Προφητικό άρθρο του Μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτου για τους λαθρομετανάστες

«Μελαγχολικαί ενοράσεις»

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μεταξύ άλλων, λέγει, ότι «οι Μοναχοί είναι οι κήρυκες της ερχομένης Βασιλείας, οι προφήται της Καινής Διαθήκης». Την φράση αυτη μού θύμισαν κάποιες συζητησεις, πού είχα τελευταίως με τρεις φίλους ησυχαστές, πού και οι τρείς, ωσάν από προφητική διαίσθηση, ισχυρίζοντο για την επέλευση απιθάνων εθνικών καταστάσεων. Και ποιές καταστάσεις είναι αυτές; Ότι, ταχα, η  Ελλάς, σταδιακώς, δεν θά συρρικνωθεί μέν εδαφικώς, αλλά θά κατακτηθεί εκ των ένδον από τό  Ισλάμ! Και εστήριζαν τον ισχυρισμόν των, στις ηλεγμένες πληροφορίες, όπως έλεγαν, πού τούς μετέδιδαν παλαιοί φίλοι τους κορυφαίων πολιτικών θέσεων, πού τούς επεσκέπτοντο στην  Έρημο τού  Άθωνος ή τους έγραφαν.

Και στην ερώτησή μου·  Ο Θεός θά επιτρέψει την αντικατάσταση της αγίας  Εκκλησίας Του, πού «επεριποιήσατο τώ ιδίω Αίματι», μέ τόν σκοτεινό και δαιμονικόν μουσουλμανισμόν μέσα στην Τοπική  Ορθοδοξία της  Ελλάδος; Μού απήντησαν με ένα στόμα ότι, ο Θεός θα το επιτρέψει εξ αφορμής τής εκτεταμένης αμαρτίας. Καί ανεφέρθησαν στους βυζαντινούς ρωμηούς, πού δεν μετανοούσαν.

Και όταν πάλιν τους ερώτησα· πώς θα συμβεί αυτό και πότε και τί θά γίνουν οι Έλληνες;  Απήντησαν, ότι ήδη ενεργείται η άλωση με τα 2-3 εκατομμύρια των μωαμεθανών, πού ονομάζονται μετανάστες, καί πού θα στερεώνονται σταδιακώς μέ τήν ελληνικήν ιθαγένεια, πού θά τούς χορηγεί ευχαρίστως τό Κράτος, δηλαδή η άθεη κυβέρνηση.

ΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΥ

«Ω Κύριε, ανήσυχος είναι η ψυχή μας, έως ου εύρη ανάπαυσιν εν Σοι».

Έμαθον δια της «Εκκλησίας», ότι εις τας Αθήνας αφίχθη τελευταίως ένας Γιόγκι και πολλοί έσπευσαν εις συνάντησίν του, «δια να μάθουν παρ’ αυτού την μέθοδον της κατακτήσεως της αληθούς χαράς και ευτυχίας», την οποίαν υπέσχετο «ο απόστολος ούτος του ανατολικού εξωχριστιανικού μυστικισμού». Οι Γιόγκι, ως γνωστόν, είναι μοναχοί βουδδισταί, οι οποίοι ακολουθούντες τας υποδείξεις του πρίγκηπος Σιντάρτα – τον οποίον ανεγνώρισαν ως Θεόν – αγωνίζονται δια την απαλλαγήν των από την εσωτερικήν δυστυχίαν των, δια μεθόδων τινών. Ο βουδδισμός στηρίζει όλην την περί λυτρώσεως θεωρίαν του και μακαριότητα – «νιρβάνα» -- εις την νέκρωσιν του αισθήματος της ζωής, της βουλήσεως. Και ως γνωρίζομεν εκ πληροφοριών, οι Γιόγκι, κάμνουν και ένα είδος «νοεράς προσευχής», περιερχόμενοι ούτω εις κατάστασίν τινα εκστάσεως.

ΟΡΘΗ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ του Ελληνοκύπριου Ευρωβουλευτή του «Δημοκρατικού Κόμματος» της Κύπρου, κ. Κώστα Μαυρίδη:

Παρακαλώ διαβιβάστε στον σχολιαστή το εξής: Την επόμενη φορά που θα αναφερθείτε σε εκείνες τις Ελληνίδες που επέλεξαν την αξιοπρέπεια και που την πλήρωσαν με την ζωή τους, να συμπεριλάβετε και την 17χρονη Αντρούλλα από το χωριό Ταύρου στην κατεχόμενη Αμμόχωστο η οποία επέλεξε να ριχτεί στο κενό παρά να βιαστεί από τους Αττίλες το 1974.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

«Στο δωμάτιο έγινε φορτικός, με αποκορύφωμα τη σεξουαλική αποπλάνηση. Δυστυχώς, δεν αντιστάθηκα, διότι ένιωθα ότι είναι κάποιος που μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μου και το όνειρό μου».

