ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ -- Υπό Μακαρίου Σκορδίλη ή Κοφού.

«Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1:38).

Δεν είναι νομίζω η ταπεινωφροσύνη περισσότερον από όλας τας άλλας αρετάς περιφρονημένη από τον άνθρωπον, όχι δι΄ άλλην αιτίαν, αλλά διότι ούτος δεν κατώρθωσεν ακόμη να αποκαλύψη τον πολύτιμον εκείνον θησαυρόν, τον οποίον περιλαμβάνει αύτη η αρετή εντός των μακαρίων κόλπων της. Έλα εδώ εις το μέσον, συ τρισάθλιε Εωσφόρε, μαύρον και σκοτεινόν νέφος του Άδου και της κολάσεως, εγέρθητι από την άσβεστον ταύτην κάμινον όπου κατακαίεσαι, συ ο οποίος δεν ήθελες να ταπεινώσης την πονηράν σου καρδίαν, όταν είχες πλουτισμένον τον νουν με υπερβάλλουσαν γνώσιν, να μαρτυρήσης αν εγώ δεν λέγω την αλήθειαν. Ποία είναι εκείνη η αιτία, η οποία σε εξώρισεν από τον ουρανόν, σε εγύμνωσεν από τας ακτίνας και τας λάμψεις των αγγελικών ουσιών και σε ημαύρωσε με όλα τα σκότη του Άδου; Τι είναι εκείνο το οποίον σε κατεβίβασεν από την υπερουράνιον δόξαν και σε εκρήμνισε κάτω εις μίαν φοβεράν ατιμίαν και σε εσφράγισε μέσα εις την αιώνιον κόλασιν ως κατάδικον; Ειπέ μας΄ ήτο άλλη αιτία, ει μη διότι υπερηφανεύθης και ηθέλησες να αναβής υπεράνω του Θεού σου και Πλάστου; Βεβαίως η υπερηφάνεια σε εκρήμνισεν, άθλιε, από την προτέραν σου δόξαν και αγγελικήν φύσιν.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 14 Μαρτίου 2018

Βενεδίκτου του οσίου, Αλεξάνδρου μάρτυρος του εν Πίδνη, Ευσχήμονος επισκόπου και ομολογητού, Δημητρίου νεομάρτυρος Τουρναρά (1654).

Ὁ Ὅσιος Βενέδικτος γεννήθηκε τὸ ἔτος 480 μ.Χ. στὴν ἐπαρχία Νουρσίας τῆς Οὐμβρίας. Οἱ γονεῖς του τὸν ἔστειλαν νὰ σπουδάσει στὴ Ρώμη, ἀλλὰ ἡ χλιδὴ τῆς πρωτεύουσας εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ φουντώσει στὴν ψυχή του ἡ ἐπιθυμία τοῦ μοναχικοῦ βίου. Ὅταν ἔχασε τοὺς γονεῖς του, ἡ τροφός του ἀνέλαβε τὴν κηδεμονία ἐκείνου καὶ τῆς ἀδελφῆς του Ἁγίας Σχολαστικῆς. Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἐγκατέλειψε τὴν οἰκογένειά του καὶ ἀφιερώθηκε στὸν Θεό. Ἀρχικὰ ἀσκήτεψε στὸ Ἀφίλε, βορειοανατολικὰ τῆς Ρώμης καὶ κατόπιν σὲ δυσπρόσιτο σπήλαιο τοῦ Σουμπιάκο.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΤΟ ΠΑΝΕΘΝΙΚΟN ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

