Ἡ χώρα ἀντιμετωπίζει προβλήματα ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ. Μέσῳ τῆς λαθρομεταναστεύσεως τὸ Ἰσλάμ ἐλέγχει τὴν χώραν καὶ μοιραίως τὴν ὅποιαν παραγωγήν. Ἕνα πολὺ σημαντικὸν τμῆμα τῆς δεσποτοκρατίας ἀρνεῖται ἠθελημένως νὰ ἴδη τὴν σκληρὰν αὐτὴν πραγματικότητα καὶ συμπλέει μὲ τὸ ἄθεον καὶ διαφθαρμένον πολιτικὸν σύστημα. Ἄς ἀναρρωτηθοῦν οἱ «Δεσποτάδες» αὐτοί: Πότε οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Μουσουλμάνων ποὺ ζοῦν εἰς τὴν Ἑλλάδα (εἴτε παρανόμως εἴτε νομίμως εἴτε εἶναι γηγενεῖς), προέβησαν εἰς μίαν δήλωσιν ὑπέρ τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων ἤ κατεδίκασαν τὰς συκοφαντικὰς ἐπιθέσεις τῶν πολιτικῶν ἤ ἄλλων φορέων ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας; Οἱ Διοικοῦντες τὴν Ἐκκλησίαν μας Σεβ. Μητροπολῖται, ἐπιδεικνύουν μεγάλην εὐαισθησίαν ἔναντι τῶν αἰτημάτων ἀλλοθρήσκων καὶ αἱρετικῶν, φροντίζουν διὰ τὰς «Ἐκκλησίας» των διακηρύσσοντες μάλιστα ὅτι δὲν σώζει μόνον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ αἱ «Ἐκκλησίαι» ἄλλων δογμάτων καὶ θρησκειῶν. Καὶ τὰ πράττουν ὅλα αὐτὰ ἐνῶ αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ἀδειάζουν ἀπὸ πιστοὺς καὶ ἡ Ἐκκλησία συκοφαντεῖται καὶ διασύρεται ἀπὸ τὴν πλειοψηφίαν τῶν κομμάτων τῆς Βουλῆς. Εἰλικρινῶς εἶναι νὰ ἀπορῆ κανεὶς μὲ τὴν στάσιν πολλῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀδιαφοροῦν διὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα, τὴν κατάστασιν τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας ὡς καὶ διὰ τὴν πνευματικὴν πτῶσιν τοῦ λαοῦ μας. (O.T. 1896)
Θα Νικήσουμε! -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.
Με μύριους τρόπους επιβεβαιώνεται η ανάσταση του Χριστού. Όχι μόνο με τις ευαγγελικές διηγήσεις για το κενό μνήμα ούτε μόνο με τις αλλεπάλληλες εμφανίσεις του Αναστημένου, που μπαίνοντας στη φυσική διάσταση προκαλούσε· «ψηλαφήσατέ με και ίδετε…» (Λουκ. 24: 39). Μαρτυρείται επίσης προφητικά η διαχρονική δύναμη και η νίκη της ανά τους αιώνες. Στην Αποκάλυψη, το κατεξοχήν προφητικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης, ο Κύριος μεταφέροντας «τον μαθητήν ον ηγάπα» (Ιω. 19: 26) στην υπερκόσμια διάσταση, «εν πνεύματι» (1: 10), του παρουσιάζει συμβολικά το μέλλον της Εκκλησίας και του κόσμου όλου. Μ΄ αυτή την εμπειρία ο Ιωάννης – που στο Ευαγγέλιό του θα καταγράψει τη μαρτυρία του Προδρόμου ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιω. 1: 29) – Τον βλέπει στην Αποκάλυψη με τη συμβολική μορφή του αρνίου, που είναι «εστηκός ως εσφαγμένον» (5,6). Κι είναι ακριβώς αυτή η εικόνα το σύμβολο του τελικού θριάμβου της Εκκλησίας κατά την ηρωϊκή προέλασή της στην κονίστρα της ιστορίας και η εγγύηση για τη νίκη του κάθε χριστιανού.
ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ
Ἀφήνουμε τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος στὸν μεγάλο καὶ ἐκτενῆ του λόγο στὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου -ὑπάρχει καὶ μικρός- παρουσιάζει τὴν Παναγία κατὰ τὰ παιδικὰ καὶ ἐφηβικὰ της χρόνια, κατὰ τὰ δώδεκα χρόνια ποὺ ἔμεινε μέσα στὸν Ναό, μέχρι τὴν ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν ποὺ ἔγινε ὁ Εὐαγγελισμός, ὡς τὴν πρώτη ἡσυχάστρια, τὴν πρώτη ἀσκήτρια, νὰ μὴ ἔχει καμμία σχέση μὲ τὰ κοσμικά, τὰ γήϊνα, τὰ σαρκικά, οὔτε σὲ ἐπίπεδο σκέψεων καὶ λογισμῶν, ἀλλὰ ἁγνὴ καὶ ὁλοκάθαρη νὰ προετοιμάζει τὸν ἑαυτό της, γιὰ νὰ γίνει κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ.