Οι Σουλιώτισσες προτίμησαν να χάσουν το όνειρο της ζωής από το να δεχθούν σεξουαλική παρενόχληση.....

ΥΜΝΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

 

Τη ΚΘ΄ (29η) Ιανουαρίου, η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Ιερομάρτυρος ΙΓΝΑΤΙΟΥ του θεοφόρου.

Ιγνάτιος ο Θεοφόρος έγινε διάδοχος των Αποστόλων, δεύτερος Επίσκοπος χρηματίσας Αντιοχείας, μετά τον Εύοδον· εμαθήτευσε δε ομού με τον Σμύρνης Πολύκαρπον πλησίον εις τον Ευαγγελιστήν Ιωάννην τον Θεολόγον. Ούτος λοιπόν εν έτει ρι΄ (110) εφέρθη έμπροσθεν του βασιλέως Τραϊανού και αφού υπέμεινεν όλας τας δοκιμασίας των βασάνων και έμεινεν αβλαβής από τούτων, τη χάριτι του Χριστού, εστάλη παρά του βασιλέως εις την Ρώμην, δια να πολεμήση με τα θηρία. Γενομένου  δε τούτου, διεσπαράχθη ο Όσιος υπό των λεόντων, καθώς επεθύμει και ηύχετο· τα δε τίμια αυτού λείψανα συνάξαντες τινές Χριστιανοί, έφεραν αυτά εις την Αντιόχειαν και τα προσέφεραν ως δώρον πολυτιμότατον και ποθούμενον εις τους εκεί αδελφούς, οι οποίοι μετά πάσης ευλαβείας απεθησαύρισαν αυτά υποκάτω εις την γην. Όθεν, τούτου χάριν, εορτήν χαρμόσυνον εορτάζει σήμερον η του Χριστού Εκκλησία την σεπτήν ταύτην ανακομιδήν των λειψάνων του.

Τρία είναι τα είδη της προσευχής:

Δοξολογία, δι’ ής δοξολογούμεν τον Θεόν δια τα θαυμάσια και εξαίσια Αυτού έργα.

Ευχαριστία, δι’ ής ευχαριστούμεν τον Θεόν δια τας προς ημάς ευεργεσίας Αυτού.

Δέησις, δι’ ής παρακαλούμεν τον Θεόν και ζητούμεν τα προς σωτηρίαν.

Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη - Έισαγωγική Ομιλία - Διαδικτυακό Συνέδριο «ΤΙΜΗ ΣΤΟ ’21»

--------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Πολύ σημαντική ἡ ¨ομιλία τῆς Κας Δελιβάνη. Διαφωνῶ μόνον ὡς πρός τό σημεῖον ὅπου ηὐχήθη, ἄν κατάλαβα καλά, γιά ἕνα «μαγάλον καί ἀποτελεσματικόν Δημόσιον τομέα», ὁ ὁποῖος, ὡς γνωστόν, περιλαμβάνει τήν Κεντρικήν Διοίκησιν (δηλαδή τά ὑπουργεῖα), τήν τοπικήν διοίκησιν, τά νοσοκομεῖα, τούς ἀσφαλιστικούς ὀργανισμούς καί τίς δημόσιες ἐπιχειρήσεις καί ὀργανιαμούς. Ὁ μεγάλος, λοιπόν, Δημόσιος τομεύς (μετρούμενος μέ τό ποσοστόν τῶν δαπανῶν τοῦ Δημοσίου τομέως πρός τό ΑΕΠ) δέν δύναται νά εἶναι ἀποτελεσματικός. Αὐτό ἀπεδείχθη περιτράνως στήν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία ἔχει ἤδη μεγάλον Δημόσιον τομέα. Ὁ κυριώτερος λόγος εἶναι ὅτι ἐλάχιστοι νοιάζονται γιά τό κοινόν καλόν, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπικρατοῦν οἱ διεφθαρμένοι, οἱ ὁποῖοι κάμνουν «χατηράκια» στούς ἑαυτούς των, στούς συγγενεῖς των καί στούς φίλους των εἰς βάρος τοῦ κοινοῦ καλοῦ και οὐδείς νοιάζεται. Ἀντιθέτως, ὁ Δημόσιος τομεύς θά πρέπῃ νά εἶναι μικρός, νά περιορίζεται δηλαδή μόνον εἰς τήν παραγωγήν δημοσίων ἀγαθῶν τά ὁποῖα δέν θά παρήγαγε ἀποτελεσματικῶς ὁ ἰδιωτικός τομεύς (ὅπως π.χ. ἡ Ἐθνική Ἄμυνα, τά Ἐθνικά πάρκα, ἀπονομή τῆς Δικαιοσύνης κ.λπ.).