1.Ἕνα κοσμογονικὸ γεγονός, ὅπως ἡἙλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ ᾽21, εἶναι φυσικὸ νὰ μένει πάντα τὸ ἐπίκεντρο ὄχι μόνο τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς ἀνεύθυνης δημοσιογραφίας. Πόσα δὲ λέγονται καὶ γράφονται κάθε χρόνο γιὰ τὸ «Εἰκοσιένα»! Ὁ καθένας ὅμως βλέπει τὴν Μεγάλη Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση μὲ τὸ δικό του τρόπο καὶ τὴν κρίνει ἀνάλογα μὲ τὶς ἰδεολογικὲς δεσμεύσεις του καὶ τὴ σκοπιμότητα, ποὺ θέλει νὰ ὑπηρετήσει.Ἔτσι οἱ δέσμιοι τῆς πολιτικῆς τους τοποθέτησης, ἐγκλωβισμένοι στὴν προκατάληψη καὶ τοὺς ἀναχρονισμούς τους, βλέπουν τὸ ᾽21 μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα μεταγενέστερων κοινωνικῶν θεωριῶν καὶ μὲ τὴν προχειρότητα τοῦ ἐρασιτέχνη ἀρνοῦνται τὸν ἐθνικὸ του χαρακτήρα, παρουσιάζοντάς το σὰν ἕνα ἁπλὸ κοινωνικὸ γεγονός, μὲ στόχους βασικοὺς ὄχι τόσο τοὺς Τούρκους, ὅσο…τοὺς Κοτζαμπάσηδες καὶ τοὺς Ἀρχιερεῖς, τοὺς «προσκυνημένους», ὅπως λένε. Καὶ μόνο ὅμως τὸ γεγονός, ὅτι Κοτζαμπάσηδες καὶ Ἱεράρχες, σὰν τοὺς Μαυρομιχαλαίους, τὸν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, τὸν Σαλώνων Ἡσαΐα, τὸν Ρωγῶν Ἰωσὴφ κ.ἄ. ἔγιναν «μπροστάρηδες» στὸν ἀγώνα, βεβαιώνει πὼς στερεῖται κάθε ἀντικειμενικότητα ἡ ταξικοποίηση τοῦ ᾽21. Ὑπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες, γνωστὲς καὶ δημοσιευμένες, ποὺ φανερώνουν τὸν πανεθνικὸ χαρακτήρα τοῦ ᾽21.

15η ΕΚΠΟΜΠΗ (2018-3-9) Ο π. Θ. Ζήσης στο ''Ράδιο Ενημέρωση 92,2''

Το κύκνειον άσμα

Ο κύκνος είναι μεγαλόσωμον, κατάλευκον πτηνόν, αμφίβιον, με μακρότατον και πολύ ευκίνητον λαιμόν. Ζη και εις την Ελλάδα και εις πολλάς χώρας και των πέντε (ίσως) ηπείρων, τινά εκ των ειδών αυτού ζώσιν άνω των πεντήκοντα ετών. Κατά την παράδοσιν, προαισθανόμενος τον θάνατον εκσπά εις μελωδικούς θρήνους. Ο επίγειος βίος ενός ανθρώπου και δη ο παραγωγικός εις έργα πνευματικής ιδίως παραγωγής εκτείνεται εις ολίγας δεκαετίας, αι οποίαι διακόπτονται από θλιβερά γεγονότα ή φυσιολογικώς, μη εκτεινόμεναι πλέον της ενάτης δεκαετίας. Ήδη ο υποφαινόμενος, άγων το 92^ον έτος της ηλικίας του και εργαζόμενος υπέρ το δεκάωρον καθημερινώς, χειρωνακτικώς και πνευματικώς εν μέσω πολλών στερήσεων και περισσοτέρων κινδύνων αισθάνεται καμπτομένας τας σωματικάς και πνευματικάς δυνάμεις του και με πολύν κόπον ανταποκρίνεται εις τας ατομικάς και οικογενειακάς του ανάγκας, ιδιαιτέρως δε κατά την τελευταίαν πενταετίαν, καθ’ ην περιποιείται και την κατάκοιτον σύζυγόν του. Η ζωή μου διέρρευσεν εν μέσω πολλών κόπων και αφθόνου ιδρώτος, αφού η εργασία απετέλει δι’ εμέ όχι αγγαρείαν αλλά χαράν. Επί τέλους επέστη η ώρα να καταθέσω τα όπλα, χωρίς ακόμη να έχω ανάγκην βοηθείας εις τας ατομικάς μου ανάγκας.

Ο κύκνος, ο επιθανάτιος, μελωδεί τα άσμα του. Και εγώ, πλησιάζων πλέον προς την δύσιν του επιγείου μου βίου πρέπει να μελωδήσω το πλέον θεάρεστον και σωτήριον άσμα. Το άσμα της συγγνώμης,,,,,

Του Δημητρίου Οδ. Κρικέλλα συνταξιούχου Λυκειάρχου – Μάϊος 2002