Τη Β΄ (2α) Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΑΒΒΑΚΟΥΜ
ΑΒΒΑΚΟΥΜ ο θείος Προφήτης κατήγετο από την φυλήν του Πατριάρχου Συμεών, ήτο δε υιός Σαφάτ, προ Χριστού ων έτη χ΄ (600). Ούτος προείδε την αιχμαλωσίαν και άλωσιν, εις την οποίαν έμελλε να υποβληθή η Ιερουσαλήμ και ο Ναός του Θεού, και έκλαυσε πικρώς· ότε δε αφίκετο ο Ναβουχοδονόσωρ εις Ιερουσαλήμ, έφυγεν εις την Οστρακίνην, χώραν μεταξύ Αιγύπτου και Πετραίας Αραβίας και ήτο ξένος και πάροικος εις την γην του Ισμαήλ. Όταν δε επέστρεψαν εις την Βαβυλώνα οι Χαλδαίοι, έχοντες μετ΄ αυτών τους αιχμαλώτους Ισραηλίτας, όσοι ευρέθησαν εις Ιερουσαλήμ και Αίγυπτον, τότε και ο Προφήτης ούτος επανήλθεν εις την ιδικήν του γην. Ο Άγιος ούτος Προφήτης υπηρετών κάποτε τους θεριστάς, έλαβε φαγητόν και είπεν εις τους οικείους του:
Του Αγίου Νείλου του ασκητού:
Ο διάβολος φθονεί πάρα πολύ τον άνθρωπο πού προσεύχεται, και μεταχειρίζεται κάθε μηχανή για να διαφθείρει το σκοπό του. Δεν παύει λοιπόν να κινεί τις σκέψεις των πραγμάτων με τη μνήμη και να ανακατώνει όλα τα πάθη με τη σάρκα, για να μπορέσει να εμποδίσει την άριστη εργασία της προσευχής και την ανάβαση του νου στο Θεό.
Η Ευαγγελίστρια του Ελικώνος
Ανεβαίνοντας στις πλαγιές του Ελικώνος, εκεί που την αρχαία εποχή λατρεύονταν οι μυθικές ελικωνίδες μούσες, προβάλει το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας. Εκεί τώρα υμνείται και λατρεύεται «σωματικαίς φωναίς» "των ασωμάτων το άσμα", η Παναγία.
Τριγύρω στην ιερά μονή,
αιωνόβια πλατάνια, πανύψηλες λεύκες και πεύκα συνθέτουν ένα καταπράσινο τοπίο.
Ο πρώτος ναός του
μοναστηριού, βυζαντινού ρυθμού, οικοδομήθηκε τον 12ο αι., όταν η βυζαντινή
αυτοκρατορία βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας της. Ανακαινίσθηκε αργότερα, τον
17ο αι., οπότε η μονή έγινε σταυροπηγιακή.
Στο απέριττο τέμπλο του
είναι αναρτημένη η εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, εικόνα αρχαία και
θαυματουργή, όπως αποδεικνύουν πολλές μαρτυρίες ευεργετηθέντων.
Τοῦ Πρεσβυτέρου π. Εὐσταθίου Κολλᾶ,
Ὑπάρχει λοιπὸν τὸ σοβαρὸ – σοβαρότατο θέμα, αὐτὸ τοῦ αἱρετίζοντος Οἰκουμενικοῦ, κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ὁ ὁποῖος συναλλάσσεται ἐδῶ καὶ χρόνια, ἀνενόχλητος καὶ χωρὶς ἐνδοιασμούς, μὲ τὸν «καταραμένο καὶ μέγα αἱρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης» (Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός), καὶ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» συμπροσεύχεται μαζί του. Τοῦτο ἀποτελεῖ σοβαρὸ θέμα ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ καὶ Οἰκουμενικῆς διερεύνησης τὸ συντομότερο δυνατόν, πρὶν μᾶς προλάβουν τὰ δυσάρεστα. Ἡ ὥρα τοῦ χρέους γιὰ τοὺς ἁρμοδίους τῆς σύγκλησης τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοῦ καθενὸς μας ἔχει φτάσει. Ἐδῶ πλέον δὲν κινδυνεύει κάτι μικρὸ καὶ ἀσήμαντο, Ἐδῶ ἀπειλεῖται, ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχουμε ὡς Χριστιανοί. Ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ!
Ἡ διάρθρωση τού Οικουμενισμού είναι δαιμονική
Ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι κίνηµα, πού ἐπιπόλαια προωθεῖται ἀπό κάποιους µωροφιλόδοξους. Ἔχει σαφεῖς σκοπούς, πού ἄν τούς στοχαστεῖς, θά φρίξεις. Ἡ διάρθρωσή του εἶναι δαιµονική. «Ὑποστηρίζει ὅτι οὐδαµοῦ ὑπάρχει ἀλήθεια. Ὑπόσχεται ὅτι µέ τήν µωσαϊκήν του σύνθεσιν θά δώσῃ λύσιν εἰς ὅλα τά προβλήµατα τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποτελεῖ τό µέσον µιᾶς νέας θεωρήσεως τῆς ζωῆς. Εἶναι ἄθεος µέσα εἰς τήν πολυθεΐαν του. Εἶναι ἀσεβής ἐν τῇ ἀποδοχῇ του ὑπό τήν στέγην του, ὅλων τῶν ἀσεβῶν. Παντοῦ βλέπει κλάσµατα ἀληθείας κλάσµατα ἑνός τεθραυσµένου καθρέπτου, τά ὁποῖα φιλοδοξεῖ νά ἑνώσῃ. Δέν παραδέχεται προσωπικόν Θεόν. Ἀρνεῖται νά δεχθῇ αὐθεντικά, θεόπνευστα δόγµατα. Δέν πιστεύει εἰς ἀποκεκαλυµµένην ἀλήθειαν. Δέν ὑπάρχει µία ἀλήθεια, ἀλλά πολλαί, µερικαί, ἀτελεῖς»