική, σημαντικὸ μέρος τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος δὲν θὰ τοὺς ἀκολουθήσουν. Καὶ τὸ σχίσμα στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας μας θὰ εἶναι βέβαιο· σχίσμα πρωτοφανὲς καὶ ἀδυσώπητο!».

ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015 (ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ) -- «Τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς»

Φωτεινές μεταρσιώσεις

Με την Κυριακή μετά τα Φώτα κλείνει ο εορταστικός κύκλος του Δωδεκαημέρου, όπως συνηθίζουμε να τον ονομάζουμε μέσα από την παράδοσή μας. Με τη Σάρκωση Του ο Κύριος μάς ένωσε με τη ζωή του Θεού. Με τη Βάπτισή Του φανέρωσε ότι είναι ο Υιός του Θεού, ο αληθινός Σωτήρας μας. Έτσι, τα Θεοφάνεια που πρόσφατα γιορτάσαμε, προβάλλει ως κατ’ εξοχή μέρα χαράς και αγαλλίασης για όλη τη δημιουργία και τον κόσμο. Είναι η ημέρα των Φώτων που διασκορπίζουν και διαλύουν τα λογής σκοτάδια στα οποία καθημερινά βυθίζεται ο άνθρωπος.

Η σημερινή ευαγγελική διήγηση ανοίγει ενώπιόν μας αλήθειες, οι οποίες μάς οδηγούν στο αληθινό φως που προσφέρει μόνο ο Χριστός. Βέβαια, κάποια φώτα υπήρχαν και στην αρχαιότητα, αλλά αυτά ήταν πολύ αμυδρά και αδύναμα για να φωτίσουν το δρόμο των ανθρώπων και να τους οδηγήσουν στην πραγματική σωτηρία. Αυτά τα φώτα αφορούν τους ανθρώπους εκείνους που διατύπωναν μεν κάποιες “σοφίες”, οι οποίες όμως κινούνταν στη ρηχότητα και δεν είχαν καθόλου το βάθος του ζωντανού νερού που προσφέρει η αστείρευτη πηγή της Εκκλησίας μας.

Το Φως το αληθινό που διαλύει και εξανεμίζει πραγματικά τα σκοτάδια της ζωής και απεγκλωβίζει τον άνθρωπο από τα πολλαπλά αδιέξοδά του, είναι ένα και μοναδικό. Είναι ο ίδιος ο Χριστός. Το Φως αυτό είναι εκείνο που βοηθά τον κάθε άνθρωπο να οδηγήσει τα βήματά του στην αλήθεια της ζωής και να απομακρυνθεί από την πλάνη των ειδώλων. Είναι εκείνο ακόμα που δείχνει τον προορισμό μας πάνω στην γη. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που προανήγγειλε ο προφήτης Ησαϊας, πολλούς αιώνες πριν τον ερχομό του Χριστού: “Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς”.